Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

Ο νοητός ήλιος




Επί τη ευκαιρία των εορτών έστειλα στους γνωστούς μου ένα e-mail με την παρακάτω ευχή:
Χρόνια Πολλά!!
Καλά Χριστούγεννα και ευτυχές το νέο έτος!
Είθε ο νοητός ήλιος να μας φωτίζει και οι εκλάμψεις του να μας τροφοδοτούν με αρμονία, δημιουργικότητα και αγάπη!
Αρκετοί από τους παραλήπτες εξέφρασαν την απορία, ποιος είναι αυτός ο ήλιος που εύχομαι να μας φωτίζει. Μερικοί ήταν ευγενικοί κάποιοι όμως με αποπήραν που τόλμησα να οικειοποιηθώ τον ήλιό τους. Ξέρετε, οι μονοθεϊστές συχνά θεωρούν ότι έχουν τα πνευματικά δικαιώματα της λέξης Θεός και οτιδήποτε παραπέμπει σε αυτήν.
Ανεξάρτητα από όλα αυτά μου φαίνεται καλό να πω τι εννοώ, γιατί και πάλι καθώς με έκαναν να σκεφτώ διαπίστωσα ότι πίσω από αυτήν την ευχή κρύβονται αρκετά ενδιαφέροντα νοήματα. Κατ’ αρχάς ήλιος είναι …ο ήλιος που μας φωτίζει, μας ζεσταίνει, μας ζωοποιεί, μας κάνει να χαιρόμαστε την ζωή μας. Φυσικά εδώ χρησιμοποιώ την λέξη μεταφορικά, αλλά πάλι με την ίδια έννοια. Ο ήλιος για τον οποίο μιλώ είναι κάθε τι που μας φωτίζει, μας ζεσταίνει, μας ζωοποιεί, κάθε τι που αγαπάμε, που θέλουμε, που επιθυμούμε, κάθε τι που μας κάνει να χαιρόμαστε την ζωή μας. Η ευχή λοιπόν έχει το νόημα τέτοιοι «ήλιοι» να υπάρχουν στην ζωή μας και να μας την κάνουν αρμονική, δημιουργική, γεμάτη αγάπη. Εύχομαι δηλαδή να υπάρχουν στην ζωή μας όλα τα απαραίτητα στοιχεία που συγκροτούν τον ήλιο ο οποίος είναι τόσο αναγκαίος για όλους μας.
Ο σκληρός πυρήνας του μονοθεϊσμού θεωρεί ότι μόνο ένας τέτοιος ήλιος υπάρχει, ο δικός τους θεός και κάθε άλλο από αυτά που εγώ εύχομαι τα θεωρεί ανταγωνιστικά προς τον δικό τους ήλιο και γι’ αυτό καταλήγουν να μισούν την πραγματική ζωή… Οι πιο προοδευτικοί μονοθεϊστές πασχίζουν να δώσουν ένα νόημα σε αυτούς, τους δικούς μου, ήλιους αλλά ποτέ δεν μπορούν να τους δεχθούν ως αυτόνομους, τους φαντάζονται κάπως σαν την …σελήνη, ότι αντανακλούν τρόπον τινά το φως του δικού τους ήλιου. Μου λεν λοιπόν, αφού εσύ δεν πιστεύεις στον δικό μας ήλιο, τι στο καλό εύχεσαι; Ας βρουν οι ίδιοι την απάντηση.
Εγώ για άλλο πράγμα θέλω να μιλήσω. Σκέφτηκα λοιπόν ότι ο …αυθεντικός ήλιος, ανατέλλει καθημερινά …βρέξει χιονίσει. Ότι και να κάνουμε εμείς αυτός είναι εκεί και μας χαμογελά! Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τους νοητούς, ή περιληπτικά με τον νοητό ήλιο! Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι αύριο το πρωΐ θα είναι εκεί και θα μου χαμογελά! Ο νοητός ήλιος εξαρτάται από εμένα. Αν δεν τον φροντίσω αυτός θα αρνηθεί να ανατείλει! Ή αν ανατείλει μπορεί να είναι σκεπασμένος από σύννεφα και να μην τον βλέπω! Απ’ ότι αντιλαμβάνομαι πολύ λίγοι άνθρωποι γνωρίζουν αυτήν την σκληρή πραγματικότητα. Οι περισσότεροι πέφτουν να κοιμηθούν πιστεύοντας ότι αυτοδικαίως και αυτονοήτως το πρωΐ θα τους φωτίσει ο νοητός ήλιος, ότι σχεδόν έχει υποχρέωση να το κάνει. Και όταν συχνά πυκνά αυτός αρνείται να είναι εκεί, τα βάζουν μαζί του ή με όποιον άλλον, παρεκτός την δική τους αμέλεια!
Θα σας πω και ένα μυστικό! Δεν είναι μόνο που δείχνω περισσή φροντίδα ώστε κάθε πρωΐ να ανατέλλει ο ήλιος μου, αλλά φροντίζω τον πλανήτη μου να τον φωτίζουν πολλοί ήλιοι, έτσι ώστε όταν δύει ο ένας να ανατέλλει ο άλλος και αν κάποιος δυστροπήσει και μείνει στο σκοτάδι, να υπάρχει πάντα ένας …αναπληρωματικός! Έτσι στον πλανήτη μου να υπάρχει πάντα φως!
Αυτό λοιπόν σας εύχομαι για την νέα χρονιά: Πάντα στο φως. Υπάρχουν τόσοι τρόποι, δεν μπορεί κάποιον θα βρείτε και εσείς!
Καλή Χρονιά!

Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2009

Ανήμερα Χριστούγεννα



 
(για κάποιο λόγο η φωτό κόλλησε αριστερά...)



Ήθελα να γράψω κάτι για τα Χριστούγεννα, για το φως των Χριστουγέννων, αλλά δεν μπόρεσα. Φέτος αισθάνομαι τα Χριστούγεννα διαφορετικά, με επηρεάζει αυτή η κρίση για την οποία μας μιλούν διαρκώς. Κάθε χρόνο για κρίση μιλούν αλλά φέτος νομίζω ότι το χτένι έφθασε στον κόμπο. Για πρώτη φορά έχω την αίσθηση ότι τα ψέματα τελείωσαν! Γιατί μας είπαν: συνέλθετε αλλιώς θα πάψουμε να σας δανείζουμε. Και γράφουν διάφοροι πολλά και διάφορα για το θέμα αυτό. Και πέφτω σε μια σελίδα της σημερινής Καθημερινής, διαβάζω τρία κείμενα και ξυπνούν οι εφιάλτες μου και με κυριεύει η απόγνωση: Το ότι τα κείμενα αυτά συνυπάρχουν στην ίδια σελίδα μιας εφημερίδας σαν την Καθημερινή, σημαίνει ότι δεν έχουμε διάθεση ή ίσως την δυνατότητα να συνέλθουμε.


Του λόγου το ασφαλές βέβαια το αποδεικνύει ο τρόπος που κινείται η σημερινή κυβέρνηση. Κάποτε έγραψα, προεκλογικά, ότι αφού βλέπω στα οικονομικά του ΠΑΣΟΚ την παρουσία της Κατσέλη δεν έχω ελπίδα, και αυτό επιβεβαιώθηκε ήδη. Το ερώτημα όμως είναι γιατί. Γιατί μια κοινωνία δεν θέλει να προσγειωθεί…


Λοιπόν δείτε τι γράφει ο κ. Γιανναράς στην Καθημερινή (το τέλος του άρθρου του): «Κάθε φορά που ενθρονίζεται νέος αρχιεπίσκοπος αναθαρρεύουν οι ελπίδες: Δεν μπορεί, αυτός κάτι θα έχει διδαχθεί από τη νέκρα ή την παρδαλή εντυπωσιοθηρία των προκατόχων του. Κάτι θα καταλαβαίνει από τη ζωτική, κατεπείγουσα ανάγκη να αποκαταστήσει εκκλησιαστική λατρεία αντί για θρησκευτικο-μαγικές ιερουργίες, εκκλησιαστικό κήρυγμα αντί για θρησκευτικά, ηθικολογικά φληναφήματα, κατήχηση, μύηση στην ποίηση, στην Εικόνα, στην εκκλησιαστική άσκηση, όχι «διδακτικές» παιδαριωδίες. Να ξαναγίνει η ενορία λαϊκό σώμα, να πάψει να είναι το ανάλογο παραρτημάτων του ΙΚΑ. Να γνοιαστεί για τη μοναξιά και την εγκατάλειψη που βιώνουν οι κληρικοί του, να είναι συλλειτουργός, όχι διοικητής.


Και κάθε φορά οι ελπίδες καταρρέουν. Ισως για να «τελειούται η δύναμις» της ελπίδας «εν ασθενεία». Ισως γιατί «χάσμα μέγα» μας χωρίζει από το ευ-αγγέλιο και η οδύνη της ορφάνιας είναι γέφυρα επανασύνδεσης.»


Με άλλα λόγια, διαρκώς οι ελπίδες μας διαψεύδονται, αλλά δεν πρέπει να περάσει από τον νου μας η πιθανότητα να είναι λανθασμένες, δεν επιτρέπεται να ελπίσουμε σε κάτι άλλο. Όχι, έχουμε δίκιο στις επιλογές μας και αν αυτές μας καταστρέφουν σημαίνει ότι αυτό είναι το καλύτερο για μας, συμβαίνει για το καλό μας…


Στην ίδια σελίδα λίγο παραπάνω διαβάζουμε ένα εξαιρετικά σημαντικό άρθρο, κατά την γνώμη μου της Therese Delpech / International Herald Tribune όπου μεταξύ των άλλων γράφει «Εθνη που αρνούνται να εξετάσουν κριτικά το παρελθόν τους δεν θα φθάσουν ποτέ στην ιστορική ωριμότητα. Στο σημείο αυτό, η υπεροχή της Δύσης έναντι της Ρωσίας και της Κίνας είναι συντριπτική, χάρη στις δεκαετίες που δαπανήθηκαν σε μια προσπάθεια ερμηνείας της διαρκούς παρακμής.»


Αυτά τα λόγια γράφονται δίπλα δίπλα με το κείμενο ενός κληρικού που πασχίζει να μας πείσει ότι ο Χριστός είναι το φως το αληθινό-προφανώς όλα τα άλλα φώτα δεν είναι αληθινά- παρόλη την ολοκληρωτική διάψευση από την ζωή μιας τέτοιας θέσης.


Θυμήθηκα και την παρουσία του Αρχιεπισκόπου στην συνεδρίαση της κυβέρνησης και είπα: δεν μπορώ να πω κάτι ευχάριστο.


Ακόμα λοιπόν δεν έχουμε ελπίδα… Θα συνεχίσουμε να ξοδεύουμε γιατί εμείς είμαστε υπερήφανοι και δεν υποκύπτουμε στις θελήσεις των κερδοσκόπων!

Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2009

Ο τύραννος Αρσένιος

Έγραψε σε ένα σχόλιο στην προηγούμενη ανάρτησή μου ένας …φίλος ανώνυμος: «Απλά, απόδειξέ μου ότι δεν είσαι μια νέα τυραννία...». Αυτή η φράση είναι τόσο, μα τόσο αποκαλυπτική που αναγκαστικά θα την σχολιάσω γιατί είναι μια απόδειξη της δύναμης του λόγου. Ο φίλος με νοιώθει ως τύραννο που τον καταδυναστεύω. Πλην όμως σε όλες μου τις αναρτήσεις αποφεύγω συστηματικά να αναφέρομαι ή να σχολιάζω πρόσωπα. Απόψεις και ιδέες λέω τις οποίες απλώς τις λέω, ούτε καν κάνω τον κόπο να τις στηρίζω.

Το φίλο ούτε τον ξέρω, ούτε μπορώ να φανταστώ ποιος είναι και δεν φαντάζομαι ότι κάποιος υποθέτει ότι γράφω για να …τον τυραννήσω! Προφανώς είναι οι ιδέες και οι απόψεις που καταθέτω αυτές που τον τυραννούν. Ομολογουμένως δικαιώνεται το ευαγγέλιο που λέει ότι ο λόγος είναι πιο κοφτερός από μαχαίρι. Κάτι ξέρουν οι θρησκευόμενοι και προσπαθούν να τον περιορίσουν όσο μπορούν, αλλά τώρα έχουν ατυχήσει. Στην εποχή του διαδικτύου, άντε να περιορίσεις τον λόγο!

Δεν είναι όμως μόνο ο δικός μου λόγος …βασανιστικός, αλλά και ενός σχολιαστού σε αυτό το μπλογκ, του Ζηνά, κάτι που φανερώνει το τελευταίο σχόλιο στην προηγούμενη ανάρτηση. Κάποιος φιλάδελφος ανώνυμος θέλει να μας προφυλάξει από τον λόγο του Ζηνά και του προσάπτει ότι κάνει την μέγιστη αμαρτία: Δεν κάθεται ο αφιλότιμος μέσα σε ένα μόνο κουτάκι, αλλά κυκλοφορεί σε πολλά και γίνεται επικίνδυνος, μας μπερδεύει!

Δεν μπορώ όμως να μην σχολιάσω ακόμα την πλύση εγκεφάλου που έχει υποστεί ο (πρώτος) ανώνυμος που τον κάνει να θεωρεί αυτονόητο ότι εγώ πρέπει να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας. Αναμενόμενο καθώς οι άνθρωποι αυτοί εκπαιδεύονται στην ιδέα ότι το σύμπαν περιστρέφεται γύρω από τους ίδιους ή επί το ταπεινότερο γύρω από το (όπως το είπε κάποιος άλλος σχολιαστής) γκρουπάκι τους!

Την ανάρτηση όμως αυτή την γράφω για άλλο λόγο. Μου άρεσε πολύ αυτό που …του απάντησα! Δεν λυπάμαι για το ότι …τον τυραννάω γιατί του δίνω την ευκαιρία να μάθει το τι τον τυραννάει. Φυσικά ήταν μια ειρωνική απάντηση στο στυλ των δικών του λόγων. Καθώς όμως την ξανασκέφτηκα συνειδητοποίησα το πόσο σημαντική απάντηση είναι. Είναι ο δρόμος προς την ιερή αντανάκλαση του εαυτού! Και για να είμαι πιο ακριβής ένας από τους δρόμους, ή πιθανόν ένα απαραίτητο τμήμα του δρόμου.

Πως μπορεί κανείς να δει την ιερή αντανάκλαση του εαυτού του; Αν μάθει να βλέπει την αντανάκλαση του εαυτού του στους άλλους και ασχοληθεί, όχι με τους άλλους αλλά με τον εαυτό του. Να αφομοιώσει την πληροφορία που του δίνουν οι αντανακλάσεις και να κάνει τις αναγκαίες διορθώσεις έτσι ώστε η τελική εικόνα που θα σχηματίζεται από αυτές τις αντανακλάσεις να γίνεται όμορφη. Μετά από μακροχρόνια τέτοια εκπαίδευση θα δει την ιερή εικόνα του εαυτού του!

Αυτός είναι ο δρόμος: Αντί ο ανώνυμος φίλος να μου ζητά να πάψω να τον τυραννάω να εκμεταλλευτεί την …αμαρτία μου και να διορθώσει έτσι τον εαυτό του ώστε αισθάνεται όμορφα …μαζί μου!

Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2009

Το ιερό είδωλο

Την σκηνή την θυμάμαι σαν σε όνειρο. Κύριε γράψατε ιστορία, μου είπε ένας μαθητής κατά την επιστροφή από την Βαρκελώνη. (ή κάτι τέτοιο) γιατί του λέω; Μα θυμώσατε και υψώσατε τον τόνο της φωνής σας… Για να το λέει έτσι θα είναι, γιατί εγώ δεν το κατάλαβα καθώς τα έβαζα με τους αρμόδιους (που δεν ήξερα ποιοι ήταν) οι οποίοι μας κρατούσαν κλεισμένους μέσα στο λεωφορείο που θα μας πήγαινε στο αεροπλάνο, όρθιους ξεθεωμένους χωρίς να μας λένε τι συμβαίνει… Ε λοιπόν, μπορεί να μην θυμώνω εύκολα, αλλά θυμώνω. Θυμώνω π.χ. συχνά με τους άλλους οδηγούς στον δρόμο, είμαι θυμωμένος τώρα και με τους θεολόγους της δεκαετίας του 60. Είμαι εξοργισμένος μαζί τους. Μόνο παρακαλώ προσέξτε, με κανένα δεν είμαι θυμωμένος προσωπικά. Κάθε άλλο.

Είμαι λοιπόν εξοργισμένος γιατί το πτώμα της εκκλησίας που είχε εξοκείλει στην παραλία και έτρεφε, όσο και με όποιο τρόπο, αυτούς που πήγαιναν κοντά, αυτοί λοιπόν το ενταφίασαν για τα καλά και μετά το έκτισαν από πάνω με τσιμέντο, έτσι που ούτε αυτοί να φάνε κάτι, αλλά ούτε να αφήσουν κάποιον άλλο να τσιμπολογήσει. Δεν έφθανε που με έκαναν να νομίζω ότι εκεί μέσα, κάτω από το μπετόν υπήρχε ζωή, αλλά και στην συνέχεια με έκαναν να πάψω να τρέφομαι …οικειοθελώς. Χρειάστηκα βοήθεια από έξω για να καταλάβω από τι στερούσα τον εαυτό μου…

Αυτοί οι άνθρωποι είχαν την φαντασίωση ότι μπορούσαν να μιλήσουν για …το είναι. Διέστε τι μου έγραψε κάποιος μόλις προχθές. «ζεις για το "φαίνεσθαι" και οχι για το " Ειναι"». Θλιβερό κατάλοιπο αυτής της φαντασίωσης. Οι φωστήρες της οικουμένης μιλούν για το Είναι, και προσέξετε, για το Είναι του Θεού! Είναι μεγάλο κόλπο το να μετατρέψεις την ηθική σε οντολογία, σε οδηγεί κατευθείαν στον τάφο.

Το είχα φάει και εγώ το παραμύθι. Αφού δεν πιστεύεις ότι ο Χριστός είναι Θεός, τι νόημα έχει η προσευχή. Και έκανα οκτώ χρόνια χωρίς… Τώρα, πρέπει να συμβεί κάτι το εξαιρετικό για να την παραλείψω. Και θα μου πείτε σε τι προσεύχομαι; Η απάντηση είναι ολοκάθαρη: Στην ιερή αντανάκλαση του …εαυτού μου. Εκεί που προσεύχονται όλοι όσοι προσεύχονται, είτε στον Χριστό είτε στον Μωάμεθ είτε …στον Δία.

(είπαμε: όποιος βγάζει σπυριά με τα παραπάνω ας μην τα διαβάζει!)

Λοιπόν, όσοι πιστοί, σπάστε τα τσιμέντα των θεολόγων και των διαφόρων ιερατείων και εντρυφήσατε στον πλούτο της πίστης…

Γιατί πλησιάζουν τα Χριστούγεννα!



Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2009

Αχ αυτή η ιστορία!

Πέρασα πέντε υπέροχες μέρες στην Βαρκελώνη!

Δεν είχα ξαναταξιδέψει στην ιβηρική και δεκαετίες είχα απορία. Μα πως είναι δυνατόν να είναι η Ελλάδα στο ίδιο επίπεδο με την Ισπανία και σε ανώτερο από την Πορτογαλία, μιλώντας για μακροοικονομικά μεγέθη. Πήγα είδα …και έμαθα. Η Ελλάδα είναι πολύ κατώτερη από, τουλάχιστον, την Ισπανία και για να είμαι πιο ακριβής, η Αθήνα είναι πολύ κατώτερη από την Βαρκελώνη…

Η απορία μου οφειλόταν στο γεγονός ότι ξέρω, που λέει ο λόγος, ιστορία και γνωρίζω το παρελθόν των χωρών της ιβηρικής και το γεγονός ότι εισέρρευσε στις χώρες αυτές τεράστιος πλούτος, αλλά και δεν υπέστησαν τις καταστροφές των παγκοσμίων πολέμων. Και από μικρός αναρωτιόμουν, μα πως γίνεται να έχουν αυτές τον ίδιο βαθμό ανάπτυξης με εμάς.

Τελικά δεν έχουν. Μπορεί στα νούμερα να είμαστε καλύτεροι …μάγειρες από αυτούς και στα οικονομικά μεγέθη να είμαστε κοντά, αλλά είμαστε αιώνες πίσω στον πολιτισμό και την κουλτούρα. Δεν είναι μόνο τα κτίρια και τα μουσεία και οι μεγάλοι καλλιτέχνες. Είναι στον τρόπο που λειτουργεί η κοινωνία. Και θα μου πείτε, τα μουσεία τα είδα, την κοινωνία που την κατάλαβα; Απλά, από τον τρόπο που οδηγούν οι άνθρωποι τα αυτοκίνητά τους και βέβαια από τον τρόπο που (δεν) τα σταθμεύουν…

Αλλά και από τον εξαιρετικά δημιουργικό τρόπο που …σου τα παίρνουν! Είναι ο πρώτος τουριστικός προορισμός της Ευρώπης, και είχα από πάντα την απορία, γιατί άραγε, τώρα δεν την έχω και έχουν εξαιρετικά ευφάνταστο τρόπο να …αρμέγουν τον τουρίστα. Αλλά όχι κλέβοντάς τον, όπως στην (καλύτερη χώρα του κόσμου) πατρίδα μας, αλλά παρέχοντάς του εξαιρετικές υπηρεσίες. Σου τα παίρνουν, αλλά το ευχαριστιέσαι και λες θέλω να ξαναπάω!

Αχ αυτή η κατάρα της ιστορίας!

Όσες γενιές και να περάσουν, ποτέ δεν θα αποχτήσουμε της υποδομές που έχει η Ευρώπη. Και οι υποδομές είναι μέσα στην ψυχή, στην καρδιά και τον νου των ανθρώπων. Μου έμεινε στον νου ο πρόσφατος σχολιαστής σε αυτό το μπλογκ με το όνομα Σπύρος. Πως δηλαδή όλη την εξυπνάδα την βάζει στην προσπάθειά του να κάνει το άσπρο μαύρο… Όλοι έχουμε εξυπνάδα, όλοι οι λαοί είναι εξίσου άνθρωποι, η κουλτούρα όμως επηρεάζει καθοριστικά τον τρόπο που χρησιμοποιούμε αυτό το φυσικό αγαθό. Και η ορθόδοξη κουλτούρα σε εκπαιδεύει στο να δέχεσαι, με επίγνωση ή όχι, ότι ο Χριστός σου χάρισε, εσένα ειδικά, την αθανασία και άλλα σχετικά…

Σε τι διαφέρει η στάση του Σπύρου από τον πολιτικό κόσμο που έχει την υποχρέωση να διαχειριστεί την παρούσα οικονομική κρίση… Όλη η ευφυΐα του καταναλώνεται στην προσπάθεια να μην αντιμετωπίσει την αλήθεια, ότι δηλαδή εμείς ως πολίτες πληρωνόμαστε για πράγματα που δεν παράγουμε και επομένως έχουμε πράγματα που δεν μας ανήκουν και πρέπει να τα δώσουμε πίσω… Και ότι όλοι συμμετείχαμε σε αυτό το φαγοπότι.

Και αυτό δεν αλλάζει. Μας έχει καταδικάσει η ιστορία. Βέβαια η ιστορία είναι πολύ πιο σκληρή για άπειρους άλλους λαούς. Αυτό εμένα δεν με παρηγορεί. Ένα πράγμα σκέπτομαι, όπως μέσα στο ποτάμι που κυλά ορμητικά, πάντα υπάρχουν περιοχές γαλήνιες, λοιπόν μια τέτοια περιοχή δημιουργώ. Με πλήρη επίγνωση της κατάστασης.

Θα με πείτε εγωιστή, είμαι. Δεν ζω για να παρακολουθώ το πώς με χαρακτηρίζουν οι άλλοι.

Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009

Περί υγιεινής ...διατροφής

Ο Χριστός οικτίρει τους θεολόγους και εκκλησιαστικούς της εποχής του γιατί ούτε οι ίδιοι βρίσκουν τον δρόμο τους ούτε όμως και αφήνουν τους άλλους να τον βρουν, προφανώς διδάσκοντας ψευδείς διδασκαλίες. Αυτή η εικόνα μου ήρθε στον νου καθώς εντρυφώ στην εικόνα …του πτώματος! Του πτώματος της εκκλησίας. Η αλήθεια είναι ότι κάπως το ψυχανεμιζόμουν από καιρό, αλλά σταδιακά το ξεκαθαρίζω περισσότερο. Η προσπάθεια των θεολόγων και των εκκλησιαστικών να αποδείξουν ότι η εκκλησία είναι ζωντανή, δεν καταστρέφει μόνο τους ίδιους, αλλά στερεί και από τους άλλους την δυνατότητα να τραφούν από αυτήν.

Ας αφήσουμε κατά μέρος την εικόνα του πτώματος γιατί συνειρμικά μας πάει σε αηδιαστικά πράγματα και αυτά για τα οποία μιλάω δεν είναι υποχρεωτικά αηδιαστικά και ας επικεντρωθούμε σε μια άποψη, την άποψη ότι ο Χριστός είναι Θεός που έγινε άνθρωπος για να σώσει …τους ανθρώπους. Είναι εξόφθαλμο ότι ο Χριστός δεν είναι Θεός και δεν έσωσε κανένα, εν τούτοις αρκετοί αξιόλογοι άνθρωποι αναλώνονται στο να αποδείξουν ότι, …τα φαινόμενα απατούν. Προφανώς έχουν τους λόγους τους που το κάνουν και είναι σεβαστοί. Προφανώς επίσης όσοι δεν έχουν τους ίδιους λόγους, δεν πείθονται με …τις αποδείξεις τους. Μέχρι εδώ καλά.

Το ερώτημα που θέτω είναι, άραγε, ο Χριστός που δεν είναι Θεός και η χριστιανική θρησκεία, που δεν είναι αληθινή, είναι άχρηστα πράγματα που καλόν είναι να τα αγνοούμε; Ή μήπως μπορούν να αποτελέσουν πηγές εσωτερικής τροφοδοσίας. Λοιπόν η άποψή μου είναι ότι όταν ο Χριστός νοηθεί ως αυτός που είναι, ένας άνθρωπος αλλά διδάσκαλος και η διδασκαλία του νοηθεί ως μια λίαν επιτυχής ανθρώπινη διδασκαλία, μπορεί να αποβεί όντως μια θετική παρουσία στην ζωή του σύγχρονου, αλλά προβληματισμένου περί τα υπαρξιακά θέματα, ανθρώπου. Όταν όμως νοηθεί όπως τον “πουλάει” η εκκλησία και οι θεολόγοι της, οδηγεί τον άνθρωπος στον μαρασμό, στο ναυάγιο, βέβαια σε ένα βάθος χρόνου. Όπως ακριβώς συμβαίνει με όλα τα ψέματα, είτε μιλάμε για ναρκωτικά είτε αναβολικά που προς στιγμή ανακουφίζουν τον άνθρωπο, σε βάθος χρόνου όμως τον καταστρέφουν.

Ο Χριστός είναι ένας δρόμος, όχι ο μοναδικός ούτε ο καλύτερος για όλους, αλλά εν πάση περιπτώσει για όσους έχουν μεγαλώσει σε περιβάλλοντα που έχουν επηρεασθεί από την διδασκαλία του. Και ο δρόμος αυτός έχει πάρα πολλές παραλλαγές, ο καθένας μπορεί να βρει μία κατάλληλη γι’ αυτόν. Υπάρχουν πολλές τεχνικές ανακάλυψης τέτοιων δρόμων, αλλά όλες υπακούουν σε μια πραγματικότητα, ότι οι άνθρωποι είναι …άνθρωποι. Κάθε τι το οποίο έχει αντέξει κάπως στην δοκιμασία του χρόνου, και όλες οι μεγάλες θρησκείες περνούν από αυτό το κριτήριο, αντιστοιχεί σε κάποια ανθρωπολογική πραγματικότητα.

Ε λοιπόν, στον σημερινό κόσμο που ελάχιστα μας αφήνει να αναρωτηθούμε για τον εαυτό μας, η σχετική μας απορία είναι μέγιστη και η γνώση της παράδοσής μας είναι ένας τρόπος για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και σε θεωρητικό αλλά κυρίως σε πρακτικό επίπεδο. Αρκεί να μην μπλέξουμε στις “αλήθειες” των παπάδων και των θεολόγων. Που βέβαια κάνουν ότι τους περνάει από το χέρι, θεμιτό και αθέμιτο για να μην τους ξεφύγουμε. Όμως πια είναι …ξεδοντιασμένοι!

Να ένας τρόπος να τους ξεφύγουμε: Να μάθουμε να …πιστεύουμε στον ανύπαρκτο Θεό!