Η ζωή και η σωτηρία της

Η τελευταία φράση της προηγούμενης ανάρτησης είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και έτσι φυσιολογικά πρέπει να πω κάτι περισσότερο.

«Γιατί “σωτηρία” ίσον άρνηση της ζωής.»

Τι είναι η ζωή, και γιατί η σωτηρία της την καταστρέφει; Μερικά ερωτήματα για τα οποία κανείς, και εγώ ανάμεσα στους άλλους, μπορεί να μιλά ατέλειωτα. Όποιος διαβάζει λίγο προσεκτικά αυτό το μπλογκ καταλαβαίνει ότι δεν κάνω μεγάλες αναλύσεις, αλλά θέτω ερωτήματα και λέω απόψεις που έχουν σαν πρόθεση να κάνουν τον αναγνώστη να σκεφτεί. Να κατανοήσει ότι διάφορα αυτονόητα δεν είναι καθόλου αυτονόητα και να αναζητήσει ο ίδιος απαντήσεις. Στα σεμινάρια που έκανα τους δύο χειμώνες που πέρασαν έδωσα στους παρόντες και συγκεκριμένα εργαλεία για να οικοδομήσουν τις δικές τους απαντήσεις. Απαντήσεις που μπορούν να κινούνται σε διαμετρικά αντίθετες κατευθύνσεις. Εν καιρώ θα παρουσιάσω αναλυτικά και συστηματικά όλα αυτά. Να συμπληρώσω λέγοντας ότι μπορώ να είμαι βέβαιος ότι κάτι είναι λάθος, χωρίς να ξέρω με βεβαιότητα το τι είναι σωστό. Γιατί είναι πολύ πιο εύκολος ο έλεγχος του λάθους από την φανέρωση του σωστού.

Τι σημαίνει λοιπόν “να ζω την ζωή μου”; Πρωταρχικά σημαίνει ότι αποδέχομαι την ζωή μου, αυτό που κάνω μου αρέσει, το θέλω, το αγαπώ. Αναζητώ την ψυχική και συναισθηματική πληρότητα μέσα στην ζωή μου, μέσα σε αυτό που με περιβάλει. Μα βέβαια η ζωή μου είναι γεμάτη από πράγματα που δεν τα θέλω, δεν μου αρέσουν, δεν τα αγαπώ. Δεν πιέζω τον εαυτό μου να φανεί ότι του αρέσουν ή τα θέλει ή τα αγαπά. Όχι, δεν αγαπώ τους εχθρούς μου! Αναγνωρίζω τα σκοτεινά στοιχεία της ζωής μου και κάνω ότι μπορώ για να τα περιορίσω. Δεν μένω όμως μόνο σε αυτό. Φροντίζω να πλουτίσω την ζωή μου με πράγματα άλλα, που μου αρέσουν, που τα θέλω, που τα αγαπώ. Την προσοχή μου την δίνω σε αυτά, και η ζωή η ίδια μου δίνει πολλά τέτοια στοιχεία.

Αναλαμβάνω την ευθύνη όχι την υπευθυνότητα, για τα αρνητικά και στρέφομαι στα θετικά, τα καλλιεργώ, τα αναπτύσσω, φροντίζω αυτά να δίνουν τον τόνο στην ζωή μου και περιορίζω στο ελάχιστο δυνατόν την επίδραση των αρνητικών. Όλα στηρίζονται στην αποδοχή, σε όλο της το βάθος, της πραγματικότητάς μου, της θετικής και της αρνητικής και την ολόθυμη συνεργασία μου με αυτήν. Δεν είναι τόσο απλό αυτό…

Τι είναι η σωτηρία; Η αντίληψη ότι πρέπει να αλλάξει ριζικά η ζωή μου. Ότι πρέπει να βρω την μαγική συνταγή που θα κάνει τα πράγματα διαφορετικά, και τότε θα εξαφανισθούν τα αρνητικά και μείνουν μόνο τα θετικά. Η σωτηρία είχε, έχει και θα έχει δύο όψεις, την θρησκευτική και την πολιτική. Η ανθρωπότητα έχει πιστέψει κατά καιρούς και τις δύο και έχει κάνει σοβαρές επενδύσεις προσδοκώντας αυτές τις σωτηρίες. Το αποτέλεσμα είναι εντελώς απογοητευτικό, αλλά δεν είναι εύκολο κανείς να παραιτηθεί από τις προσδοκίες του. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις οι δύο διανοούμενοι που ανέφερα και στάθηκαν αφορμή για αυτές τις σκέψεις. Καταλαβαίνουν τα αδιέξοδα της πολιτικής και της θρησκείας, αλλά δεν μπορούν να παραιτηθούν από την προσδοκία μια νέας σωτηρίας. Θεωρούν ότι επειδή δίνουν νέα ονόματα λένε κάτι νέο. Δικαίωμά τους.

Το πρόβλημα κατά την γνώμη μου είναι η ελλιπής αφομοίωση των γνώσεων που μας προσφέρει η επιστήμη. Ο κόσμος, η ζωή, ο άνθρωπος και οι κοινωνίες είναι εξαιρετικά πολύπλοκα και χαοτικά συστήματα και δεν είναι δυνατόν να βρεθούν λύσεις συμπαγείς και γενικής ισχύος. Δεν υπάρχει σωτηρία, δεν υπήρξε ποτέ σωτηρία, αλλά διαρκής αγώνας για βελτίωση της υπάρχουσας κατάστασης. Αυτός ο αγώνας είναι σκληρός, δύσκολος και απαιτεί ενήλικα άτομα. Στις μη δυτικές κοινωνίες οι ανήλικοι περισσεύουν γι’ αυτό και κοινωνίες αυτές είναι κοινωνίες που προσδοκούν την σωτηρία και αναμένουν σωτήρες. Το να είναι κανείς ενήλικος ή ανήλικος δεν έχει σχέση με την ηλικία, την μόρφωση και την κοινωνική θέση…

Πάνω από όλα είναι θέμα κουλτούρας και ο νοών νοείτο!