Η Δράση συνεχίζεται...

Προχθές βρέθηκα σε μια συνάντηση των ιδρυτικών μελών της Δράσης με θέμα το ερώτημα της συνέχειας της προσπάθειας. Πρώτη φορά βρέθηκα σε κάτι ανάλογο και θα πρέπει να ομολογήσω ότι εντυπωσιάσθηκα, ειδικά στο πρώτο μισό της εκδήλωσης. Αρχικά μίλησε για πολύ λίγο ο κ. Μάνος και στην συνέχεια πήραν τον λόγο οι εκεί παρευρισκόμενοι. Μίλησαν άνθρωποι ψαγμένοι με υψηλό επίπεδο λόγου και σκέψης, αλλά όπως ήταν φυσικό σταδιακά άρχισαν να μιλούν άνθρωποι χαμηλότερου επίπεδου και η εκδήλωση έχασε το μεγάλο ενδιαφέρον της. Αυτό το δεύτερο μέρος το αντιπαρέρχομαι.

Το πρώτο που εντυπωσίασε ήταν αυτό που το γνωρίζω ήδη καλά, ότι όταν υπάρχουν πολλές και διαφορετικές προσεγγίσεις το αθροιστικό αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό. Ακούγοντας πολλούς άλλους, και παίρνοντας λίγο από τον καθένα, γινόμουν διαρκώς σοφότερος… Και το δεύτερο ήταν το γεγονός ότι επιβεβαιώθηκε η άποψή μου για την ύπαρξη μιας άλλης Ελλάδας, ανθρώπων δηλαδή που θεωρούν ότι η φυσική θέση της πατρίδας μας είναι στον πυρήνα του δυτικού κόσμου. Όχι για να τον απομυζήσουν και να συνεχίσουν την παρασιτική ζωή τους αλλά με τρόπο ισότιμο, με ισοδύναμη συμμετοχή στις υποχρεώσεις και τις απολαβές. Τέλος πάντων είναι μεγάλη κουβέντα αυτή.

Τώρα θέλω να αναφερθώ στις τοποθετήσεις δύο ανθρώπων, ενός άνδρα και μιας γυναίκας. Ο άνδρας με ρητορική δεινότητα και έντονη συναισθηματική φόρτιση ανέπτυξε την θέση ότι αυτός συμμετέχει στην Δράση γιατί θέλει να κάνει κάτι για τον τόπο του, θέλει να μην είναι ένοχος απέναντι στα παιδιά του ότι άφησε τον τόπο του να καταστραφεί! Πολλοί τον χειροκρότησαν θερμά, ίσως για λίγο και εγώ, μετά όμως τσιμπήθηκα και είπα μέσα μου τι λέει αυτός; Το νόημα ήταν ότι τα άλλα κόμματα απεργάζονται την καταστροφή της Ελλάδας και μόνο η Δράση πορεύεται την σωστή κατεύθυνση. Δεν είπε θέλω να ασχοληθώ με την πολιτική για να βοηθήσω τον τόπο μου, αλλά είμαι στην Δράση για τον λόγο αυτό. Όλοι οι άλλοι συμπολίτες του που στελεχώνουν ή στηρίζουν τα άλλα κόμματα προφανώς δεν το κάνουν για το καλό του τόπου τους αλλά για ιδιοτελείς σκοπούς.

Θαύμασα λοιπόν τον ρατσισμό που διακατέχει το ορθόδοξο πολιτισμικό υπόβαθρό μας και ο οποίος μεταλλαγμένος ξεπετιέται εκεί που δεν τον περιμένεις. Πόση προσπάθεια πρέπει να κάνουμε σαν κοινωνία ώστε να απαλλαγούμε από την αυτόματη ταύτιση των δικών μας επιλογών με την αλήθεια!

Η γυναίκα ήταν καταπληκτική. Είπε ότι δούλεψε στις Βρυξέλες και ότι είναι στην Δράση γιατί βαρέθηκε τις θεωρίες και τα οράματα και πιστεύει στις συγκεκριμένες πράξεις, στην επίλυση συγκεκριμένων προβλημάτων. Και ολοκλήρωσε με το εκπληκτικό: Μόνο αν μάθουμε να δρούμε πρακτικά και να λύνουμε τα συγκεκριμένα προβλήματα, τότε θα μπορέσουμε να οικοδομήσουμε και οράματα!

Μα η ΟΝΕ δεν ήταν ένα όραμα και μάλιστα επιτυχές; Ήταν ένα όραμα που οδήγησε στον εύκολο και άκοπα πλουτισμό και στο κρύψιμο των προβλημάτων κάτω από το χαλί. Και θυμήθηκα την ορθόδοξη ασκητική παράδοση που λέει ότι προηγείται η πράξη και μετά έπεται η θεωρία… Γιατί όταν γίνεται αλλιώς έρχεται ώρα που πληρώνεις μεγάλο λογαριασμό!

Δεν μπορώ να μην αναφερθώ τους σύγχρονους εκκλησιαστικούς που προκειμένου να ξεφύγουν την έλεγχο της διακρίσεως, δηλαδή της λογικής, εμπορεύονται την θεωρία, άνευ πράξεως. Για όσους ξέρουν, ένα πρώτο τέτοιο δείγμα ήταν το “Εισοδικό”…

Μη μου πείτε ότι το πολιτιστικό μας υπόβαθρο δεν επηρεάζει και το πολιτικό στάτους.

Αχ αυτή η Πτώση, την θυμήθηκα ανήμερα το Πάσχα!

Κυριακή του Πάσχα ανήμερα, το μεσημέρι βρέθηκα να γευματίζω στο εστιατόριο Διόνυσος, απέναντι από την Ακρόπολη. Καθότι εραστής της Ακρόπολης, το μέρος αυτό είναι για μένα αν όχι το καλύτερο, ένα από τα καλύτερα στην Αθήνα. Ανάμεσα σε μένα και την Ακρόπολη παρεμβλήθηκε ένα θέαμα που μου κίνησε το ενδιαφέρον, με έκανε να σκεφτώ και μου το θύμισε η κ. Σαλογραία.

Αυτός, Αυτή, τα δύο παιδιά και ένας ηλικιωμένος κύριος με όλα τα προσόντα να είναι ο παππούς. Σκηνή βγαλμένη από χολιγουντιανή ταινία. Οι δύο άνδρες άψογοι στο στυλ και το ντύσιμο, όμορφοι λεβέντες, όχι μόνο ο νέος αλλά και ο παππούς με του σκούρο μπλε κουστούμι τα άσπρα μαλλιά και τα αριστοκρατικά χαρακτηριστικά. Για την γυναίκα τι να πω, νέα και πανέμορφη τα δε δύο κοριτσάκια σκέτα κουκλιά. Από την πρώτη στιγμή τους θαύμασα γιατί είχαν μια άλλη πατίνα επάνω τους.

Πλην όμως ευθύς ένοιωσα ότι κάτι δεν πάει καλά. Δεν κατέχω από ντυσίματα αλλά μου φάνηκε ότι η γυναίκα αποτελούσε μια παραφωνία. Από την μια οι κουστουμαρισμένοι άνδρες, από την άλλη αυτή ντυμένη με ένα απλό εμπριμέ φόρεμα και …τσόκαρα στα πόδια, ή τέλος πάντων κάτι τέτοιο. Ότι και να φορούσε θα ήταν όμορφη αλλά δεν πας στον Διόνυσο να φας την Κυριακή του Πάσχα σαν να πηγαίνεις πικνίκ!

Η συνέχεια μου έδωσε νέα στοιχεία. Παρακολουθούσα τον σύζυγο. Καθόταν στην άκρη του τραπεζιού σαν να τον κρατούσε εκεί κάποιος απειλώντας τον με ένα πιστόλι! Ακίνητος, ανέκφραστος, αμέτοχος στο τι συνέβαινε εκεί. Η γυναίκα παρήγγειλε, σερβίρισε, φρόντιζε τα παιδιά, σηκώθηκε, κάθισε, μπήκε, βγήκε, βρισκόταν σε μια διαρκή κίνηση και δραστηριότητα. Από κοντά και ο παππούς. Ο σύζυγος σαν να μην ήταν εκεί, ίσως κάποια στιγμή να έκανε κάποια κίνηση, αλλά εντελώς ανεπαίσθητη.

Ξέρω ότι μπορεί να κάνω εντελώς λάθος, αλλά σκέφτηκα ότι το ντύσιμο της γυναίκας και η στάση του άνδρα δεν ήταν άσχετα, εξέφραζαν τον διχασμό του ζευγαριού και το όλο σκηνικό την κυριαρχία της γυναίκας και την τροπή εις φυγή του άνδρα. Και τον λυπήθηκα πολύ αλλά περισσότερο γιατί αισθάνθηκα σε τι αδιέξοδο βρίσκεται ο άνθρωπος. Τα είχε όλα, όσα άλλοι ούτε στον ύπνο τους δεν θα μπορούσαν να φαντασθούν, χρήμα, νιάτα, ομορφιά και όμως φαινόταν όλα αυτά αντί να του δίνουν χαρά του έδιναν λύπη…

Για μια ακόμα φορά ένοιωσα βαθειά μέσα μου πόσο δύσκολες έχουν γίνει οι σχέσεις των δύο φύλων! Πόσο δύσκολο είναι να ευτυχήσει μια όμορφη γυναίκα σε τι τραγική θέση και αξιοθρήνητη βρίσκεται ο άνδρας. Τα κοριτσάκια ήταν το πολύ 5 χρονών το μεγάλο, και δυό νεότατοι, δεν μπορεί να έχει πολύ καιρό που παντρεύτηκαν, δεν είναι δυνατόν να άλλαξαν τόσο που η δυστυχία να διαδέχθηκε την ευτυχία κατά ένα φυσιολογικό τρόπο.

Έχω την εντύπωση ότι εμείς οι δυτικοί άνθρωποι δυστυχούμε πιο εύκολα από τους άλλους γιατί οι προδιαγραφές της δυστυχίας μας βρίσκονται ριζωμένες βαθειά μέσα στην κουλτούρα μας. Στην διδασκαλία για την Πτώση. Δεν μπορείτε να φαντασθείτε τι δηλητήριο εκχέει αυτή η εβραϊκή αντίληψη στην ζωή μας, ακόμα και αν δεν έχουμε καμιά σχέση με την θρησκεία.

Έχουμε αφομοιώσει βαθειά μέσα μας ότι τα πράγματα δεν είναι φυσικό που είναι έτσι γκρίζα, όπως μας τα φανερώνει η ζωή. Δεν έβλεπε αυτός ο άνδρας την ομορφιά της γυναίκας του; Και βέβαια την έβλεπε, αλλά έβλεπε και κάποια άλλα ας υποθέσουμε αρνητικά. Αν μπορούσε να τα δεχθεί ως κάτι το εντελώς φυσικό και αυτονόητο θα χαιρόταν με την ομορφιά και τα άλλα χαρίσματά της και τα ενοχλητικά θα τα προσπερνούσε όπως προσπερνάει κανείς τόσα και τόσα δυσάρεστα στην ζωή, δυσάρεστα που όμως τα έχει αποδεχθεί ως φυσιολογικά…

Καθίστε και σκεφτείτε πόσες φορές έχετε χάσει την ζωή σας γιατί δεν μπορείτε να δεχθείτε ότι ο κόσμος είναι αυτός που …είναι. Πόσες ανασφάλειες, δισταγμοί, φοβίες, οργή, θυμός και απογοητεύσεις γιατί δεν μπορείτε να αποδεχθείτε ότι είστε τους είδους Homo Sapiens. Και πόση δύναμη δίνετε σε όσους με τον ένα τρόπο ή τον άλλο σας υπόσχονται ότι θα σας γλυτώσουν από την μοίρα του…

Μην φοβάστε, δεν θα χάσετε έτσι την επιθυμία για το καλύτερο, απλά θα την ικανοποιείτε καλύτερα!

Η πολιτική, το μπάσταρδο παιδί της Εκκλησίας

(όποιος βρει ποιο είναι το αντικείμενο της φωτογραφίας …την κερδίζει σε υψηλή ανάλυση, μαζί με το πρωτότυπο)

Τα παιδιά τους αρέσει να παίζουν με κούκλες και στρατιωτάκια. Να τις ντύνουν ή να τα εξοπλίζουν και στο τέλος να φτιάχνουν με την φαντασία τους ιστορίες στις οποίες να πρωταγωνιστούν. Όταν πάλι τα παιδιά μαλώνουν, πριν έρθουν στα χέρια, φωνάζουν όσο πιο δυνατά μπορούν για να τρομάξουν τον αντίπαλο, ή αν είναι λίγο μεγαλύτερα εξαντλούν όλο το αποθεματικό “κακών” λέξεων που γνωρίζουν, ώστε να υπερνικήσουν τον εχθρό: είσαι τέτοιος, είσαι αλλιώτικος, είσαι έτσι είσαι αλλιώς και πάει λέγοντας… Όποιος ξεμείνει από πυρομαχικά σκύβει το κεφάλι και αποχωρεί από το πεδίο της μάχης!

Εδώ και χρόνια λοιπόν είμαι …μια κούκλα ή ένα στρατιωτάκι, στα χέρια ενήλικων παιδιών. Με ντύνουν ή με εξοπλίζουν όπως θέλουν και στην συνέχεια πλάθουν ιστορίες για μένα. Και όπως θα περίμενε κανείς από παιδιά, στην εξέλιξη της ιστορίας κρατούν πρωταγωνιστικό ρόλο για τον εαυτό τους. Με συμβουλεύουν, με παιδαγωγούν και στο τέλος με σώζουν από τον δράκοντα, ή τα αντίθετο: προβλέπουν την καταστροφή μου, με οραματίζονται να κείμαι κατασπαραγμένος από τα αδηφάγα δόντια του.

Το αστείο είναι ότι οι ενήλικες αυτοί που παιδιαρίζουν, το κάνουν πολύ στα σοβαρά! Μιλούν σαν να κατέχουν τας κλεις της αβύσσου, την γνώση του καλού και του κακού και προσπαθούν να με κάνουν να τους προσέξω και να τους παρακαλέσω να …με σώσουν. Δεν λέω το διασκεδάζω πολλαπλώς το θέμα. Είναι δεκάδες αυτοί που με θεωρούν σαν κούκλα με την οποία μπορούν να παίξουν και, όπως και να το κάνουμε, αρχίζω να νοιώθω και λίγο …σταρ! Όπου νάναι θα κρυφοκοιτώ πίσω μου να δω τους παπαράτσι που με κυνηγούν. Τόσοι άνθρωποι να ασχολούνται με την ψυχική και την πνευματική μου υγεία, να ανησυχούν για την σωτηρία μου, δεν είναι και λίγο!

Βέβαια πάνω από όλα, δεν το κρύβω, αισθάνομαι δικαιωμένος, η δικαίωση είναι σπουδαίο συναίσθημα. Δικαιωμένος γιατί αντιδρούν όπως ακριβώς έχω περιγράψει ότι θα κάνουν. Η πλάκα είναι ότι κάνουν αυτό που έχω περιγράψει δημοσίως και εγγράφως ότι θα κάνουν, και δεν καταλαβαίνουν πόσο εκτίθενται.

Πιστοποιημένες γνώσεις ψυχολογίας δεν έχω, αλλά ας μην ξεχνούμε ότι για δεκαετίες ασχολούμαι με ανθρώπους, κάτι έχω καταλάβει και εγώ. Πολλές φορές έχω τον πειρασμό να …αντεπιτεθώ, αλλά ύπαγε οπίσω μου σατανά!

Δεν κρατιέμαι όμως κάτι θα πω! Όλοι αυτοί εκφράζουν με την συμπεριφορά τους ακριβώς την διαστροφή που προκαλεί σε καλούς ανθρώπους η χριστιανική θεολογία. Αν δεν έχουν πρόβλημα να βάλουν την θεότητα στο κρεβάτι της ψυχανάλυσης, θα διστάσουν να το κάνουν σε εμένα; Αν κατέχουν την υπέρτατη αλήθεια, θα δυσκολευτούν να αποφανθούν τα περί εμέ; Και πάει λέγοντας, τα έχω ήδη περιγράψει με μεγάλη λεπτομέρεια.

Είναι όμως και οι άλλοι, αυτοί που νομίζουν ότι θα με νικήσουν αν κραυγάσουν δυνατότερα, αν πουν έξυπνες ατάκες ή αν με συντρίψουν με χαρακτηρισμούς. Τους έχω περιγράψει και αυτούς τόσο αναλυτικά… Στον εικονικό κόσμο που ζούνε, είσαι ότι δηλώσεις, και εφόσον καταφέρουν να μου βάλουν την κατάλληλη κατά την γνώμη τους ταμπέλα, για μένα ή για αυτά που λέω, αισθάνονται ότι τέλειωσαν μαζί μου και μπορούν να γυρίσουν πλευρά και να συνεχίσουν τον μακάριο ύπνο τους…

Θα μου πείτε γιατί δεν αντιδρώ. Η αυστηρότητα δεν είναι το δυνατό μου χαρτί. Ρωτήστε τους μαθητές μου γι’ αυτό. Ύστερα δεν μπορώ να θυμώσω με ανθρώπους που γνωρίζω πολύ καλά ότι είναι αξιόλογοι και είναι απλά θύματα ενός συστήματος που αν μη τι άλλο εξαπάτησε και εμένα… Και το κυριότερο, προσωπικά δεν έχω καμιά αγωνία να πείσω κανένα. Λέω αυτά που λέω και αν κάποιος τα βρίσκει καλά, είναι καλό γι’ αυτόν, αν όχι και πάλι είναι θέμα δικό του. Αυτό που εγώ έχω ανάγκη είναι να εκφραστώ και ζω σε μια εποχή και μια κοινωνία που αυτό είναι εφικτό.

Συγχωρέστε όμως που θα πω ακόμα μια κακία. Αναλύοντας την δομή των θεολογικών διαλόγων, δεν μπορώ να μην δω την ομοιότητα με τους διαλόγους των πολιτικών, τουλάχιστον των περισσοτέρων, στα τηλεοπτικά παράθυρα και να μην σκεφτώ: όντως στην Ελλάδα η πολιτική είναι μπάσταρδο παιδί της εκκλησίας…

Για μένα η εκκλησία έχει πρωτίστως πολιτική σημασία.

Ο Δαρβίνος, η εξέλιξη και οι θεολόγοι

Τηλεόραση βλέπω ελάχιστα. Η συσκευή στο σαλόνι, Home Cinema, η συσκευή στο γραφείο βοηθητική οθόνη υπολογιστή. Πλην όμως έχω την συνήθεια, όπως άλλοι θα κάνουν ένα τσιγάρο, εγώ να κάνω ένα ζάπινγκ και να βλέπω τι παίζουν τα κανάλια. Αν δω τις άχαρες ξανθιές των πρωϊνάδικων ξέρω ότι τίποτα σημαντικό δεν συμβαίνει, αν χορτάσω με τα φαγητά που σιγοψήνονται στην οθόνη, όλα πάνε καλά. Αν τέλος δω τους πολιτικούς στα παράθυρα να υποβαθμίζουν τον εαυτό τους, τότε μπορώ να κοιμηθώ ήσυχος. Έτσι έχω την ψευδαίσθηση ότι …ξέρω τι γίνεται. Τέλος πάντων, όλοι χρειαζόμαστε τρόπους στιγμιαίας χαλάρωσης.

Προχθές το βράδυ λοιπόν πέφτω στην εκπομπή του κ. Σαββίδη, Ανιχνεύσεις. Μιλά κάποιος, βιολόγος ή κάτι σχετικό για τον Δαρβίνο και την εξέλιξη. Πριν προφθάσω να αλλάξω κανάλι, ανοίγει το πλάνο και βλέπω στο πάνελ τον συνήθη εκκλησιαστικό διάκοσμο της εκπομπής, τον κ. Νικόλαο Λουδοβίκο. Ακαριαία βγαίνει η “κακία” από μέσα μου και τζογάρω. Θα το πει, δεν θα το πει, τελικά ποντάρω στο θα το πει. Δεν χρειάσθηκε να περιμένω σχεδόν καθόλου και πράγματι ο κ. Λουδοβίκος το λέει… Ο δημοσιογράφος τον αγριοκοιτάζει για λίγο και ο κ. Λουδοβίκος το εκφράζει στην σεμνή και ταπεινή εκδοχή του… Για λόγους συνεπείας ας πω, ότι αμέσως μετά έκλεισα την τηλεόραση.

Δεν είναι κάτι καινούργιο. Το πρωτοάκουσα πριν 30 χρόνια, όταν ζούσα κοντά σε εκείνο τον κληρικό, στον οποίο κάποιοι εντελώς άδικα, το δηλώνω υπευθύνως, χρέωσαν την τωρινή μου κατάντια! Ήμουν φοιτητής στο πολυτεχνείο και ένας φοιτητής, τότε, της θεολογίας μου λέει: Ξέρεις ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης έγραψε πρώτος για την εξέλιξη των ειδών. Έκτοτε το άκουσα να λέγεται πάμπολλες φορές. Θρίαμβος της Ορθοδοξίας: οι πατέρες πιο εξελικτικοί και από τον Δαρβίνο. Ο κ. Λουδοβίκος ήταν όντως σεμνός και ταπεινός: οι πατέρες είχαν την διαίσθηση της εξέλιξης…

Θαύμασα το θράσος του θεολόγου αλλά και την αδυναμία ή απροθυμία των συνομιλητών του να ασχοληθούν μαζί του. Βλέπετε και οι θεολόγοι και οι επιστήμονες κάθονται σε θρόνο υψηλό και μόλις που καταδέχονται να ανταλλάξουν στα κλεφτά κάποια βλέμματα. Πλην όμως τα θέματα που διαχειρίζονται κάθε άλλο παρά είναι ασήμαντα και αδιάφορα για όλους εμάς, τους άλλους.

Κατανοώ την άγνοια του τότε φοιτητή της θεολογίας, όχι όμως και του εν λόγω θεολόγου. Ας το πω απλά. Όταν με την μηχανή του χρόνου πάμε και πάρουμε συνέντευξη από τον Γρηγόριο θα μας πει ότι ,όταν έγραφε τα σχετικά μάλλον σκεπτόταν τον Ωριγένη παρά την εξέλιξη των ειδών. Δεν γράφω όμως αυτά για να διορθώσω θεολογικά ατοπήματα.

Όχι, θέλω μόνο να δείξω πως άνθρωποι που έχουν κάνει δεύτερη φύση τους την propaganda fidi, ξεγελούν τους ράθυμους στην φιλοσοφική σκέψη. Πράγματι, οι πατέρες μίλησαν για μια διαδοχική εμφάνιση των ζώων, αν θέλετε των ειδών επί της Γης. Και μάλιστα με την υποσημείωση ότι οι προϋποθέσεις τους εγχαράχθηκαν στην δημιουργία από την πρώτη της στιγμή. Πλην όμως άλλο διαδοχική εμφάνιση και άλλο η εξέλιξη όπως μας την πιστοποιούν τα απολιθώματα και τα άλλα ευρήματα.

Στην πατερική και όχι μόνο σκέψη τα είδη εμφανίζονται διαδοχικά, αλλά ως ολοκληρωμένα είδη. Οι πίθηκοι ως πίθηκοι, οι άνθρωποι ως άνθρωποι και …οι γάτες ως γάτες. Αυτό που συνιστά τον πυρήνα της επιστημονικής εξέλιξης είναι το γεγονός ότι τα είδη δεν εμφανίζονται ως τελειωμένα είδη, αλλά ως ατελή τα οποία εξελίσσονται μέσα από διαδικασίες απίστευτης βαρβαρότητας! Αυτό είναι το κεντρικό σημείο της πραγματικότητας της εξέλιξης και είναι ότι πιο αντίθετο, ότι πιο διαφορετικό μπορεί κανείς να συνάγει από τα κείμενα και τις άλλες μαρτυρίες, αναφορικά με τις σχετικές διαισθήσεις των χριστιανών θεολόγων.

Κατά την άποψή μου το να παρακάμπτει κανείς αυτήν την θεμελιώδη διαφορά και να μιλά ότι οι πατέρες είχαν διαίσθηση της εξέλιξης, σε μια συνάφεια με την επέτειο του Δαρβίνου, συνιστά αυτό που συνήθως λέμε εξαπάτηση…