Το τέλος της αθωότητας

Μέσα σε λίγες μέρες είδα τον κόσμο …ανάποδα!

Με το σχολείο πήγαμε εκδρομή στην Ρώμη. Ξεκίνησα με πολλή αφέλεια, αλλά γύρισα αλλιώς. Πρώτα ο καιρός. Πηγαίνοντας με το πλοίο συναντήσαμε 10 μποφόρ. Δεν με πιάνει η θάλασσα και έχω ταξιδέψει πολύ με πλοία και όμως κάποιες στιγμές ένοιωσα αισθήματα φόβου… Η εκδρομή δεν από οργανωτικής άποψης δεν πήγε καλά και τα διαρκή προβλήματα δημιούργησαν το απαραίτητο υπόβαθρο για την συνέχεια.

Στην επιστροφή μπήκαμε στο μεγάλο τούνελ των Απεννίνων με εξαιρετικό καιρό, αλλά λίγα λεπτά μετά, στην άλλη πλευρά ο καιρός ήταν δαιμονικός. Χιόνι αέρας και κρύο. Λέω, δεν μπορεί στην θάλασσα θα σιάξει. Και όμως η σφοδρή χιονόπτωση έφθασε μέχρι την θάλασσα. Διαρκή μποτιλιαρίσματα και με την ψυχή στο στόμα πλησιάζουμε την Αγκόνα. Εκεί η καταστροφή. Λίγα χιλιόμετρα από το λιμάνι τα πάντα είναι λευκά και ακινητοποιημένα. Μένουμε για ώρες στην μέση ενός αυτοκινητόδρομου κάνοντας αγωνιώδεις εκκλήσεις να μας περιμένει το πλοίο. Εις μάτην. Έτσι ξαφνικά αργά την νύχτα ψάχνουμε για ξενοδοχείο. Τέλος πάντων με τα πολλά περνά η νύχτα και την άλλη μέρα παίρνουμε το ίδιο πλοίο, που τελικά έφυγε πολύ αργότερα από την προηγούμενη μέρα αποδεικνύοντας ότι δεν μας περίμενε όχι γιατί δεν μπορούσε αλλά γιατί δεν ήθελε. Το χάσαμε εμείς για 20 λεπτά. Πέντε άλλα σχολεία έμειναν εκεί μαζί μας να περάσουν όπως όπως την νύχτα.

Την μέρα που μείναμε στην Αγκόνα διαβάζουμε στην εφημερίδα, τέτοιο χιόνι είχε να πέσει 40 χρόνια στην περιοχή. Αυτό καλά. Διαβάσαμε επίσης ότι εξεράγησαν βόμβες στην Ρώμη και έγιναν διαδηλώσεις με πολλούς τραυματίες, σε περιοχές που ακριβώς την προηγούμενη μέρα περνούσαμε εμείς. Και όταν έφθασα στην Αθήνα διαβάζω ότι έγιναν συμπλοκές μεταξύ μεταναστών στο λιμάνι της Πάτρας, λίγο αφότου φύγαμε εμείς. Τους είχα δει τους μετανάστες και είχα τρομάξει, σκεπτόμουν πως αντέχουν οι Πατρινοί αυτήν την κατάσταση…

Συνειδητοποίησα με τον πλέον έντονο και χειροπιαστό τρόπο το τέλος της εποχής της αθωότητας. Δεν τελείωσε απλώς η εποχή της ευημερίας. Η απόσταση μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας μου φάνηκε ότι μίκρυνε αλλά όχι γιατί η Ελλάδα ανέβηκε προς την Ιταλία, αλλά ότι η Ιταλία κατέβηκε προς την Ελλάδα. Ένας Ιταλός καταστηματάρχης που κάναμε κουβέντα μου λέει: σε όλη την Ευρώπη η κρίση το ίδιο είναι… Χάθηκε και το αίσθημα της ασφάλειας. Δεν είναι οι πορτοφολάδες. Είναι ο καιρός και η κοινωνική βία, είναι το απρόβλεπτο και η αδυναμία του συστήματος να ανταπεξέλθει στην βίαιη εισβολή ανθρώπων και φύσης.

Θυμάμαι την Μπέλ Επόκ, την Ωραία Εποχή, την περίοδο των αρχών του εικοστού αιώνα που τέλειωσε με την έκρηξη του Μεγάλου Πολέμου. Και η δική μας ωραία εποχή τελειώνει με έκρηξη πολέμων, πολέμων όμως αφανών, παράδοξων, ασύμμετρων (οι αγγλοσάξωνες είναι καλά …βαπτιστήρια). Το τρομακτικό με αυτούς τους πόλεμους είναι το γεγονός ότι δεν μας συσπειρώνουν αλλά μας διασπούν. Δεν πλήττονται όλοι το ίδιο και έτσι δοκιμάζουν τρομακτικά την συνοχή και των κοινωνιών και ανθρώπινων σχέσεων…

Το ζούμε και με τις απεργίες, αλλά πιστεύω ότι αυτό που έρχεται θα είναι πολύ τρομακτικότερο. Ο καιρός και οι μετανάστες αναδεικνύουν πολύ πιο έντονα τις πάσης φύσεως διαφορές μεταξύ των ανθρώπων. Όχι μόνο τις οικονομικές αλλά και τις διανοητικές και τις ψυχολογικές.

Τίποτα δεν είναι ίδιο με την εποχή που πέρασα για πρώτη φορά από την Ιταλία. Πρέπει και εμείς να αλλάξουμε αν πρόκειται να επιβιώσουμε. Προφανώς δεν θα επιβιώσουν όλοι, ίσως μάλιστα να το πετύχουν ελάχιστοι. Αυτοί θα είναι όσοι έχουν δουλέψει τον εσωτερικό τους κόσμο, που οι ίδιοι και οι σχέσεις τους θα αντέξουν την πλημμυρίδα.