Αυτές οι μέρες μου έφυγε η απορία. Τι στο καλό έχει συμβεί και διαχρονικά βρισκόμαστε σε μια κατάσταση παρόμοια με την τωρινή; Την απορία μου την έλυσαν τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, η γελοιότητα των εξεταστικών αλλά πάνω από όλα η ιστορία των μεταναστών και της νομικής. Πραγματικά ακούγοντας τους διάφορους “υπεύθυνους” να ρίχνουν με τόσο γελοίο τρόπο το μπαλάκι από τον ένα στον άλλο, είπα μέσα μου, αυτοί δεν είναι άνδρες αλλά γυναίκες, στην πραγματικότητα πρέπει να τους φορέσουμε όλους μια φούστα και να στους στήσουμε στο Σύνταγμα ψηλά να τους κοιτάμε…
Μετά κατάλαβα ότι αυτή η σκέψη δεν είναι και τόσο …αστεία, εμπεριέχει μεγάλη αλήθεια. Πράγματι διαχρονικά η άρχουσα τάξη στον τόπο μας ήταν μια προσκυνημένη τάξη, μια τάξη που για να γίνει άρχουσα προσκύνησε, που λένε, κατουρημένες ποδιές. Από τα χρόνια του Βυζαντίου και, …καπάκι, η τουρκοκρατία, ποτέ δεν είχαμε πραγματικούς άρχοντες, άρχοντες που αναδείχθηκαν με την αξία τους, αλλά άρχοντες που αναδεικνύονται με τα …κονέ τους. (Φυσικά και υπήρξαν και υπάρχουν εξαιρέσεις, όμως ο λαός δεν αγαπά αυτές τις εξαιρέσεις, γιατί συνήθως προτιμά αυτούς που του χαϊδεύουν τα αυτιά).
Έχω γράψει και παλιότερα για την μητριαρχική δομή της ελληνικής οικογένειας, δομή που αποτυπώνεται στην κυριαρχική θέση της Παναγίας στην λαϊκή θρησκευτικότητα, και στον συνεπαγόμενο “ευνουχισμό” των αρσενικών και την επακόλουθη έλλειψη ηγεσίας που υπάρχει στον τόπο μας. Σήμερα, οι προσκυνημένοι άρχοντές μας, είναι άνδρες μόνο στα λόγια. Λένε και νομοθετούν αβέρτα παριστάνοντας τους άνδρες, αλλά όταν φθάνει η ώρα της πράξης, βγάζουν τα παντελόνια, φορούν τις φούστες και κρύβονται ανάμεσα στις κούκλες…
Πολλές φορές σκέπτομαι και ότι πρέπει να γίνει μια πολιτιστική επανάσταση, πρέπει να πνεύσει νέος άνεμος…
Βρέθηκα σε μια εκδήλωση της Ακαδημίας Αθηνών, …κατά λάθος. Και ξαφνικά πνίγηκα σε μια θάλασσα φορμόλης που συντηρούσε διακοσμημένα πτώματα… Η διανόηση του τόπου! Έφριξα, θυμήθηκα μια άλλη φορά πριν 20 χρόνια όταν παρευρέθηκε σε μια συνεδρία της Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος και κάποια στιγμή οι δεσποτάδες βγήκαν από την αίθουσα για ένα διάλειμμα. Τους είδα και έμεινα: αυτά τα χούφταλα διοικούν την Εκκλησία; (Τότε βέβαια ήμουν …ευλαβής).
Προσκυνημένοι άρχοντες, χούφταλα διανοητές, μας πνίγουν, μας στραγγαλίζουν και εμποδίζουν κάθε δυνατότητα δημιουργικής ανανέωσης. Μοιάζουμε να είμαστε καταδικασμένοι. Μπορεί και να είμαστε, αλλά μπορεί και όχι.
Για αιώνες οι άρχοντές μας φιλούν προσκυνημένες ποδιές και η διανόησή μας ήταν ένα άθροισμα …χουφτάλων, όμως ο τόπος βρήκε τους τρόπους να προχωρήσει. Δεν μπορεί έτσι θα γίνει και τώρα, γιατί δεν είμαστε όλοι προσκυνημένοι και υπάρχουν άφθονοι νέοι με ιδέες και δυνάμεις για μια ανανέωση. Δεν μπορεί κάποια σπίθα θα ανάψει και η φωτιά θα σαρώσει την σαπίλα.
Πιστεύω ότι θα είναι άνθρωποι που δεν είχαν μέχρι τώρα σχέση με την πολιτική.
Είθε!