Ο μονάχος, μοναχός Αρσένιος!

(Συνέχεια από το προηγούμενο)
Τώρα είναι αρκετά εύκολο να απαντήσω σε ένα ερώτημα που μου ετέθη άπειρες, κυριολεκτικά, φορές, από την αρχή της ιστορίας που διηγούμαι, μέχρι και σήμερα. Πως έγινε και έγινα μοναχός. Πράγματι η απόφασή μου αυτή προκάλεσε έκπληξη σε όσους με γνώριζαν, γιατί τίποτα δεν προδίκαζε μια τέτοια κίνηση. Και εγώ ακόμα, λίγο καιρό πριν το αποφασίσω, δεν το είχα καν σκεφτεί!
Όμως όταν τελείωσα το Πολυτεχνείο είχα ήδη τρία χρόνια ίσως και περισσότερο που α-σκούσα την νοερά προσευχή και ήδη γευόμουν τους καρπούς της. Ο ψυχισμός μου είχε ισορροπήσει, ο συναισθηματικός μου κόσμος ήταν πλήρης και ήμουν ήδη, όπως και τώρα, άνθρωπος που κατευθύνεται από το αποτέλεσμα. Ενώ σε όλη την προηγούμενη ζωή μου ήμουν μόνιμα …ερωτευμένος κάποια στιγμή η ανάγκη ή η τάση προς το γυναικείο φύλο εξαφανίσθηκε γιατί στην θέση της υπήρχε ένα ισχυρός ανταγωνιστής.
Είναι σημαντικό να γίνει κατανοητό ότι προσευχή με αυτόν τον τρόπο έχει ένα καθαρά ερωτικό χαρακτήρα. Αισθάνεσαι ότι δίνεις και παίρνεις αγάπη και βέβαια, όταν ζεις στην Ελλάδα του 1980 σε χριστιανικό περιβάλλον, το αντικείμενο της αγάπης, δεν θα είναι ούτε ο Αλλάχ, ούτε ο Κρίσνα, αλλά ο Χριστός! Και τουλάχιστον σε μένα, αυτή η σχέση είχε ένα σταθερό χαρακτήρα που έδιωχνε κάθε ανασφάλεια ή φόβο και κατά συνέπεια το να κινηθώ προς τον μοναχισμό ήταν η φυσική εξέλιξη. Αντίστοιχα και αυτή μου η απόφαση, για είκοσι ακριβώς χρόνια 1981-2001 δεν ετέθη ούτε κατ’ ελάχιστο υπό αμφισβήτηση και όλες οι επιλογές μου είχαν ένα και μοναδικό στόχο, να εξυπηρετούν αυτήν την πραγματικότητα.
Έτσι λοιπόν όταν η ένταση αυτού που στον εκκλησιαστικό χώρο ονομάζεται θείος έρως ξεπέρασε ένα κατώφλι, όλα άλλαξαν …και αποφάσισα να γίνω μοναχός! Μου ήταν εντελώς αδιάφορα όλα όσα συνιστούν το εξωτερικό περιτύλιγμα της σύγχρονης μοναχικής ζωής, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι με δυσαρεστούσαν κιόλας! Απλώς δεν ήταν το κυρίως θέμα. Έγινα λοιπόν μοναχός γιατί πίστευα ότι αυτός ήταν ο δρόμος που θα ανέπτυσσε καλύτερα αυτό που ήδη είχα και όχι προσδοκώντας να αποκτήσω κάτι στην συνέχεια. Αυτό συνιστά τεράστια διαφορά σε σχέση με την συντριπτική πλειοψηφεία των ανθρώπων που γίνονται μοναχοί. Αυτή η επιλογή δεν ήταν αποτέλεσμα τόσο λογική σκέψης, όσο συντονισμός με τις εσωτερικές παρορμήσεις. Δυστυχώς δεν προβληματίσθηκα, δεν το έψαξα δεν αναζήτησα εναλλακτικούς δρόμους, κάτι που ήταν στην πραγματικότητα εκτός κάθε δυνατότητάς μου, την εποχή εκείνη. Προφανώς ήμουν καταδικασμένος που λένε …από χέρι!
Τραγικό λάθος, αλλά στην συνέχεια όλα έρχονται λες και ήταν προ-προγραμματισμένα. Μια λανθασμένη επιλογή και στην συνέχεια ατέλειωτη σειρά σωστών επιλογών, εκτός από μια ακόμα για την οποία δεν έχει νόημα να μιλήσω τώρα. Και πρώτη και καλύτερη το γεγονός ότι βρέθηκα ως μοναχός κάπου έξω από την Θεσσαλονίκη και όχι στο Άγιο Όρος! Γιατί εκεί άρχισαν να ανοίγουν τα μάτια μου και είχα όλη την ευχέρεια κινήσεων ώστε να κάνω αυτό που μου φαινόταν πιο σωστό.
Ποτέ στο παρελθόν δεν είχα την ευχέρεια να εξηγήσω πλήρως γιατί επεδίωκα την μόνωση, για ποιο λόγο τελικά βρέθηκα να ζω σε ένα ξύλινο καλύβι 4,5 μ. επί 5,5 μ. Και γιατί στην συνέχεια πάλι επέλεξα να μένω μόνος μου. Η αλήθεια είναι ότι τουλάχιστον στα πρώτα χρόνια η ησυχία ήταν απαραίτητη για την επιτέλεση αυτού που ήταν το σημαντικότερο στοιχείο της ζωής μου. Προς το τέλος της περιόδου οι λόγοι ήταν πια άλλοι. Πάντως ήμουν ήδη αξιοθέατο! Ένας φωτογράφος που έβγαλε ένα άλμπουμ για την Μακεδονία έβαλε σε αυτό μια φωτογραφία μου και από κάτω είχε λεζάντα: Ο μονάχος, μοναχός Αρσένιος!
Φυσικά όλα αυτά τα χρόνια δεν πίστευα απλώς στον Θεό, …είχα σχέση μαζί Του, ή τουλά-χιστον έτσι νόμιζα! Αυτό ήταν και το λάθος ή η σωτηρία μου. Δεν είχα δισταγμό να σκεφτώ το οτιδήποτε, να θέσω στον εαυτό μου την οποιαδήποτε ερώτηση, να ψάξω το οποιοδήποτε θέμα. Έλεγα η πίστη μου δεν κινδυνεύει. Και πράγματι η ζωή μου συνεχιζόταν αταλάντευτη μέσα από μυθιστορηματικές περιπέτειες και δυσκολίες και εγώ ήμουν ένας μονίμως ευτυχής άνθρωπος. Ένας άλλος πνευματικός με κοιτούσε με απορία και έλεγε, μην λες έτσι, εννοώντας θα ματιαστείς, ή επί το πνευματικότερο, θα σε φθονήσει ο διάβολος! Πράγματι στα χρόνια αυτά σχεδόν, λέω σχεδόν γιατί ίσως υπήρχαν κάποιες εξαιρέσεις, δεν είμαι σίγουρος, δεν γνώρισα άλλον που να τον ζηλέψω.
(συνεχίζεται)