Δεκαετία και βάλε...

Έχω ξαναγράψει για την λόξα που έχω να ξεπερνώ διαρκώς τα όριά μου. Μια Κυριακή πρωΐ, άντε λίγο ακόμα, άντε λίγο ακόμα, και συμπλήρωσα κάμποσα χιλιόμετρα κολύμπι και αντίστοιχες ώρες παραμονής στην πισίνα. Φεύγοντας, η κοπέλα στην ρεσεψιόν του κολυμβητηρίου μου λέει: τελειώσατε; Μου φάνηκε τόσο ψεύτικη, τυπική και ανούσια η ερώτηση, αφού έφευγα, προφανώς είχα τελειώσει, ώστε δεν μπόρεσα να μην απαντήσω: ε… σχεδόν! Με μια δόση ειρωνίας που μάλλον μόνο εγώ κατάλαβα και λίγο δαγκώθηκα. Μπορεί να απεχθάνομαι τα εικονικά και πλασματικά λόγια και ευχές, αλλά η κοπέλα δεν είχε κάποια κακή πρόθεση. Πριν προφθάσω όμως να ολοκληρώσω τις σκέψεις μου, η κοπέλα με αποτελείωσε. Μου λέει: Καλή Σαρακοστή!

Ακόμα μια έκφραση του κούφιου αέρα που κυκλοφορεί μέσα στην ελληνική κοινωνία. Λόγια, ευχές προτροπές και ερωτήσεις χωρίς νόημα, χωρίς περιεχόμενο που λέγονται μόνο για να λεχθούν, υποκατάστατα ζωής και σχέσεων που δεν υπάρχουν. Τη ίδια ευχή την άκουσα κάμποσες φορές και στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Λέει ο παρουσιαστής στην παρουσιάστρια: Καλή Σαρακοστή και εκείνη ρωτάει, γιατί νηστεύεις; Και εκείνος απαντά, ε καλά, αλλά όχι από τώρα, από βδομάδα… Η αποθέωση του τάχα!

Τάχα δουλεύουμε, τάχα πληρωνόμαστε και όλα παν καλά…

«Αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία για 10 - 20 χρόνια θα χρειαστούν χώρες όπως η Ελλά-δα, εκτιμά το ΔΝΤ.» (Σημερινή Καθημερινή)

Πράγματι θα χρειαστούμε 10 με 20 χρόνια για να μάθουμε να εννοούμε αυτό που λέμε, να είμαστε αυτό που λέμε, να κάνουμε αυτό που λέμε. Να μην λέμε Καλή Σαρακοστή χωρίς να ξέρουμε τι πάει να πει η λέξη, ή αν το λέμε να το εννοούμε…

Έχω πράγματι αγριέψει. Κύριε να μην κάνουμε μάθημα! Μου ζήτησαν κάποιοι μαθητές σήμερα το πρωΐ! Μόνο που δεν έβγαλα φωτιές! Δεν βλέπετε τα χάλια κατορθώματα των γονιών σας, δεν βλέπετε που οδηγεί το τάχα; Είστε μαθητές και είμαι καθηγητής, σας αρέσει δεν μ’ αρέσει θα κάνουμε αυτό για το οποίο είμαστε εδώ, θα κάνουμε μάθημα! Τα παιδιά κατάλαβαν και …κούρνιαξαν.

Να δούμε τι θα κάνουν οι γονείς τους. Μια λογική εκτίμηση ίσως να είναι ότι θα χρειαστούν 10 με 20 χρόνια να μάθουμε να είμαστε αυτό που είμαστε!

Για ένα πενηντάρη αυτό μοιάζει τρομακτικό…

Περί έρωτος ο λόγος ...και το άκουσμα

Την Παρασκευή το βράδυ βρέθηκα στο θέατρο Παλλάς και παρακολούθησα την συναυλία της Χαρούλας Αλεξίου με τον χαρακτηριστικό τίτλο “Η αγάπη θα σε βρει όπου και να 'σαι”. Λυπάμαι για αυτό, αλλά και δεν ντρέπομαι να το πω, είμαι εντελώς αδαής περί την ελληνική μουσική σκηνή. Το όνομα Αλεξίου το είχα ακουστά, αλλά πέραν τούτου ουδέν…

Η κρίση, κρίση, αλλά το πανάκριβο Παλλάς δεν είχε ούτε μια θέση αδειανή. Θα μπορούσα να σκεφτώ, όλο αυτό το λούσο είναι τα δανεικά εξ αιτίας των οποίων μπορούν, λέει, οι κατακτητές μας να μας επιβάλουν “μέτρα” χωρίς καν να ρωτήσουν τον Παπανδρέου και τον Παπακωσταντίνου. Δεν το σκέφτηκα όμως γιατί ακριβώς στην ώρα της άρχισε η Χαρούλα την συναυλία και ποικιλοτρόπως,- πάντα ζω σε πολλά επίπεδα-, έπεσα σε έκσταση. Στην αρχή με χάλασε λίγο η μεγαφωνική εγκατάσταση, δεν θέλω να ακούω τραγούδια από μεγάφωνα, αλλά γρήγορα ξεχάστηκα. Ήταν και λίγο …παχουλή! Αλλά ήταν τόσο ζεστή και εκφραστική που το ξεπέρασα και αυτό! Δεν είμαι κριτικός για να κρίνω την εκτέλεση, αλλά στα δικά μου τα αυτιά ήταν εξαίρετη, και η ίδια και η φωνή της αλλά και οι μουσικοί που την συνόδευαν.

Δεν γράφω όμως για όλα αυτά. Για πρώτη φορά έστησα αυτί και παρακολούθησα τους στίχους των τραγουδιών και ήταν για μένα αποκάλυψη. Μιλούσαν για τον έρωτα, αλλά από τόσες πλευρές και τόσο εκφραστικά που το μυαλό μου πήγε να κοιμηθεί και άφησε την αίσθησή μου να προσλαμβάνει την μουσική και τα λόγια με τον πιο απόλυτο τρόπο. Άλλωστε μην ξεχνάτε, έχω γράψει ολόκληρο βιβλίο για τον έρωτα… Ομολογώ ότι πάμπολλες φορές συγκινήθηκα. Φυσικά δεν θυμάμαι κανένα τραγούδι, είπαμε το μυαλό μου απείχε, αλλά ένα μου φάνηκε απίστευτα εντυπωσιακό, πολύ θα ήθελα να ήξερα πιο είναι για να το ξαναακούσω, αλλά …δεν θυμάμαι τίποτα!

Σε ένα άλλο επίπεδο όμως έβλεπα τους γύρω μου. Μέσα στην τρομοκρατία της κρίσης πλήρωσαν ένα κάρο χρήματα για να ακούσουν για τον έρωτα… Σίγουρα τους κόστισε πιο φτηνά απ’ ότι στον Πάρι και την Τροία η ωραία Ελένη ή στους Αχαιούς η δούλη-ερωμένη του Αχιλλέα, νομίζω Βρισηίδα ή κάπως έτσι. Όμως αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι χιλιάδες χρόνια τώρα οι άνθρωποι πάσχουν …από έρωτα και όμως τόσο λίγοι τον πετυχαίνουν! Πολύ με απασχόλησε το γιατί, τι στην ευχή πάει στραβά και ο έρωτας σκορπά θάνατο; Έχω σκεφτεί πολλά, αν με ρωτούσατε πέρσι θα έλεγα: φταίει η παιδεία!

Εντάξει φταίει και αυτή, αλλά πιο πολύ φταίει ο ίδιος ο έρωτας, ο έρωτας είναι από την φύση του προβληματικός… (Ουφ, ευτυχώς!)

Ας δώσω και μια συμβουλή. Η παροιμία λέει: ο βρεγμένος δεν φοβάται την βροχή. Και εγώ λέω, σύμφωνοι ο βρεγμένος δεν (πρέπει) να φοβάται την βροχή, αλλά ας προσέξει να …μην βραχεί!

Πύρρειος Νίκη

Θα ήθελα να χαρώ, αλλά δεν μπορώ. Οι αγρότες, αφού ταλαιπώρησαν χιλιάδες συμπολίτες τους, και οδήγησαν πολλούς από αυτούς στην καταστροφή, τα μαζεύουν και φεύγουν. Φεύγουν χωρίς να πάρουν αυτό που είχαν στο μυαλό τους. Ίσως γιατί οι αρχηγοί τους δεν είχαν (πολιτικό) μυαλό. Μάλλον όμως γιατί κάτι δείχνει να αλλάζει. Το γεγονός ότι οι αγρότες δεν πήραν αυτό που ήθελαν, κατά την γνώμη μου σηματοδοτεί μια πρώτη νίκη της ελληνικής κοινωνίας κατά του κακού εαυτού της. Μια πρώτη νίκη της κυβέρνησης Παπανδρέου, ο οποίος την εσχάτη στιγμή πήρε το παιχνίδι επάνω του. Πιστεύω ότι ήταν μια ιστορική κίνηση με πολλά επίπεδα ανάγνωσης.

Σε ένα πρώτο επίπεδο εμένα μου φαίνεται ότι μετά από πολλά χρόνια ένας πολιτικός αποφασίζει να εκπληρώσει το καθήκον του και να λειτουργήσει ως πολιτικός και όχι ως επικοινωνιολόγος, δημοσκόπος ή ρουσφετοπάροχος. Είδε το αδιέξοδο είδε το παγόβουνο που μας πλησίασε επικίνδυνα και άλλαξε πορεία. Δεν μας άφησε να πέσουμε επάνω του αλλά γύρισε το πηδάλιο. Τη τελευταία στιγμή, μετά από πολλές παλινδρομήσεις και πανάκριβες καθυστερήσεις. Πάλι καλά. Η ατζέντα άλλαξε. Οι αγρότες αναγκάσθηκαν να κάνουν πίσω, οι εφοριακοί απέργησαν για την τιμή των όπλων, μπας και γλυτώσουν κάτι. Το ίδιο θα συμβεί και με τις υπόλοιπες απεργίες, θα είναι μάχες οπισθοφυλακής. Η δημοσκόπηση που δημοσιεύθηκε σήμερα αποδεικνύει ότι το πήραμε απόφαση.

Δεν ξέρω κατά πόσο έγινε αντιληπτό το τι συνέβη. Οι περισσότεροι δημοσιογράφοι τα αλλάζουν, δεν μας λένε το πράγμα με το όνομά τους. Ο Παπανδρέου βγήκε και μας είπε: δυστυχώς κύριοι χάσαμε και πρέπει να συνθηκολογήσουμε. Πάλι καλά που δεν συνέχισε να σφυρίζει αδιάφορα, όπως έκαναν κάποιοι από την κυβέρνησή του. Το ενδιαφέρον είναι ότι ελάχιστοι έχουν το θάρρος να πουν από ποιούς χάσαμε. Μα θα πείτε από τους ...κερδοσκόπους. Όχι αγαπητοί δεν χάσαμε από τους κερδοσκόπους αλλά από το σκοτεινό παρελθόν μας. Χάσαμε από ένα σκοτάδι που είναι τόσο παλιό όσο και το παρελθόν μας. Αυτό μας έριξε βορά στα χέρια των “κερδοσκόπων”, όπως ακριβώς στο παρελθόν μας έριξε στα χέρια των Τούρκων. Τώρα, μετά τους Σέρβους, τους Ρώσους, ήρθε και η σειρά μας.

Για χρόνια έλεγα ότι ανήκω στην πρώτη γενιά Ελλήνων που δεν είδαν, και δεν θα δουν πόλεμο. Και σε αυτό έκανα λάθος. Μπορεί να μην χάνονται ζωές, αλλά το τοπίο είναι τοπίο πολέμου. Και πόλεμος σημαίνει θύματα. Και τα θύματα πάντα ανήκουν στους ασθενέστερους. Μπορεί να μην τους βλέπουμε να κείνται νεκροί στους δρόμους, όμως είναι ανάμεσά μας και γίνονται διαρκώς πολυπληθέστεροι. Περίπου ένα εκατομμύριο συμπολίτες μας αργά μα σταθερά οδηγούνται στην ανεργία, το περιθώριο, στον αργό θάνατο. Χωρίς ελπίδα…

Θα ήθελα να χαιρόμουν για το γεγονός ότι ο Παπανδρέου μας γλύτωσε από την ολοκληρωτική καταστροφή, προτίμησε τον έντιμο συμβιβασμό και την μερική παράδοση και έτσι, ας πούμε εγώ και πολλοί σαν εμένα, την γλυτώσαμε. Όμως είναι πολύ αργά για πάρα πολλούς άλλους, τι να πω και για τους ταλαίπωρους τους μετανάστες…

Θα ήθελα να κάνω μια ευχή. Όλοι αυτοί που δραστηριοποιούνται για τα (διαφόρων ει-δών) θύματα σε χώρες μακρινές, ας στρέψουν την ματιά τους στα θύματα του πολέμου που μαίνεται σιωπηλά στην δική μας χώρα και ας κάνουμε κάτι για αυτά.

Η Αμερική ας μας δείξει, και στο θέμα αυτό, τον δρόμο.