Στο σχολείο ένας μαθητής μου έχει κλέψει την καρδιά! Αν όμως κάποιος μπορούσε να με παρατηρήσει εν δράσει, ποτέ δεν θα μπορούσε να καταλάβει για ποιον μιλώ. Πρόκειται για ένα αμίλητο και ήσυχο αγόρι, για μένα υπερβολικά ήσυχος. Έχω το κακό να αγαπώ τα ανήσυχα παιδιά και γι’ αυτόν είχα κάποια ανησυχία. Φέτος βελτίωσε δραματικά τις επιδόσεις του, αλλά κυρίως όταν ανοίγει το στόμα του λέει κάτι που είναι και άσχετο με το τι γίνεται στην τάξη, αλλά ταυτόχρονα και ιδιαίτερα δυνατό, με βγάζει νοκ άουτ!
Πριν λίγες μέρες είχε τελειώσει η εξέταση, παραδώσαν τα γραπτά και μείνανε 4-5 παιδιά και συζητούσαμε για τα θέματα. Τότε ξαφνικά, ο μέχρι στιγμής σιωπηλός μου λέει: Συγνώμη κύριε, να ρωτήσω κάτι άσχετο; Βέβαια του λέω. Θα το δείτε το ντιμπέητ; Όχι του απάντησα, αλλά το μπάσκετ μετά θα το δω! Λέγοντας αυτά αισθάνθηκα αφόρητη αγανάκτηση αλλά και κακία.
Είμαι από τους πολίτες που δίνουν την νίκη στις εκλογές. Από τους ψηφοφόρους που δεν έχουν πρόβλημα να ψηφίσουν είτε το ένα είτε το άλλο κόμμα ανάλογα με το ποιο θα με εμπνεύσει. Τώρα είμαι εξαγριωμένος και με τα δύο μεγάλα κόμματα. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να πω το γιατί. Αυτό το ντιμπέητ είναι η δημόσια ομολογία της αποτυχίας της πολιτικής, όχι απλά της πολιτικής αλλά της πολιτικής κουλτούρας του τόπου μας. Έχουν λεχθεί πολλά γι’ αυτό. Εγώ όμως θα πάω λίγο παραπέρα.
Η κουλτούρα αυτή είναι η κουλτούρα των ανθρώπων που έχουν τις απαντήσεις, τις μοναδικές απαντήσεις που είναι (αυτονόητα) σωστές. Οι αλήθειες δεν διαλέγονται, μάχονται μόνο για να επιβληθούν στις άλλες.
Στην πολιτική και στην Εκκλησία διασώζονται τα πλέον αναχρονιστικά, σκοτεινά στοιχεία της ελληνικής κουλτούρας, αυτό της μεταφυσικής πίστης στην κατοχή της αλήθειας, ο εξοβελισμός του ορθού λόγου, η αδυναμία διαλόγου, η άκρατη εκμετάλλευση του ψυχισμού των ανθρώπων, το ανορθολογικό βίωμα… Απορεί κανείς που οι πολιτικοί τα έχουν πλακάκια με την Εκκλησία;
Τι ειρωνεία! Και να σκεφτεί κανείς ότι στο πιο πετυχημένο κομμάτι της ορθόδοξης παράδοσης, αυτό της άσκησης, μεγίστη των αρετών λογίζεται η διάκριση, δηλαδή ο αναστοχασμός πάνω στο βίωμα και στις διαδρομές που κανείς ακολουθεί, με βάση συγκεκριμένα κριτήρια που ανέπτυξε η παράδοση αυτή, με πλήρη δηλαδή ενεργοποίηση του λογιστικού της ψυχής…
Ο τρόπος που αντιμετωπίζει ο εκκλησιαστικός χώρος την πρόκληση που συνιστά το Σοκ και Δέος είναι τόσο όμοιος με τον τρόπο που αντιμετωπίζουν οι πολιτικοί τα προβλήματά μας, με αποκορύφωμα την οικονομική κρίση των ημερών…
Είχα πει θα ψηφίσω λευκό, αλλά είπα όχι θα ψηφίσω ένα άλλο μικρό κόμμα. Επέλεξα την Δράση (http://www.drassi.gr/) γιατί οι άνθρωποι που υπάρχουν εκεί εκφράζουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις ιδέες που πιστεύω ότι χρειάζεται η Ελλάδα για να προχωρήσει στο μέλλον.
Μια τέτοια επιλογή ενέχει πάντα και εντελώς υποκειμενικά στοιχεία. Δεν μπορώ να ξεχάσω την χαρά που ένοιωσα, κάποιο μεσημέρι κολλημένος στο φανάρι της περιφερειακής της Θεσσαλονίκης με την εθνική Θεσσαλονίκης Κατερίνης, στο Καλοχώρι, όταν άκουγα στο ραδιόφωνο τον κ. Μάνο να αναγγέλλει το γεγονός ότι ο πληθωρισμός στην Ελλάδα έπεσε κάτω από το 10%. Ήταν νομίζω το 1990. Οι νέοι δεν μπορούν να καταλάβουν πως είναι να ζεις με πληθωρισμό 25%, οι παλιοί όμως ξέρουν…
Ο Στέφανος Μάνος είναι ένας πολύ σοβαρός πολιτικός, με πρακτικό μυαλό, που δίνει λύσεις στα προβλήματα χωρίς να ενδιαφέρεται για το ιδεολογικό χρώμα των λύσεων αυτών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν αμφιβάλω ότι η φωνή του θα είναι χρήσιμη στο Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, όπως ήταν χρήσιμη και στο Ελληνικό Κοινοβούλιο.
Το πρόβλημα δεν έχει να κάνει τόσο με τις Ευρωεκλογές, όσο με τις Εθνικές Εκλογές. Έτσι όπως λειτουργεί το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα, στις επόμενες Εθνικές Εκλογές θα έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα στο ΠαΣοΚ και τη Νέα Δημοκρατία.
Ψήφος σε ένα από τα μικρά κόμματα ουσιαστικά συμβάλλει στην αποδυνάμωση μιας καλής πρότασης ή στην διαιώνιση της σημερινής κατάστασης.
Σε καμία περίπτωση δε συμμερίζομαι την απογοήτευση που μερικοί εκφράζουν και από τα δύο μεγάλα κόμματα.
Πράγματι, από το 2004 και μετά στην πολιτική ζωή του τόπου κυριαρχούν τα σκάνδαλα και η ανικανότητα. Το όραμα και η ελπίδα έχουν εκλείψει από το πολιτικό κλίμα που επικρατεί. Οι πελατειακές σχέσεις και η αναξιοκρατεία κυριαρχούν.
Αλλά πριν το 2004 τα πράγματα δεν ήταν έτσι. Γίνονταν ένα σωρό μεγάλα έργα, έργα που άλλαξαν τη ζωή μας και που τώρα πια αποτελούν μέρος της καθημερινότητάς μας. Έγιναν αλλαγές θετικές και η Ελλάδα προχώρησε προς τα μπροστά. Σε όλους τους τομείς.
Φυσικά, δε γίναμε και Αγγλία. Αλλά η Ελλάδα του 90 διαφέρει πολύ από την Ελλάδα του 2004, όπως διαφέρει και η Ελλάδα του 80 από την Ελλάδα του 90.
Τα τελευταία χρόνια αντί να συνεχίσουμε την πορεία προς τα μπροστά, υπήρξε μια απίστευτη στασιμότητα και φτάσαμε σε ένα τέλμα.
Και αυτό είναι ευθύνη της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας και του Κώστα Καραμανλή.
Από την άλλη πλευρά, το ΠαΣοΚ έχει δείξει πως είναι κόμμα ικανών ανθρώπων που έχουν όραμα για τον τόπο και πηγαίνουν την Ελλάδα μπροστά. Ο Παπανδρέου ως Υπουργός Εξωτερικών είχε πετύχει εξαιρετικά δύσκολους στόχους. Και είναι άνθρωπος με αξίες τις οποίες δε διαπραγματεύεται και στις οποίες δε συμβιβάζεται.
Πιστεύω δηλαδή πως υπάρχει λύση στο πολιτικό πρόβλημα της χώρας, και αυτή η λύση μπορεί να δοθεί από τον Παπανδρέου και τα στελέχη του κόμματός του.
Επομένως, όσο και να εκτιμώ τον Στέφανο Μάνο, υπό τις παρούσες συνθήκες μου είναι αδύνατο να θεωρήσω πως ψήφος στη Δράση για τις Εθνικές Εκλογές είναι ψήφος που θα βοηθήσει στο να αλλάξουν πράγματα στη χώρα. Άλλωστε, στην προηγούμενη Βουλή, η φωνή του Στέφανου Μάνου, με πρωτοβουλία του Παπανδρέου, ακουγόταν ελεύθερα στο Κοινοβούλιο. Έφερε, ως αντιπολίτευση, κανένα αποτέλεσμα;
Η χώρα κυβερνιέται και αλλάζει από την κυβέρνηση, και όχι από μικρά κόμματα τύπου Δράσης.
Ελπίζω κ.Μέσκο την απόφαση σας να την ακολουθήσουν πολλοί ακόμη στις ευρωεκλογές
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετικό το άρθρο σας
Για πρώτη φορά ψήφισα το 1979. Έκτοτε έχω ακούσει πολλές φορές τα επιχειρήματα που αναφέρει ο Ανδρέας που είναι η περίφημη χαμένη ψήφος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσωπικά δεν ψηφίζω αρχηγό, αλλά συνολικά και κυρίως ιδέες.
Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα έχει φθάσει σε αδιέξοδο και δεν μπορώ να κάνω πως δεν το καταλαβαίνω. Η αλλαγή δεν μπορεί να γίνει οικειοθελώς από τα μεγάλα κόμματα. Η αλλαγή λαμβάνει χώρα από μικρές πιέσεις και κινήσεις που γίνονται στο περιθώριο. Αυτό μου διδάσκει η ιστορία. Η Δράση δεν είναι ένα κόμμα καταφύγιο κάποιου πολιτικού που έμεινε άστεγος, όπως έγινε τόσες φορες στο παρελθόν. Εμένα μου αρέσουν οι ιδέες των ανθρώπων της Δράσης... Έχει λοιπόν κάποιες πιθανότητες να συμβάλει στην μετεξέλιξη του πλέον αδύνατου κρίκου της ελληνικής κοινωνίας, της πολιτικής.
Φυσικά σεβαστή κάθε άλλη άποψη.
2 ερωτήσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρώτον, αν η αλλαγή λαμβάνει χώρα από μικρές πιέσεις που γίνονται στο περιθώριο, αυτό σημαίνει πως ψηφίζει κανείς Δράση με ορίζοντα...εικοσαετίας; Γιατί αυτο θα μου φαινόταν λίγο ουτοπικό.
Και δεύτερον, η δικιά μου ανάγνωση της πολιτικής ιστορίας της Ελλάδας, τουλάχιστον από την πτώση της χούντας και μετά, δείχνει πως οι αλλαγές έγιναν από μεγάλους ηγέτες οι οποίοι κατάφεραν να κάνουν αυτοδύναμη και ισχυρή κυβέρνηση και τότε πραγματοποίησαν την αλλαγή.
Κινήσεις που γίνονταν στο περιθώριο δε μου φαίνονται να είχαν σημαντική συμβολή στην αλλαγή της χώρας. Ποιες πολιτικές κινήσεις τέτοιες έχετε υπόψη σας;
Όχι βέβαια, δεν είναι ο σκοπός να γίνει η Δράση κυβέρνηση, αλλά να εκφράσει ένα κομάτι της ελληνικής κοινωνίας που δεν εκφράζεται μέχρις στιγμής. Αυτό είναι το νόημα των πολλών κομάτων. Η παρουσία των μικρών πιέζει τους μεγάλους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαι πολύ σκληρός απέναντι στους πολιτικούς της μεταπολίτευσης. Πιστεύω ότι η ιστορία θα τους κατηγορήσει για πάρα πολλά. Κατασπατάλησαν πόρους και ευκαιρίες για κοματικά οφέλη. Ενώ επαγγέλλονται την αλλαγή και τις μεταρυθμίσεις, λέξεις μαγικές, φροντίζουν για την απομύζηση του κράτους. Είναι μεγάλη κουβέντα, γιατί πίσω από όλα αυτά βλέπω πολιτιστικά στοιχεία...
Μα δεν είπα να γίνει κυβέρνηση*! Να φέρει αλλαγές είπα. Αν οι μικρές ομάδες φέρνουν αλλαγή, με τι χρονικό ορίζοντα βλέπετε την αλλαγή που ελπίζετε να φέρει η Δράση στον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το κράτος;
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσον αφορά στη μεταπολίτευση εγώ δε συμμερίζομαι την σκληρή στάση. Η Ελλάδα είχε ένα τεράστιο πρόβλημα εθνικής ανεξαρτησίας πριν την Μεταπολίτευση.
Υπήρχαν πολλά κέντρα εξουσίας (Παλάτι, Κυβέρνηση, Πρεσβεία ΗΠΑ, πολιτικοί, οικονομικοί παράγοντες, κλπ) και έγιναν βήματα για να λυθεί το πρόβλημα.
Ο Καραμανλής κατήργησε το ένα κέντρο εξουσίας με το Δημοψήφισμα για το πολίτευμα και νομιμοποίησε το ΚΚΕ, ο Παπανδρέου ολοκλήρωσε την εθνική ανεξαρτησία και έφερε στο προσκήνιο ομάδες που ήταν αποκλεισμένες πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά.
Οι Έλληνες έπαψαν να χωρίζονται σε εθνικόφρονες και μιάσματα.
Αίτημα της μεταπολίτευσης, όπως το βλέπω, ήταν η εδραίωση πραγματικά δημοκρατικού πολιτεύματος, στα πλαίσια των θεσμών του ελληνικού κράτους, με σταθερότητα και όσο το δυνατό περισσότερη διαφάνεια.
Και αυτό το πέτυχαν.
Κλείνοντας έναν κύκλο και ανοίγοντας έναν άλλο.
Και φτάνουμε στην κυβέρνηση Σημίτη που θέτει ως εθνικό στόχο τον εκσυγχρονισμό της χώρας.
Ο οποίος όμως μένει ανολοκλήρωτος με τις εκλογές του 2004. Οπότε και ξεκινάει μια περίοδος απραξίας.
* Αν και, από ό,τι έχω καταλάβει, προσδοκία του Μάνου είναι η Δράση να παίξει ρυθμιστικό ρόλο σε περίπτωση που δεν υπάρξει αυτοδύναμη κυβέρνηση, σε μια κυβέρνηση συνεργασίας, και όχι απλά να δώσει φωνή σε ένα τμήμα της κοινωνίας.
Οι "παράπλευρες και περιθωριακές" δράσεις έχουν ως αποτέλεσμα να επηρεάζονται τα κόματα εξουσίας. Πάντως πιστεύω ότι μόνο μετά από αρκετά χρόνια είναι πιθανόν να υπάρξει αλλαγή στην ελληνική κοινωνία. Οι κοινωνίες αλλάζουν αργά, την αλλαγή όμως την προκαλούν πάντα δυνάμεις που δεν είναι στην εξουσία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν μπορώ να ισχυρισθώ ότι είμαι βαθύς γνώστης της πολιτικής, αλλά βλέπω, σκέπτομαι και κρίνω...
η Δράση είναι υπέρ του νεοφιλελευθερισμού, του δικαιώματος των Σκοπίων να αυτοπροσδιορίζονται(να λέγονται Μακεδονία), του γάμου των ομοφυλοφίλων και της απομάκρυνσης των εικόνων από τους δημοσίους χώρους. Επικροτείτε τέτοιες απόψεις?
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάλιστα, αν και παραποιείς την θέση για τα Σκόπια. Έχουν δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζονται αλλά όχι με σκέτο Μακεδονία. Με τις ψυχώσεις μας τους το χαρίσαμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι συγγνώμη, είναι υπέρ της σύνθετης ονομασίας. Όμως φαντάζομαι ότι δεν διαφωνείτε μαζί μου πως η "Δράση" είναι υπέρ του Σχεδίου Ανάν, υπέρ του βιβλίου Ιστορίας της κ. Ρεπούση(βλ."συνωστισμός" στο λιμάνι της Σμύρνης),υπέρ του λεγομένου εκσυγχρονισμού με παράλληλη περιθωριοποίηση της Εκκλησίας, υπέρ της μετατροπής της Ελλάδος σε ένα πολυπολιτισμικό, πολυθρησκευτικό συνοθύλευμα με την αθρόα εγκατάσταση εκατομμυρίων αλλοδαπών, ανθρώπων με τελείως διαφορετική κουλτούρα και συνείδηση που θα καταστήσουν τελικά τους Ελληνες μειονότητα στον ίδιο τους τον τόπο.Με άλλα λογια, θα έλεγα ότι η "Δράση" είναι ο ΣΥΡΙΖΑ της Δεξιάς. Μήπως διαφωνείτε με όλες τις παραπάνω διαπιστώσεις που κάνω?
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε μερικές ναι, δηλαδή με τις "υπέρ της μετατροπής της Ελλάδος σε ένα πολυπολιτισμικό, πολυθρησκευτικό συνοθύλευμα με την αθρόα εγκατάσταση εκατομμυρίων αλλοδαπών, ανθρώπων με τελείως διαφορετική κουλτούρα και συνείδηση που θα καταστήσουν τελικά τους Ελληνες μειονότητα στον ίδιο τους τον τόπο.Με άλλα λογια, θα έλεγα ότι η "Δράση" είναι ο ΣΥΡΙΖΑ της Δεξιάς."
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πως θα χαρακτηρίσεις την Δράση δεν με ενδιαφέρει, αλλά δεν έχει τέτοια θέση. Με τα άλλα συμφωνώ αν και δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα με το σχέδιο Ανάν. Έχω την αίσθηση ότι μαλλον πάμε για οριστικοποίηση της διαίρεσης και δεν είμαι βέβαιος αν είναι καλό ή κακό.