Βρέθηκα για λίγες μέρες στην Άνδρο, αυτό που λένε για διακοπές. Μια από αυτές πήγα για κολύμπι στην παραλία του Πισολιμνιώνα. Εκείνη την ημέρα είχε ανέμους οκτώ μποφώρ και η παραλία αυτή βρίσκεται προς βορά, κοντά στον γνωστό και τρομερό Κάβο Ντόρο. Πρόκειται για ένα κολπίσκο ο οποίος είναι σχετικά φυλαγμένος από τους βόρειους ανέμους και λίγο πιο πάνω υπάρχει μια μικρή χερσόνησος που τον προστατεύει κάπως από τα μεγάλα κύματα του πελάγους.
Ναι, αλλά εγώ έχω ψώνιο με την θάλασσα και κολυμπάω μεγάλες (σχετικά) αποστάσεις. Για το τωρινό επίπεδο φυσικής κατάστασης μια απόσταση συνολικά 3000 μέτρων είναι μια λογική απόσταση, οπότε κανένας κολπίσκος δεν με χωράει! Οκτώ μποφόρ στο Αιγαίο σημαίνει κοσμοχαλασιά. Όσο κολυμπούσα μέσα στον κόλπο η κοσμοχαλασιά κυκλοφορούσε πάνω από το κεφάλι μου και κατά διαστήματα μου χτυπούσε με δύναμη. Ο αέρας έπαιρνε νερό το σήκωνε ψηλά και το έριχνε πάλι κάτω, σαν να με κτυπούσε δυνατή καταιγίδα. 
Όταν όμως βγήκα από τον κόλπο η κοσμοχαλασιά με κατάπιε. Παλιός θαλασσομάχος δεν χαμπάριζα. Κολύμπησα με όλη μου την δύναμη, όχι τόσο την σωματική, σε αυτήν έκανα οικονομία, αλλά την ψυχική. Τα κύματα, ο αέρας, οι στροβιλισμοί του νερού στους βράχους, ο άγριος βυθός που εξαφανιζόταν στο σκοτάδι και εγώ να κολυμπώ διαρκώς αναζητώντας το πιθανό μοιραίο λάθος μου…
Νάναι καλά το Google Earth, και έτσι ξέρω με ακρίβεια τις αποστάσεις που διανύω, αλλά και που βρίσκονται οι επόμενες παραλίες, δεν πάω στα τυφλά. Κολύμπησα λοιπόν μέχρι την επόμενη παραλία και αφού ξεκουράστηκα λίγο επέστρεψα καλύπτοντας μόνο 2400 μέτρα, έκανα οικονομία just in case…
Δεν θα έγραφα τίποτα από αυτά αν δεν πήγαινα ξανά στην ίδια παραλία δύο μέρες μετά, με αέρα έξη μποφόρ. Όλα ήταν ήρεμα και καλά, ξανακολύμπησα την ίδια διαδρομή, άνετα, χαλαρά, επισκέφτηκα το παρακείμενο ιχθυοτροφείο και είδα για πρώτη φορά πως είναι οι κλωβοί που τρέφουν τα ψάρια. Παρεμπιπτόντως με προβλημάτισε έντονα η θέα των τσιπούρων που τρέχαν σαν παλαβές γύρω γύρω μέσα στους κλωβούς. Μήπως άραγε ένα μέρος από το στρες που έχουν μεταφέρεται και σε μας που τις τρώμε; και με τις κότες, τα μοσχάρια ή τα χοιρινά κάτι ανάλογο δεν συμβαίνει; Εν πάση περιπτώσει αφού πήγα στην πιο πέρα παραλία, δεν κόττησα να βγω ευθέως στο πέλαγος, γύρισα πίσω.
Όταν βγήκα έξω, κοίταξα και απόλαυσα την ομορφιά και …άρχισα να σκέπτομαι… Στην πραγματικότητα αυτές οι σκέψεις κρατούν ελάχιστα, θέλει χρόνο να τις κατανοήσω και να τις βάλω σε τάξη. Σκέφτηκα λοιπόν, τι είναι αυτό που με έκανε δυό μέρες πριν να κολυμπήσω με εκείνες τις δραματικές συνθήκες, συνθήκες που μου προξενούσαν έντονο φόβο και άγχος, τι είναι αυτό, που και τόσες άλλες φορές, με κάνει να αψηφώ τον φόβο που αισθάνομαι και να κάνω πράγματα που συνήθως κάνουν τους άλλους να με κοιτούν με απορία.
Και σκέφτηκα ότι είναι η αγάπη των ορίων και της υπέρβασής τους, αυτή που με κάνει να μην σταματώ, κάτι που συμβαίνει με αρκετούς ανθρώπους. Και σκέφτηκα ακόμα, το μυστικό είναι να ξέρεις ότι έχεις όρια, να ξέρεις τα όριά σου, τότε μπορείς να τα υπερβαίνεις με ασφάλεια. Όταν αισθάνεσαι τον εαυτό σου, όταν έχεις καλή σχέση μαζί του, ξέρεις τα όριά του, και ρισκάρεις λίγο παραπάνω και έτσι διαρκώς τα διευρύνεις, διαρκώς προχωράς. Ο φόβος που αισθάνομαι μέσα στην θάλασσα, ή όταν κατεβαίνω το Υμηττό με το ποδήλατο τρέχοντας με 70 Km/h είναι που με κάνει να μην φοβάμαι…
Δεν είναι απλό πράγμα να ξέρεις τα όριά σου. Πρέπει να είσαι σε θέση να ακούς το σώμα και την ψυχή σου, να ξέρεις πότε πρέπει να πεις όχι στις επιθυμίες σου και στους άλλους και να μην ντραπείς να το κάνεις. Να μην διστάζεις να παραδεχθείς τα λάθη σου και να κάνεις τις διορθωτικές κινήσεις που επιβάλουν, να μην εξαρτάσαι από τα όρια και τις δυνατότητες των άλλων. Οι περισσότεροι δεν τα καταφέρνουν και στρέφονται σε άλλους για να τους …ορίσουν. Όταν ζεις στο όριο χαίρεσαι πράγματα που είναι ακατανόητα για τους άλλους. Ζεις την ζωή σου, όποια σου έχει τύχει.
Αυτοί οι οποίοι χρειάζονται άλλους για να τους ορίσουν, δεν ζουν την ζωή τους, αλλά την βλέπουν να περνά από μπροστά τους.
Μερικοί από αυτούς προσπαθούν να την νοηματοδοτήσουν πετώντας πέτρες, ή κατά περίπτωση λάσπη, σε αυτούς που ζουν!
Μπορείτε να φαντασθείτε κάτι πιο τρομακτικό για τις κοινωνίες που εμπνέονται από τον κοινοτισμό, δηλαδή τον ετεροκαθορισμό, από τους ανθρώπους που αγαπούν να ζουν στο όριο;
Αναφορικά με την τελευταία φράση νομίζω ότι οι κοινωνίες αυτές ανέκαθεν ζούσαν με τέτοιους ανθρώπους. Πχ με τους ερημίτες το πρώιμο Βυζάντιο, με τους δερβίσηδες οι Οθωμανοί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορώ επίσης να φαντασθώ πολλά πράγματα πιο τρομακτικά: τις επιδημίες, τη φτώχεια, την πείνα, την ανομία, την αυθαίρετη εξουσία.
Έχω όμως ένα ερώτημα: Δεν είναι αντιφατικό ένας συγγραφέας τόσο κάθετος με τον "ρατσισμό" της Ορθοδοξίας να μιλάει σαν οι άνθρωποι πριν τη νεωτερική εποχή να μη ζούν; Αναφέρομαι σε σχόλια όπως το τωρινό:
"Αυτοί οι οποίοι χρειάζονται άλλους για να τους ορίσουν, δεν ζουν την ζωή τους, αλλά την βλέπουν να περνά από μπροστά τους. " (Ας σκεφτούμε πόσοι άνθρωποι εντάσονταν σε αυτή την κατηγορία παλιά)
ή κάποιο που είχα διαβάσει παλαιότερα στο ίδιο blog
“Στις μη δυτικές κοινωνίες οι ανήλικοι περισσεύουν γι’ αυτό και κοινωνίες αυτές είναι κοινωνίες που προσδοκούν την σωτηρία και αναμένουν σωτήρες.”
Πάντως μου άρεσε πολύ το πρώτο μέρος το οποίο είναι πολύ ζωντανό.
Καλημέρα κ. Μέσκο,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνδιαφέροντα τα όσα λέτε για την αγάπη των ορίων και την υπέρβασή τους (μην ξεχνάμε βέβαια και τις ορμόνες που εκκρίνονται όταν κινούμαστε στα όρια και την ευχαρίστηση που μας προσφέρουν) αλλά αυτό το τελευταίο δεν το κατάλαβα. Γιατί μια κοινωνία που εμπνέεται από τον κοινοτισμό ετεροκαθορίζεται; Κι αν αυτό το θεωρείτε δεδομένο ποιό κοινωνικό μοντέλο θα μπορούσε να ενσωματώσει ελεύθερα αυτούς που "αγαπούν να ζουν στο όριο";
ΤΕΛΕΙΟ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ κ.ΜΕΣΚΟ!
ΜΕ ΚΑΝΑΤΕ ΚΟΙΝΩΝΟ ΤΟΥ ΥΠΕΡΟΧΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΣΑΣ ΚΟΣΜΟΥ!!!
ΤΕΛΙΚΑ Ο ΘΕΟΣ ΕΧΕΙ ΠΟΛΥ ΧΙΟΥΜΟΡ :-)
ΠΕΡΙ ΜΟΙΡΑΙΟΥ;ΛΑΘΟΥΣ ΚΑΙ ΟΡΙΩΝ
ΑπάντησηΔιαγραφή«Αυτό που όμως γίνεται άμεσα αντιληπτό είναι το γεγονός,ότι η όλη ύπαρξη του διαβόλου περιστρέφεται γύρω από τρεις άξονες:πρώτα γύρω από το πώς θα εμποδίσει τον άνθρωπο να ΓΝΩΡΙΣΕΙ τον Θεό,δεύτερον,ει δυνατόν,γύρω από το πώς θα λατρέψει ο άνθρωπος τον διάβολο για θεό,και τέλος πώς θα οδηγήσει τον άνθρωπο στο ψυχοΣΩΜΑΤΙΚΟ αφανισμό».(Αναζητώντας το πιθανό μοιραίο λάθος μου)...
«Πλήν ελαχίστων; περιπτώσεων ανθρώπων,που,για διαφόρους λόγους και με διαφόρους τρόπους,συνεργάζονται ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ ΑΜΕΣΑ και ΦΑΝΕΡΑ με τον διάβολο,η συντριπτική πλειοψηφία των υπολοίπων δεν έχει επίγνωση των επιδράσεων που υφίσταται από το πονηρό πνεύμα...Αν κάποιος προβληματισθεί και αρχίσει ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ,σύντομα θα αποκτήσει τις σχετικές ενδείξεις».(Ζεις τη ζωή σου, όποια σου έχει τύχει)!!
Γιατί, αν ζούμε στην αμαρτία με τη θέλησή μας παρ΄όλο που ΓΝΩΡΙΣΑΜΕ καλά την αλήθεια,δεν απομένει πια καμιά θυσία για τη συγχώρηση των αμαρτιών μας...
Σκεφτείτε πόσο αυστηρότερη τιμωρία αξίζει εκείνος που εξευτέλισε τον Υιό του Θεού,που θεώρησε χωρίς αξία το αίμα της νέας διαθήκης,με το οποίο εξαγνίστηκε,και που εξύβρισε το Άγιο Πνεύμα που του δώρισε τη χάρη.Ξέρουμε ποιος είναι αυτός που είπε:«Σ'εμένα ανήκει η εκδίκηση,εγώ θα ανταποδώσω,λέει ο Κύριος»,και το άλλο:«Ο Κύριος θα κρίνει το λαό του».
ΦΟΒΕΡΟΝ ΤΟ ΕΜΠΕΣΕΙΝ ΕΙΣ ΧΕΙΡΑΣ ΘΕΟΥ ΖΩΝΤΟΣ...
...Νυνί δε μένει ΠΙΣΤΙΣ,ΕΛΠΙΣ,ΑΓΑΠΗ,τα τρία ταύτα.Μείζων δε τούτων η ΑΓΑΠΗ...
@ Βασίλης Κόλιας
ΑπάντησηΔιαγραφήΠράγματι είμαι λίγο υπερβολικός, αλλά ποιητική αδεία. Δεν γράφω πραγματεία ούτε δοκίμιο...
Πλην όμως και οι ερημίτες και οι δερβίσηδες επιβεβαιώνουν αυτό που περιγράφω, ήταν πάντα υπο καταδίωξη από την θεσμική έκφραση της θρησκείας. Η εκκλησιαστική ιστορία που γνωρίζω καλά μου παρέχουν πλήθος σχετικών ενδείξεων ή και αποδείξεων.
"Αυτοί οι οποίοι χρειάζονται άλλους για να τους ορίσουν, δεν ζουν την ζωή τους, αλλά την βλέπουν να περνά από μπροστά τους. "
Δεν αναφέρομαι στον ...σύμπαντα κόσμο, αλλά μόνο για το παρόν και μάλιστα στα εντελώς τελευταία χρόνια. Στο ακόμα και εγγύς παρελθόν, τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Πλην όμως οι κοινωνίες με κοινοτικά χαρακτηριστικά δεν κατάφεραν να ικανοποιήσουν τα μέλη τους και γι' αυτό εξελίχθηκαν στις σύγχρονες κοινωνίες. (μιλώντας βέβαια εντελώς απλουστευτικά)
Οι προσδοκία των σωτήρων είναι ακριβώς ένας ετεροκαθορισμός των μελών μιας κοινωνίας.
@ Ανώνυμος
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν μου διαφεύγει ο ρόλος των ορμονών, απεναντίας μάλιστα. Η αδρελανίνη είναι ένα φυσικό αντικαταθλιπτικό που μπορούμε να χρησιμοποιούμε χωρίς φόβο.
Στην κοινοτική κοινωνία, μιλώντας πολύ γενικά, τα άτομα είναι που ετεροκαθορίζονται από την κοινότητα. Αυτό το έχω ζήσει και ο ίδιος σε κοινωνίες που ακόμα, εν πολλοίς, βρίσκονται πολλά πολλά χρόνια πίσω και υπάρχει έντονο το κοινοτικό στοιχείο.
Δεν θεωρώ ότι είμαι σε θέση να προτείνω ένα εναλλακτικό κοινωνικό μοντέλο. Είναι τελείως εκτός των δυνατοτήτων μου!
@ Ανώνυμος
ΑπάντησηΔιαγραφήπροσωπικά ακόμα δεν έχω καταλάβει τον ψυχικό μου κόσμο!
@ Ανώνυμος
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατά την δική μου άποψη όσοι φοβούνται να ζήσουν ονομάζουν την ζωή αμαρτία και φαντάζονται διαβόλους και άλλα τέτοια...
Πλην όμως, όπως αγαπάτε!
π.ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΜΕΣΚΟΣ VS κ.ΜΕΣΚΟΥ!
ΑπάντησηΔιαγραφή«Το επόμενο στάδιο της δαιμονικής προσπαθείας, αφού γίνει η σπορά μιας σκέψης και γίνει αυτή αποδεκτή από τον άνθρωπο, είναι η υλοποίηση, η πραγματοποίηση της σκέψης και η μετατροπή της σε ΠΡΑΞΗ. Τότε πια έχουμε την ΕΜΠΡΑΓΜΑΤΗ αμαρτία. Αν η διαδικασία αυτή επαναληφθεί ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ, τότε έχουμε μιά ΑΥΤΟΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ της όλης διαδικασίας, οπότε ο χρόνος που είναι αναγκαίος για τον έλεγχο της σκέψης από τον λογικό νου του ανθρώπου εξανεμίζεται. Έτσι δεν υπάρχουν περιθώρια για έκφραση της ελευθερίας του, και έχουμε την έξη δηλαδή τη συνήθεια και τελικά την ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ. Ο διάβολος διαμέσου της έξης ΕΛΕΓΧΕΙ αφανώς μεν, αλλά αποφασιστικά, τον άνθρωπο. Η δυσάρεστη πιστοποίηση αυτού του γεγονότος γίνεται, όταν για λόγους ανωτέρας βίας ο άνθρωπος αισθάνεται αναγκασμένος να διαφοροποιήσει τη συμπεριφορά του. Τότε διαπιστώνει ότι αυτό είναι πολύ δύσκολο ή και αδύνατο, ότι είναι ΔΕΣΜΙΟΣ κάποιου ΕΧΘΡΟΥ του».(π. Αρσενίου Μέσκου - Ο έρωτας στην εν Χριστώ ζωή Σεπτέμβριος 1997 σελ.107-108)
...Νυνί δε μένει ΠΙΣΤΙΣ, ΕΛΠΙΣ, ΑΓΑΠΗ, τα τρία ταύτα, Μείζων δε τούτων η ΑΓΑΠΗ...
ps 'Οπως καταλάβατε αδερφέ μου ζούμε μέσα στα όρια που μας όρισε ο π. Αρσένιος τον οποίο αγαπάμε και προσευχόμαστε γι' αυτόν. Όσο αφορά τον ...άλλο δηλ. τον κ. Μέσκο που «αιχμαλωτίστηκε» από τον «εχθρό» για λίγο καιρό ακόμη θα «ζει» στο όριό του -μη φοβάστε- θα ξαναγίνει μοναχός όταν μετά από ένα περιστατικό,
που δεν μας το αποκάλυψαν, θα τον αγγίξει η Χάρις του Κυρίου προς δόξα της Εκκλησίας του. Θα βοηθηθεί πολύ και από τον Επίσκοπο που υπηρέτησε στη NASA...
@ Ανώνυμος
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχουν άνθρωποι που αναγνωρίζουν τα λάθη τους και προχωρούν στην ζωή και υπάρχουν άνθρωποι που προκειμένου να μην αναγνωρίσουν τα λάθη τους αποχωρούν στον κόσμο της φαντασίας τους. (αν διαβάσετε σχόλια σε προηγούμενες αναρτήσεις μου θα δείτε και άλλους συναδέλφους σας.) Όπως αγαπάτε!
Δεν μπορώ όμως να μην το πω. Το ανέκδοτο με τον ...διαστημικό επίσκοπο, μου άρεσε πολύ!
Επιτρέψτε μου να πώ στους αφελείς ότι ο διαστημικός επίσκοπος είναι το πλέον ακατάλληλο πρόσωπο για να βοηθήσει το Μέσκο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι όποιος δεν καταλαβαίνει το γιατί είναι το πιο ακατάλληλο πρόσωπο, δεν έχει διαβάσει το φοβερό βιβλιο με τίτλο ΤΟ ΣΗΜΑΔΙ ΤΟΥ ΚΑΙΝ των Μάργκαρετ και Γουίλαρντ Μπήτσερ...