Κυριακή βράδυ και επιστρέφω με το μετρό σπίτι μου. Στην Εθνική Άμυνα, ανεβαίνω με τις κυλιόμενες σκάλες προς την επιφάνεια. Ξαφνικά αισθάνομαι την μυρωδιά καπνού. Κάποιος καπνίζει μέσα στον χώρο του μετρό, ένα από τους ελάχιστους “ιερούς” χώρους όπου ο έλληνας αισθάνεται πολίτης σύγχρονης χώρας. Βεβήλωση! Κοιτώ και βλέπω δύο μέτρα μπροστά μου τις πλάτες κάποιου να καπνίζει του καλού καιρού. Ένας νεαρός άνδρας γύρω στα 30, θα μπορούσε να ήταν και έλληνας αλλά και αλλοδαπός. Πάντως δεν φορούσε ρούχα κυριακάτικης εξόδου. Συνήθως το γονίδιο του θυμού σε εμένα είναι απενεργοποιημένο, αισθάνθηκα όμως ότι, αν δεν ήταν, θα ήθελα να τον κάνω παρατήρηση και να …τον πλακώσω στο ξύλο.
Δεν έχει όμως περάσει πολύς καιρός αφότου υπέδειξα σε κάποιον με διακριτική χειρονομία ότι δεν πρέπει να κλείνει την αριστερή λωρίδα του αυτοκινητοδρόμου με αποτέλεσμα να με ακολουθεί όσο μπόρεσε χειρονομώντας, βρίζοντας και απειλώντας με! Έκτοτε αποφάσισα ότι εφόσον μάλλον θα ήθελα να …γεράσω, κομμένες οι παρατηρήσεις. Σε κλάσματα λοιπόν του δευτερολέπτου υποτάχθηκα στην μοίρα μου και ξέχασα τον “βέβηλο”.
Στην επιφάνεια τώρα περπατώ και ξαφνικά ακούω ήχο πλαστικού αντικειμένου να κατρακυλά πάνω στο πεζοδρόμιο, κοιτώ και βλέπω στα πόδια μου ένα πλαστικό μπουκάλι στον δρόμο, λίγα μέτρα από τον παρακείμενο κάδο απορριμμάτων. Σηκώνω το κεφάλι και βλέπω ότι η πηγή της μόλυνσης είναι ό ίδιος “βέβηλος”. Αντιδρώ πιο στωικά καθώς θυμήθηκα ότι μόλις την προηγουμένη κάποιος, οπωσδήποτε Έλληνας, στην Αγίου Ιωάννου (ο κεντρικός δρόμος της Αγίας Παρασκευής) πέταξε το κουτί από τα τσιγάρα πάλι στα πόδια μου, αλλά ακριβώς μπροστά στον κάδο με τα σκουπίδια!
Συνεχίζω πνιγμένος στις σκέψεις μου και νάσου που βλέπω τον “βέβηλο” να μπαίνει σε ένα λεωφορείο με αναμμένο τσιγάρο, ξέρετε πως φαίνεται αυτό μες στο σκοτάδι, και σε λίγο να το πετά στο δάπεδο του λεωφορείου. Τότε τάπαιξα και άρχισα να αναθεματίζω την ώρα που γεννήθηκα στην χώρα αυτή. Χρειάστηκε ώρα για αν ακουστεί η φωνή στο πίσω μέρος του μυαλού: Και αν είχες γεννηθεί στην Τουρκία, για να μην πω ανατολικότερα; Μόλις αυτή η φωνή έγινε ακουστή, μαζεύτηκα, πήρα πίσω τους αναθεματισμούς και συνέχισα να πορεύομαι σκεπτικός την ανοδική πορεία επί της οδούς Αναστάσεως προς το σημείο συνάντησης με το αυτοκίνητό μου με συνοδεία τις σκέψεις που με κάνουν να αισθάνομαι ευτυχής που δεν έχω απογόνους…
Όμως γι’ αυτές θα μιλήσω στην επόμενη ανάρτηση.
Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Εχω νοιώσει τα ίδια συναισθήματα άπειρες φορές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην Καλημέρα μου και Καλό μήνα!!!!!!