Τα Πάθη

Την ταινία την έχω κατεβάσει εδώ και καιρό, πλην όμως δεν αποφάσιζα να την δω εξαιτίας των κριτικών που διάβασα. Χθές την έπαιξε η τηλεόραση και είδα κάποιες σκηνές για λίγα λεπτά, μου δημιουργήθηκε αποστροφή και την άφησα. Πρόκειται για την ταινία Τα Πάθη του Χριστού, του Μελ Γκίμπσον. Έπεσα πάνω σε σκηνές από τα βασανιστήρια, έσφιξα, βόγγυξα και έκλεισα την τηλεόραση. Δεν την πάω την βία σε καμιά εκδοχή.

Μετά σκεπτόμουν. Να πω την αλήθεια ποτέ δεν με συγκίνησαν σκέψεις του τύπου, τον καημένο τον Χριστούλη τι πολλά υπέμεινε και άλλα σχετικά. Πολύ περισσότερο τώρα… Δεν ξέρω αν ο ιστορικός Ιησούς πέρασε όντως τα πάθη που περιγράφει ο Γκίμπσον, αλλά μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι εκατομμύρια άλλα ανθρώπινα όντα υπέφεραν τέτοια και πολύ χειρότερα στα χέρια άλλων ανθρώπινων όντων. Ο άνθρωπος είναι μοναδικός, κανένα άλλο ζώο δεν βασανίζει έτσι ζώα του είδους του… Δεν ξέρω τι φταίει, είναι η αμαρτία του Αδάμ, είναι η εξελικτική διαδικασία, ότι και αν είναι εμένα με ενδιαφέρει …να μην είμαι εκεί. Να μην μου τύχει εμένα τέτοιο λαχείο, δεν με παρηγορεί καθόλου που κάποιοι το ονομάζουν σταυρό.

Και ξέρετε αυτό το λαχείο δεν είναι τόσο μακριά από εμάς, όσο τουλάχιστον νομίζουμε. Μια ματιά στο αστυνομικό δελτίο μας δείχνει ότι και σήμερα συνάνθρωποί μας είναι έτοιμοι να βασανίσουν μέχρι θανάτου τον συνάνθρωπό τους προκειμένου να πετύχουν να πάρουν αυτό που θέλουν. Και αν αυτό είναι πιθανό να συμβεί στην αυλή μας, κατά μείζονα λόγο συμβαίνει σε αυλές λιγότερο τακτοποιημένες. Αλλά υπάρχει το σφάξιμο με κονσέρβα, υπάρχει και το σφάξιμο με το βαμβάκι. Στα αλήθεια τι άλλο κάνουν όλοι αυτοί που οδηγούν μια χώρα στην χρεωκοπία, που την αναγκάζουν να οδηγήσει με βίαιο τρόπο εκατοντάδες χιλιάδες πολιτών της στην μακροχρόνια ανεργία; Στ’ αλήθεια τι να σκέπτεται άραγε ο πολιτικός που μας οδήγησε εδώ; Κάνει μακροχρόνιες διακοπές…

Είμαστε απίστευτοι στο να δικαιολογούμε τα αδικαιολόγητα, να βάζουμε στο stand by την σκέψη μας, την συνείδησή μας, την προσωπικότητά μας, προκειμένου να ικανοποιήσουμε αυτό που δεν αντιλαμβανόμαστε. Είναι συγκλονιστικός ο διάλογος στην ταινία Διαβάζοντας την Χάνα, όταν την ρωτάει ο δικαστής, (είχαν αυτή και κάποιοι άλλοι κλειδώσει 300 εβραίους σε μια εκκλησία για να περάσουν την νύχτα, όμως η εκκλησία πήρε φωτιά, αλλά αυτοί δεν άνοιξαν τις πόρτες και έτσι οι εβραίοι κάηκαν ζωντανοί) γιατί δεν άνοιξε τις πόρτες και αυτή απαντά με απόλυτη φυσικότητα: μα θα φεύγαν έξω και θα σκορπούσαν! Είμαστε μοναδικοί στο να βασανίζουμε τον εαυτό μας και τους άλλους.

Τι άραγε μας σώζει; Ένα πράγμα μας σώζει από το σκοτάδι της ανθρώπινης φύσης μας. Η πίστη σε ιδέες. Ο Χριστός των ευαγγελίων μας προμήθευσε με τέτοιες ιδέες, το έκαναν και άλλοι, και με αυτήν την έννοια μας έσωσε. Πλην όμως τώρα πια έχει ξεπεραστεί και δεν υπάρχει ο αντικαταστάτης του.

Και ξέρετε τι είναι πιο τρομακτικό. Το γεγονός ότι η μόνη ιδέα που φαίνεται να επιβιώνει είναι …η επιβίωση! Δεν θα ήθελα να είμαι εκεί.

Η εθνική μας γιορτή

Όσοι με ξέρουν, ξέρουν ότι είμαι Fan της ποδηλασίας. Μετά από 4 μήνες απραξίας, σήμερα με τον υπέροχο καιρό, πήρα την ανηφόρα, αλλά αυτή η αθεόφοβη, στην αφετηρία είναι απότομη και έτσι προσπέρασα με μικρή σχετική ταχύτητα μια ομάδα 4 ανδρών, στην ηλικία μου, που είχε περικυκλωμένη μια νέα κοπέλα, πιθανόν η κόρη κάποιου από αυτούς και άκουσα ένα μέρος της συνομιλίας τους.

«Αν ρωτήσεις και τον πιο δεξιό από τους δεξιούς ποιος φταίει που φτάσαμε εδώ, θα σου απαντήσει: ο Καραμανλής» έλεγε ο ένας.

«Ε ποιος άλλος, φυσικά ο Καραμανλής» απάντησε ένας άλλος, που φαίνεται ότι ήταν ο πιο δεξιός από δεξιό γιατί αμέσως ο προηγούμενος λέει: «είδες!» και συμπλήρωσε αμέσως, «Αυτό φανερώνει το χαμηλό πολιτικό κριτήριο του λαού!» Πάνω στην ανηφόρα δεν σταματάς και έτσι τους άφησα πίσω μου χωρίς να ακούσω την συνέχεια. Σκέπτομαι, μέρα που βρήκα να ακούσω αυτήν την κουβέντα…

Όλοι βρίζουν τους πολιτικούς για την κατάντια μας και ίσως δεν έχουν άδικο, πλην όμως γιατί άραγε δεν έχουμε άξιους πολιτικούς; Έχω μια θεωρία: πολιτικός είναι αυτός που μπορεί να αναλάβει την ευθύνη και να πάει μπροστά από τους άλλους. Πολιτική σημαίνει σωστή κρίση, τόλμη και πρωτοβουλία. Πως είναι δυνατόν να υπάρξουν πολιτικοί σε μια κοινωνία που διαχρονικά μητροκρατείται; Προσέξτε δεν λέω γυναικοκρατείται, αλλά μητροκρατείται. Όταν η μαμά θέλει να έχει κάτω από την φούστα της διαπαντός τα παιδιά της πως είναι δυνατόν αυτά να αποκτήσουν τόλμη και σωστή κρίση, να γίνουν καλοί πολιτικοί ή το κυριότερο να επιλέγουν σωστούς πολιτικούς;

Πως όμως είναι δυνατόν μια κοινωνία που κρύβεται διαχρονικά πίσω από την ψεύτικη φούστα της Μεγάλης Μητέρας να ωριμάσει και να παράγει άξιους πολιτικούς; Πως είναι δυνατόν μια κοινωνία που δέχεται να καλλιεργεί ψεύδη προκειμένου να μπορεί να κρυφτεί πίσω από την ψεύτικη φούστα της Μεγάλης Μητέρας, δηλαδή που παράγει τον μύθο της 25ης Μαρτίου ή μεταθέτει την γιορτής της Μεγάλης Μητέρας στην 28η Οκτωβρίου προκειμένου να εξορκίσει τις ανασφάλειες τις φοβίες και ότι άλλο, άλλοι πιο αρμόδιοι από εμένα μπορούν να αναλύσουν καλύτερα το θέμα, πως λέω μια τέτοια κοινωνία μπορεί να έχει το ίδιο νόμισμα με κοινωνίες που διώχνουν τα παιδιά τους από το σπίτι όταν φθάσουν τα 16;

Σήμερα λοιπόν από την μια ζητιανεύουμε, δεν έχουμε καν το θάρρος να το πούμε στα ίσια, λεφτά, αλλά λέμε πολιτική στήριξη και από την άλλη καλλιεργούμε τα εθνικά μας ψεύδη προκειμένου να μην θίξουμε τον θεσμό του ψεύδους ο οποίος μας παρέχει την ψεύτικη φούστα της Μεγάλης μας Μητέρας…

Ας γίνω ξεκάθαρος. Δεν έχω τίποτα με την Μεγάλη Μητέρα, ούτε με την μητρική προστασία ούτε με τις μητέρες γενικά, όταν αυτά αφορούν παιδιά και εφήβους. Θεωρώ όμως σχεδόν αποκρουστικό το θέαμα ενηλίκων να κρύβονται πίσω από την φούστα της μαμάς τους, όσο γελοίο το θέαμα των αρχών και των εξουσιών του τόπου μας να κάθονται κορδωμένοι στις σημερινές δοξολογίες, απέναντι στις χοντρές κοιλιές των πλουμιστών καταλοίπων του παρελθόντος…

Τα γονίδια των Ελλήνων

Η φορητότητα των τηλεφωνικών συνδέσεων των κινητών τηλεφώνων μας δίδει, στους καταναλωτές, αρκετές ευκαιρίες. Έτσι και εγώ την αξιοποίησα για να κάνω μια μικρή τουρνέ σε διάφορες εταιρείες κινητής τηλεφωνίας. Τελευταία έφυγα από την Vodafone, μεγάλη εταιρεία του ιδιωτικού τομέα. Σας υπόσχομαι ότι ακόμα και αν μου χαρίσει στο μέλλον εντελώς την συνδρομή η Vodafone, δεν θα γυρίσω σε αυτήν!

Για κακή μου τύχη, ενώ είχα φύγει από την εταιρεία, αυτή συνέχισε να μου χρεώνει την πιστωτική μου κάρτα και επειδή εγώ παρακολουθώ συστηματικά τις κινήσεις της κάρτας, γρήγορα το αντιλήφθηκα και αμφισβήτησα την χρέωση. Σύνολο 32 ευρώ. Χρειάστηκαν πολλά τηλεφωνήματα στην τράπεζα, επίσκεψη στο τοπικό κατάστημα της εταιρείας και στο τέλος αναγνώρισαν το λάθος και ησύχασα. Αμ δε! Έρχεται ένα χαρτί που φαίνεται ότι πράγματι η Vodafone μου χρωστά 32 ευρώ, πλην όμως δεν έλεγε ούτε πότε θα πληρωθεί ούτε πως! Περνούν οι μέρες, δεν βλέπω …το χρήμα και ξανά τηλεφωνήματα στην τράπεζα και μετά από κάποιες συνεννοήσεις μου λέει η υπάλληλος της Άλφα ότι την ενημέρωσαν ότι θα πρέπει να δηλώσω που θέλω να μου τα βάλουν τα χρήματα… Δηλαδή ήξεραν μια χαρά να μου τα πάρουν από την κάρτα, δεν ήξεραν να τα βάλουν πίσω. Μα λέω δεν είναι αυτό παράλογο; Μου λέει είναι, αλλά αυτή είναι η πολιτική της εταιρείας και πρέπει να πάρω τηλέφωνο για να δηλώσω την προτίμησή μου.

Ναι αλλά το τηλέφωνο που έπρεπε να πάρω είχε τέτοια χρέωση που αν το έκανα θα έχανα τα μισά από τα χρήματα που θα έπαιρνα πίσω. Στέλνω λοιπόν την μητέρα μου από το τοπικό κατάστημα να τους πει σε ποια κάρτα να τα βάλουν και της λένε όχι, πρέπει να πάω αυτοπροσώπως… Πήγα, αλλά αν με ξαναδούν να …με τρυπήσετε την μύτη. Πάντως μου λέει η κοπέλα, δεν φταίω εγώ, αυτή είναι η πολιτική της εταιρείας! Και της λέω, είστε χειρότεροι από το δημόσιο! Δεν ίδρωσε το αυτί της γιατί μάλλον θα ευχόταν να ήταν στο δημόσιο. Πριν από χρόνια, όταν πάλι σε μια ιδιωτική εταιρεία μου συνέβη κάτι ανάλογο και τους …έβρισα με την ίδια βρισιά, η βρισιά έπιασε και ο υπάλληλος με εξυπηρέτησε.

Τελικά το μέγα υπαρξιακό και μεταφυσικό ερώτημα παραμένει: όλη αυτή η βλακεία είναι γραμμένη στα γονίδιά μας, είμαστε καταδικασμένοι από χέρι να είμαστε τόσο αντιπαραγωγική, είμαστε καταδικασμένοι στην χρεοκοπία; Λοιπόν σε κανάλι του τον προωθεί, λέω εγώ, ως διάδοχο του νυν, ακούω σε διθυραμβικό τόνο: Ο Μητροπολίτης Μεσογαίας θέλει να πάψει να μισθοδοτείται, σαν συμβολή στο ξεπέρασμα της κρίσης. Και λέω πάλι εγώ, θα ήταν όντως εντυπωσιακό αν δήλωνε, ότι από εδώ και στο εξής θα ζει μόνο με τον μισθό του… ( Ο μισθός των επισκόπων και εν γένει των κληρικών είναι πολύ μικρός. Οι αρχιμανδρίτες ορέγονται της επισκοπής όχι βέβαια για τον μισθό αλλά για τα αφανή και ανεξέλεγκτα “επιδόματα” μερικά από τα οποία είναι και φανερά.)

Ασυναίσθητα το μυαλό μου πήγε στο Σοκ και Δέος: εκεί έθεσα στην Εκκλησία μια σειρά ερωτήματα που θέτουν υπό αμφισβήτηση τον πυρήνα της πίστης της. Με άλλα λόγια αποδεικνύω ότι ψεύδεται ασύστολα. Όταν κάποιοι θέλουν να απαντήσουν λένε: τα ερωτήματα αυτά είναι ήδη απαντημένα. Και ερωτώ ωραία πέστε και σε μένα τις απαντήσεις. …σιγή ιχθύος!

Δεν πιστεύω …στα γονίδια, αλλά είμαι βέβαιος ότι όσο η κοινωνία μας θα ανέχεται τον θεσμό που είναι θεμελιωμένος στο ψέμα, (ο δημοσιογράφος που έκανε το προαναφερθέν ρεπορτάζ ξέρει πολύ καλά πως έχει το πράγμα, προφανώς εξυπηρέτησε τις επιλογές του σταθμού) το οποίο όλοι γνωρίζουν και όλοι κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, θα ερωτοτροπεί με το ψέμα και την …χρεοκοπία.

Όποιος μπορεί να φύγει ας το κάνει εγκαίρως, ας πάρει των ομματιών του και ας επαναλάβει την ιστορία μας. Τόσες και τόσες φορές οι λάτρεις του ψέματος οδήγησαν τον τόπο μας στην καταστροφή, από την οποία για να ξεφύγουν, οι πιο ζωντανοί ξενιτεύτηκαν και συγκρότησαν τις ανά την υφήλιο κοινότητες των Ελλήνων. Χαρακτηριστικό: σε αυτές το προαναφερθέν θεσμικό ψέμα παύει να είναι ψέμα και είναι αυτό που όντως είναι: ένα κεντρικό πολιτιστικό στοιχείο που ενώνει τους αποδή-μους. Αυτό και τίποτα περισσότερο!

Η θεά Κάλι και η Παναγία

Είναι μια σκηνή που την έχω δεί πολλές φορές στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο, αλλά ποτέ ζωντανά. Μέχρι την προηγούμενη Κυριακή, κάπου εκεί στην Ομόνοια, σε μια στοά. Στην άκρη, πεταμένοι στο πάτωμα δύο νεαρά παιδιά, μακριά ο ένας από τον άλλο, ολομόναχοι αγωνίζονταν να τρυπήσουν το χέρι τους με την σύριγγα για να πάρουν (προφανώς) την δόση τους…

Λίγο πιο κάτω μια άλλη ομάδα 3-4 ατόμων όρθιοι και σκυμμένοι πάνω σε ένα κομμάτι χαρτόνι, ή κάτι τέτοιο, που υπήρχε μια άσπρη σκόνη κάπως προσπαθούσαν να την ρουφήξουν, μάλλον με την μύτη…

Τους προσπέρασα με την παρέα μου χωρίς να αλλάξουμε συζήτηση ή να σχολιάσουμε την σκηνή, σαν αυτή να μην υπήρχε. Όμως εμένα με έσφαξε μαχαίρι και όλη την υπόλοιπη ώρα έκλαιγα νοητά γοερά, έστω και με κάποιες διακοπές και κλαίω ακόμα και τώρα κάθε φορά που θυμάμαι την σκηνή. Έκλαιγα για τα παλικάρια που ήταν νέα και γεροδεμένα αλλά έκλαιγα και για μένα που πέρασα από μπροστά τους και δεν έκανα τίποτα, ή μάλλον έκανα σαν να μην υπήρχαν. Αλλά κλαίω ακόμα πιο πολύ για την άπειρη δυστυχία που υπάρχει γύρω μου και κάνω σαν να μην υπάρχει. Ναι πράγματι την βλέπω την δυστυχία, στα φανάρια, πίσω από τα νούμερα των οικονομικών μεγεθών, στις διηγήσεις των ανθρώπων και είμαι υποχρεωμένος να κάνω πως δεν βλέπω γιατί απλά δεν την αντέχω… Θα μου πείτε και μπορώ να κάνω; Πρακτικά τίποτα.

Όταν ανέφερα το όνομα της θεάς Κάλι μέσα στην τάξη, κάποια μάτια άνοιξαν και κάποια κεφάλια ανασηκώθηκαν. Την ξέρουμε, είναι αυτή με τα κομμένα κεφάλια και τα αίματα. Λοιπόν τους λέω, στην Ινδική κοινωνία παίζει τον ρόλο που παίζει η Παναγία στην δική μας. Κανείς δεν με πίστεψε. Και όμως, η Κάλι, όπως έλεγε ένας ινδός θεολόγος του 19ου αιώνα που κάποτε διάβασα κείμενά του και δεν θυμάμαι το όνομά του, πιθανόν να είναι ο Ραμακρίσνα, εκφραζόταν για την Μεγάλη Μητέρα θεά Κάλι με τον τρόπο που εκφράζονται οι δικοί μας ασκητές για την δική μας Μεγάλη Μητέρα, την Παναγία.

Και τα αίματα, τα κομμένα κεφάλια; Είναι ο θάνατος που τρέφει την ζωή και η Κάλι παρέχει την ζωή. Οι άνθρωποι έχουμε τις ίδιες ανάγκες και στα ίδια πιστεύουμε, μόνο που στην Ανατολή οι άνθρωποι ενσωμάτωσαν το κακό μέσα στην ίδια την θεότητα, ενώ εμείς θέλουμε την θεότητα μόνο αγαθή. Η Κάλι και σκοτώνει και ζωοποιεί ενώ η Παναγία μόνο ζωοποιεί…

Οι ανατολίτες δεν ζορίζονται με το κακό όπως οι ευρωπαίοι. Δεν έχετε παρά να δείτε Κινέζικες, Κορεάτικες ή Γιαπωνέζικες ταινίες για να δείτε την διαφορά. Η πιο δυσβάσταχτη βαρβαρότητα συνυπάρχει αρμονικά με την καλοσύνη και την ευγένεια. Εμείς είμαστε το ίδιο βάρβαροι, αλλά χωρίζουμε τους πάντες σε καλούς και κακούς και πάντα είμαστε εμείς οι καλοί ή τουλάχιστον είμαστε με το μέρος των καλών.

Δεν ξέρω τι να προτιμήσω: να στενοχωριέμαι για το κακό αν και γνωρίζω ότι είναι πηγή της ζωής ή να μου είναι αδιάφορο μια και ούτως ή άλλως δεν έχει σημασία το πώς νοιώθω;

Μάλλον χαίρομαι που είμαι δυτικός!

Νέα Μέτρα

Ακόμα μια συνάδελφος εκφραζόταν με ιερή αγανάκτηση κατά των νέων μέτρων. Λογικό, έχανε και αυτή ένα ολόκληρο μηνιάτικο, σε ετήσια βάση, κάτι εξαιρετικά δυσάρεστο για όλους. Πλην όμως και αυτή τα έβαζε με τους έχοντες και κατέχοντες “να τα πάρουν από τους πλούσιους!”. Εδώ, τρόπος του λέγειν, εξεράγην. Πλούσιος δεν είμαι (δυστυχώς) αλλά δεν τρώω κουτόχορτο ούτε μου αρέσει να με κοροϊδεύουν. Της λέω από πού και ως που θεωρείς ότι πρέπει κάποιος πλούσιος να σε πληρώνει για …να κάθεσαι;

Η συνάδελφος αξιοποιεί μια από τις άπειρες απίθανες διατάξεις με τις οποίες το συνδικα-λιστικό κίνημα μετέτρεψε το δημόσιο σε μια αγελάδα που μπορεί κανείς να την αρμέγει τζάμπα. Έχει τριετή εκπαιδευτική άδεια για να εκπονήσει διδακτορική διατριβή. Που ση-μαίνει ότι για τρία χρόνια πληρώνεται κανονικά χωρίς να έχει καμιά διδακτική υποχρέωση, κοινώς κάθεται σπίτι της. Μα μου λέει αυτό το δικαίωμα μου το δίνει ο νόμος. Λες να συγκινηθεί λοιπόν ο πλούσιος και να συνεχίσει να σε πληρώνει επειδή το λέει …ο νόμος.

Μα εγώ, λέει, έκανα διατριβή. Πράγματι έκανε, και πράγματι οι περισσότεροι που αξιο-ποιούν τον νόμο δεν κάνουν ή κάνουν εικονική, δηλαδή βάζουν άλλους να τους την γρά-ψουν. (γνωρίζω περίπτωση πρώην συναδέλφου…). Ωραία της λέω, το κράτος σε πλήρωσε τρία χρόνια για να κάνεις διατριβή, τι θα κερδίσει λοιπόν και αυτό από την διατριβή σου; Με τι θα ανταποδώσεις το σχετικό κόστος; Σιωπή ιχθύος. Γνωρίζω καλά ότι εταιρείες χρη-ματοδοτούν υπαλλήλους τους να εκπονήσουν διατριβές, όχι όμως εν γένει διατριβές, αλλά συγκεκριμένες εργασίες από τις οποίες προσδοκούν συγκεκριμένο όφελος και για τις οποίες επιλέγουν πολύ αυστηρά τους υπαλλήλους που θα τις εκπονήσουν. Το δημόσιο χρηματοδοτεί εκπαιδευτικές άδειες γιατί κάποιοι απλώς κατέκτησαν το σχετικό δικαίωμα να κάθονται και να πληρώνονται…

Λοιπόν είμαι και εγώ κατά των μέτρων, γιατί έχω να προτείνω κάποια άλλα μέτρα. Το δη-μόσιο δεν είναι το μόνο πρόβλημα, αλλά είναι σημαντικό πρόβλημα και έχω την ατυχία να το γνωρίζω, εδώ και λίγα χρόνια, από πρώτο χέρι. Λοιπόν τα δικά μου μέτρα είναι τα εξής: Απολύεται άμεσα ας πούμε το 10% των υπαλλήλων και παύονται όλα τα παράλογα μη ανταποδοτικά δικαιώματά τους. Μαχαίρι επί δικαίων, όσο είναι δυνατόν λιγότερο και αδίκων όσο είναι δυνατόν περισσότερο. Όσοι παραμείνουν να μειωθεί ο μισθός τους για 2-3 χρόνια όσο χρειάζεται ώστε για το αντίστοιχο χρονικό διάστημα να λαμβάνουν οι απολυμένοι ένα επαρκές βοήθημα, μέχρις ότου να βρουν μια άλλη δουλειά. (Τις τεχνικές λεπτομέρειες τις πρότασης θα τις επεξεργασθώ όταν θα κατατεθεί …στην Βουλή.)

Ναι θα μας πονέσει, μπορεί και εγώ να είμαι στους απολυμένους, είμαι βέβαιος ότι περισσεύουν πολλοί θεολόγοι, αλλά θα υπάρχει ελπίδα, θα έχει χτυπηθεί πρωτογενώς η αιτία παραγωγής ελλειμμάτων και μια τέτοια κίνηση δεν θα αφήσει απέξω τον ιδιωτικό τομέα. Το κύριο πρόβλημα που έχουμε, η έλλειψη παραγωγικότητας, θα διορθωθεί και ελπίζω σε δυο τρία χρόνια να …έχω βρει άλλη δουλειά και η χώρα να βρίσκεται σε πορεία ανάπτυξης.

Μετά άλλαξα πλευρό και είδα άλλο όνειρο. Αυτό το διάβασα: Το κείμενο της υπουργού Παιδείας σχετικά με το νέο σχολείο!

Όταν ξύπνησα, πήγα σχολείο και επιδόθηκα σε …κατήχηση. Δεν την γλυτώνουν από μένα, θεολόγος είμαι κατηχητικό κάνω: Πώς να είναι παραγωγικοί στην δουλειά τους, πώς να έχουν υπευθυνότητα και αποτελεσματικότητα, πώς να τα καταφέρουν καλύτερα από εμάς…

Χωρίς Σχόλιο

Τι να ΄ναι; Τι να ΄ναι;

Του Νίκου Τζιανίδη

Από τα Νέα της 3/3/2010

ΟΙ ΚΑΠΝΟΙ εμφύλιας σύρραξης στην Ελλάδα ήδη έκαναν την εμφάνισή τους στον ορίζοντα. Στα πρόθυρα της οικονομικής κατάρρευσης, τεχνητής ή μη, ο Νεοέλληνας νεόπλουτος βλέποντας να ηττάται, κυρίως, σε κοινωνικό επίπεδο και να υποχρεούται βιαίως σε πισωγυρίσματα οδυνηρά, αγανακτεί και οπλίζεται να βγει στο... Κολωνάκι.

Η σταδιακή μείωση εσόδων, που επέτρεπαν σε πολλούς να διάγουν βίο επίπλαστο, νομίζοντας πως ξαφνικά, εισπράττοντας επιδόματα «έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία» και καταναλώνοντας χρήμα πλαστικό πανάκριβο, μεταλλάχτηκαν από φουκαράδες σε χρυσοκάνθαρους αστούς, οδηγεί σε κρίσεις πανικού. Γιατί, σου λέει, ο δημόσιος υπάλληλος της Βουλής να μετράει δεκαέξι μισθούς και εγώ του υπουργείου Οικονομικών να μετράω ψαλιδισμένα επιδόματα. Γιατί να γράφουν υπερβολικές αλήθειες για τον κλάδο μας οι δημοσιογράφοι, λένε οι υπάλληλοι της Βουλής. Κλείσε το πάρκινγκ και πέτα στον δρόμο τους εκπροσώπους του Τύπου. Οι «εκατομμυριούχοι» αγρότες μάς φράζουν τις οδούς προς... τα χιονοδρομικά κέντρα; Κάψτε τους! Οι «κακομαθημένοι» τελωνιακοί από πού κι ώς πού ανακάλυψαν αίφνης τη λέξη απεργία; Ντροπή τους! Και από την αντίπερα όχθη οι «άλλοι», οι εσαεί φτωχοί, μεροκαματιάρηδες βλέπουν και επιχαίρουν. Ο ένας υποβλέπει τον άλλον. Ο μετρών απώλειες, μετράει και τα κέρδη του πλησίον του και τον φασκελώνει.

Όχι πως δεν το έκανε πάντα. Το έκανε με φθόνο, κυρίως. Τώρα το πράττει με μίσος και φθόνο μαζί.

Από γενέσεως ελληνικού έθνους, η κυρίαρχη νοοτροπία και στο πιο ελλειμματικό μυαλό του τελευταίου πολίτη αυτής της χώρας ήταν: εγώ είμαι καλύτερος από τους άλλους, η ατυχία μου με κατάντησε «ανέστιο και πένη». Ο πλούσιος «έκανε τα λεφτά κλέβοντας», ποτέ με την αξία του. «Βρήκε λίρες στα βουνά» ή «έφαγε περιουσίες Εβραίων», είναι τα άλλοθι των αποτυχημένων, όταν έρχονται αντιμέτωποι καθημερινά με την πρόοδο του γείτονα.

Και η κατάσταση ολοένα ξεφεύγει. Οι πλούσιοι πλουτίζουν καθημερινά. Και οι πτωχοί (τω πνεύματι) μη αναλογιζόμενοι την ένδειά τους και τη μοίρα τους, μιλούν ωσάν τους δύσμοιρους κατοίκους των παραλίων της Μικράς Ασίας, παραμονές της καταστροφής του ΄22. «Μπόρα είναι θα περάσει».

Δεν έβλεπαν, τότε, ή δεν ήθελαν να δουν ότι η μαυρίλα στον ορίζοντα δεν ήταν μπόρα που θα περνούσε, ήταν σκόνη μακελάρηδων που κατέφθαναν!

Δεκαετία και βάλε...

Έχω ξαναγράψει για την λόξα που έχω να ξεπερνώ διαρκώς τα όριά μου. Μια Κυριακή πρωΐ, άντε λίγο ακόμα, άντε λίγο ακόμα, και συμπλήρωσα κάμποσα χιλιόμετρα κολύμπι και αντίστοιχες ώρες παραμονής στην πισίνα. Φεύγοντας, η κοπέλα στην ρεσεψιόν του κολυμβητηρίου μου λέει: τελειώσατε; Μου φάνηκε τόσο ψεύτικη, τυπική και ανούσια η ερώτηση, αφού έφευγα, προφανώς είχα τελειώσει, ώστε δεν μπόρεσα να μην απαντήσω: ε… σχεδόν! Με μια δόση ειρωνίας που μάλλον μόνο εγώ κατάλαβα και λίγο δαγκώθηκα. Μπορεί να απεχθάνομαι τα εικονικά και πλασματικά λόγια και ευχές, αλλά η κοπέλα δεν είχε κάποια κακή πρόθεση. Πριν προφθάσω όμως να ολοκληρώσω τις σκέψεις μου, η κοπέλα με αποτελείωσε. Μου λέει: Καλή Σαρακοστή!

Ακόμα μια έκφραση του κούφιου αέρα που κυκλοφορεί μέσα στην ελληνική κοινωνία. Λόγια, ευχές προτροπές και ερωτήσεις χωρίς νόημα, χωρίς περιεχόμενο που λέγονται μόνο για να λεχθούν, υποκατάστατα ζωής και σχέσεων που δεν υπάρχουν. Τη ίδια ευχή την άκουσα κάμποσες φορές και στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Λέει ο παρουσιαστής στην παρουσιάστρια: Καλή Σαρακοστή και εκείνη ρωτάει, γιατί νηστεύεις; Και εκείνος απαντά, ε καλά, αλλά όχι από τώρα, από βδομάδα… Η αποθέωση του τάχα!

Τάχα δουλεύουμε, τάχα πληρωνόμαστε και όλα παν καλά…

«Αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία για 10 - 20 χρόνια θα χρειαστούν χώρες όπως η Ελλά-δα, εκτιμά το ΔΝΤ.» (Σημερινή Καθημερινή)

Πράγματι θα χρειαστούμε 10 με 20 χρόνια για να μάθουμε να εννοούμε αυτό που λέμε, να είμαστε αυτό που λέμε, να κάνουμε αυτό που λέμε. Να μην λέμε Καλή Σαρακοστή χωρίς να ξέρουμε τι πάει να πει η λέξη, ή αν το λέμε να το εννοούμε…

Έχω πράγματι αγριέψει. Κύριε να μην κάνουμε μάθημα! Μου ζήτησαν κάποιοι μαθητές σήμερα το πρωΐ! Μόνο που δεν έβγαλα φωτιές! Δεν βλέπετε τα χάλια κατορθώματα των γονιών σας, δεν βλέπετε που οδηγεί το τάχα; Είστε μαθητές και είμαι καθηγητής, σας αρέσει δεν μ’ αρέσει θα κάνουμε αυτό για το οποίο είμαστε εδώ, θα κάνουμε μάθημα! Τα παιδιά κατάλαβαν και …κούρνιαξαν.

Να δούμε τι θα κάνουν οι γονείς τους. Μια λογική εκτίμηση ίσως να είναι ότι θα χρειαστούν 10 με 20 χρόνια να μάθουμε να είμαστε αυτό που είμαστε!

Για ένα πενηντάρη αυτό μοιάζει τρομακτικό…