Πύρρειος Νίκη

Θα ήθελα να χαρώ, αλλά δεν μπορώ. Οι αγρότες, αφού ταλαιπώρησαν χιλιάδες συμπολίτες τους, και οδήγησαν πολλούς από αυτούς στην καταστροφή, τα μαζεύουν και φεύγουν. Φεύγουν χωρίς να πάρουν αυτό που είχαν στο μυαλό τους. Ίσως γιατί οι αρχηγοί τους δεν είχαν (πολιτικό) μυαλό. Μάλλον όμως γιατί κάτι δείχνει να αλλάζει. Το γεγονός ότι οι αγρότες δεν πήραν αυτό που ήθελαν, κατά την γνώμη μου σηματοδοτεί μια πρώτη νίκη της ελληνικής κοινωνίας κατά του κακού εαυτού της. Μια πρώτη νίκη της κυβέρνησης Παπανδρέου, ο οποίος την εσχάτη στιγμή πήρε το παιχνίδι επάνω του. Πιστεύω ότι ήταν μια ιστορική κίνηση με πολλά επίπεδα ανάγνωσης.

Σε ένα πρώτο επίπεδο εμένα μου φαίνεται ότι μετά από πολλά χρόνια ένας πολιτικός αποφασίζει να εκπληρώσει το καθήκον του και να λειτουργήσει ως πολιτικός και όχι ως επικοινωνιολόγος, δημοσκόπος ή ρουσφετοπάροχος. Είδε το αδιέξοδο είδε το παγόβουνο που μας πλησίασε επικίνδυνα και άλλαξε πορεία. Δεν μας άφησε να πέσουμε επάνω του αλλά γύρισε το πηδάλιο. Τη τελευταία στιγμή, μετά από πολλές παλινδρομήσεις και πανάκριβες καθυστερήσεις. Πάλι καλά. Η ατζέντα άλλαξε. Οι αγρότες αναγκάσθηκαν να κάνουν πίσω, οι εφοριακοί απέργησαν για την τιμή των όπλων, μπας και γλυτώσουν κάτι. Το ίδιο θα συμβεί και με τις υπόλοιπες απεργίες, θα είναι μάχες οπισθοφυλακής. Η δημοσκόπηση που δημοσιεύθηκε σήμερα αποδεικνύει ότι το πήραμε απόφαση.

Δεν ξέρω κατά πόσο έγινε αντιληπτό το τι συνέβη. Οι περισσότεροι δημοσιογράφοι τα αλλάζουν, δεν μας λένε το πράγμα με το όνομά τους. Ο Παπανδρέου βγήκε και μας είπε: δυστυχώς κύριοι χάσαμε και πρέπει να συνθηκολογήσουμε. Πάλι καλά που δεν συνέχισε να σφυρίζει αδιάφορα, όπως έκαναν κάποιοι από την κυβέρνησή του. Το ενδιαφέρον είναι ότι ελάχιστοι έχουν το θάρρος να πουν από ποιούς χάσαμε. Μα θα πείτε από τους ...κερδοσκόπους. Όχι αγαπητοί δεν χάσαμε από τους κερδοσκόπους αλλά από το σκοτεινό παρελθόν μας. Χάσαμε από ένα σκοτάδι που είναι τόσο παλιό όσο και το παρελθόν μας. Αυτό μας έριξε βορά στα χέρια των “κερδοσκόπων”, όπως ακριβώς στο παρελθόν μας έριξε στα χέρια των Τούρκων. Τώρα, μετά τους Σέρβους, τους Ρώσους, ήρθε και η σειρά μας.

Για χρόνια έλεγα ότι ανήκω στην πρώτη γενιά Ελλήνων που δεν είδαν, και δεν θα δουν πόλεμο. Και σε αυτό έκανα λάθος. Μπορεί να μην χάνονται ζωές, αλλά το τοπίο είναι τοπίο πολέμου. Και πόλεμος σημαίνει θύματα. Και τα θύματα πάντα ανήκουν στους ασθενέστερους. Μπορεί να μην τους βλέπουμε να κείνται νεκροί στους δρόμους, όμως είναι ανάμεσά μας και γίνονται διαρκώς πολυπληθέστεροι. Περίπου ένα εκατομμύριο συμπολίτες μας αργά μα σταθερά οδηγούνται στην ανεργία, το περιθώριο, στον αργό θάνατο. Χωρίς ελπίδα…

Θα ήθελα να χαιρόμουν για το γεγονός ότι ο Παπανδρέου μας γλύτωσε από την ολοκληρωτική καταστροφή, προτίμησε τον έντιμο συμβιβασμό και την μερική παράδοση και έτσι, ας πούμε εγώ και πολλοί σαν εμένα, την γλυτώσαμε. Όμως είναι πολύ αργά για πάρα πολλούς άλλους, τι να πω και για τους ταλαίπωρους τους μετανάστες…

Θα ήθελα να κάνω μια ευχή. Όλοι αυτοί που δραστηριοποιούνται για τα (διαφόρων ει-δών) θύματα σε χώρες μακρινές, ας στρέψουν την ματιά τους στα θύματα του πολέμου που μαίνεται σιωπηλά στην δική μας χώρα και ας κάνουμε κάτι για αυτά.

Η Αμερική ας μας δείξει, και στο θέμα αυτό, τον δρόμο.

Ο κόσμος τόχει τούμπανο!

Είμαι ο υπουργός οικονομικών …του σχολείου μου! Μοιράζω λοιπόν λεφτά. Την  τελευταία φορά ένας συνάδελφός μου, καθώς είδε το χρήματα που θα έπαιρνε, άρχιζε να σκούζει γοερά! Αλίμονο πάλι τα ίδια θα πάρω, πάλι δεν έχει αύξηση και πέρσι δεν πήραμε αύξηση. Και εγώ …ο κακός, για να τον παρηγορήσω του λέω: που να δεις τώρα που θα μας μειώσουν τον μισθό. Έφυγε κουνώντας το κεφάλι.

Και πράγματι οι περισσότεροι από εμάς κρίση ακούμε και κρίση δεν βλέπουμε. Η κρίση του εξωτερικού δεν μας ακούμπησε και πολύ, εμάς τους μισθωτούς, όμως τα ψέματα τελειώνουν. Ο Μάιος έρχεται ταχύς και τότε αγαπητοί μας περιμένει σοκ …και δέος! (Κάθε φορά που με βλέπει μια μαθήτριά μου αναφωνεί: Σοκ και Δέος!). γιατί αντί να δούμε αύξηση στον μισθό μας θα δούμε μείωση, αντί να πάρουμε αναδρομικά αύξηση θα πάρουμε αναδρομική, δραματική μείωση. Τότε θα καταλάβουμε τι θα πει πραγματικά κρίση. Θα διαπιστώσουμε ότι πολλά πράγματα που είναι για εμάς αυτονόητα, το υπόλοιπο σύμπαν θεωρεί ότι δεν είναι… Μερικοί που είναι μέσα στα πράγματα ξέρουν τι μας περιμένει και ξεσηκώνονται εγκαίρως αλλά ανοίγουν τον δρόμο και για εμάς τους υπολοίπους. Και ας μην νομίζουν ότι δεν θα στενάξουν και όλοι οι υπόλοιποι, γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί και ξενοδόχοι, έμποροι και επιτηδευματίες που ζουν από …τα λεφτά μας.

Ως υπουργός των οικονομικών έχω στενές σχέσεις με το Ελληνικό Υπουργείο των Οικονομικών. Επειδή αντιλαμβάνομαι αρκετά και ο νους μου κατεβάζει, μπορώ να δηλώσω υπευθύνως ότι το υπουργείο μου είναι περιττό. Ο κύριος λόγος ύπαρξής του είναι για να παρέχει εργασία σε 3-4 υπαλλήλους του Ελληνικού Υπουργείων Οικονομικών αλλά και της Παιδείας! Και έτσι καταφέρνουμε για μια δουλειά για την εκτέλεση της οποίας δεν είναι κανένας αναγκαίος, να ασχολούμαστε κάμποσοι όχι χαμηλόμισθοι δημόσιοι υπάλληλοι.

Απέναντι σε αυτό το πρόβλημα υπάρχει το κακό και το πολύ κακό σενάριο. Η μία εκδοχή είναι να απλοποιήσουμε την δουλειά και να στείλουμε όσους περισσεύουν είτε σε άλλη θέση είτε στα σπίτια τους. (εννοείτε προνοώντας για αυτούς όσο μας παίρνει…) Αυτό το σενάριο είναι δραματικό, αλλά έχει ελπίδα, είναι κακό αλλά με νόημα. Το άλλο είναι το χειρότερο. Αφήνουμε στην θέση του τον υπουργό οικονομικών του λυκείου Διονύσου και κόβουμε τους μισθούς όλων των υπαλλήλων (προσέξτε, δεν λέω δημοσίων υπαλλήλων γιατί τα ίδια ισχύουν και στον ιδιωτικό τομέα και οι τυχόν εξαιρέσεις απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα) και αυτών που είναι αναγκαίοι και όσων περισσεύουν.

Μεταγγίζουμε δηλαδή στον ασθενή νέο δανεικό αίμα, μια και οι αγορές θα δουν μείωση του ελλείμματος και θα μας δώσουν ρευστό, αλλά η αιμορραγία  θα συνεχίζεται επαυξημένη,( αφού δεν με πληρώνουν γιατί να δουλεύω;) και επέρχεται ο ονομασθείς αργός θάνατος. Φυσικά ούτε αυτό το σενάριο είναι πιθανό γιατί όπως το θέτει η οικονομικός σχολιαστής του BBC Stephanie Flanders “ Greece has put forward such a plan - to cut borrowing from nearly 13% of GDP to just 3% by 2012. But few believe that the Greek population will put up with it. There's a general strike planned early next month.” Και ένας αναγνώστης της σχολιάζει “I also loved the comment that the Greek population will not accept the necessary cuts. Sorry but the rest of the world does not owe then a living. They have two choices, accept it now or accept a worse version later. If I were a Greek businessman I would have moved my assets out the country years ago.”

http://www.bbc.co.uk/blogs/thereporters/stephanieflanders/2010/01/greeks_denying_gifts.html

Κοινώς μας πήρανε χαμπάρι, αλλά εμείς ακόμα δεν το καταλάβαμε…

Συγνώμη, κ. Ζηνά, δεν έχω αντίρρηση να τα ρίχνεις όλα στον Ανδρέα, εμένα με ενδιαφέρει το τι γίνεται τώρα! Και το τώρα δεν το γέννησε ο Παπανδρέου!

Πεδίον δόξης λαμπρόν

Λυπάμαι πάρα πολύ αλλά …τα θρησκευτικά δεν μπορούν να μας σώσουν! Είναι πολύ πολύ αργά! Το άκουσα με τα ίδια μου τα αυτιά, το έλεγε ένας νέος αγρότης: Θα μείνουμε στα μπλόκα μέχρις ότου να πάρουμε αυτό που έχουμε στο μυαλό μας! Διαβάζω ότι οι εφοριακοί ετοιμάζονται για λευκή απεργία, (δεν θα μαζεύουν τους φόρους) οι εκπαιδευτικοί ετοιμάζονται για απεργίες και νομίζω ότι έπεται η συνέχεια. Κάθε κάστα της ελληνικής κοινωνίας που μπορεί και κρατάει πιστόλι, το βάζει στο κεφάλι μιας άλλης ομάδας, αν όχι στο κεφάλι όλων των άλλων κοινωνικών ομάδων και λέει ή μου δίνετε ότι θέλω ή τραβώ την σκανδάλη. Και η πείρα λέει ότι θα την τραβήξει όσες φορές χρειάζεται για να πάρει ότι “έχει στο μυαλό της!”

Από τότε που θυμάμαι έχω περάσει από πάμπολλες λιτότητες, έχω ακούσει για αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές, κάθε νέα κυβέρνηση αυτές επαγγέλλεται και σήμερα πάλι μια από τα ίδια… Μόνο που τώρα υπάρχει κάτι νέο, κάτι που δεν το θυμάμαι άλλη φορά, αυτά τα περίφημα spreads. Πρώτη φορά θυμάμαι να αντιλαμβάνομαι ότι για να δανειστούμε έτσι ώστε να πάρουν όλοι αυτό που έχουν στον νου τους, πρέπει να πληρώσουμε τοκογλυφικά επιτόκια και επειδή πολλοί έχουν πολλά στο νου τους, χρειαζόμαστε πολλά δανεικά και πλέον οι τόκοι είναι δυσβάστακτοι.

Δεν ξέρω αν το αντιλαμβάνεστε αγαπητοί μου …συμπολίτες, αλλά βρισκόμαστε υπό …κατοχή! Δεν μας το έχουν πει ακόμα επισήμως, ποια κυβέρνηση (ελληνική) θα μπορούσε να το πει ευθέως, αλλά πλέον είναι πολύ αργά. Και στην κατοχή οι κατοχικές δυνάμεις δεν ενδιαφέρονται για το …μέλλον του τόπου, αλλά για την απομύζηση του τόπου. Θα μας μειώσουν το βιωτικό επίπεδο, χωρίς όμως να νοιάζονται αν μετά από λίγα χρόνια θα πρέπει να μειωθεί ακόμα περισσότερο. Αυτοί θέλουν …αυτό που έχουν στο μυαλό τους, και είναι οι μόνοι βέβαιοι ότι θα το πάρουν.

Περπατώντας στην Αγίου Ιωάννου, τον κεντρικό δρόμο της Αγίας Παρασκευής, βλέπω όλο και περισσότερα μαγαζιά ανοίκιαστα. Πριν τρία χρόνια δεν υπήρχε κανένα. Και σκέπτομαι, και πάλι υπάρχουν υπερβολικά πολλά μαγαζιά… Πως είναι δυνατόν να είναι κερδοφόρα; Υπάρχουν υπερβολικά πολλές μικρές επιχειρήσεις, όσο και υπερβολικά πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι και υπερβολικά πολλές ασύμφορες γεωργικές και κτηνοτροφικές εκμεταλλεύσεις. Υπερβολικά πολλοί συμπολίτες μας πρέπει να κάνουν άλλη δουλειά από αυτήν που κάνουν. Επί δεκαετίες βγαίνουν κυβερνήσεις υποσχόμενες διαρθρωτικές αλλαγές και τέτοιες είναι οι αλλαγές στον τρόπο απασχόλησης των ανθρώπων, αλλά στο τέλος πάντα τις μεταθέτουν στις περίφημες ελληνικές καλένδες. (βλέπετε έχουμε παράδοση στο σπορ).

Άκουγα τον εκπρόσωπο του βαθέως ΠΑΣΟΚ κ. Παπουτσή ότι πρέπει να μην μειωθούν οι δημόσιες δαπάνες για να κινηθεί η αγορά. Πολύ σωστά. Σε μια άλλη χώρα όμως. Στην κατεχόμενη όμως Ελλάδα, οι κατοχικές δυνάμεις δεν νομίζω ότι θα μας αφήσουν να συνεχίσουμε να χρεωνόμαστε ώστε όλοι να πάρουμε ότι έχουμε στο μυαλό μας! Γιατί κάναμε ένα τραγικό λάθος: το παίξαμε ευρωπαίοι. Το τραγικό λάθος είναι το γεγονός ότι δεν θελήσαμε να γίνουμε ευρωπαίοι, αλλά να το παίξουμε ευρωπαίοι κοροϊδεύοντας τους ευρωπαίους.

Ωραία, όλα δείχνουν ότι είμαστε λίγο πριν κηρύξουμε και επισήμως την χρεοκοπία. Το ερώτημα είναι θα μπορέσουμε άραγε να δούμε τι πράγματι έφταιξε ώστε να έχουμε ένα νέο ξεκίνημα; Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν!

2012

Τελικά τον βρήκα τον ένοχο. (Φυσικά τον είχαν βρει άλλοι πολύ πριν από εμένα). Τον ένοχο για την ξεφτίλα που υφιστάμεθα αυτούς τους τελευταίους μήνες. Τι δα, μήπως τώρα γίναμε χειρότεροι, δεν νομίζω, μάλλον δε, νομίζω ότι είμαστε καλύτεροι από πριν, δεν έχω καμιά αμφιβολία για αυτό. Για όλα φταίει ο Καραμανλής, ο παλιός, αυτός που μας έβαλε στην ΕΕ. Οι δύο νεώτεροι, Καραμανλής και Παπανδρέου, απλά ατύχησαν και έγινα πρωθυπουργοί σε λάθος ώρα και πληρώνουν το λάθος του παππού. Και το λάθος του παππού ήταν ακριβώς ότι μας έβαλε στην ΕΕ με την ελπίδα να μάθουμε …να κολυμπάμε, αλλά δεν φρόντισε αρκετά ώστε να μάθουμε και τώρα εμείς πνιγόμαστε και οι άλλοι κάθονται από μακριά και μας σχολιάζουν!

Μπορώ να βεβαιώσω ότι σε όλα αυτά τα χρόνια είχα διαβάσει άρθρα που προλέγαν το κακό, αλλά δεν τα είχα δώσει (προφανώς όχι μόνο εγώ) σημασία. Από την στιγμή που δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τους δασμούς και την υποτίμηση του νομίσματος, σαν πετσέτα για να κρύψουμε την γύμνια μας, τώρα είμαστε πάνω σε ένα τραπέζι και μας βλέπουν όλοι, μόνο που …μας έπεσε η πετσέτα! Και τώρα λέει θα μας παρακολουθούν από κοντά την κάθε μας κίνηση! Τι ντροπή!

Το πρόβλημα είναι ότι αλλιώς βλέπουν την γύμνια μας οι ευρωπαίοι και άλλη είναι στην πραγματικότητα, μια πραγματικότητα που γνωρίζουμε όλοι εμείς οι υπερήφανοι Έλληνες. Για τους ξένους η λύση είναι απλή, αφού δεν μπορείτε να βάλετε δασμούς και να υποτιμήσετε το νόμισμα μια επιλογή έχετε να μειώσετε τους μισθούς και να αυξήσετε τους φόρους.

Δεν το παίζω οικονομολόγος, αλλά μια γνώση περί τα οικονομικά έχω, και κυρίως έχω άμεση και έμμεση πληροφόρηση και γνωρίζω τι παίζεται στον τόπο μας, όπως το γνωρίζετε και (σχεδόν) όλοι σας. Και η κοινή λογική λέει ότι μια τέτοια συνταγή θα είναι καταστροφική. Δεν είμαι προφήτης αλλά γνωρίζω ότι στο τέλος αυτήν την συνταγή θα ακολουθήσει και ο Παπανδρέου και θα φύγει κακήν κακώς, και γρηγορότερα από τον Καραμανλή… Και τι ατυχία, πραγματικά ο Παπανδρέου μου είναι ο πλέον συμπαθής πολιτικός!

Η συνταγή θα ήταν αποτελεσματική αν η αιτία των ελλειμμάτων ήταν οι μεγάλοι μισθοί. Μια απλή σύγκριση με τους ευρωπαϊκούς μισθούς φανερώνει ότι δεν είναι μεγάλοι οι μισθοί, ούτε στον ιδιωτικό ούτε στον δημόσιο τομέα. Ας μείνουμε στον δημόσιο τομέα. Γιατί λοιπόν το κράτος ξοδεύει αναλογικά μεγαλύτερα ποσά για τους δημόσιους υπαλλήλους; Όλοι ξέρουμε την απάντηση: γιατί στον ευρύτερο δημόσιο τομέα υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες αργόμισθοι υπάλληλοι. Αυτοί είναι που παράγουν τα ελλείμματα. (Μην κοροϊδεύτε τους εαυτούς σας λέγοντας ότι ειδικά στην δική σας κάστα δεν ισχύει αυτό, Δεν εξαιρείται κανένας τομέας και η παρουσία η δική μου και η δική σας, που είμαστε εκεί που είμαστε χωρίς να υπάρχει κανένας μηχανισμός ελέγχου για το αν όντως είναι αναγκαία η παρουσία μας, είναι που παράγει τα ελλείμματα!)

Στο πρόβλημα αυτό δεν υπάρχει παρά μία λύση: απόλυση όσων περισσεύουν!  Κάτι που δεν μπορεί να συμβεί ούτε σε σενάρια επιστημονικής ή θρησκευτικής φαντασίας. Αν και θα μπορούσα να σκεφτώ ένα σενάριο θρησκευτικής φαντασίας όπου επεμβαίνει ο Θεός και …μας αραιώνει όσο χρειάζεται, στο στυλ της Ινδονησίας ή της Αϊτής που κάποιοι ευλαβείς θεωρούν ότι οι εν λόγω καταστροφές είναι …θεία πρόνοια.

Υπάρχει πολιτικός που είναι σε θέση έστω να θέσει το πρόβλημα; Όχι, όλοι, όσον αφορά τα ψέματα που μας λένε είναι ίδιοι. Θα μας μειώσουν λοιπόν τους μισθούς, θα αυξήσουν τους φόρους, θα πετύχουν τους στόχους για λίγο, εμείς θα δυσφορήσουμε, θα στείλουμε τον Παπανδρέου σπίτι του, πιο γρήγορα από τον Καραμανλή, αυτός το διασκέδασε πέντε χρόνια, πήρε πτυχίο και η γυναίκα του, τα ελλείμματα θα συνεχίσουν να αυξάνονται και τότε…

Η προφητεία μου σταματά έως εδώ σαν τις χρονολογίες των Μάγια και λέω …ένα 2012 θα μας σώσει!

Αν παρ’ ελπίδα δεν μας σώσει, τότε έχω να σας εξηγήσω ότι η μόνη μας ελπίδα είναι …να καταργηθούν τα θρησκευτικά! Αν λοιπόν είναι να σωθεί η πατρίς, από αύριο είμαι πρόθυμος να ψάχνω για δουλειά!

Όχι άλλος ...μαζοχισμός

Μπορεί να είναι ιδέα μου, μπορεί και όχι. Δεν είμαι μικρός, αλλά λόγω συνθηκών δεν είχα όλα τα χρόνια της ζωής μου άμεση επαφή με το οικονομικό και πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας. Έτσι δεν μπορώ να είμαι βέβαιος ότι η αίσθηση που έχω είναι πραγματική και όχι ιδέα μου.

Έχω λοιπόν την αίσθηση ότι πρώτη φορά η ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει την γύμνια της με ανοιχτά τα μάτια. Δεν υπάρχει κανένας μπερντές ανάμεσα στον εαυτό της και …τον καθρέπτη. Αυτό το αισθάνομαι από τα άρθρα που διαβάζω, τις συζητήσεις που ακούω και βέβαια από τα σχόλια που γράφουν και στο μπλογκ αυτό, οι ελάχιστοι από τους αναγνώστες που μπαίνουν στον κόπο να γράψουν την σκέψη τους. Πλην όμως το αυτομαστίγωμά μας δεν μου φαίνεται καθόλου πρωτότυπο. Μια ζωή τα ίδια ακούω, τα ίδια διαβάζω, είμαι βέβαιος ότι και εσείς τα ίδια θα λέτε. Εντάξει, με μερικές παραλλαγές, άλλος κλίνει προς τα δεξιά και άλλος προς τα αριστερά.

Είμαι και εγώ μαζί σας, μαζί με όλους που …αυτομαστιγώνονται, έχω να προσθέσω και εγώ πολλές …βουρδουλιές στην πλάτη της κοινωνίας μας. Ίσως όμως θα έχετε προσέξει ότι δεν μένω εδώ. Σηκώνω το χέρι και δείχνω κάπου και εξοργίζω τον φίλο μου τον Βασίλη και πιθανώς πολλούς άλλους, …και θα το κάνω και πάλι, γιατί βαρέθηκα τις εκρήξεις αυτογνωσίας και …αυτομεμψίας γιατί στην ζωή μου έχω μάθει πράγματα που μαθαίνουν λίγοι. Και ένα πράγμα που έχω μάθει σε πλάτος και βάθος, μου φανερώνει ότι όλο αυτό το ντελίριο αυτογνωσίας είναι ένα σόου, ένα σόου μιας κοινωνίας που δεν θέλει να κάνει αυτοκριτική και ελπίζει, ανομολόγητα βέβαια, ότι με τον τρόπο αυτό θα γλυτώσει τις συνέπειες των αταξιών της. Όπως ακριβώς τα παιδιά …συγνώμη κύριε…

Σε ένα βιβλίο, που δεν θα σας πω ποιο, διαβάζω: «Δεν μπορούμε να πάμε μπροστά προσπαθώντας να ζούμε στο Παρελθόν, αλλά μόνο μαθαίνοντας από το Παρελθόν, μπορούμε να εξασφαλίσουμε ένα καλύτερο Μέλλον με τις επιλογές και τις αποφάσεις που παίρνουμε στο Παρόν.» Ο ορισμός της δημιουργικής σχέσης με το Παρελθόν. Δεν κρίνω το Παρελθόν για να καταδικάσω κάποιον, αλλά για να μην επαναλάβω στο Παρόν τα τυχόν λάθη και υποθηκεύσω το Μέλλον.

Δεν θα μακρηγορήσω και θα ρωτήσω: Μήπως θυμάται κάποιος κάποια πολιτική παράταξη που να είπε, ναι κάναμε λάθη και για να τα διορθώσουμε, τώρα αναλαμβάνουμε αυτήν ή την άλλη πρωτοβουλία. Δεν νομίζω να έχει συμβεί ποτέ αυτό στην Ελλάδα. Και όχι μόνο αυτό. Ακόμα και τα πλέον εξόφθαλμα λάθη που απαιτούν αναγκαστικές ενέργειες, πάντα η διόρθωσή τους μετατίθενται για το μέλλον, όσο πιο μακριά γίνεται και όχι μόνο. Ψάχνουν οι πολιτικοί μας κάποιον τρίτο για να αποδώσουν σε αυτόν …το κακό. Αυτός (συνήθως η Ε.Ε) μας αναγκάζει να διορθωθούμε! Εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι η εθνική μας υπερηφάνεια εξαντλείται στο ότι πήραμε περισσότερα χρόνια παράταση! Και αν δεν υπάρχει αυτός, το τρενάρουμε για πάντα. Βλ. Ελληνοτουρκικά, Σκοπιανό, Κυπριακό κλπ.

Και θέλω να ρωτήσω πάλι: Πιστεύει κανείς ότι υπάρχει κάποιο γονίδιο στο DNA των Ελλήνων που μας καταδικάζει σε μια τέτοια συμπεριφορά; Πιστεύω ότι όλοι θα συμφωνήσουμε ότι δεν είναι θέμα γονιδιακό, κληρονομικό. Τότε δεν μένει παρά να είναι θέμα πολιτιστικό. Στο πολιτιστικό μας υπόβαθρο θα πρέπει να αναζητήσουμε τις αιτίες που μας κάνουν …χοντρούς και ντρεπόμαστε όταν κοιτιόμαστε στον καθρέπτη!

Και θα ρωτήσω πάλι: Είναι δυνατόν να είναι άσχετο το γεγονός ότι ένας πυλώνας του πολιτιστικού μας υποβάθρου έχει από αιώνες αυτήν ακριβώς την συμπεριφορά; Πότε η χριστιανική θεολογία ομολόγησε έστω και ένα λάθος της; Ποτέ. Και τώρα που η πίεση από την επιστημονική γνώση και τις κοινωνικές εξελίξεις είναι αφόρητη, τι κάνουν οι θεολόγοι; Μεταθέτουν την επίλυση των προβλημάτων, την εύρεση των απαντήσεων στα δύσκολα ερωτήματα …στο μέλλον. Τι λένε; Είναι καιρός να φέρουμε στο προσκήνιο …την εσχατολογία!

Φταίει λοιπόν …η Ορθοδοξία; Μόνος όποιος δεν θέλει να καταλάβει το παίζει …ποδοσφαιρικά. Είσαι γαύρος ή βάζελος; Η Ορθοδοξία δεν με ενδιαφέρει, αρκεί ως κοινωνία να αποβάλουμε τις εξόφθαλμα λανθασμένες αντιλήψεις με τις οποίες μας τροφοδοτεί. Η Ορθοδοξία ας κάνει την αυτοκριτική της και ας ενταχθεί στην κοινωνία μας. Αν δεν θέλει να το κάνει δικαίωμά της, αλλά λέω ότι εμείς θα πρέπει να προχωρήσουμε σε μια δημιουργική αυτοκριτική και να αφήσουμε πίσω αυτή την θεολογικού τύπου αυτοκριτική με την οποία μας πλημμυρίζουν οι πολιτικοί και ο τύπος.

Οι Γερμανοί ...ας έλθουν, είναι η μόνη μας ελπίδα!

Διαβάζω και ακούω διαρκώς αυτές τις μέρες για την οικονομική κρίση. Εντάξει αυτήν την φορά τα πράγματα είναι αρκούντως κατανοητά. Έχουμε ένα επίπεδο ζωής, διάβαζε μέγεθος εξόδων, που δεν το τροφοδοτούμε με δικά μας έσοδα αλλά με λεφτά άλλων. Είτε χαριστικά, είτε δανεικά. Τα χαριστικά, διάβαζε επιδοτήσεις, τελείωσαν και έμειναν μόνο τα δανεικά. Και οι δανειστές φοβούνται …τα δανεικά και αγύριστα και μας λένε ότι δεν θα μας δώσουν άλλα, αν δεν νοικοκυρευτούμε. Ως εδώ καλά.

Έρχεται η νέα κυβέρνηση και δηλώνει σε όλα τα πλάτη και τα μήκη και σε όλους τους τόνους ότι οι δανειστές δεν έχουν λόγο να φοβούνται γιατί (έχει την ξεκάθαρη θέληση να) θα κάνει ότι χρειάζεται για το νοικοκύρεμά μας. Πλην όμως δεν πείθει κανένα ούτε από τους δανειστές, ούτε από τους πολιτικούς τους προϊσταμένους. (Μεταξύ μας ούτε και εμένα…). Το ερώτημα που είχα είναι γιατί άραγε είμαστε άπιστοι; Καλά, εγώ από συνήθειο, οι δανειστές και οι ξένοι πολιτικοί τι ξέρουν και δεν πείθονται; Γιατί θεωρίες περί κερδοσκόπων και κακόβουλων οικονομικών αναλυτών είναι ιστορίες για ιθαγενείς (θα έλεγα για αγρίους…).

Σταδιακά όμως κατάλαβα τι τρέχει. Αν θυμάμαι καλά, τα τελευταία 20 χρόνια βρεθήκαμε άλλες δύο φορές σε ίδια θέση, υποτίθεται ότι πήραμε τα αναγκαία μέτρα, αλλά πριν φωνήσει ο αλέκτωρ τρις ήμασταν ξανά στην ίδια κατάσταση. Τώρα προφανώς οι ξένοι δεν έχουν διάθεση να υποστούν μια εκ νέου κοροϊδία, γιατί η δική μας σπατάλη έχει αρνητικές συνέπειες στο κοινό νόμισμα. Τι όμως φοβούνται οι δανειστές; Ότι η κυβέρνηση δεν έχει την διάθεση να κάνει αυτό που πρέπει; Δεν νομίζω. Αντιλαμβάνομαι ότι φοβούνται τον ελληνικό λαό και όχι την ελληνική κυβέρνηση!

Νομίζω ότι κατάλαβα τι φοβούνται, διαβάζοντας κάποιες ειδήσεις. Μέσα στο κλίμα των ημερών βγήκαν στην φόρα μερικά από τα απίστευτα προνόμια που απολαμβάνουν συγκεκριμένες ομάδες μέσα στην ελληνική κοινωνία. Προνόμια πέραν πάσης λογικής. Π.χ. ότι οι υπάλληλοι της Βουλής παίρνουν 16 μισθούς, τους δύο μάλιστα αφορολόγητους, αν και η Βουλή είναι κλειστή σχεδόν 5 μήνες τον χρόνο! Και μόνο που κυκλοφόρησε η φήμη ότι θα περικοπεί αυτό το προνόμιο εξέφρασαν την απόλυτη αποφασιστικότητά τους, να χύσουν το αίμα όλων των άλλων, προκειμένου να υπερασπιστούν τα …κεκτημένα τους!

Κάτι ανάλογο έκαναν και οι βουλευτές μας: είπαν ότι δεν μπορούν να περικόψουν τις αποδοχές τους, γιατί έτσι δεν θα μπορούν να κάνουν την δουλειά τους …αξιοπρεπώς. Βέβαια δεν έχουν δυσκολία να ψηφίσουν νόμους που θα περικόβουν τα εισοδήματα άλλων, να χύσουν το αίμα των άλλων προκειμένου να είναι αυτοί …αξιοπρεπείς. Μαθαίνω ότι και οι στρατιωτικοί θα συνεχίσουν να φοροδιαφεύγουν …νομίμως, η αυτοτελής φορολόγηση είναι χαριστική (από το κόμμα) φοροδιαφυγή. Αυτοί δεν χρειάστηκε να σηκώσουν καν απειλητικά το χέρι… Οι αγρότες λέει είναι έτοιμοι για την ετήσια κατάληψη των Τεμπών, δεν ξέρω αν τους χαλάει καθόλου η κατολίσθηση, και πάει λέγοντας.

Καταλαβαίνω λοιπόν ότι αυτό που ξέρουν οι άλλοι είναι το γεγονός ότι αντιλήφθηκαν την ποιότητα της ελληνικής κοινωνίας. Ξέρουν ότι είμαστε μια κοινωνία κατακερματισμένη σε κλειστές κοινωνικές ομάδες που κάθε μια είναι έτοιμη να χύσει το αίμα όλων των άλλων προκειμένου να μην θιχθούν τα κεκτημένα της, στην κατάχρηση και τον αναίτιο πλουτισμό. Κάθε ένας που έχει σώας τας φρένας, έχει κάθε λόγο να πιστεύει ότι και αυτή η κυβέρνηση θα σπάσει τα μούτρα της μπροστά στην αγριάδα των κεκτημένων. (Ναι υπάρχουν και πραγματικά θύματα σε αυτήν την κοινωνία, γιατί οι πολλοί δεν θα μπορούσαν να έχουν αυτά τα κεκτημένα αν δεν υπήρχαν τα υποζύγια. Τα υποζύγια όμως υπάρχουν όχι γιατί το θέλουν, αλλά γιατί δεν μπορούν, και στις παρούσες συνθήκες, δεν μπορούν ακόμα περισσότερο…)

Η ελληνική κοινωνία είναι μια βαθιά κατακερματισμένη κοινωνία, όπου κάθε κομμάτι της έχει κάψει τις γέφυρες με τους γύρω της, δεν ξέρει παρά μονάχα τα δικά της. Και θυμήθηκα όσα έγραφα στον Πλανήτη της Θεολογίας για τον εκκλησιαστικό χώρο που και αυτός είναι εντελώς ανάλογα κατακερματισμένος. Εκεί εξηγούσα τις πολιτιστικές προϋποθέσεις αυτού του κατακερματισμού. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ευφυΐα για να αντιληφθεί κανείς το γεγονός ότι ανάλογες, πιθανόν και ακριβώς, οι ίδιες προϋποθέσεις οδηγούν στον γενικευμένο κατακερματισμό της ελληνικής κοινωνίας.

Έχω λοιπόν την άποψη ότι όσο η κουβέντα έχει αποκλειστικά τεχνοκρατικό χαρακτήρα, η ελληνική κοινωνία δεν έχει δυνατότητα αυτοδύναμης ανάταξης. Και έρχονται οι ξένοι για μια νέα κατοχή. Και τι ειρωνεία, φαντάζει αυτό να είναι η μόνη μας ελπίδα!

Ο νοητός ήλιος

Επί τη ευκαιρία των εορτών έστειλα στους γνωστούς μου ένα e-mail με την παρακάτω ευχή:

Χρόνια Πολλά!!

Καλά Χριστούγεννα και ευτυχές το νέο έτος!

Είθε ο νοητός ήλιος να μας φωτίζει και οι εκλάμψεις του να μας τροφοδοτούν με αρμονία, δημιουργικότητα και αγάπη!

Αρκετοί από τους παραλήπτες εξέφρασαν την απορία, ποιος είναι αυτός ο ήλιος που εύχομαι να μας φωτίζει. Μερικοί ήταν ευγενικοί κάποιοι όμως με αποπήραν που τόλμησα να οικειοποιηθώ τον ήλιό τους. Ξέρετε, οι μονοθεϊστές συχνά θεωρούν ότι έχουν τα πνευματικά δικαιώματα της λέξης Θεός και οτιδήποτε παραπέμπει σε αυτήν.
Ανεξάρτητα από όλα αυτά μου φαίνεται καλό να πω τι εννοώ, γιατί και πάλι καθώς με έκαναν να σκεφτώ διαπίστωσα ότι πίσω από αυτήν την ευχή κρύβονται αρκετά ενδιαφέροντα νοήματα. Κατ’ αρχάς ήλιος είναι …ο ήλιος που μας φωτίζει, μας ζεσταίνει, μας ζωοποιεί, μας κάνει να χαιρόμαστε την ζωή μας. Φυσικά εδώ χρησιμοποιώ την λέξη μεταφορικά, αλλά πάλι με την ίδια έννοια. Ο ήλιος για τον οποίο μιλώ είναι κάθε τι που μας φωτίζει, μας ζεσταίνει, μας ζωοποιεί, κάθε τι που αγαπάμε, που θέλουμε, που επιθυμούμε, κάθε τι που μας κάνει να χαιρόμαστε την ζωή μας. Η ευχή λοιπόν έχει το νόημα τέτοιοι «ήλιοι» να υπάρχουν στην ζωή μας και να μας την κάνουν αρμονική, δημιουργική, γεμάτη αγάπη. Εύχομαι δηλαδή να υπάρχουν στην ζωή μας όλα τα απαραίτητα στοιχεία που συγκροτούν τον ήλιο ο οποίος είναι τόσο αναγκαίος για όλους μας.
Ο σκληρός πυρήνας του μονοθεϊσμού θεωρεί ότι μόνο ένας τέτοιος ήλιος υπάρχει, ο δικός τους θεός και κάθε άλλο από αυτά που εγώ εύχομαι τα θεωρεί ανταγωνιστικά προς τον δικό τους ήλιο και γι’ αυτό καταλήγουν να μισούν την πραγματική ζωή… Οι πιο προοδευτικοί μονοθεϊστές πασχίζουν να δώσουν ένα νόημα σε αυτούς, τους δικούς μου, ήλιους αλλά ποτέ δεν μπορούν να τους δεχθούν ως αυτόνομους, τους φαντάζονται κάπως σαν την …σελήνη, ότι αντανακλούν τρόπον τινά το φως του δικού τους ήλιου. Μου λεν λοιπόν, αφού εσύ δεν πιστεύεις στον δικό μας ήλιο, τι στο καλό εύχεσαι; Ας βρουν οι ίδιοι την απάντηση.
Εγώ για άλλο πράγμα θέλω να μιλήσω. Σκέφτηκα λοιπόν ότι ο …αυθεντικός ήλιος, ανατέλλει καθημερινά …βρέξει χιονίσει. Ότι και να κάνουμε εμείς αυτός είναι εκεί και μας χαμογελά! Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τους νοητούς, ή περιληπτικά με τον νοητό ήλιο! Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι αύριο το πρωΐ θα είναι εκεί και θα μου χαμογελά! Ο νοητός ήλιος εξαρτάται από εμένα. Αν δεν τον φροντίσω αυτός θα αρνηθεί να ανατείλει! Ή αν ανατείλει μπορεί να είναι σκεπασμένος από σύννεφα και να μην τον βλέπω! Απ’ ότι αντιλαμβάνομαι πολύ λίγοι άνθρωποι γνωρίζουν αυτήν την σκληρή πραγματικότητα. Οι περισσότεροι πέφτουν να κοιμηθούν πιστεύοντας ότι αυτοδικαίως και αυτονοήτως το πρωΐ θα τους φωτίσει ο νοητός ήλιος, ότι σχεδόν έχει υποχρέωση να το κάνει. Και όταν συχνά πυκνά αυτός αρνείται να είναι εκεί, τα βάζουν μαζί του ή με όποιον άλλον, παρεκτός την δική τους αμέλεια!
Θα σας πω και ένα μυστικό! Δεν είναι μόνο που δείχνω περισσή φροντίδα ώστε κάθε πρωΐ να ανατέλλει ο ήλιος μου, αλλά φροντίζω τον πλανήτη μου να τον φωτίζουν πολλοί ήλιοι, έτσι ώστε όταν δύει ο ένας να ανατέλλει ο άλλος και αν κάποιος δυστροπήσει και μείνει στο σκοτάδι, να υπάρχει πάντα ένας …αναπληρωματικός! Έτσι στον πλανήτη μου να υπάρχει πάντα φως!
Αυτό λοιπόν σας εύχομαι για την νέα χρονιά: Πάντα στο φως. Υπάρχουν τόσοι τρόποι, δεν μπορεί κάποιον θα βρείτε και εσείς!
Καλή Χρονιά!