Μετά από πολλά χρόνια, επτά ολόκληρα, απουσίας από τον χώρο του διαδικτύου αποκτώ ξανά μια δική μου παρουσία με το Blog αυτό. Αυτό που κεντρίζει το ενδιαφέρον μου καταγράφεται στον υπότιτλο. Η αναζήτηση του αληθινού. Όχι της Αλήθειας. Ακόμα και αν υπάρχει μια Αλήθεια, ο τρόπος που την προσεγγίζουμε είναι πάντα υποκειμενικός και έτσι αν θεωρούμε ότι η υποκειμενική αυτή κατανόηση ταυτίζεται με την Αλήθεια τότε με αυθαίρετο τρόπο γενικεύουμε το μερικό και κάνουμε το υποκειμενικό απόλυτο. Τότε ανοίγουμε μια πύλη για να εισέλθει το ψεύδος, στην σκέψη μας και την ζωή μας.
Το ψεύδος αυτό συνιστά το κύριο χαρακτηριστικό της εκκλησιαστικής μας παράδοσης και είχε τεράστιες πολιτικές συνέπειες για την ελληνική κοινωνία από την εποχή που παγιώθηκε, δηλαδή πριν από 1000 με 1100 χρόνια και καταδυναστεύει την ελληνική κοινωνία μέχρι αυτές τις τωρινές ημέρες. Είναι ψεύδος που έχει μεν αφετηρία εκκλησιαστική αλλά διαχέεται σε όλες τις εκφάνσεις της ελληνικής κοινωνίας. Η συνειδητοποίηση αυτού του γεγονότος ρίχνει νέο φως στα καθημερινά μας προβλήματα.
Όταν τα ίδια προβλήματα μένουν ανεπίλυτα για δεκαετίες και διαρκώς ακούει κανείς τις ίδιες και τις ίδιες αναλύσεις που όμως δεν οδηγούν πουθενά, δεν μπορεί παρά να σκεφτεί ότι οι αιτίες του κακού βρίσκονται βαθύτερα, στα πολιτιστικά χαρακτηριστικά της κοινωνίας μας. Το ψεύδος γίνεται σκοτάδι και το σκοτάδι μισεί το φως…
Υπάρχουν ισχυρά συμφέροντα επενδεδυμένα στο σκοτάδι του παρελθόντος. Μια φιλοδοξία έχω, να βοηθήσω να πέσει το φως του ενδιαφέροντος και της κριτικής σκέψης στο σκοτάδι που κρύβεται πίσω από τις λαμπρές σελίδες του πολιτιστικού μας παρελθόντος. Τότε θα φανεί ότι οι επενδύσεις αυτές ήταν άτυχες και ο καθένας ας κανονίσει την πορεία του.
Γνωρίζω ότι θίγω θέματα με ισχυρότατα συναισθηματικά και άλλα φορτία και ο διάλογος είναι δύσκολος. Θα τον κάνω όπου είναι αυτός εφικτός, και είναι εφικτός όταν υπάρχει κοινή διάλεκτος, κάτι που κάθε άλλο παρά είναι αυτονόητο ή εύκολο. Κοινή διάλεκτος δεν σημαίνει ταύτιση απόψεων, αλλά κατανόηση και συζήτηση επί των συγκεκριμένων απόψεων τις οποίες κατανοούν με περίπου όμοιο τρόπο και τα δύο μέρη. Θα κάνω λοιπόν διάλογο όταν αισθάνομαι ότι πληρούνται αυτές οι προϋποθέσεις. Αλλιώς θα τον αποφύγω ως χάσιμο χρόνου…
Αγαπητέ φίλε, Διάβασα με ενδιαφέρον το βιβλίο σας "σοκ και δέος". Έχω την άποψη πως όταν εκφράζονται τέτοιες απόψεις από ανθρώπους που υπηρέτησαν - σύμφωνα με το βιογραφικό σας- την Εκκλησία, αποκτούν ιδιαίτερη αξία.Όσο για την αναζήτηση της αλήθειας, θαρρώ πως μια κάποια λύση δίνουν οι σοφιστές. Ο καθένας επιλέγει την αλήθεια που εξυπηρετεί το συμφέρον του και ταιριάζει στα ενδιαφέροντά του και τις συνθήκες υπό τις οποίες ζει. Ακόμη και αν την ανακαλύψουμε και δεν έχει καμια έπίπτωση στη ζωή μας ή στις σχέσεις μας με τους γύρω μας και το περιβάλλον μας, μας είναι άχρηστη και μας γεμίζει μελαγχολία. Σκεφτείτε πόσες πληροφορίες έχουμε από την αρχαιότητα για τον τρόπο ζωής. π.χ. οι αρχαίοι Έλληνες πρώτα σχεδίαζαν μια πόλη και κατόπιν την κατοικούσαν. Αύτή η πληροφορία για μας δεν είναι παντελώς άχρηστη αφ'ής στιγμής καταπατούμε χώρους, κατακάιμε τα δάση, χτίζουμε τα αυθαίρετά μας και κατόπιν ζητούμε νομιμοποίση;
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω ότι το πρόβλημα βρίσκεται στο ότι για χάρη της δικής μας αλήθειας αδιαφορούμε για το αληθινό. Ως έλληνες είμαστε εκπαιδευμένοι να θεωρούμε, χωρίς προβληματισμό, ότι ξέρουμε την αλήθεια π.χ. χάριν το τι μας συμφέρει και έτσι αδιαφορούμε για το αληθινό συμφέρον μας. Έτσι έχουμε καταστρέψει τον τόπο μας και συνεχίζουμε να τον καταστρέφουμε γιατί οι αλήθειες μας (του καθενός προσωπικά και όλων μας συλλογικά, ατομικές ή εθνικές) είναι υπεράνω πάσης υποψίας...
ΑπάντησηΔιαγραφήκ. Μέσκο
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχοντας διαβάσει το βιβλίο σας, Σοκ και Δέος, προσωπικά σας συγχαίρω για την ειλικρίνειά σας ως προς αυτά που θεωρήσατε πώς ανακαλύψατε και για το θάρρος σας να ενεργήσετε σύμφωνα με αυτά, αλλά και να τα εκθέσετε δημόσια, με όποιος κόστος...
Παρόλα αυτά, πραγματικά εντυπωσιάστηκα αφού μου σχηματίστηκε μία διαρκής και έντονη εντύπωση ότι σας διαφεύγει κάτι που εσείς ο ίδιος με μία ιδιαίτερη αντιληπτική ικανότητα εντοπίζετε και θέτετε!
Ιδιαίτερα στις σελίδες 230-239 είναι εμφανές ότι εντοπίζετε πολύ έντεχνα το πρόβλημα και τη λύση του, αλλά ταυτόχρονα μοιάζει να σας ξεφεύγει διαρκώς από το οπτικό σας πεδίο, η λύση του προβλήματος.
Συγκεκριμένα λέτε: «...βλέπει κανείς ότι όλοι αυτοί ακολούθησαν διαδρομές μέσα στον εκκλησιαστικό χώρο, οι οποίες ήταν διαφορετικές από τις συνήθεις και οι οποίες μεταφράζονταν σε περιστασιακή αμφισβήτηση της εκκλησιαστικής διδασκαλίας. Ήταν διαδρομές υψίστου κινδύνου, εξισορρόπησης αντιθέτων στοιχείων, διαδρομές διαφυγής από τα αδιέξοδα της εκκλησιαστικής διδασκαλίας...».
Επί της ουσίας, σ’ αυτές ακριβώς τις γραμμές κάνετε διάκριση, ανάμεσα στην αληθινή χριστιανική διδασκαλία (την οποία περιγράφεται εξαιρετικά γλαφυρά) και την μεταλλαγμένη εκκλησιαστική εκδοχή της.
Και αυτό είναι που πραγματικά με εντυπωσίασε σε όλο το βιβλίο σας, το οποίο κατά τ’ άλλα είναι αρκετά αληθινό:
Μοιάζετε να συγχέετε στην κατανόησή σας, εν γνώσει σας και κατά έναν περίεργο τρόπο, τους μεταλλαγμένους σπόρους καλαμποκιού (ή π.χ. σόγιας...) με τους γνήσιους αναλλοίωτους σπόρους καλαμποκιού.
Τι εννοώ; Μπερδεύετε την μεταλλαγμένη εκκλησιαστική (όποιας ομάδας και υποομάδας) «χριστιανική» διδασκαλία με την γνήσια, ουσιαστική αληθινή χριστιανική διδασκαλία.
Ποια είναι η γνήσια χριστιανική διδασκαλία; Μα ασφαλώς η διδασκαλία του Χριστού. Τι σχέση έχει τώρα αυτή με την εκάστοτε εκκλησία; Συχνά μόνο ονομαστική...
Πού μπορεί κανείς να την βρει; Στα γνήσια ευαγγελικά κείμενα των πρώτων αιώνων, είτε αυτά περιλαμβάνονται είτε όχι στον «Κανόνα» της Εκκλησίας, και στα λόγια και τα έργα των ανθρώπων μέσα στους οποίους καρποφόρησαν και καρποφορούν αληθινά οι σπόροι της γνήσιας χριστιανικής διδασκαλίας, είτε αυτοί ανήκουν σε οποιοδήποτε εκκλησιαστικό «σώμα» είτε όχι.
Μήπως όμως είναι αιρετική αυτή η απεικόνιση;
Ως προς ποιον όμως; Ως προς την όποια μεταλλαγμένη εκκλησιαστική «χριστιανική» διδασκαλία; Ασφαλώς και ναι.
Η γνήσια χριστιανική διδασκαλία όπως κάθε αληθινή θεία ή θεόπνευστη διδασκαλία (ανεξαρτήτως θρησκείας, φυλής και χρώματος) αποτελεί αρχικά θείους σπόρους για το έδαφος του πνεύματός μας και στη συνέχεια θεία τροφή για την τροφοδότηση του πνεύματός μας.
Αν τώρα αυτοί οι καλοί σπόροι βρουν σωστό έδαφος... απλά πιάνουν...
Χρειαζόμαστε όμως ένα σπάνιο συνδυασμό γι’ αυτήν την καρποφορία: αφενός γνήσιους σπόρους και όχι μεταλλαγμένους και αφετέρου καλό έδαφος και όχι άγονο, πετρώδες, ταλαιπωρημένο, διαβρωμένο, ανώμαλο, χορταριασμένο, γεμάτο χημικές καλλιέργειες... και επιβαρυμένο από κάθε λογής ακαθαρσίες...
Τέτοια εδάφη είναι σήμερα πραγματικά σπάνια (και ίσως ανέκαθεν), αλλά ακόμη πιο σπάνιοι είναι οι γνήσιοι σπόροι... η αγορά είναι γεμάτη μεταλλαγμένους...
Επειδή ακριβώς λέτε: «Ακόμα και μέσα στο ψέμα, όταν πέσουν μέσα του οι κατάλληλοι εκλεκτοί σπόροι, μπορούν να ανθήσουν σπάνια λουλούδια» (σελ.239), εντυπωσιάζομαι, εφόσον ιδιαίτερα εσείς που χρησιμοποιείτε το όργανο της λογικής με αρκετή μαεστρία, θα έπρεπε να αντιληφθείτε ότι αυτός ο ισχυρισμός δεν στέκει και γι’ αυτό λέω ότι με έναν πραγματικά απίθανο τρόπο μοιάζει να σας ξεγλιστράει το προφανές, (γι’ αυτό ενδεχομένως και να οδηγηθήκατε και στο αδιέξοδο του παραπάνω εμφανώς παράλογου ισχυρισμού).
Οι άνθρωποι που λέτε ότι άνθισαν μέσα στον κατά τ’ άλλα ψεύτικο (και θα πρόσθετα μεταλλαγμένο) εκκλησιαστικό χώρο, αποτελούσαν σπάνια εδάφη και όχι σπάνιους σπόρους που είναι αδύνατον να πιάσουν σε ακατάλληλο έδαφος (και από φυσικής απόψεως δηλαδή...). Και με κάποιον παράδοξο, αλλά όχι ακατανόητο ούτε παράλογο τρόπο, βρήκαν πρόσβαση στους γνήσιους χριστιανικούς σπόρους και έτσι άνθησαν.... (συνεχίζεται)
(συνέχεια)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπλά επειδή έχουμε γεμίσει μεταλλαγμένους σπόρους καλαμποκιού και σόγιας, ας μην ισχυριζόμαστε ότι δεν υπάρχουν και γνήσιοι, ανόθευτοι, φυσικοί και απείραχτοι σπόροι. Και έστω, ότι δεν υπάρχουν πια στις μέρες μας γνήσιοι σπόροι... ας μην ισχυριζόμαστε ότι ποτέ δεν υπήρξαν!
Και ασφαλώς είναι προφανές ότι οι θείοι ή οι θεόπνευστοι σπόροι δεν είναι μονοπώλιο κανενός, ούτε πατέντα κάποιου, είναι άφθονοι και ποικίλων ειδών, και ενδεχομένως παράγουν και διαφορετικούς καρπούς, άλλος ο καρπός της ντομάτας άλλος του πορτοκαλιού, και οι δύο όμως είναι εξίσου θρεπτικοί... διαφορετικά γούστα, διαφορετικές ανάγκες, αλλά ένας κοινός στόχος και παρανομαστής... η θρέψη... η θεία και πνευματική θρέψη...
Η αληθινή χριστιανική διδασκαλία δεν ανήκει και δεν ανήκε ποτέ σε κανέναν, μόνο στο σπορέα, στο Θεό δηλαδή, και αν ο εκπρόσωπός της ήταν ο ίδιος Θεός ή όχι, δεν έχει πραγματικά τόση σημασία, γιατί όπως και να έχει βάδισε το θείο μονοπάτι και βασικά αυτό υπέδειξε και εκεί έδωσε έμφαση... διδάσκοντας κυρίως: αφομοιώστε τα (πνευματικά) λόγια μου και γεννήστε τα (θεάρεστα) έργα μου...
Όσο κι αν θέλουν οι όποιοι καλοπροαίρετοι ή κακοπροαίρετοι επιτήδειοι να διεκδικούν το μονοπώλιό της και την πατέντα της, αυτό είναι εξορισμού αδύνατον, η μόνη πατέντα που μπορούν να διεκδικήσουν είναι αυτή των μεταλλάξεών της...
Αν τώρα ο σπόρος της πιάσει σε κάποια καρδιά (ανάλογα με το πού θα φυσήξει το πνεύμα...) τότε καρποφορεί. Αν η μία καρδιά βρίσκεται στην Αφρική και η άλλη στην Ασία... αυτό δεν έχει καμία σημασία...
Αυτές οι δυο καρδιές θα αποτελούν «σώμα του Χριστού» και ας υπάρχουν δίπλα τους οι όποιες οργανωμένες εκκλησίες, τα όποια οργανωμένα μεταλλαγμένα «σώματα», εφόσον αυτά θα παραμένουν εσωτερικά άκαρπα, όσο και αν φωνάζουν, ό,τι και αν λένε, και στα δικαστήρια να σε πάνε που λέει ο λόγος με αποδεικτικά στοιχεία γύρω από τις πατέντες τους, «σώμα Χριστού» δεν είναι, ούτε φυσικά Χριστιανοί.
Όπως γνωρίζουμε όμως και από τη Φύση, ακόμη και οι σπόροι έχουν ημερομηνία λήξεως, και παύουν κάποια στιγμή να είναι σε θέση να καρποφορήσουν. Υπάρχουν ποικιλίες που, για όποιους λόγους, εξαφανίζονται και ίσως κι ολόκληρα είδη...
Ίσως αυτό να συμβεί κάποτε και με τους χριστιανικούς σπόρους, ήδη ο γνήσιος χριστιανισμός είναι πραγματικά είδος προς εξαφάνιση και η θρησκευτική αγορά γεμάτη μεταλλαγμένα... αλλά είναι βέβαιο ότι ακόμη οι σπόροι Του δεν έχουν λήξει...
Στον επίλογο του βιβλίου σας καταλήγετε ανάμεσα σε άλλα να λέτε: «Και ο ίδιος ο Χριστός μπορούν να επιβιώσουν και η χριστιανική πίστη και θεολογία μπορούν να επιβιώσουν, όταν αποκατασταθούν στις πραγματικές τους διαστάσεις. Όταν αποβληθεί από επάνω τους όλο το ψέμα με το οποίο το ιστορικό παρελθόν και οι πολιτικοκοινωνικές του επιδιώξεις φόρτωσαν τον Χριστό και την διδασκαλία του» (σελ. 287).
Ίσως λοιπόν ο εντυπωσιασμός που σας προανέφερα σχετικά με το φανερό λογικό κενό που διαπιστώνεται για μένα από το γεγονός ότι δεν παρουσιάζετε και δεν αναδεικνύετε την προφανή διάκριση ανάμεσα στις δύο πραγματικότητες που προσωπικά ονόμασα γνήσιους χριστιανικούς σπόρους και μεταλλαγμένους εκκλησιαστικούς (το ψέμα, όπως το ονομάζετε εσείς), να οφείλεται σε βιαστικά και πρόωρα συμπεράσματα...
Επιφυλάσσομαι λοιπόν για το δεύτερο μέρος του έργου σας...
Αγαπητέ Ανώνυμε,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ για τον κόπο που έκανες να μου στείλεις την εκτενή συμβολή σου. Επιφυλάσσομαι λοιπόν να σου απαντήσω το συντομότερο με καινούργια ανάρτηση αφιερωμένη σε αυτά που γράφεις.