1975

Ποτέ δεν έθεσα στον εαυτό μου το ερώτημα αν πιστεύω στον Θεό. Ο Θεός ήταν για μένα μια αυταπόδεικτη και χειροπιαστή πραγματικότητα. Δεν πρόφθασα να προβληματισθώ γιατί από πολύ μικρός, πρέπει να ήμουν ή στο τέλος του δημοτικού ή στην πρώτη τάξη του γυμνασίου, όταν είχα την πρώτη εμπειρία της παρουσίας του Θεού μέσα μου. Ελάχιστα πράγματα θυμάμαι από την εποχή εκείνη, την εμπειρία όμως αυτήν την διατηρώ καθαρή στην μνήμη μου.

Δεν της έδωσα καμιά σημασία, πέρα από το ότι, θεωρούσα αυτονόητο το να πιστεύω και πήγαινα αδιαμαρτύρητα στην Εκκλησία, όταν με πήγαιναν οι γονείς μου. Τα επόμενα χρόνια δεν συνέβη κάτι το αξιοσημείωτο μέχρι την σημερινή Β΄ Λυκείου, οπότε δύο γεγονότα άλλαξαν την ροή των πραγμάτων. Υπήρχε άγραφο έθιμο, η Ε΄ τάξη του Πειραματικού Θεσσαλονίκης να πηγαίνει ως εκδρομή έτους, το Πάσχα στο Άγιον Όρος! Το φαντάζεσθε; Ήμασταν η τελευταία χρονιά που ακολούθησε το έθιμο αυτό…

1975, στο Άγιον Όρος. Μόλις είχαν έρθει οι νέες συνοδείες, αλλά ακόμα λίγα πράγματα είχαν αλλάξει. Ο τόπος και οι άνθρωποι μου κίνησαν το ενδιαφέρον, και την χρονιά εκείνη επισκέφθηκα το Άγιον Όρος ακόμα δύο φορές. Υπήρχαν άνθρωποι εκεί, εκείνη την εποχή, που είχαν την δική τους σοφία. Επισκέφθηκα ένα καλύβι, όπου ένας σκυφτός γεράκος μας έδωσε κάτι τι, δεν θυμάμαι τι ακριβώς, ένα κέρασμα μέσα σε κονσέρβα από τα περίφημα, εκείνη την εποχή, πιθανόν και τώρα, καλαμάρια Portola και μου είπε μια από τις πιο σοφές κουβέντες που άκουσα ποτέ. Τον ρώτησα, πως θα καταλάβω τι είναι σωστό, ποιο είναι το θέλημα του Θεού, και μου απάντησε: Δια της δοκιμής! Τότε δεν κατάλαβα τι μου είπε, αλλά έμεινε στην μνήμη μου και όσοι καταλαβαίνουν, καταλαβαίνουν…

Το άλλο γεγονός ήταν το ότι βρήκα στην βιβλιοθήκη της τάξης ένα βιβλίο του κ. Γιανναρά, νομίζω το Πείνα και Δίψα. Αυτά τα δύο γεγονότα μου έδωσαν να καταλάβω ότι πίσω από την αφελή πίστη που είχα κρύβονται πράγματα που έχουν μεγαλύτερη αξία και έτσι μέσα στο έντονα πολωμένο κλίμα των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης, όταν όλοι δήλωναν μαρξιστές δήλωνα μαχητικά χριστιανός. Πάντως όλα ξεχαστήκαν προς στιγμήν, μπροστά την λαίλαπα που λέγονταν, εισαγωγικές εξετάσεις για το πανεπιστήμιο.

Όταν το πανηγύρι για την επιτυχία της εισαγωγής στο πολυτεχνείο τελείωσε, ξαναθυμήθηκα ότι δήλωνα χριστιανός και θέλησα να ασχοληθώ πιο στα σοβαρά με αυτό. Συχνές επισκέψεις στο Άγιον Όρος και μελέτη των θεολογικών βιβλίων των θεολόγων που ήταν στην επικαιρότητα την εποχή εκείνη, αυτών που θα ονομασθούν θεολόγοι της δεκαετίας του 60 και αργότερα νεορθόδοξοι. Είχα καλές επιδόσεις στον τομέα αυτό, αλλά δεν επηρεαζόταν ιδιαίτερα η ζωή μου. (συνεχίζεται).

Ο Θεός και ...εγώ

Είχα την ιδέα να δημοσιεύσω στο μπλογκ την εισαγωγή που έγραψα για το νέο μου βιβλίο, το …δεν ξέρω ακόμα τον τίτλο του. Το για πιο λόγο το κάνω είναι …αδιευκρίνιστο. Ίσως γιατί είναι κάπως ανεξάρτητη από το υπόλοιπο βιβλίο, ίσως γιατί για μερικούς γνωστούς μου έχει ενδιαφέρον, ίσως γιατί θέλω να εισπράξω …αντιδράσεις, ίσως γιατί απλά έτσι μου ήρθε. Στην συνέχεια λοιπόν θα την παραθέσω όχι ολόκληρη αλλά κατά τμήματα, χωρίς να αποκλείεται ενδιαμέσως να αναφερθώ σε άλλα θέματα. Όποιος την παρακολουθήσει και δει το κείμενο που θα υπάρχει στο βιβλίο όταν με το καλό αυτό εκδοθεί, σε κανά χρόνο, θα αντιληφθεί την διαφορά που έχει το αρχικό κείμενο ενός έργου (μου) από το τελικό!
Πέρα από ότι πιστεύει ή φαντάζεται ή νομίζει κανείς για τον Θεό, ο Θεός είναι κατ’ αρχάς μια λέξη και μια έννοια. Μια λέξη και μια έννοια που εξάπτει την φαντασία, τον προβληματισμό και το ενδιαφέρον των ανθρώπων από πολύ παλαιά μέχρι και αυτήν ακριβώς την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές και μπορούμε να στοιχηματίσουμε ότι αυτό θα συνεχίσει να συμβαίνει τουλάχιστον για το προβλεπτό μέλλον.
Η ανησυχία των ανθρώπων σχετικά με τον Θεό τροφοδοτείται από δύο πηγές. Από τον ισχυρισμό κάποιων ότι ο Θεός ανακατεύεται στην ιστορία των ανθρώπων και μιλά και φανερώνει τα του εαυτού του αλλά επίσης και από το γεγονός ότι η ανθρώπινη σκέψη εξελίσσεται καθώς η ανθρωπότητα συσσωρεύει διαρκώς νέες γνώσεις. Έτσι εκεί που πάει το θέμα να κλείσει κάτι συμβαίνει, μια επιστημονική ανακάλυψη, ένα ιστορικό γεγονός και ανοίγει ξανά. Σήμερα και πάλι είναι ανοικτό. Ανοικτό αλλά με διαφορετικό, νέο τρόπο.
Χονδρικά το πράγμα έχει ως εξής: είναι ξεκάθαρο ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τον Θεό. Θέλετε γιατί ο εγκέφαλός μας είναι έτσι καλωδιωμένος, θέλετε γιατί μας έχει καταδικάσει σε αυτήν την αναζήτηση-ανάγκη η εξέλιξη, θέλετε γιατί ο Θεός μας έπλασε έτσι ώστε να τον αναζητούμε, για όποιον λόγο εν πάση περιπτώσει προτιμάτε, η ανάγκη του Θεού είναι κάτι παραπάνω από ζωντανή. Υπάρχει όμως μια δυσκολία που δεν μας αφήνει να ησυχάσουμε. Σήμερα, όλες οι μεγάλες αφηγήσεις του παρελθόντος για τον Θεό φαίνονται ανεπαρκείς, όλες οι παραδοσιακές θρησκείες βρίσκονται σε φάση οπισθοχώρησης. Ακόμα και εκεί που φαίνεται ότι τα πράγματα ακολουθούν διαφορετική πορεία, μιλώ για το Ισλάμ, μια προσεκτικότερη παρατήρηση αποκαλύπτει ότι το Ισλάμ φαίνεται να αναπτύσσεται περισσότερο σαν μια πολιτική αλήθεια παρά σαν μια θρησκευτική πραγματικότητα. Σε κάθε όμως περίπτωση, για εμάς, τους δυτικούς εμφανίζεται ελάχιστα ελκυστικό.
Το ανθρώπινο είδος είναι πολύ παράξενο είδος και αυτή η παραξενιά του εκδηλώνεται με την αγάπη του παράξενου, του εξωτικού, του απίθανου ή του απίστευτου. Έτσι οι μεγάλες αφηγήσεις φαντάζουν στα μάτια των πολλών ως απίθανες, παράξενες και απίστευτες, επομένως για μερικούς είναι άκρως ελκυστικές. Διατηρούν λοιπόν ακόμα οπαδούς και πιστούς, προκαλώντας την απορία και την αμηχανία των υπολοίπων που δεν είναι πρόθυμοι να πιστέψουν στα απίστευτα. Αυτό το παράδοξο έχει προσελκύσει το ενδιαφέρων πολλών επιστημόνων διαφόρων κλάδων και η έρευνα πάνω στα θέματα της θρησκείας είναι εκτενής, όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς ψάχνοντας λίγο την σχετική βιβλιογραφία.
Στο προηγούμενο βιβλίο μου, το Σοκ και Δέος, υποσχέθηκα να μιλήσω και εγώ για το θέμα αυτό. Φυσικά αυτό το έκανα και το κάνω γιατί πιστεύω ότι έχω να πω κάτι διαφορετικό από τα συνήθη, κάτι που ξεφεύγει από την πεπατημένη. Αυτή η αισιοδοξία μου βασίζεται σε δύο σκέλη. Αφενός μεν σε …εμένα, αλλά αφετέρου και στον Θεό! Δηλαδή στην ιδιαίτερη προσωπική σχέση μου με τον Θεό και στα δικά μου ερμηνευτικά, λογικά και επιστημονικά εργαλεία που ανέπτυξα στην προσπάθειά μου να εξηγήσω και να ερμηνεύσω αυτήν την σχέση. Τον πυρήνα των εργαλείων αυτών, καθώς και την λογική, θεολογική και επιστημονική τεκμηρίωσή τους την παρουσίασα στο βιβλίο μου Η Υπόθεση των Λογικών Κβάντων, όπου και άφησα κάποιους υπαινιγμούς για τις πιθανές της χρήσεις.
Για αυτήν όμως την σχέση δεν έχω μιλήσει καθόλου μέχρι τώρα, αλλά είμαι υποχρεωμένος να το κάνω τώρα γιατί μόνο έτσι μπορεί να γίνει κατανοητό το καινούργιο που έχω να προσθέσω στην ήδη εκτεταμένη σχετική βιβλιογραφία. Είμαι λοιπόν υποχρεωμένος να μιλήσω λίγο αυτοβιογραφικά, όχι για να συμπληρωθεί το βιογραφικό μου, που άκρες μέσες ήδη το έχω συμπληρώσει, αλλά να φωτισθεί το τι έχω στο μυαλό μου και τι εννοώ με την ανάλυση και την σύνθεση που θα παρουσιάσω στο βιβλίο αυτό.
Θα μιλήσω για πράγματα που είναι για τους πολλούς απίστευτα, αλλά όπως και τις άλλες φορές που γράφω, δεν αποσκοπώ να υποχρεώσω τους αναγνώστες να πεισθούν. Θα διη-γηθώ αυτό που έχω, αυτό που ξέρω και εναπόκειται στην κρίση του αναγνώστη να δεχθεί ή να απορρίψει τα λεγόμενά μου.
(Συνεχίζεται...)

Γυμνοί κατακτητές

Αρσένιε θέλω να διαβάσεις αυτά (που έχω γράψει) μου είπε μια εκλεκτή συνάδελφος στο σχολείο και μου έδωσε ένα κείμενό της και μερικά ποιήματα. Μα της λέω δεν είμαι φιλόλογος ούτε έχω τέτοιες γνώσεις. Δεν πειράζει μου λέει, θέλω την γνώμη σου. Βλέπετε το Σοκ και Δέος έχει πολλούς θαυμαστές και μάλιστα, προς μεγάλη μου έκπληξη, και όσον αφορά την γραφή! Που να δει ο φιλόλογος που με βασάνιζε στην έκθεση, στο λύκειο…

Διάβασα και συγκινήθηκα, η μια σκέψη έφερε την άλλη και τελικά λέω να σας την πω. Το σκηνικό του κειμένου ήταν στημένο στο χωριό του συζύγου της, στην παραλία του οποίου πέρασα τις καλύτερες, ίσως, διακοπές μου. Την παραλία λοιπόν αυτήν, τα απογεύματα, εγώ πέτυχα τρεις φορές, την περιδιάβαιναν ολόγυμνοι ένα ζευγάρι μεσήλικων εγγλέζων. Αυτό το υποθέτω γιατί, από την όψη δεν ήταν έλληνες και η πλειονότητα των ξένων ήταν άγγλοι.

Έβλεπα τα γυμνά σώματα, που ήταν εμφανώς γυμνασμένα και καλοδιατηρημένα και έβλεπα τα αδυσώπητα σημάδια του χρόνου αποτυπωμένα επάνω τους και καταλάβαινα ότι δεν υπάρχει λύτρωση τουλάχιστον προς το παρόν από τον πανδαμάτορα χρόνο…

Η παραλία δεν ήταν ερημική, ούτε βέβαια και πολύβουη. Σκεπτόμουν, πόσο ασφαλής και βέβαιος πρέπει να αισθάνεσαι για να μπορείς να εκθέτεις ολόγυμνο τον εαυτό σου. Το έχω ξανασυναντήσει αυτό αλλά πάντα από ανθρώπους της μέσης ηλικίας. Αντιθέτως οι νέοι αν θα μείνουν γυμνοί, ως επί το πλείστον θέλουν να έχουν εξασφαλισμένη ιδιωτικότητα. Σκέπτομαι ότι αυτό οφείλεται στο ότι για τον νέο η γύμνωση παραπέμπει έντονα στο σεξ και δεν μπορεί να λειτουργήσει δημοσίως. Αντιθέτως για τους μεγαλύτερους μπορεί να σημαίνει μια άλλου είδους σχέση με το περιβάλλον, μια άλλου είδους σχέση με το σώμα…

Την τρίτη λοιπόν φορά που τους συνάντησα συνέβη να περάσουν από πολύ κοντά μου. Χωρίς αμφιβολία αισθάνθηκα λίγο άβολα, αλλά θύμωσα όταν αντελήφθην ότι καθώς περνούσαν από μπρος μου, μου έριξαν ένα περιφρονητικό βλέμμα, τουλάχιστον έτσι το αισθάνθηκα. Αισθάνθηκα σαν να με έφτυσαν, γιατί πράγματι αυτό έκαναν. Όταν περνάς μπροστά από τον άλλο γυμνός χωρίς ντροπή, τότε είναι σαν να λες ότι ο άλλος …δεν υπάρχει, ή ότι έχει τόση αξία όση …αν δεν υπήρχε.

Καθώς τα ξαναθυμήθηκα όλα αυτά, σκέφτηκα ότι για τους εγγλέζους αυτούς δεν ήμουν παρά ένας ιθαγενής και επομένως δεν άξιζα κανενός είδους σεβασμό ή ντροπής. Όπως οι παππούδες των προπάππων τους, ντυμένοι, κατακτούσαν τους γυμνούς ιθαγενείς, έτσι και αυτοί, γυμνοί, κατακτούν ντυμένους ιθαγενείς…

Και θυμήθηκα την κουβέντα που έγινε στον χώρο αυτό για το μέλλον της Ελλάδας. Δεν υπάρχει φόβος, δεν θα χρεοκοπήσουμε, αλλά αν συνεχίσουμε την αυτοκαταστροφική μας πορεία θα μετατραπούμε σε πρώτης ποιότητας …ιθαγενείς.

Δεν μπορώ να φαντασθώ ότι θα μπορούσαν να έχουν αυτήν την συμπεριφορά σε μια χώρα όπως η Αυστρία, η Δανία ή το Βέλγιο. Εκεί υπάρχουν σαφώς καθορισμένες περιοχές, φυλασσόμενες, για τους γυμνιστές, και δεν θα μπορούσε κανείς να γυρνά γυμνός σε μια απλή παραλία. Βέβαια, όπως και σε όλα τα άλλα θέματα εδώ υπάρχει ανομία, όχι πλήρης αλλά αρκετή, έτσι ώστε να είμαστε χώρα ιθαγενών αλλά …ευρωπαϊκών προδιαγραφών!

Αυτό δεν μπορώ να το καταπιώ.

Η εκδίκηση της ξανθιάς

Πηγαίνοντας πρωΐ πρωί στο εκλογικό κέντρο σκεπτόμουν, σπάσε πλάκα να είναι κανένας δικαστικός αντιπρόσωπος πολύ νέος, και να πρέπει να κάνω ότι μου λέει…

Μπαίνοντας στην σχολική αίθουσα, την πρόχειρα μεταλλαγμένη σε εξεταστικό κέντρο, βλέπω μια ξανθιά μπάρμπυ, μια άλλη (φυσιολογική) κοπέλα και ένα ηλικιωμένο κύριο. Οι δυό κοπέλες κάτι έκαναν και ο κύριος καθόταν. Μου μπαίνουν ψύλλοι στα αυτιά, βρες μπας και είναι αυτή η δικαστική αντιπρόσωπος; Πλησιάζω, σηκώνει το κεφάλι, την ρωτάω είστε η δικαστική αντιπρόσωπος; Ναι Ελένη … Με το που την βλέπω, χωρίς να το καταλάβω, μου κερδίζει τον σεβασμό, ξεχνάω όλες τις προκαταλήψεις και τα σκέψεις που είχα και μπαίνω και εγώ στο παιχνίδι.

Για τις επόμενες 14 ώρες αυτή η κουκλίστικη νεαρή κυρία με άφησε πολλές φορές άφωνο με τον τρόπο που διαχειρίστηκε την όλη εκλογική διαδικασία. Πάμπολλες φορές σκέφτηκα ότι αν την έβλεπα κάπου αλλού, με την κουκλίστικη εμφάνισή της, θα την υποτιμούσα φοβερά, και όμως πάνω στην μάχη ήταν εκπληκτική. Με καθαρό μυαλό, γρήγορες και σωστές αποφάσεις, φοβερή αντοχή, και οργανωτικό πνεύμα διεκπεραίωνε πανάξια τα καθήκοντά της, χωρίς να χάσει ούτε για λίγο το χαμόγελο και το χιούμορ της.

Η μέρα πέρασε πολύ καλύτερα από ότι φανταζόμουνα, αλλά το κλου ήταν το τέλος, στην καταμέτρηση των ψήφων. Η διαδικασία ξεκίνησε νωχελικά και είπα μέσα μου, την βάψαμε, αύριο θα τελειώσουμε. Μετά από λίγο, σταματάει κάτι λέει στην άλλη και ξαφνικά γίνεται έκρηξη. Ο ηλικιωμένος κύριος ήταν της ίδιας ηλικίας …με μένα και ήταν μηχανικός αεροσκαφών… Μέχρι τότε δεν έδειξε κάτι το ιδιαίτερο, βέβαια περάσαμε πολύ καλά μαζί.

Η Ελένη λοιπόν αλλάζει λίγο την διαδικασία και επιταχύνει, με παρασέρνει και εμένα, αλλάζω και εγώ λίγο την διαδικασία και εμπλέκεται πλήρως και ο ηλικιωμένος! Μέσα σε ελάχιστα λεπτά οι τρεις μας γίναμε ένα καλοκουρδισμένο σύνολο που έβγαζε φωτιές! Η καταμέτρηση και η επαλήθευση των ψήφων έγινε σε χρόνο ρεκόρ. Είχαμε τους περισσότερους εγγεγραμμένους και ψηφίσαντες από όλα τα άλλα τμήματα και όμως τελειώσαμε σχεδόν τρία τέταρτα πριν από αυτά!

Μετά από αυτό έφυγα βαθειά εντυπωσιασμένος… Ποτέ μην υποτιμάτε μια …ξανθιά!

Μετά έμαθα ότι εκλέχτηκε ο …λαού θέλοντος (αυτό για όσους αμφισβητούν τον κρυφό ρόλο της ορθόδοξης παράδοσης και στην σύγχρονη πολιτική) πρωθυπουργός! Δεν αρνούμαι ότι μου είναι συμπαθής, ακόμα κι’ αν είναι γιός του Ανδρέα Παπανδρέου.(Λέτε μετά από λίγα χρόνια να μας κυβερνά η κόρη του Μητσοτάκη;) Όσο και αν τον ειρωνεύονται εχθροί και φίλοι, ξέρω ότι είναι άνθρωπος με ιδέες και πιστεύω ότι τον ψήφισαν αρκετοί για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Σαν κοινωνία πιάσαμε πάτο και έχουμε απελπιστική ανάγκη για ιδέες…

Το κακό είναι ότι υπάρχουν ακόμα πολλοί που …κουνάν πλαστικές σημαίες… Για να δούμε! Πάντως η εικόνα που απεκόμισα από τους εκλογείς που περνούσαν από μπροστά μου ήταν θετική. Δεν μπορεί θα βρούμε τον δρόμο μας, εφόσον υπάρχουν νέοι σαν τον τεχνικό και …την ξανθιά δεν μπορεί θα βρεθεί και μια ηγεσία που να τους αξιοποιήσει!

Υπάρχει Θεός!

Σύμφωνοι, μπορεί και να μην υπάρχει, αλλά πριν πολύ πολύ καιρό, βγαίνοντας από την εκκλησία ενός χωριού, με βρίσκει ένας (τότε) μαθητής εκφωνώντας με έμφαση αυτήν την φράση και δείχνοντας με το δάκτυλό του τον ουρανό! Τι είχε συμβεί; Σε ένα διαγώνισμα είχε “πέσει” ένα θέμα από αυτά που είχε διαβάσει! Είχε τόση χαρά ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του που ανακάλυψε …την Αμερική, ώστε ακόμα τον θυμάμαι.

Και τον θυμήθηκα χθες, όταν αναφώνησα και εγώ με την σειρά μου …υπάρχει Θεός! Το κακό είναι ότι για να εξηγήσω τι με έκανε να περάσω και εγώ …από την πορεία προς την Δαμασκό, θα κάνω τον Γιώργο τον Λιάγκα, αλλά και την Σαλογραία (παρένθεση) η οποία αδιαλείπτως μου στέλνει κάνα δυό υβριστικά μηνύματα καθημερινά, αν και φαίνεται ότι βαρέθηκε τις τελευταίες μέρες και το αραίωσε σε βαθμό που να αισθάνομαι …έλλειψη! (τέλος η παρένθεση).

Λοιπόν αγαπητοί Μακικοί, όταν το σύστημα είναι ανοικτό, έχεις την τάση να το πειράζεις και εγώ δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό. Ότι το πειράζεις όμως σε πειράζει και έτσι κάποια στιγμή ο αθόρυβος υπολογιστής σταμάτησε να …ξεκινά. Αφού εξήντλησα όλα τα γιατροσόφια που ήξερα, θυμήθηκα τον Γιώργο και τον φαντάστηκα να λέει, καλά να πάθεις, θυμήθηκα και την Σαλογραία που προανήγγειλε επανειλημμένως ότι ο ουρανός θα πέσει στο κεφάλι μου και είπα ας πάρω τηλέφωνο τον τεχνικό στο κατάστημα που αγόρασα τον υπολογιστή.

(παρένθεση) Είμαι συνηθισμένος σε κάτι τέτοιο. Οι φορές που αγόρασα μηχάνημα και δεν χρειάστηκε να το επιστρέψω αμέσως ως ελαττωματικό είναι ελάχιστες και από κεκτημένη ταχύτητα πίστεψα ότι και στην περίπτωση αυτή το ίδιο συμβαίνει, θα πρέπει να το πάω πίσω (κλείνει η παρένθεση)

Και ο ουρανός όντως έπεσε στο κεφάλι μου, και ο Γιώργος έχει κάθε δίκιο να γελά, αν και είμαι βέβαιος ότι και Μακ να έπαιρνα και αυτό θα χαλούσε. Γιατί όσο και να προσπαθώ να πάρω τηλέφωνο, κανείς δεν το σηκώνει. Σχεδόν 18 ώρες προσπαθούσα να πάρω τηλέφωνο και από την άλλη πλευρά πλήρης αφωνία… Παίρνω στα κεντρικά, μου δίνουν ένα τεχνικό του λέω τα συμπτώματα και μου λέει, μάλλον κάηκε η μητρική! Πλήρης επιβεβαίωση των κακών προαισθήσεων. Με φαντάζομαι να πηγαίνω στον Πειραιά, terra ingognita για μένα, να ψάχνω να αφήσω κάπου το αυτοκίνητο και να κουβαλάω τον υπολογιστή αγκομαχώντας να τον πάω για επισκευή.

Το καλό το παλικάρι όμως ξέρει και άλλο μονοπάτι και έτσι αποφασίζω να πάω τον υπολογιστή στο κατάστημα της Αγίας Παρασκευής και από εκεί να το στείλουν στον Πειραιά. Θα αργήσει έτσι η επισκευή, αλλά προτιμότερο από το άλλο σενάριο του Πειραιά. Δεν είμαι όμως από αυτούς που το βάζουν κάτω και έτσι κάθε λίγο και λιγάκι προσπαθώ να πιάσω γραμμή. Και ω του Θαύματος! Δέκα λεπτά πριν φύγω για να δώσω τον υπολογιστή στο εδώ κατάστημα, μια κατά αγχωμένη κοπέλα σηκώνει το τηλέφωνο! Ζητώ τον τεχνικό και αυτός εκτός του ότι είναι εκεί, για μια ακόμα φορά μου μιλά σίγουρα και θετικά, μου λέει τι πάει στραβά, δεν χρειάζομαι και πολλά και εγώ και σε δευτερόλεπτα ο υπολογιστής δουλεύει κανονικά! Όταν κλείνω το τηλέφωνο αναφωνώ Υπάρχει Θεός! Και θυμάμαι εκείνον τον μαθητή.

Βέβαια ο Θεός δεν είναι μακικός, ούτε είναι της Σαλογραίας, είναι δικός μου, ή μια δική μου version! Και θα πάω στον Πειραιά μόνο και μόνο για να δω από κοντά τον εν λόγω τεχνικό. Στα πολλά χρόνια που έχω δούναι και λαβείν με εταιρείες πληροφορικής, σπάνια έχω συναντήσει ανθρώπους που να ξέρουν και να μπορούν να κάνουν έτσι σωστά την δουλειά τους.

Αν υπήρχαν πολλοί τέτοιοι η Ελλάδα θα ήταν διαφορετική. Και πιστέψτε με, ο άνθρωπος γίνεται τέτοιος με την κατάλληλη εκπαίδευση.

Ο Θεός με θυμήθηκε και λίγο πριν. Σε αυτές τις εκλογές είχα σκοπό να …πάω ταξίδι, αλλά δυστυχώς με θυμήθηκε ο Θεός και με έβαλαν εφορευτική επιτροπή… Αυτή την φορά ο Θεός δεν ήταν με το μέρος μου και θα έπρεπε να αναφωνήσω, μα δεν υπάρχει Θεός;

Θα ψηφίσω λοιπόν όποιον λέει κάτι για την παιδεία…

(Δεν σήκωνε κανείς το τηλέφωνο γιατί οι έλληνες ως γνήσιοι νεοέλληνες έπεσαν σαν τις ακρίδες πάνω στα φορητά που προεκλογικά μοιράζει το κράτος. Τώρα γιατί έπρεπε σώνει και καλά να τα πάρουν από την πρώτη μέρα είναι άλλη ιστορία, αλλά όταν έχεις απέναντί σου μερικές δεκάδες αγριεμένους πελάτες, αφήνεις το τηλέφωνο να κτυπά, γιατί απλά δεν το ακούς καν!)

Διηγώντας τα να κλαις

Έχω μια αρρώστια, που αν με ρωτάτε δεν την θεωρώ αρρώστια, το να θέλω πάντα το κάτι περισσότερο, το κάτι καλύτερο. Καθώς οδεύω …προς το γήρας, σε άλλες εποχές θα ήμουν ετοιμοθάνατος, αρρωσταίνω πραγματικά και δεν αποκρίνομαι στην αρρώστια μου! Ενώ το σκουλήκι με τρώει και λέει, άλλαξέ το, εγώ βαριέμαι και αντιστέκομαι, φοβάμαι και τα έξοδα.
Για χρόνια τρωγόμουν μέσα μου με την επίπλωση του γραφείου μου, αλλά δεν ήθελα να την αλλάξω. Αφού τα έχω αυτά τα έπιπλα …είναι (καταναλωτική) αμαρτία να αγοράσω άλλα. Και το γραφείο διαμαρτυρόταν και στην κυριολεξία με έδιωχνε. Συχνά πυκνά έπρεπε να καταφεύγω σε άλλα μέρη του σπιτιού, κάτι αντίθετο με συνήθειες δεκαετιών.
Φέτος όμως το τόλμησα, νάναι καλά η κρίση που έφερε προσφορές από τις εταιρείες επί-πλων, κάτι χάρισα, κάτι άλλαξα και …εγένετο φως! Αν μου το έλεγε κανείς δεν θα το πί-στευα, όπως υποθέτω δεν θα το πιστέψετε οι περισσότεροι από εσάς. Άλλαξα κάποια έπιπλα και αμέσως το δωμάτιο έβγαλε σωστό …ήχο! Ναι άλλαξε ο ήχος του δωματίου και τότε κατάλαβα ότι επειδή είχε φασαρία, γι’ αυτό και δεν μπορούσα να μείνω πολύ σε αυτό! Και βέβαια δεν εννοώ φασαρία από έξω ή από γύρω, αλλά εσωτερική φασαρία! Φασαρία που προκαλούσαν συγκεκριμένα έπιπλα!
Πάντοτε ήμουν δύσπιστος και ειδικά όσον αφορά τις ιστορίες για φενγκ σούϊ και τα σχετικά ήμουν άπιστος, αλλά αυτό που συνέβη στο γραφείο μου, είναι ικανό να κάνει τον άπιστο πιστό. Δεν ξέρω βέβαια σε τι να πιστέψω και για να πω την αλήθεια δεν με ενδιαφέρει. Απλώς για μια ακόμα φορά διαπίστωσα ότι ακούω (τον εαυτό μου) και είπα, αφού ακούω, ας μην κάνω ότι δεν καταλαβαίνω…
Γιατί η ιστορία έχει συνέχεια. Αφού το γραφείο ησύχασε, άρχισε να με ενοχλεί αφόρητα ο υπολογιστής. Ένας σύγχρονος φορητός που τον αγόρασα με φόβο ψυχής γιατί ήξερα τι με περίμενε. Αν τον πετύχεις αθόρυβο έχει καλώς, αν κάνει θόρυβο δεν έχεις καμιά επιλογή. Και ο δικός μου έκανε ένα μικρό θόρυβο, που τον σκέπαζε ο θόρυβος του δωματίου. Όπως καταλαβαίνετε, μετά την αλλαγή, τα πράγματα άλλαξαν. Ο θόρυβος έγινε αφόρητος!
Δεν δίστασα στιγμή, άρχισα να ψάχνω για αθόρυβο επιτραπέζιο υπολογιστή. Παλιός καημός, τι δεν έκανα παλιά για έναν τέτοιο. Όπου όμως ρωτούσα με κοιτούσαν σαν εξωγήϊνο! Προς μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα ότι τώρα υπάρχει εταιρεία που φτιάχνει αθόρυβους υπολογιστές, εννοείται ειδική παραγγελία.
Έκανα τον σταυρό μου και παρήγγειλα ένα. Μετά από δεκαπενθήμερη αναμονή, να έρθει ένα ειδικό εξάρτημα, (που τελικά δεν ήρθε) ένα δύσκολο βράδυ τον παρέλαβα. Και… ήταν (είναι) όντως αθόρυβος! Αυτό είναι θαύμα, αν μπορούσα θα σας κερνούσα! Ένα βάσανο 22 χρόνων εξαφανίστηκε, τόσα χρόνια υπάρχει ένας υπολογιστής στο γραφείο μου, επιτέλους μπορώ να κάθομαι και να σκέπτομαι με ανοικτό τον υπολογιστή…
Θα λέτε, μα τι βλακείες λέει αυτός. Δεν πειράζει, ας πω και μια (τουλάχιστον) βλακεία, μπορεί κάποιος να με καταλάβει… Και δεν είναι απλώς ο θόρυβος, είναι η συχνότητα που έχει ο ήχος του εν λόγω θορύβου και όχι η έντασή του, αυτό μετράει στην εσωτερικότητα του ανθρώπου. Κάποιοι τα έχουν μελετήσει αυτά.
Θέλω όμως να σχολιάσω και τον ίδιο τον υπολογιστή. Με έκανε να αισθανθώ χειροπιαστά τον δρόμο που διήνυσε η τεχνολογία. Επιτέλους είναι ένα μηχάνημα, όπως περίπου θα το ήθελα. Μέσα σε ελάχιστες ώρες τον είχα στήσει, αν και ήταν λειτουργικός ήδη από την πρώτη ώρα. Που η εποχή κατά την οποία είχα δουλέψει 36 συνεχόμενες ώρες για να κάνω να δουλέψει ένα υπολογιστή για τον οποίο είχα δώσει, τότε, 7000 €! (εννοείται σε δραχμές!)
Δεν είμαι και πολύ μεγάλος, το ξέρετε, αλλά είναι τέτοιος ο ρυθμός των αλλαγών που η εποχή προ είκοσι χρόνων, μοιάζει να είναι τόσο αρχαία…
Και να ήταν μόνο η τεχνολογία που αλλάζει…