Προχθές βρέθηκα σε μια συνάντηση των ιδρυτικών μελών της Δράσης με θέμα το ερώτημα της συνέχειας της προσπάθειας. Πρώτη φορά βρέθηκα σε κάτι ανάλογο και θα πρέπει να ομολογήσω ότι εντυπωσιάσθηκα, ειδικά στο πρώτο μισό της εκδήλωσης. Αρχικά μίλησε για πολύ λίγο ο κ. Μάνος και στην συνέχεια πήραν τον λόγο οι εκεί παρευρισκόμενοι. Μίλησαν άνθρωποι ψαγμένοι με υψηλό επίπεδο λόγου και σκέψης, αλλά όπως ήταν φυσικό σταδιακά άρχισαν να μιλούν άνθρωποι χαμηλότερου επίπεδου και η εκδήλωση έχασε το μεγάλο ενδιαφέρον της. Αυτό το δεύτερο μέρος το αντιπαρέρχομαι.
Το πρώτο που εντυπωσίασε ήταν αυτό που το γνωρίζω ήδη καλά, ότι όταν υπάρχουν πολλές και διαφορετικές προσεγγίσεις το αθροιστικό αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό. Ακούγοντας πολλούς άλλους, και παίρνοντας λίγο από τον καθένα, γινόμουν διαρκώς σοφότερος… Και το δεύτερο ήταν το γεγονός ότι επιβεβαιώθηκε η άποψή μου για την ύπαρξη μιας άλλης Ελλάδας, ανθρώπων δηλαδή που θεωρούν ότι η φυσική θέση της πατρίδας μας είναι στον πυρήνα του δυτικού κόσμου. Όχι για να τον απομυζήσουν και να συνεχίσουν την παρασιτική ζωή τους αλλά με τρόπο ισότιμο, με ισοδύναμη συμμετοχή στις υποχρεώσεις και τις απολαβές. Τέλος πάντων είναι μεγάλη κουβέντα αυτή.
Τώρα θέλω να αναφερθώ στις τοποθετήσεις δύο ανθρώπων, ενός άνδρα και μιας γυναίκας. Ο άνδρας με ρητορική δεινότητα και έντονη συναισθηματική φόρτιση ανέπτυξε την θέση ότι αυτός συμμετέχει στην Δράση γιατί θέλει να κάνει κάτι για τον τόπο του, θέλει να μην είναι ένοχος απέναντι στα παιδιά του ότι άφησε τον τόπο του να καταστραφεί! Πολλοί τον χειροκρότησαν θερμά, ίσως για λίγο και εγώ, μετά όμως τσιμπήθηκα και είπα μέσα μου τι λέει αυτός; Το νόημα ήταν ότι τα άλλα κόμματα απεργάζονται την καταστροφή της Ελλάδας και μόνο η Δράση πορεύεται την σωστή κατεύθυνση. Δεν είπε θέλω να ασχοληθώ με την πολιτική για να βοηθήσω τον τόπο μου, αλλά είμαι στην Δράση για τον λόγο αυτό. Όλοι οι άλλοι συμπολίτες του που στελεχώνουν ή στηρίζουν τα άλλα κόμματα προφανώς δεν το κάνουν για το καλό του τόπου τους αλλά για ιδιοτελείς σκοπούς.
Θαύμασα λοιπόν τον ρατσισμό που διακατέχει το ορθόδοξο πολιτισμικό υπόβαθρό μας και ο οποίος μεταλλαγμένος ξεπετιέται εκεί που δεν τον περιμένεις. Πόση προσπάθεια πρέπει να κάνουμε σαν κοινωνία ώστε να απαλλαγούμε από την αυτόματη ταύτιση των δικών μας επιλογών με την αλήθεια!
Η γυναίκα ήταν καταπληκτική. Είπε ότι δούλεψε στις Βρυξέλες και ότι είναι στην Δράση γιατί βαρέθηκε τις θεωρίες και τα οράματα και πιστεύει στις συγκεκριμένες πράξεις, στην επίλυση συγκεκριμένων προβλημάτων. Και ολοκλήρωσε με το εκπληκτικό: Μόνο αν μάθουμε να δρούμε πρακτικά και να λύνουμε τα συγκεκριμένα προβλήματα, τότε θα μπορέσουμε να οικοδομήσουμε και οράματα!
Μα η ΟΝΕ δεν ήταν ένα όραμα και μάλιστα επιτυχές; Ήταν ένα όραμα που οδήγησε στον εύκολο και άκοπα πλουτισμό και στο κρύψιμο των προβλημάτων κάτω από το χαλί. Και θυμήθηκα την ορθόδοξη ασκητική παράδοση που λέει ότι προηγείται η πράξη και μετά έπεται η θεωρία… Γιατί όταν γίνεται αλλιώς έρχεται ώρα που πληρώνεις μεγάλο λογαριασμό!
Δεν μπορώ να μην αναφερθώ τους σύγχρονους εκκλησιαστικούς που προκειμένου να ξεφύγουν την έλεγχο της διακρίσεως, δηλαδή της λογικής, εμπορεύονται την θεωρία, άνευ πράξεως. Για όσους ξέρουν, ένα πρώτο τέτοιο δείγμα ήταν το “Εισοδικό”…
Μη μου πείτε ότι το πολιτιστικό μας υπόβαθρο δεν επηρεάζει και το πολιτικό στάτους.