Έλαμψη απο το Park des Princes

Η πιθανότητα να δω ένα ολόκληρο ποδοσφαιρικό αγώνα είναι μικρή. Το ποδόσφαιρο πλην σπανίων περιπτώσεων το βαριέμαι. Το μπάσκετ όχι, μπορεί να παρακολουθήσω ένα ολόκληρο παιχνίδι. Προχθές πάντως, μάλλον από κούραση και έλλειψη διάθεσης για κάτι άλλο είδα σχεδόν ολόκληρο τον τελικό του Champions’ League. Λένε ότι η Μπαρτσελόνα έπαιξε πολύ καλά και δεν έχω λόγο να πω κάτι το αντίθετο. Και εμένα μου φάνηκε ότι νίκησε δίκαια.

Αργότερα όμως, στην φάση του ύπνου, θυμήθηκα ένα άλλο ανάλογο τελικό που παρακολούθησα, δεν θυμάμαι πού τον είδα, ούτε πότε, παρά μόνο το γήπεδο που έγινε, στο Παρίσι, στο Park des Princes. Οι ειδήμονες εύκολα θα βρουν πια χρονιά ήταν. Αυτός λοιπόν ο τελικός επιτάχυνε την δική μου αλλαγή πορείας και έκανε δύσκολη την ζωή ενός άλλου κληρικού!

Το ποδόσφαιρο μου ήταν και τότε το ίδιο αδιάφορο όπως και τώρα, για αυτό δεν θυμάμαι ποιες ομάδες παίζαν, αλλά αυτό που θυμάμαι είναι το τέλος. Τότε οι νικητές, που ήταν οι περισσότεροι θεατές πανηγύρισαν, όπως γίνεται συνήθως. Όμως σαν ένα ρεύμα, η χαρά τους έφθασε μέχρις εμένα, την αισθάνθηκα έντονα και χάρηκα και εγώ που χαιρόντουσαν τόσοι άνθρωποι. Οι θεατές ήταν, αυτό το θυμάμαι, 80000 άνθρωποι!

Και μετά άρχισα να σκέπτομαι: αν εγώ αισθάνομαι έτσι έντονα την χαρά αυτών των ανθρώπων και χαίρομαι μαζί τους, πως άραγε είναι δυνατόν να την απορρίπτει ή να μην την θέλει ο Θεός; Γιατί ήταν αυτονόητο ότι ήταν μια χαρά αμαρτωλή, ανθρώπων που ήταν μακριά από τον Θεό. Αυτή είναι η άποψη των ευλαβών χριστιανών που ασπαζόμουν και εγώ τότε. Ένοιωσα βαθιά ότι δεν είναι δυνατόν ο Θεός να μένει ασυγκίνητος στην χαρά και τα έντονα βιώματα τόσων ανθρώπων.

Ναι, αλλά το πράγμα πήγαινε και αλλού. Αν ο Θεός δεν μπορεί να μένει αδιάφορος για την χαρά των ανθρώπων, πως μπορεί να είναι αδιάφορος για την ευλάβειά τους και την πίστη σε Αυτόν. Πως είναι δυνατόν να μένει ασυγκίνητος και αδιάφορος για τις προσευχές και τα μυστήρια των καθολικών, που έστω ονομαστικά είναι εκατοντάδες εκατομμύρια; Πως είναι δυνατόν τα μυστήριά τους να είναι άκυρα, όπως διδάσκει η ορθόδοξη εκκλησία; Είναι δυνατόν να βλέπει ο Θεός την πίστη, τον αγώνα και την προσευχή τόσων ανθρώπων σαν να μην συμβαίνει τίποτα; Αν η χαρά του ποδοσφαίρου έχει μια αξία, πόση περισσότερη αξία πρέπει να έχουν τα μυστήρια της καθολικής εκκλησίας;

Και δεν σταμάτησα εδώ. Πίστευα ότι το νόημα της ζωής βρίσκεται στην θέωση. Και σκέφτηκα, τόσοι άνθρωποι που δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για αυτήν, η ζωή τους δεν έχει νόημα; Και μπορεί ο Θεός να αδιαφορεί για την α-νόητη ζωή τόσων ανθρώπων; Προφανώς το λάθος το κάνω εγώ. Και τα μυστήρια των Καθολικών είναι έγκυρα και το νόημα της ζωής, τουλάχιστον μιλώντας γενικά, δεν μπορεί να είναι αποκλειστικά η θέωση.

Τα έλεγα όλα αυτά σε ένα εκλεκτό κληρικό και με αποπήρε! Φαίνεται όμως ότι τα δούλεψε μέσα του γιατί σε λίγο εξέφρασε δημοσίως την άποψη ότι τα μυστήρια των καθολικών δεν είναι άκυρα και μπήκε σε σοβαρούς μπελάδες. Ανάμεσα στις άλλες κατηγορίες που του αποδόθηκαν ήταν ότι παρέσυρε, ή ενθάρρυνε, δεν θυμάμαι ακριβώς και τον π. Αρσένιο Μέσκο! (τότε εξέδωσα τον Πλανήτη της Θεολογίας).

Μην σας ξαφνιάζει αυτό. Για την συντριπτική πλειοψηφία των ευλαβών χριστιανών, όσοι δεν αγωνίζονται για την θέωση, οδεύουν την οδό της απωλείας και βέβαια η χάρις του Θεού δρα μόνο στα πλαίσια της ορθόδοξης εκκλησίας. Τα γεγονότα που περιγράφω δεν έλαβαν χώρα κάποτε στο παρελθόν, το ματς πρέπει να έγινε στα έτη 1999 ή 2000…