Ορθοδοξία και Ισλάμ

Λυπήθηκα και εγώ από την δολοφονία των τριών υπαλλήλων, πόσο περισσότερο που η μία ήταν έγκυος. Πάντα με συγκλόνιζε ο πρόωρος χαμός νέων ανθρώπων, των νιόπαντρων ή των γονέων μικρών παιδιών…

Όμως δεν απορώ ούτε ξαφνιάζομαι με τα γεγονότα. Τα θεωρώ δεδομένα. Όπως δεν ξαφ-νιάζομαι με τις απίθανες συνομοσιωλογικές βλακείες που λέγονται από αυτούς που καλύπτουν ηθικά τους δολοφόνους. Πάντα έτσι κάνουν. Απορώ (λίγο) που κανείς δεν μπορεί να δει τα πράγματα λίγο βαθύτερα.

Συγνώμη, αλλά πέστε μου: οι παππούδες μας δεν σφαζόντουσαν με κονσερβοκούτια και δεν περνούσαν από φάλαγγα και άλλα βασανιστήρια τους αντιπάλους τους; Οι παππούδες μας δεν εκτέλεσαν τους 6, δεν αυτοκτόνησαν φέρνοντας τον Κωνσταντίνο, δεν σκότωσαν τον Καποδίστρια, δεν φυλάκισαν τον Κολοκοτρώνη, δεν έσφαξαν τους Λατίνους κάτοικους της Πόλης όταν ήταν έξω από τα τείχη της οι Σταυροφόροι με αποτέλεσμα αυτοί (άλλο που δεν ήθελαν) να επιτεθούν και να την καταστρέψουν, αυτοί δεν λυντσάρισαν τον Ιωάννη Κομνηνό, τον μόνο αυτοκράτορα της δυναστείας που ενδιαφέρθηκε για την ανακούφιση των μικροϊδιοκτητών, δεν ήταν αυτοί που ανάγκασαν δια της βίας τους Βούλγαρους να υπαχθούν στο Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης;

Οι παππούδες μας δεν ήταν ορθόδοξοι χριστιανοί και μαρξιστές; Ξέρετε τι θα πει Ορθοδοξία και Ορθόδοξος; Εγώ έχω την (μόνη) σωστή δόξα, εγώ είμαι σωστός και όλοι οι άλλοι λάθος. Αν εγώ είμαι σωστός και εσύ λάθος σε θέματα ζωής και θανάτου, ο θάνατός σου η ζωή μου και αντίστροφα, καλύτερα ο θάνατός μου παρά η ζωή σου. Καλύτερα τούρκος παρά καθολικός, καλύτερα νεοοθωμανός παρά δυτικός… Λοιπόν πόσο χρειάζεται να προχωρήσω για να κάψω τους άλλους που τολμούν να αμφισβητούν την ορθοδοξία μου;

Οι διάφοροι αναλυτές δεν έχουν βαρεθεί άραγε να λένε διαρκώς τα ίδια και τα ίδια; Εγώ τους βαρέθηκα. Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι πνευματικό, ιδεολογικό. Ο εχθρός είναι ένας: Η Ορθοδοξία. Όχι βέβαια ο κ. Ιερώνυμος και οι συν αυτώ, αλλά η κουλτούρα που πρεσβεύουν και την οποίο έχουμε σιωπηλώς κληρονομήσει και η οποία εκφράζεται με τόσους τρόπους στην κοινωνία μας: Η κουλτούρα της μιας (μη ορθολογικής) αλήθειας. Της μιας αλήθειας των παπάδων, των θεολόγων, των επιστημόνων, των εφοριακών, των γιατρών, των εκπαιδευτικών, των αγροτών, των δεξιών, των προοδευτικών, των αντιεξουσιαστών και πάει λέγοντας…

Στ’ αλήθεια νομίζετε ότι διαφέρουν πολύ αυτοί οι δικοί μας κουκουλοφόροι από …τους Ταλιμπάν; Θα μου μείνει αξέχαστη μια σκηνή σε μια ταινία, νομίζω λεγόταν Η κοιλάδα του Ηλάχ ή κάπως έτσι, όπου ένας μουσουλμάνος κληρικός ορμήνευε ένα νέο πώς να βάλει την βόμβα. Αν την έκοβες και την έπαιζες μόνη της θα έλεγες: Σκηνή όπου ένας (ορθόδοξος) γέροντας νουθετεί νεαρό δόκιμο. (θα μπορούσε να είναι από την ταινία Το Νησί…)

Δεν έχετε παρά να στοχαστείτε πόσο Ορθόδοξο είναι το Ισλάμ.

Σε αυτήν την κρίση ο πόλεμος είναι ιδεολογικός. Είναι η ώρα που θα απαλλαχθούμε (επιτέλους) και εμείς από την …Ορθοδοξία. Θα πονέσουμε βέβαια, αλλά αυτός είναι ο νόμος της ζωής!

Αντικαταθλιπτικό

Έχω περάσει πολλά στην ζωή μου, αλλά ποτέ δεν αισθάνθηκα ότι με γυροφέρνει …η κατάθλιψη! Και όμως μου συμβαίνει τώρα. Προφανώς είμαι κρυπτοσωβινιστής. Η εικόνα που παρουσιάζει η χώρα μου, τα όσα διαβάζω στον ξένο τύπο και αυτά που καταλαβαίνω μόνος μου με καταθλίβουν αφόρητα. Πιο πολύ όμως με καταθλίβουν μερικά που διαβάζω σαν αυτά του Γιανναρά και του ομοϊδεάτη του Θεοδωράκη και όλων των άλλων συνομωσιολόγων που επιμένουν να μην βλέπουν, να μην καταλαβαίνουν αλλά να ισχυρίζονται ότι αυτοί ξέρουν …ότι μας κυνηγούν κάποιοι κακοί.

( Όταν οι κυνηγοί βγαίνουν στο κυνήγι, πυροβολούν τον πρώτο λαγό που τα χάνει και κάθεται μπροστά τους. Δεν έχουν …προσωπικά μαζί του, απλά ο καημένος στάθηκε άτυχος. Τι ντροπή! Μοιράζομαι την μοίρα του…)

Γιατί αναρωτιέμαι, έχουμε άραγε μέλλον; Πριν τρία χρόνια, στην τότε Τρίτη τάξη σχεδίαζα στον πίνακα κάποια σχέδια για να εξηγήσω το πώς λειτουργούσαν οι κρίσεις στο παγκόσμιο σύστημα και αναρωτιόμουν, πώς θα είναι άραγε η επόμενη; Έλεγα, θα την προκαλέσουν …εξωγήινοι; Προφανώς είχα έλλειψη γνώσεων και φαντασίας, αλλά ποτέ δεν διανοήθηκα ότι θα ήμουν και εγώ θύμα της! Και να που είμαι…

Χθες παρακολούθησα μια παράσταση, το σόου της Μαρινέλας στο Θέατρο Παλλάς και ξαναπήρα επάνω μου. Δεν είμαι σε θέση να κρίνω την Μαρινέλα, απλά έχω να πω ότι με εντυπωσίασε. Με ενθουσίασε όμως η ποιότητα της όλης παράστασης. Με κατενθουσίασε, δεν ήθελα να τελειώσει. Με συνέπαιρνε η ιδέα ότι είναι μια γνήσια ελληνική παράσταση, μοντέρνα αλλά και παραδοσιακή. Ένα τραγούδι ήταν σαν βυζαντινός ύμνος. Εφόσον μπορούμε να παράγουμε τέτοιου επιπέδου πολιτιστικά προϊόντα, το μέλλον είναι δικό μας.

Ναι υπάρχουν πολλοί από εμάς που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το πώς να βγάλουν χρήματα χωρίς να δουλέψουν, όμως έφθασε το τέλος τους. Μέσα στο χάος το οποίο έρχεται οι μέτριοι και οι αδιάφοροι θα παν στο περιθώριο. Οι δεινόσαυροι της διανόησης και της πολιτικής, ανεξαρτήτως ηλικίας, θα εξαφανισθούν. Ανίκανοι και δόλιοι, μαζί με πάμπολλους αθώους θα χαθούν, όμως…

Ανήμερα πρώτη Μάη, βγέστε έξω και δείτε την ζωή. Ο χειμώνας-θάνατος δεν την σταματά, μέσα από την διάλυση και την σαπίλα ξεπετιέται το βλαστάρι πράσινο και θαλερό…

Ας προσπαθήσουμε ο καθένας μας να γίνει καλύτερος σε αυτό που είναι, ας πάρουμε θέσεις μάχης επενδύοντας όσο μπορούμε στο να βελτιώσουμε τις επιδόσεις μας, όπου κι αν είμαστε.

Θα δοθούν οι ευκαιρίες. Θα πάμε πιο μπροστά από όπου ήμασταν μέχρι τώρα.

Όχι γιατί είμαστε Έλληνες ούτε γιατί είμαστε καλοί ή καλύτεροι, αλλά γιατί αυτός είναι ο νόμος της ζωής.

Δεν θα περάσουν

Τρίβω τα μάτια μου και δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν ονειρεύομαι…

Άκουσα τον Καραμπελιά για λίγο κάποια στιγμή σε κάποιο κανάλι να λέει ότι τα ευρήματα της αστυνομίας αναφορικά με τους τρομοκράτες δεν είναι πραγματικά αλλά “φυτευτά”, για να αποσπάσουν την προσοχή του κόσμου από τα οικονομικά μέτρα! Προφανώς οι κακοί ξένοι θέλουν να μας ληστέψουν και προσπαθούν να μας αποσπάσουν την προσοχή ώστε να μην το καταλάβουμε…

Την Κυριακή πάλι γράφει ο Γιανναράς ότι την κρίση την φτιάξαν και πάλι οι κακοί ξένοι για να μας αναγκάζουν να δεχθούμε τις δικές τους λύσεις στα εθνικά μας θέματα…

Σε εκπομπή πάλι του ραδιοφώνου ακούω κάποιον να υπερασπίζεται τους τρομοκράτες και να λέει, τι κιαν σκοτώθηκαν κάποιοι; Και ο Παναγούλης δεν ήθελε να σκοτώσει τον Παπαδόπουλο και αν και απέτυχε σήμερα τιμάται για αυτήν του την πράξη; Έτσι στο μέλλον θα τιμώνται και οι τρομοκράτες από την μέλλουσα να έρθει (ουράνια) βασιλεία…

Η τρομοκρατία είναι αντίσταση απέναντι στο κακό κράτος που σκοτώνει αδιάκριτα…

Και σαν να μην φθάνουν όλα αυτά διαβάζω σε γραπτά φίλων που απευθύνονται σε μένα για την σωτηρία που μας φέρνει η Ανάσταση του Χριστού… Ξύλινα λόγια από ανθρώπους που είναι ζωντανοί!

Ναι και πάλι η ελληνική κοινωνία είναι διχασμένη, πάλι ζωντανεύει η ιδεοληψία, πάλι συγκρούεται ο κόσμος των ιδεών με τον κόσμο του λόγου.

Λοιπόν ξυπνάω και λέω, όχι αυτήν την φορά τα πράγματα δεν θα είναι μοιρασμένα. Όλοι εσείς που φαντασιώνεστε εχθρούς και σωτηρίες θα μείνετε στην άκρη. Ποτέ άλλοτε οι Έλληνες δεν ήταν τόσο υποψιασμένοι. Δεν θα αναφωνήσουμε σαν τους θλιβερούς προγόνους μας, όταν αποβιβαζόταν ο βασιλιάς Κωνσταντίνος στον Πειραιά, νομίζω το 1920, έτσι θέλαμε και τον φέραμε, ενώ ήταν ξεκάθαρο ότι αυτή η επιλογή θα έστρεφε τους συμμάχους εναντίον μας. Δεν θα αναβιώσει αυτός ο εφιάλτης.

Αν κάποιος θέλει να προσευχηθεί για την σωτηρία της Ελλάδας, ας παρακαλέσει να εξαφανισθούν οι “σωτήρες” της!

Pink Floyd

Παρακολούθησα το μπαλέτο της Σκάλας του Μιλάνου με μουσική των Pink Floyd στο Μέ-γαρο Μουσικής. Μεγάλη τύχη αυτό το Μέγαρο! Μια ακόμα υπέροχη παράσταση που μου άφησε στην μνήμη εντυπωσιακές εικόνες, που δυστυχώς δεν μπορούσα να αποθανατίσω. Εικόνες που κατά το ειωθός προκάλεσαν πλήθος σκέψεων. Η μουσική. Ροκ της δεκαετίας του 70, ψυχεδελικό. Μουσική σκοτεινή και ο χορογράφος επέλεξε τα πιο σκοτεινά κομμάτια της. Και η χορογραφία ανάλογη. Μουσική και χορογραφία εκφράζουν με τον ήχο και την κίνηση την σκοτεινή, την δύσκολη, την ενστικτώδη πραγματικότητα της ζωής μας. Όλα όσα επιθυμούμε και όλα όσα φοβόμαστε και όλα όσα ελπίζουμε.

Οι χορευτές πολλοί και ο καθένας κουβαλούσε επάνω του ένα κομμάτι από την σκληρή πραγματικότητα της …πεπτωκυίας (κατά τους θεολόγους) ανθρώπινης φύσης. Αυτό όμως που μου έκανε εντύπωση και στάθηκε η αφορμή για το κείμενο αυτό ήταν το γεγονός ότι παρόλη την ασυναρτησία των κινήσεων, το σύνολο των 32 χορευτών εμφάνιζε μια κοινή κίνηση, ένα ρυθμό, μια συνεργασία. Ενώ μέσα στην κίνηση των ατόμων εκφραζόταν η προσωπική ασυναρτησία, ο κατακερματισμός της ανθρώπινης ψυχής, το σύνολο έβγαζε μια συνεργασία!

Σκέπτομαι, όταν οι άνθρωποι μαθαίνουν να εκφράζουν και να σωματοποιούν τα συναισθήματά τους, ειδικά τα σκοτεινά και αμαρτωλά, τότε μπορούν να συντονισθούν μέσα από τις επιταγές της κοινής λογικής. Ασχέτως του πως αισθάνεται ο καθένας μας, από την στιγμή που μπορεί, αισθάνεται ότι δικαιούται να εκφράσει ελεύθερα αυτό που αισθάνεται, και μπορεί αντίστοιχα να αποδεχθεί και την ανάλογη έκφραση του άλλου, τότε μπορεί να συντονισθεί με τον άλλο πάνω σε κοινές αρχές. Το σύνολο μπορεί να εμφανίσει οργανωμένες και συντονισμένες συμπεριφορές που συντονίζονται …από την κοινή λογική. Ας θυμηθούμε για λίγο τον τρόπο που συντονίζονται οι μέλισσες και τα μυρμήγκια για να αντιληφθούμε τι (περίπου) συμβαίνει.

Όταν όμως τα συναισθήματα είναι απαγορευμένα, τότε η καταπίεσή τους αλλοιώνει έτσι την ανθρώπινη συμπεριφορά που αυτή πλέον δεν επιτρέπει την αυθόρμητη και ελεύθερη συνεργασία. Όπως ακριβώς συμβαίνει με το προεντεταμένο σκυρόδεμα. Η προένταση το κάνει πιο σκληρό και δύσκαμπτο. Σκέπτομαι τις στυλιζαρισμένες βυζαντινές εικόνες και τις εκκλησιαστικές τελετές όπου το συναίσθημα είναι απαγορευμένο και αδιανόητο να εκφραστεί σωματικά. Το σώμα υπάρχει, αλλά ως μη υλικό χωρίς (υποτίθεται) αμαρτωλές, διάβαζε συναισθηματικές, παρορμήσεις. Άνθρωποι στραγγαλισμένοι συναισθηματικά και σωματικά, κοινωνίες όπου η επιθυμία είναι καταζητούμενη, αλίμονο σου αν επιθυμήσεις, τέτοιοι άνθρωποι είναι τόσο προεντεταμένοι που δεν είναι δυνατόν να συνεργασθούν.

Τον εκκλησιαστικό χώρο τον περιέγραψα στον Πλανήτη ως σύνολο νησίδων που δεν επι-κοινωνούν μεταξύ τους και πολλοί βρήκαν ευστοχότατη την περιγραφή, γιατί άραγε;

Ελλάδα, κάθε κοινωνική ομάδα είναι έτοιμη να θυσιάσει όλες τις άλλες για χάρη του συμ-φέροντός της. (Οι καθηγητές λέει θα απεργήσουν στις μέρες των πανελληνίων…) Γιατί άραγε.

Η θαυμάσια χορογραφία που είδα προχθές, μου δίνει απαντήσεις.

Ακτίνα φωτός!

Φαίνεται ότι …με άκουσαν! Ή εγώ φέτος δεν άκουσα αρκετά! Ο λόγος είναι για το Χριστός Ανέστη. Νομίζω ότι φέτος δεν έπαιξε τόσο πολύ στα media όσο πέρσι. Μπορεί βέβαια απλώς να μην άκουσα εγώ, αλλά δεν είδα την διακοσμητική κορδέλα με το Χριστός Ανέστη σε κάποιο τηλεοπτικό παράθυρο, κάτι που πέρσι μου έδωσε την αφορμή να γράψω το σχετικό κείμενο. Το πιο πιθανό βέβαια είναι να εξοστρακίστηκε το Χριστός Ανέστη λόγω της Μεγαλοβδομαδιάτικης κατάστασης της χώρας.

Συνέβη όμως και κάτι άλλο. Πολλοί γνωστοί μου δίστασαν να …μου ευχηθούν Χριστός Ανέστη! Αυτό είναι το πρόβλημα με την ενσωμάτωση στις εθνικές μας φαντασιώσεις θρησκευτικών στοιχείων, δεν μπορούμε να βιώσουμε την θρησκεία ως μια προσωπική και μόνο υπόθεση στην οποία ο καθένας μας μπορεί να έχει την δική του άποψη και βίωση.

Ας το ξεκαθαρίσω. Αν με ρωτούσε κανείς σε τι από τα δύο ποντάρεις, στο να αναστήθηκε όντως ο Χριστός ή στο να μην αναστήθηκε, θα απαντήσω ότι θεωρώ το δεύτερο πολύ πιο πιθανό δηλαδή το να μην αναστήθηκε. Δεν έχω όμως τίποτα με κάποιον που πιστεύει το πρώτο. Δεν έχω τίποτα με την πίστη γενικά. Η ανάσταση του Χριστού είναι ένα υπερφυσικό γεγονός στο οποίο κάποιος μπορεί κάλλιστα να πιστεύει, όπως βέβαια και να μην πιστεύει. Μπορώ κάλλιστα να καταλάβω κάποιον που λέει ότι χάρηκε πολύ που αναστήθηκε ο Χριστός, όπως καταλαβαίνω και κάποιον που χαίρεται γιατί κέρδισε ο Ολυμπιακός. Και τα δύο ψυχολογικά παιχνίδια είναι που εμένα δεν με ενδιαφέρουν. Παίζω με άλλα…

Όταν λοιπόν συναντώ κάποιον που γνωρίζω ότι πιστεύει στην Ανάσταση, θα του ευχηθώ Χριστός Ανέστη σεβόμενος την πίστη του και αν μου ευχηθεί κάποιος που γνωρίζω ότι πι-στεύει στην Ανάσταση, Χριστός Ανέστη θα του απαντήσω Αληθώς Ανέστη και πάλι σεβόμενος την πίστη του. Στην ζωή τα πράγματα δεν είναι ή άσπρα ή μαύρα και δεν μπορεί κάθε τι να είναι αφορμή για αντιπαράθεση. Με ενοχλεί όμως όταν κάποιος έτσι στο άσχετο μου λέει Χριστός Ανέστη. Δεν με ενοχλεί ούτε ο Χριστός ούτε το ότι κάποιοι πιστεύουν ότι αναστήθηκε, αλλά το γεγονός ότι εθιζόμαστε να λέμε λόγια χωρίς αντίκρισμα, χωρίς να τα εννοούμε, ή και ακόμα χειρότερα αν προσπαθούμε να επιβάλουμε τις απόψεις μας στους άλλους.

Φυσικά αν κάποιος αρχίσει να μου λέει ότι η ανάσταση του Χριστού μας …έσωσε, θα φάει πόρτα! Γιατί είναι άλλο η πίστη σε ένα υπερφυσικό γεγονός και άλλο η πίστη σε ένα παραλογισμό. Γιατί αυτό είναι το παιχνίδι που παίζουν οι θρησκείες. Με άλλοθι τα πραγματικά ή υποτιθέμενα υπερφυσικά γεγονότα μας πασάρουν τις πιο παράλογες διδασκαλίες.

Μια κοινωνία λοιπόν που εθίζεται να ανέχεται ένα παραλογισμό του τύπου Ο “Χριστός σώζει” είναι ώριμη να περάσει το χείλος του γκρεμού πιστεύοντας ότι ο από μηχανής θεός, τέλος πάντων με κάποιο τρόπο, θα την σώσει. Η ελληνική κοινωνία είναι ολοπρόθυμη να ακούσει για τέτοιου είδους σωτηρία, αγωνίζεται με νύχια και δόντια για να παραμείνει πιστή στα μυθεύματά της, αλλά έκανε ένα τραγικό λάθος. Θέλησε να έχει ως νόμισμα το ευρώ… Πάντα μεταξύ των πολλών άλλων, ευρώ και κληρικοί και θεολόγοι, που λένε ότι παραμύθια θέλουν στα παράθυρα ή στα σχολεία, δεν είναι συμβατά.

Και ο λογαριασμός στο τραπέζι!

Στην χώρα του Αγίου Φωτός

Βλέποντας το πρωθυπουργικό αεροσκάφος να μεταφέρει το …Άγιο Φως, την μεγάλη αυτήν κοροϊδία και τον υφυπουργό παιδείας να το υποδέχεται εκ μέρους της κυβέρνησης, μια κοινωνία να προσκυνά το ψέμα, θυμήθηκα τι έγραφα πέρσι τέτοιες μέρες:


“ Την χώρα μου την αγαπώ όχι γιατί είναι η ομορφότερη ούτε η καλύτερη ούτε για άλλον λόγο παρά για το γεγονός ότι γεννήθηκα σε αυτήν! Όπως θα αγαπούσα κάθε άλλη χώρα στην οποία τυχόν θα γεννιόμουν. Τα τελευταία λοιπόν χρόνια, αυτήν την βδομάδα που ακολουθεί την Κυριακή του Πάσχα, καθώς την βλέπω να γλεντάει και να βγάζει έξω αυτά που ούτε η ίδια ξέρει ότι έχει μέσα της, απελπίζομαι για δαύτην…


Είναι το ψέμα του “Χριστός Ανέστη” που με απελπίζει!


Όχι μην νομίζεται ότι αναφέρομαι στο τυχόν ψευδές γεγονός της Ανάστασης του Χριστού! Ακόμα και να υποθέσουμε, ως υπόθεση εργασίας, ότι όντως ο ιστορικός Ιησούς δεν ανέστη, η πίστη στην ανάστασή του δεν …απειλεί την χώρα μου (μας)! Τώρα το γεγονός ότι αυτή η υπόθεση εργασίας έχει σοβαρά ερείσματα στα ίδια τα κείμενα, είναι …άλλης Κυριακής ανάγνωσμα.


Για σκεφτείτε παρακαλώ λιγάκι. Το είπα ήδη. Η πρόταση “Χριστός Ανέστη”, η φράση που κυριαρχεί στην κοινωνία μας τις μέρες αυτές είναι μια ομολογία πίστης. Δεν είναι το ίδιο με την ευχή Καλά Χριστούγεννα η Καλό Πάσχα, αλλά ομολογία πίστης στην ανάσταση του Χριστού. Ολόκληρη η κοινωνία μας περιστρέφεται γύρω από αυτήν την ομολογία. Και ποιο είναι λοιπόν το πρόβλημα. Το πρόβλημα το αποκαλύπτει το ερώτημα: Την εννοεί, την καταλαβαίνει, την αποδέχεται άραγε η κοινωνία μας αυτήν την ομολογία;


Από όλους όσους παραβρίσκονται το βράδυ της Ανάστασης στις εκκλησίες, ένα ελάχιστο τμήμα πιστεύει στην Ανάσταση και ξέρει τι είναι αυτό που πιστεύει. Ή έστω ξέρει περίπου τι πιστεύει. Ένα άλλο τμήμα αισθητά μεγαλύτερο πιστεύει στην Ανάσταση αλλά αν τους ερωτήσει κανείς, γιατί λέτε Χριστός Ανέστη και όχι π.χ. ο Λάζαρος Ανέστη ( μιλώ για τον Λάζαρο των ευαγγελίων που ανέστησε ο Χριστός) δεν θα είναι σε θέση να δώσει μια σοβαρή και συνεπή απάντηση, θα αυτοσχεδιάσει εκ του προχείρου. Μια ακόμα μεγαλύτερη ομάδα ανθρώπων θα πει ότι μάλλον δεν πολυπιστεύει στην Ανάσταση αλλά λέει το Χριστός Ανέστη είτε από συνήθεια είτε χωρίς να το πολυσκέπτεται. Η συντριπτική λοιπόν πλειοψηφία των συμπολιτών μας προβαίνει σε μια άκρως σημαντική ομολογία πίστης χωρίς να αισθάνεται και χωρίς να ενοχλείται ότι αυτή η ομολογία είναι άνευ αντικρίσματος, άνευ περιεχομένου, σχεδόν άνευ λόγου…


Κάθε φορά λοιπόν που ακούω ένα πολιτικό, ένα δημοσιογράφο, ή …ένα περαστικό να λέει Χριστός Ανέστη, τα αυτιά μου ακούν Χριστός Ανέστη αλλά στον νου μου καταγράφεται μια δημόσια ομολογία ότι σε αυτήν την κοινωνία μόνο τα λόγια έχουν αξία, δεν χρειάζεται να έχουν περιεχόμενο. Είναι η δημόσια ομολογία μια κοινωνίας ότι άλλο τα λόγια άλλο τα έργα, ότι εκείνο που μετρά είναι στα λόγια να είσαι in!


Μια τέτοια φανταστική πίστη στην Ανάσταση δεν έχει καμιά σχέση με την μεταμόρφωση της Σταύρωσης σε Ανάσταση, αλλά παραπέμπει στην πίστη ότι θα έρθει η Ανάσταση, με κάποιο μαγικό τρόπο, όπως μαγικά αναστήθηκε ο Χριστός, χωρίς να χρειαστεί να περάσουμε από τον Σταυρό. Εδώ βρίσκεται το μέγα κόλπο, η παράκαμψη του κόπου, του μόχθου, των έργων… Άραγε είναι δυνατόν να μην έχει σχέση αυτό το κόλπο με τα κόλπα που κυριαρχούν στην ελληνική κοινωνία;


Τι προοπτική μπορεί να έχει μια τέτοια κοινωνία στο σύγχρονο χωνευτήρι των λαών του πλανήτη γη;


Και θα μου πει κάποιος γιατί σκάω. Έ είπαμε την αγαπώ την χώρα μου…”

Και προσθέτω φέτος, αυτή η κοινωνία μόνο στην κατάρρευση και την χρεοκοπία θα σταματήσει και σκάω γιατί είμαι και εγώ μέσα σε αυτήν…

Πόσο θα ήθελα να ευχηθώ Χρόνια Πολλά!

Τα Πάθη

Την ταινία την έχω κατεβάσει εδώ και καιρό, πλην όμως δεν αποφάσιζα να την δω εξαιτίας των κριτικών που διάβασα. Χθές την έπαιξε η τηλεόραση και είδα κάποιες σκηνές για λίγα λεπτά, μου δημιουργήθηκε αποστροφή και την άφησα. Πρόκειται για την ταινία Τα Πάθη του Χριστού, του Μελ Γκίμπσον. Έπεσα πάνω σε σκηνές από τα βασανιστήρια, έσφιξα, βόγγυξα και έκλεισα την τηλεόραση. Δεν την πάω την βία σε καμιά εκδοχή.

Μετά σκεπτόμουν. Να πω την αλήθεια ποτέ δεν με συγκίνησαν σκέψεις του τύπου, τον καημένο τον Χριστούλη τι πολλά υπέμεινε και άλλα σχετικά. Πολύ περισσότερο τώρα… Δεν ξέρω αν ο ιστορικός Ιησούς πέρασε όντως τα πάθη που περιγράφει ο Γκίμπσον, αλλά μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι εκατομμύρια άλλα ανθρώπινα όντα υπέφεραν τέτοια και πολύ χειρότερα στα χέρια άλλων ανθρώπινων όντων. Ο άνθρωπος είναι μοναδικός, κανένα άλλο ζώο δεν βασανίζει έτσι ζώα του είδους του… Δεν ξέρω τι φταίει, είναι η αμαρτία του Αδάμ, είναι η εξελικτική διαδικασία, ότι και αν είναι εμένα με ενδιαφέρει …να μην είμαι εκεί. Να μην μου τύχει εμένα τέτοιο λαχείο, δεν με παρηγορεί καθόλου που κάποιοι το ονομάζουν σταυρό.

Και ξέρετε αυτό το λαχείο δεν είναι τόσο μακριά από εμάς, όσο τουλάχιστον νομίζουμε. Μια ματιά στο αστυνομικό δελτίο μας δείχνει ότι και σήμερα συνάνθρωποί μας είναι έτοιμοι να βασανίσουν μέχρι θανάτου τον συνάνθρωπό τους προκειμένου να πετύχουν να πάρουν αυτό που θέλουν. Και αν αυτό είναι πιθανό να συμβεί στην αυλή μας, κατά μείζονα λόγο συμβαίνει σε αυλές λιγότερο τακτοποιημένες. Αλλά υπάρχει το σφάξιμο με κονσέρβα, υπάρχει και το σφάξιμο με το βαμβάκι. Στα αλήθεια τι άλλο κάνουν όλοι αυτοί που οδηγούν μια χώρα στην χρεωκοπία, που την αναγκάζουν να οδηγήσει με βίαιο τρόπο εκατοντάδες χιλιάδες πολιτών της στην μακροχρόνια ανεργία; Στ’ αλήθεια τι να σκέπτεται άραγε ο πολιτικός που μας οδήγησε εδώ; Κάνει μακροχρόνιες διακοπές…

Είμαστε απίστευτοι στο να δικαιολογούμε τα αδικαιολόγητα, να βάζουμε στο stand by την σκέψη μας, την συνείδησή μας, την προσωπικότητά μας, προκειμένου να ικανοποιήσουμε αυτό που δεν αντιλαμβανόμαστε. Είναι συγκλονιστικός ο διάλογος στην ταινία Διαβάζοντας την Χάνα, όταν την ρωτάει ο δικαστής, (είχαν αυτή και κάποιοι άλλοι κλειδώσει 300 εβραίους σε μια εκκλησία για να περάσουν την νύχτα, όμως η εκκλησία πήρε φωτιά, αλλά αυτοί δεν άνοιξαν τις πόρτες και έτσι οι εβραίοι κάηκαν ζωντανοί) γιατί δεν άνοιξε τις πόρτες και αυτή απαντά με απόλυτη φυσικότητα: μα θα φεύγαν έξω και θα σκορπούσαν! Είμαστε μοναδικοί στο να βασανίζουμε τον εαυτό μας και τους άλλους.

Τι άραγε μας σώζει; Ένα πράγμα μας σώζει από το σκοτάδι της ανθρώπινης φύσης μας. Η πίστη σε ιδέες. Ο Χριστός των ευαγγελίων μας προμήθευσε με τέτοιες ιδέες, το έκαναν και άλλοι, και με αυτήν την έννοια μας έσωσε. Πλην όμως τώρα πια έχει ξεπεραστεί και δεν υπάρχει ο αντικαταστάτης του.

Και ξέρετε τι είναι πιο τρομακτικό. Το γεγονός ότι η μόνη ιδέα που φαίνεται να επιβιώνει είναι …η επιβίωση! Δεν θα ήθελα να είμαι εκεί.

Η εθνική μας γιορτή

Όσοι με ξέρουν, ξέρουν ότι είμαι Fan της ποδηλασίας. Μετά από 4 μήνες απραξίας, σήμερα με τον υπέροχο καιρό, πήρα την ανηφόρα, αλλά αυτή η αθεόφοβη, στην αφετηρία είναι απότομη και έτσι προσπέρασα με μικρή σχετική ταχύτητα μια ομάδα 4 ανδρών, στην ηλικία μου, που είχε περικυκλωμένη μια νέα κοπέλα, πιθανόν η κόρη κάποιου από αυτούς και άκουσα ένα μέρος της συνομιλίας τους.

«Αν ρωτήσεις και τον πιο δεξιό από τους δεξιούς ποιος φταίει που φτάσαμε εδώ, θα σου απαντήσει: ο Καραμανλής» έλεγε ο ένας.

«Ε ποιος άλλος, φυσικά ο Καραμανλής» απάντησε ένας άλλος, που φαίνεται ότι ήταν ο πιο δεξιός από δεξιό γιατί αμέσως ο προηγούμενος λέει: «είδες!» και συμπλήρωσε αμέσως, «Αυτό φανερώνει το χαμηλό πολιτικό κριτήριο του λαού!» Πάνω στην ανηφόρα δεν σταματάς και έτσι τους άφησα πίσω μου χωρίς να ακούσω την συνέχεια. Σκέπτομαι, μέρα που βρήκα να ακούσω αυτήν την κουβέντα…

Όλοι βρίζουν τους πολιτικούς για την κατάντια μας και ίσως δεν έχουν άδικο, πλην όμως γιατί άραγε δεν έχουμε άξιους πολιτικούς; Έχω μια θεωρία: πολιτικός είναι αυτός που μπορεί να αναλάβει την ευθύνη και να πάει μπροστά από τους άλλους. Πολιτική σημαίνει σωστή κρίση, τόλμη και πρωτοβουλία. Πως είναι δυνατόν να υπάρξουν πολιτικοί σε μια κοινωνία που διαχρονικά μητροκρατείται; Προσέξτε δεν λέω γυναικοκρατείται, αλλά μητροκρατείται. Όταν η μαμά θέλει να έχει κάτω από την φούστα της διαπαντός τα παιδιά της πως είναι δυνατόν αυτά να αποκτήσουν τόλμη και σωστή κρίση, να γίνουν καλοί πολιτικοί ή το κυριότερο να επιλέγουν σωστούς πολιτικούς;

Πως όμως είναι δυνατόν μια κοινωνία που κρύβεται διαχρονικά πίσω από την ψεύτικη φούστα της Μεγάλης Μητέρας να ωριμάσει και να παράγει άξιους πολιτικούς; Πως είναι δυνατόν μια κοινωνία που δέχεται να καλλιεργεί ψεύδη προκειμένου να μπορεί να κρυφτεί πίσω από την ψεύτικη φούστα της Μεγάλης Μητέρας, δηλαδή που παράγει τον μύθο της 25ης Μαρτίου ή μεταθέτει την γιορτής της Μεγάλης Μητέρας στην 28η Οκτωβρίου προκειμένου να εξορκίσει τις ανασφάλειες τις φοβίες και ότι άλλο, άλλοι πιο αρμόδιοι από εμένα μπορούν να αναλύσουν καλύτερα το θέμα, πως λέω μια τέτοια κοινωνία μπορεί να έχει το ίδιο νόμισμα με κοινωνίες που διώχνουν τα παιδιά τους από το σπίτι όταν φθάσουν τα 16;

Σήμερα λοιπόν από την μια ζητιανεύουμε, δεν έχουμε καν το θάρρος να το πούμε στα ίσια, λεφτά, αλλά λέμε πολιτική στήριξη και από την άλλη καλλιεργούμε τα εθνικά μας ψεύδη προκειμένου να μην θίξουμε τον θεσμό του ψεύδους ο οποίος μας παρέχει την ψεύτικη φούστα της Μεγάλης μας Μητέρας…

Ας γίνω ξεκάθαρος. Δεν έχω τίποτα με την Μεγάλη Μητέρα, ούτε με την μητρική προστασία ούτε με τις μητέρες γενικά, όταν αυτά αφορούν παιδιά και εφήβους. Θεωρώ όμως σχεδόν αποκρουστικό το θέαμα ενηλίκων να κρύβονται πίσω από την φούστα της μαμάς τους, όσο γελοίο το θέαμα των αρχών και των εξουσιών του τόπου μας να κάθονται κορδωμένοι στις σημερινές δοξολογίες, απέναντι στις χοντρές κοιλιές των πλουμιστών καταλοίπων του παρελθόντος…

Τα γονίδια των Ελλήνων

Η φορητότητα των τηλεφωνικών συνδέσεων των κινητών τηλεφώνων μας δίδει, στους καταναλωτές, αρκετές ευκαιρίες. Έτσι και εγώ την αξιοποίησα για να κάνω μια μικρή τουρνέ σε διάφορες εταιρείες κινητής τηλεφωνίας. Τελευταία έφυγα από την Vodafone, μεγάλη εταιρεία του ιδιωτικού τομέα. Σας υπόσχομαι ότι ακόμα και αν μου χαρίσει στο μέλλον εντελώς την συνδρομή η Vodafone, δεν θα γυρίσω σε αυτήν!

Για κακή μου τύχη, ενώ είχα φύγει από την εταιρεία, αυτή συνέχισε να μου χρεώνει την πιστωτική μου κάρτα και επειδή εγώ παρακολουθώ συστηματικά τις κινήσεις της κάρτας, γρήγορα το αντιλήφθηκα και αμφισβήτησα την χρέωση. Σύνολο 32 ευρώ. Χρειάστηκαν πολλά τηλεφωνήματα στην τράπεζα, επίσκεψη στο τοπικό κατάστημα της εταιρείας και στο τέλος αναγνώρισαν το λάθος και ησύχασα. Αμ δε! Έρχεται ένα χαρτί που φαίνεται ότι πράγματι η Vodafone μου χρωστά 32 ευρώ, πλην όμως δεν έλεγε ούτε πότε θα πληρωθεί ούτε πως! Περνούν οι μέρες, δεν βλέπω …το χρήμα και ξανά τηλεφωνήματα στην τράπεζα και μετά από κάποιες συνεννοήσεις μου λέει η υπάλληλος της Άλφα ότι την ενημέρωσαν ότι θα πρέπει να δηλώσω που θέλω να μου τα βάλουν τα χρήματα… Δηλαδή ήξεραν μια χαρά να μου τα πάρουν από την κάρτα, δεν ήξεραν να τα βάλουν πίσω. Μα λέω δεν είναι αυτό παράλογο; Μου λέει είναι, αλλά αυτή είναι η πολιτική της εταιρείας και πρέπει να πάρω τηλέφωνο για να δηλώσω την προτίμησή μου.

Ναι αλλά το τηλέφωνο που έπρεπε να πάρω είχε τέτοια χρέωση που αν το έκανα θα έχανα τα μισά από τα χρήματα που θα έπαιρνα πίσω. Στέλνω λοιπόν την μητέρα μου από το τοπικό κατάστημα να τους πει σε ποια κάρτα να τα βάλουν και της λένε όχι, πρέπει να πάω αυτοπροσώπως… Πήγα, αλλά αν με ξαναδούν να …με τρυπήσετε την μύτη. Πάντως μου λέει η κοπέλα, δεν φταίω εγώ, αυτή είναι η πολιτική της εταιρείας! Και της λέω, είστε χειρότεροι από το δημόσιο! Δεν ίδρωσε το αυτί της γιατί μάλλον θα ευχόταν να ήταν στο δημόσιο. Πριν από χρόνια, όταν πάλι σε μια ιδιωτική εταιρεία μου συνέβη κάτι ανάλογο και τους …έβρισα με την ίδια βρισιά, η βρισιά έπιασε και ο υπάλληλος με εξυπηρέτησε.

Τελικά το μέγα υπαρξιακό και μεταφυσικό ερώτημα παραμένει: όλη αυτή η βλακεία είναι γραμμένη στα γονίδιά μας, είμαστε καταδικασμένοι από χέρι να είμαστε τόσο αντιπαραγωγική, είμαστε καταδικασμένοι στην χρεοκοπία; Λοιπόν σε κανάλι του τον προωθεί, λέω εγώ, ως διάδοχο του νυν, ακούω σε διθυραμβικό τόνο: Ο Μητροπολίτης Μεσογαίας θέλει να πάψει να μισθοδοτείται, σαν συμβολή στο ξεπέρασμα της κρίσης. Και λέω πάλι εγώ, θα ήταν όντως εντυπωσιακό αν δήλωνε, ότι από εδώ και στο εξής θα ζει μόνο με τον μισθό του… ( Ο μισθός των επισκόπων και εν γένει των κληρικών είναι πολύ μικρός. Οι αρχιμανδρίτες ορέγονται της επισκοπής όχι βέβαια για τον μισθό αλλά για τα αφανή και ανεξέλεγκτα “επιδόματα” μερικά από τα οποία είναι και φανερά.)

Ασυναίσθητα το μυαλό μου πήγε στο Σοκ και Δέος: εκεί έθεσα στην Εκκλησία μια σειρά ερωτήματα που θέτουν υπό αμφισβήτηση τον πυρήνα της πίστης της. Με άλλα λόγια αποδεικνύω ότι ψεύδεται ασύστολα. Όταν κάποιοι θέλουν να απαντήσουν λένε: τα ερωτήματα αυτά είναι ήδη απαντημένα. Και ερωτώ ωραία πέστε και σε μένα τις απαντήσεις. …σιγή ιχθύος!

Δεν πιστεύω …στα γονίδια, αλλά είμαι βέβαιος ότι όσο η κοινωνία μας θα ανέχεται τον θεσμό που είναι θεμελιωμένος στο ψέμα, (ο δημοσιογράφος που έκανε το προαναφερθέν ρεπορτάζ ξέρει πολύ καλά πως έχει το πράγμα, προφανώς εξυπηρέτησε τις επιλογές του σταθμού) το οποίο όλοι γνωρίζουν και όλοι κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, θα ερωτοτροπεί με το ψέμα και την …χρεοκοπία.

Όποιος μπορεί να φύγει ας το κάνει εγκαίρως, ας πάρει των ομματιών του και ας επαναλάβει την ιστορία μας. Τόσες και τόσες φορές οι λάτρεις του ψέματος οδήγησαν τον τόπο μας στην καταστροφή, από την οποία για να ξεφύγουν, οι πιο ζωντανοί ξενιτεύτηκαν και συγκρότησαν τις ανά την υφήλιο κοινότητες των Ελλήνων. Χαρακτηριστικό: σε αυτές το προαναφερθέν θεσμικό ψέμα παύει να είναι ψέμα και είναι αυτό που όντως είναι: ένα κεντρικό πολιτιστικό στοιχείο που ενώνει τους αποδή-μους. Αυτό και τίποτα περισσότερο!

Η θεά Κάλι και η Παναγία

Είναι μια σκηνή που την έχω δεί πολλές φορές στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο, αλλά ποτέ ζωντανά. Μέχρι την προηγούμενη Κυριακή, κάπου εκεί στην Ομόνοια, σε μια στοά. Στην άκρη, πεταμένοι στο πάτωμα δύο νεαρά παιδιά, μακριά ο ένας από τον άλλο, ολομόναχοι αγωνίζονταν να τρυπήσουν το χέρι τους με την σύριγγα για να πάρουν (προφανώς) την δόση τους…

Λίγο πιο κάτω μια άλλη ομάδα 3-4 ατόμων όρθιοι και σκυμμένοι πάνω σε ένα κομμάτι χαρτόνι, ή κάτι τέτοιο, που υπήρχε μια άσπρη σκόνη κάπως προσπαθούσαν να την ρουφήξουν, μάλλον με την μύτη…

Τους προσπέρασα με την παρέα μου χωρίς να αλλάξουμε συζήτηση ή να σχολιάσουμε την σκηνή, σαν αυτή να μην υπήρχε. Όμως εμένα με έσφαξε μαχαίρι και όλη την υπόλοιπη ώρα έκλαιγα νοητά γοερά, έστω και με κάποιες διακοπές και κλαίω ακόμα και τώρα κάθε φορά που θυμάμαι την σκηνή. Έκλαιγα για τα παλικάρια που ήταν νέα και γεροδεμένα αλλά έκλαιγα και για μένα που πέρασα από μπροστά τους και δεν έκανα τίποτα, ή μάλλον έκανα σαν να μην υπήρχαν. Αλλά κλαίω ακόμα πιο πολύ για την άπειρη δυστυχία που υπάρχει γύρω μου και κάνω σαν να μην υπάρχει. Ναι πράγματι την βλέπω την δυστυχία, στα φανάρια, πίσω από τα νούμερα των οικονομικών μεγεθών, στις διηγήσεις των ανθρώπων και είμαι υποχρεωμένος να κάνω πως δεν βλέπω γιατί απλά δεν την αντέχω… Θα μου πείτε και μπορώ να κάνω; Πρακτικά τίποτα.

Όταν ανέφερα το όνομα της θεάς Κάλι μέσα στην τάξη, κάποια μάτια άνοιξαν και κάποια κεφάλια ανασηκώθηκαν. Την ξέρουμε, είναι αυτή με τα κομμένα κεφάλια και τα αίματα. Λοιπόν τους λέω, στην Ινδική κοινωνία παίζει τον ρόλο που παίζει η Παναγία στην δική μας. Κανείς δεν με πίστεψε. Και όμως, η Κάλι, όπως έλεγε ένας ινδός θεολόγος του 19ου αιώνα που κάποτε διάβασα κείμενά του και δεν θυμάμαι το όνομά του, πιθανόν να είναι ο Ραμακρίσνα, εκφραζόταν για την Μεγάλη Μητέρα θεά Κάλι με τον τρόπο που εκφράζονται οι δικοί μας ασκητές για την δική μας Μεγάλη Μητέρα, την Παναγία.

Και τα αίματα, τα κομμένα κεφάλια; Είναι ο θάνατος που τρέφει την ζωή και η Κάλι παρέχει την ζωή. Οι άνθρωποι έχουμε τις ίδιες ανάγκες και στα ίδια πιστεύουμε, μόνο που στην Ανατολή οι άνθρωποι ενσωμάτωσαν το κακό μέσα στην ίδια την θεότητα, ενώ εμείς θέλουμε την θεότητα μόνο αγαθή. Η Κάλι και σκοτώνει και ζωοποιεί ενώ η Παναγία μόνο ζωοποιεί…

Οι ανατολίτες δεν ζορίζονται με το κακό όπως οι ευρωπαίοι. Δεν έχετε παρά να δείτε Κινέζικες, Κορεάτικες ή Γιαπωνέζικες ταινίες για να δείτε την διαφορά. Η πιο δυσβάσταχτη βαρβαρότητα συνυπάρχει αρμονικά με την καλοσύνη και την ευγένεια. Εμείς είμαστε το ίδιο βάρβαροι, αλλά χωρίζουμε τους πάντες σε καλούς και κακούς και πάντα είμαστε εμείς οι καλοί ή τουλάχιστον είμαστε με το μέρος των καλών.

Δεν ξέρω τι να προτιμήσω: να στενοχωριέμαι για το κακό αν και γνωρίζω ότι είναι πηγή της ζωής ή να μου είναι αδιάφορο μια και ούτως ή άλλως δεν έχει σημασία το πώς νοιώθω;

Μάλλον χαίρομαι που είμαι δυτικός!

Νέα Μέτρα

Ακόμα μια συνάδελφος εκφραζόταν με ιερή αγανάκτηση κατά των νέων μέτρων. Λογικό, έχανε και αυτή ένα ολόκληρο μηνιάτικο, σε ετήσια βάση, κάτι εξαιρετικά δυσάρεστο για όλους. Πλην όμως και αυτή τα έβαζε με τους έχοντες και κατέχοντες “να τα πάρουν από τους πλούσιους!”. Εδώ, τρόπος του λέγειν, εξεράγην. Πλούσιος δεν είμαι (δυστυχώς) αλλά δεν τρώω κουτόχορτο ούτε μου αρέσει να με κοροϊδεύουν. Της λέω από πού και ως που θεωρείς ότι πρέπει κάποιος πλούσιος να σε πληρώνει για …να κάθεσαι;

Η συνάδελφος αξιοποιεί μια από τις άπειρες απίθανες διατάξεις με τις οποίες το συνδικα-λιστικό κίνημα μετέτρεψε το δημόσιο σε μια αγελάδα που μπορεί κανείς να την αρμέγει τζάμπα. Έχει τριετή εκπαιδευτική άδεια για να εκπονήσει διδακτορική διατριβή. Που ση-μαίνει ότι για τρία χρόνια πληρώνεται κανονικά χωρίς να έχει καμιά διδακτική υποχρέωση, κοινώς κάθεται σπίτι της. Μα μου λέει αυτό το δικαίωμα μου το δίνει ο νόμος. Λες να συγκινηθεί λοιπόν ο πλούσιος και να συνεχίσει να σε πληρώνει επειδή το λέει …ο νόμος.

Μα εγώ, λέει, έκανα διατριβή. Πράγματι έκανε, και πράγματι οι περισσότεροι που αξιο-ποιούν τον νόμο δεν κάνουν ή κάνουν εικονική, δηλαδή βάζουν άλλους να τους την γρά-ψουν. (γνωρίζω περίπτωση πρώην συναδέλφου…). Ωραία της λέω, το κράτος σε πλήρωσε τρία χρόνια για να κάνεις διατριβή, τι θα κερδίσει λοιπόν και αυτό από την διατριβή σου; Με τι θα ανταποδώσεις το σχετικό κόστος; Σιωπή ιχθύος. Γνωρίζω καλά ότι εταιρείες χρη-ματοδοτούν υπαλλήλους τους να εκπονήσουν διατριβές, όχι όμως εν γένει διατριβές, αλλά συγκεκριμένες εργασίες από τις οποίες προσδοκούν συγκεκριμένο όφελος και για τις οποίες επιλέγουν πολύ αυστηρά τους υπαλλήλους που θα τις εκπονήσουν. Το δημόσιο χρηματοδοτεί εκπαιδευτικές άδειες γιατί κάποιοι απλώς κατέκτησαν το σχετικό δικαίωμα να κάθονται και να πληρώνονται…

Λοιπόν είμαι και εγώ κατά των μέτρων, γιατί έχω να προτείνω κάποια άλλα μέτρα. Το δη-μόσιο δεν είναι το μόνο πρόβλημα, αλλά είναι σημαντικό πρόβλημα και έχω την ατυχία να το γνωρίζω, εδώ και λίγα χρόνια, από πρώτο χέρι. Λοιπόν τα δικά μου μέτρα είναι τα εξής: Απολύεται άμεσα ας πούμε το 10% των υπαλλήλων και παύονται όλα τα παράλογα μη ανταποδοτικά δικαιώματά τους. Μαχαίρι επί δικαίων, όσο είναι δυνατόν λιγότερο και αδίκων όσο είναι δυνατόν περισσότερο. Όσοι παραμείνουν να μειωθεί ο μισθός τους για 2-3 χρόνια όσο χρειάζεται ώστε για το αντίστοιχο χρονικό διάστημα να λαμβάνουν οι απολυμένοι ένα επαρκές βοήθημα, μέχρις ότου να βρουν μια άλλη δουλειά. (Τις τεχνικές λεπτομέρειες τις πρότασης θα τις επεξεργασθώ όταν θα κατατεθεί …στην Βουλή.)

Ναι θα μας πονέσει, μπορεί και εγώ να είμαι στους απολυμένους, είμαι βέβαιος ότι περισσεύουν πολλοί θεολόγοι, αλλά θα υπάρχει ελπίδα, θα έχει χτυπηθεί πρωτογενώς η αιτία παραγωγής ελλειμμάτων και μια τέτοια κίνηση δεν θα αφήσει απέξω τον ιδιωτικό τομέα. Το κύριο πρόβλημα που έχουμε, η έλλειψη παραγωγικότητας, θα διορθωθεί και ελπίζω σε δυο τρία χρόνια να …έχω βρει άλλη δουλειά και η χώρα να βρίσκεται σε πορεία ανάπτυξης.

Μετά άλλαξα πλευρό και είδα άλλο όνειρο. Αυτό το διάβασα: Το κείμενο της υπουργού Παιδείας σχετικά με το νέο σχολείο!

Όταν ξύπνησα, πήγα σχολείο και επιδόθηκα σε …κατήχηση. Δεν την γλυτώνουν από μένα, θεολόγος είμαι κατηχητικό κάνω: Πώς να είναι παραγωγικοί στην δουλειά τους, πώς να έχουν υπευθυνότητα και αποτελεσματικότητα, πώς να τα καταφέρουν καλύτερα από εμάς…

Χωρίς Σχόλιο

Τι να ΄ναι; Τι να ΄ναι;

Του Νίκου Τζιανίδη

Από τα Νέα της 3/3/2010

ΟΙ ΚΑΠΝΟΙ εμφύλιας σύρραξης στην Ελλάδα ήδη έκαναν την εμφάνισή τους στον ορίζοντα. Στα πρόθυρα της οικονομικής κατάρρευσης, τεχνητής ή μη, ο Νεοέλληνας νεόπλουτος βλέποντας να ηττάται, κυρίως, σε κοινωνικό επίπεδο και να υποχρεούται βιαίως σε πισωγυρίσματα οδυνηρά, αγανακτεί και οπλίζεται να βγει στο... Κολωνάκι.

Η σταδιακή μείωση εσόδων, που επέτρεπαν σε πολλούς να διάγουν βίο επίπλαστο, νομίζοντας πως ξαφνικά, εισπράττοντας επιδόματα «έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία» και καταναλώνοντας χρήμα πλαστικό πανάκριβο, μεταλλάχτηκαν από φουκαράδες σε χρυσοκάνθαρους αστούς, οδηγεί σε κρίσεις πανικού. Γιατί, σου λέει, ο δημόσιος υπάλληλος της Βουλής να μετράει δεκαέξι μισθούς και εγώ του υπουργείου Οικονομικών να μετράω ψαλιδισμένα επιδόματα. Γιατί να γράφουν υπερβολικές αλήθειες για τον κλάδο μας οι δημοσιογράφοι, λένε οι υπάλληλοι της Βουλής. Κλείσε το πάρκινγκ και πέτα στον δρόμο τους εκπροσώπους του Τύπου. Οι «εκατομμυριούχοι» αγρότες μάς φράζουν τις οδούς προς... τα χιονοδρομικά κέντρα; Κάψτε τους! Οι «κακομαθημένοι» τελωνιακοί από πού κι ώς πού ανακάλυψαν αίφνης τη λέξη απεργία; Ντροπή τους! Και από την αντίπερα όχθη οι «άλλοι», οι εσαεί φτωχοί, μεροκαματιάρηδες βλέπουν και επιχαίρουν. Ο ένας υποβλέπει τον άλλον. Ο μετρών απώλειες, μετράει και τα κέρδη του πλησίον του και τον φασκελώνει.

Όχι πως δεν το έκανε πάντα. Το έκανε με φθόνο, κυρίως. Τώρα το πράττει με μίσος και φθόνο μαζί.

Από γενέσεως ελληνικού έθνους, η κυρίαρχη νοοτροπία και στο πιο ελλειμματικό μυαλό του τελευταίου πολίτη αυτής της χώρας ήταν: εγώ είμαι καλύτερος από τους άλλους, η ατυχία μου με κατάντησε «ανέστιο και πένη». Ο πλούσιος «έκανε τα λεφτά κλέβοντας», ποτέ με την αξία του. «Βρήκε λίρες στα βουνά» ή «έφαγε περιουσίες Εβραίων», είναι τα άλλοθι των αποτυχημένων, όταν έρχονται αντιμέτωποι καθημερινά με την πρόοδο του γείτονα.

Και η κατάσταση ολοένα ξεφεύγει. Οι πλούσιοι πλουτίζουν καθημερινά. Και οι πτωχοί (τω πνεύματι) μη αναλογιζόμενοι την ένδειά τους και τη μοίρα τους, μιλούν ωσάν τους δύσμοιρους κατοίκους των παραλίων της Μικράς Ασίας, παραμονές της καταστροφής του ΄22. «Μπόρα είναι θα περάσει».

Δεν έβλεπαν, τότε, ή δεν ήθελαν να δουν ότι η μαυρίλα στον ορίζοντα δεν ήταν μπόρα που θα περνούσε, ήταν σκόνη μακελάρηδων που κατέφθαναν!

Δεκαετία και βάλε...

Έχω ξαναγράψει για την λόξα που έχω να ξεπερνώ διαρκώς τα όριά μου. Μια Κυριακή πρωΐ, άντε λίγο ακόμα, άντε λίγο ακόμα, και συμπλήρωσα κάμποσα χιλιόμετρα κολύμπι και αντίστοιχες ώρες παραμονής στην πισίνα. Φεύγοντας, η κοπέλα στην ρεσεψιόν του κολυμβητηρίου μου λέει: τελειώσατε; Μου φάνηκε τόσο ψεύτικη, τυπική και ανούσια η ερώτηση, αφού έφευγα, προφανώς είχα τελειώσει, ώστε δεν μπόρεσα να μην απαντήσω: ε… σχεδόν! Με μια δόση ειρωνίας που μάλλον μόνο εγώ κατάλαβα και λίγο δαγκώθηκα. Μπορεί να απεχθάνομαι τα εικονικά και πλασματικά λόγια και ευχές, αλλά η κοπέλα δεν είχε κάποια κακή πρόθεση. Πριν προφθάσω όμως να ολοκληρώσω τις σκέψεις μου, η κοπέλα με αποτελείωσε. Μου λέει: Καλή Σαρακοστή!

Ακόμα μια έκφραση του κούφιου αέρα που κυκλοφορεί μέσα στην ελληνική κοινωνία. Λόγια, ευχές προτροπές και ερωτήσεις χωρίς νόημα, χωρίς περιεχόμενο που λέγονται μόνο για να λεχθούν, υποκατάστατα ζωής και σχέσεων που δεν υπάρχουν. Τη ίδια ευχή την άκουσα κάμποσες φορές και στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Λέει ο παρουσιαστής στην παρουσιάστρια: Καλή Σαρακοστή και εκείνη ρωτάει, γιατί νηστεύεις; Και εκείνος απαντά, ε καλά, αλλά όχι από τώρα, από βδομάδα… Η αποθέωση του τάχα!

Τάχα δουλεύουμε, τάχα πληρωνόμαστε και όλα παν καλά…

«Αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία για 10 - 20 χρόνια θα χρειαστούν χώρες όπως η Ελλά-δα, εκτιμά το ΔΝΤ.» (Σημερινή Καθημερινή)

Πράγματι θα χρειαστούμε 10 με 20 χρόνια για να μάθουμε να εννοούμε αυτό που λέμε, να είμαστε αυτό που λέμε, να κάνουμε αυτό που λέμε. Να μην λέμε Καλή Σαρακοστή χωρίς να ξέρουμε τι πάει να πει η λέξη, ή αν το λέμε να το εννοούμε…

Έχω πράγματι αγριέψει. Κύριε να μην κάνουμε μάθημα! Μου ζήτησαν κάποιοι μαθητές σήμερα το πρωΐ! Μόνο που δεν έβγαλα φωτιές! Δεν βλέπετε τα χάλια κατορθώματα των γονιών σας, δεν βλέπετε που οδηγεί το τάχα; Είστε μαθητές και είμαι καθηγητής, σας αρέσει δεν μ’ αρέσει θα κάνουμε αυτό για το οποίο είμαστε εδώ, θα κάνουμε μάθημα! Τα παιδιά κατάλαβαν και …κούρνιαξαν.

Να δούμε τι θα κάνουν οι γονείς τους. Μια λογική εκτίμηση ίσως να είναι ότι θα χρειαστούν 10 με 20 χρόνια να μάθουμε να είμαστε αυτό που είμαστε!

Για ένα πενηντάρη αυτό μοιάζει τρομακτικό…

Ο κόσμος τόχει τούμπανο!

Είμαι ο υπουργός οικονομικών …του σχολείου μου! Μοιράζω λοιπόν λεφτά. Την  τελευταία φορά ένας συνάδελφός μου, καθώς είδε το χρήματα που θα έπαιρνε, άρχιζε να σκούζει γοερά! Αλίμονο πάλι τα ίδια θα πάρω, πάλι δεν έχει αύξηση και πέρσι δεν πήραμε αύξηση. Και εγώ …ο κακός, για να τον παρηγορήσω του λέω: που να δεις τώρα που θα μας μειώσουν τον μισθό. Έφυγε κουνώντας το κεφάλι.

Και πράγματι οι περισσότεροι από εμάς κρίση ακούμε και κρίση δεν βλέπουμε. Η κρίση του εξωτερικού δεν μας ακούμπησε και πολύ, εμάς τους μισθωτούς, όμως τα ψέματα τελειώνουν. Ο Μάιος έρχεται ταχύς και τότε αγαπητοί μας περιμένει σοκ …και δέος! (Κάθε φορά που με βλέπει μια μαθήτριά μου αναφωνεί: Σοκ και Δέος!). γιατί αντί να δούμε αύξηση στον μισθό μας θα δούμε μείωση, αντί να πάρουμε αναδρομικά αύξηση θα πάρουμε αναδρομική, δραματική μείωση. Τότε θα καταλάβουμε τι θα πει πραγματικά κρίση. Θα διαπιστώσουμε ότι πολλά πράγματα που είναι για εμάς αυτονόητα, το υπόλοιπο σύμπαν θεωρεί ότι δεν είναι… Μερικοί που είναι μέσα στα πράγματα ξέρουν τι μας περιμένει και ξεσηκώνονται εγκαίρως αλλά ανοίγουν τον δρόμο και για εμάς τους υπολοίπους. Και ας μην νομίζουν ότι δεν θα στενάξουν και όλοι οι υπόλοιποι, γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί και ξενοδόχοι, έμποροι και επιτηδευματίες που ζουν από …τα λεφτά μας.

Ως υπουργός των οικονομικών έχω στενές σχέσεις με το Ελληνικό Υπουργείο των Οικονομικών. Επειδή αντιλαμβάνομαι αρκετά και ο νους μου κατεβάζει, μπορώ να δηλώσω υπευθύνως ότι το υπουργείο μου είναι περιττό. Ο κύριος λόγος ύπαρξής του είναι για να παρέχει εργασία σε 3-4 υπαλλήλους του Ελληνικού Υπουργείων Οικονομικών αλλά και της Παιδείας! Και έτσι καταφέρνουμε για μια δουλειά για την εκτέλεση της οποίας δεν είναι κανένας αναγκαίος, να ασχολούμαστε κάμποσοι όχι χαμηλόμισθοι δημόσιοι υπάλληλοι.

Απέναντι σε αυτό το πρόβλημα υπάρχει το κακό και το πολύ κακό σενάριο. Η μία εκδοχή είναι να απλοποιήσουμε την δουλειά και να στείλουμε όσους περισσεύουν είτε σε άλλη θέση είτε στα σπίτια τους. (εννοείτε προνοώντας για αυτούς όσο μας παίρνει…) Αυτό το σενάριο είναι δραματικό, αλλά έχει ελπίδα, είναι κακό αλλά με νόημα. Το άλλο είναι το χειρότερο. Αφήνουμε στην θέση του τον υπουργό οικονομικών του λυκείου Διονύσου και κόβουμε τους μισθούς όλων των υπαλλήλων (προσέξτε, δεν λέω δημοσίων υπαλλήλων γιατί τα ίδια ισχύουν και στον ιδιωτικό τομέα και οι τυχόν εξαιρέσεις απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα) και αυτών που είναι αναγκαίοι και όσων περισσεύουν.

Μεταγγίζουμε δηλαδή στον ασθενή νέο δανεικό αίμα, μια και οι αγορές θα δουν μείωση του ελλείμματος και θα μας δώσουν ρευστό, αλλά η αιμορραγία  θα συνεχίζεται επαυξημένη,( αφού δεν με πληρώνουν γιατί να δουλεύω;) και επέρχεται ο ονομασθείς αργός θάνατος. Φυσικά ούτε αυτό το σενάριο είναι πιθανό γιατί όπως το θέτει η οικονομικός σχολιαστής του BBC Stephanie Flanders “ Greece has put forward such a plan - to cut borrowing from nearly 13% of GDP to just 3% by 2012. But few believe that the Greek population will put up with it. There's a general strike planned early next month.” Και ένας αναγνώστης της σχολιάζει “I also loved the comment that the Greek population will not accept the necessary cuts. Sorry but the rest of the world does not owe then a living. They have two choices, accept it now or accept a worse version later. If I were a Greek businessman I would have moved my assets out the country years ago.”

http://www.bbc.co.uk/blogs/thereporters/stephanieflanders/2010/01/greeks_denying_gifts.html

Κοινώς μας πήρανε χαμπάρι, αλλά εμείς ακόμα δεν το καταλάβαμε…

Συγνώμη, κ. Ζηνά, δεν έχω αντίρρηση να τα ρίχνεις όλα στον Ανδρέα, εμένα με ενδιαφέρει το τι γίνεται τώρα! Και το τώρα δεν το γέννησε ο Παπανδρέου!

Πεδίον δόξης λαμπρόν

Λυπάμαι πάρα πολύ αλλά …τα θρησκευτικά δεν μπορούν να μας σώσουν! Είναι πολύ πολύ αργά! Το άκουσα με τα ίδια μου τα αυτιά, το έλεγε ένας νέος αγρότης: Θα μείνουμε στα μπλόκα μέχρις ότου να πάρουμε αυτό που έχουμε στο μυαλό μας! Διαβάζω ότι οι εφοριακοί ετοιμάζονται για λευκή απεργία, (δεν θα μαζεύουν τους φόρους) οι εκπαιδευτικοί ετοιμάζονται για απεργίες και νομίζω ότι έπεται η συνέχεια. Κάθε κάστα της ελληνικής κοινωνίας που μπορεί και κρατάει πιστόλι, το βάζει στο κεφάλι μιας άλλης ομάδας, αν όχι στο κεφάλι όλων των άλλων κοινωνικών ομάδων και λέει ή μου δίνετε ότι θέλω ή τραβώ την σκανδάλη. Και η πείρα λέει ότι θα την τραβήξει όσες φορές χρειάζεται για να πάρει ότι “έχει στο μυαλό της!”

Από τότε που θυμάμαι έχω περάσει από πάμπολλες λιτότητες, έχω ακούσει για αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές, κάθε νέα κυβέρνηση αυτές επαγγέλλεται και σήμερα πάλι μια από τα ίδια… Μόνο που τώρα υπάρχει κάτι νέο, κάτι που δεν το θυμάμαι άλλη φορά, αυτά τα περίφημα spreads. Πρώτη φορά θυμάμαι να αντιλαμβάνομαι ότι για να δανειστούμε έτσι ώστε να πάρουν όλοι αυτό που έχουν στον νου τους, πρέπει να πληρώσουμε τοκογλυφικά επιτόκια και επειδή πολλοί έχουν πολλά στο νου τους, χρειαζόμαστε πολλά δανεικά και πλέον οι τόκοι είναι δυσβάστακτοι.

Δεν ξέρω αν το αντιλαμβάνεστε αγαπητοί μου …συμπολίτες, αλλά βρισκόμαστε υπό …κατοχή! Δεν μας το έχουν πει ακόμα επισήμως, ποια κυβέρνηση (ελληνική) θα μπορούσε να το πει ευθέως, αλλά πλέον είναι πολύ αργά. Και στην κατοχή οι κατοχικές δυνάμεις δεν ενδιαφέρονται για το …μέλλον του τόπου, αλλά για την απομύζηση του τόπου. Θα μας μειώσουν το βιωτικό επίπεδο, χωρίς όμως να νοιάζονται αν μετά από λίγα χρόνια θα πρέπει να μειωθεί ακόμα περισσότερο. Αυτοί θέλουν …αυτό που έχουν στο μυαλό τους, και είναι οι μόνοι βέβαιοι ότι θα το πάρουν.

Περπατώντας στην Αγίου Ιωάννου, τον κεντρικό δρόμο της Αγίας Παρασκευής, βλέπω όλο και περισσότερα μαγαζιά ανοίκιαστα. Πριν τρία χρόνια δεν υπήρχε κανένα. Και σκέπτομαι, και πάλι υπάρχουν υπερβολικά πολλά μαγαζιά… Πως είναι δυνατόν να είναι κερδοφόρα; Υπάρχουν υπερβολικά πολλές μικρές επιχειρήσεις, όσο και υπερβολικά πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι και υπερβολικά πολλές ασύμφορες γεωργικές και κτηνοτροφικές εκμεταλλεύσεις. Υπερβολικά πολλοί συμπολίτες μας πρέπει να κάνουν άλλη δουλειά από αυτήν που κάνουν. Επί δεκαετίες βγαίνουν κυβερνήσεις υποσχόμενες διαρθρωτικές αλλαγές και τέτοιες είναι οι αλλαγές στον τρόπο απασχόλησης των ανθρώπων, αλλά στο τέλος πάντα τις μεταθέτουν στις περίφημες ελληνικές καλένδες. (βλέπετε έχουμε παράδοση στο σπορ).

Άκουγα τον εκπρόσωπο του βαθέως ΠΑΣΟΚ κ. Παπουτσή ότι πρέπει να μην μειωθούν οι δημόσιες δαπάνες για να κινηθεί η αγορά. Πολύ σωστά. Σε μια άλλη χώρα όμως. Στην κατεχόμενη όμως Ελλάδα, οι κατοχικές δυνάμεις δεν νομίζω ότι θα μας αφήσουν να συνεχίσουμε να χρεωνόμαστε ώστε όλοι να πάρουμε ότι έχουμε στο μυαλό μας! Γιατί κάναμε ένα τραγικό λάθος: το παίξαμε ευρωπαίοι. Το τραγικό λάθος είναι το γεγονός ότι δεν θελήσαμε να γίνουμε ευρωπαίοι, αλλά να το παίξουμε ευρωπαίοι κοροϊδεύοντας τους ευρωπαίους.

Ωραία, όλα δείχνουν ότι είμαστε λίγο πριν κηρύξουμε και επισήμως την χρεοκοπία. Το ερώτημα είναι θα μπορέσουμε άραγε να δούμε τι πράγματι έφταιξε ώστε να έχουμε ένα νέο ξεκίνημα; Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν!

2012

Τελικά τον βρήκα τον ένοχο. (Φυσικά τον είχαν βρει άλλοι πολύ πριν από εμένα). Τον ένοχο για την ξεφτίλα που υφιστάμεθα αυτούς τους τελευταίους μήνες. Τι δα, μήπως τώρα γίναμε χειρότεροι, δεν νομίζω, μάλλον δε, νομίζω ότι είμαστε καλύτεροι από πριν, δεν έχω καμιά αμφιβολία για αυτό. Για όλα φταίει ο Καραμανλής, ο παλιός, αυτός που μας έβαλε στην ΕΕ. Οι δύο νεώτεροι, Καραμανλής και Παπανδρέου, απλά ατύχησαν και έγινα πρωθυπουργοί σε λάθος ώρα και πληρώνουν το λάθος του παππού. Και το λάθος του παππού ήταν ακριβώς ότι μας έβαλε στην ΕΕ με την ελπίδα να μάθουμε …να κολυμπάμε, αλλά δεν φρόντισε αρκετά ώστε να μάθουμε και τώρα εμείς πνιγόμαστε και οι άλλοι κάθονται από μακριά και μας σχολιάζουν!

Μπορώ να βεβαιώσω ότι σε όλα αυτά τα χρόνια είχα διαβάσει άρθρα που προλέγαν το κακό, αλλά δεν τα είχα δώσει (προφανώς όχι μόνο εγώ) σημασία. Από την στιγμή που δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τους δασμούς και την υποτίμηση του νομίσματος, σαν πετσέτα για να κρύψουμε την γύμνια μας, τώρα είμαστε πάνω σε ένα τραπέζι και μας βλέπουν όλοι, μόνο που …μας έπεσε η πετσέτα! Και τώρα λέει θα μας παρακολουθούν από κοντά την κάθε μας κίνηση! Τι ντροπή!

Το πρόβλημα είναι ότι αλλιώς βλέπουν την γύμνια μας οι ευρωπαίοι και άλλη είναι στην πραγματικότητα, μια πραγματικότητα που γνωρίζουμε όλοι εμείς οι υπερήφανοι Έλληνες. Για τους ξένους η λύση είναι απλή, αφού δεν μπορείτε να βάλετε δασμούς και να υποτιμήσετε το νόμισμα μια επιλογή έχετε να μειώσετε τους μισθούς και να αυξήσετε τους φόρους.

Δεν το παίζω οικονομολόγος, αλλά μια γνώση περί τα οικονομικά έχω, και κυρίως έχω άμεση και έμμεση πληροφόρηση και γνωρίζω τι παίζεται στον τόπο μας, όπως το γνωρίζετε και (σχεδόν) όλοι σας. Και η κοινή λογική λέει ότι μια τέτοια συνταγή θα είναι καταστροφική. Δεν είμαι προφήτης αλλά γνωρίζω ότι στο τέλος αυτήν την συνταγή θα ακολουθήσει και ο Παπανδρέου και θα φύγει κακήν κακώς, και γρηγορότερα από τον Καραμανλή… Και τι ατυχία, πραγματικά ο Παπανδρέου μου είναι ο πλέον συμπαθής πολιτικός!

Η συνταγή θα ήταν αποτελεσματική αν η αιτία των ελλειμμάτων ήταν οι μεγάλοι μισθοί. Μια απλή σύγκριση με τους ευρωπαϊκούς μισθούς φανερώνει ότι δεν είναι μεγάλοι οι μισθοί, ούτε στον ιδιωτικό ούτε στον δημόσιο τομέα. Ας μείνουμε στον δημόσιο τομέα. Γιατί λοιπόν το κράτος ξοδεύει αναλογικά μεγαλύτερα ποσά για τους δημόσιους υπαλλήλους; Όλοι ξέρουμε την απάντηση: γιατί στον ευρύτερο δημόσιο τομέα υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες αργόμισθοι υπάλληλοι. Αυτοί είναι που παράγουν τα ελλείμματα. (Μην κοροϊδεύτε τους εαυτούς σας λέγοντας ότι ειδικά στην δική σας κάστα δεν ισχύει αυτό, Δεν εξαιρείται κανένας τομέας και η παρουσία η δική μου και η δική σας, που είμαστε εκεί που είμαστε χωρίς να υπάρχει κανένας μηχανισμός ελέγχου για το αν όντως είναι αναγκαία η παρουσία μας, είναι που παράγει τα ελλείμματα!)

Στο πρόβλημα αυτό δεν υπάρχει παρά μία λύση: απόλυση όσων περισσεύουν!  Κάτι που δεν μπορεί να συμβεί ούτε σε σενάρια επιστημονικής ή θρησκευτικής φαντασίας. Αν και θα μπορούσα να σκεφτώ ένα σενάριο θρησκευτικής φαντασίας όπου επεμβαίνει ο Θεός και …μας αραιώνει όσο χρειάζεται, στο στυλ της Ινδονησίας ή της Αϊτής που κάποιοι ευλαβείς θεωρούν ότι οι εν λόγω καταστροφές είναι …θεία πρόνοια.

Υπάρχει πολιτικός που είναι σε θέση έστω να θέσει το πρόβλημα; Όχι, όλοι, όσον αφορά τα ψέματα που μας λένε είναι ίδιοι. Θα μας μειώσουν λοιπόν τους μισθούς, θα αυξήσουν τους φόρους, θα πετύχουν τους στόχους για λίγο, εμείς θα δυσφορήσουμε, θα στείλουμε τον Παπανδρέου σπίτι του, πιο γρήγορα από τον Καραμανλή, αυτός το διασκέδασε πέντε χρόνια, πήρε πτυχίο και η γυναίκα του, τα ελλείμματα θα συνεχίσουν να αυξάνονται και τότε…

Η προφητεία μου σταματά έως εδώ σαν τις χρονολογίες των Μάγια και λέω …ένα 2012 θα μας σώσει!

Αν παρ’ ελπίδα δεν μας σώσει, τότε έχω να σας εξηγήσω ότι η μόνη μας ελπίδα είναι …να καταργηθούν τα θρησκευτικά! Αν λοιπόν είναι να σωθεί η πατρίς, από αύριο είμαι πρόθυμος να ψάχνω για δουλειά!

Όχι άλλος ...μαζοχισμός

Μπορεί να είναι ιδέα μου, μπορεί και όχι. Δεν είμαι μικρός, αλλά λόγω συνθηκών δεν είχα όλα τα χρόνια της ζωής μου άμεση επαφή με το οικονομικό και πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας. Έτσι δεν μπορώ να είμαι βέβαιος ότι η αίσθηση που έχω είναι πραγματική και όχι ιδέα μου.

Έχω λοιπόν την αίσθηση ότι πρώτη φορά η ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει την γύμνια της με ανοιχτά τα μάτια. Δεν υπάρχει κανένας μπερντές ανάμεσα στον εαυτό της και …τον καθρέπτη. Αυτό το αισθάνομαι από τα άρθρα που διαβάζω, τις συζητήσεις που ακούω και βέβαια από τα σχόλια που γράφουν και στο μπλογκ αυτό, οι ελάχιστοι από τους αναγνώστες που μπαίνουν στον κόπο να γράψουν την σκέψη τους. Πλην όμως το αυτομαστίγωμά μας δεν μου φαίνεται καθόλου πρωτότυπο. Μια ζωή τα ίδια ακούω, τα ίδια διαβάζω, είμαι βέβαιος ότι και εσείς τα ίδια θα λέτε. Εντάξει, με μερικές παραλλαγές, άλλος κλίνει προς τα δεξιά και άλλος προς τα αριστερά.

Είμαι και εγώ μαζί σας, μαζί με όλους που …αυτομαστιγώνονται, έχω να προσθέσω και εγώ πολλές …βουρδουλιές στην πλάτη της κοινωνίας μας. Ίσως όμως θα έχετε προσέξει ότι δεν μένω εδώ. Σηκώνω το χέρι και δείχνω κάπου και εξοργίζω τον φίλο μου τον Βασίλη και πιθανώς πολλούς άλλους, …και θα το κάνω και πάλι, γιατί βαρέθηκα τις εκρήξεις αυτογνωσίας και …αυτομεμψίας γιατί στην ζωή μου έχω μάθει πράγματα που μαθαίνουν λίγοι. Και ένα πράγμα που έχω μάθει σε πλάτος και βάθος, μου φανερώνει ότι όλο αυτό το ντελίριο αυτογνωσίας είναι ένα σόου, ένα σόου μιας κοινωνίας που δεν θέλει να κάνει αυτοκριτική και ελπίζει, ανομολόγητα βέβαια, ότι με τον τρόπο αυτό θα γλυτώσει τις συνέπειες των αταξιών της. Όπως ακριβώς τα παιδιά …συγνώμη κύριε…

Σε ένα βιβλίο, που δεν θα σας πω ποιο, διαβάζω: «Δεν μπορούμε να πάμε μπροστά προσπαθώντας να ζούμε στο Παρελθόν, αλλά μόνο μαθαίνοντας από το Παρελθόν, μπορούμε να εξασφαλίσουμε ένα καλύτερο Μέλλον με τις επιλογές και τις αποφάσεις που παίρνουμε στο Παρόν.» Ο ορισμός της δημιουργικής σχέσης με το Παρελθόν. Δεν κρίνω το Παρελθόν για να καταδικάσω κάποιον, αλλά για να μην επαναλάβω στο Παρόν τα τυχόν λάθη και υποθηκεύσω το Μέλλον.

Δεν θα μακρηγορήσω και θα ρωτήσω: Μήπως θυμάται κάποιος κάποια πολιτική παράταξη που να είπε, ναι κάναμε λάθη και για να τα διορθώσουμε, τώρα αναλαμβάνουμε αυτήν ή την άλλη πρωτοβουλία. Δεν νομίζω να έχει συμβεί ποτέ αυτό στην Ελλάδα. Και όχι μόνο αυτό. Ακόμα και τα πλέον εξόφθαλμα λάθη που απαιτούν αναγκαστικές ενέργειες, πάντα η διόρθωσή τους μετατίθενται για το μέλλον, όσο πιο μακριά γίνεται και όχι μόνο. Ψάχνουν οι πολιτικοί μας κάποιον τρίτο για να αποδώσουν σε αυτόν …το κακό. Αυτός (συνήθως η Ε.Ε) μας αναγκάζει να διορθωθούμε! Εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι η εθνική μας υπερηφάνεια εξαντλείται στο ότι πήραμε περισσότερα χρόνια παράταση! Και αν δεν υπάρχει αυτός, το τρενάρουμε για πάντα. Βλ. Ελληνοτουρκικά, Σκοπιανό, Κυπριακό κλπ.

Και θέλω να ρωτήσω πάλι: Πιστεύει κανείς ότι υπάρχει κάποιο γονίδιο στο DNA των Ελλήνων που μας καταδικάζει σε μια τέτοια συμπεριφορά; Πιστεύω ότι όλοι θα συμφωνήσουμε ότι δεν είναι θέμα γονιδιακό, κληρονομικό. Τότε δεν μένει παρά να είναι θέμα πολιτιστικό. Στο πολιτιστικό μας υπόβαθρο θα πρέπει να αναζητήσουμε τις αιτίες που μας κάνουν …χοντρούς και ντρεπόμαστε όταν κοιτιόμαστε στον καθρέπτη!

Και θα ρωτήσω πάλι: Είναι δυνατόν να είναι άσχετο το γεγονός ότι ένας πυλώνας του πολιτιστικού μας υποβάθρου έχει από αιώνες αυτήν ακριβώς την συμπεριφορά; Πότε η χριστιανική θεολογία ομολόγησε έστω και ένα λάθος της; Ποτέ. Και τώρα που η πίεση από την επιστημονική γνώση και τις κοινωνικές εξελίξεις είναι αφόρητη, τι κάνουν οι θεολόγοι; Μεταθέτουν την επίλυση των προβλημάτων, την εύρεση των απαντήσεων στα δύσκολα ερωτήματα …στο μέλλον. Τι λένε; Είναι καιρός να φέρουμε στο προσκήνιο …την εσχατολογία!

Φταίει λοιπόν …η Ορθοδοξία; Μόνος όποιος δεν θέλει να καταλάβει το παίζει …ποδοσφαιρικά. Είσαι γαύρος ή βάζελος; Η Ορθοδοξία δεν με ενδιαφέρει, αρκεί ως κοινωνία να αποβάλουμε τις εξόφθαλμα λανθασμένες αντιλήψεις με τις οποίες μας τροφοδοτεί. Η Ορθοδοξία ας κάνει την αυτοκριτική της και ας ενταχθεί στην κοινωνία μας. Αν δεν θέλει να το κάνει δικαίωμά της, αλλά λέω ότι εμείς θα πρέπει να προχωρήσουμε σε μια δημιουργική αυτοκριτική και να αφήσουμε πίσω αυτή την θεολογικού τύπου αυτοκριτική με την οποία μας πλημμυρίζουν οι πολιτικοί και ο τύπος.