Θάνατος

Αν κάθε είδος πολέμου μου φαίνεται τρομακτικό, ποιο απαίσιος ήταν ο πόλεμος κατά το χρονικό διάστημα μεταξύ των αρχών του 18^ου αιώνα και το τέλος του 19^ου. Δεν γνωρίζω ακριβείς ημερομηνίες, αν και κάποιος ειδικός μπορεί να τις προσδιορίσει με ακρίβεια. Είναι η εποχή που οι στρατιώτες πολεμούσαν με το απλό τουφέκι. Έτσι έγιναν μεγάλοι πόλεμοι, η Γαλλική η Αμερικανική και η Ελληνική επανάσταση και ακόμα περισσότερο οι Ναπολεόντειοι πόλεμοι.

Ο στρατιώτης αυτήν την περίοδο πολεμούσε κυρίως με το τουφέκι με το οποίο μπορούσε να ρίξει μια βολή και στην συνέχεια έπρεπε να το ξαναγεμίσει, με μια διαδικασία που κρατούσε αρκετά και κατά την οποία ήταν εντελώς εκτεθειμένος. Χοντρικά το πράγμα πήγαινε ως εξής: Οι αντίπαλοι στρατοί παρατάσσονταν σε πυκνές γραμμές ο ένας απέναντι στον άλλο και οι στρατιώτες στέκονταν όρθιοι στις γραμμές τους πυροβολώντας τον αντίπαλο. Πυροβολούσαν με διαδοχικές βολές ρίχνοντας στα τυφλά και στο ψαχνό.

Η αντίπαλη παράταξη έπρεπε να δεχθεί την βολή και όσοι επιζούσαν από αυτήν να ανταποδώσει, για να δεχθεί στην συνέχεια την επόμενη ομοβροντία και ούτω καθ’ εξής. Όταν μια παράταξη άρχιζε να εμφανίζει συμπτώματα διάλυσης, τότε αυτή που υπερίσχυε έκανε έφοδο με την λόγχη ή τα σπαθιά και η μάχη μετατρεπόταν σε μάχη σώμα με σώμα.

Φαντασθείτε ένα στρατιώτη σε μια τέτοια μάχη. Κάθεται όρθιος, ακίνητος, ακάλυπτος και εντελώς απροστάτευτος και σημαδεύει απέναντι στον αντίπαλο, στα τυφλά, δεν ξέρει ποιον πυροβολεί, ρίχνει στην μάζα. Ταυτόχρονα ακούει την ομοβροντία από απέναντι και περιμένει να δει αν θα επιζήσει. Αυτός επιζεί, αλλά βλέπει άλλους γύρω του, μπροστά ή πίσω του να πέφτουν και η παράταξή του να αραιώνει… πραγματική σφαγή. Γενναίος ή φοβιτσιάρης, δυνατός ή άρρωστος, πλούσιος ή πτωχός τίποτα δεν έχει σημασία, κάποιος άλλος από απέναντι στοχεύει στην μάζα και όποιον πάρει ο Χάρος! Κάποια στιγμή θα ακούσει την εντολή για την επίθεση, θα βγάλει το σπαθί και θα ορμήσει. Θα πρέπει να αφήσει πίσω του τους νεκρούς ή τραυματισμένους συντρόφους του, να μην επηρεασθεί από τον θάνατό τους και να ορμήσει για να προξενήσει αυτός άλλους θανάτους…

Σφαγή, καθαρή σφαγή, υπήρξαν μάχες που χάθηκαν σε λίγες ώρες, έτσι χωρίς καμιά προφύλαξη δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων… Μετά εφευρέθηκαν τα μυδράλια και ο πόλεμος άλλαξε μορφή. Οι στρατιώτες πλέον καλύπτονταν σε χαρακώματα, αλλά και πάλι στην φάση της επίθεσης ήταν πλήρως εκτεθειμένοι, πλην όμως κινούμενοι, όχι ακίνητοι, σταθεροί στόχοι όπως πριν! Και πάλι σφαγή, αλλά πας στο καλό κάτι μπορούσες να κάνεις γι’ αυτό!

Αυτές οι σκέψεις ήρθαν στο μυαλό μου όταν έμαθα για τον θάνατο του πολύ αγαπητού μου φίλου Τάσου. Και αυτός και εγώ και όλοι οι γνωστοί μου είμαστε παρατεταγμένοι, όρθιοι και ακάλυπτοι, μια συμπαγής παράταξη απέναντι στον εχθρό, τον Θάνατο. Κάθε λίγο αυτός πολυβολεί και κανείς μας δεν ξέρει ποιον θα πάρει το νέο βόλι. Ο Τάσος είναι ο πρώτος από την δική μου σειρά και αφού μπήκαμε στο στόχαστρο ένα είναι βέβαιο, ο Θάνατος θα σταματήσει να πυροβολεί μόνο όταν θα πέσει και ο τελευταίος από εμάς.

Είμαστε σε τρις χειρότερη κατάσταση από τους στρατιώτες για τους οποίους μίλησα. Δεν έχουμε καμιά ελπίδα, δεν υπάρχει περίπτωση να κάνουμε έφοδο με εφ’ όπλου λόγχη, δεν υπάρχει περίπτωση νίκης, δεν ξέρουμε καν για πού βαδίζουμε. Το ράδιο αρβύλα μας ενημερώνει διαρκώς αλλά και εντελώς αντιφατικά για τους στόχους, την πορεία, το νόημα του επικείμενου θανάτου μας. Άλλος λέει άλλα και μερικοί τα χάβουν, αλλά το μόνο που ξέρουμε είναι ότι οι τάξεις μας διαρκώς αραιώνουν.

Είμαστε στρατιωτάκια σε ένα μεγάλο πόλεμο, το παιχνίδι της ζωής και του θανάτου, που δεν σταμάτησε ούτε στιγμή αφ’ ότου ξεκίνησε και θα συνεχίζεται πολύ μετά από εμάς…

(Για σκεφτείτε να υπάρχει κάποιος, μερικοί λένε εκεί ψηλά, που να βλέπει την τραγωδία μας…)

Συνεχίζουμε την πορεία κοιτώντας μπροστά. Εις μνήμη των συναγωνιστών και φίλων που προηγήθηκαν από το δικό μας ραντεβού με τον Θάνατο…

Τον Θάνατο δεν μπορούμε να νικήσουμε, η νίκη μας είναι η διαδρομή που κάνουμε και ο χώρος που με την θετική μας δράση αναδημιουργούμε. Ο πόνος, το αίμα και τα δάκρυα που μετατρέπουμε σε τέχνη, σε αγάπη και επιθυμία για περισσότερη ζωή. Νίκη μας είναι το ανυπότακτο, απέναντι στον Θάνατο, φρόνημα!