Μαντέλης και Μαντέληδες

Κυριακή πρωί στον Υμμηττό με το ποδήλατο. Ο δρόμος άσφαλτος με ελάχιστη κυκλοφορία από αυτοκίνητα αλλά πολλοί πεζοί και ποδήλατα. Δύο νεαροί περπατούν στην μέση του δρόμου ουσιαστικά καταλαμβάνοντάς τον ολόκληρο. Τους βλέπω και περιμένω να πάνε είτε δεξιά είτε αριστερά. Αυτοί όμως παραμένουν ακλόνητοι στο μέσο. Ε, αφού δεν πάει το βουνό στον Μωάμεθ, πάει ο Μωάμεθ στο βουνό, και πάω να περάσω από δεξιά. Τότε έρχεται φαεινή ιδέα στον ένα να έρθει και αυτός δεξιά και παραλίγο το ατύχημα…

Σκεπτόμουν, αυτοί οι άνθρωποι είναι ληστές, το ίδιο ληστές, μάλλον χειρότεροι από τον Μαντέλη. Ο δρόμος είναι μια δημόσια περιουσία, ένα δημόσιο αγαθό φτιαγμένο έτσι που να μπορούν να τον χρησιμοποιούν με ασφάλεια πολλοί χρήστες. Οι δύο τους, με την αδιαφορία, την ασχετοσύνη, την κακία ή ότι άλλο θέλετε, τον οικειοποιούνται σαν να είναι κατάδικός τους. Και βέβαια παραλίγο με την αμέλιά τους να με στείλουν νοσοκομείο. Πόσοι από εμάς άραγε όταν παρκάρουμε αδιαφορώντας αν αφήνουμε χώρο για κάποιον άλλο, όταν οδηγούμε αδιαφορώντας αν εμποδίζουμε την ομαλή ροή της κυκλοφορίας, όταν δίνουμε αμελώς λανθασμένες πληροφορίες, όταν με την φασαρία που προκαλούμε εμποδίζουμε την ξεκούραση ή την εργασία των άλλων, πόσοι από εμάς συνειδητοποιούμε ότι είμαστε μικροί Μαντέληδες; Ότι ληστεύουμε το δημόσιο, είτε χώρο, είτε χρόνο είτε χρήμα;

Θα μου πείτε δεν είναι το ίδιο. Και όμως είναι το ίδιο και χειρότερο. Μικρό τμήμα του δημοσίου συμφέροντος διαχειριζόμαστε και προφανώς μικρή ληστεία κάνουμε. Αν μας έδιναν περισσότερο θα κλέβαμε περισσότερο… Την αναισθησία του ότι όλα μας ανήκουν, εμείς να είμαστε καλά και οι άλλοι ας πάνε να πνιγούν την έχουμε βαθιά ριζωμένη μέσα μας, όπως το αποδεικνύει η καθημερινότητά μας. Και το χειρότερο πιο είναι; Τουλάχιστον ο Μαντέλης έγινε πλουσιότερος, εμείς οι μικροί Μαντέληδες δεν γινόμαστε πλουσιότεροι, μόνο φτωχαίνουμε την χώρα μας… Μια κουλτούρα που την καλλιεργούμε με φοβερή επιμέλεια στα σχολεία μας ανεχόμενοι την συνεχή υποβάθμισή τους για χάρη των μαθητών και εκπαιδευτικών που με την αρνητική παρουσία τους παρεμποδίζουν διαρκώς, συστηματικά και ανεξόδως την ποιοτική λειτουργία των σχολείων. Copy-past και το ίδιο συμβαίνει παντού όπου δεν υπάρχει πραγματική αξιολόγηση, και δεν γνωρίζω κάπου που να υπάρχει κάτι τέτοιο. Αξιολόγηση σημαίνει αμοιβή και ποινή…

Όλοι εμείς οι μικροί Μαντέληδες δεν είναι ότι απλώς ανεχόμαστε τους Μαντέληδες. Όχι το έγκλημά μας είναι ότι ανεχόμαστε τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους που κάνουν ότι δεν ξέρουν. Όλους αυτούς που πλιατσικολογούν τον δημόσιο πλούτο και εμείς σφυρίζουμε αδιάφορα γιατί βάζουμε και εμείς το μικρό δάκτυλο στο μέλι…

Θα πρέπει να ομολογήσω ότι έχω εξοργισθεί, και η οργή δεν είναι καλός σύμβουλος…

Γνωρίζω από πρώτο χέρι το γεγονός της μίζας, για το Βατοπαίδι, ή τα εκκλησιαστικά.... Δεν μπορεί να μην γνωρίζουν τα ίδια και πολύ περισσότερα οι δημοσιογράφοι που τάχατες τώρα ανακαλύπτουν την διαφθορά, αλλά είμαι έξω φρενών με τους πολιτικούς που κάνουν πως δεν ξέρουν, ή λένε δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Όχι κύριοι, το πράγμα πάει ρεφενέ και μην σφυρίζετε αδιάφορα.

Πρέπει όλοι να αποβάλλουμε τον μικρό Μαντέλη που υπάρχει μέσα μας, αλλά να κάνουμε και επανάσταση, να διώξουμε τους ανίκανους. Όχι για να φέρουμε τίμιους, τέτοιοι δεν υπάρχουν, αλλά να φέρουμε ικανούς. Δεν ξέρω αν το καταλαβαίνετε, αλλά διολισθαίνουμε στην χρεοκοπία όχι χάρη στην ανηθικότητα αλλά στο θράσος (λιμάνια, καμποτάζ, φορτηγά, ασφαλιστικά ταμεία που αυτήν την στιγμή εξακολουθούν να δίνουν συντάξεις σαν να μην συμβαίνει τίποτα) και την ανικανότητα, τα διαρκή είπα ξείπα, αυτών που κυβερνούν. Σε άλλες εποχές θα έπαιρνα τα όπλα, τώρα δεν ξέρω!

Και δεν υπάρχει χρόνος