Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011

Ἀνδρες με φούστες...


Αυτές οι μέρες μου έφυγε η απορία. Τι στο καλό έχει συμβεί και διαχρονικά βρισκόμαστε σε μια κατάσταση παρόμοια με την τωρινή; Την απορία μου την έλυσαν τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, η γελοιότητα των εξεταστικών αλλά πάνω από όλα η ιστορία των μεταναστών και της νομικής. Πραγματικά ακούγοντας τους διάφορους “υπεύθυνους” να ρίχνουν με τόσο γελοίο τρόπο το μπαλάκι από τον ένα στον άλλο, είπα μέσα μου, αυτοί δεν είναι άνδρες αλλά γυναίκες, στην πραγματικότητα πρέπει να τους φορέσουμε όλους μια φούστα και να στους στήσουμε στο Σύνταγμα ψηλά να τους κοιτάμε…

Μετά κατάλαβα ότι αυτή η σκέψη δεν είναι και τόσο …αστεία, εμπεριέχει μεγάλη αλήθεια. Πράγματι διαχρονικά η άρχουσα τάξη στον τόπο μας ήταν μια προσκυνημένη τάξη, μια τάξη που για να γίνει άρχουσα προσκύνησε, που λένε, κατουρημένες ποδιές. Από τα χρόνια του Βυζαντίου και, …καπάκι, η τουρκοκρατία, ποτέ δεν είχαμε πραγματικούς άρχοντες, άρχοντες που αναδείχθηκαν με την αξία τους, αλλά άρχοντες που αναδεικνύονται με τα …κονέ τους. (Φυσικά και υπήρξαν και υπάρχουν εξαιρέσεις, όμως ο λαός δεν αγαπά αυτές τις εξαιρέσεις, γιατί συνήθως προτιμά αυτούς που του χαϊδεύουν τα αυτιά).

Έχω γράψει και παλιότερα για την μητριαρχική δομή της ελληνικής οικογένειας, δομή που αποτυπώνεται στην κυριαρχική θέση της Παναγίας στην λαϊκή θρησκευτικότητα, και στον συνεπαγόμενο “ευνουχισμό” των αρσενικών και την επακόλουθη έλλειψη ηγεσίας που υπάρχει στον τόπο μας. Σήμερα, οι προσκυνημένοι άρχοντές μας, είναι άνδρες μόνο στα λόγια. Λένε και νομοθετούν αβέρτα παριστάνοντας τους άνδρες, αλλά όταν φθάνει η ώρα της πράξης, βγάζουν τα παντελόνια, φορούν τις φούστες και κρύβονται ανάμεσα στις κούκλες…

Πολλές φορές σκέπτομαι και ότι πρέπει να γίνει μια πολιτιστική επανάσταση, πρέπει να πνεύσει νέος άνεμος…

Βρέθηκα σε μια εκδήλωση της Ακαδημίας Αθηνών, …κατά λάθος. Και ξαφνικά πνίγηκα σε μια θάλασσα φορμόλης που συντηρούσε διακοσμημένα πτώματα… Η διανόηση του τόπου! Έφριξα, θυμήθηκα μια άλλη φορά πριν 20 χρόνια όταν παρευρέθηκε σε μια συνεδρία της Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος και κάποια στιγμή οι δεσποτάδες βγήκαν από την αίθουσα για ένα διάλειμμα. Τους είδα και έμεινα: αυτά τα χούφταλα διοικούν την Εκκλησία; (Τότε βέβαια ήμουν …ευλαβής).

Προσκυνημένοι άρχοντες, χούφταλα διανοητές, μας πνίγουν, μας στραγγαλίζουν και εμποδίζουν κάθε δυνατότητα δημιουργικής ανανέωσης. Μοιάζουμε να είμαστε καταδικασμένοι. Μπορεί και να είμαστε, αλλά μπορεί και όχι.

Για αιώνες οι άρχοντές μας φιλούν προσκυνημένες ποδιές και η διανόησή μας ήταν ένα άθροισμα …χουφτάλων, όμως ο τόπος βρήκε τους τρόπους να προχωρήσει. Δεν μπορεί έτσι θα γίνει και τώρα, γιατί δεν είμαστε όλοι προσκυνημένοι και υπάρχουν άφθονοι νέοι με ιδέες και δυνάμεις για μια ανανέωση. Δεν μπορεί κάποια σπίθα θα ανάψει και η φωτιά θα σαρώσει την σαπίλα.

Πιστεύω ότι θα είναι άνθρωποι που δεν είχαν μέχρι τώρα σχέση με την πολιτική.

Είθε!

Δευτέρα 10 Ιανουαρίου 2011

Ανομία

Δεύτερη μέρα Χριστουγέννων στην Κόρινθο. Παραλία με μια σειρά από καφετέριες, εστιατόρια και άλλα συναφή, εκεί που οι Έλληνες καταθέτουν τα χρήματα που πήραν από …τις επιδοτήσεις. Καθότι Έλληνας και εγώ είπα να κάνω και την δική μου κατάθεση, βέβαια σε light μορφή, κατά το έθος των μνημονιακών ημερών.


Παρατήρηση πρώτη, και βέβαια επαναλαμβανόμενη. Από τα πολλά μαγαζιά της περιοχής ελάχιστα είχαν αρκετούς πελάτες. Τα περισσότερα ήταν άδεια. Ένα ήταν γεμάτο. Είπαμε να πάμε σε αυτό. Εξαιρετική επιλογή. Ήταν μια πιτσαρία που είχε εξαιρετικό ντεκόρ. Ένα ντεκόρ όχι παραδοσιακό αλλά μοντέρνο, το οποίο ήταν πρωτότυπο, όμορφο, διαφορετικό, χωρίς όμως να είναι κιτς. Ευλόγως ήταν γεμάτη, καθώς και οι τιμές πολύ προσιτές, προφανώς προσαρμοσμένες στην εποχή.

Ένα περιβάλλον σύγχρονο, όμορφο θα έλεγα γοητευτικό που με έκανε να ξεχάσω την μιζέρια την ασχήμια και την ανασφάλεια που ζούμε όλοι μας. Όμως κάθε θαύμα κρατά τρεις μέρες, και η εν λόγω αίσθηση μόνο λίγα λεπτά. Γιατί, …ω του θαύματος, μου έρχεται μυρουδιά καπνού! Φυσικά δεν υπήρχε χώρος καπνιζόντων, όμως διαπίστωσα ότι υπήρχαν τασάκια για τσιγάρα… Κοιτώ γύρω μου και βλέπω δίπλα μου, από πίσω κάποιον να καπνίζει του καλού καιρού, το ένα τσιγάρο πίσω από το άλλο.

Άναψαν τα λαμπάκια μου, ήμουν έτοιμος να σηκωθώ να διαμαρτυρηθώ, όταν βλέπω ότι ακριβώς δίπλα στον καπνιστή είναι μια κούνια με ένα μωράκι που …απολάμβανε τον καπνό. Κοιτώ τους γονείς του, δεν ήταν καπνιστές, όμως αδιαφορούσαν πλήρως για το γεγονός ότι το παιδάκι τους ήταν ακριβώς δίπλα στο αναμμένο τσιγάρο… κατάλαβα το λάθος μου και έμεινα στην θέση μου κάνοντας μαύρες σκέψεις…

Και να θέλεις να αγιάσεις δεν μπορείς. Η εικόνα που εξελισσόταν μπροστά μου αντιπροσώπευε με τον γλαφυρότερο τρόπο το πρόβλημα και το αδιέξοδο της πατρίδας μας. Το εξαιρετικό μαγαζί αντιπροσωπεύει την πρόοδο, την ποιότητα, το πλούτο που όλοι θέλουμε και που προς στιγμή φάνηκε ότι, έστω 200 χρόνια μετά την ίδρυση του κράτους μας, πλέον είναι μια χειροπιαστή πραγματικότητα.

Το αναμμένο τσιγάρο συμβολίζει το θεμελιώδες χαρακτηριστικό της κοινωνίας μας. Την ανομία. Δεν με ενδιαφέρει αν κάνει καλό ή κακό στην υγεία. Το σημαντικό είναι ότι έχει απαγορευθεί πανευρωπαϊκά αλλά και στον τόπο μας. Και παρόλο τον σαφή νόμο, ο καπνιστής τον έγραφε στα παλιά του τα παπούτσια και ο υπεύθυνος καταστηματάρχης συναινούσε σε αυτήν …την παρανομία! (Τι λέω τώρα…) Όμως παράνομοι και συνένοχοι υπάρχουν παντού και πάντα.

Το βάρος πέφτει σε όλους τους άλλους, εμάς δηλαδή. Αρχικά τους γονείς του παιδιού και στην συνέχεια όλων των άλλων. Η ανομία δεν βαραίνει τόσο τον καπνιστή αλλά όλους τους άλλους. Το πρόβλημα δεν είναι η ανομία, αλλά η απόλυτη ανοχή της από την ελληνική κοινωνία.

Τραγικό και αδιέξοδο. Η ποιότητα που εξέπεμπε το εν λόγω μαγαζί δεν μπορεί να επιβιώσει σε ένα περιβάλλον ανομίας, σαν αυτό που ανεχόταν ο ιδιοκτήτης και όλοι οι άλλοι, μαζί και εγώ.

Νομίζω ότι πριν περάσει η φετινή χρονιά αυτό θα το αισθανθούμε καυτά στο πετσί μας.

Μου είπε σήμερα μια μαθήτριά μου. Κύριε στην αρχή της (σχολικής) χρονιάς μας είπατε ότι η κρίση θα κρατήσει 2-3 χρόνια και μετά θα έρθει η ανάκαμψη, τι εννοούσατε; Τίποτα πέρα από το ότι, ό,τι και να συμβεί η ζωή συνεχίζεται, κανένα αδιέξοδο δεν την καταβάλει. Και της λέω, εσύ είσαι πολύ νέα, θα προφθάσεις τον νέο κύκλο. Για τον μπαμπά σου και εμένα …δεν ξέρω…