Η Επανάσταση του Αληθεύειν

Μου φαίνεται απίστευτο ότι από πέρσι τέτοιες μέρες που ξεκινούσε η χρονιά πέρασε μόνο ένας χρόνος! Και όμως η περσινή χρονιά άρχισε με τον καλύτερο τρόπο. Δεν είχαμε ελλείψεις σε καθηγητές, από την πρώτη βδομάδα είχαμε κανονικό πρόγραμμα και το σχολείο λειτουργούσε κανονικά. Δεν είχε ξανασυμβεί, λέγαν οι παλιοί… Και εγώ χαιρόμουν τα μαθήματα που έκανα. Το όνειρο κράτησε μέχρι τέλη Νοεμβρίου. Αρχές Δεκεμβρίου τα πάντα άρχισαν να διαλύονται.

Το σχολείο κλείνει άνευ λόγου λόγω …γρίπης, κι’ ας μην είχαμε κρούσματα, μετά αποσύρεται λόγω ασθένειας, χωρίς βέβαια εμείς να το ξέρουμε, ο διευθυντής και αμέσως προέκυψε …η τρόϊκα και χωρίς να το καταλάβω από την διάλυση της σχολικής πραγματικότητας περάσαμε στην διάλυση της κοινωνικής πραγματικότητας.

Πραγματικά αν τέτοιες μέρες πέρσι μου περιέγραφε κάποιος πως θα είναι τα πράγματα φέτος θα τον περνούσα ζουρλομανδύα. Πλην όμως τώρα τείνω και εγώ να συμβιβαστώ με την σκληρή πραγματικότητα. Παρατηρώ γύρω μου ότι όλοι λίγο πολύ το ίδιο κάνουμε. Μουδιασμένα και αμήχανα παρατηρούμε αυτό που γίνεται γύρω μας χωρίς ψυχή, χωρίς ζωή παραδομένοι στο άγνωστο. Σιγά σιγά συνειδητοποιούμε το κακό που γίνεται, φυσικά σιγά σιγά μόνο αν δεν μας πλήττει άμεσα, και όλοι καταλαβαίνουμε ότι και εμείς φταίμε, όλοι θέλουμε να κρεμάσουμε τους πολιτικούς στην πλατεία Συντάγματος, αν και από συνήθεια κάποιοι εξακολουθούν να δηλώνουν υπέρ του ενός ή του άλλου κόμματος. Αλλά δεν υπάρχει πνοή, δεν υπάρχει αντίδραση.

Και όλοι ανασηκώνουν το κεφάλι να οσμιστούν τον ορίζοντα για να αντιληφθούν τι άλλο κακό μας περιμένει. Κανείς βέβαια δεν πιστεύει ότι υπάρχει ελπίδα γιατί όλοι ζουν την διάλυση του μικρόκοσμού τους. Μόνο οι πολιτικοί, αυτοί που ποτέ δεν έζησαν την ζωή, φαντασιώνονται λύσεις και εξακολουθούν να υπόσχονται. Και οι δημοσιογράφοι, που δεν μπορεί παρά να είναι βαλτοί, να περιγράφουν τα πράγματα όπως …θέλουν. Στον πραγματικό όμως κόσμο, παντού γύρω μου αισθάνομαι μια παγωμάρα, κάτι περισσότερο από αμηχανία και φόβο, φόβο για το τι μέλει γενέσθαι.

Αν ζούσαμε σε άλλες εποχές θα είχαν συμβεί δύο πράγματα: Είτε θα γινόταν πραξικόπημα και δικτατορία, ή θα γινόταν πόλεμος. Το παγκόσμιο σύστημα απαγορεύει κάτι τέτοιο. Στην πραγματικότητα όλοι συμβάλαμε, με τον τρόπο μας και όχι εξίσου, σε αυτό το αδιέξοδο και όλοι πρέπει να συμβάλουμε, και πάλι αναλογικά, στην υπέρβασή του. Πως όμως είναι δυνατόν να συντονισθεί μια μεγάλη κοινωνία με εσωτερικές συγκρούσεις, όπως η ελληνική; Και βέβαια είναι δυνατόν, έχει συμβεί πολλές φορές και στην Ελλάδα και αλλού. Μόνο οι ιδέες έχουν την δυνατότητα να πετύχουν κάτι τέτοιο, μόνο μια ιδέα μπορεί και πάλι να μας ενώσει και να μας βγάλει από το αδιέξοδο. Ενδεχομένως όχι μια ιδέα μόνο αλλά ένα σύνολο ιδεών.

Εγώ θα ήθελα να προτείνω μία: Την ιδέα του αληθεύειν. Όχι βέβαια με τρόπο φιλοσοφικό ή ιδεολογικό, αλλά απλό και πρακτικό. Να κάνει ο καθένας μας αυτό που υποτίθεται ότι (πρέπει) να κάνει κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Χωρίς δικαιολογίες, χωρίς εκπτώσεις και παραχωρήσεις βολέματος. Είμαστε μια πλούσια χώρα που όλοι την ληστεύουμε με τον τρόπο μας. Οι μεγάλοι ληστές είναι λίγοι και τρώνε πολλά, αυτούς είναι σχετικά εύκολο να τους σταματήσουμε, αν οι επιφορτισμένοι με το έργο αυτό κάνουν πράγματι την δουλειά τους. Το μεγάλο κακό το κάνουν οι πολλοί που τρώνε λίγα και έτσι δικαιολογούν τον εαυτό τους. Αν εμείς οι πολλοί εμπνευστούμε και αληθεύσουμε, τότε θα εξοστρακίσουμε όσους έχουν μεγάλο στόμα, γιατί αυτοί βασίζονται στην δική μας συνενοχή, στο γεγονός ότι μας αφήνουν να βάλουμε και εμείς το χέρι στο μέλι. Αν το αρνηθούμε, θα μείνουν εκτεθειμένοι και απόβλητοι.

Είναι άραγε ικανό το ένστικτο της επιβίωσης να μας κάνει να αληθεύουμε; Ή να μας εμπνεύσει κάποια άλλη Μεγάλη Ιδέα;

Σε δυο τρία χρόνια θα ξέρουμε.