Ποτέ δεν έθεσα στον εαυτό μου το ερώτημα αν πιστεύω στον Θεό. Ο Θεός ήταν για μένα μια αυταπόδεικτη και χειροπιαστή πραγματικότητα. Δεν πρόφθασα να προβληματισθώ γιατί από πολύ μικρός, πρέπει να ήμουν ή στο τέλος του δημοτικού ή στην πρώτη τάξη του γυμνασίου, όταν είχα την πρώτη εμπειρία της παρουσίας του Θεού μέσα μου. Ελάχιστα πράγματα θυμάμαι από την εποχή εκείνη, την εμπειρία όμως αυτήν την διατηρώ καθαρή στην μνήμη μου.
Δεν της έδωσα καμιά σημασία, πέρα από το ότι, θεωρούσα αυτονόητο το να πιστεύω και πήγαινα αδιαμαρτύρητα στην Εκκλησία, όταν με πήγαιναν οι γονείς μου. Τα επόμενα χρόνια δεν συνέβη κάτι το αξιοσημείωτο μέχρι την σημερινή Β΄ Λυκείου, οπότε δύο γεγονότα άλλαξαν την ροή των πραγμάτων. Υπήρχε άγραφο έθιμο, η Ε΄ τάξη του Πειραματικού Θεσσαλονίκης να πηγαίνει ως εκδρομή έτους, το Πάσχα στο Άγιον Όρος! Το φαντάζεσθε; Ήμασταν η τελευταία χρονιά που ακολούθησε το έθιμο αυτό…
1975, στο Άγιον Όρος. Μόλις είχαν έρθει οι νέες συνοδείες, αλλά ακόμα λίγα πράγματα είχαν αλλάξει. Ο τόπος και οι άνθρωποι μου κίνησαν το ενδιαφέρον, και την χρονιά εκείνη επισκέφθηκα το Άγιον Όρος ακόμα δύο φορές. Υπήρχαν άνθρωποι εκεί, εκείνη την εποχή, που είχαν την δική τους σοφία. Επισκέφθηκα ένα καλύβι, όπου ένας σκυφτός γεράκος μας έδωσε κάτι τι, δεν θυμάμαι τι ακριβώς, ένα κέρασμα μέσα σε κονσέρβα από τα περίφημα, εκείνη την εποχή, πιθανόν και τώρα, καλαμάρια Portola και μου είπε μια από τις πιο σοφές κουβέντες που άκουσα ποτέ. Τον ρώτησα, πως θα καταλάβω τι είναι σωστό, ποιο είναι το θέλημα του Θεού, και μου απάντησε: Δια της δοκιμής! Τότε δεν κατάλαβα τι μου είπε, αλλά έμεινε στην μνήμη μου και όσοι καταλαβαίνουν, καταλαβαίνουν…
Το άλλο γεγονός ήταν το ότι βρήκα στην βιβλιοθήκη της τάξης ένα βιβλίο του κ. Γιανναρά, νομίζω το Πείνα και Δίψα. Αυτά τα δύο γεγονότα μου έδωσαν να καταλάβω ότι πίσω από την αφελή πίστη που είχα κρύβονται πράγματα που έχουν μεγαλύτερη αξία και έτσι μέσα στο έντονα πολωμένο κλίμα των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης, όταν όλοι δήλωναν μαρξιστές δήλωνα μαχητικά χριστιανός. Πάντως όλα ξεχαστήκαν προς στιγμήν, μπροστά την λαίλαπα που λέγονταν, εισαγωγικές εξετάσεις για το πανεπιστήμιο.
Όταν το πανηγύρι για την επιτυχία της εισαγωγής στο πολυτεχνείο τελείωσε, ξαναθυμήθηκα ότι δήλωνα χριστιανός και θέλησα να ασχοληθώ πιο στα σοβαρά με αυτό. Συχνές επισκέψεις στο Άγιον Όρος και μελέτη των θεολογικών βιβλίων των θεολόγων που ήταν στην επικαιρότητα την εποχή εκείνη, αυτών που θα ονομασθούν θεολόγοι της δεκαετίας του 60 και αργότερα νεορθόδοξοι. Είχα καλές επιδόσεις στον τομέα αυτό, αλλά δεν επηρεαζόταν ιδιαίτερα η ζωή μου. (συνεχίζεται).
Να υποθέσω οτι δεν κρύβει κάποιο.. συμβολισμό το γεγονός ότι το κείμενο είναι δημοσιευμένο δύο φορές, έτσι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν είχε διαφημίσεις θα το καταλάβαινα το ''συνεχίζεται'' αλλά τώρα τι το κόβεις το κείμενο ευλογημένε (όπως θα έλεγε και ο γεράκος..);
Γράψε τίποτα να κάνουμε καμιά κουβέντα..
Μπά απλό λάθος ήταν και ευχαριστώ για την διόρθωση. Τι θα ήθελες να γράψω για να κάνουμε κουβέβτα;!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω, μάλλον ταυτίστηκα κάπως και ήθελα να διαβάσω κάτι παραπάνω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ φωτογραφία και το προφίλ της νιότης σου μου δημιούργησε μια μελαγχολία. Το χαμόγελο σου ακουμπώντας το σταυρό, η συζήτηση με το μοναχό, η μαχητική σου τοποθέτηση κόντρα στο πνεύμα του καιρού.
Μια κατάσταση γεμάτη προσδοκία που έχουν ζήσει πολλοί, μεταξύ αυτών κι εγώ...
Ήταν τότε εποχή μεγάλης προσδοκίας που όμως οδήγησε σε μεγάλες διαψεύσεις. Ακόμα ψάχνουμε να βρούμε το γιατί, γιατί δεν θέλουμε να δούμε αυτό που συνέβη: ότι πιστέψαμε, όλη η ελληνική κοινωνία, στο ψέμα, πολιτικό, οικονομικό, θρησκευτικό. Ο ψεύτης και ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρεται... μετά μας έφεραν τον λογαριασμό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠλην όμως η ζωή συνεχίζεται, για όποιον θέλει να ζήσει...
Θεωρείς οτι οι άνθρωποι που προσπάθησαν να ξαναδώσουν ζωή στο ψέμα γνώριζαν οτι επρόκειτο περί ψέματος;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπηρεάστηκε ουσιαστικά κάπου η Εκκλησία από αυτή τη θεολογία του 60 ή απλά έμεινε ένα όραμα; Φοβάμαι πως τα γεγονότα των τελευταίων χρόνων δείχνουν πως μάλλον όχι. Θα ήθελα τη γνώμη σας ως γνώστης αυτού του χώρου
ΑπάντησηΔιαγραφή@Νικόλαος
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι δύσκολο να κρίνει κανείς τους ανθρώπους. Θεωρώ ότι τα αποδεικτικά στοιχεία για το γεγονός ότι η εκκλησία ψεύδεται υπάρχουν εδώ και πολλά χρόνια. Από εκεί και πέρα ο καθένας έχει την δική του ιστορία.
@Σιμούδης Δημήτριος
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι βέβαια επηρεάστηκε η εκκλησία από την θεολογία αυτή. Και πολύ μάλιστα. Το αν το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό οφείλεται στο ότι το όραμα ήταν ...απατηλό!
Να στο θέσω αλλιώς: έχεις υπόψη σου αντιλήψεις και ιδέες που στηρίζονται σε (ήδη γνωστά) ψεύδη και να αντέχουν στο χρόνο; Όλη η θεολογία του 60 στηρίζεται στην Πτώση και το Πρόσωπο, πράγματα ανύπαρκτα. Πως θα μπορούσε να έχει αποτελέσματα...
Για μένα είναι δύσκολο να αποδεχτώ αυτό που διαπιστώνω: ότι η εκκλησία προτιμά αυτό το ρόλο που απέκτησε μέσα στην κοινωνία με το πέρασμα των αιώνων και πολύ λιγότερο τον ευαγγελικό λόγο. Όταν ρωτήθηκε επίσκοπος στην τηλεόραση γιατί να μη δώσει η εκκλησία κάτι σ΄αυτούς που δεν έχουν η απάντηση ήταν η εξής: η εκκλησία είναι νομικό πρόσωπο δημοσίου προσωπου και εγώ ως προιστάμενος του αν κάνω κατι τέτοιο θα κατηγορηθώ για απιστία. Ξεκάθαρη ομολογία προτεραιοτήτων. Οπότε μήπως είναι αδύνατον να συζητήσει τα θέματα που αναφέρετε;Μια εκκλησία που αρνείται σε δύσκολες εποχές να πληρώσει φόρο ΕΤΑΚ θα ασχοληθεί με αυτοκριτική και μετάνοια;Νομίζω πως και το πόνημα του κ Γιανναρά δείχνει πως είναι πιο ταπεινά και πεζά τα πράγματα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σταματάει η προσπάθεια για κάτι καλύτερο
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ Δημήτρη, το να μην θέλουμε να δούμε την πραγματικότητα δεν είναι λύση, όπως και δεν είναι λύση η ελπίδα να λάβουμε από τον μη έχοντα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑρσενιε, εξήγησέ μου σε παρακαλω: το οτι δεν υπαρχει(υπήρχε) Πτωση το απαντησαμε..(ειχα πει και σε άλλο post, οτι εσχατως ο Γιανναρας το "παραδεχτηκε" δημοσιως, εννοω στο "Αινιγμα του κακού", και ποσοι άραγε άλλοι θεολογοι το εχουν συνειδητοποιήσει και δεν μπορουν να το εκφρασουν ανοιχτα...).
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια το Προσωπο, όμως?
Δηλ. τι σημαινει "πρόσωπο" (εχω ακουσει και διαβασει τοσα πολλα που πραγματικα εχω μπερδευτει...) και γιατι αυτο το "προσωπο" των θεολογων (ας πούμε του 60), δεν "υπαρχει"?
Να κανω και μια σημείωση-σχόλιο και πιστευω οτι θα συμφωνησετε μαζί μου: η θεολογια του 60 , ναι μεν εχει πολλα αδιεξοδα, αλλα τουλαχιστο ξεφυγαμε (κατα το δυνατόν) από την δυτικότροπη, ηθικιστική, οργανωσιακή θεολογια, που (κακα τα ψεμματα) ταλαιπωρησε συνειδησιακά εκατομμυρια χριστιανούς....
@π. Δημήτριος
ΑπάντησηΔιαγραφήΣχετικά με το πρόσωπο δίνεις μόνος σου την απάντηση. Είναι μια θολή έννοια, χωρίς σαφή αντιστοίχηση με την πραγματική ζωή, και σε αντίθεση με όλα τα νευροβιολογικά δεδομένα τα οποία δίνουν πρωταρχικό ρόλο στην σωματική υπόσταση του ανθρώπου.
Το πρόσωπο είναι το εισητήριο για τον Πλανήτη της Θεολογίας...
τώρα το αν πιο πριν τα πράγματα ηταν χειρότερα, ελάχιστη σημασία έχει γιατί ούτως ή άλλως τον τόνο τον δίνει η εξέλιξη της κοινωνίας και όχι της θεολογίας. Οι άνθρωποι έπαψαν να ταλαιπωρούνται από τον χριστιανικό ηθικισμό γιατί έπαψαν να ταλαιπωρούνται από τον χριστιανισμό εν γένει! ( Μη κοιτάς που κάποιοι έχουν ή είχαν ...μαζοχιστικές τάσεις!) Μόνο στον πλανήτη της θεολογίας οι διαφορά στην θεολογία έχει αξία. Στην πραγματική ζωή άλλαξε ο μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς...
Λυπάμαι που δεν μπορώ να θεωρήσω το φαντασιακό σημαντικό. Απεναντίας το θεωρώ πολύ κακό γιατί εξουδετερώνει το συμβολικό και σε βάθος χρόνου η θεολογία του 60 στέρησε την εκκλησία από την δυνατότητα να βρει την αξία της στον χώρο είτε του ηθικού είτε του συμβολικού ή σε ένα συνδυασμό των δύο.
Αυτά ως νεκρολογία πάνω σε ένα άταφο σώμα, που όσο και να όζει κάποιοι αρνούνται να το θάψουν γιατί έχουν επενδύσεις σε αυτό...
Εντάξει μπορεί και να αναστηθεί! (Περί ορέξεως δεν έχω να πω τίποτα!)