Με αφορμή μια ολική αναισθησία

 

Με αφορμή μια ολική αναισθησία

Πρόσφατα βρέθηκα στο τραπέζι χειρουργείου ενός κρατικού νοσοκομείου. Άγνωστος εν μέσω αγνώστων μέχρι που στα μερικά δευτερόλεπτα που μεσολαβούν από την στιγμή που δίνουν το αναισθητικό ακούω την κοπέλα που έβαζε το φάρμακο να με ρωτά: ήσασταν καθηγητής; Ναι. Με είχατε μαθήτρια, τέλειωσα το 2016. Αμέσως ένας άλλος γιατρός ρωτάει, ήταν καλός, έβαζε μεγάλους βαθμούς; Ναι ήταν καλός και εγώ λίγα δευτερόλεπτα μετά ξύπνησα στο δωμάτιο χειρουργημένος… Ως γνωστόν ο χρόνος είναι σχετικός!

Στις πολλές ώρες που ακολούθησαν που κανείς βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας (τρόπος του λέγειν, λόγω της επίδρασης των φαρμάκων) σκέφτηκα πολλές φορές τον διάλογο, όντας αδύνατον να θυμηθώ ποια μαθήτρια ήταν, φορούσε άλλωστε μάσκα, όμως για μια ακόμα φορά αισθάνθηκα έντονη την αντίδραση απέναντι στην σύνδεση “καλός είναι όποιος βάζει μεγάλους βαθμούς” και για κάποιον λόγο η σκέψη μου πήγε στην Κόρινθο κάποια στιγμή όπου γινόταν η μεγάλη διαδήλωση για τα Τέμπη.

Από ένα σημείο που βρισκόμουν παρακολουθούσα ομάδες μαθητών με την γνωστή επιγραφή Δεν Έχω Οξυγόνο και σκεπτόμουν. Τα παιδιά αυτά και γενικότερα οι νέα γενιές δεν έχουν οξυγόνο. Πόσοι όμως από αυτούς κάθονται να σκεφτούν στα σοβαρά τι σημαίνει δεν έχω οξυγόνο, γιατί δεν έχω οξυγόνο και τι πρέπει να γίνει για να αποκτήσουν οξυγόνο. Στον αέρα κυκλοφορούσε και εξακολουθεί να κυκλοφορεί η μαρκετινγκίστικη αξιοποίηση μιας δραματικής φράσης που λέχθηκε με κυριολεκτική σημασία. 

Την φράση αυτή την άρπαξαν κυριολεκτικά στον αέρα άνθρωποι που άμεσα ή έμμεσα ευθύνονται και για το ατύχημα αλλά και για την απουσία μέλλοντος για τους νεότερους. Υπάρχει η αστική, η ποινική, η πολιτική διάσταση των ευθυνών που δεν είμαι κατάλληλος για να μιλήσω. Υπάρχει όμως και η ουσιαστική διάσταση: Για να συμβεί το ατύχημα συνέβησαν μια σειρά συμπτώσεων που είχαν τραγική κατάληξη. Σε κάθε μια από αυτές τις συμπτώσεις υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής. Το ελληνικό δημόσιο λειτούργησε πολλαπλά ελαττωματικά. Η ουσιαστική αιτία είναι αυτή και διατρέχει το δημόσιο από την κορυφή μέχρι τα νύχια.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Μήπως οι άνθρωποι που το στελεχώνουν είναι ανίκανοι, κλέφτες,  λωποδύτες και απατεώνες, για να μην πω συνειδητοί εγκληματίες; Όποιος έχει τέτοια άποψη, ας κοιτάξει τον εαυτό του στον καθρέπτη και δεν μπορεί κάτι θα δει… Εξαιρούνται οι άμωμοι που βγαίνουν στα κανάλια.

Το έχω πει και άλλες φορές, δεν πιστεύω ότι οι άνθρωποι εν γένει είναι είτε ανίκανοι είτε κλέφτες είτε τα υπόλοιπα και επομένως ούτε το δημόσιο το στελεχώνουν τέτοιοι, αν και ανάμεσά τους, σε ένα πληθυσμό εκατοντάδων χιλιάδων θα βρει κανείς από όλα τα λουλούδια. 

Το δημόσιο δυσλειτουργεί γιατί αυτό επιτάσσει το σύμπαν και οι νόμοι που το διέπουν. Κάθε φυσικός οργανισμός που δεν έχει διαδικασίες διόρθωσης σφαλμάτων πεθαίνει. Και το ελληνικό δημόσιο, αλλά όχι μόνο το ελληνικό αλλά και όλα σχεδόν τα δημόσια πέραν του Αιγαίου, δεν έχουν τέτοιους μηχανισμούς και κανονικά θα έπρεπε να “πεθάνουν”. Δεν “πεθαίνουν” αλλά προκαλούν θανάτους…

Θα εξηγήσω καλύτερα τι εννοώ στην συνέχεια.