Παραμονή της 17ης Νοέμβρη χρειάσθηκε να πάω στο Περιστέρι. Στον δρόμο άκουγα τρίτο πρόγραμμα βαριεστημένα. Και ξαφνικά, μετά από κομμάτια μεσαιωνικής μουσικής, έπεσε ένα κομμάτι βυζαντινής μουσικής. Το εκτελούσε μια χορωδία και είχε εξαιρετικό άκουσμα. Πραγματικά καθηλώθηκα. Εμνήσθην ημερών αρχαίων, αλλά σχεδόν αμέσως το άκουσμα φωτίσθηκε από έντονο φως! Έφθασα σε μια συνειδητοποίηση που με καθήλωσε, σχεδόν σταμάτησα να οδηγώ μέχρι να τελειώσει η μουσική.
Αυτό που είδα ήταν η φυλακισμένη ζωή. Η μελωδία ήταν άκαμπτα στυλιζαρισμένη, ασφυκτικά πλαισιωμένη από το ισοκράτημα, αλλά ταυτόχρονα όλο σκέρτσο και περίτεχνες φιγούρες. Η ζωή μέσα στα κάγκελα της ορθόδοξης θρησκείας. Όσο άκαμπτη και σοβαρή και ασφυκτική και αν είναι η θρησκεία, δεν καταφέρνει να πνίξει την ζωή. Η ζωή, δηλαδή η διάθεση για ανάδειξη, για ευχαρίστηση, για αυτοεκτίμηση και αναγνώριση πάντα βρίσκει τρόπους για να ξεφύγει, είτε πρόκειται για την ισλαμική μπούργκα είτε για την βυζαντινή τέχνη. Τα ιερατεία την βάζουν σε κορσέδες, αλλά αυτή δεν το βάζει κάτω…
Τότε συνειδητοποίησα γιατί τόσοι πολλοί, άνδρες και γυναίκες από τα ορθόδοξα θρησκευτικά περιβάλλοντα παθιάζονται με την βυζαντινή μουσική. Είναι μια διέξοδος…
Όμως συνειδητοποίησα κάτι πολύ πιο σοβαρό. Το ίδιο πράγμα συμβαίνει με την πατρίδα μου, με το έθνος μου, την κοινωνία στην οποία ζω. Φοράει ένα ασφυκτικό κορσέ και όμως μέσα σε αυτόν αγωνίζεται ζήσει, να ξεχωρίσει, να αναπτυχθεί. Όσο άκουγα την μουσική τόσο ένιωθα τον τόπο μου. Για αιώνες ζούσε μέσα στον εκκλησιαστικό κορσέ. Δεν πρόφτασε να απαλλαγεί από αυτόν και φόρεσε τον μαρξιστικό κορσέ. Σήμερα φοράει και τους δύο. Και μέσα σε αυτούς αγωνίζεται να ζήσει…
Ναι ο κορσές σε κάνει να μοιάζεις πιο όμορφος, σου δίνει μια αίσθηση ασφαλείας, όμως σε πνίγει, σε καθηλώνει είσαι ανήμπορος απέναντι στα χτυπήματα των ευέλικτων ανταγωνιστών σου. Κάθε πτυχή, έστω όχι κάθε αλλά οι περισσότερες πτυχές της ζωής μας είναι καθηλωμένες μέσα σε ένα νάρθηκα και τώρα ξαφνικά καταλαβαίνουμε ότι όλοι οι νάρθηκες πρέπει να σπάσουν!
Πανικός! Το μνημόνιο, αυτό μας αναγκάζει να κάνουμε. Εθισμένοι για αιώνες να ζούμε στους κορσέδες πανικοβαλλόμαστε. Ο καθένας αγωνίζεται να διατηρηθεί ο κορσές του.
Είμαι εξοργισμένος με τους πολιτικούς μας γιατί διαρκώς μας λένε ψέματα, ότι μπορούμε να απελευθερωθούμε χωρίς να χαλάσουμε τους κορσέδες μας… Πελαγοδρομούν ανάμεσα στις υποχρεώσεις που έχουν αναλάβει και στον φόβο της ελευθερίας. Και στα προνόμια που δίνουν στα πάσης φύσεως ιερατεία, θρησκευτικά και πολιτικά, οι …κορσέδες.
Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας. Να σφύζεις από ζωή και ταυτόχρονα είσαι αναγκασμένος να φοράς μια αποπνικτική κουλτούρα που αποτυπώνεται από την βυζαντινή μουσική, και την βυζαντινή αγιογραφία μέχρι την μαρξιστική πολιτική ιδεολογία. Η δυστυχία του Έλληνα που αντιδρώντας στον κορσέ καταλύει κάθε έννοια τάξης. Ή ακόμα χειρότερα, δικαιολογεί την πάσης φύσεως ανομία, αρκεί να αισθάνεται ένα ελάχιστο ρεύμα ελευθερίας.
Πόσο θα ήθελα να ζω σε μια χώρα και μια κοινωνία χωρίς κορσέδες, αλλά με σαφή αίσθηση των ορίων…
Αρσένιε είσαι σίγουρος ότι δεν είναι καλύτερο να ασχολήθείς με τη φωτογραφία;
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ απολύτως. Απλά να συμπληρώσω ότι η Εκκλησία φοράει "κορσέ" και στην θρησκευτική ζωή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΖηνάς
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα πω την αλήθεια ότι, πριν 10 πλέον χρόνια, εξαιτίας αυτού του "κορσέ" που φορά η εκκλησία στην θρησκευτική ζωή, απέκλεισα την πιθανότητα να παραμείνω σε αυτήν...
Αρσένιε, είσαι τυχερός! Ξέρω μια τέτοια χώρα!...."Never-Never Land"!!! Πάντως, δεν βρίσκω αυτά που λες καθόλου παράλογα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρ*άλογη
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν νομίζω ότι δεν υπάρχουν κοινωνίες που έχουν λειτουργική αναλογία ελευθερίας και ορίων. Δεν είναι τέλειες αλλά είναι σε μεγάλο βαθμό λειτουργικές και οι κάτοικοί τους δηλώνουν ικανοποιημένοι από αυτές...
Ο (συνήθως χριστιανικός) μαξιμαλισμός είναι το άλλοθι για τον εκχυδαϊσμό...
Φίλε, χαίρετε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας άφησα ένα σχόλιο στο post σας περί νοεράς προσευχής: http://arsme.blogspot.com/2009/10/blog-post_22.html.
Ευχαριστώ.
Θ.Ρ.
@ Αρσένιο
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπο την άλλη η Ευρώπη φαίνεται να μας ακολουθεί. Δηλαδή η τάση είναι να φορεθεί κορσές στους λαούς της επειδή οι πλειοψηφίες δεν έχουν ας πούμε την αναγκαία ωριμότητα (ίσως θα έλεγαν "δεν σκέφτονται υγιώς"). Όλη η διαμαρτυρία για το έλλειμα δημοκρατικότητας στην ΕΕ δεν έχει να κάνει με αυτό το πράγμα; Με τη δυσπιστία των ελίτ σχετικά με τις ικανότητες των πλειοψηφιών να σκεφτούν ώριμα;
Απο την άλλη οι συχνές διαμαρτυρίες σου για τους νεοέλληνες μου δημιουργουν την αίσθηση ότι ούτε και εσύ εμπιστεύεσαι την τρέχουσα κρίση τους. Μήπως λοιπόν δεν είναι ο κορσές που σε ενοχλεί αλλά η "μάρκα" του κορσέ, οι κατασκευαστές του κορσέ;
Ή θεωρείς ότι για την ώρα χρειάζεται κορσές (καθοδήγηση απο τους ορθώς σκεπτόμενους) αλλά οραματίζεσαι την εποχή που δεν θα χρειάζεται κάτι τέτοιο (κάτι σαν δικτατορία του προλεταριάτου την οποία θα ακολουθήσει η πραγματική σοσιαλιστική ουτοπία)
Μια διέξοδος είναι να πεις ότι αυτό που προτείνεις δεν είναι κορσές αλλά είναι ο φυσικός τρόπος σκέψης για κάθε άνθρωπο που δεν του βιάζει το μυαλό μια ιδεολογία. Χμμ Τότε όμως θα αναγκαστείς να επιτεθείς σε πρόσωπα (και όχι απλώς σε απόψεις) αφού όσοι διαφωνούν θα πρέπει να έχουν κάτι ελατωματικό.
Αν προσθέσεις το ρητορικό κόλπο "εγώ τα λέω αυτά αμυνόμενος επειδή πάνε να μου επιβάλλουν το α ή το β" (λες και δεν μπορείς στην Ελλάδα του 2010 στην Αθήνα να διαγράψεις την Ορθοδοξία απο τη ζωή σου) και να παρουσιάσεις όσα λες επιθετικά ως αυτοάμυνα τότε φτάνουμε στην ατμόσφαιρα του Σοκ και Δέος.
@ Βασίλη Κόλλια
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν μπορώ να καταλάβω τι θες να πεις
Αν όλα βαίνουν καλώς τότε γιατί πχ συμβαίνει αυτό σήμερα με το τμήμα της Κοινωνικής Θεολογίας; Σήμερα συζητά η Πρυτανεία, ίσως για πρώτη φορά, την κατάργηση του τμήματος αυτού εξαιτίας της λειτουργίας του. Δεν πιστεύω ότι δεν συμβαίνουν και αλλού παρόμοια με τα συμβαινόμενα του τμήματος αυτού αλλά δεν είναι αναμενόμενο να είναι υπόδειγμα εντιμότητας και δικαιοσύνης αυτή η σχολή (που ουσιαστικά μορφώνει τα στελέχη της Εκκλησίας)και όχι τσιφλικάτο? Είναι τυχαίο και αυτό; ή σκοτεινές δυνάμεις βάλλουν εναντίον της Εκκλησίας?
Βασίλης Κόλιας
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως έχω προειπεί και περιγράψει αναλυτικά στο Σοκ και Δέος, ασχολείσαι με μένα, φανταζόμενος τα περί εμέ...
Φυσιολογική, αν και θλιβερή κατάληξη των απολογητών ενός πεθαμένου συστήματος.
@ Δημήτρη
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ερώτημα (για το Ποιμαντικό) είναι καλό αλλά η απάντηση που υπονοείς είναι απλοική. Έχουμε να κάνουμε με πρακτικές σε μια οργανωσιακή οντότητα και η ερμηνεία τέτοιων πραγμάτων είναι δύσκολη και γίνεται με κόπο. Το να λέει κανείς διαφορετικά είναι το αντίστοιχο με το να υπερασπίζεται σήμερα τη θεωρία του ΄φλογιστού ΄για την ερμηνεία των θερμικών φαινομένων.
Δεν είπα ότι όλα βαίνουν καλώς.
Εναντίον της Εκκλησίας δεν βάλουν κρυφές δυνάμεις αλλά φανερότατες δυνάμεις. Και είναι ποικίλες. Απο τον άνθρωπο που νοιώθει προδομένος και εκείνον που πιστεύει ότι η Εκκλησία είναι εμπόδιο στην πραγματική πνευματικότητα μέχρι αυτούς που βλέπουν στην Εκκλησία ένα μεγάλο τσιφλικά και πιστεύουν ότι μπορούν να βάλουν την περιουσία της σε καλύτερη χρήση, αυτούς που διαφωνούν με τη ζωή που προβάλει ως καλή, αυτούς που έχουν συμφέρον απο το να μην περνάει το πρότυπο ζωής που δίνει. Δηλαδή υπάρχει ποικιλία ανθρώπων και ποικιλία λόγων.
Ακόμα και ξένες δυνάμεις μπορεί να έχουν συμφέρον απο την αμαύρωση της Ορθοδοξίας εδώ επειδή πχ εξαρτόμενες απο την Ελλάδα Ορθόδοξες Εκκλησίες είναι σημαντικοί γεοκτήμονες στη χώρα τους, όπως το Ισραήλ (προφανώς αυτό δεν είναι αντισιωνισμός, είναι κοινή λογική για ένα κράτος που κοιτά τα δικά του εθνικά συμφέροντα)
@ Αρσένιο
Εκτιμώ πολύ το ότι δημοσιεύεις κείμενα που σου κάνουν κριτική.
Νομίζω ωστόσο ότι κρίνεις με δυο μέτρα και σταθμά (τον εαυτό σου και τις ελευθερίες που του δίνεις όταν κρίνεις άλλους και την ευθιξία με την οποία δέχεσαι τις κριτικές των άλλων τη στιγμή μάλιστα που αφορούν στις απόψεις σου και όχι στο πρόσωπό σου).
Σου προτείνω να διαβάσεις εσύ το τρίτο μέρος του Σοκ και Δέος και να σκεφτείς: μήπως και εγώ κάνω τα ίδια;
Καλή νέα χρονιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνέβασα το άρθρο σας εδώ, και το σχολίασα: http://o-nekros.blogspot.com/2011/01/blog-post_15.html.
Τα συμπεράσματα ας είναι δικά σας και των επισκεπτών σας.
Με ευχές
Θ. Ρηγινιώτης