Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2009

Η ...πτώση και η ...ανάσταση


(Ημιχρόνιο δεύτερο, δηλαδή συνέχεια από το πρώτο ημίχρονο)

Φυσικές καταστροφές, οικονομικές καταστροφές, προβλήματα υγείας, (άλλων ως επί το πλείστον) δύο βαριά επεισόδια υπερκόπωσης πέρασαν χωρίς επιπτώσεις, όχι όμως και μια κινηματογραφική ταινία, το περίφημο Matrix. Επί τρεις μήνες ο κόσμος μου ήταν στον αέρα. Γιατί αντιλήφθηκα με ενάργεια ότι ναι μεν αυτό που βίωνα ήταν αληθινό. Το εξασφάλιζε η βιβλιογραφία του παρελθόντος που είχα ξεκοκαλίσει και η επιβεβαίωση των συγχρόνων γερόντων με τους οποίους είχα διαρκή επαφή. Πόσο όμως αληθινή ήταν αυτή μου η αλήθεια; Κατάλαβα ότι δεν ήταν δυνατόν να είμαι βέβαιος και συμπέρανα μετά από πολύ σκέψη ότι μπορώ να είμαι βέβαιος μόνο στα πλαίσια των ανθρωπίνων δυνατοτήτων μου και ότι επιλέγω να θεωρώ αληθινό αυτό που δεν μπορώ να αποδείξω ότι δεν είναι αληθινό!

Τότε, ούτε που μου πέρασε από τον νου τι ρωγμή είχε ανοίξει στον ζωή μου! Απλώς το ερώτημα, τι είναι αληθινό ήρθε στο προσκήνιο της σκέψης μου και ήρθε και έμεινε. Γιατί πριν περάσουν λίγοι μήνες το θεολογικό οικοδόμημα της πίστης μου κατέρρευσε. Και κατέρρευσε σε πολλά επίπεδα και με πολλούς τρόπους ταυτοχρόνως. Δεν ήταν μόνο το πρόβλημα της Πτώσης που περιγράφω στον Πλανήτη της Θεολογίας. Ταυτόχρονα μελετώντας για την άλλη εργασία που έτρεχε παράλληλα όλα αυτά τα χρόνια, την Υπόθεση των Λογικών Κβάντων συνειδητοποίησα ότι το βίωμα δεν εξασφαλίζει την ορθότητα της ερμηνείας του. Είχα έρθει σε επαφή με το πρόβλημα της διάκρισης της ερμηνείας και της εξήγησης ενός πειράματος.

Δεν είχα ούτε τότε ούτε τώρα αμφιβολία για την αληθινότητα αυτών που εβίωνα όλα αυτά τα χρόνια, πρόκειται για ένα πλήθος θαυμαστών γεγονότων, αλλά συνειδητοποίησα ότι ο τρόπος που τα εξηγούσα, με όρους δηλαδή δράσης του θείου αλλά ακόμα περισσότερο η ερμηνεία που τα έδινα, με βάση την ασκητική παράδοση της Εκκλησίας, ήταν λανθασμένη. Ναι προσευχόμουν στον Χριστό, όμως αυτά τα οποία αισθανόμουν δεν είχαν πηγή τον Χριστό. Δεν ήταν αυταπάτη ούτε αυθυποβολή ούτε φυσικά ...δαιμονικά. Απλά ο Χριστός όπως και όλο το οικοδόμημα της χριστιανικής πίστης ήταν κάτι το ψευδές και επομένως αυτά που ζούσα εγώ αλλά και όσοι άλλοι είχαν παρόμοιες εμπειρίες, έπρεπε να εξηγηθούν αλλιώς και να ερμηνευθούν με διαφορετικούς τρόπους.

Όταν ξεκαθάρισα το θεολογικό τοπίο, κατάλαβα ότι δεν είχα άλλη επιλογή. Έπρεπε να σταματήσω, μέχρις ότου να αποκατασταθούν τα πράγματα, να καταλάβω τί είναι αυτό που έκανα, αν ήταν πράγματι αβλαβές, αν μπορούσα να το εξακολουθήσω με διαφορετικές προϋποθέσεις, σε κάθε περίπτωση έξω από τα εκκλησιαστικά πλαίσια. Πράγματι μια ωραία μέρα είπα, προσευχή τέλος και έτσι σταμάτησα να κάνω κομποσκοίνι. Και φυσικά ο τρόπος της ζωής μου, κληρικός σε ένα μοναστήρι δεν είχε πλέον νόημα. Να λέω και να κάνω πράγματα που δεν πιστεύω δεν είχε νόημα και δεν υπήρχε περίπτωση να το κάνω.

Γρήγορα βρέθηκα προ νέας εκπλήξεως που είχε πολύ ενδιαφέρον. Από την πρώτη αρχή της χειροτονίας μου εις διάκονο και στην συνέχεια ως ιερέα, κάθε φορά στην θεία λειτουργία εβίωνα το ίδιο βίωμα που περιέγραψα κατά την προσευχή. Όταν χειροτονήθηκα ήμουν ήδη αρκετά μεγάλος και αυτή η κατάσταση ήταν πια παγιωμένη. Λογαριάστε, από το 1985 μέχρι το 2006 έκανα στα σίγουρα δύο λειτουργίες την εβδομάδα και για πολλά χρόνια τουλάχιστον τρεις, πόσες λειτουργίες έκανα συνολικά. Όλες αυτές τις φορές με ελάχιστες εξαιρέσεις στην διάρκεια της λειτουργίας χανόμουν σε ένα άλλο κόσμο.

Φυσική συνέπεια ήταν να είμαι φοβερά κακός στο τυπικό. Ότι λάθος είναι δυνατόν να γίνει το έκανα, άπειρες φορές ρεζιλεύτηκα αλλά καμιά φορά δεν στενοχωρήθηκα, δεν το κρύβω περνούσα ωραία, παρ’ όλους τους φρικτούς πόνους που είχα στα πόδια. Φαντασθείτε λοιπόν την έκπληξή μου όταν διαπίστωσα ότι και στην νέα μου κατάσταση, όταν είχα πια σταματήσει να κάνω προσευχή, όταν πια θεωρούσα ότι όλα όσα έκανα στον ναό ήταν απλό θέατρο, εν τούτοις όποτε ήθελα, χωρίς καμιά δυσκολία μπορούσα να ξαναζώ την ίδια κατάσταση! Πλέον βεβαιώθηκα ότι, ό,τι πίστευα παλιά ήταν λάθος, ότι τα φαινόμενα που ζούσα κατά την προσευχή έχουν άλλη φυσική εξήγηση και σταδιακά, πέραν του ότι πέρασα αρκετά καλά σαν παπάς που δεν πιστεύει ούτε στον Χριστό ούτε στην Εκκλησία, βεβαιωνόμουν και εμπειρικά ότι οι νέες ερμηνείες που ανέπτυσσα είχαν σοβαρές πιθανότητες να είναι κοντά στην πραγματικότητα.

Το αποκορύφωμα ήρθε οκτώ χρόνια αργότερα, όταν μέσα από μια διαδικασία που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ξανά άρχισα να ασκώ την προσευχή με αποτελέσματα ακριβώς ίδια με αυτά που είχα παλιότερα! Σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα. Τώρα, μετά την έκδοση του Σοκ και Δέος μπορώ να προσεύχομαι με τρόπο που ξέρω ότι πολλοί μοναχοί και κληρικοί θα ήθελαν αλλά δεν μπορούν, που λέει ο λόγος ούτε στο όνειρό τους. Και μάλιστα και τώρα η προσευχή έχει τα ίδια ευεργετικά αποτελέσματα στην υπόλοιπη ζωή μου! Ήταν κάτι που πράγματι μου έλλειπε όλα αυτά τα χρόνια...

( Συνεχίζεται)


11 σχόλια:

  1. Αρσένιε,

    Αυτό που γράφεις εδώ είναι εξαιρετικό :
    "Πόσο όμως αληθινή ήταν αυτή μου η αλήθεια; "

    Αυτό εδώ όμως τι το ήθελες ;

    " Τώρα, μετά την έκδοση του Σοκ και Δέος μπορώ να προσεύχομαι με τρόπο που ξέρω ότι πολλοί μοναχοί και κληρικοί θα ήθελαν αλλά δεν μπορούν, που λέει ο λόγος ούτε στο όνειρό τους."

    Γιατί το ΗΤΑΝ σου να είναι τόσο, μα τόσο διαφορετικό από το ΤΩΡΑ σου ;

    Γιατί αισθάνομαι ότι προσπαθείς να αποδείξεις κάτι;
    Και αν συμβαίνει αυτό, σε ποιούς;

    Δεν είσαι υποχρεωμένος να απαντήσεις και ζητώ συγνώμη αν περνάω κάποια όριά σου.

    καλό βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @Ανώνυμος
    Αγαπητέ, αυτό που θέλω να πω το λέω ευθέως. Απεναντίας μου δίνεις την αίσθηση ότι εσύ θέλεις να αποδείξεις κάτι για αυτό και αντιστρέφεις τα λεγόμενά μου.
    Εγώ λέω ξεκάθαρα ότι το "ήταν" μου είναι ολόϊδιο με το "τώρα" μου.
    Έχω ήδη πει σε προηγούμενο σχόλιο ότι στην εισαγωγή δεν ερμηνεύω ούτε σχολιάζω απλά περιγράφω. Πιθανόν για τους ανθρώπους της εκκλησίας αυτά που λέω να είναι δύσπεπτα και προκειμένου να τα χωνέψουν, έχουν ανάγκη για διάφορες φαντσιώσεις όσον αφορά εμένα. Πρόβλημά τους, δικαίωμά τους, δεν με απασχολεί, δεν γράφω για αυτούς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αναρωτήθηκα: Πισεύεις ότι η ποιότητα της προσευχής σχετίζεται με το ήθος ενός ανθρώπου (όπως υποστηρίζει και η εκκλησία), ή ότι είναι ανεξάρτητη;
    Π.χ. θα μπορούσε ο Χίτλερ ή ο Στάλιν να προσευχηθεί έτσι, εφ' όσον η προσευχή είναι μια φυσική ικανότητα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Είπατε:συνειδητοποίησα ότι το βίωμα δεν εξασφαλίζει την ορθότητα της ερμηνείας του.
    Είχα έρθει σε επαφή με το πρόβλημα της διάκρισης της ερμηνείας και της εξήγησης ενός πειράματος.
    ΕΤΥΧΕ ΠΟΤΕ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ ΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΗΣ ΠΛΑΝΗΣ, ΑΡΣΕΝΙΕ;
    ΚΑΠΟΤΕ ΕΙΧΑ ΔΕΙ ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΟΠΟΥ Ο ΜΥΘΙΚΟΣ ΗΡΩΑΣ ΠΟΥ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΚΑΤΟΡΘΩΣΕΙ ΤΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ ΝΑ ΣΩΣΕΙ ΤΗ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΑ, ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΜΠΕΙ ΣΕ ΈΝΑ ΔΑΣΟΣ ΟΠΟΥ ΟΙ ΚΑΚΟΙ ΜΑΓΟΙ, ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΑΝ ΝΑ ΤΟΝ ΑΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΟΥΝ ΒΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΣΤΟΥΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΥΣ ΑΠΕΙΡΩΝ ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΕΩΝ.
    ΓΙΑΤΙ ΦΑΝΤΑΖΕΣΤΕ ΤΟΝΙΖΟΥΝ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ Α Π Λ Α Ν Ο Υ Σ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΟΔΗΓΟΥ ΚΑΙ ΛΕΝΕ , Ο Υ Α Ι ΤΩ ΕΝΙ?
    ΑΥΤΌς Ο ΑΝΩΝΥΜΟΣ ΠΟΥ ΣΑΣ ΕΓΡΑΨΕ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΕΙΝΑΙ ΨΥΧΗ ΜΕ ΛΕΠΤΟΤΗΤΑ ΑΠΊΣΤΕΥΤΗ...
    ΕΝ ΤΙΜΗ...

    ΕΠΚ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αρσένιε,

    «Απεναντίας μου δίνεις την αίσθηση ότι εσύ θέλεις να αποδείξεις κάτι για αυτό και αντιστρέφεις τα λεγόμενά μου.»

    Που ακριβώς το έκανα αυτό για να το μαζέψω!

    Σε κάποιες από τις «περιγραφές» σου υπάρχουν εξαιρετικά αληθινές διαπιστώσεις αλλά και ορισμένες αντιφάσεις. Αυτές τις δεύτερες ενάντια στις πρώτες σχολίασα. Μπορεί να κάνω και λάθος.
    Ένας προβληματισμός μου, χοντρικά, είναι και ο εξής : κάποτε προσευχόσουν και ζούσες ή νόμιζες ότι ζούσες (πολύ σωστό!) την προσευχή με ευεργετικά αποτελέσματα και ότι ακόμα και τώρα σου συμβαίνει το ίδιο ακριβώς αξιοζήλευτο γεγονός.
    Σε ποιο πρόσωπο γινόσουν μέτοχος ΤΟΤΕ και καθόσουν με τις ώρες στην προσευχή και σε ποιο πρόσωπο μετέχεις ΣΗΜΕΡΑ με τα ίδια ακριβώς αποτελέσματα;

    Εντωμεταξύ πώς είσαι τόσο σίγουρος τι θα ήθελαν οι άλλοι να ζήσουν ως προσευχή και δεν μπορούν τελικά αλλά μπορείς μόνο εσύ;

    Και πάλι όμως, μπαίνω σε πολύ προσωπικά οροθέσια και δεν είναι ότι καλύτερο.


    Καλό βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @Ανώνυμος
    Αναρωτήθηκα: Πισεύεις ότι η ποιότητα της προσευχής σχετίζεται με το ήθος ενός ανθρώπου (όπως υποστηρίζει και η εκκλησία), ή ότι είναι ανεξάρτητη;
    Ίσως θα έπρεπε να το δηλώνω διαρκώς ότι αυτές οι αναρτήσεις είναι κομάτια ενός εννιαίου κειμένου που ξεκινά από την ανάρτηση Ο Θεός και εγώ του Οκτωβρίου. Κανονικά πρέπει να το διαβάσει κανείς όλο, αλλά για λόγους ευκολίας το σπάζω σε μικρά κομάτια. Σε προηγούμενη λοιπόν ανάρτηση έχω απαντήσει σε αυτό το ερώτημα και φυσικά η απάντηση είναι αρνητική

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @Ανώνυμος
    "Που ακριβώς το έκανα αυτό για να το μαζέψω!"
    Εκτός και αν δεν καταλαβαίνω καλά το "Γιατί το ΗΤΑΝ σου να είναι τόσο, μα τόσο διαφορετικό από το ΤΩΡΑ σου" είναι το ακριβώς αντίθετο από ότι γράφω.

    "κάποτε προσευχόσουν και ζούσες ή νόμιζες ότι ζούσες (πολύ σωστό!)"
    Αν διαβάσεις πιο προσεκτικά θα δεις ότι δεν λέω ότι νόμιζα ότι ζούσα, το νόμιζα αναφέρεται στον τρόπο με τον οποίο ερμήνευα αυτό που ζούσα. Και βέβαια τίποτα από αυτά δεν ήταν προσωπική και αυθαίρετη ερμηνεία. Βασιζόταν στην μελέτη των κειμένων και την διαρκή και ζωντανή επικοινωνία με όλους (τους όχι πολλούς, αλλά υπαρκτούς) που είχαμε κοινή εμπειρία, ονόματα πολύ γνωστά και σεβαστά στον εκκλησιαστικό χώρο.

    "Εντωμεταξύ πώς είσαι τόσο σίγουρος τι θα ήθελαν οι άλλοι να ζήσουν ως προσευχή και δεν μπορούν τελικά αλλά μπορείς μόνο εσύ"
    Πουθενά δεν λέω μόνο εγώ, αλλά ότι αυτό είναι και όντως είναι κάτι σπάνιο, γεγονός που είμαι σε θέση να γνωρίζω ως και της θέσης που είχα...
    Νομίζω ότι δεν γνωρίζεις εκ των έσω τον εκκλησιαστικό χώρο και για τον λόγο αυτό έχεις τις απορίες αυτές. Πλην όμως στην εργασία της οποίας εισαγωγή είναι τα κείμενα αυτά, δεν ασχολούμαι με την νοερά προσευχή και για τον λόγο αυτό είμαι πολύ περιληπτικός.
    Αν κάποια στιγμή αισθανθώ ότι μπορώ και θεωρήσω ότι έχει νόημα, ίσως τότε γράψω πιο αναλυτικά για όλα αυτά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Σιμούδης Δημήτριος9 Νοεμβρίου 2009 στις 8:18 μ.μ.

    @Μέσκος Αρσένιος
    Οι καινούριες ερμηνείες θα παρατεθούν παρακάτω; να περιμένουμε;
    Και κάτι μαλλον λίγο άσχετο, αφορά το χώρο του μοναστηριού, υπήρχε κάποιος λόγος που επιλέχθηκε και όχι το Άγιο Όρος; Το ρωτάω γιατί εκεί δίπλα δημιουργήθηκε ένα τεράστιο μοναστήρι, νομίζω αγιορείτικο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δεν έχω κατανοήσει τα κειμενα σας γιατι απαιτούν ένα επίπεδο που δεν διαθέτω.
    Αυτό που θέλω να σας πω όμως είναι ότι:

    α) Η Επιστήμη έχει όρια (βλ. αρχη Heisenberg, θεωρημα Godel, θεωρημα Turing) και δεσμευεται από αυτά τα όρια.
    β)Το Ένδυμα της Θεότητας είναι η Ταπείνωση.
    και μια ερωτηση
    γ) Πως πήρατε τόσο "ακραιες" αποφάσεις α) να γίνετε μοναχός β) να εγκαταλείψετε το μοναχισμό

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @Σιμούδης Δημήτριος
    Το πως ακριβώς ερμηνεύω όλα αυτά, είναι ένα από τα αντικείμενα της νέας μου εργασίας και προφανώς θα τα δημοσιεύσω όταν ολοκληρωθεί. Πράγματι έχω άποψη για το θέμα αυτό.
    όσο για τα άλλα, όπως θα πρόσεξες δεν συζητώ κουτσομπολίστικα θέματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @John
    αγαπητέ η μεν επιστήμη έχει όρια, αλλά για να δεχθεί κανείς ότι το ένδυμα της θεότητας είναι η ταπείνωση πρέπει να απενεργοποιήσει την λογική του σκέψη να αφήσει την φαντασία του ελεύθερη και να αποδέχεται ότι διαδίδει το ράδιο αρβύλα...
    Για να μιλήσω σοβαρά, ακόμα και αν το πιστεύεις, τουλάχιστον μην το θεωρείς αυτονόητο ή αυταπόδεικτο!
    Για τα άλλα διάβασε τις προηγούμενες αναρτήσεις, αν σε ενδιαφέρουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή