Αντικαταθλιπτικό

Έχω περάσει πολλά στην ζωή μου, αλλά ποτέ δεν αισθάνθηκα ότι με γυροφέρνει …η κατάθλιψη! Και όμως μου συμβαίνει τώρα. Προφανώς είμαι κρυπτοσωβινιστής. Η εικόνα που παρουσιάζει η χώρα μου, τα όσα διαβάζω στον ξένο τύπο και αυτά που καταλαβαίνω μόνος μου με καταθλίβουν αφόρητα. Πιο πολύ όμως με καταθλίβουν μερικά που διαβάζω σαν αυτά του Γιανναρά και του ομοϊδεάτη του Θεοδωράκη και όλων των άλλων συνομωσιολόγων που επιμένουν να μην βλέπουν, να μην καταλαβαίνουν αλλά να ισχυρίζονται ότι αυτοί ξέρουν …ότι μας κυνηγούν κάποιοι κακοί.

( Όταν οι κυνηγοί βγαίνουν στο κυνήγι, πυροβολούν τον πρώτο λαγό που τα χάνει και κάθεται μπροστά τους. Δεν έχουν …προσωπικά μαζί του, απλά ο καημένος στάθηκε άτυχος. Τι ντροπή! Μοιράζομαι την μοίρα του…)

Γιατί αναρωτιέμαι, έχουμε άραγε μέλλον; Πριν τρία χρόνια, στην τότε Τρίτη τάξη σχεδίαζα στον πίνακα κάποια σχέδια για να εξηγήσω το πώς λειτουργούσαν οι κρίσεις στο παγκόσμιο σύστημα και αναρωτιόμουν, πώς θα είναι άραγε η επόμενη; Έλεγα, θα την προκαλέσουν …εξωγήινοι; Προφανώς είχα έλλειψη γνώσεων και φαντασίας, αλλά ποτέ δεν διανοήθηκα ότι θα ήμουν και εγώ θύμα της! Και να που είμαι…

Χθες παρακολούθησα μια παράσταση, το σόου της Μαρινέλας στο Θέατρο Παλλάς και ξαναπήρα επάνω μου. Δεν είμαι σε θέση να κρίνω την Μαρινέλα, απλά έχω να πω ότι με εντυπωσίασε. Με ενθουσίασε όμως η ποιότητα της όλης παράστασης. Με κατενθουσίασε, δεν ήθελα να τελειώσει. Με συνέπαιρνε η ιδέα ότι είναι μια γνήσια ελληνική παράσταση, μοντέρνα αλλά και παραδοσιακή. Ένα τραγούδι ήταν σαν βυζαντινός ύμνος. Εφόσον μπορούμε να παράγουμε τέτοιου επιπέδου πολιτιστικά προϊόντα, το μέλλον είναι δικό μας.

Ναι υπάρχουν πολλοί από εμάς που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το πώς να βγάλουν χρήματα χωρίς να δουλέψουν, όμως έφθασε το τέλος τους. Μέσα στο χάος το οποίο έρχεται οι μέτριοι και οι αδιάφοροι θα παν στο περιθώριο. Οι δεινόσαυροι της διανόησης και της πολιτικής, ανεξαρτήτως ηλικίας, θα εξαφανισθούν. Ανίκανοι και δόλιοι, μαζί με πάμπολλους αθώους θα χαθούν, όμως…

Ανήμερα πρώτη Μάη, βγέστε έξω και δείτε την ζωή. Ο χειμώνας-θάνατος δεν την σταματά, μέσα από την διάλυση και την σαπίλα ξεπετιέται το βλαστάρι πράσινο και θαλερό…

Ας προσπαθήσουμε ο καθένας μας να γίνει καλύτερος σε αυτό που είναι, ας πάρουμε θέσεις μάχης επενδύοντας όσο μπορούμε στο να βελτιώσουμε τις επιδόσεις μας, όπου κι αν είμαστε.

Θα δοθούν οι ευκαιρίες. Θα πάμε πιο μπροστά από όπου ήμασταν μέχρι τώρα.

Όχι γιατί είμαστε Έλληνες ούτε γιατί είμαστε καλοί ή καλύτεροι, αλλά γιατί αυτός είναι ο νόμος της ζωής.

Όχι άλλος ...μαζοχισμός

Μπορεί να είναι ιδέα μου, μπορεί και όχι. Δεν είμαι μικρός, αλλά λόγω συνθηκών δεν είχα όλα τα χρόνια της ζωής μου άμεση επαφή με το οικονομικό και πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας. Έτσι δεν μπορώ να είμαι βέβαιος ότι η αίσθηση που έχω είναι πραγματική και όχι ιδέα μου.

Έχω λοιπόν την αίσθηση ότι πρώτη φορά η ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει την γύμνια της με ανοιχτά τα μάτια. Δεν υπάρχει κανένας μπερντές ανάμεσα στον εαυτό της και …τον καθρέπτη. Αυτό το αισθάνομαι από τα άρθρα που διαβάζω, τις συζητήσεις που ακούω και βέβαια από τα σχόλια που γράφουν και στο μπλογκ αυτό, οι ελάχιστοι από τους αναγνώστες που μπαίνουν στον κόπο να γράψουν την σκέψη τους. Πλην όμως το αυτομαστίγωμά μας δεν μου φαίνεται καθόλου πρωτότυπο. Μια ζωή τα ίδια ακούω, τα ίδια διαβάζω, είμαι βέβαιος ότι και εσείς τα ίδια θα λέτε. Εντάξει, με μερικές παραλλαγές, άλλος κλίνει προς τα δεξιά και άλλος προς τα αριστερά.

Είμαι και εγώ μαζί σας, μαζί με όλους που …αυτομαστιγώνονται, έχω να προσθέσω και εγώ πολλές …βουρδουλιές στην πλάτη της κοινωνίας μας. Ίσως όμως θα έχετε προσέξει ότι δεν μένω εδώ. Σηκώνω το χέρι και δείχνω κάπου και εξοργίζω τον φίλο μου τον Βασίλη και πιθανώς πολλούς άλλους, …και θα το κάνω και πάλι, γιατί βαρέθηκα τις εκρήξεις αυτογνωσίας και …αυτομεμψίας γιατί στην ζωή μου έχω μάθει πράγματα που μαθαίνουν λίγοι. Και ένα πράγμα που έχω μάθει σε πλάτος και βάθος, μου φανερώνει ότι όλο αυτό το ντελίριο αυτογνωσίας είναι ένα σόου, ένα σόου μιας κοινωνίας που δεν θέλει να κάνει αυτοκριτική και ελπίζει, ανομολόγητα βέβαια, ότι με τον τρόπο αυτό θα γλυτώσει τις συνέπειες των αταξιών της. Όπως ακριβώς τα παιδιά …συγνώμη κύριε…

Σε ένα βιβλίο, που δεν θα σας πω ποιο, διαβάζω: «Δεν μπορούμε να πάμε μπροστά προσπαθώντας να ζούμε στο Παρελθόν, αλλά μόνο μαθαίνοντας από το Παρελθόν, μπορούμε να εξασφαλίσουμε ένα καλύτερο Μέλλον με τις επιλογές και τις αποφάσεις που παίρνουμε στο Παρόν.» Ο ορισμός της δημιουργικής σχέσης με το Παρελθόν. Δεν κρίνω το Παρελθόν για να καταδικάσω κάποιον, αλλά για να μην επαναλάβω στο Παρόν τα τυχόν λάθη και υποθηκεύσω το Μέλλον.

Δεν θα μακρηγορήσω και θα ρωτήσω: Μήπως θυμάται κάποιος κάποια πολιτική παράταξη που να είπε, ναι κάναμε λάθη και για να τα διορθώσουμε, τώρα αναλαμβάνουμε αυτήν ή την άλλη πρωτοβουλία. Δεν νομίζω να έχει συμβεί ποτέ αυτό στην Ελλάδα. Και όχι μόνο αυτό. Ακόμα και τα πλέον εξόφθαλμα λάθη που απαιτούν αναγκαστικές ενέργειες, πάντα η διόρθωσή τους μετατίθενται για το μέλλον, όσο πιο μακριά γίνεται και όχι μόνο. Ψάχνουν οι πολιτικοί μας κάποιον τρίτο για να αποδώσουν σε αυτόν …το κακό. Αυτός (συνήθως η Ε.Ε) μας αναγκάζει να διορθωθούμε! Εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι η εθνική μας υπερηφάνεια εξαντλείται στο ότι πήραμε περισσότερα χρόνια παράταση! Και αν δεν υπάρχει αυτός, το τρενάρουμε για πάντα. Βλ. Ελληνοτουρκικά, Σκοπιανό, Κυπριακό κλπ.

Και θέλω να ρωτήσω πάλι: Πιστεύει κανείς ότι υπάρχει κάποιο γονίδιο στο DNA των Ελλήνων που μας καταδικάζει σε μια τέτοια συμπεριφορά; Πιστεύω ότι όλοι θα συμφωνήσουμε ότι δεν είναι θέμα γονιδιακό, κληρονομικό. Τότε δεν μένει παρά να είναι θέμα πολιτιστικό. Στο πολιτιστικό μας υπόβαθρο θα πρέπει να αναζητήσουμε τις αιτίες που μας κάνουν …χοντρούς και ντρεπόμαστε όταν κοιτιόμαστε στον καθρέπτη!

Και θα ρωτήσω πάλι: Είναι δυνατόν να είναι άσχετο το γεγονός ότι ένας πυλώνας του πολιτιστικού μας υποβάθρου έχει από αιώνες αυτήν ακριβώς την συμπεριφορά; Πότε η χριστιανική θεολογία ομολόγησε έστω και ένα λάθος της; Ποτέ. Και τώρα που η πίεση από την επιστημονική γνώση και τις κοινωνικές εξελίξεις είναι αφόρητη, τι κάνουν οι θεολόγοι; Μεταθέτουν την επίλυση των προβλημάτων, την εύρεση των απαντήσεων στα δύσκολα ερωτήματα …στο μέλλον. Τι λένε; Είναι καιρός να φέρουμε στο προσκήνιο …την εσχατολογία!

Φταίει λοιπόν …η Ορθοδοξία; Μόνος όποιος δεν θέλει να καταλάβει το παίζει …ποδοσφαιρικά. Είσαι γαύρος ή βάζελος; Η Ορθοδοξία δεν με ενδιαφέρει, αρκεί ως κοινωνία να αποβάλουμε τις εξόφθαλμα λανθασμένες αντιλήψεις με τις οποίες μας τροφοδοτεί. Η Ορθοδοξία ας κάνει την αυτοκριτική της και ας ενταχθεί στην κοινωνία μας. Αν δεν θέλει να το κάνει δικαίωμά της, αλλά λέω ότι εμείς θα πρέπει να προχωρήσουμε σε μια δημιουργική αυτοκριτική και να αφήσουμε πίσω αυτή την θεολογικού τύπου αυτοκριτική με την οποία μας πλημμυρίζουν οι πολιτικοί και ο τύπος.

Οι Γερμανοί ...ας έλθουν, είναι η μόνη μας ελπίδα!

Διαβάζω και ακούω διαρκώς αυτές τις μέρες για την οικονομική κρίση. Εντάξει αυτήν την φορά τα πράγματα είναι αρκούντως κατανοητά. Έχουμε ένα επίπεδο ζωής, διάβαζε μέγεθος εξόδων, που δεν το τροφοδοτούμε με δικά μας έσοδα αλλά με λεφτά άλλων. Είτε χαριστικά, είτε δανεικά. Τα χαριστικά, διάβαζε επιδοτήσεις, τελείωσαν και έμειναν μόνο τα δανεικά. Και οι δανειστές φοβούνται …τα δανεικά και αγύριστα και μας λένε ότι δεν θα μας δώσουν άλλα, αν δεν νοικοκυρευτούμε. Ως εδώ καλά.

Έρχεται η νέα κυβέρνηση και δηλώνει σε όλα τα πλάτη και τα μήκη και σε όλους τους τόνους ότι οι δανειστές δεν έχουν λόγο να φοβούνται γιατί (έχει την ξεκάθαρη θέληση να) θα κάνει ότι χρειάζεται για το νοικοκύρεμά μας. Πλην όμως δεν πείθει κανένα ούτε από τους δανειστές, ούτε από τους πολιτικούς τους προϊσταμένους. (Μεταξύ μας ούτε και εμένα…). Το ερώτημα που είχα είναι γιατί άραγε είμαστε άπιστοι; Καλά, εγώ από συνήθειο, οι δανειστές και οι ξένοι πολιτικοί τι ξέρουν και δεν πείθονται; Γιατί θεωρίες περί κερδοσκόπων και κακόβουλων οικονομικών αναλυτών είναι ιστορίες για ιθαγενείς (θα έλεγα για αγρίους…).

Σταδιακά όμως κατάλαβα τι τρέχει. Αν θυμάμαι καλά, τα τελευταία 20 χρόνια βρεθήκαμε άλλες δύο φορές σε ίδια θέση, υποτίθεται ότι πήραμε τα αναγκαία μέτρα, αλλά πριν φωνήσει ο αλέκτωρ τρις ήμασταν ξανά στην ίδια κατάσταση. Τώρα προφανώς οι ξένοι δεν έχουν διάθεση να υποστούν μια εκ νέου κοροϊδία, γιατί η δική μας σπατάλη έχει αρνητικές συνέπειες στο κοινό νόμισμα. Τι όμως φοβούνται οι δανειστές; Ότι η κυβέρνηση δεν έχει την διάθεση να κάνει αυτό που πρέπει; Δεν νομίζω. Αντιλαμβάνομαι ότι φοβούνται τον ελληνικό λαό και όχι την ελληνική κυβέρνηση!

Νομίζω ότι κατάλαβα τι φοβούνται, διαβάζοντας κάποιες ειδήσεις. Μέσα στο κλίμα των ημερών βγήκαν στην φόρα μερικά από τα απίστευτα προνόμια που απολαμβάνουν συγκεκριμένες ομάδες μέσα στην ελληνική κοινωνία. Προνόμια πέραν πάσης λογικής. Π.χ. ότι οι υπάλληλοι της Βουλής παίρνουν 16 μισθούς, τους δύο μάλιστα αφορολόγητους, αν και η Βουλή είναι κλειστή σχεδόν 5 μήνες τον χρόνο! Και μόνο που κυκλοφόρησε η φήμη ότι θα περικοπεί αυτό το προνόμιο εξέφρασαν την απόλυτη αποφασιστικότητά τους, να χύσουν το αίμα όλων των άλλων, προκειμένου να υπερασπιστούν τα …κεκτημένα τους!

Κάτι ανάλογο έκαναν και οι βουλευτές μας: είπαν ότι δεν μπορούν να περικόψουν τις αποδοχές τους, γιατί έτσι δεν θα μπορούν να κάνουν την δουλειά τους …αξιοπρεπώς. Βέβαια δεν έχουν δυσκολία να ψηφίσουν νόμους που θα περικόβουν τα εισοδήματα άλλων, να χύσουν το αίμα των άλλων προκειμένου να είναι αυτοί …αξιοπρεπείς. Μαθαίνω ότι και οι στρατιωτικοί θα συνεχίσουν να φοροδιαφεύγουν …νομίμως, η αυτοτελής φορολόγηση είναι χαριστική (από το κόμμα) φοροδιαφυγή. Αυτοί δεν χρειάστηκε να σηκώσουν καν απειλητικά το χέρι… Οι αγρότες λέει είναι έτοιμοι για την ετήσια κατάληψη των Τεμπών, δεν ξέρω αν τους χαλάει καθόλου η κατολίσθηση, και πάει λέγοντας.

Καταλαβαίνω λοιπόν ότι αυτό που ξέρουν οι άλλοι είναι το γεγονός ότι αντιλήφθηκαν την ποιότητα της ελληνικής κοινωνίας. Ξέρουν ότι είμαστε μια κοινωνία κατακερματισμένη σε κλειστές κοινωνικές ομάδες που κάθε μια είναι έτοιμη να χύσει το αίμα όλων των άλλων προκειμένου να μην θιχθούν τα κεκτημένα της, στην κατάχρηση και τον αναίτιο πλουτισμό. Κάθε ένας που έχει σώας τας φρένας, έχει κάθε λόγο να πιστεύει ότι και αυτή η κυβέρνηση θα σπάσει τα μούτρα της μπροστά στην αγριάδα των κεκτημένων. (Ναι υπάρχουν και πραγματικά θύματα σε αυτήν την κοινωνία, γιατί οι πολλοί δεν θα μπορούσαν να έχουν αυτά τα κεκτημένα αν δεν υπήρχαν τα υποζύγια. Τα υποζύγια όμως υπάρχουν όχι γιατί το θέλουν, αλλά γιατί δεν μπορούν, και στις παρούσες συνθήκες, δεν μπορούν ακόμα περισσότερο…)

Η ελληνική κοινωνία είναι μια βαθιά κατακερματισμένη κοινωνία, όπου κάθε κομμάτι της έχει κάψει τις γέφυρες με τους γύρω της, δεν ξέρει παρά μονάχα τα δικά της. Και θυμήθηκα όσα έγραφα στον Πλανήτη της Θεολογίας για τον εκκλησιαστικό χώρο που και αυτός είναι εντελώς ανάλογα κατακερματισμένος. Εκεί εξηγούσα τις πολιτιστικές προϋποθέσεις αυτού του κατακερματισμού. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ευφυΐα για να αντιληφθεί κανείς το γεγονός ότι ανάλογες, πιθανόν και ακριβώς, οι ίδιες προϋποθέσεις οδηγούν στον γενικευμένο κατακερματισμό της ελληνικής κοινωνίας.

Έχω λοιπόν την άποψη ότι όσο η κουβέντα έχει αποκλειστικά τεχνοκρατικό χαρακτήρα, η ελληνική κοινωνία δεν έχει δυνατότητα αυτοδύναμης ανάταξης. Και έρχονται οι ξένοι για μια νέα κατοχή. Και τι ειρωνεία, φαντάζει αυτό να είναι η μόνη μας ελπίδα!

Γυμνοί κατακτητές

Αρσένιε θέλω να διαβάσεις αυτά (που έχω γράψει) μου είπε μια εκλεκτή συνάδελφος στο σχολείο και μου έδωσε ένα κείμενό της και μερικά ποιήματα. Μα της λέω δεν είμαι φιλόλογος ούτε έχω τέτοιες γνώσεις. Δεν πειράζει μου λέει, θέλω την γνώμη σου. Βλέπετε το Σοκ και Δέος έχει πολλούς θαυμαστές και μάλιστα, προς μεγάλη μου έκπληξη, και όσον αφορά την γραφή! Που να δει ο φιλόλογος που με βασάνιζε στην έκθεση, στο λύκειο…

Διάβασα και συγκινήθηκα, η μια σκέψη έφερε την άλλη και τελικά λέω να σας την πω. Το σκηνικό του κειμένου ήταν στημένο στο χωριό του συζύγου της, στην παραλία του οποίου πέρασα τις καλύτερες, ίσως, διακοπές μου. Την παραλία λοιπόν αυτήν, τα απογεύματα, εγώ πέτυχα τρεις φορές, την περιδιάβαιναν ολόγυμνοι ένα ζευγάρι μεσήλικων εγγλέζων. Αυτό το υποθέτω γιατί, από την όψη δεν ήταν έλληνες και η πλειονότητα των ξένων ήταν άγγλοι.

Έβλεπα τα γυμνά σώματα, που ήταν εμφανώς γυμνασμένα και καλοδιατηρημένα και έβλεπα τα αδυσώπητα σημάδια του χρόνου αποτυπωμένα επάνω τους και καταλάβαινα ότι δεν υπάρχει λύτρωση τουλάχιστον προς το παρόν από τον πανδαμάτορα χρόνο…

Η παραλία δεν ήταν ερημική, ούτε βέβαια και πολύβουη. Σκεπτόμουν, πόσο ασφαλής και βέβαιος πρέπει να αισθάνεσαι για να μπορείς να εκθέτεις ολόγυμνο τον εαυτό σου. Το έχω ξανασυναντήσει αυτό αλλά πάντα από ανθρώπους της μέσης ηλικίας. Αντιθέτως οι νέοι αν θα μείνουν γυμνοί, ως επί το πλείστον θέλουν να έχουν εξασφαλισμένη ιδιωτικότητα. Σκέπτομαι ότι αυτό οφείλεται στο ότι για τον νέο η γύμνωση παραπέμπει έντονα στο σεξ και δεν μπορεί να λειτουργήσει δημοσίως. Αντιθέτως για τους μεγαλύτερους μπορεί να σημαίνει μια άλλου είδους σχέση με το περιβάλλον, μια άλλου είδους σχέση με το σώμα…

Την τρίτη λοιπόν φορά που τους συνάντησα συνέβη να περάσουν από πολύ κοντά μου. Χωρίς αμφιβολία αισθάνθηκα λίγο άβολα, αλλά θύμωσα όταν αντελήφθην ότι καθώς περνούσαν από μπρος μου, μου έριξαν ένα περιφρονητικό βλέμμα, τουλάχιστον έτσι το αισθάνθηκα. Αισθάνθηκα σαν να με έφτυσαν, γιατί πράγματι αυτό έκαναν. Όταν περνάς μπροστά από τον άλλο γυμνός χωρίς ντροπή, τότε είναι σαν να λες ότι ο άλλος …δεν υπάρχει, ή ότι έχει τόση αξία όση …αν δεν υπήρχε.

Καθώς τα ξαναθυμήθηκα όλα αυτά, σκέφτηκα ότι για τους εγγλέζους αυτούς δεν ήμουν παρά ένας ιθαγενής και επομένως δεν άξιζα κανενός είδους σεβασμό ή ντροπής. Όπως οι παππούδες των προπάππων τους, ντυμένοι, κατακτούσαν τους γυμνούς ιθαγενείς, έτσι και αυτοί, γυμνοί, κατακτούν ντυμένους ιθαγενείς…

Και θυμήθηκα την κουβέντα που έγινε στον χώρο αυτό για το μέλλον της Ελλάδας. Δεν υπάρχει φόβος, δεν θα χρεοκοπήσουμε, αλλά αν συνεχίσουμε την αυτοκαταστροφική μας πορεία θα μετατραπούμε σε πρώτης ποιότητας …ιθαγενείς.

Δεν μπορώ να φαντασθώ ότι θα μπορούσαν να έχουν αυτήν την συμπεριφορά σε μια χώρα όπως η Αυστρία, η Δανία ή το Βέλγιο. Εκεί υπάρχουν σαφώς καθορισμένες περιοχές, φυλασσόμενες, για τους γυμνιστές, και δεν θα μπορούσε κανείς να γυρνά γυμνός σε μια απλή παραλία. Βέβαια, όπως και σε όλα τα άλλα θέματα εδώ υπάρχει ανομία, όχι πλήρης αλλά αρκετή, έτσι ώστε να είμαστε χώρα ιθαγενών αλλά …ευρωπαϊκών προδιαγραφών!

Αυτό δεν μπορώ να το καταπιώ.

Φωτιά!

Για άλλο περιστατικό ήθελα να γράψω, αλλά που λένε, με πρόφτασαν τα γεγονότα! Σύμπτωση; Δεν ξέρω, πάντως το θέμα παραμένει ίδιο, απελπιστικά ίδιο. Ίσως κάποια άλλη φορά γράψω και αυτό που αρχικά ήθελα, αλλά δεν πρόφτασα.
Παρασκευή βράδυ, 21/8/09 πάω να κοιμηθώ και καθώς τσεκάρω το σπίτι αισθάνομαι μυρουδιά καπνού. Την ξέρω καλά, πυρκαγιά! Στήνω αυτί, δεν ακούγεται τίποτα, σειρήνες κλπ. και λέω μακριά είναι και πέφτω να κοιμηθώ…
Κυριακή πρωί, στις 6 η ώρα, ξυπνώ από την αγωνία και βγαίνω στο μπαλκόνι και δεν πιστεύω στα μάτια μου. Ανταύγειες και φλόγες στην νότια πλευρά της Πεντέλης, πάνω από τον Γέρακα! (φωτογραφία) Για λίγο αρχίζω να φωνάζω, δεν είναι δυνατόν! και όμως είναι, τα κανάλια το δείχνουν, και αφού το δείχνει η τηλεόραση …δεν υπάρχει αμφιβολία.
Ένα καμένο όνειρο! Από το Σέσι στο Ντράφι! Σε ένα εικοσιτετράωρο. Μόνο τόσο χρειάστηκε για να χαθεί η ονειρεμένη μου διαδρομή. Κάθε πρωί από Αγία Παρασκευή στον Διόνυσο μέσω Πεντέλης και Αγίου Πέτρου, η πιο όμορφη διαδρομή στην Αττική, χάρμα οφθαλμών και χρωμάτων. Πως τα έβλεπα τα δενδράκια να μεγαλώνουν στο ήδη καμένο δάσος! Κάθε χρόνο μετρώ την πρόοδό τους και έλεγα, μέχρι να βγω στην σύνταξη θα γίνουν όπως ήταν πριν καούν στην άλλη μεγάλη πυρκαγιά, για την οποία άκουσα, όντας μακριά. Και τώρα…
Ξέρω πολλοί άλλοι δεν έχασαν όνειρα αλλά το βιός τους. Ο καθένας όμως αισθάνεται την ένταση και την κακία του κακού μόνο όταν κτυπά την πόρτα του, εμένα όμως με βαραίνει πιο πολύ, γιατί ήδη έχω χάσει πολλά όνειρα, το γεγονός ότι γερνάω και παραμένω στο ίδιο έργο θεατής. Από την φωτιά στο δάσος πάνω από την Χανιώτη μέχρι τώρα έχω παρακολουθήσει, μερικές φορές από πολύ κοντά, αρκετές πυρκαγιές. Έχω δει και ακούσει το πώς ένα δένδρο γίνεται παρανάλωμα του πυρός.
Έχω βαρεθεί να ακούω δημοσιογράφους και πολιτικούς να λένε τα ίδια και τα ίδια. Πρόπερσι κάηκε η Πάρνηθα, καιγόταν τρεις μέρες, το σπίτι μου είναι στην πρώτη γραμμή της πόλης προς το δάσος και αναρωτήθηκα, μα δεν θα έπρεπε να έχω κάποια ενημέρωση για τα σχέδια της πολιτείας στην περίπτωση πυρκαγιάς; Το μόνο για το οποίο μπορεί κανείς να αναρωτηθεί είναι το πότε θα καεί το δάσος απέναντι από εμάς… Και όμως δεν ξέρω καν αν υπάρχει τέτοιο σχέδιο.
Στον Διόνυσο οι περισσότεροι συνάδελφοι μένουν εκεί. Εκείνες τις ημέρες συζητούσαμε για την πιθανότητα πυρκαγιάς στον Διόνυσο. Τους ρωτάω. Σας έχουν ενημερώσει τι πρέπει να κάνετε αν συμβεί πυρκαγιά, πήρατε τίποτα μέτρα στο σπίτι σας για να την αντιμετωπίσετε; Όχι μου λένε, είναι να μην συμβεί!
Ε λοιπόν αυτό ήθελα να σχολιάσω με το άλλο περιστατικό, στο οποίο ήμουν εγώ δράστης, ότι εμείς οι Έλληνες πιστεύουμε πάντα ότι δεν είναι δυνατόν να συμβεί σε εμάς. Το κακό είναι πάντα για τους άλλους, γι’ αυτό δεν λαμβάνουμε ποτέ σοβαρά μέτρα προστασίας. Πιστεύουμε στον Θεό της Ελλάδας, ή στον θεό τον δικό μας. Αυτός ο θεός δεν έχει σχέση με τον …Θεό, αλλά σε αυτόν είναι που πιστεύουν οι Έλληνες και τα αφήνουν όλα στην τύχη τους.
Όλα αυτά γνωστά και χιλιοειπωμένα, βαρέθηκα να τα ακούω. Το ερώτημα είναι γιατί μετά από τόσα και τόσα παθήματα, αυτά δεν γίνονται μαθήματα; Και ρωτάω, είναι δυνατόν να είναι άσχετο με το γεγονός ότι στον πυρήνα της κουλτούρας μας υπάρχει η αντίληψη ότι ο κόσμος φτιάχτηκε για χάρη μας; Και η απίστευτη ανικανότητα της ηγεσίας μας είναι άσχετη από το γεγονός ότι αυτή προσκυνάει άψυχα σύμβολα; (Τα σύμβολα έχουν ψυχή μόνο για αυτούς που τα πιστεύουν…) Πότε άραγε θα ξύσουμε την επιφάνεια των εύκολων διαπιστώσεων και πότε θα αναζητήσουμε τις αιτίες που αναπαραγάγουν διαρκώς τα εκφυλιστικά φαινόμενα;
Πότε θα αφομοιώσουμε σαν κοινωνία και σαν κουλτούρα το γεγονός ότι είμαστε …απλοί άνθρωποι, σαν τους Αλβανούς και τους …Πακιστανούς; Ότι ο Θεός δεν είναι με το μέρος μας και τα εθνικά συμφέροντά μας δεν είναι εθνικά δίκαια;
Στον Άγιον Όρος, αφού κάηκαν δύο μοναστήρια και το μεγαλύτερο μέρος του δάσους του, αποφάσισαν ότι καλοί οι αγιασμοί, αλλά χρειάζονται και οι γάτες, και οργάνωσαν στα σοβαρά την πυρόσβεση…

Η Μεγάλη Μητέρα

Ένα καλοκαιριάτικο απόγευμα, πριν από αρκετά χρόνια, ήρθε μια γνωστή μου, σύζυγος ενός φίλου μου, ταραγμένη, λέγοντας: πάτερ, δεν είμαι καλά!

Ήταν μια γυναίκα με προσωπικότητα στα όρια του προβληματικού και μετά από προσπάθεια μερικών χρόνων, ίσως και με την δική μου συμβολή, είχε αρχίσει να ισορροπεί. Σε μια σύναξη που έκανε ένας κληρικός, ανερχόμενος τότε αστήρ του εκκλησιαστικού στερεώματος της Θεσσαλονίκης, (υποθέτω τώρα θα είναι μέγας και θαυματουργός γέρων) είχε διδάξει ότι όποιος κάνει κάθε βράδυ τους χαιρετισμούς της Παναγίας έχει εξασφαλισμένη την σωτηρία. Η καημένη τους είχε κάνει κάποια βράδια, αλλά σύντομα έπαψε να μπορεί, ταράχθηκε, φοβήθηκε και έκλεισε ξανά ραντεβού με …την κατάθλιψη!

Την παρηγόρησα όσο μπορούσα, αλλά να πω την αλήθεια δεν την πίστεψα. Είπα μέσα μου: δεν μπορεί να είπε κάτι τέτοιο ο π. …. Μορφωμένος, έξυπνος κλπ. κάτι άλλο θα είπε και το κατάλαβε έτσι η … Λίγες μέρες μετά όμως ήρθε μια άλλη, έχουσα …σώας τας φρένας και μαζί με τα άλλα, μου επανέλαβε τα ίδια! Αυτήν δεν είχα λόγο να μην την πιστέψω… Πόσο πρόθυμοι είναι να πουλήσουν την ψυχή τους, οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι και …οι παπάδες για χάρη της AGP! Και πόσο σπουδαίο εμπόρευμα είναι η …Παναγία!

Η δική μου πνευματικότητα ήταν πάντα ανεικονική και έτσι δεν χρησιμοποίησα ποτέ τέτοιου είδους “εμπορεύματα”. Εσχάτως έδειξα με πολύ ισχυρή επιχειρηματολογία ότι ο μύθος της Παναγίας δεν είναι παρά ένας μύθος. Εντάξει, αυτονόητο για τους πολλούς, καμιά φορά όμως και τα αυτονόητα χρήζουν αποδείξεων. Εν τούτοις ποτέ δεν δίστασα να σέβομαι το θεομητορικό “εμπόριο”. Έχω μια πάγια άποψη. Όταν κάτι το σέβονται πολλοί και για μακρό χρονικό διάστημα ακόμα και αν είναι προφανής απάτη, από πίσω του κρύβονται αληθινές ανθρώπινες ανάγκες.

Πριν λίγες μέρες συζητούσα με κάποιο φίλο, σε μια συνάφεια εντελώς άσχετη με τα προηγούμενα. Η συζήτηση είχε απίστευτο ενδιαφέρον…

Κάποια στιγμή μου μίλησε για την Μεγάλη Μητέρα που κατεβαίνει στον Άδη και αφήνει πίσω της το πέπλο και την ζώνη της. Τον αρχετυπικό μύθο που με ελαφρές παραλλαγές υπάρχει σε (σχεδόν) όλους τους λαούς και τις παραδόσεις. Μου εξηγούσε με ποιους τρόπους αυτός ο μύθος είναι κάτι το ζωντανό μέσα στην ζωή των ανθρώπων. Είπαμε πολλά επ’ αυτού.

Δεν το κρύβω, αισθάνομαι μια μικρή λύπη που λόγοι εν πολλοίς ανεξάρτητοι της θέλησής μου με κρατούν μακριά από το πανηγύρι αυτής της μέρας. Να δηλώσω: στην Παναγία δεν πιστεύω, πιστεύω όμως στα φιδάκια και τα κρίνα και τα δάκρυα και τα θαύματα της Παναγίας και η εκκλησιαστική μουσική αυτής της ημέρας είναι θεσπέσια!

Ίσως μια άλλη χρονιά να είμαι πιο τυχερός.

Η Δράση συνεχίζεται...

Προχθές βρέθηκα σε μια συνάντηση των ιδρυτικών μελών της Δράσης με θέμα το ερώτημα της συνέχειας της προσπάθειας. Πρώτη φορά βρέθηκα σε κάτι ανάλογο και θα πρέπει να ομολογήσω ότι εντυπωσιάσθηκα, ειδικά στο πρώτο μισό της εκδήλωσης. Αρχικά μίλησε για πολύ λίγο ο κ. Μάνος και στην συνέχεια πήραν τον λόγο οι εκεί παρευρισκόμενοι. Μίλησαν άνθρωποι ψαγμένοι με υψηλό επίπεδο λόγου και σκέψης, αλλά όπως ήταν φυσικό σταδιακά άρχισαν να μιλούν άνθρωποι χαμηλότερου επίπεδου και η εκδήλωση έχασε το μεγάλο ενδιαφέρον της. Αυτό το δεύτερο μέρος το αντιπαρέρχομαι.

Το πρώτο που εντυπωσίασε ήταν αυτό που το γνωρίζω ήδη καλά, ότι όταν υπάρχουν πολλές και διαφορετικές προσεγγίσεις το αθροιστικό αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό. Ακούγοντας πολλούς άλλους, και παίρνοντας λίγο από τον καθένα, γινόμουν διαρκώς σοφότερος… Και το δεύτερο ήταν το γεγονός ότι επιβεβαιώθηκε η άποψή μου για την ύπαρξη μιας άλλης Ελλάδας, ανθρώπων δηλαδή που θεωρούν ότι η φυσική θέση της πατρίδας μας είναι στον πυρήνα του δυτικού κόσμου. Όχι για να τον απομυζήσουν και να συνεχίσουν την παρασιτική ζωή τους αλλά με τρόπο ισότιμο, με ισοδύναμη συμμετοχή στις υποχρεώσεις και τις απολαβές. Τέλος πάντων είναι μεγάλη κουβέντα αυτή.

Τώρα θέλω να αναφερθώ στις τοποθετήσεις δύο ανθρώπων, ενός άνδρα και μιας γυναίκας. Ο άνδρας με ρητορική δεινότητα και έντονη συναισθηματική φόρτιση ανέπτυξε την θέση ότι αυτός συμμετέχει στην Δράση γιατί θέλει να κάνει κάτι για τον τόπο του, θέλει να μην είναι ένοχος απέναντι στα παιδιά του ότι άφησε τον τόπο του να καταστραφεί! Πολλοί τον χειροκρότησαν θερμά, ίσως για λίγο και εγώ, μετά όμως τσιμπήθηκα και είπα μέσα μου τι λέει αυτός; Το νόημα ήταν ότι τα άλλα κόμματα απεργάζονται την καταστροφή της Ελλάδας και μόνο η Δράση πορεύεται την σωστή κατεύθυνση. Δεν είπε θέλω να ασχοληθώ με την πολιτική για να βοηθήσω τον τόπο μου, αλλά είμαι στην Δράση για τον λόγο αυτό. Όλοι οι άλλοι συμπολίτες του που στελεχώνουν ή στηρίζουν τα άλλα κόμματα προφανώς δεν το κάνουν για το καλό του τόπου τους αλλά για ιδιοτελείς σκοπούς.

Θαύμασα λοιπόν τον ρατσισμό που διακατέχει το ορθόδοξο πολιτισμικό υπόβαθρό μας και ο οποίος μεταλλαγμένος ξεπετιέται εκεί που δεν τον περιμένεις. Πόση προσπάθεια πρέπει να κάνουμε σαν κοινωνία ώστε να απαλλαγούμε από την αυτόματη ταύτιση των δικών μας επιλογών με την αλήθεια!

Η γυναίκα ήταν καταπληκτική. Είπε ότι δούλεψε στις Βρυξέλες και ότι είναι στην Δράση γιατί βαρέθηκε τις θεωρίες και τα οράματα και πιστεύει στις συγκεκριμένες πράξεις, στην επίλυση συγκεκριμένων προβλημάτων. Και ολοκλήρωσε με το εκπληκτικό: Μόνο αν μάθουμε να δρούμε πρακτικά και να λύνουμε τα συγκεκριμένα προβλήματα, τότε θα μπορέσουμε να οικοδομήσουμε και οράματα!

Μα η ΟΝΕ δεν ήταν ένα όραμα και μάλιστα επιτυχές; Ήταν ένα όραμα που οδήγησε στον εύκολο και άκοπα πλουτισμό και στο κρύψιμο των προβλημάτων κάτω από το χαλί. Και θυμήθηκα την ορθόδοξη ασκητική παράδοση που λέει ότι προηγείται η πράξη και μετά έπεται η θεωρία… Γιατί όταν γίνεται αλλιώς έρχεται ώρα που πληρώνεις μεγάλο λογαριασμό!

Δεν μπορώ να μην αναφερθώ τους σύγχρονους εκκλησιαστικούς που προκειμένου να ξεφύγουν την έλεγχο της διακρίσεως, δηλαδή της λογικής, εμπορεύονται την θεωρία, άνευ πράξεως. Για όσους ξέρουν, ένα πρώτο τέτοιο δείγμα ήταν το “Εισοδικό”…

Μη μου πείτε ότι το πολιτιστικό μας υπόβαθρο δεν επηρεάζει και το πολιτικό στάτους.