Οδός Αναστάσεως ΙΙ

Τσιγάρο δεν έβαλα ποτέ στο στόμα μου και η τσιγαρίλα μου φαίνεται αηδιαστική, όμως δεν είναι λίγες οι φορές που η μυρωδιά του τσιγάρου μου αρέσει. Έτσι μου άρεσε η μυρουδιά του τσιγάρου που αισθάνθηκα ανεβαίνοντας τις σκάλες του μετρό. Δεν μου ήρθε η επιθυμία να κάνω παρατήρηση ή και …να επιτεθώ στον άγνωστό μου γιατί με ενόχλησε. Όχι, ο “βέβηλος” δεν με ενόχλησε αλλά με …τσαλαπάτισε!

Το μετρό δεν είναι ένα απλό μέσο μεταφοράς. Το μετρό στην Αθήνα είναι ένα σύμβολο, είναι μια από τις υψηλότερες αξίες της ελληνικής κοινωνίας. Δεν είναι απλώς μια άψογη τεχνική κατασκευή. Είναι ένα από τα ελάχιστα μέρη της ελληνικής κοινωνίας και ελληνικής πραγματικότητας που είναι αυτό που λέει ότι είναι. Είναι ένα μέρος όπου τα πράγματα είναι όπως (υποτίθεται ότι) πρέπει να είναι. Όλα λειτουργούν άψογα και οι έλληνες μέσα σε αυτό συμπεριφέρονται με τρόπο που δεν συναντάς έξω από αυτό. Το μετρό είναι μια απόδειξη ότι εμείς οι Έλληνες, μπορούμε καλύτερα.

Ανάβοντας το τσιγάρο ο “βέβηλος” τσαλαπατά αυτό το σύμβολο, συντρίβει αυτήν την αξία, φτύνει κατάμουτρα την ελληνική κοινωνία, είτε είναι Έλληνας είτε όχι. Και αυτήν την κοινωνία την αντιπροσωπεύαμε οι άλλοι και εγώ που ανεβαίναμε όλοι μαζί την σκάλα. Και όλοι μας υποταχθήκαμε είτε το καταλαβαίναμε είτε όχι στην εισβολή του βάρβαρου. Δεν ξέρω τι αισθάνθηκαν οι άλλοι αλλά εγώ αισθάνθηκα σαν κάτοικος της Ανδριανούπολης την ώρα που εισέβαλαν σε αυτήν οι Βούλγαροι κατά τον 10ον αιώνα! Και υποστήκαμε αυτόν τον εξευτελισμό σαν να μην συνέβαινε τίποτα. Για μένα αυτό ήταν όντως πολύ. Το μπουκάλι στον δρόμο και το τσιγάρο στο λεωφορείο ήταν δύο ακόμα κερασάκια στην τούρτα.

Δυστυχώς όμως για μένα, η σκέψη μου δεν σταματά απλώς στην καταγραφή ή την διαπίστωση των γεγονότων. Τα σκέπτομαι και προχωράω πέρα από αυτά. Το ερώτημα δεν είναι γιατί να υπάρχουν “βέβηλοι” ή “βάρβαροι”, πάντα υπήρχαν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Δεν θέλω να μπω στην διαδικασία να τους ψυχολογήσω ή να τους αξιολογήσω, να τους δικαιολογήσω ή να τους κατακρίνω. Το ερώτημα είναι πως αντιδρά η ελληνική κοινωνία απέναντί τους. Ε λοιπόν αυτό το περιστατικό εμένα μου θύμισε με τον ποιο έντονο και χειροπιαστό τρόπο τον προαιώνιο τρόπο με τον οποίο αντιδρά η ελληνική …ψυχή απέναντι στα προβλήματα που θέτει η ζωή.

Είτε πρόκειται για την εμμονή των ελλήνων του μεσαίωνα να ονομάζονται ρωμαίοι πολίτες, πολίτες ενός κράτους που είχε χαθεί προ αιώνων, είτε για τον προϋπολογισμό του 2008 που προέβλεπε έλλειμμα 1,6% και αυτό για την ώρα υπολογίζεται μεγαλύτερο του 5% με τάση να φθάσει ακόμα και το 8%, είτε για τον τρόπο που οι εκκλησιαστικοί αντιμετωπίζουν τα ερωτήματα που θέτω στο Σοκ και Δέος είτε για τον τρόπο με τον οποίο δεν αστυνομεύεται το μετρό, οπότε ωθούμαι προς την αυτοδικία, όλα αυτά και άπειρα άλλα φανερώνουν το γεγονός ότι η ελληνική κοινωνία τρέπεται εις άτακτον φυγή μπροστά στην πραγματικότητα της ζωής, κάθε φορά που η συμμετοχή σε αυτήν κοστίζει.

Ανηφορίζοντας την οδό Αναστάσεως, αφού έβρισα …την άτιμη κοινωνία, αφού ευχήθηκα να είχα γεννηθεί αλλού, έσκυψα το κεφάλι και υποτάχθηκα στην μοίρα μου…

Πλην όμως δεν μου πάει καθόλου η υποταγή. Η ζωή θα φέρει πολλές ευκαιρίες για να επανέλθω στο θέμα, να γίνω και εγώ …αντιστασιακός!

Αρσένιος Μέσκος