Το ψέμα και η αλήθεια της Ανάστασης

Αυτές τις μέρες, ακούγοντας την κουβέντα που γίνεται για την χρεοκοπία, την αναδιάρθρωση, το μνημόνιο και όλα τα σχετικά με τα οποία βομβαρδιζόμαστε καθημερινά, θυμήθηκα ένα από τα πρώτα κείμενα που δημοσίευσα σε αυτό το μπλογκ, αυτό με τίτλο Το ψέμα του Χριστός Ανέστη. Όχι βέβαια για το αν αναστήθηκε ή όχι ο Χριστός, αυτό το ερώτημα έχει πάψει να παρουσιάζει ενδιαφέρον, αλλά για το γεγονός που σχολίαζα τότε, το ότι είμαστε εθισμένοι να λέμε πράγματα που δεν κατανοούμε, που δεν ξέρουμε τι σημαίνουν, που δεν έχουν νόημα και όμως τα λέμε, τα συζητάμε ενδεχομένως και να μαλώνουμε για αυτά. Αυτό που οι αρχαίοι έλεγαν, μαλώνουμε περί όνου σκιάς…

Πράγματι όλοι ψυχανεμιζόμαστε ότι τα ψέματα τελειώνουν, όλοι μιλούν, αλλά κανείς δεν λέει τίποτα, δεν νομίζω ότι κάποιος από εμάς έχει σαφή και έγκυρη ιδέα περί τίνος πρόκειται. Και έχω την εντύπωση ότι ισχύει κάτι που διάβασα σε κάποιο άρθρο: Οι Έλληνες δείχνουν φοβερή ψυχραιμία, και αυτό γιατί μάλλον περιμένουν μοιρολατρικά να συμβεί ότι πρόκειται να συμβεί. Πράγματι η μοιρολατρία είναι μια επιλογή που φαίνεται ότι επιλέγουν όλο και περισσότερο οι συμπατριώτες μας…

Είναι άραγε μια τέτοια στάση μονόδρομος; Όχι βέβαια, και θα ισχυριζόμουν ότι το Χριστός Ανέστη μπορεί να μας δείξει τον δρόμο! Μπορεί ο Χριστός στην πραγματικότητα να μην αναστήθηκε, αλλά η πίστη στην Ανάσταση επιβιώνει μέχρι σήμερα. Και ας μην ξεχνούμε ότι η πίστη σε αυτήν την Ανάσταση είναι …προχριστιανική! Η Ανάσταση είναι μια πανανθρώπινη κατάσταση, μια κατάσταση του ανθρώπου ως ατόμου αλλά και ως συνόλου, ως κοινωνίας ανθρώπων, κατά την οποία βγαίνουμε από ένα αδιέξοδο, λύνουμε ένα πρόβλημα ή σπανιότερα βιώνουμε μια ανώτερη υπαρξιακή κατάσταση.

Και εμείς σαν χώρα έχουμε επείγουσα ανάγκη για Ανάσταση, μόνο που οι επικλήσεις των πολιτικών μας στην Ανάσταση του Χριστού, καθότι λόγια κενά περιεχομένου, την απομακρύνουν τραγικά. Όλο το μυστικό είναι η σωστή αξιοποίηση της διαδικασίας της Σταύρωσης. Και εδώ είναι τα δύσκολα. Αυτή η διαδικασία είναι δύσκολη, επίπονη και μακροχρόνια, αν όμως την ακολουθήσει κανείς πιστά, τότε τα αποτελέσματα είναι θα έλεγα βέβαια…

Το ωραίο είναι ότι αυτή η διαδικασία είναι αποτυπωμένη πλήρως στην παράδοσή μας, αλλά δυστυχώς έχει επικρατήσει μια μαγική εκδοχή της Ανάστασης. Αυτή είναι η φυσική ροπή των ανθρώπων, να θέλουν τα εύκολα, να θέλουν τους καρπούς χωρίς τους κόπους. Μέσα στην χριστιανική παράδοση υπάρχει όλη η αναγκαία πληροφορία για την πορεία προς την Ανάσταση, όμως η τραγική σύνδεση του χριστιανισμού με την Αυτοκρατορία, οδήγησε στην δογματοποίησή του και εκμάγευσή του.

Η ίδια γνώση υπάρχει και σε πολλές άλλες παραδόσεις, τα ίδια στοιχεία είναι εύκολα αναγνωρίσιμα και σε Ανατολή και Δύση, όμως κανείς είναι πάντα πλέον εξοικειωμένος με την δική του παράδοση. Αυτό είναι και κακό και καλό. Κακό γιατί του φαίνεται τετριμμένη και ενδεχομένως να μην της δίνει σημασία και καλό γιατί του είναι πιο εύκολο να την καταλάβει.

Όλα αυτά τα σκέφτηκα καθώς θυμήθηκα το μάθημα των θρησκευτικών που κάνω στην Α Λυκείου. Πραγματικά πιστεύω ότι πολλοί θα ήθελαν να το ακούσουν και θα το εκτιμούσαν πολύ περισσότερο από τα παιδιά, που όμως και αυτά το εκτιμούν. Έτσι λοιπόν σκέφτηκα να γράψω σε συνέχειες την πορεία προς την Ανάσταση όπως είναι αποτυπωμένη στην ορθόδοξη παράδοση, στην διάρκεια της Μεγάλης Σαρακοστή. Δεν θα πω βέβαια αυτά που λεν συνήθως οι θεολόγοι, αλλά αυτά που μπορεί να πάρει κανείς και σε ατομικό και σε συλλογικό επίπεδο, αξιοποιώντας την εμπειρία των πατέρων του.

Αρκεί να έχει τα κατάλληλα εργαλεία!