Τις τελευταίες μέρες όμως κατάλαβα ότι πρέπει να σταματήσω να γράφω και να μιλώ, ακόμα και αν δεν κάνω διακοπές.
Βλέπω τον κόσμο γύρω μου να διαλύεται. Ότι ξέραμε έπαψε να υπάρχει. Η Ελλάδα που ήξερα δεν είναι πια εδώ. Έπεσαν άπειρες μάσκες. Όλοι αποδεικνύονται λίγοι…
Η πείρα με έχει διδάξει ότι σε τέτοιες περιπτώσεις η σιωπή είναι χρυσός.
Όλα διαλύονται, αλλά εμείς θα είμαστε και αύριο εδώ! Τι μας περιμένει; Τι πρέπει να κά-νουμε; Τι μπορούμε να κάνουμε; Κι’ αν δεν το κάνουμε;
Ένα πράγμα μόνο ξέρω. Το έργο αυτό παίζεται συχνά πυκνά στην ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού.
Και η ζωή συνεχίζεται…
Καλό καλοκαίρι και ραντεβού τον Σεπτέμβριο!
Καλό καλοκαίρι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ενα ακόμα καλύτερο φθινόπωρο εύχομαι.
Δύσκολο αλλά η ελπίδα και η επιθυμία πεθαίνουν τελευταίες...
Έτσι είναι! Αλλά ας χαρούμε ότι μας στέρησε ο βυζαντινός μεσαιωνικός σκοταδισμός: τον ήλιο, τη θάλασσα, το δροσερό αναψυκτικό στο παραλιακό καφενεδάκι, την καλή παρέα, τα χαρούμενα πρόσωπα που ξένοιαστα απολαμβάνουν τη θαλασσινή αύρα, τη φυσική ομορφιά, τη συντροφιά των "δικών μας ξένων"! Καλό καλοκαίρι Αρσένιε! π. Παύλος
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό καλοκαίρι σε όλους
ΑπάντησηΔιαγραφή