Ανομία

Δεύτερη μέρα Χριστουγέννων στην Κόρινθο. Παραλία με μια σειρά από καφετέριες, εστιατόρια και άλλα συναφή, εκεί που οι Έλληνες καταθέτουν τα χρήματα που πήραν από …τις επιδοτήσεις. Καθότι Έλληνας και εγώ είπα να κάνω και την δική μου κατάθεση, βέβαια σε light μορφή, κατά το έθος των μνημονιακών ημερών.


Παρατήρηση πρώτη, και βέβαια επαναλαμβανόμενη. Από τα πολλά μαγαζιά της περιοχής ελάχιστα είχαν αρκετούς πελάτες. Τα περισσότερα ήταν άδεια. Ένα ήταν γεμάτο. Είπαμε να πάμε σε αυτό. Εξαιρετική επιλογή. Ήταν μια πιτσαρία που είχε εξαιρετικό ντεκόρ. Ένα ντεκόρ όχι παραδοσιακό αλλά μοντέρνο, το οποίο ήταν πρωτότυπο, όμορφο, διαφορετικό, χωρίς όμως να είναι κιτς. Ευλόγως ήταν γεμάτη, καθώς και οι τιμές πολύ προσιτές, προφανώς προσαρμοσμένες στην εποχή.

Ένα περιβάλλον σύγχρονο, όμορφο θα έλεγα γοητευτικό που με έκανε να ξεχάσω την μιζέρια την ασχήμια και την ανασφάλεια που ζούμε όλοι μας. Όμως κάθε θαύμα κρατά τρεις μέρες, και η εν λόγω αίσθηση μόνο λίγα λεπτά. Γιατί, …ω του θαύματος, μου έρχεται μυρουδιά καπνού! Φυσικά δεν υπήρχε χώρος καπνιζόντων, όμως διαπίστωσα ότι υπήρχαν τασάκια για τσιγάρα… Κοιτώ γύρω μου και βλέπω δίπλα μου, από πίσω κάποιον να καπνίζει του καλού καιρού, το ένα τσιγάρο πίσω από το άλλο.

Άναψαν τα λαμπάκια μου, ήμουν έτοιμος να σηκωθώ να διαμαρτυρηθώ, όταν βλέπω ότι ακριβώς δίπλα στον καπνιστή είναι μια κούνια με ένα μωράκι που …απολάμβανε τον καπνό. Κοιτώ τους γονείς του, δεν ήταν καπνιστές, όμως αδιαφορούσαν πλήρως για το γεγονός ότι το παιδάκι τους ήταν ακριβώς δίπλα στο αναμμένο τσιγάρο… κατάλαβα το λάθος μου και έμεινα στην θέση μου κάνοντας μαύρες σκέψεις…

Και να θέλεις να αγιάσεις δεν μπορείς. Η εικόνα που εξελισσόταν μπροστά μου αντιπροσώπευε με τον γλαφυρότερο τρόπο το πρόβλημα και το αδιέξοδο της πατρίδας μας. Το εξαιρετικό μαγαζί αντιπροσωπεύει την πρόοδο, την ποιότητα, το πλούτο που όλοι θέλουμε και που προς στιγμή φάνηκε ότι, έστω 200 χρόνια μετά την ίδρυση του κράτους μας, πλέον είναι μια χειροπιαστή πραγματικότητα.

Το αναμμένο τσιγάρο συμβολίζει το θεμελιώδες χαρακτηριστικό της κοινωνίας μας. Την ανομία. Δεν με ενδιαφέρει αν κάνει καλό ή κακό στην υγεία. Το σημαντικό είναι ότι έχει απαγορευθεί πανευρωπαϊκά αλλά και στον τόπο μας. Και παρόλο τον σαφή νόμο, ο καπνιστής τον έγραφε στα παλιά του τα παπούτσια και ο υπεύθυνος καταστηματάρχης συναινούσε σε αυτήν …την παρανομία! (Τι λέω τώρα…) Όμως παράνομοι και συνένοχοι υπάρχουν παντού και πάντα.

Το βάρος πέφτει σε όλους τους άλλους, εμάς δηλαδή. Αρχικά τους γονείς του παιδιού και στην συνέχεια όλων των άλλων. Η ανομία δεν βαραίνει τόσο τον καπνιστή αλλά όλους τους άλλους. Το πρόβλημα δεν είναι η ανομία, αλλά η απόλυτη ανοχή της από την ελληνική κοινωνία.

Τραγικό και αδιέξοδο. Η ποιότητα που εξέπεμπε το εν λόγω μαγαζί δεν μπορεί να επιβιώσει σε ένα περιβάλλον ανομίας, σαν αυτό που ανεχόταν ο ιδιοκτήτης και όλοι οι άλλοι, μαζί και εγώ.

Νομίζω ότι πριν περάσει η φετινή χρονιά αυτό θα το αισθανθούμε καυτά στο πετσί μας.

Μου είπε σήμερα μια μαθήτριά μου. Κύριε στην αρχή της (σχολικής) χρονιάς μας είπατε ότι η κρίση θα κρατήσει 2-3 χρόνια και μετά θα έρθει η ανάκαμψη, τι εννοούσατε; Τίποτα πέρα από το ότι, ό,τι και να συμβεί η ζωή συνεχίζεται, κανένα αδιέξοδο δεν την καταβάλει. Και της λέω, εσύ είσαι πολύ νέα, θα προφθάσεις τον νέο κύκλο. Για τον μπαμπά σου και εμένα …δεν ξέρω…