Μπορεί κανείς να επιζήσει των πλέον απίθανων καταστάσεων και να …πεθάνει έχοντας σκοντάψει και πέσει μέσα στο μπάνιο του! Αυτή είναι η μοίρα του ανθρώπινου είδους, απίστευτα ανθεκτικό και απίστευτα ευάλωτο. Έτσι λοιπόν και εγώ, καθότι ανήκω στο ανθρώπινο είδος, απέκτησα ένα …χάραγμα στο μέτωπο στην τελευταία πράξη μιας διαδρομής κατά την οποία είχα άφθονες ευκαιρίες από το να σκοτωθώ μέχρι να τραυματισθώ λίγο ή πολύ σοβαρά.
Τελευταία πράξη ενός ταξιδιού, να πάρεις τα πράγματά σου από το πορτμπαγκάζ του ταξί που σε έφερε σπίτι σου. Τότε το άτιμο το καπό, αντί να μείνει ψηλά στην θέση του, έχοντας ελαττωματικό ελατήριο, εκτελεί ταλάντωση σαν εκκρεμές και σου κουτουλά το κεφάλι που έσκυψε για να πάρει τα πράγματα. Και ξαφνικά βλέπεις τον ουρανό με τ’ άστρα! Το πρόσωπο γεμίζει με αίματα και ο ταξιτζής έντρομος και φιλότιμος, καθότι αλλοδαπός, προσπαθεί να σε βοηθήσει.
Η βοήθεια έπιασε τόπο και σε λίγο στον καθρέπτη του σπιτιού μου βλέπω ότι έχω αποκτήσει ένα χάραγμα στο μέτωπο. Το μυαλό δουλεύει, πρέπει να κάνω αντιτετανικό και ενδεχομένως να μου ράψουν την πληγή. Από αδιαφορία για κτυπήματα έχω αποκτήσει αρκετά σημάδια, ας μην προσθέσω ακόμα ένα στο μέτωπο! In.gr, εφημερεύοντα, Ερυθρός, τηλέφωνο μου λένε που περίπου πέφτει, δεν είχα ξαναπάει, καβαλάω το αυτοκίνητο και τρέχω, λίγο κτυπημένος, λίγο ζαλισμένος και αγχωμένος, ξύπνησαν τα ραλλιστικά μου γονίδια που έχω καταφέρει τα τελευταία χρόνια να αποκοιμίσω και σκέπτομαι. Είναι πιο πιθανό να πάθω κάτι πηγαίνοντας τώρα στο νοσοκομείο παρά από το κτύπημα στο κεφάλι.
Ο φύλακας του νοσοκομείου μου λέει, πάρκαρε λίγο πιο καλά το αυτοκίνητο, μην νομίζεις, όπως όντως νόμιζα, ότι θα ξεμπερδέψεις εύκολα… Δεν έχω ξαναβρεθεί σε τέτοια περίσταση, την χαοτική κατάσταση ενός νοσοκομείου που εφημερεύει, στα εξωτερικά ιατρεία ενός μεγάλου αθηναϊκού νοσοκομείου. Για μια ακόμα φορά σκέπτομαι, το χειρότερο από όλα είναι ότι δεν υπάρχει καμιά ενημέρωση σχετικά με την διαδικασία. Αποδέχομαι την μοίρα μου και …ρωτώντας πάς στην Πόλη! Αφού έκανα τα προκαταρτικά βρέθηκα στο χειρουργικό ανάμεσα σε άλλους, πραγματικά τραυματίες.
Ώχ λέω, θα φάω τουλάχιστον ένα δίωρο εδώ και κάθομαι περιμένοντας να δω την τύχη μου. Που εντέλει δεν είναι και τόσο κακή γιατί μια νεαρή γιατρός με συμπάθησε και με παίρνει κατά μέρος και περιποιήθηκε το χάραγμα αποκρούοντας την γκρίνια των νοσοκόμων γιατί προηγούνταν δύο βαριά τραυματίες. Τους απαντάει, νάναι καλά η γυναίκα, τρία λεπτά θα κάνω, μια άλλη νοσοκόμα μου έκανε τον αντιτετανικό τόσο καλλιτεχνικά που έχω αμφιβολία αν πράγματι με …τσίμπισε! Έτσι πριν στεγνώσουν τα δάκρυα από το μοιρολόι για τις ώρες που θα περίμενα στο χειρουργείο, βρέθηκα στο αμάξι να επιστρέφω με το πάσο μου σπίτι. Όλη η ιστορία στοίχησε μια ώρα και ένα τέταρτο.
Κατά την ανεξέλεγκτη περιφορά μου στο χάος του νοσοκομείου, υπάρχει και αυτή η απίθανη γραφειοκρατία, πήγαινε να πάρεις μια σφραγίδα από εδώ και μια άλλη από εκεί, άκουσα ευκρινώς κάποιον να λέει με ένταση: “δεν δίνει σημασία, ρε!” Ήταν κάποιος, νομίζω εύσωμος, ασθενής που προφανώς παραπονιόταν για την αδιαφορία κάποιου γιατρού. Αυτά τα λόγια με πλήγωσαν. (δεν είχα ακόμα πάει στο χειρουργικό για να περιποιηθούν το τραύμα). Πόσο εγωπαθείς είμαστε εμείς οι Έλληνες, πόσο δεν μπορούμε να δεχθούμε την πραγματικότητά μας… Όπως πάντα οι σκέψεις πέρασαν από τον νου μου αστραπιαία.
Μέσα σε αυτό το πανδαιμόνιο κανένας γιατρός ή νοσοκόμα δεν μπορεί να κάθεται ή να τεμπελιάζει. Αλλά είναι εντελώς άδικο να απαιτεί κανείς από αυτούς να ταυτίζονται, να συμπάσχουν με τον κάθε ασθενή. Κάτι τέτοιο ελάχιστοι έχουν την ψυχική αντοχή να το υποστούν. Οι περισσότεροι είναι υποχρεωμένοι να αποστασιοποιηθούν κάπως από τις καταστάσεις που αντιμετωπίζουν, να φέρονται κάπως ψυχρά, γιατί είναι όρος επιβίωσης γι’ αυτούς. Δεν αντιλέγω ότι αν το σύστημα ήταν πιο οργανωμένο θα έδινε περισσότερα περιθώρια και το νοσηλευτικό προσωπικό να εργάζεται με λιγότερη πίεση, αλλά είμαστε στο ελληνικό ΕΣΥ!
Ο έλληνας είναι εθισμένος στην ιδέα ότι είναι μοναδικός και αυτό βγαίνει στις δύσκολες καταστάσεις. Όταν τα βρίσκει σκούρα θεωρεί αυτονοήτως ότι όλοι πρέπει να τα παρατήσουν όλα και να ασχοληθούν με αυτόν. Δεν μπορεί να διανοηθεί ότι υπάρχουν και άλλοι ασθενείς, ότι οι γιατροί, το σύστημα, το κράτος δεν υπάρχουν μόνο για τον ίδιο, ότι δεν αποτελεί το κέντρο του κόσμου…
Πόση γκρίνια, πόσος αρνητισμός βγαίνει από ανθρώπους μιας κοινωνίας της οποίας η κουλτούρα έχει ως δεδομένο ότι …το σύμπαν φτιάχτηκε για χάρη μας!
Πόσο δύσκολο είναι να αποδεχθούμε το ότι είμαστε ένα ακόμα άτομο του ανθρώπινου είδους, να αποδεχθούμε την ανθρώπινη ζωή, συστατικό στοιχείο της οποίας είναι ο πόνος, η θλίψη, η ασθένεια, η …ατυχία!