Την Παρασκευή το βράδυ βρέθηκα στο θέατρο Παλλάς και παρακολούθησα την συναυλία της Χαρούλας Αλεξίου με τον χαρακτηριστικό τίτλο “Η αγάπη θα σε βρει όπου και να 'σαι”. Λυπάμαι για αυτό, αλλά και δεν ντρέπομαι να το πω, είμαι εντελώς αδαής περί την ελληνική μουσική σκηνή. Το όνομα Αλεξίου το είχα ακουστά, αλλά πέραν τούτου ουδέν…
Η κρίση, κρίση, αλλά το πανάκριβο Παλλάς δεν είχε ούτε μια θέση αδειανή. Θα μπορούσα να σκεφτώ, όλο αυτό το λούσο είναι τα δανεικά εξ αιτίας των οποίων μπορούν, λέει, οι κατακτητές μας να μας επιβάλουν “μέτρα” χωρίς καν να ρωτήσουν τον Παπανδρέου και τον Παπακωσταντίνου. Δεν το σκέφτηκα όμως γιατί ακριβώς στην ώρα της άρχισε η Χαρούλα την συναυλία και ποικιλοτρόπως,- πάντα ζω σε πολλά επίπεδα-, έπεσα σε έκσταση. Στην αρχή με χάλασε λίγο η μεγαφωνική εγκατάσταση, δεν θέλω να ακούω τραγούδια από μεγάφωνα, αλλά γρήγορα ξεχάστηκα. Ήταν και λίγο …παχουλή! Αλλά ήταν τόσο ζεστή και εκφραστική που το ξεπέρασα και αυτό! Δεν είμαι κριτικός για να κρίνω την εκτέλεση, αλλά στα δικά μου τα αυτιά ήταν εξαίρετη, και η ίδια και η φωνή της αλλά και οι μουσικοί που την συνόδευαν.
Δεν γράφω όμως για όλα αυτά. Για πρώτη φορά έστησα αυτί και παρακολούθησα τους στίχους των τραγουδιών και ήταν για μένα αποκάλυψη. Μιλούσαν για τον έρωτα, αλλά από τόσες πλευρές και τόσο εκφραστικά που το μυαλό μου πήγε να κοιμηθεί και άφησε την αίσθησή μου να προσλαμβάνει την μουσική και τα λόγια με τον πιο απόλυτο τρόπο. Άλλωστε μην ξεχνάτε, έχω γράψει ολόκληρο βιβλίο για τον έρωτα… Ομολογώ ότι πάμπολλες φορές συγκινήθηκα. Φυσικά δεν θυμάμαι κανένα τραγούδι, είπαμε το μυαλό μου απείχε, αλλά ένα μου φάνηκε απίστευτα εντυπωσιακό, πολύ θα ήθελα να ήξερα πιο είναι για να το ξαναακούσω, αλλά …δεν θυμάμαι τίποτα!
Σε ένα άλλο επίπεδο όμως έβλεπα τους γύρω μου. Μέσα στην τρομοκρατία της κρίσης πλήρωσαν ένα κάρο χρήματα για να ακούσουν για τον έρωτα… Σίγουρα τους κόστισε πιο φτηνά απ’ ότι στον Πάρι και την Τροία η ωραία Ελένη ή στους Αχαιούς η δούλη-ερωμένη του Αχιλλέα, νομίζω Βρισηίδα ή κάπως έτσι. Όμως αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι χιλιάδες χρόνια τώρα οι άνθρωποι πάσχουν …από έρωτα και όμως τόσο λίγοι τον πετυχαίνουν! Πολύ με απασχόλησε το γιατί, τι στην ευχή πάει στραβά και ο έρωτας σκορπά θάνατο; Έχω σκεφτεί πολλά, αν με ρωτούσατε πέρσι θα έλεγα: φταίει η παιδεία!
Εντάξει φταίει και αυτή, αλλά πιο πολύ φταίει ο ίδιος ο έρωτας, ο έρωτας είναι από την φύση του προβληματικός… (Ουφ, ευτυχώς!)
Ας δώσω και μια συμβουλή. Η παροιμία λέει: ο βρεγμένος δεν φοβάται την βροχή. Και εγώ λέω, σύμφωνοι ο βρεγμένος δεν (πρέπει) να φοβάται την βροχή, αλλά ας προσέξει να …μην βραχεί!
o π Φιλοθεος Φαρος έχει γράψει πως αν θέλουμε να μάθουμε για τον έρωτα πρέπει να ακούσουμε τους ποιητές, άδικο έχει?
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίχα πολλές απορίες σχετικά με το σχετικό βιβλίο σας κ Μέσκο αλλά πέρασαν τώρα.
Καλή Τεσσαρακοστή σε όλους
@Σιμούδης Δημήτριος
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω την εντύπωση ότι ένα μεγάλο μέρος των προβλημάτων οφείλεται στους ποιητές και για την ακρίβεια στην κακή χρήση των ποιητών. Οι ποιητές εκφράζουν βιώματα, όταν όμως κανείς θεωρεί τα βιώματα ως πραγματικότητες που πρέπει να υλοποιηθούν και στην δική του ζωή, επέρχεται η τραγωδία.
Προσωπικά έστειλα τον νου μου για ύπνο, ακριβώς για τον λόγο αυτό!
Ανατράφηκα ως ορθόδοξος και έμαθα να φοβάμαι τη γυναίκα και να μισώ το σεξ και τον έρωτα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτράφηκα στο Ισλάμ και έμαθα να υποτιμώ τη γυνάικα και να επιβεβαιώνομαι μέσα από το σέξ και τον έρωτα. Σήμερα δε πιστεύω σε θεό και θρησκεία κι έμαθα ότι ο πολυτραγουδισμένος έρωτας είναι μια απάτη. Μια πρόσκαιρη απάτη...
kapou sti mesi einai i alitheia anonime..
ΑπάντησηΔιαγραφήoute iperektimisi k eksidanikefsi, oute ipotimisi.
psakse ti xrisi tomi..
@Ανώνυμος
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσκαιρη απατη δεν ειναι ο ερωτας. Προσκαιρος είναι ο ενθουσιασμός που συγχέεται με την λέξη έρωτας. Ειδικά όταν είσαι νέος. Όταν "φας τα μούτρα σου" μερικές φορες, αρχίζεις κ διακρίνεις πολύ πιο έυκολα τι είναι έρωτας κ τι όχι. Οπως καταλαβαίνεις κ τους ανθρώπους πολύ πιο έυκολα όσο μεγαλώνεις παρά όταν είσαι παιδι.
Βέβαια υπάρχουν οι φορές που "ερωτευεσαι" λάθος ατομο κ τρως τα μουτρα σου. Αυτο όντως δεν μπορω να το εξηγήσω, αλλα σιγουρα εχει μια δόση εγωισμου (είχε σε εμενα τουλαχιστον). Οταν καταλαβεις κ αποδεχτεις το ρεζιλίκι σου (οπως εγω) τότε μαθαίνεις ποτε ο έρωτας είναι έρωτας, κ ποτε ο έρωτας μοιαζει με έρωτα. Και μετα εκτιμάς καλύτερα κ τα συναισθήματα σου και τους ανθρώπους κ το άλλο φύλο καλύτερα.
Ο ψαράς δεν τρώει ψάρια αμα δεν βραχει!
@Ανώνυμος
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ είναι πολύ πιθανό ότι αν δεν είχες ανατραφεί ορθόδοξος θα είχες άλλη άποψη για τον έρωτα. Πέρα από όσα έγραψαν οι άλλοι συνομιλιτές έχω να πω ότι ο μεν έρωτας δεν είναι απάτη, αλλά χρησιμεύει για να εξαπατούν τους ανθρώπους οι διάφοροι επιτήδειοι. Και υπάρχουν επιτήδειοι όλων των ειδών όλων των αποχρώσεων και όλων των κατευθύνσεων. Γι' αυτό ας έχουμε τα μάτια μας ανοικτά.
Πιστεύω ότι ο έρωτας είναι από τη φύση του "προβληματικός" για δύο κυρίως λόγους.Πρώτον απαιτεί ανταπόκριση για να ολοκληρωθεί και δεύτερον απαιτεί έξοδο από τον σκληρό πυρήνα του εγώ και εκ-στατική του γέννηση στον "τόπο του άλλου".Το πρώτο,την ανταπόκριση του ερωμένου προσώπου,αν δεν γίνει αμέσως με αυθόρμητο τρόπο πρέπει να τη διεκδικήσεις μαχητικά ως εραστής.Το δεύτερο προυποθέτει αναγέννηση και νέα ποιότητα βίου.Ο έρως έχει τη δύναμη να σε μεταμορφώνει σε ήρωα,δεδομένου ότι ο ήρως είναι ετυμολογκά ε-ερως,δηλαδή έρως που συναιρείται με επίταση.Αυτή η ηρωική διάσταση του ερωτικού προσώπου αποτελεί την ουσία της εμφάνισης εν δυνάμει τραγικών όψεων ζωής,εφ όσον η ηρωική-ερωτική πράξη απαιτεί ολοκλήρωση,ανταπόκριση,αυθυπέρβαση αενάως επιτατικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚωνσταντίνος Τσίγκας
@Kωνσταντίνος
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροβληματικός μεσα σε εισαγωγικά ίσως είναι.
Γενικότερα δεν νομίζω. Το γεγονος οτι απαιτει ανταπόκριση(οπως το περιγραφεις), παει να πει οτι δεν προκειται για αμοιβαιο συναισθημα..Οταν είναι αμοιβαίο όμως; Αλλαζουν τα δεδομένα.
Στο κάτω-κάτω, κανεις δεν ερωτεύεται με το ζορι!
Μπορεις να ζεις μια χαρα και χωρις να ερωτευτεις. Η ζωή είναι γεμάτη απο επιλογές!
Προς Θεού, μη βάζετε τον έρωτα στο τραπέζι της ανατομίας. Τον σκοτώνετε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς η παντελώς αρρωστημένη αντίληψη για τον έρωτα της χριστιανικής και δη της ορθόδοξης εκκλησίας με κράτησε δέσμιο για πολλά χρόνια. Στα 18 μου πήγα να εγκαταβιώσω στο Άγιον Όρος και μετά από την κουρά μου(αφού δηλ.κατ'αυτούς ο γάϊδαρος είχε δεθεί) αρχίσαν τα βάσανα! Κάθε βράδυ με πίεζε ο ηγούμενος να κοιμηθώ μαζί του γιατί έπρεπε να κάνω υπακοή και να νιώσω τον σαρκικό έρωτα ως εισαγωγικό στον θείο έρωτα! Και αναρωτιέμαι, αν ο άνθρωπος αυτός (που ουσιαστικά κατέστρεψε κι εμένα, και ίσως και πολλούς άλλους, είχε διδα,χθεί τον έρωτα σαν κάτι φυσιολογικό και δεν τον είχε δαιμονοποιήσει,όπως άλλωστε και το γυναικείο φύλο θα μπορούσε να προσφέρει πάρα πολλά ωφέλιμα σε πολλούς ανθρώπους. Με τη δαιμονοποίηση του έρωτα όμως οδηγήθηκε σε ανώμαλες συμπεριφορές συνεχιζοντας το ίδιο βιολί. Λυπάμαι που έγινα 40 και μόλις τώρα μαθαίνω τον έρωτα και την αγάπη που μπορεί να υπάρξει σε ένα φυσιολογικό ζευγάρι, έστω κι αν η εκκλησία μου το απαγορεύει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγγνώμη, διάβασα καλά το σχόλιο του Ανωνύμου;Τον πίεζε ο ηγούμενος; Δεν πάμε καλά...
ΑπάντησηΔιαγραφή@Ζηνας
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά το διάβασες..Σοκάρομαι και ντρέπομαι ταυτόχρονα.Ο κάθε "ανώμαλος" που κρύβεται πίσω απο ένα προσωπείο μιας Χ,Ψ θέσης κάνει ότι θέλει; Είναι δυνάτον; Μετά φταίνε οι δημοσιογράφοι όταν βγάζουν τα άπλυτα στη φόρα;
Ελπίζω ο κ Ανώνυμος να έχει φύγει απο εκει και να έχει βρει την υγεία του..
Στο χωριό μου χειροτονήσανε ένα παιδακι "ελαφρόμυαλο", το κάνανε (οι ανώτατοι της εκκλησιαστικής εξουσίας) ιερομόναχο, και αυτό περαν του ότι ξεφτυλίζει τον εαυτό του, ξεφτυλίζει και τα ράσα που φοράει. Και ρωτάω, ποιος φταέι; Αυτό που είναι ολιγομυαλο; Ή οι δεσποτάδες που μετράνε ποσα κεφάλια θα χειροτονήσουν;
Οντως δεν πάμε κάλα..
προς Ζηνά
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω σωστά διάβασες
Το θέμα είναι γιατί η εκκλησία υιοθέτησε τις πιο ακραίες απόψεις για την ερωτική ζωή του ανθρώπου? Η σφαίρα αυτή της ζωής του ανθρώπου ανήκει στο μεταπτωτικό άνθρωπο οπότε καμμία αποδοχή της δεν μπορούσε να υπάρχει. Γιατί όμως? Αρκεί το ότι με αυτό τον τρόπο κάποιοι που (θεωρητικά τουλάχιστον) απέχουν από αυτή την κατάσταση δικαιούνται να έχουν την εξουσιαστική θέση που έχουν μέσα στην εκκλησία?
Αααχχχ!!! Έρωτας έρωτας!!! Μεταπτωτικός ή όχι, είναι πολύ ωραίο να ερωτεύεσαι. Το μόνο πρόβλημα που υπάρχει είναι ότι μετά από λίγο σου ζητάν "στεφάνι". Χαχαχα!!
ΑπάντησηΔιαγραφή@Ανώνυμος
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ, τουλάχιστον τώρα που καταλαβαίνεις καλύτερα τα πράγματα κοίταξε να ζήσεις και να χαρείς την ζωή σου και άφησε την Εκκλησία στα ψέματα και την μιζέρια της. Δεν είναι σε θέση να σου απαγορεύσει το οτιδήποτε.
Ιδού η επίσημε θέση της Εκκλησίας για τον έρωτα και τη σεξουαλική αγωγή: (Απόσπασμα από κείμενο της Συνόδου, ως αντίδραση στην εισαγωγή του μαθήματος σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία επί υπουργείας Άρη Σπηλιωτόπουλου. «Το δημιουργούμενο άγχος από την πρώιμη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση μπορεί να μεταλλαχθεί σε περιέργεια και έτσι μπορεί τα μικρά αγόρια να δοκιμάσουν τις σεξουαλικές επιδόσεις τους με τις μικρές συμμαθήτριες τους … Σύμφωνα με την μακρά θεανθρώπινη παράδοση του Ελληνικού Εθνους μας δεν χρειάστηκε ποτέ τέτοιο μάθημα να εισαχθεί στα σχολεία … Απειρα παραδείγματα αγίων ανθρώπων επιμένουν ότι είναι κατορθωτή η εγκράτεια και η καθαρότητα μέχρι του γάμου ή και η δια βίου παρθενική ζωή … Γιατί να μην μάθουν τα παιδιά μας ότι πολλές γενεές ευτύχισαν μένοντας παρθένοι και εγκρατείς μέχρι το γάμο; Γιατί να μην μάθουν έγκαιρα από τους γονείς και τους δασκάλους ότι μόνο μέσα στον ευλογημένο ορθόδοξο γάμο προστατεύονται από τις σωματικές αρώστιες και τα ψυχικά τραύματα;»….
ΑπάντησηΔιαγραφήΠτωματίλα μεσαιωνική!
Υπάρχει πιο εξωπραγματικό κείμενο από αυτό? Όλα κινούνται σε μια σφαίρα υποθετική. Αν μπορούσες να ζητήσεις από το συγγραφέα του να σου δείξει όχι τους άπειρους αλλά μερικούς τέτοιους υγιέστατους ανθρώπους (εννοώ με ονοματεπώνυμο)θα μπορούσε?
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκείνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να στηλιτεύσουμε την υποκρισία του παπαδαριού, που ζει την τρυφηλή ζωή του την ίδια ώρα που γεμίζει τον κόσμο ενοχές όχι μόνο για την ερωτική συμπεριφορά του, αλλά για κάθε πτυχή της ζωής του. Ενοχές τις οποίες η Εκκλησία διαχειρίζεται εδώ και αιώνες, με τρόπο που από τη μια ισχυροποιεί τη δική της θέση στο σύστημα εξουσίας και από την άλλη δημιουργεί ανθρώπους φοβισμένους και υποταγμένους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤους βλέπετε πώς συμπεριφέρονται μεταξύ τους. Σαν λύκοι έτοιμοι να κατασπαράξουν ο ένας τον άλλο. Ολα αυτά που κηρύσσουν από άμβωνος περί αγάπης και συγχώρεσης διαψεύδονται από τη συμπεριφορά τους. Οι συμμορίες των γκάνγκστερ μοιάζουν αθώα αγγελούδια μπροστά τους. Φτιάχνουν κλίκες, παρακολουθούν ο ένας τον άλλο, μαζεύουν στοιχεία, εκβιάζουν, κλείνουν συμφωνίες, μοιράζουν επικράτειες και πασαλίκια.
Κύριε Μέσκο,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤί έκταση έχει αυτό το φαινόμενο (η παρά φύση ασέλγεια μεταξύ αρρένων) στον μοναχισμό;
Υπάρχει πράγματι κατάχρηση της σχέσης εξάρτησης από την πλευρά των ηγουμένων;
Μήπως πρόκειται για μεμονωμένο συμβάν;
Ρωτάω γιατί εν γένει σέβομαι το σχήμα, μολονότι με το status quo του μοναχισμού εν Ελλάδι διαφωνώ.
Πάντως έχω να παρατηρήσω ότι στη συζήτησή μας περί έρωτος συμμετέχουν μόνο ...άντρες! :-) Δεν ξέρω γιατί...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα πώ κι εγώ μια γνώμη, για το ερώτημα που έθεσε ο Αρσένιος:
"χιλιάδες χρόνια τώρα οι άνθρωποι πάσχουν …από έρωτα και όμως τόσο λίγοι τον πετυχαίνουν! Πολύ με απασχόλησε το γιατί, τι στην ευχή πάει στραβά και ο έρωτας σκορπά θάνατο;"
Είναι πολυδιάστατο το πρόβλημα, αλλά από την εμπειρία μου, βασικός λόγος είναι το ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρει κανείς τον/ην κατάλληλο σύντροφο. Αυτό, σε συνδιασμό με την ανάγκη να βιώσουμε τον έρωτα, μάς εξωθεί συνήθως σε λανθασμένες αποφάσεις.
@Ανώνυμος, Σιμούδης Δημήτριος
ΑπάντησηΔιαγραφήΠραγματικά απορώ που εκπλήσσεσθε. Τι άλλο πρέπει στ' αλήθεια να δείτε για να καταλάβετε ότι ο πυρήνας της Εκκλησίας είναι η λατρεία του ψέματος, το οποίο ονοματίζει, ως την Αλήθεια! Τι περιμένετε να συμβαίνει σε αυτόν τον χώρο; Το κακό είναι ότι δηλητηριάζει ολόκληρη την Ελληνική κοινωνία...
@ Πέτρος
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια μια ακόμη φορά αισθάνομαι την ανάγκη να υπερασπιστώ τους πρώην συναδέλφους. Δεν φταίνει, (μόνο και τόσο) αυτοί, αλλά το ψέμα που υπάρχει στην πίστη και την διδασκαλία. Αυτοί είναι τα πρώτα και και τραγικότερα θύματα...
@Ζηνάς
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ Ζηνά δεν έχω έρθει σε άμεση επαφή με τέτοια θέματα, δηλαδή δεν έχω ακούσει απο πρώτο χέρι κάτι. Από δεύτερο χέρι όμως έχω ακούσει πολλά, εν τούτοις είμαι πολύ επιφυλακτικός, θεωρώ ότι το συμβάν που αναφέρει ο ανώνυμος, είναι κάτι που όντως συμβαίνει, δεν ξέρω όμως σε ποιά έκταση.
Η άποψή μου είναι ότι το ράσο καταστρέφει τους ανθρώπους, αλλά φταίει το ράσο και όχι οι άνθρωποι...
@Δημήτρης
ΑπάντησηΔιαγραφήΕδώ δεν γράφουν γυναίκες, κατά την άποψή μου γιατί ο τρόπος που προσεγγίζω τα θέματα δεν προσιδιάζει την γυναικεία οπτική, γράφω για συναισθήματα αλλά όχι συναισθηματικά.
Ο έρωτας είναι δύσκολος γιατί η ζωή είναι δύσκολη και ελάχιστοι έχουν το προνόμιο να την ζουν πραγματικά. Το σύμπαν στο οποίο ζούμε είναι κατά αυτόν τον τρόπο δομημένο, γι' αυτό δεν θεωρώ ότι φταίει κάποιος ή κάτι. Το ερώτημα και το ζητούμενο για τον καθένα είναι να πετύχει το μέγιστο που του αναλογεί.
αγαπητε Αρσενιε περιμενω με ανυπομονησια το επομενο βιβλιο σου που πιστευω οτι θα προσφερει καποια κλειδια με τα οποια θα μπορεσουμε να δια χειριστουμε πτυχες της υπαρξης μας ωστε να μπορεσουμε να κατανοησουμε τετοια σημαντικα θεματα οπως ειναι ο ερωτας αλλα και γενικοτερα να προσεγγισουμε με ουσιαστικο τροπο την πραγματικοτητα που μας περιβαλλει απαλλαγμενοι απο παντος ειδους παραμορφοτικους φακους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητοι Κυριοι,επειδη απορησατε που δεν γραφει καμια γυναικα,ειπα να δωσω το "γραπτο παρον"...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα μιλησω για τον ερωτα?...Τι να πω,ειναι πολυ ωραιο συναισθημα αρκει να εχεις βρει τον καταλληλο ανθρωπο ωστε να υπαρχει αμοιβαιοτητα ,να ειναι η σχεση αμφιδρομη.Ειναι επισης λογικο και να πληγωθεις,καποια στιγμη,και να πληγωσεις,ετσι ειναι η ζωη.Εμεις απλως τα εξιδανικευουμε ολα.
Οσο για αυτα που διαβασα σχετικα με μοναχους-εκκλησια και τις "θεσεις" της,δεν εκπλησσομαι..Απλως πολλαπλασιαζεται η αηδια μου..Στους κολπους της εκκλησιας ειναι ολα μεμπτα,θυμαμαι οταν ημουν 11 χρονων η δασκαλα(τελος παντων...)του κατηχητικου(sorry για τυχον ορθογραφικα-μαθηματικος γαρ..)μου ειχε κανει παρατηρηση γιατι στο σχολειο μοιραζομουν το θρανιο με αγορι και οχι κοριτσι!!..μου ειχε πει μαλιστα να ζητησω απ'τον δασκαλο να με αλλαξει θεση!!...Φυσικα ουτε ξαναπηγα ποτε μου κατηχητικο..Και εμεις απορουμε που δεν δεχονται τον ερωτα η' που ενοχοποιουν ακομα και το φλερτ..Με τετοια μυαλα και τετοια σαπιλα,τι περιμενουμε?..
Μαρια Λιαγκα.
Διαμορφωτές της κάθε θρησκείας και ενεργητικοί της δέκτες παράλληλα είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι. Το περιεχόμενο έμπρακτης εφαρμογής της κάθε θρησκείας το καθόρισαν και το καθορίζουν εξελικτικά (γιατί κάθε σύστημα εξελίσσεται, με αργούς ή γρήγορους ρυθμούς - ακόμη και το πιο κλειστό) η ανάγκη του ανθρώπου να οργανωθεί κοινωνικά και να «συντηρήσει» τα κεκτημένα-παραδεδομένα. Στο πλαίσιο αυτό, η σεξουαλικότητα ήταν πάντοτε μέγεθος πολιτικό και γι’αυτό χειραγωγείται. Και επειδή η θρησκεία/ιδεολογία ήταν και είναι το αδερφάκι της πολιτικής εξουσίας, κάθε θρησκευτικό δόγμα ασχολείται με τη σεξουαλικότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πρόβλημα κατά τη γνώμη μου δεν είναι η θρησκεία αλλά τοποθετήσεις όπως του Παναγιώτη, όπως: «περιμενω με ανυπομονησια το επομενο βιβλιο σου που πιστευω οτι θα προσφερει καποια κλειδια με τα οποια θα μπορεσουμε να δια χειριστουμε πτυχες της υπαρξης μας ωστε να μπορεσουμε να κατανοησουμε τετοια σημαντικα θεματα οπως ειναι ο ερωτας αλλα και γενικοτερα να προσεγγισουμε με ουσιαστικο τροπο την πραγματικοτητα»
Αυτή είναι η αχίλλειος πτέρνα, την οποία εκμεταλλεύεται η θρησκεία και κάθε ιδεολογικό σύστημα. Αγαπητέ Παναγιώτη, το "ξεκλείδωμα" για τη διαχείριση των πτυχών της ύπαρξής σου και την κατανόηση του έρωτα είναι προσωπικό θέμα. Σε «ιερό» βαθμό προσωπικό… Σχετίζεται με το να Ζεις την ίδια τη ζωή. Στο βαθμό που ζητάμε απαντήσεις αλλού, δημιουργούμε αναπόφευκτα αυθεντίες και θρησκείες, και φτάνουμε στο να διαχειρίζονται αυτές τελικά τα μέγιστα του εαυτού μας. Το βιβλίο του κάθε Μέσκου είναι ενδιαφέρον και γόνιμο να το διαβάζουμε και να προβληματιζόμαστε, αλλά, για όνομα του Θεού, δεν είναι δυνατόν να περιμένουμε σαν ανήλικα απαντήσεις από άλλους για τα θεμελιώδη της ζωής μας.
Εγώ τουλάχιστον εκεί εντοπίζω το πρόβλημα, που από άλλους εντοπίζεται στη θρησκεία: Στην ανωριμότητά μας που μας κάνει να αναζητάμε απαντήσεις αλλού και έξω από την ίδια τη ζωή και στην ίδια τη δυναμική των κοινωνιών (ημών δηλαδή) που έφτιαχναν και θα φτιάχνουν συστήματα διαχείρισης της ζωής. Η ορθοδοξία είναι απλά ένα από τα πολλά τέτοια συστήματα, που υπάρχει ακριβώς όλοι εμείς είμαστε ουσιαστικά ανήλικοι.
Να τονίσω επίσης ότι διαφαίνεται σε κάποια κείμενα κάποια στάση αξιολογικής υπεροχής του ετερόφυλου έρωτα… Ας μη γινόμαστε, έστω και ανεπίγνωστα, πιο σκοταδιστές από αυτούς που κρίνουμε.
Ευχαριστώ
@Kkat
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ, θα συμφωνήσω με κάθε γραμμή που έγραψες, εκτός ίσως από το σημείο που λες ότι το πρόβλημα δεν είναι η θρησκεία. Θα ήθελα να προσθέσω την λέξη μόνο, δηλαδή ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο η θρησκεία.
Κάποιες άλλες συνιστώσες που κάνουν την ερωτική ζωή στην Ελλάδα περίπλοκη :
ΑπάντησηΔιαγραφήα) ότι τα αγόρια εκτίθενται από πολύ μικρή ηλικία σε οπτικό υλικό που συνήθως βλέπει κανείς μόνο στη συνουσία (η εύκολη πρόσβαση σε κάθε είδους τσόντα, λες και διαβάζει κανείς τους κύριους τίτλους εφημερίδων)
β) ότι τα κορίτσια από πολύ μικρή ηλικία εισάγονται στον ανταγωνισμό για την προσέλκυση των αντρικών ερωτικών βλεμάτων. Αυτό επιρεάζει το πως πιέζονται να ντύνονται και τα θέματα που συζητούν
γ) ότι υπήρξε σίγουρα (και μάλιστα αναπτύχθηκε στη φάση που η Ελλάδα έκανε "τα μεγάλα άλματα μπροστά") εκτεταμένη αναγκαστική πορνεία στην Ελλάδα (και πιθανότατα εξακολουθεί να υπάρχει)
Δυο σκέψεις:
Για αιώνες η Εκκλησία δεν λειτουργούσε σε συνθήκες όπου οι άντρες παντρεύονται στα 30 και τα 35.
Επίσης η Εκκλησία πρακτικά είναι ένα σύστημα πολλών μετόχων: Ο υψηλός κλήρος, λαικοί κληρικοί, μοναχοί, χριστιανοί σε θέσεις εξουσίας, άνθρωποι που ακολουθούν μια πιο λαική θρησκευτικότητα. Στα επίσημα κείμενα άλλοι εκπροσωπούνται περισσότερο και άλλοι λιγότερο. Όμως η κίνηση της Εκκλησίας στην πράξη είναι η συνιστάμένη όλων αυτών. Πολλοί άνθρωποι που θεωρούν τον εαυτό τους ορθόδοξο χριστιανό έχουν ακολουθήσει σε διάφορους τομείς πολύ διαφορετικές πρακτικές από αυτές που ο υψηλός κλήρος θεωρεί σωστές. Και αυτό είναι γνωστό και δεν αφορίστηκαν.
Η πολυφωνία ακόμα και η αντιφατικότητα (βλέπε Πλανήτη της Θεολογίας) της σύγχρονης Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι για εμένα σημάδι ότι όλο αυτό το σύστημα προσπαθεί να προσλάβει τη σύγχρονη ζωή (που είναι διαφορετικό από το να γίνει politically correct).
Ο Αρσένιος θεωρεί (και επιχειρηματολογεί) ότι η προσπάθεια αυτή είναι χαμένη από χέρι όσο διατηρείται το δόγμα όπως παρουσιάζεται στο Πιστεύω. Άλλοι (του εαυτού μου συμπεριλαμβανομένου) δεν έχουν πειστεί από τα επιχειρήματά του. Εννοώ ούτε λίγο μετακινηθεί.
Συμφωνώ όμως ότι η αναγνώριση της πιθανότητας σφαλμάτων σε διατυπώσεις κανόνων ή κατανοήσεων θεολογικών είναι αναγκαία (προκειμένου να υπάρξει και η αναγνώριση τέτοιων σφαλμάτων) και δεν βλέπω να συνεπάγεται κατάρευση του συστήματος (γιατί θα αναγνωρίσει ότι οι διατυπώσεις του δεν είναι αλάθητες)
ΥΓ Εκφράσεις του τύπου "παπαδαριό" δεν νομίζω ότι ταιριάζουν σε μια συζήτηση της προκοπής. Υποτίθεται ότι είναι η αντίδαση στην πίεση των κληρικών να μας πουν πως πρέπει να ζούμε. Υπάρχει σύστημα ηθικό που δεν πιέζει προς κάποια κατεύθυνση τη συμπεριφορά μας; Και ακόμα στη σημερινή Ελλάδα είναι ο Ορθόδοξος κλήρος που καταπιέζει τους ανθρώπους στο πως θα ζήσουν;
Θεωρώ ότι η θρησκεία δεν αποτελεί το πρόβλημα, διότι την αντιμετωπίζω κατεξοχήν ως σύμπτωμα του προβλήματος. Το πρόβλημα εκτιμώ ότι εντοπίζεται στις προϋποθέσεις πάνω στις οποίες στηρίζεται η ανάγκη δημιουργίας ενός θρησκευτικού συστήματος και αυτές είναι η ανασφάλειά μας, η οκνηρή αναζήτηση έτοιμων απαντήσεων και η ανάγκη να πάμε πέρα από την υποκειμενικότητα που διακρίνει το βίωμά μας, γιατί οι απαντήσεις που θεμελιώνονται σ’ αυτήν μας τρομάζουν. Αναζητούμε λοιπόν θεμέλιο στο πλαίσιο ενός συλλογικού συστήματος ιδεολογικής ομοιογένειας, που μας δίνει την ψευδαίσθηση της αντικειμενικότητας (όταν όλοι «βλέπουμε» το ίδιο πράγμα μοιραζόμαστε την ψευδαίσθηση μιας αντικειμενικής φαινομενικότητας).
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό εκεί και πέρα διαχωρίζω την τέχνη-γιορτή που δημιουργείται για να «μιλήσει» για το ιερό-Θεό-Μυστήριο της ζωής ή τη γλώσσα που γράφεται για να μιλήσει για το βίωμα του ιερού-Θεού κλπ. Οι ανθρώπινες αυτές εκφραστικές ιδωμένες στον ιστορικό τους χρόνο και τόπο, μπορούν να αποτελέσουν για μένα (για τον καθένα θεωρώ) βοήθημα για να πλάσω τη δική μου γλώσσα και να κάνω τη δική μου γιορτή (ακριβώς όπως διαβάζοντας πολλά βιβλία βοηθώ την ανάπτυξη της δικής μου προσωπικής εκφραστικής). Όταν όμως η πρωταρχική αυτή μορφή γίνεται είδωλο απολιθωμένο με φυλακίζει (ακριβώς όπως φυλακίζεται ο κάθε ένας που μιμείται και παπαγαλίζει την εκφραστική του αγαπημένου συγγραφέα, ως άλλο φετίχ).
Και έναν πολύ απλό προβληματισμό που είχα πάντα: Πώς δικαιολογείται στο πλαίσιο ενός απολιθωμένου διαβάσματος των γραφών (το οποίο κατεξοχήν χαρακτηρίζει τη δογματική μονολιθικότητα), το γεγονός ότι η σεξουαλικότητα εκφράστηκε στην Π.Δ και Κ.Δ διαχρονικά ως αιμομιξία (πρωτόπλαστοι), πολυγαμία (Ιωσήφ κλπ), μονογαμία και αγαμία (Χριστιανισμός) και τελικά, σήμερα, το μέγιστο αμάρτημα είναι να μην κάνεις σεξ με το σύντροφό σου πριν να γίνει γάμος στο ναό με παπά, πράγμα το οποίο καθιερώθηκε στο Χριστιανισμό τον 8ο αιώνα. Παραλογισμός σκέτος, αν αντιμετωπιστούν τα κείμενα ως διατύπωση αναλοίωτων και αιώνιων αληθειών από τις οποίες δεν μπορείς να πειράξεις ούτε ένα «και», ανεξάρτητα αν απευθύνεται σε ανθρώπους που ζουν στα δέντρα ή σε ανθρώπους που ζουν σε πολυκατοικία...
@kKkat.αγαπητε συμφωνω απολυτα με οσα αναφερεις. απλως δεν καταλαβες την προθεση μου. δεν ζητω απαντησεις γιαυτο και δεν αναφερα την συγκεκριμενη λεξη αλλα εγραψα την λεξη [κλειδι]. που σημαινει για μενα μια διαφορετικη οπτικη απο αλλους ανθρωπους πανω στο ιδιο αντικειμενικο γεγονος της υπαρξης μας πανω σαυτον τον πλανητη. πιστευω στην συνθεση των εμπειριων και των αποψεων ολων των ανθρωπων. ποιος μπορει να ισχυριστει οτι μπορει να κατανοησει μονος του τον κοσμο και να προχωρει αυτοδυναμος? αυτο το κανουν συνηθως οι ταγοι των θρησκειων. το βιωμα και η εμπειρια ακομα και του πιο μικρου και ασημαντου ανθρωπου κατα τα μετρα καποιων πρεπει να μας κινει το ενδια φερον γιατι μπορει να μας δωσει καινουργιες διαστασεις. μην ξεχναμε οτι μεγαλοι ασκητες διδαχτηκαν απο ταπεινους τσαγκαρηδες και πορνοβοσκους.[κοινως νταβατζηδες]
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως η εκκλησία μιλά για θείο έρωτα, ερωτικη-αγαπητική σχέση των προσώπων της Τριάδας και έρωτα θεού προς τον άνθρωπο. Τώρα γιατί το σέξ δαιμονοποιήθηκε σε όλες τις μονοθεϊστικές θρησκείες της ανατολής είναι άξιο έρευνας. Μη ξεχνάμε την προσπάθεια του Παύλου να βάλει μαντίλα στις Κορίνθιες μεταφέροντας στο χριστιανισμό ουσιαστικά μια μακραίωνη παράδοση της ανατολής και ιδιαίτερα της πατρίδας του Ταρσού, όπου οι γυναίκες φορούσαν "μπούρκα". Δεν έχει να κάνει η αρρωστημένη αντίληψη για τον έρωτα με το χριστιανισμό. Είναι διαχρονική/διαθρησκειακή συνήθεια.Απλά οι εγκρατιστικές τάσεις μιας ομάδας επικράτησαν και επιβλήθηκαν, ως "θεάρεστες". Δυστυχώς οι ελευθεριάζουσες απόψεις (και υπήρχαν πάρα πολλές σε διάφορες χριστιανικές ομάδες)μόνο υπογείως επέζησαν. Την χειρότερη ζημιά την έκαναν, και εξακολουθούν να την κάνουν οι μοναχοί με τον μισογυνισμό τους και την απαξιωση κάθε απόλαυσης. Επηρεάζουν πολύ κόσμο δυστυχώς. Η πνευματική πρόοδος μετριέται με την αποχή από το σέξ και την υποδούλωση κάθε ερωτικής επιθυμίας. Από την άλλη ο έρωτας, το ποιό ωραίο πράγμα στον κόσμο, μπορεί όντως να οδηγήσει στην καταστροφή και στον θάνατο. Όταν αγαπάς είσαι τυφλός. Ερωτεύεσαι για να παίξεις, να ρισκάρεις τη ζωή και το θάνατο...
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Χρήστος
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είναι τόσο απλά τα πράγματα στο Ισλάμ και τον Ιουδαισμο. Δεν συναντάμε δαιμονοποίηση του σεξ ούτε στο Ισλάμ ούτε και στον Ιουδαισμό. Ούτε καν στο Σουφισμό δεν έχουμε άρνηση του,άλλο πράγμα η κατώτερη θέση της γυναίκας
@ Βασίλης Κόλλιας
Ρωτάς
"Και ακόμα στη σημερινή Ελλάδα είναι ο Ορθόδοξος κλήρος που καταπιέζει τους ανθρώπους στο πως θα ζήσουν"
Θα σου φέρω ένα προσωπικό παράδειγμα. Κήρυγμα του πρωτοσύγκελου στους επιτρόπους, έγγαμους εκτός από μένα" Το σεξ παιδιά δεν ανήκει στη δημιουργία του ανθρώπου , μόνο μετά την πτώση το έδωσε ο Θεός και αυτό για να κάνουν οι άνθρωποι παιδιά διότι αν δεν υπήρχε ευχαρίστηση κανείς δεν θα έκανε παιδιά. Αν δεν υπήρχε πτώση τα παιδιά θα γινόταν αλλιώς γι αυτό να αποφεύγεται τις συνευρέσεις"
Προς Χρήστο
Ο εν λόγω μοναχός σε βεβαιώνω δεν στερεί καμμία άλλη απόλαυση από τον εαυτό του (εκτός από αυτή)
@Σιμούδης Δημήτριος
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτον ιδουαϊσμό (τον ορθόδοξο κυρίως) το σέξ θεωρείται αμαρτωλό και αποσκοπεί μόνο στην τεκνοποίηση. Απαγορεύεται οι σύζυγοι να δουν ο ένας τον άλλο γυμνό, γι' αυτό χρησιμοποιούν ένα σεντόνι με μια οπή στο κατάλληλο σημείο. Στο ισλάμ απαγορεύεται η γυναίκα να επιθυμήσει σέξ. Μόνο όταν θελήσει ο άντρας γίνεται.Ο σουφισμός δεν το αρνείται μεν, το θεωρεί κατώτερο δε και αμαρτωλό.
Καλά όλα αυτά που λέτε αλλά η πανσεξουαλική κοινωνία μας δεν καταστρέφει τους ανθρώπους και ειδικά τα παιδιά μας????
ΑπάντησηΔιαγραφήθα ήθελα Αρσένιε και αγαπητοί φίλοι ένα σχόλιο για το παρακάτω άρθρο του Βήματος.
Καταστρέφοντας τα παιδιά!
Ζούμε στον κόσμο των τεχνολογικών καινοτομιών, των επιστημονικών επιτευγμάτων και της παγκοσμιοποίησης της γνώσης. Ζούμε όμως και στον κόσμο της σπατάλης, του υπερκαταναλωτισμού, του συνεχούς βομβαρδισμού λανθασμένων προτύπων και της σκληρής πραγματικότητας. Η μόδα και οι τάσεις, ως έννοιες κοινωνικού σαδισμού, προστάζουν τους πάντες και απορρίπτουν όσους αδυνατούν να τις ακολουθήσουν, βασανίζοντας ακόμη και τρυφερές παιδικές ψυχές. Αποτέλεσμα; Έχει χαθεί ό,τι πολυτιμότερο. Η παιδική αθωότητα!
Σύμφωνα μάλιστα με τελευταίες έρευνες αμερικανών επιστημόνων, τα νεαρά κορίτσια, ορμώμενα από το σύγχρονο ρεύμα σεξουαλικότητας, προσπερνούν κυριολεκτικά την παιδική τους ηλικία. Το πολιτισμικό σοκ που δέχονται σε συνδυασμό με τα σεξουαλικά πρότυπα που προβάλλουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης τα οδηγούν σε μια ανάρμοστη για την ηλικία τους ενήλικη συμπεριφορά. Δυστυχώς, όπως υποστηρίζουν εκπρόσωποι του Συνδέσμου Αμερικανών Ψυχολόγων για την Επιβεβλημένη Σεξουαλικότητα σε Κορίτσια, η αμερικανική κοινωνία, και όχι μόνο, είναι γεμάτη από λανθασμένα πρότυπα, τα οποία ξεπηδούν από την τηλεόραση, τα περιοδικά, τα μουσικά βιντεοκλίπ ή ακόμη και το Διαδίκτυο.
Οι πιο συνηθισμένες επιπτώσεις της πρόωρης σεξουαλικότητας παρουσιάζονται σε ψυχολογικό επίπεδο και έχουν τη μορφή διατροφικών διαταραχών, χαμηλής αυτοεκτίμησης και κατάθλιψης. Και τα τρία στοιχεία σχετίζονται άμεσα με το ψυχωτικό άγχος για την εξωτερική εμφάνιση, κάτι που καλλιεργείται από τα ερεθίσματα που δέχεται το παιδί μέσα από το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει. Λαμβάνοντας υπόψη αμερικανικές έρευνες που έδειξαν ότι σχεδόν τα μισά παιδιά ηλικίας 3 ετών έχουν τηλεόραση στο δωμάτιό τους και μπορούν ανά πάσα στιγμή και δίχως γονική συναίνεση να παρακολουθήσουν οποιοδήποτε πρόγραμμα επιθυμούν, φαίνεται ότι το όλο θέμα είναι μάλλον ανεξέλεγκτο.
Όλο και πιο νωρίς...
Σε ποια ηλικία όμως τα κοριτσάκια αρχίζουν να ενδιαφέρονται για το πώς τα βλέπουν και τα κρίνουν οι γύρω τους; Όπως δήλωσε η Ντέμπορα Ρόφμαν, παιδαγωγός με ειδίκευση στην παιδική σεξουαλικότητα, στην εφημερίδα «Washington Post», μέχρι πρότινος τα παιδιά κάτω των 6 ετών δεν έδειχναν κανένα ενδιαφέρον για το τι πιστεύουν οι άλλοι για την εικόνα τους, ενώ σήμερα αυτό παύει να ισχύει από την ηλικία των 4 ετών. «Αυτό που συμβαίνει στις ημέρες μας είναι πρωτόγνωρο» προσθέτει. «Ενώ πριν από λίγα χρόνια τα παιδιά έβλεπαν ένα συγκεκριμένο πρότυπο ενηλίκου και έλεγαν "έτσι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω", τώρα το μήνυμα που λαμβάνουν είναι τελείως διαφορετικό: "Είστε ήδη σαν ενήλικοι. Μπορείτε να ενδιαφέρεστε για το σεξ. Μπορείτε ήδη να ντύνεστε και να συμπεριφέρεστε σέξι από τώρα"».
Οι διαφημίσεις, η μόδα και η μουσική αναλαμβάνουν πλέον ρόλο μοντέλου για τα μικρά παιδιά. Το γεγονός ότι τα χαμηλοκάβαλα τζιν, τα κοντά μπλουζάκια και τα σκουλαρίκια στον αφαλό θεωρούνται «ιν» τούς δημιουργεί την αγχωτική αντίληψη ότι αν δεν τα υιοθετήσουν τότε το σύστημα του μικροκόσμου τους θα τους αποβάλει. Θα καταλήξουν παραγκωνισμένοι και άξιοι χλευασμού από συνομηλίκους. Στην ουσία τα παιδιά παραπλανιούνται από πολύ τρυφερές ηλικίες, κατά τις οποίες ακόμη δεν έχουν ολοκληρωμένη κρίση, να αντιγράψουν αυτό βλέπουν. Και αυτό που βλέπουν παντού είναι ένας έκδηλος και συχνά έκφυλος ερωτισμός που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να συμπορευθεί με το αθώο παρουσιαστικό τους.
συνεχίζεται ......
θάνασης
συνέχεια
ΑπάντησηΔιαγραφή.......
Σύμφωνα με πρόσφατες μελέτες, οι μαθήτριες που ασχολούνται ιδιαίτερα με την εξωτερική τους εμφάνιση έχουν πολύ χειρότερη σχολική απόδοση από τις υπόλοιπες. Οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι πλέον η έννοια «εμφανίσιμος» ταυτίζεται με την έννοια «σέξι». Και αυτό παρατηρείται ακριβώς γιατί τα ερεθίσματα που δέχονται τα μικρά παιδιά είναι τέτοια που τα οδηγούν σε σύγχυση και συνεπώς σε λανθασμένα συμπεράσματα. Όταν οι ποπ σταρ τραγουδούν στα βιντεοκλίπ ημίγυμνες, οι κούκλες φορούν δικτυωτά καλσόν και ζαρτιέρες (όπως οι δημοφιλείς Bratz) και τα στρινγκ εσώρουχα προβάλλονται ως το απόλυτο must, τότε αυτό που αφομοιώνουν τα μικρά κορίτσια είναι μια διάχυτη, πρόωρη και καταστρεπτική σεξουαλικότητα. Κάτι τέτοιο οδηγεί τις περισσότερες φορές σε έλλειψη αυτοπεποίθησης για το σώμα τους, η οποία με τη σειρά της καταλήγει σε κατάθλιψη και διατροφικές διαταραχές, όπως βουλιμία και ανορεξία. Το 2002 αμερικανοί ερευνητές έδειξαν σε κορίτσια ηλικίας 12 ετών φωτογραφίες γυναικών με ιδανικές αναλογίες, με αποτέλεσμα κάποια από αυτά να δηλώσουν ότι δεν νιώθουν άνετα με το σώμα τους, ενώ κάποια άλλα να παρουσιάσουν καταθλιπτική τάση. Πριν από μία δεκαετία η νεαρότερη ασθενής με διατροφικές διαταραχές που νοσηλευόταν στο Αμερικανικό Εθνικό Παιδικό Ιατρικό Κέντρο ήταν 15 χρόνων. Σήμερα υπάρχουν περιπτώσεις ανορεξικών ασθενών στις τρυφερές ηλικίες των 5 και 6 ετών.
Περιοδικά που διαβάζονται από νεαρά κορίτσια επιμένουν να προβάλλουν διαρκώς το πρότυπο των αποστεωμένων μοντέλων, σε συνδυασμό με μια συνεχή έμφαση στα φυσικά προσόντα. Στα περιεχόμενά τους υπάρχουν, μεταξύ άλλων, και δίαιτες για το τέλειο σώμα, πράγμα που πολλές φορές εξοργίζει τους γονείς των νεαρών αναγνωστών, οι οποίοι βλέπουν τα παιδιά τους να παραδίδονται άνευ όρων μπροστά στη φαντασίωση της ιδανικής εμφάνισης.
Η μοναδικότητα είναι μια έννοια σχεδόν ανύπαρκτη. Μικρά κορίτσια διατηρούν λεπτεπίλεπτα κορμιά, έτσι ώστε να είναι ακόμη πιο θελκτικά στο αντίθετο φύλο και να μπορούν να μιμηθούν τις ενδυματολογικές προτιμήσεις σύγχρονων σταρ. Δημοσκόπηση στη Βρετανία έδειξε ότι ολοένα και περισσότερες νεαρές ανησυχούν για την εμφάνισή τους. Περισσότερα από τα μισά κορίτσια ηλικίας 12-16 ετών αισθάνονται ότι η εικόνα τους τις εμποδίζει να αποκτήσουν αγόρι και να κάνουν μια υγιή σχέση.
Βάσει του συνεχώς αυξανόμενου ποσοστού κοριτσιών που υποφέρουν από νευρική ανορεξία, η ψυχολόγος Νταϊάν Τζέιντ που εξειδικεύεται στη διαταραγμένη αντίληψη της εικόνας πιστεύει ότι το πρόβλημα ξεκίνησε τη δεκαετία του '60 με την ανάδειξη λιπόσαρκων μοντέλων, όπως η Τουίγκι. Εικάζει ότι, κατά πάσα πιθανότητα, αν ζούσε σήμερα η Μέριλιν Μονρόε, θα έκανε εξαντλητική δίαιτα και η εμφάνισή της δεν θα θύμιζε σε τίποτε τη διάσημη χυμώδη γυναίκα-γατούλα.
θάνασης
συνέχεια
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρόωρη εφηβεία
Η χαμένη παιδικότητα ή αλλιώς η πρόωρη ενηλικίωση οφείλεται σημαντικά στον παράγοντα τηλεόραση. Σύμφωνα με πρόσφατη βρετανική έρευνα, παιδιά που παρακολουθούν τηλεόραση για πολλές ώρες εμφανίζουν περισσότερες πιθανότητες να αναπτύξουν στο μέλλον προβλήματα υγείας, διαταραχές στον ύπνο και στον μεταβολισμό τους. Κάτι παρόμοιο απέδειξε και ερευνητική ομάδα του Πανεπιστημίου της Φλωρεντίας: η συνεχής χρήση τηλεόρασης ή ηλεκτρονικού υπολογιστή μειώνει την έκκριση της ορμόνης μελατονίνης, με αποτέλεσμα την πρόωρη εισαγωγή του οργανισμού στην εφηβεία. Οπως υποστηρίζει άλλωστε και ο ψυχολόγος Αρικ Σίγκμαν, οι ατελείωτες ώρες που περνούν πολλά παιδιά μπροστά από την οθόνη του ηλεκτρονικού υπολογιστή ή της τηλεόρασης μπορεί να αποβούν καταστρεπτικές για τη φυσιολογία τους.
Επηρεασμένοι από τους γρήγορους ρυθμούς της καθημερινότητας πολλές φορές αγνοούμε τα όσα διαδραματίζονται γύρω μας. Είναι ωστόσο τραγικό, αν αναλογιστούμε ότι τα σημερινά παιδιά δεν απολαμβάνουν πλέον την ξεγνοιασιά της παιδικότητάς τους. Μεταμορφώνονται βίαια και ρομποτικά από τρυφερές υπάρξεις σε ενηλίκους με έντονο σεξουαλικό προσανατολισμό, που τις περισσότερες φορές μας τρομάζουν με την επιμονή τους να προβάλλουν μια ωριμότητα την οποία εκ των πραγμάτων αδυνατούν να υποστηρίξουν.
Η υπερβολική έκθεση παιδιών στην τηλεόραση και στον ηλεκτρονικό υπολογιστή, σύμφωνα με έρευνες, ευθύνεται πιθανότατα για την ανικανότητα συγκέντρωσης, την παχυσαρκία, τη μυωπία και (αργότερα) τη νόσο Αλτσχάιμερ.
Μόνο το 18% των παιδιών παρακολουθεί τηλεόραση κατά τις ενδεδειγμένες ώρες παιδικού προγράμματος.
Τα περισσότερα σήριαλ και εκπομπές που προβάλλονται σε ώρες υψηλής τηλεθέασης έχουν έντονο σεξουαλικό περιεχόμενο.
Παιδιά 4-14 ετών είναι οι καλύτεροι «πελάτες» των ελληνικών σίριαλ που μόνο για παιδιά δεν προορίζονται. Τα ποσοστά παιδικής τηλεθέασης των επιτυχημένων σειρών καλύπτουν από 40% ως 73,8% του κοινού τους. Πηγή: AGB (Σεπτ. 2006 - Φεβρ. 2007).
Υ.Γ. Αρσένιε αν είναι άσχετο μην το δημοσιεύσεις
και τί σχέση έχουν όλα αυτά με τον πραγματικό έρωτα. Μήπως μπερδεύετε κάποια πράγματα;
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Ανώνυμος
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ γκρίνια για την εποχή μας είναι μόνιμη επωδός στις εφημερίδες και μεταξύ των διανοουμένων μας. Ύμνοι γράφονται για το τι ωραία που ήταν η ζωή στο παρελθόν, χωρίς φυσικά να λαμβάνουν υπόψη την πρόοδο που έχει συντελεστεί και τα σοβαρά προβλήματα που είχε η ζωή τότε.
Εμένα αυτός ο ρομαντισμός για οτιδήποτε που έχει ξεπεραστεί από την ίδια τη ζωή και ο φόβος απέναντι στον σύγχρονο τρόπο ζωής δε με εκφράζει καθόλου. Αν θέλουν κάποιοι να φαντασιώνονται εποχές χαμένης αθωότητας ας το κάνουν. Εγώ όμως έχω βαρεθεί να διαβάζω γκρινιάρικα σχόλια στα ΜΜΕ.
@ Xρήστο
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιλικρινά πρωτη φορά ακούω τέτοια πράγματα για τον Ιουδαισμό,Στο πανεπιστήμιο η αγάπη μου ήταν η Παλαιά Διαθήκη και οι καθηγητές μου μου έμαθαν πως οι Ιουδαίοι χαίρονταν τον έρωτα. Τι πιο όμορφο παράδειγμα από το βιβλίο του Άσματος Ασμάτων που εξυμνεί τον ανθρώπινο έρωτα?. Άλλο αν μετά η Εκκλησία έδωσε συμβολική ερμηνεία, το βιβλίο εξυμνεί τον ανθρώπινο έρωτα!!
@Θανάσης
όντως συμβαίνουν αυτά. Είναι δυνατόν πονηροί τύποι να μην εκμεταλλευτούν και αυτή την τόσο σημαντική πλευρά της ζωής του ανθρώπου για να πλουτίσουν οι ίδιοι? Είναι γνωστό ότι όσοι θέλουν να ελέγχουν τις ζωές των ανθρώπων στρέφονται πρώτα (ίσως και κυρίως) σε αυτή την τόσο ευαίσθητη πλευρά της ζωής του ανθρώπου. Απέναντι σ αυτή την εκούσια (και δολερή ) διαστρεβλωση του έρωτα μια κοινωνία τι πρέπει να αντιτάξει? Το κείμενο της Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος? Η διαστρέβλωση ή εξαφάνιση λοιπόν?
Υπάρχει και η υγιής αντιμετώπιση της
Προσωπικά θεωρώ πως ο π. Φιλόθεος Φάρος έχει γράψει υπέροχα πράγματα για το θέμα αυτό
προς Μαρία
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορεί καμία? η μάλλον σίγουρα καμιά? οι κοινωνίες της δύσης τέτοια πρότυπα δεν προβάλουν? ....αλλά ποιος είναι τελικά ο πραγματικός έρωτας Μαρία? Αν κατάλαβα καλά όλοι δεν προσπαθούμε να ξεμπερδευτούμε?
δεν ξέρω πως ήταν τα πράγματα παλιότερα αλλά μια ερευνική ματιά στην κοινωνία μας στην νεολαία αλλά και στον περιγύρο μας μάλλον μπερδεύει τα πράγματα παρά τα βοηθάει!
Όταν και αυτή η κάποια λύση "ο έρωτας στην εν Χριστό Ζώη" φαίνεται να μας τελειώνει...
Θανάσης
Αντρέα, δεν καταλαβαίνω γιατί η διαπίστωση για «θρηνωδία των διανοουμένων» σημαίνει ότι πρέπει να υποστούμε λοβοτομή και να μην ασκούμε κριτική (ή τουλάχιστον να περιγράφουμε). Η γνώμη μου είναι ότι η παραπάνω έρευνα ουσιαστικά αποτυπώνει την άλλη όψη του «περί αντίληψης του σώματος» νομίσματος. Η κυρίαρχη στο παρελθόν δαιμονοποίηση του σώματος χάριν ενός ψυχικού βάθους ανεντόπιστου στο σώμα (ή ακόμη και αλληλοαποκλειόμενου από αυτό) είναι η μία πλευρά. Η άλλη πλευρά (κυρίαρχη σήμερα) συνίσταται στο μηδενισμό του βάθους εκείνου που άλλοτε επιχειρούταν να σημανθεί με τον όρο ψυχή, με αναπόφευκτο αποτέλεσμα την αδυναμία διείσδυσης πέρα από το σωματικό περίβλημα που οριοθετεί η οπτική αντικειμενοποίηση. Και στις δύο άκρες του εκκρεμούς διαμορφώνεται τελικά ένας ανέραστος και νευρωτικός άνθρωπος (και καθορίζονται αντίστοιχα πολιτισμικά παραδείγματα). Νομίζω ότι οι ακραίες αυτές εκδοχές οφείλονται στο φόβο του ανθρώπου να ερωτευθεί, λόγω της ανασφάλειας που δημιουργούν οι προϋποθέσεις του έρωτα. Υποκατάστατα του έρωτα στο πεδίο αυτής της ανασφάλειας γίνονται είτε ο έρωτας για το άυλο είτε η ανέραστη σεξουαλικότητα (αυτή που σταματάει στην επιδερμίδα), καθώς και οι δύο σκοτώνουν τις προϋποθέσεις (γιατί τα αντικείμενα το πόθου είναι μαριονέτες είτε της φαντασίας μας είτε του ενστίκτου μας). Και ως θεωρητική θεμελίωση του υποκαταστάτου γεννούμε ιδεολογίες είτε μηδενισμού του σώματος είτε αποθέωσης της οπτικής του πρόσληψης. Υπ’ αυτή την έννοια νομίζω Μαρία ότι το άρθρο έχει σχέση με τον έρωτα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛόγια, λόγια, λόγια...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ έρωτας δεν αναλύεται, δεν ορίζεται, δεν μπαίνει σε κουτάκια. Αν μπορείς να αισθανθείς, αν μπορείς να ζήσεις, ερωτεύεσαι...
Και τί έγινε "αν πάει στραβά", Αρσένιε; Ας το ζήσει κανείς κι ας πάει στραβά. Αξίζει τον κόπο το ταξίδι...!
@ Ο KKat τα λέει πολύ καλά και με βρίσκει σε όλα σύμφωνο, ειδικά όσον αφορά την παλινδρόμηση από την πλήρη απόριψη του σώματος στην απόλυτη θεοποίηση συγκεκριμένων προτύπων ομορφιάς. Το ένα άκρο δεν δικαιολογεί το άλλο και η αίσθηση που έχω είναι ότι οι περισότεροι άνθρωποι βρίσκουν ένα σημείο ισοροπίας κάπου στη μέση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατά την γνώμη μου, μόνο όταν κάποιος κατανοήσει ότι η κινητήριος δύναμη της ζωής είναι η αποτυχία και ότι ο δρόμος του ανθρώπου είναι ο άγώνας για την αποφυγή της, ότι ζωή είναι αυτό το δίπολο, τότε κανείς ζει και ανάμεσα στα άλλα ζει και τον έρωτα.
@Λίτσα
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ζωή, και ο ερωτα, είναι τέχνη και τεχνική, γνώση και σοφία. Δεν θεωρώ ότι τα λόγια είναι περιττά, αλλά ότι τα λόγια είναι ...μόνο λόγια! Δεν υποκαθιστούν την ζωή.
@kkat
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ απόλυτα μαζί σου
@Λιτσα
Συμφωνώ και μαζί σου. Είναι δύσκολη η οποιαδήποτε περιγραφή του γιατί οι εκδηλώσεις του είναι όσες και οι ανθρώπινες υπάρξεις. Όλοι έχουμε δαχτυλικά αποτυπώματα στον καθένα όμως είναι μοναδικά, κάτι τέτοιο ισχύει και για τον έρωτα
Αφού μιλάμε για έρωτα ας αναφέρουμε και του συγγενείς του:
ΑπάντησηΔιαγραφήτη φιλία (όταν δεν έχει ως στόχο την εξασφάλισή μας) και τη στοργή (όταν βασίζεται στο μυστήριο του να βλέπεις ένα άλλο όν γυμνό απο προσχήματα και εξαρτώμενο).
Πολλά τραγούδια για τον έρωτα.Μάλιστα. Πόσα τραγούδια για τη φιλία; Πόσα τραγούδια για τη στοργή;
@Βασίλης Κόλλιας
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή η σύγκριση που κάνεις, αλλά σκέψου : ερωτεύεσαι και ξανά ερωτεύεσαι. Τους φίλους τους έχεις πάντα. Και εννοώ τις φιλίες που δεν χάνονται ποτέ όσα χρόνια και αν περάσουν, ότι και να γίνει. Και όλοι μας ξέρουμε οτι αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι πάνω απο 5-6 άτομα στην καλύτερη περίπτωση. .
Οταν ερωτεύεσαι σκοπεύεις και θες να νιώθεις έτσι για πάντα. Αλλά ελάχιστες φορές αυτό συμβαινει(αυτό το βλεπει κανεις απο τα μεγαλύτερης ηλικίας ζευγάρια). Η ερωτική σχέση αντρα-γυναίκας θέλει δουλειά, θεμέλια βάσεις γερές κλπ.
Μπορεί να κανεις να μιλήσεις με ένα φίλο σου πχ 2 βδομάδες. Δεν τρέχει τίποτε. Ουτε θα κακιώσει κανείς, ουτε τίποτε. Οταν θα ξαναμιλήσετε, θα σου πει ενα “που χάθηκες;” κ αυτό είναι όλο.
Για άσε την κοπέλα/σύζυγο σου/αρραβωνιαστικιά σου 1 μέρα χωρις να της τηλεφωνήσεις, και θα αρχίσει το : "τι συμβαίνει, δεν νοιάζεσαι, δεν με σκέφτεσαι, που γυρνάς κλπ".
Βγες με ένα φίλο σου για καφε. Κάτσε στην καρέκλα κ μη πεις κουβέντα μαζι του, βυθίσου στις σκέψεις σου, ή χάζευε εδώ και εκεί. Δεν τρέχει τιποτε.
Βγες με την κάλη σου, κ μη της μιλάς για 5 λεπτά ή χαζευε εδω κ εκει. Ξέρουμε ολοι τι θα γίνει!
Ο έρωτας απαιτεί αποκλειστικότητα. Συναισθηματική, σεξουαλική κλπ.
Η φιλία καμία.
@Λιάγκας
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ έρωτας είναι ένα ψυχοτροπικό φτιαγμένο από εικόνες ήχους και αρώματα. Παραδοσιακά οι ψυχοτροπικές ουσίες συνδέονται με υπαρξιακά ταξίδια
Είναι επίσης πάντα παράνομος (ως εκστατική εμπειρία) αφού καταλύει την "καλή" οργάνωση των πραγμάτων.
Ο έρωτας μπορεί να λειτουργήσει ποικιλότροπα είτε υπάρχει ανταπόκριση είτε όχι αλλά σε κάθε περίπτωση νομίζω ο σόφρων άνθρωπος μπορεί να ωφεληθεί πχ προωθόντας την καλή αλλοίωση του εαυτού του.
Ο έρωτας είναι το αγκίστρι που βγάζει τον άνθρωπο γυμνό σε κοινή θέα (ακόμα και για τον ίδιο). Η αποκλειστικότητα είναι η πετονιά.
Ο γυμνός άνθρωπος είναι σαν τα βλαστοκύταρρα, δημιουργικός. Ο έρωτας που κρατά σε απόσταση κρατά τον άνθρωπο σε αυτή τη δημιουργική κατάσταση. (αλλά η δημιουργικότητα είναι οξειδωτική όπως και το οξυγόνο και μπορείς να καείς αν δεν προσέχεις - εκτός αν γίνει όνειρο κάποιου αυτό το ίδιο το κάψιμο: όχι του γούστου μου πάντως)
@Βασίλη Κόλλια
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσπαθώ να καταλάβω το σχήμα που παρουσιάζεις με το αγκίστρι και την πετονιά, αλλά το χάνω...
Θεωρείς ότι η αποκλειστικότητα (πετονιά) είναι απαραίτητη για να "αναδυθεί" η γυμνότητα? Η "γυμνότητα" σε κοινή θέα συνιστά ζητούμενο?
Τί εννοείς όταν μιλάς για τον έρωτα που κρατά σε απόσταση? Εννοείς τον ανεκπλήρωτο έρωτα ή κάτι άλλο?
Επίσης, την εκστατική εμπειρία την αντιλαμβάνομαι ως κάτι το βαθιά εσωτερικό. Με ποιο τρόπο καταλύει για σένα την "καλή" οργάνωση των πραγμάτων? Εννοείς την εσωτερική "οργάνωση" του ανθρώπου?
Ευχαριστώ
@kkat
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ξανασκέφτομαι. Είναι η αποκλειστικότητα ή η ελεύθερη πρόσβαση στο μαγικό χώρο του ερώμενου/ερωμένης (που συνδέεται με την αίσθηση μοναδικότητας του ερώμενου, με τον οξύ πόνο από το φόβο μιας απόλυτης απώλειας), εκεί που η ύπαρξή μας πολλαπλασιάζεται (με μια χειρονομία, ένα ποίημα, ένα δώρο) που σαν την γερή κλωστή μας τραβά έξω από το κέλυφος των συνηθειών μας;
Όσο για τον έρωτα που κρατά σε απόσταση σκεφτόμουν τον ανολοκλήρωτο έρωτα (και κάτι που μάλλον από τον Ελύτη είχα διαβάσει κάποτε για τη σύνδεσή του με τη δημιουργικότητα).
Αυτό που λες για την "καλή οργάνωση των πραγμάτων" έχει να κάνει με το τι είναι ο άνθρωπος. Όπως το καταλαβαίνω εγώ η εσωτερική οργάνωση του ανθρώπου είναι σε μεγάλο βαθμό εισαγόμενη μέσα από την κοινωνική συναλλαγή. Ο έρωτας κάνει επικίνδυνα παιγνίδια με τους λόγους στους οποίους βρισκόμαστε συμβεβλημένοι (όπως είμαστε συμβεβλημένοι με τον ΟΤΕ και τη ΔΕΗ κατά μια εικόνα του Λατούρ που βρίσκω σωστή και διασκεδαστική) και μπορεί να μας αφήσει σε ένα κενό. Αυτό το κενό νομίζω κάνει δεκτικούς τους ανθρώπους σε ορισμένες μορφές θρησκευτικών εμπειριών
(τώρα που το γράφω σκέφτομαι εκείνους τους Χριστιανούς των πρώτων τριών αιώνων που για την αγάπη του Χριστού -ή τον έρωτά Του;- βίωναν πολύ έντονες ρίξεις των κοινωνικών τους δεσμών και άρα ένα αντίστοιχο κενό. επίσης σκέφτομαι όλη εκείνη τη μαζική παραγωγή κειμένων για το Χριστό -μα τι τρέλα κι αυτή να γράφουν τόσες παραλλαγές για ένα σταυρωμένο φτωχό Εβραίο- σαν μια ερωτική έξαψη δημιουργικότητας)
Κύριε Αρσένιε,
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιστεώ η Χαρούλα να τραγούδησε το
"να 'σουνα Θεέ μου πότης
να σωθεί η ανθρωπότης
στο μεθύσι σου απάνω
να μαχαίρωνες τον Χάρο"
Οι θρησκείες (κρυφές και φανερές) όσο υπάρχει αυτή η ανάγκη θα υπάρχουν. Αυτό πρωτογενώς δεν είναι κακό, τουναντίον, είτε φιλοσοφικά δέχεται τον Θεό, είτε τον απορρίπτει, είτε είναι απλά σκεπτικιστής. Αν το δείτε σε βάθος όλες οι επιστήμες του ανθρώπου με τον έναν ή τον άλλο τρόπο εκεί αποσκοπούν.
Δευτερογενώς, κατά μία τάση που συμβαίνει σε όλα τα συστήματα, οι Θρησκείες, εξ΄αιτίας των πιέσεων για συνοχή γίνονται Χάροι. Ωστόσο ακόμα και εδώ υπερέχουν από τα άλλα συστήματα, λόγω του ενδιάθετου αποφατισμού και μυστικισμού και του κυρίως μέρους του υλικού τους, που αποτελείται από πρωταρχικά αισθήματα.
Κοιτάξτε, μεγάλωσα σε μια μάλλον συντηρητική θρησκευόμενη οικογένεια με άμεσες σχέσεις με την Εκκλησία, πραγματικά δεν ένοιωσα κάποια καταπίεση στο ερωτικό κομμάτι, πέραν της αναμενόμενης για την συνοχή και την προφύλαξη της οικογένειας, που αν δεν ήταν η θρησκεία σε αυτό το σημείο κάτι άλλο θα είχε πάρει τη θέση της. Για παράδειγμα τώρα αυτό που "μαζεύει" τα παιδιά είναι το ύψιστο ιδανικό της επαγγελματικής επιτυχίας. Βέβαια τότε άλλα ήταν τα κοινωνικά πρότυπα και οι ανάγκες και η θρησκεία έπαιζε τον συνεκτικό ρόλο καλά. Έπρεπε να ερωτευτείς το καλό παιδί και μέσα από μια διαδικασία σταδιακής μύησης και προφυλάξεων να προφυλάξεις από το εκρηκτικό ερωτικό πάθος τον πόθο της οικογένειας για κοινωνική άνοδο μέσω των βλαστών της.
Δεν λέω αργότερα όταν γνώρισα άτομα τα οποία είχαν άμεσες σχέσεις με ευσεβιστικούς κύκλους, ναι εκεί υπήρχε νοσηρό κλίμα στέρησης. Όμως πραγματικά δεν ξέρω αν αυτός ο τύπος ορθόδοξης θρησκευτικότητας είναι ο κυρίαρχος...
Αυτά σας τα γράφει κάποιος που, αν και θεωρεί τον εαυτό του πολιτιστικά Ορθόδοξο Χριστιανό και το έχει για τίτλο τιμής, καθώς μέσα σε αυτό το κέλυφος υπάρχει κατασταλαγμένη σοφία χιλιετιών, έχει περάσει για πολλά χρόνια από την φιλοσοφική αθεϊα (γιαυτό σέβεται τους αθέους, που τους θεωρεί λεβέντες). Ούτε σήμερα δε θεωρεί τον εαυτό του πιστό με την παραδοσιακό περιεχόμενο.
Με λίγα λόγια, τις σκληρήνσεις της θεσμικής εκκλησίας και τις βλακείες των φουνταμενταλιστών, δεν μπορεί να τις χρεώνουμε σε έναν ολόκληρο πολιτισμό φορέα γνήσιων και οικουμενικών αξιών.
Εγώ τραβιέμαι σε μια ερωτική παλιοκατάσταση και αισθάνομαι για ένα ακόμα λόγο βαθιά αποστροφή για οποιονδήποτε δημιούργησε αυτή την διεστραμένη κατάσταση που λέγεται ζωή...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι άλλο μπορεί να είναι εκτός από διαστροφή το ότι η χαρά πάει παρέα με τη θλίψη, τα όνειρα με την απογοήτευση, η ζωή με το θάνατο!
Όταν ήμουν ερωτευμένος με την ιδέα του Θεού δεν είχα τέτοια προβλήματα...
Τελικά όμως, ''Αυτός'' κι αν με απάτησε!
@ Καπιταλιστικό Κομμούνι
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ με όσα λες, απλώς να σημειώσω ότι εγώ δεν ασχολούμαι ούτε με φονταμενταλιστές ούτε με την θεσμική εκκλησία, αλλά η κριτική μου απευθύνεται στον πυρήνα της χριστιανικής θεολογίας με συγκεκριμένα θεολογικά επιχειρήματα απέναντι στα οποία δεν υπάρχουν απαντήσεις παρά μόνο του τύπου "Κόλια", δηλαδή δεν πείθομαι...
@ Νικάλαος
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ παροιμία λέει όπως στρώσεις θα κοιμηθείς. Η συμβουλή μου ήταν, πρώτα μάθε να στρώνεις καλά και μετά πήγαινε για ύπνο...
Όταν δεν κοιμώμαστε καλά, μετά όλα μας φταίνε!
Κύριε Μέσκο,
ΑπάντησηΔιαγραφήπιθανόν το τραγούδι που σας εντυπωσίασε να είναι ένα από τα εξής:
Το "Δι' Ευχών":
"Πετούν γεράκια απ' τις φωλιές
Την τρομαγμένη μας ζωή να δουν εικόνα
σαν τις παλιές αμαρτωλές
που δεν τους στάθηκε αγκαλιά ούτε κρυψώνα..
Δι' ευχών των αγίων ημών
στους ναούς των μεγάλων λυγμών
Δι' ευχών των αγίων της γης
ορατής και αοράτου πληγής
Δι' ευχών των αγίων που κλαις
που μπορείς σ' αγαπάω να λες
Δι' ευχών των αγίων και αεί
με Θεού πνοή"
ή το "Κρυμμένη Αγάπη":
"Αν θες φωτιά πρέπει στο χιόνι να ζεις
αν θες δροσιά πρέπει την έρημο να ‘χεις
αν θες νερό άσε τη δίψα πρώτα να σε κυβερνά
κι αν θες ανάσα ζήσε πρώτα στη σιωπή
Μα αν θέλεις την αγάπη.."
ή το "Όλα σε θυμίζουν":
"Όλα σε θυμίζουν, απλά κι αγαπημένα,
πράγματα δικά σου, καθημερινά
σαν να περιμένουν κι αυτά μαζί μ’ εμένα
νά ’ρθεις κι ας χαράξει για στερνή φορά"
ή το "Πάτωμα":
"Κοντά στα κύματα θα χτίσω το παλάτι μου
Θα βάλω πόρτες μ' αλυσίδες και παγώνια
Και μες στη θάλασσα θα ρίξω το κρεβάτι μου
γιατί κι οι έρωτες μου φάγανε τα χρόνια..
Να κοιμηθώ στο πάτωμα, να κλείσω και τα μάτια
γιατί υπάρχουν κι άτομα που γίνονται κομμάτια"
ή το "Να Ζήσω ή Να Πεθάνω":
"Φλέβα η ζωή που γρήγορα χτυπά..
θέλει ο έρωτας και ο θάνατος ψυχή
πες το κι άρχισε ουρανέ μου μια βροχή"
Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον διάβασα τις απόψεις που εκφράστηκαν...Εντοπίζω έναν φόβο σε λανθάνουσα κατάσταση, που αφορά στην παραδοχή του ότι ο Έρωτας υπάρχει και έχουμε το αναφαίρετο δικαίωμα να τον αναζητήσουμε και να τον βιώσουμε με τον δικο μας προσωπικό τρόπο. Ύστερα από μια σύντομη μελέτη (20 περίπου χρόνων), έχω κάνει την εξής κοινωνικο-οικονομικο-ψυχολογικο-θρησκευτική (και βάλε) παρατήρηση... Πραγματική ή βασική επιθυμία του ανθρώπου ανέκαθεν υπήρξε η δύναμη μέσω των αξιωμάτων, του υλικού πλούτου και των εδαφικών κατακτήσεων. Αυτά εξασφαλίζονται καλύτερα όταν οι κοινωνίες είναι ανέραστες. Οι ανέραστοι άνθρωποι γίνονται καλά πιόνια, καλοί καταναλωτές και καλοί πολεμιστές, εκτονώνοντας έτσι τα αποθυμένα τους. Οι θρησκείες έχουν εξυπηρετήσει θαυμάσια αυτά τα συμφέροντα με τόσα που έχουν πει πρακτικά κατά του έρωτα... Οι ρομαντικοί που τις εμπιστεύονται χωρίς να υιοθετούν τις παραπάνω συμπεριφορές, παραμένουν ωστόσο, χωρίς να το καταλαβαίνουν, ανέραστες μονάδες στήριξης του φαινομένου... Έχουμε μέσα μας ένα ολόκληρο εργοστάσιο παραγωγής συναισθημάτων που ζητούν ανταπόκριση. Σαφώς και υπάρχει ο Έρωτας! Σαφώς και τον θέλουμε, τον έχουμε ανάγκη! Απόδειξη είναι το πόσο ανώμαλα λειτουργούμε όταν δεν Τον έχουμε. Ο Έρωτας δεν είναι ούτε τυφλός, ούτε τρελός. Ούτε παιδεύει.Τα άλυτα τα θέματα τα μέσα μας είναι που μας εμποδίζουν στο να αφεθούμε ειρηνικά στο μεγαλείο της σχέσης με τον Άλλον...όσο μας το επιτρέπει η φθαρτή μας φύση βέβαια...(άλλο πονεμένο κεφάλαιο αυτό)... Αν μου επιτρέπεται... Ο Έρωτας είναι Ενεργό Παρόν, δεν ζητάει από το αύριο, δεν ψάχνει στο παρελθόν... είναι η κάθε του στιγμή μεγάλη, στον κόσμο όλο δε χωράει, δε θυμώνει, δε ζηλεύει, δεν επιδιώκει, δε ζητάει... την ασφάλεια στην σχέση δεν αναζητάει... στο τι κάνει και τι σκέφτεται Άλλος δεν επεμβαίνει, δεν επικρίνει, δε συγκρίνει, χωρίς αίσθημα καθήκοντος και υπευθυνότητας θέλει να δίνει, την έννοια της εξάρτησης με κάθε τρόπο σβήνει, είναι μεσ'του κόσμου όλου τον χαλασμό, η απόλητη Γαλήνη.... Και ας έρθουν οι φωστήρες-αυθεντίες όλων των εποχών, όλων των θρησκειών, να μας πουν ότι όλα αυτά δεν επιτρέπονται ή ότι θα πρέπει να τα εκδηλώσουμε στον Άλλον ζωγραφιστά.....
ΑπάντησηΔιαγραφή