Τα γονίδια των Ελλήνων

Η φορητότητα των τηλεφωνικών συνδέσεων των κινητών τηλεφώνων μας δίδει, στους καταναλωτές, αρκετές ευκαιρίες. Έτσι και εγώ την αξιοποίησα για να κάνω μια μικρή τουρνέ σε διάφορες εταιρείες κινητής τηλεφωνίας. Τελευταία έφυγα από την Vodafone, μεγάλη εταιρεία του ιδιωτικού τομέα. Σας υπόσχομαι ότι ακόμα και αν μου χαρίσει στο μέλλον εντελώς την συνδρομή η Vodafone, δεν θα γυρίσω σε αυτήν!

Για κακή μου τύχη, ενώ είχα φύγει από την εταιρεία, αυτή συνέχισε να μου χρεώνει την πιστωτική μου κάρτα και επειδή εγώ παρακολουθώ συστηματικά τις κινήσεις της κάρτας, γρήγορα το αντιλήφθηκα και αμφισβήτησα την χρέωση. Σύνολο 32 ευρώ. Χρειάστηκαν πολλά τηλεφωνήματα στην τράπεζα, επίσκεψη στο τοπικό κατάστημα της εταιρείας και στο τέλος αναγνώρισαν το λάθος και ησύχασα. Αμ δε! Έρχεται ένα χαρτί που φαίνεται ότι πράγματι η Vodafone μου χρωστά 32 ευρώ, πλην όμως δεν έλεγε ούτε πότε θα πληρωθεί ούτε πως! Περνούν οι μέρες, δεν βλέπω …το χρήμα και ξανά τηλεφωνήματα στην τράπεζα και μετά από κάποιες συνεννοήσεις μου λέει η υπάλληλος της Άλφα ότι την ενημέρωσαν ότι θα πρέπει να δηλώσω που θέλω να μου τα βάλουν τα χρήματα… Δηλαδή ήξεραν μια χαρά να μου τα πάρουν από την κάρτα, δεν ήξεραν να τα βάλουν πίσω. Μα λέω δεν είναι αυτό παράλογο; Μου λέει είναι, αλλά αυτή είναι η πολιτική της εταιρείας και πρέπει να πάρω τηλέφωνο για να δηλώσω την προτίμησή μου.

Ναι αλλά το τηλέφωνο που έπρεπε να πάρω είχε τέτοια χρέωση που αν το έκανα θα έχανα τα μισά από τα χρήματα που θα έπαιρνα πίσω. Στέλνω λοιπόν την μητέρα μου από το τοπικό κατάστημα να τους πει σε ποια κάρτα να τα βάλουν και της λένε όχι, πρέπει να πάω αυτοπροσώπως… Πήγα, αλλά αν με ξαναδούν να …με τρυπήσετε την μύτη. Πάντως μου λέει η κοπέλα, δεν φταίω εγώ, αυτή είναι η πολιτική της εταιρείας! Και της λέω, είστε χειρότεροι από το δημόσιο! Δεν ίδρωσε το αυτί της γιατί μάλλον θα ευχόταν να ήταν στο δημόσιο. Πριν από χρόνια, όταν πάλι σε μια ιδιωτική εταιρεία μου συνέβη κάτι ανάλογο και τους …έβρισα με την ίδια βρισιά, η βρισιά έπιασε και ο υπάλληλος με εξυπηρέτησε.

Τελικά το μέγα υπαρξιακό και μεταφυσικό ερώτημα παραμένει: όλη αυτή η βλακεία είναι γραμμένη στα γονίδιά μας, είμαστε καταδικασμένοι από χέρι να είμαστε τόσο αντιπαραγωγική, είμαστε καταδικασμένοι στην χρεοκοπία; Λοιπόν σε κανάλι του τον προωθεί, λέω εγώ, ως διάδοχο του νυν, ακούω σε διθυραμβικό τόνο: Ο Μητροπολίτης Μεσογαίας θέλει να πάψει να μισθοδοτείται, σαν συμβολή στο ξεπέρασμα της κρίσης. Και λέω πάλι εγώ, θα ήταν όντως εντυπωσιακό αν δήλωνε, ότι από εδώ και στο εξής θα ζει μόνο με τον μισθό του… ( Ο μισθός των επισκόπων και εν γένει των κληρικών είναι πολύ μικρός. Οι αρχιμανδρίτες ορέγονται της επισκοπής όχι βέβαια για τον μισθό αλλά για τα αφανή και ανεξέλεγκτα “επιδόματα” μερικά από τα οποία είναι και φανερά.)

Ασυναίσθητα το μυαλό μου πήγε στο Σοκ και Δέος: εκεί έθεσα στην Εκκλησία μια σειρά ερωτήματα που θέτουν υπό αμφισβήτηση τον πυρήνα της πίστης της. Με άλλα λόγια αποδεικνύω ότι ψεύδεται ασύστολα. Όταν κάποιοι θέλουν να απαντήσουν λένε: τα ερωτήματα αυτά είναι ήδη απαντημένα. Και ερωτώ ωραία πέστε και σε μένα τις απαντήσεις. …σιγή ιχθύος!

Δεν πιστεύω …στα γονίδια, αλλά είμαι βέβαιος ότι όσο η κοινωνία μας θα ανέχεται τον θεσμό που είναι θεμελιωμένος στο ψέμα, (ο δημοσιογράφος που έκανε το προαναφερθέν ρεπορτάζ ξέρει πολύ καλά πως έχει το πράγμα, προφανώς εξυπηρέτησε τις επιλογές του σταθμού) το οποίο όλοι γνωρίζουν και όλοι κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, θα ερωτοτροπεί με το ψέμα και την …χρεοκοπία.

Όποιος μπορεί να φύγει ας το κάνει εγκαίρως, ας πάρει των ομματιών του και ας επαναλάβει την ιστορία μας. Τόσες και τόσες φορές οι λάτρεις του ψέματος οδήγησαν τον τόπο μας στην καταστροφή, από την οποία για να ξεφύγουν, οι πιο ζωντανοί ξενιτεύτηκαν και συγκρότησαν τις ανά την υφήλιο κοινότητες των Ελλήνων. Χαρακτηριστικό: σε αυτές το προαναφερθέν θεσμικό ψέμα παύει να είναι ψέμα και είναι αυτό που όντως είναι: ένα κεντρικό πολιτιστικό στοιχείο που ενώνει τους αποδή-μους. Αυτό και τίποτα περισσότερο!

Λίγη ...προϊστορία

Στην ΕΜΕΣΕΘ θέλουμε να δούμε τον προβληματισμό αναφορικά με την σχέση της επιστήμης με την θρησκεία όσο πιο δημιουργικά μπορούμε. Το θέλουμε γιατί το πιστεύουμε, πιστεύουμε ότι μπορεί να υπάρξει μια τέτοια δημιουργική σχέση. Η πείρα μας δείχνει ότι οι δύο χώροι δεν …αγαπούν μια τέτοια σχέση. Αυτό είναι κατανοητό, και για τις δύο πλευρές, όμως οι καιροί αλλάζουν και εν τούτοις οι ανάγκες των ανθρώπων παραμένουν ίδιες. Ίδιες με αυτές των ανθρώπων της εποχής του …Ομήρου! Ο άνθρωπος και οι ανάγκες του είναι αυτός που επιβάλει μια τέτοια δημιουργική σχέση εις πείσμα της αντίθεσης του “ιερατείου” και των δύο πλευρών.

Μια τέτοια σχέση όμως δεν προκύπτει από το πουθενά. Υπάρχει προϊστορία. Και δεν έχει προϊστορία μόνο στην δύση, αλλά και στον τόπο μας. Θεωρήσαμε λοιπόν ευκαιρία το γεγονός ότι είχαμε την δυνατότητα η πρώτη μας εκδήλωση να αναφέρεται στην προϊστορία αυτή, εδώ στον τόπο μας.

Προσωπικά μου ήταν άγνωστη και την βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα, γιατί επεκτείνεται σε όλον τον βίο του Βυζαντίου αλλά και την περίοδο της τουρκοκρατίας. Και ναι μεν στην περίοδο αυτή η σχέση …σκιάσθηκε από την αντίστοιχη εξέλιξη στην δύση, στο Βυζάντιο όμως η σχέση ήταν πολύ πιο ζωντανή και αυθόρμητη.

Για όλα αυτά θα ακούσουμε στην πρώτη δημόσια εκδήλωση της ΕΜΕΣΕΘ που θα γίνει αυτό το Σάββατο στις 28/11/09 12 το μεσημέρι, στο φιλόξενο βιβλιοπωλείο του Αρμού, Μαυροκορδάτου 11, δίπλα στην εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής στο κάτω μέρος της Ακαδημίας, τηλ. 2103304196.

Όσοι λοιπόν πιστοί (δηλαδή ενδιαφερόμενοι είτε για το θέμα είτε για την ΕΜΕΣΕΘ είτε και για τα δύο) προσέλθετε…

Περί ...πτωμάτων ο λόγος!

(Μην σας γελάει, η φωτό έχει σχέση με το κείμενο, ...αλλά κρυφή!)

Μερικές φορές λέω ή γράφω κάτι και μετά καθώς το σκέπτομαι αντιλαμβάνομαι ότι αξίζει πολύ περισσότερο από όσο νόμιζα αρχικά. Φαντάζομαι ότι αυτό θα συμβαίνει με όλους όσοι γράφουν αυτά που σκέπτονται.

Δεν θυμάμαι πότε, αλλά σε ένα σχόλιο που έγραψα κάτω από μια ανάρτησή μου, προφανώς ως απάντηση σε κάτι που έγραψε κάποιος αναγνώστης, χρησιμοποίησα και πάλι την εικόνα του πτώματος, για να περιγράψω την χριστιανική εκκλησία. Αυτή την φορά όμως συμπλήρωσα, ότι στην φύση τίποτα δεν πάει χαμένο και ένα πτώμα πάντα σε κάτι χρησιμεύει.

Ο νους μου ταξίδεψε σε μια σκηνή που είδα σε ένα από τα εκπληκτικά ντοκιμαντέρ που προβάλει τακτικά το Σκάΐ, όπου πλήθος ζώων ζούσαν τρώγοντας το κουφάρι μιας φάλαινας. Και τότε συνειδητοποίησα ότι αυτό που είχα γράψει ήταν πολύ σημαντικότερο από ότι μπορεί κανείς να δει σε μια πρώτη ανάγνωση. Ότι κάτω, μέσα, πίσω, όπως και να το πείτε, από την χριστιανική εκκλησία, υπάρχει πολύ περισσότερη τροφή από όση φαντάζονται …οι ευλαβείς χριστιανοί!

Υπάρχουν κάποιες προλήψεις που δυσκολεύουν πολύ την κατανόηση αυτού που θέλω να πω. Η λέξη πτώμα έχει έντονα αρνητικό χαρακτήρα και επομένως η χρήση της έχει ένα μειωτικό χαρακτήρα για την εκκλησία και εύκολα κανείς χάνεται στην διαμάχη για την αξία της εκκλησίας. Δεν θα κρύψω ότι και εγώ έχω χαθεί, όχι λίγες φορές, σε αυτό το μπέρδεμα. Παρά ταύτα μου φαίνεται ότι η εικόνα του πτώματος είναι πολύ αναπαραστατική. Για αυτό θα παρακαλέσω τον αναγνώστη να ξεχάσει λίγο τις αξιολογήσεις για να δει τι μπορεί να ωφεληθεί από την εικόνα αυτή.

Ένα πτώμα λοιπόν έχει μεγάλη θρεπτική αξία, αλλά δεν είναι φρέσκο κρέας, παρά ένα σάπιο κρέας. Πολλά ζώα όμως δεν κανένα πρόβλημα με αυτό, μπορούν να τραφούν θαυμάσια από αυτό. Άλλα όμως ζώα δεν έχουν τέτοια δυνατότητα, ή είναι πιο εκλεκτικά. Αυτά έχουν πρόβλημα με τα σάπια κρέατα, αν λοιπόν ξεγελαστούν και νομίσουν ότι στο πτώμα θα βρουν φρέσκο κρέας θα απογοητευθούν, θα απορούν, δεν θα ξέρουν τι να κάνουν και το πιο πιθανό είναι απλώς να κάθονται όλο απογοήτευση και απορία και να κοιτούν το πτώμα. Μπορεί από καιρού εις καιρόν να κάνουν και κάποια δοκιμή, μπας και τελικά το κρέας δεν είναι σάπιο αλλά φρέσκο. Η μια απογοήτευση διαδέχεται την άλλη…

Πολλές φορές, γνωστοί μου συμπεριφέρονται έτσι, ένας τέτοιος μου ζωντάνεψε αυτήν την εικόνα. Διαπιστώνουν, αναγνωρίζουν ότι το κρέας της εκκλησίας είναι σάπιο και μετά με ρωτούν τι πρέπει να γίνει για να μοιάζει με φρέσκο. Βλέπουν ότι πρόκειται για πτώμα, και δεν θέλουν να το πάρουν απόφαση, ψάχνουν να βρουν αυτόν που θα το μετατρέψει σε φρέσκο.

Το θέμα είναι ότι αυτοί είναι εντελώς χαμένοι, γιατί ότι και να κάνουν το πτώμα παραμένει, εδώ και αιώνες, πτώμα, μόνο ένας ανόητος μπορεί να πιστεύει στα σοβαρά ότι τώρα θα κάνει αυτό που δεν έκανε εδώ και αιώνες. Και είναι χαμένοι γιατί δεν μπορούν να δουν τον πλούτο που περιέχει ένα …πτώμα, έτσι ώστε να φάνε κάτι και αυτοί. Αν πάρεις το κρέας του και το περιποιηθείς κατάλληλα, λέμε τώρα, μπορεί να σε σώσει από την πείνα. Έτσι λοιπόν αν δεις την εκκλησία και ότι αυτή εμπεριέχει, με το κατάλληλο βλέμμα, την δεις δηλαδή όπως είναι, χωρίς τα φτιασίδια της εκκλησιαστικής προπαγάνδας, μπορείς να ωφεληθείς και μάλιστα πολύ.

Το θέμα είναι ότι οι σύγχρονοι άνθρωποι πεινάμε πολύ. Υπάρχουν πολλά …πτώματα για να φάμε, αλλά μια και γεννηθήκαμε εδώ δεν είναι άσχημη ιδέα να τραφούμε από το πτώμα της φάλαινας που το κύμα εξέβρασε στην δική μας ακτή.

Πες μας το μυστικό, μου λέει μια συνάδελφος, πως μπορείς και είσαι τόσο ήρεμος (στην ζούγκλα του σχολείου) –την ίδια απορία είχαν και τα παιδιά: Καλέ κύριε, γιατί δεν θυμώνετε;-. Αν τους έλεγα ότι τρέφομαι από ένα …πτώμα, τι λέτε να μου έλεγαν;

Time out!

Είμαι υποχρεωμένος να κάνω μια διαδικαστικού τύπου παρέμβαση γιατί η συζήτηση που γίνεται μέσω αυτού του μπλόγκ παίρνει δρόμο που δεν τον θέλω, και προφανώς εδώ έχει σημασία το τι θέλω εγώ!

Για ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων ο χριστιανισμός στην εκδοχή του ως χριστιανική εκκλησία έχει κριθεί και καταδικαστεί. Όσον αφορά εμένα, τα πρακτικά της δίκης υπάρχουν στα τελευταία τρία βιβλία μου και η απόφαση της καταδίκης έχει εκδοθεί από την αφωνία των καθ’ ύλην αρμοδίων, οι οποίοι από το 2002 και εδώ ποιούν την νήσσαν, αφήνοντας γραφικούς απολογητές να κάνουν …κλεφτοπόλεμο.

Για μένα το θέμα της “δίκης” της εκκλησίας έχει κλείσει και αυτά που γράφω εδώ στοχεύουν στο μετά, στο πέραν της “δίκης”. Ωραία η εκκλησία χρεοκόπησε, τι σημαίνει αυτό, και μετά τι; Τι συνέπειες έχει αυτό για την ελληνική κοινωνία. Γύρω από τέτοια θέματα κινείται ο προβληματισμός που καταθέτω …ως προβληματισμό. Είναι εύλογο ότι η συζήτηση μπορεί να γίνεται μόνο ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουν με τον ένα ή άλλο τρόπο, λίγο ή πολύ αυτές τις αντιλήψεις ως κοινή βάση.

Ευλόγως υπάρχουν άνθρωποι που έχουν διαφορετικές αντιλήψεις. Γι’ αυτούς η “δίκη” δεν τελείωσε, ή η απόφαση είναι αθωωτική. Καλώς υπάρχουν. Προφανώς όμως δεν έχουν θέση στην συζήτηση η οποία με ενδιαφέρει. Προφανώς και πάλι αυτοί θα θέλουν να υπερασπιστούν την εκκλησία ή ότι άλλο. Ας το κάνουν, αλλά στον κατάλληλο χώρο. Ο χώρος του μπλογκ μου δεν διατίθεται για τον σκοπό αυτό.

Άφησα σχόλια τέτοιων ανθρώπων, μεταξύ των άλλων και για …ιδιοτελείς σκοπούς. Να φανεί το ήθος και το ύφος των ανθρώπων αυτών. Έως εδώ όμως! Θα γίνω πολύ απαιτητικός όσον αφορά σχόλια υπέρ ή κατά της εκκλησίας. Δεν είναι το θέμα μας αυτό. Όσον αφορά όμως κριτική ή υπεράσπιση της εκκλησιαστικής ιδεολογίας εκεί τα πράγματα είναι πιο ενδιαφέροντα και επομένως θα μπορούσα να δεχθώ τέτοια σχόλια, όταν βέβαια έχουν ένα επίπεδο, που προφανώς θα το κρίνω και πάλι εγώ…

Αν παρ’ ελπίδα κάποιος από τους …απολογητές, θελήσει να κάνει κάτι σοβαρό και να απαντήσει στα όσα γράφω στα τελευταία βιβλία μου και το κάνει με τον ανάλογο τρόπο, τότε θα του παραχωρήσω το μπλογκ, αν δεν βρει κάπου αλλού να το δημοσιεύσει, για να το δημοσιεύσει. Γιατί ναι μεν η δίκη έκλεισε, αλλά μπορεί να ξανά ανοίξει, αν υπάρξουν …νέα στοιχεία!

Λοιπόν λογομαχίες και κοκορομαχίες τέλος!

Η πολιτική, το μπάσταρδο παιδί της Εκκλησίας

(όποιος βρει ποιο είναι το αντικείμενο της φωτογραφίας …την κερδίζει σε υψηλή ανάλυση, μαζί με το πρωτότυπο)

Τα παιδιά τους αρέσει να παίζουν με κούκλες και στρατιωτάκια. Να τις ντύνουν ή να τα εξοπλίζουν και στο τέλος να φτιάχνουν με την φαντασία τους ιστορίες στις οποίες να πρωταγωνιστούν. Όταν πάλι τα παιδιά μαλώνουν, πριν έρθουν στα χέρια, φωνάζουν όσο πιο δυνατά μπορούν για να τρομάξουν τον αντίπαλο, ή αν είναι λίγο μεγαλύτερα εξαντλούν όλο το αποθεματικό “κακών” λέξεων που γνωρίζουν, ώστε να υπερνικήσουν τον εχθρό: είσαι τέτοιος, είσαι αλλιώτικος, είσαι έτσι είσαι αλλιώς και πάει λέγοντας… Όποιος ξεμείνει από πυρομαχικά σκύβει το κεφάλι και αποχωρεί από το πεδίο της μάχης!

Εδώ και χρόνια λοιπόν είμαι …μια κούκλα ή ένα στρατιωτάκι, στα χέρια ενήλικων παιδιών. Με ντύνουν ή με εξοπλίζουν όπως θέλουν και στην συνέχεια πλάθουν ιστορίες για μένα. Και όπως θα περίμενε κανείς από παιδιά, στην εξέλιξη της ιστορίας κρατούν πρωταγωνιστικό ρόλο για τον εαυτό τους. Με συμβουλεύουν, με παιδαγωγούν και στο τέλος με σώζουν από τον δράκοντα, ή τα αντίθετο: προβλέπουν την καταστροφή μου, με οραματίζονται να κείμαι κατασπαραγμένος από τα αδηφάγα δόντια του.

Το αστείο είναι ότι οι ενήλικες αυτοί που παιδιαρίζουν, το κάνουν πολύ στα σοβαρά! Μιλούν σαν να κατέχουν τας κλεις της αβύσσου, την γνώση του καλού και του κακού και προσπαθούν να με κάνουν να τους προσέξω και να τους παρακαλέσω να …με σώσουν. Δεν λέω το διασκεδάζω πολλαπλώς το θέμα. Είναι δεκάδες αυτοί που με θεωρούν σαν κούκλα με την οποία μπορούν να παίξουν και, όπως και να το κάνουμε, αρχίζω να νοιώθω και λίγο …σταρ! Όπου νάναι θα κρυφοκοιτώ πίσω μου να δω τους παπαράτσι που με κυνηγούν. Τόσοι άνθρωποι να ασχολούνται με την ψυχική και την πνευματική μου υγεία, να ανησυχούν για την σωτηρία μου, δεν είναι και λίγο!

Βέβαια πάνω από όλα, δεν το κρύβω, αισθάνομαι δικαιωμένος, η δικαίωση είναι σπουδαίο συναίσθημα. Δικαιωμένος γιατί αντιδρούν όπως ακριβώς έχω περιγράψει ότι θα κάνουν. Η πλάκα είναι ότι κάνουν αυτό που έχω περιγράψει δημοσίως και εγγράφως ότι θα κάνουν, και δεν καταλαβαίνουν πόσο εκτίθενται.

Πιστοποιημένες γνώσεις ψυχολογίας δεν έχω, αλλά ας μην ξεχνούμε ότι για δεκαετίες ασχολούμαι με ανθρώπους, κάτι έχω καταλάβει και εγώ. Πολλές φορές έχω τον πειρασμό να …αντεπιτεθώ, αλλά ύπαγε οπίσω μου σατανά!

Δεν κρατιέμαι όμως κάτι θα πω! Όλοι αυτοί εκφράζουν με την συμπεριφορά τους ακριβώς την διαστροφή που προκαλεί σε καλούς ανθρώπους η χριστιανική θεολογία. Αν δεν έχουν πρόβλημα να βάλουν την θεότητα στο κρεβάτι της ψυχανάλυσης, θα διστάσουν να το κάνουν σε εμένα; Αν κατέχουν την υπέρτατη αλήθεια, θα δυσκολευτούν να αποφανθούν τα περί εμέ; Και πάει λέγοντας, τα έχω ήδη περιγράψει με μεγάλη λεπτομέρεια.

Είναι όμως και οι άλλοι, αυτοί που νομίζουν ότι θα με νικήσουν αν κραυγάσουν δυνατότερα, αν πουν έξυπνες ατάκες ή αν με συντρίψουν με χαρακτηρισμούς. Τους έχω περιγράψει και αυτούς τόσο αναλυτικά… Στον εικονικό κόσμο που ζούνε, είσαι ότι δηλώσεις, και εφόσον καταφέρουν να μου βάλουν την κατάλληλη κατά την γνώμη τους ταμπέλα, για μένα ή για αυτά που λέω, αισθάνονται ότι τέλειωσαν μαζί μου και μπορούν να γυρίσουν πλευρά και να συνεχίσουν τον μακάριο ύπνο τους…

Θα μου πείτε γιατί δεν αντιδρώ. Η αυστηρότητα δεν είναι το δυνατό μου χαρτί. Ρωτήστε τους μαθητές μου γι’ αυτό. Ύστερα δεν μπορώ να θυμώσω με ανθρώπους που γνωρίζω πολύ καλά ότι είναι αξιόλογοι και είναι απλά θύματα ενός συστήματος που αν μη τι άλλο εξαπάτησε και εμένα… Και το κυριότερο, προσωπικά δεν έχω καμιά αγωνία να πείσω κανένα. Λέω αυτά που λέω και αν κάποιος τα βρίσκει καλά, είναι καλό γι’ αυτόν, αν όχι και πάλι είναι θέμα δικό του. Αυτό που εγώ έχω ανάγκη είναι να εκφραστώ και ζω σε μια εποχή και μια κοινωνία που αυτό είναι εφικτό.

Συγχωρέστε όμως που θα πω ακόμα μια κακία. Αναλύοντας την δομή των θεολογικών διαλόγων, δεν μπορώ να μην δω την ομοιότητα με τους διαλόγους των πολιτικών, τουλάχιστον των περισσοτέρων, στα τηλεοπτικά παράθυρα και να μην σκεφτώ: όντως στην Ελλάδα η πολιτική είναι μπάσταρδο παιδί της εκκλησίας…

Για μένα η εκκλησία έχει πρωτίστως πολιτική σημασία.