Την ταινία την έχω κατεβάσει εδώ και καιρό, πλην όμως δεν αποφάσιζα να την δω εξαιτίας των κριτικών που διάβασα. Χθές την έπαιξε η τηλεόραση και είδα κάποιες σκηνές για λίγα λεπτά, μου δημιουργήθηκε αποστροφή και την άφησα. Πρόκειται για την ταινία Τα Πάθη του Χριστού, του Μελ Γκίμπσον. Έπεσα πάνω σε σκηνές από τα βασανιστήρια, έσφιξα, βόγγυξα και έκλεισα την τηλεόραση. Δεν την πάω την βία σε καμιά εκδοχή.
Μετά σκεπτόμουν. Να πω την αλήθεια ποτέ δεν με συγκίνησαν σκέψεις του τύπου, τον καημένο τον Χριστούλη τι πολλά υπέμεινε και άλλα σχετικά. Πολύ περισσότερο τώρα… Δεν ξέρω αν ο ιστορικός Ιησούς πέρασε όντως τα πάθη που περιγράφει ο Γκίμπσον, αλλά μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι εκατομμύρια άλλα ανθρώπινα όντα υπέφεραν τέτοια και πολύ χειρότερα στα χέρια άλλων ανθρώπινων όντων. Ο άνθρωπος είναι μοναδικός, κανένα άλλο ζώο δεν βασανίζει έτσι ζώα του είδους του… Δεν ξέρω τι φταίει, είναι η αμαρτία του Αδάμ, είναι η εξελικτική διαδικασία, ότι και αν είναι εμένα με ενδιαφέρει …να μην είμαι εκεί. Να μην μου τύχει εμένα τέτοιο λαχείο, δεν με παρηγορεί καθόλου που κάποιοι το ονομάζουν σταυρό.
Και ξέρετε αυτό το λαχείο δεν είναι τόσο μακριά από εμάς, όσο τουλάχιστον νομίζουμε. Μια ματιά στο αστυνομικό δελτίο μας δείχνει ότι και σήμερα συνάνθρωποί μας είναι έτοιμοι να βασανίσουν μέχρι θανάτου τον συνάνθρωπό τους προκειμένου να πετύχουν να πάρουν αυτό που θέλουν. Και αν αυτό είναι πιθανό να συμβεί στην αυλή μας, κατά μείζονα λόγο συμβαίνει σε αυλές λιγότερο τακτοποιημένες. Αλλά υπάρχει το σφάξιμο με κονσέρβα, υπάρχει και το σφάξιμο με το βαμβάκι. Στα αλήθεια τι άλλο κάνουν όλοι αυτοί που οδηγούν μια χώρα στην χρεωκοπία, που την αναγκάζουν να οδηγήσει με βίαιο τρόπο εκατοντάδες χιλιάδες πολιτών της στην μακροχρόνια ανεργία; Στ’ αλήθεια τι να σκέπτεται άραγε ο πολιτικός που μας οδήγησε εδώ; Κάνει μακροχρόνιες διακοπές…
Είμαστε απίστευτοι στο να δικαιολογούμε τα αδικαιολόγητα, να βάζουμε στο stand by την σκέψη μας, την συνείδησή μας, την προσωπικότητά μας, προκειμένου να ικανοποιήσουμε αυτό που δεν αντιλαμβανόμαστε. Είναι συγκλονιστικός ο διάλογος στην ταινία Διαβάζοντας την Χάνα, όταν την ρωτάει ο δικαστής, (είχαν αυτή και κάποιοι άλλοι κλειδώσει 300 εβραίους σε μια εκκλησία για να περάσουν την νύχτα, όμως η εκκλησία πήρε φωτιά, αλλά αυτοί δεν άνοιξαν τις πόρτες και έτσι οι εβραίοι κάηκαν ζωντανοί) γιατί δεν άνοιξε τις πόρτες και αυτή απαντά με απόλυτη φυσικότητα: μα θα φεύγαν έξω και θα σκορπούσαν! Είμαστε μοναδικοί στο να βασανίζουμε τον εαυτό μας και τους άλλους.
Τι άραγε μας σώζει; Ένα πράγμα μας σώζει από το σκοτάδι της ανθρώπινης φύσης μας. Η πίστη σε ιδέες. Ο Χριστός των ευαγγελίων μας προμήθευσε με τέτοιες ιδέες, το έκαναν και άλλοι, και με αυτήν την έννοια μας έσωσε. Πλην όμως τώρα πια έχει ξεπεραστεί και δεν υπάρχει ο αντικαταστάτης του.
Και ξέρετε τι είναι πιο τρομακτικό. Το γεγονός ότι η μόνη ιδέα που φαίνεται να επιβιώνει είναι …η επιβίωση! Δεν θα ήθελα να είμαι εκεί.
Και τα βίαια αποτελέσματα της ανεργίας: http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&aid=120300&cid=4
ΑπάντησηΔιαγραφήΠράγματι, η κατάσταση είναι όπως την λέτε, αλλά μου φαίνεται πως είναι σημαντικό πως για κάθε έναν που ασκεί βία υπάρχουν χιλιάδες που προτιμούν να ζουν ειρηνικά...
Όσο για τις ιδέες, μπορεί να μην υπάρχει αντικαταστάτης, πλην υπάρχουν ιδέες που μας... σώζουν. Η Δημοκρατία, το Κράτος των Νόμων, η Ισονομία, η Αξιοκρατία, όλες αυτές οι ιδέες είναι σημαντικές και, τουλάχιστον προς το παρόν, επικρατούν στον Δυτικό κόσμο.
Έχω δει και τις δυο ταινίες. Για το Πάθος, δεν μπορώ να πω ότι μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Η βία είναι άφθονη σε πολλές ταινίες, οπότε δε με σόκαρε όταν είδα την ωμή απεικόνιση στην ταινία του Μελ Γκίμπσον. Αλλά και σαν ταινία δεν έλεγε και πολλά πράγματα.
Όσο για το Διαβάζοντας, πράγματι είναι φοβερό πώς τόσοι άνθρωποι, γιατί δεν ήταν μόνο οι αξιωματούχοι των Ναζί, ανέχτηκαν ένα χυδαίο καθεστώς. Αλλά και στη χώρα μας δεν είχαμε τα ίδια, αν και σε πολύ μικρότερη κλίμακα; Και οι συμπατριώτες μας δεν ανέχτηκαν ή και υποστήριξαν την χούντα για επτά χρόνια, μέχρι που έπεσε μόνη της; Και τώρα βγαίνουν όλοι αντιστασιακοί!
Θυμάμαι, είχα πάει στο στρατόπεδο του Μπούχενβαλντ, που βρίσκεται δίπλα στην Βαϊμάρη, αυτήν την πρωτεύουσα του πνεύματος, σπίτι του Γκαίτε και του Σίλερ. Στο στρατόπεδο αυτό συνέβησαν τρομερά πράγματα επί Χίτλερ. Οι άνθρωποι κρεμιούνταν από γάντζους σαν να ήταν αρνιά, αφού είχαν σκοτωθεί στους θαλάμους αερίων. Και όμως, οι κάτοικοι της διπλανής Βαϊμάρης λέγανε πως δεν είχανε ιδέα. Δε θέλανε να έχουν ιδέα.
Αναλογίζομαι τα χάλια τόσο μορφωμένων ανθρώπων τον εικοστό αιώνα και φρίττω. Τα μελανά χρώματα που χρησιμοποιείτε στο post ανταποκρίνονται στην αλήθεια. Ας απολαύσουμε τις περιόδους ειρήνης και ευημερίας όσο διαρκούν. Γιατί πολύ εύκολα τα πάντα μπορούν να έρθουν πάνω κάτω. Όπως και η πρόσφατη κρίση αποδεικνύει.
Αρσένιε, σκεφτόμαστε τόσο παρόμοια σε κάποια πράγματα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑρκεί να μην είμαστε εκεί..
Ναι , έχουμε ανάγκη από ιδέες , αλλά ας μην ξεχνάμε πως ήταν οι ιδέες που μας καταστρέψανε κιόλας. Ανακύκλωση ιδεών να γίνεται...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο μόνο που δεν έχει επιτευχθεί ένεκα του σχεδόν ακατόρθωτου του πράγματος, είναι ο έρωτας των φύλων. Η αρμονική σχέση των φύλων έχει τσαλαπατηθεί ως τώρα απ' όλες τις ιδεολογίες, του Χριστιανισμού συμπεριλαμβανομένου. Αλλά πάλι κι' αυτή είναι καταδικασμένη ν' αποτυγχάνει γιατί υπόκειται στους φυσικούς νόμους. Ίσως είναι το μόνο που δεν προσπάθησε η ανθρωπότητα αρκετά να επιτύχει επειδή ήταν ασύμφορο για την ....επιβίωση.
Τώρα βέβαια που θα υπάρχουν σύντροφοι-ρομπότ στην αγορά ίσως είναι ήδη αργά ακόμα και για να προσπαθήσουμε ως ανθρωπότητα για κάτι τέτοιο.
υ.γ. Δεν κάνω αναφορά στην εποχή του "ρομαντισμού"
@Ανδρέας
ΑπάντησηΔιαγραφή"Η Δημοκρατία, το Κράτος των Νόμων, η Ισονομία, η Αξιοκρατία, όλες αυτές οι ιδέες είναι σημαντικές και, τουλάχιστον προς το παρόν, επικρατούν στον Δυτικό κόσμο."
Δεν νομίζω ότι τέτοιες ιδέες μπορούν να μας κινητοποιήσουν. Στον δυτικό κόσμο νομίζω ότι αυτές δεν είναι ιδέες αλλά στάσεις ζωής που ακολουθούν οι περισσότεροι
χωρίς πολύ σκέψη, γιατί έτσι έμαθαν. Μου φαίνεται ότι είναι πολύ αργά για να μάθουμε εμείς...
@Κρίνος
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα πω την αλήθεια δεν πολυκαταλαβαίνω αυτό που λες "Το μόνο που δεν έχει επιτευχθεί ένεκα του σχεδόν ακατόρθωτου του πράγματος, είναι ο έρωτας των φύλων". Απ' όσο ξέρω ο έρωτας είναι μια συνεχόμενη πραγματικότητα, ενδεχομένως όχι τέλεια αλλά υπαρκτή.
Καλά, εννοείται ότι ο έρωτας είναι υπαρκτός ως ένα διαχρονικό φυσικό φαινόμενο, εννοώ την αξιοποίησή του κατά τρόπο που να κινεί τον πολιτισμό αντί να χειραγωγείται και να καθορίζεται απ' αυτόν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι ιδεολογίες ως τώρα υπαγόρευαν τη σχέση των φύλων, αντί η σχέση των φύλων να εμπνέει τις ιδεολογίες. Προς τούτο δεν χρειάζεται ο έρωτας να είναι "τέλειος" -αυτό ακούγεται και πάλι σαν ιδεολογία- αλλά θα μπορούσε να στοχεύει στο να είναι τόσο λειτουργικός προάγοντας την ισορροπία ώστε να χρωματίζει τον πολιτισμό αντί ο πολιτισμός να του επιβάλλει τις νόρμες του, κόβοντας και ράβοντας.
Σκέφτομαι κάτι σαν μια κίνηση από κάτω προς τα πάνω αντί γι'αυτό που γινόταν ανέκαθεν όπου η σχέση των φύλων ήταν απλώς κάτι που έπρεπε να υποταχθεί σε άνωθεν πολιτισμικές/ιδεολογικές επιταγές, η αφετηρία των οποίων συχνά είχε πολύ μικρή σύνδεση με την ίδια τη σχέση των φύλων και τη ποιότητά της (π.χ. δημογραφικές, αμυντικές ανάγκες).
@ Μέσκος
ΑπάντησηΔιαγραφή"Στον δυτικό κόσμο νομίζω ότι αυτές δεν είναι ιδέες αλλά στάσεις ζωής που ακολουθούν οι περισσότεροι χωρίς πολύ σκέψη, γιατί έτσι έμαθαν."
Δεν έχετε και άδικο!
Κάτι σχετικό
ΑπάντησηΔιαγραφή"We must all hang together, or assuredly we shall all hang separately"
Τάδε έφη Βενιαμίν Φρανκλίνος κατά την υπογραφή του Declaration of Independence ( August 2nd 1776)
"if they did not band together in the fight against the British, they would all be hanged separately"
Καλή Ανάσταση!
(Τα ζόρια θα είναι πάντα μαζί μας, η χαρά όμως για την Ανάσταση του Χριστού για όσους την πιστεύουμε μοναδική)
@ Μέσκος
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχει κάτι που με παιδεύει από τότε που διάβασα την ανάρτηση. Λέτε "Ένα πράγμα μας σώζει από το σκοτάδι της ανθρώπινης φύσης μας. Η πίστη σε ιδέες."
Ίσως με πείραξε το γεγονός ότι μόλις είχα τελειώσει τους Δαιμονισμένους του Ντοστογιέσκι. Και ο μεγάλος Ρώσος συγγραφέας μιλάει για τη σημασία της "ιδέας" και της πίστης σε ιδέες.
Αλλά δε μου αρέσει η σκέψη ότι μας χωρίζει από τη βαρβαρότητα μια ιδέα. Δηλαδή δεν υπάρχει τίποτα άλλο που να μας σώζει; Και επιπλέον, οι ιδέες οδήγησαν και σε πολύ άσχημα αποτελέσματα. Άλλωστε, ιδέες και πίστη σε ιδέες βρίσκονται πίσω από τον κομμουνισμό και τον φασισμό. Φυσικά το ότι κάποιες ιδέες καταστρέφουν δε σημαίνει ότι άλλες ιδέες δε σώζουν. Αλλά μόνο στις ιδέες υπάρχει σωτηρία;
@Ανδρέας
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν μας σώζουν οι ιδέες από μόνες τους, αλλά γιατί καταφέρνουν να κινητοποιούν τις προθέσεις των ανθρώπων. Είναι η πρόθεση, η βούλησή μας και οι αγώνες μας που μας σώζουν. Όλα αυτά ενεργοποιούνται μεταξύ των άλλων και από τις ιδέες.