Δεν θα περάσουν

Τρίβω τα μάτια μου και δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν ονειρεύομαι…

Άκουσα τον Καραμπελιά για λίγο κάποια στιγμή σε κάποιο κανάλι να λέει ότι τα ευρήματα της αστυνομίας αναφορικά με τους τρομοκράτες δεν είναι πραγματικά αλλά “φυτευτά”, για να αποσπάσουν την προσοχή του κόσμου από τα οικονομικά μέτρα! Προφανώς οι κακοί ξένοι θέλουν να μας ληστέψουν και προσπαθούν να μας αποσπάσουν την προσοχή ώστε να μην το καταλάβουμε…

Την Κυριακή πάλι γράφει ο Γιανναράς ότι την κρίση την φτιάξαν και πάλι οι κακοί ξένοι για να μας αναγκάζουν να δεχθούμε τις δικές τους λύσεις στα εθνικά μας θέματα…

Σε εκπομπή πάλι του ραδιοφώνου ακούω κάποιον να υπερασπίζεται τους τρομοκράτες και να λέει, τι κιαν σκοτώθηκαν κάποιοι; Και ο Παναγούλης δεν ήθελε να σκοτώσει τον Παπαδόπουλο και αν και απέτυχε σήμερα τιμάται για αυτήν του την πράξη; Έτσι στο μέλλον θα τιμώνται και οι τρομοκράτες από την μέλλουσα να έρθει (ουράνια) βασιλεία…

Η τρομοκρατία είναι αντίσταση απέναντι στο κακό κράτος που σκοτώνει αδιάκριτα…

Και σαν να μην φθάνουν όλα αυτά διαβάζω σε γραπτά φίλων που απευθύνονται σε μένα για την σωτηρία που μας φέρνει η Ανάσταση του Χριστού… Ξύλινα λόγια από ανθρώπους που είναι ζωντανοί!

Ναι και πάλι η ελληνική κοινωνία είναι διχασμένη, πάλι ζωντανεύει η ιδεοληψία, πάλι συγκρούεται ο κόσμος των ιδεών με τον κόσμο του λόγου.

Λοιπόν ξυπνάω και λέω, όχι αυτήν την φορά τα πράγματα δεν θα είναι μοιρασμένα. Όλοι εσείς που φαντασιώνεστε εχθρούς και σωτηρίες θα μείνετε στην άκρη. Ποτέ άλλοτε οι Έλληνες δεν ήταν τόσο υποψιασμένοι. Δεν θα αναφωνήσουμε σαν τους θλιβερούς προγόνους μας, όταν αποβιβαζόταν ο βασιλιάς Κωνσταντίνος στον Πειραιά, νομίζω το 1920, έτσι θέλαμε και τον φέραμε, ενώ ήταν ξεκάθαρο ότι αυτή η επιλογή θα έστρεφε τους συμμάχους εναντίον μας. Δεν θα αναβιώσει αυτός ο εφιάλτης.

Αν κάποιος θέλει να προσευχηθεί για την σωτηρία της Ελλάδας, ας παρακαλέσει να εξαφανισθούν οι “σωτήρες” της!

Pink Floyd

Παρακολούθησα το μπαλέτο της Σκάλας του Μιλάνου με μουσική των Pink Floyd στο Μέ-γαρο Μουσικής. Μεγάλη τύχη αυτό το Μέγαρο! Μια ακόμα υπέροχη παράσταση που μου άφησε στην μνήμη εντυπωσιακές εικόνες, που δυστυχώς δεν μπορούσα να αποθανατίσω. Εικόνες που κατά το ειωθός προκάλεσαν πλήθος σκέψεων. Η μουσική. Ροκ της δεκαετίας του 70, ψυχεδελικό. Μουσική σκοτεινή και ο χορογράφος επέλεξε τα πιο σκοτεινά κομμάτια της. Και η χορογραφία ανάλογη. Μουσική και χορογραφία εκφράζουν με τον ήχο και την κίνηση την σκοτεινή, την δύσκολη, την ενστικτώδη πραγματικότητα της ζωής μας. Όλα όσα επιθυμούμε και όλα όσα φοβόμαστε και όλα όσα ελπίζουμε.

Οι χορευτές πολλοί και ο καθένας κουβαλούσε επάνω του ένα κομμάτι από την σκληρή πραγματικότητα της …πεπτωκυίας (κατά τους θεολόγους) ανθρώπινης φύσης. Αυτό όμως που μου έκανε εντύπωση και στάθηκε η αφορμή για το κείμενο αυτό ήταν το γεγονός ότι παρόλη την ασυναρτησία των κινήσεων, το σύνολο των 32 χορευτών εμφάνιζε μια κοινή κίνηση, ένα ρυθμό, μια συνεργασία. Ενώ μέσα στην κίνηση των ατόμων εκφραζόταν η προσωπική ασυναρτησία, ο κατακερματισμός της ανθρώπινης ψυχής, το σύνολο έβγαζε μια συνεργασία!

Σκέπτομαι, όταν οι άνθρωποι μαθαίνουν να εκφράζουν και να σωματοποιούν τα συναισθήματά τους, ειδικά τα σκοτεινά και αμαρτωλά, τότε μπορούν να συντονισθούν μέσα από τις επιταγές της κοινής λογικής. Ασχέτως του πως αισθάνεται ο καθένας μας, από την στιγμή που μπορεί, αισθάνεται ότι δικαιούται να εκφράσει ελεύθερα αυτό που αισθάνεται, και μπορεί αντίστοιχα να αποδεχθεί και την ανάλογη έκφραση του άλλου, τότε μπορεί να συντονισθεί με τον άλλο πάνω σε κοινές αρχές. Το σύνολο μπορεί να εμφανίσει οργανωμένες και συντονισμένες συμπεριφορές που συντονίζονται …από την κοινή λογική. Ας θυμηθούμε για λίγο τον τρόπο που συντονίζονται οι μέλισσες και τα μυρμήγκια για να αντιληφθούμε τι (περίπου) συμβαίνει.

Όταν όμως τα συναισθήματα είναι απαγορευμένα, τότε η καταπίεσή τους αλλοιώνει έτσι την ανθρώπινη συμπεριφορά που αυτή πλέον δεν επιτρέπει την αυθόρμητη και ελεύθερη συνεργασία. Όπως ακριβώς συμβαίνει με το προεντεταμένο σκυρόδεμα. Η προένταση το κάνει πιο σκληρό και δύσκαμπτο. Σκέπτομαι τις στυλιζαρισμένες βυζαντινές εικόνες και τις εκκλησιαστικές τελετές όπου το συναίσθημα είναι απαγορευμένο και αδιανόητο να εκφραστεί σωματικά. Το σώμα υπάρχει, αλλά ως μη υλικό χωρίς (υποτίθεται) αμαρτωλές, διάβαζε συναισθηματικές, παρορμήσεις. Άνθρωποι στραγγαλισμένοι συναισθηματικά και σωματικά, κοινωνίες όπου η επιθυμία είναι καταζητούμενη, αλίμονο σου αν επιθυμήσεις, τέτοιοι άνθρωποι είναι τόσο προεντεταμένοι που δεν είναι δυνατόν να συνεργασθούν.

Τον εκκλησιαστικό χώρο τον περιέγραψα στον Πλανήτη ως σύνολο νησίδων που δεν επι-κοινωνούν μεταξύ τους και πολλοί βρήκαν ευστοχότατη την περιγραφή, γιατί άραγε;

Ελλάδα, κάθε κοινωνική ομάδα είναι έτοιμη να θυσιάσει όλες τις άλλες για χάρη του συμ-φέροντός της. (Οι καθηγητές λέει θα απεργήσουν στις μέρες των πανελληνίων…) Γιατί άραγε.

Η θαυμάσια χορογραφία που είδα προχθές, μου δίνει απαντήσεις.

Ακτίνα φωτός!

Φαίνεται ότι …με άκουσαν! Ή εγώ φέτος δεν άκουσα αρκετά! Ο λόγος είναι για το Χριστός Ανέστη. Νομίζω ότι φέτος δεν έπαιξε τόσο πολύ στα media όσο πέρσι. Μπορεί βέβαια απλώς να μην άκουσα εγώ, αλλά δεν είδα την διακοσμητική κορδέλα με το Χριστός Ανέστη σε κάποιο τηλεοπτικό παράθυρο, κάτι που πέρσι μου έδωσε την αφορμή να γράψω το σχετικό κείμενο. Το πιο πιθανό βέβαια είναι να εξοστρακίστηκε το Χριστός Ανέστη λόγω της Μεγαλοβδομαδιάτικης κατάστασης της χώρας.

Συνέβη όμως και κάτι άλλο. Πολλοί γνωστοί μου δίστασαν να …μου ευχηθούν Χριστός Ανέστη! Αυτό είναι το πρόβλημα με την ενσωμάτωση στις εθνικές μας φαντασιώσεις θρησκευτικών στοιχείων, δεν μπορούμε να βιώσουμε την θρησκεία ως μια προσωπική και μόνο υπόθεση στην οποία ο καθένας μας μπορεί να έχει την δική του άποψη και βίωση.

Ας το ξεκαθαρίσω. Αν με ρωτούσε κανείς σε τι από τα δύο ποντάρεις, στο να αναστήθηκε όντως ο Χριστός ή στο να μην αναστήθηκε, θα απαντήσω ότι θεωρώ το δεύτερο πολύ πιο πιθανό δηλαδή το να μην αναστήθηκε. Δεν έχω όμως τίποτα με κάποιον που πιστεύει το πρώτο. Δεν έχω τίποτα με την πίστη γενικά. Η ανάσταση του Χριστού είναι ένα υπερφυσικό γεγονός στο οποίο κάποιος μπορεί κάλλιστα να πιστεύει, όπως βέβαια και να μην πιστεύει. Μπορώ κάλλιστα να καταλάβω κάποιον που λέει ότι χάρηκε πολύ που αναστήθηκε ο Χριστός, όπως καταλαβαίνω και κάποιον που χαίρεται γιατί κέρδισε ο Ολυμπιακός. Και τα δύο ψυχολογικά παιχνίδια είναι που εμένα δεν με ενδιαφέρουν. Παίζω με άλλα…

Όταν λοιπόν συναντώ κάποιον που γνωρίζω ότι πιστεύει στην Ανάσταση, θα του ευχηθώ Χριστός Ανέστη σεβόμενος την πίστη του και αν μου ευχηθεί κάποιος που γνωρίζω ότι πι-στεύει στην Ανάσταση, Χριστός Ανέστη θα του απαντήσω Αληθώς Ανέστη και πάλι σεβόμενος την πίστη του. Στην ζωή τα πράγματα δεν είναι ή άσπρα ή μαύρα και δεν μπορεί κάθε τι να είναι αφορμή για αντιπαράθεση. Με ενοχλεί όμως όταν κάποιος έτσι στο άσχετο μου λέει Χριστός Ανέστη. Δεν με ενοχλεί ούτε ο Χριστός ούτε το ότι κάποιοι πιστεύουν ότι αναστήθηκε, αλλά το γεγονός ότι εθιζόμαστε να λέμε λόγια χωρίς αντίκρισμα, χωρίς να τα εννοούμε, ή και ακόμα χειρότερα αν προσπαθούμε να επιβάλουμε τις απόψεις μας στους άλλους.

Φυσικά αν κάποιος αρχίσει να μου λέει ότι η ανάσταση του Χριστού μας …έσωσε, θα φάει πόρτα! Γιατί είναι άλλο η πίστη σε ένα υπερφυσικό γεγονός και άλλο η πίστη σε ένα παραλογισμό. Γιατί αυτό είναι το παιχνίδι που παίζουν οι θρησκείες. Με άλλοθι τα πραγματικά ή υποτιθέμενα υπερφυσικά γεγονότα μας πασάρουν τις πιο παράλογες διδασκαλίες.

Μια κοινωνία λοιπόν που εθίζεται να ανέχεται ένα παραλογισμό του τύπου Ο “Χριστός σώζει” είναι ώριμη να περάσει το χείλος του γκρεμού πιστεύοντας ότι ο από μηχανής θεός, τέλος πάντων με κάποιο τρόπο, θα την σώσει. Η ελληνική κοινωνία είναι ολοπρόθυμη να ακούσει για τέτοιου είδους σωτηρία, αγωνίζεται με νύχια και δόντια για να παραμείνει πιστή στα μυθεύματά της, αλλά έκανε ένα τραγικό λάθος. Θέλησε να έχει ως νόμισμα το ευρώ… Πάντα μεταξύ των πολλών άλλων, ευρώ και κληρικοί και θεολόγοι, που λένε ότι παραμύθια θέλουν στα παράθυρα ή στα σχολεία, δεν είναι συμβατά.

Και ο λογαριασμός στο τραπέζι!

Στην χώρα του Αγίου Φωτός

Βλέποντας το πρωθυπουργικό αεροσκάφος να μεταφέρει το …Άγιο Φως, την μεγάλη αυτήν κοροϊδία και τον υφυπουργό παιδείας να το υποδέχεται εκ μέρους της κυβέρνησης, μια κοινωνία να προσκυνά το ψέμα, θυμήθηκα τι έγραφα πέρσι τέτοιες μέρες:


“ Την χώρα μου την αγαπώ όχι γιατί είναι η ομορφότερη ούτε η καλύτερη ούτε για άλλον λόγο παρά για το γεγονός ότι γεννήθηκα σε αυτήν! Όπως θα αγαπούσα κάθε άλλη χώρα στην οποία τυχόν θα γεννιόμουν. Τα τελευταία λοιπόν χρόνια, αυτήν την βδομάδα που ακολουθεί την Κυριακή του Πάσχα, καθώς την βλέπω να γλεντάει και να βγάζει έξω αυτά που ούτε η ίδια ξέρει ότι έχει μέσα της, απελπίζομαι για δαύτην…


Είναι το ψέμα του “Χριστός Ανέστη” που με απελπίζει!


Όχι μην νομίζεται ότι αναφέρομαι στο τυχόν ψευδές γεγονός της Ανάστασης του Χριστού! Ακόμα και να υποθέσουμε, ως υπόθεση εργασίας, ότι όντως ο ιστορικός Ιησούς δεν ανέστη, η πίστη στην ανάστασή του δεν …απειλεί την χώρα μου (μας)! Τώρα το γεγονός ότι αυτή η υπόθεση εργασίας έχει σοβαρά ερείσματα στα ίδια τα κείμενα, είναι …άλλης Κυριακής ανάγνωσμα.


Για σκεφτείτε παρακαλώ λιγάκι. Το είπα ήδη. Η πρόταση “Χριστός Ανέστη”, η φράση που κυριαρχεί στην κοινωνία μας τις μέρες αυτές είναι μια ομολογία πίστης. Δεν είναι το ίδιο με την ευχή Καλά Χριστούγεννα η Καλό Πάσχα, αλλά ομολογία πίστης στην ανάσταση του Χριστού. Ολόκληρη η κοινωνία μας περιστρέφεται γύρω από αυτήν την ομολογία. Και ποιο είναι λοιπόν το πρόβλημα. Το πρόβλημα το αποκαλύπτει το ερώτημα: Την εννοεί, την καταλαβαίνει, την αποδέχεται άραγε η κοινωνία μας αυτήν την ομολογία;


Από όλους όσους παραβρίσκονται το βράδυ της Ανάστασης στις εκκλησίες, ένα ελάχιστο τμήμα πιστεύει στην Ανάσταση και ξέρει τι είναι αυτό που πιστεύει. Ή έστω ξέρει περίπου τι πιστεύει. Ένα άλλο τμήμα αισθητά μεγαλύτερο πιστεύει στην Ανάσταση αλλά αν τους ερωτήσει κανείς, γιατί λέτε Χριστός Ανέστη και όχι π.χ. ο Λάζαρος Ανέστη ( μιλώ για τον Λάζαρο των ευαγγελίων που ανέστησε ο Χριστός) δεν θα είναι σε θέση να δώσει μια σοβαρή και συνεπή απάντηση, θα αυτοσχεδιάσει εκ του προχείρου. Μια ακόμα μεγαλύτερη ομάδα ανθρώπων θα πει ότι μάλλον δεν πολυπιστεύει στην Ανάσταση αλλά λέει το Χριστός Ανέστη είτε από συνήθεια είτε χωρίς να το πολυσκέπτεται. Η συντριπτική λοιπόν πλειοψηφία των συμπολιτών μας προβαίνει σε μια άκρως σημαντική ομολογία πίστης χωρίς να αισθάνεται και χωρίς να ενοχλείται ότι αυτή η ομολογία είναι άνευ αντικρίσματος, άνευ περιεχομένου, σχεδόν άνευ λόγου…


Κάθε φορά λοιπόν που ακούω ένα πολιτικό, ένα δημοσιογράφο, ή …ένα περαστικό να λέει Χριστός Ανέστη, τα αυτιά μου ακούν Χριστός Ανέστη αλλά στον νου μου καταγράφεται μια δημόσια ομολογία ότι σε αυτήν την κοινωνία μόνο τα λόγια έχουν αξία, δεν χρειάζεται να έχουν περιεχόμενο. Είναι η δημόσια ομολογία μια κοινωνίας ότι άλλο τα λόγια άλλο τα έργα, ότι εκείνο που μετρά είναι στα λόγια να είσαι in!


Μια τέτοια φανταστική πίστη στην Ανάσταση δεν έχει καμιά σχέση με την μεταμόρφωση της Σταύρωσης σε Ανάσταση, αλλά παραπέμπει στην πίστη ότι θα έρθει η Ανάσταση, με κάποιο μαγικό τρόπο, όπως μαγικά αναστήθηκε ο Χριστός, χωρίς να χρειαστεί να περάσουμε από τον Σταυρό. Εδώ βρίσκεται το μέγα κόλπο, η παράκαμψη του κόπου, του μόχθου, των έργων… Άραγε είναι δυνατόν να μην έχει σχέση αυτό το κόλπο με τα κόλπα που κυριαρχούν στην ελληνική κοινωνία;


Τι προοπτική μπορεί να έχει μια τέτοια κοινωνία στο σύγχρονο χωνευτήρι των λαών του πλανήτη γη;


Και θα μου πει κάποιος γιατί σκάω. Έ είπαμε την αγαπώ την χώρα μου…”

Και προσθέτω φέτος, αυτή η κοινωνία μόνο στην κατάρρευση και την χρεοκοπία θα σταματήσει και σκάω γιατί είμαι και εγώ μέσα σε αυτήν…

Πόσο θα ήθελα να ευχηθώ Χρόνια Πολλά!

Τα Πάθη

Την ταινία την έχω κατεβάσει εδώ και καιρό, πλην όμως δεν αποφάσιζα να την δω εξαιτίας των κριτικών που διάβασα. Χθές την έπαιξε η τηλεόραση και είδα κάποιες σκηνές για λίγα λεπτά, μου δημιουργήθηκε αποστροφή και την άφησα. Πρόκειται για την ταινία Τα Πάθη του Χριστού, του Μελ Γκίμπσον. Έπεσα πάνω σε σκηνές από τα βασανιστήρια, έσφιξα, βόγγυξα και έκλεισα την τηλεόραση. Δεν την πάω την βία σε καμιά εκδοχή.

Μετά σκεπτόμουν. Να πω την αλήθεια ποτέ δεν με συγκίνησαν σκέψεις του τύπου, τον καημένο τον Χριστούλη τι πολλά υπέμεινε και άλλα σχετικά. Πολύ περισσότερο τώρα… Δεν ξέρω αν ο ιστορικός Ιησούς πέρασε όντως τα πάθη που περιγράφει ο Γκίμπσον, αλλά μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι εκατομμύρια άλλα ανθρώπινα όντα υπέφεραν τέτοια και πολύ χειρότερα στα χέρια άλλων ανθρώπινων όντων. Ο άνθρωπος είναι μοναδικός, κανένα άλλο ζώο δεν βασανίζει έτσι ζώα του είδους του… Δεν ξέρω τι φταίει, είναι η αμαρτία του Αδάμ, είναι η εξελικτική διαδικασία, ότι και αν είναι εμένα με ενδιαφέρει …να μην είμαι εκεί. Να μην μου τύχει εμένα τέτοιο λαχείο, δεν με παρηγορεί καθόλου που κάποιοι το ονομάζουν σταυρό.

Και ξέρετε αυτό το λαχείο δεν είναι τόσο μακριά από εμάς, όσο τουλάχιστον νομίζουμε. Μια ματιά στο αστυνομικό δελτίο μας δείχνει ότι και σήμερα συνάνθρωποί μας είναι έτοιμοι να βασανίσουν μέχρι θανάτου τον συνάνθρωπό τους προκειμένου να πετύχουν να πάρουν αυτό που θέλουν. Και αν αυτό είναι πιθανό να συμβεί στην αυλή μας, κατά μείζονα λόγο συμβαίνει σε αυλές λιγότερο τακτοποιημένες. Αλλά υπάρχει το σφάξιμο με κονσέρβα, υπάρχει και το σφάξιμο με το βαμβάκι. Στα αλήθεια τι άλλο κάνουν όλοι αυτοί που οδηγούν μια χώρα στην χρεωκοπία, που την αναγκάζουν να οδηγήσει με βίαιο τρόπο εκατοντάδες χιλιάδες πολιτών της στην μακροχρόνια ανεργία; Στ’ αλήθεια τι να σκέπτεται άραγε ο πολιτικός που μας οδήγησε εδώ; Κάνει μακροχρόνιες διακοπές…

Είμαστε απίστευτοι στο να δικαιολογούμε τα αδικαιολόγητα, να βάζουμε στο stand by την σκέψη μας, την συνείδησή μας, την προσωπικότητά μας, προκειμένου να ικανοποιήσουμε αυτό που δεν αντιλαμβανόμαστε. Είναι συγκλονιστικός ο διάλογος στην ταινία Διαβάζοντας την Χάνα, όταν την ρωτάει ο δικαστής, (είχαν αυτή και κάποιοι άλλοι κλειδώσει 300 εβραίους σε μια εκκλησία για να περάσουν την νύχτα, όμως η εκκλησία πήρε φωτιά, αλλά αυτοί δεν άνοιξαν τις πόρτες και έτσι οι εβραίοι κάηκαν ζωντανοί) γιατί δεν άνοιξε τις πόρτες και αυτή απαντά με απόλυτη φυσικότητα: μα θα φεύγαν έξω και θα σκορπούσαν! Είμαστε μοναδικοί στο να βασανίζουμε τον εαυτό μας και τους άλλους.

Τι άραγε μας σώζει; Ένα πράγμα μας σώζει από το σκοτάδι της ανθρώπινης φύσης μας. Η πίστη σε ιδέες. Ο Χριστός των ευαγγελίων μας προμήθευσε με τέτοιες ιδέες, το έκαναν και άλλοι, και με αυτήν την έννοια μας έσωσε. Πλην όμως τώρα πια έχει ξεπεραστεί και δεν υπάρχει ο αντικαταστάτης του.

Και ξέρετε τι είναι πιο τρομακτικό. Το γεγονός ότι η μόνη ιδέα που φαίνεται να επιβιώνει είναι …η επιβίωση! Δεν θα ήθελα να είμαι εκεί.