Αναζητώντας την σωτηρία

Μπορώ να ισχυρισθώ ότι δεν είμαι κακεντρεχής. Αλλά θα πρέπει να παραδεχθώ ότι δημοσίευσα το σχόλιο http://arsme.blogspot.com/2011/03/blog-post_21.html?showComment=1302000755289#c3813957513791919398 κάποιου ανώνυμου Δημήτρη επίτηδες, αν και τέτοια σχόλια εν γένει τα λογοκρίνω γιατί δεν έχω διάθεση να μπλέκω σε ανούσιες συζητήσεις. Το έκανα όμως για να δείξω το επίπεδο σκέψης των κατοίκων του παραδοσιακού εκκλησιαστικού χώρου. (Να κάνω την διευκρίνιση, από τα εν λόγω σχόλια, προσωπικά, δεν συνάγω συνολικά συμπεράσματα για το επίπεδο των συγγραφέων τους, παρά μόνο όσον αφορά τα θέματα που γράφουν. Πιστεύω ότι κάθε ιδεολογικός χώρος διαμορφώνει ή παραμορφώνει την σκέψη των κατοίκων του, όσον αφορά τα θέματα που τον ενδιαφέρουν).

Πράγματι αν κανείς έρθει σε επαφή με τους κατοίκους του παραδοσιακού εκκλησιαστικού χώρου θα συναντήσει την έπαρση και την ημιμάθεια που είναι ανάγλυφα αποτυπωμένη στα εν λόγω σχόλια, καθώς και την αγένεια και μικρότητα που κυριαρχούν στα σχόλια που δεν δημοσιεύω. Και θα ρωτήσει κανείς, μα δεν υπάρχουν άξιοι κάτοικοι του εκκλησιαστικού χώρου; Θα πω κάτι που έχω ήδη πει: υπάρχουν πολλοί κάτοικοι του εκκλησιαστικού χώρου που είναι από κάθε πλευρά άξιοι και ικανοί και έντιμοι. Όμως, υπάρχει ένα όμως, που έχει ενδιαφέρον και είναι η αφορμή για να δημοσιεύσω το σχόλιο και να γράψω αυτήν την ανάρτηση.

Αν ρωτήσει κανείς, όλους αυτούς τους άξιους, κληρικούς, μοναχούς και λαϊκούς τι πιστεύουν για μια σειρά από καίρια ερωτήματα, όπως τι είναι εκκλησία, τι είναι σωτηρία, τι σημαίνει ο Χριστός αναστήθηκε κλπ., δεν υπάρχει περίπτωση να πάρει από δύο από αυτούς το ίδιο σύνολο απαντήσεων. Όσοι στοιχηθούν πίσω από ίδιες απαντήσεις, και κατά το μάλλον ή ήττον θα είναι οι παραδοσιακές, έχουν αυτό το επίπεδο σκέψης… Και θα μου πείτε τι μας ενδιαφέρουν όλα αυτά. Και όμως έχουν τεράστια, αποκαλυπτική σημασία! Φανερώνουν την πλήρη διάλυση της Ορθοδοξίας. Πράγματι Ορθοδοξία πλέον δεν υπάρχει.

Έχει σκορπίσει σε ένα μικρό τμήμα που παραμένει πιστό στο παρελθόν, επηρμένα και εθελότυφλα και σε άπειρα, ακόμα μικρότερα κομμάτια, που το καθένα έχει μια δική του ελλειπτική και συνήθως αυτοαναφορικό ή αυτοαναιρούμενο σύνολο απαντήσεων για τα καίρια ερωτήματα. Πρόκειται για ένα τυπικό φαινόμενο εκφυλισμού μιας ιδεολογίας που έχει ολοκληρώσει τον ιστορικό της κύκλο. Και αυτό είναι τρομακτικό για όλους μας.

Είτε μας αρέσει είτε όχι, είτε το θέλουμε είτε όχι, η Ορθοδοξία αποτελούσε για αιώνες τον πυρήνα της κουλτούρας μας. Εδώ και λίγα χρόνια έχει επίσης και εξίσου διαλυθεί και η διάδοχος της Ορθοδοξίας κατάσταση, η αριστερή-μαρξιστική ιδεολογία και έτσι σήμερα η ελληνική κοινωνία είναι παντελώς στερημένη κάποιου συνεκτικού ιστού. Είναι κατακερματισμένη και πορεύεται χωρίς πυξίδα και χωρίς ελπίδα στο άγνωστο. Η πολιτική της τάξη, βαθειά επηρεασμένη και από τις δύο τεθνηκότες και ώζουσες παραδόσεις (την ορθόδοξη και την μαρξιστική) έχει ένα επίπεδο λόγου και σκέψης εντελώς ανάλογο των σχολίων του Δημήτρη. Κατοχή της μοναδικής αλήθειας, δαιμονοποίηση των αντιθέτων απόψεων, πλήρης κατακερματισμός… Όταν ακούω τον άσχετο, πλήρη άγνοιας και ημιμάθειας λόγο των πολιτικών εξοργίζομαι, όντας ανήμπορος να αντιδράσω.

Έτσι πορευόμαστε χωρίς ηγεσία, χωρίς ιδέες, χωρίς κοινά οράματα που να μας εμπνέουν και να μας οδηγούν προς μια διαρκώς προαναγγελλόμενη και διαρκώς εξορκιζόμενη καταστροφή για την οποία κανείς δεν μας λέει την αλήθεια.

Υπάρχει άμεση ανάγκη για μια ένα πίστη, μια νέα ιδεολογία που θα μας ενώσει και εμψυχώσει ξανά, αλλά στον ορίζοντα δεν υπάρχει παρά το ένστικτο της επιβίωσης… Αυτό δεν φαίνεται ικανό, και όμως υπάρχει άμεση ανάγκη για κάτι…

Πιστεύω ότι του χρόνου τέτοια εποχή θα ξέρουμε.