Γυμνοί κατακτητές

Αρσένιε θέλω να διαβάσεις αυτά (που έχω γράψει) μου είπε μια εκλεκτή συνάδελφος στο σχολείο και μου έδωσε ένα κείμενό της και μερικά ποιήματα. Μα της λέω δεν είμαι φιλόλογος ούτε έχω τέτοιες γνώσεις. Δεν πειράζει μου λέει, θέλω την γνώμη σου. Βλέπετε το Σοκ και Δέος έχει πολλούς θαυμαστές και μάλιστα, προς μεγάλη μου έκπληξη, και όσον αφορά την γραφή! Που να δει ο φιλόλογος που με βασάνιζε στην έκθεση, στο λύκειο…

Διάβασα και συγκινήθηκα, η μια σκέψη έφερε την άλλη και τελικά λέω να σας την πω. Το σκηνικό του κειμένου ήταν στημένο στο χωριό του συζύγου της, στην παραλία του οποίου πέρασα τις καλύτερες, ίσως, διακοπές μου. Την παραλία λοιπόν αυτήν, τα απογεύματα, εγώ πέτυχα τρεις φορές, την περιδιάβαιναν ολόγυμνοι ένα ζευγάρι μεσήλικων εγγλέζων. Αυτό το υποθέτω γιατί, από την όψη δεν ήταν έλληνες και η πλειονότητα των ξένων ήταν άγγλοι.

Έβλεπα τα γυμνά σώματα, που ήταν εμφανώς γυμνασμένα και καλοδιατηρημένα και έβλεπα τα αδυσώπητα σημάδια του χρόνου αποτυπωμένα επάνω τους και καταλάβαινα ότι δεν υπάρχει λύτρωση τουλάχιστον προς το παρόν από τον πανδαμάτορα χρόνο…

Η παραλία δεν ήταν ερημική, ούτε βέβαια και πολύβουη. Σκεπτόμουν, πόσο ασφαλής και βέβαιος πρέπει να αισθάνεσαι για να μπορείς να εκθέτεις ολόγυμνο τον εαυτό σου. Το έχω ξανασυναντήσει αυτό αλλά πάντα από ανθρώπους της μέσης ηλικίας. Αντιθέτως οι νέοι αν θα μείνουν γυμνοί, ως επί το πλείστον θέλουν να έχουν εξασφαλισμένη ιδιωτικότητα. Σκέπτομαι ότι αυτό οφείλεται στο ότι για τον νέο η γύμνωση παραπέμπει έντονα στο σεξ και δεν μπορεί να λειτουργήσει δημοσίως. Αντιθέτως για τους μεγαλύτερους μπορεί να σημαίνει μια άλλου είδους σχέση με το περιβάλλον, μια άλλου είδους σχέση με το σώμα…

Την τρίτη λοιπόν φορά που τους συνάντησα συνέβη να περάσουν από πολύ κοντά μου. Χωρίς αμφιβολία αισθάνθηκα λίγο άβολα, αλλά θύμωσα όταν αντελήφθην ότι καθώς περνούσαν από μπρος μου, μου έριξαν ένα περιφρονητικό βλέμμα, τουλάχιστον έτσι το αισθάνθηκα. Αισθάνθηκα σαν να με έφτυσαν, γιατί πράγματι αυτό έκαναν. Όταν περνάς μπροστά από τον άλλο γυμνός χωρίς ντροπή, τότε είναι σαν να λες ότι ο άλλος …δεν υπάρχει, ή ότι έχει τόση αξία όση …αν δεν υπήρχε.

Καθώς τα ξαναθυμήθηκα όλα αυτά, σκέφτηκα ότι για τους εγγλέζους αυτούς δεν ήμουν παρά ένας ιθαγενής και επομένως δεν άξιζα κανενός είδους σεβασμό ή ντροπής. Όπως οι παππούδες των προπάππων τους, ντυμένοι, κατακτούσαν τους γυμνούς ιθαγενείς, έτσι και αυτοί, γυμνοί, κατακτούν ντυμένους ιθαγενείς…

Και θυμήθηκα την κουβέντα που έγινε στον χώρο αυτό για το μέλλον της Ελλάδας. Δεν υπάρχει φόβος, δεν θα χρεοκοπήσουμε, αλλά αν συνεχίσουμε την αυτοκαταστροφική μας πορεία θα μετατραπούμε σε πρώτης ποιότητας …ιθαγενείς.

Δεν μπορώ να φαντασθώ ότι θα μπορούσαν να έχουν αυτήν την συμπεριφορά σε μια χώρα όπως η Αυστρία, η Δανία ή το Βέλγιο. Εκεί υπάρχουν σαφώς καθορισμένες περιοχές, φυλασσόμενες, για τους γυμνιστές, και δεν θα μπορούσε κανείς να γυρνά γυμνός σε μια απλή παραλία. Βέβαια, όπως και σε όλα τα άλλα θέματα εδώ υπάρχει ανομία, όχι πλήρης αλλά αρκετή, έτσι ώστε να είμαστε χώρα ιθαγενών αλλά …ευρωπαϊκών προδιαγραφών!

Αυτό δεν μπορώ να το καταπιώ.

Η εκδίκηση της ξανθιάς

Πηγαίνοντας πρωΐ πρωί στο εκλογικό κέντρο σκεπτόμουν, σπάσε πλάκα να είναι κανένας δικαστικός αντιπρόσωπος πολύ νέος, και να πρέπει να κάνω ότι μου λέει…

Μπαίνοντας στην σχολική αίθουσα, την πρόχειρα μεταλλαγμένη σε εξεταστικό κέντρο, βλέπω μια ξανθιά μπάρμπυ, μια άλλη (φυσιολογική) κοπέλα και ένα ηλικιωμένο κύριο. Οι δυό κοπέλες κάτι έκαναν και ο κύριος καθόταν. Μου μπαίνουν ψύλλοι στα αυτιά, βρες μπας και είναι αυτή η δικαστική αντιπρόσωπος; Πλησιάζω, σηκώνει το κεφάλι, την ρωτάω είστε η δικαστική αντιπρόσωπος; Ναι Ελένη … Με το που την βλέπω, χωρίς να το καταλάβω, μου κερδίζει τον σεβασμό, ξεχνάω όλες τις προκαταλήψεις και τα σκέψεις που είχα και μπαίνω και εγώ στο παιχνίδι.

Για τις επόμενες 14 ώρες αυτή η κουκλίστικη νεαρή κυρία με άφησε πολλές φορές άφωνο με τον τρόπο που διαχειρίστηκε την όλη εκλογική διαδικασία. Πάμπολλες φορές σκέφτηκα ότι αν την έβλεπα κάπου αλλού, με την κουκλίστικη εμφάνισή της, θα την υποτιμούσα φοβερά, και όμως πάνω στην μάχη ήταν εκπληκτική. Με καθαρό μυαλό, γρήγορες και σωστές αποφάσεις, φοβερή αντοχή, και οργανωτικό πνεύμα διεκπεραίωνε πανάξια τα καθήκοντά της, χωρίς να χάσει ούτε για λίγο το χαμόγελο και το χιούμορ της.

Η μέρα πέρασε πολύ καλύτερα από ότι φανταζόμουνα, αλλά το κλου ήταν το τέλος, στην καταμέτρηση των ψήφων. Η διαδικασία ξεκίνησε νωχελικά και είπα μέσα μου, την βάψαμε, αύριο θα τελειώσουμε. Μετά από λίγο, σταματάει κάτι λέει στην άλλη και ξαφνικά γίνεται έκρηξη. Ο ηλικιωμένος κύριος ήταν της ίδιας ηλικίας …με μένα και ήταν μηχανικός αεροσκαφών… Μέχρι τότε δεν έδειξε κάτι το ιδιαίτερο, βέβαια περάσαμε πολύ καλά μαζί.

Η Ελένη λοιπόν αλλάζει λίγο την διαδικασία και επιταχύνει, με παρασέρνει και εμένα, αλλάζω και εγώ λίγο την διαδικασία και εμπλέκεται πλήρως και ο ηλικιωμένος! Μέσα σε ελάχιστα λεπτά οι τρεις μας γίναμε ένα καλοκουρδισμένο σύνολο που έβγαζε φωτιές! Η καταμέτρηση και η επαλήθευση των ψήφων έγινε σε χρόνο ρεκόρ. Είχαμε τους περισσότερους εγγεγραμμένους και ψηφίσαντες από όλα τα άλλα τμήματα και όμως τελειώσαμε σχεδόν τρία τέταρτα πριν από αυτά!

Μετά από αυτό έφυγα βαθειά εντυπωσιασμένος… Ποτέ μην υποτιμάτε μια …ξανθιά!

Μετά έμαθα ότι εκλέχτηκε ο …λαού θέλοντος (αυτό για όσους αμφισβητούν τον κρυφό ρόλο της ορθόδοξης παράδοσης και στην σύγχρονη πολιτική) πρωθυπουργός! Δεν αρνούμαι ότι μου είναι συμπαθής, ακόμα κι’ αν είναι γιός του Ανδρέα Παπανδρέου.(Λέτε μετά από λίγα χρόνια να μας κυβερνά η κόρη του Μητσοτάκη;) Όσο και αν τον ειρωνεύονται εχθροί και φίλοι, ξέρω ότι είναι άνθρωπος με ιδέες και πιστεύω ότι τον ψήφισαν αρκετοί για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Σαν κοινωνία πιάσαμε πάτο και έχουμε απελπιστική ανάγκη για ιδέες…

Το κακό είναι ότι υπάρχουν ακόμα πολλοί που …κουνάν πλαστικές σημαίες… Για να δούμε! Πάντως η εικόνα που απεκόμισα από τους εκλογείς που περνούσαν από μπροστά μου ήταν θετική. Δεν μπορεί θα βρούμε τον δρόμο μας, εφόσον υπάρχουν νέοι σαν τον τεχνικό και …την ξανθιά δεν μπορεί θα βρεθεί και μια ηγεσία που να τους αξιοποιήσει!

Υπάρχει Θεός!

Σύμφωνοι, μπορεί και να μην υπάρχει, αλλά πριν πολύ πολύ καιρό, βγαίνοντας από την εκκλησία ενός χωριού, με βρίσκει ένας (τότε) μαθητής εκφωνώντας με έμφαση αυτήν την φράση και δείχνοντας με το δάκτυλό του τον ουρανό! Τι είχε συμβεί; Σε ένα διαγώνισμα είχε “πέσει” ένα θέμα από αυτά που είχε διαβάσει! Είχε τόση χαρά ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του που ανακάλυψε …την Αμερική, ώστε ακόμα τον θυμάμαι.

Και τον θυμήθηκα χθες, όταν αναφώνησα και εγώ με την σειρά μου …υπάρχει Θεός! Το κακό είναι ότι για να εξηγήσω τι με έκανε να περάσω και εγώ …από την πορεία προς την Δαμασκό, θα κάνω τον Γιώργο τον Λιάγκα, αλλά και την Σαλογραία (παρένθεση) η οποία αδιαλείπτως μου στέλνει κάνα δυό υβριστικά μηνύματα καθημερινά, αν και φαίνεται ότι βαρέθηκε τις τελευταίες μέρες και το αραίωσε σε βαθμό που να αισθάνομαι …έλλειψη! (τέλος η παρένθεση).

Λοιπόν αγαπητοί Μακικοί, όταν το σύστημα είναι ανοικτό, έχεις την τάση να το πειράζεις και εγώ δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό. Ότι το πειράζεις όμως σε πειράζει και έτσι κάποια στιγμή ο αθόρυβος υπολογιστής σταμάτησε να …ξεκινά. Αφού εξήντλησα όλα τα γιατροσόφια που ήξερα, θυμήθηκα τον Γιώργο και τον φαντάστηκα να λέει, καλά να πάθεις, θυμήθηκα και την Σαλογραία που προανήγγειλε επανειλημμένως ότι ο ουρανός θα πέσει στο κεφάλι μου και είπα ας πάρω τηλέφωνο τον τεχνικό στο κατάστημα που αγόρασα τον υπολογιστή.

(παρένθεση) Είμαι συνηθισμένος σε κάτι τέτοιο. Οι φορές που αγόρασα μηχάνημα και δεν χρειάστηκε να το επιστρέψω αμέσως ως ελαττωματικό είναι ελάχιστες και από κεκτημένη ταχύτητα πίστεψα ότι και στην περίπτωση αυτή το ίδιο συμβαίνει, θα πρέπει να το πάω πίσω (κλείνει η παρένθεση)

Και ο ουρανός όντως έπεσε στο κεφάλι μου, και ο Γιώργος έχει κάθε δίκιο να γελά, αν και είμαι βέβαιος ότι και Μακ να έπαιρνα και αυτό θα χαλούσε. Γιατί όσο και να προσπαθώ να πάρω τηλέφωνο, κανείς δεν το σηκώνει. Σχεδόν 18 ώρες προσπαθούσα να πάρω τηλέφωνο και από την άλλη πλευρά πλήρης αφωνία… Παίρνω στα κεντρικά, μου δίνουν ένα τεχνικό του λέω τα συμπτώματα και μου λέει, μάλλον κάηκε η μητρική! Πλήρης επιβεβαίωση των κακών προαισθήσεων. Με φαντάζομαι να πηγαίνω στον Πειραιά, terra ingognita για μένα, να ψάχνω να αφήσω κάπου το αυτοκίνητο και να κουβαλάω τον υπολογιστή αγκομαχώντας να τον πάω για επισκευή.

Το καλό το παλικάρι όμως ξέρει και άλλο μονοπάτι και έτσι αποφασίζω να πάω τον υπολογιστή στο κατάστημα της Αγίας Παρασκευής και από εκεί να το στείλουν στον Πειραιά. Θα αργήσει έτσι η επισκευή, αλλά προτιμότερο από το άλλο σενάριο του Πειραιά. Δεν είμαι όμως από αυτούς που το βάζουν κάτω και έτσι κάθε λίγο και λιγάκι προσπαθώ να πιάσω γραμμή. Και ω του Θαύματος! Δέκα λεπτά πριν φύγω για να δώσω τον υπολογιστή στο εδώ κατάστημα, μια κατά αγχωμένη κοπέλα σηκώνει το τηλέφωνο! Ζητώ τον τεχνικό και αυτός εκτός του ότι είναι εκεί, για μια ακόμα φορά μου μιλά σίγουρα και θετικά, μου λέει τι πάει στραβά, δεν χρειάζομαι και πολλά και εγώ και σε δευτερόλεπτα ο υπολογιστής δουλεύει κανονικά! Όταν κλείνω το τηλέφωνο αναφωνώ Υπάρχει Θεός! Και θυμάμαι εκείνον τον μαθητή.

Βέβαια ο Θεός δεν είναι μακικός, ούτε είναι της Σαλογραίας, είναι δικός μου, ή μια δική μου version! Και θα πάω στον Πειραιά μόνο και μόνο για να δω από κοντά τον εν λόγω τεχνικό. Στα πολλά χρόνια που έχω δούναι και λαβείν με εταιρείες πληροφορικής, σπάνια έχω συναντήσει ανθρώπους που να ξέρουν και να μπορούν να κάνουν έτσι σωστά την δουλειά τους.

Αν υπήρχαν πολλοί τέτοιοι η Ελλάδα θα ήταν διαφορετική. Και πιστέψτε με, ο άνθρωπος γίνεται τέτοιος με την κατάλληλη εκπαίδευση.

Ο Θεός με θυμήθηκε και λίγο πριν. Σε αυτές τις εκλογές είχα σκοπό να …πάω ταξίδι, αλλά δυστυχώς με θυμήθηκε ο Θεός και με έβαλαν εφορευτική επιτροπή… Αυτή την φορά ο Θεός δεν ήταν με το μέρος μου και θα έπρεπε να αναφωνήσω, μα δεν υπάρχει Θεός;

Θα ψηφίσω λοιπόν όποιον λέει κάτι για την παιδεία…

(Δεν σήκωνε κανείς το τηλέφωνο γιατί οι έλληνες ως γνήσιοι νεοέλληνες έπεσαν σαν τις ακρίδες πάνω στα φορητά που προεκλογικά μοιράζει το κράτος. Τώρα γιατί έπρεπε σώνει και καλά να τα πάρουν από την πρώτη μέρα είναι άλλη ιστορία, αλλά όταν έχεις απέναντί σου μερικές δεκάδες αγριεμένους πελάτες, αφήνεις το τηλέφωνο να κτυπά, γιατί απλά δεν το ακούς καν!)

Διηγώντας τα να κλαις

Έχω μια αρρώστια, που αν με ρωτάτε δεν την θεωρώ αρρώστια, το να θέλω πάντα το κάτι περισσότερο, το κάτι καλύτερο. Καθώς οδεύω …προς το γήρας, σε άλλες εποχές θα ήμουν ετοιμοθάνατος, αρρωσταίνω πραγματικά και δεν αποκρίνομαι στην αρρώστια μου! Ενώ το σκουλήκι με τρώει και λέει, άλλαξέ το, εγώ βαριέμαι και αντιστέκομαι, φοβάμαι και τα έξοδα.
Για χρόνια τρωγόμουν μέσα μου με την επίπλωση του γραφείου μου, αλλά δεν ήθελα να την αλλάξω. Αφού τα έχω αυτά τα έπιπλα …είναι (καταναλωτική) αμαρτία να αγοράσω άλλα. Και το γραφείο διαμαρτυρόταν και στην κυριολεξία με έδιωχνε. Συχνά πυκνά έπρεπε να καταφεύγω σε άλλα μέρη του σπιτιού, κάτι αντίθετο με συνήθειες δεκαετιών.
Φέτος όμως το τόλμησα, νάναι καλά η κρίση που έφερε προσφορές από τις εταιρείες επί-πλων, κάτι χάρισα, κάτι άλλαξα και …εγένετο φως! Αν μου το έλεγε κανείς δεν θα το πί-στευα, όπως υποθέτω δεν θα το πιστέψετε οι περισσότεροι από εσάς. Άλλαξα κάποια έπιπλα και αμέσως το δωμάτιο έβγαλε σωστό …ήχο! Ναι άλλαξε ο ήχος του δωματίου και τότε κατάλαβα ότι επειδή είχε φασαρία, γι’ αυτό και δεν μπορούσα να μείνω πολύ σε αυτό! Και βέβαια δεν εννοώ φασαρία από έξω ή από γύρω, αλλά εσωτερική φασαρία! Φασαρία που προκαλούσαν συγκεκριμένα έπιπλα!
Πάντοτε ήμουν δύσπιστος και ειδικά όσον αφορά τις ιστορίες για φενγκ σούϊ και τα σχετικά ήμουν άπιστος, αλλά αυτό που συνέβη στο γραφείο μου, είναι ικανό να κάνει τον άπιστο πιστό. Δεν ξέρω βέβαια σε τι να πιστέψω και για να πω την αλήθεια δεν με ενδιαφέρει. Απλώς για μια ακόμα φορά διαπίστωσα ότι ακούω (τον εαυτό μου) και είπα, αφού ακούω, ας μην κάνω ότι δεν καταλαβαίνω…
Γιατί η ιστορία έχει συνέχεια. Αφού το γραφείο ησύχασε, άρχισε να με ενοχλεί αφόρητα ο υπολογιστής. Ένας σύγχρονος φορητός που τον αγόρασα με φόβο ψυχής γιατί ήξερα τι με περίμενε. Αν τον πετύχεις αθόρυβο έχει καλώς, αν κάνει θόρυβο δεν έχεις καμιά επιλογή. Και ο δικός μου έκανε ένα μικρό θόρυβο, που τον σκέπαζε ο θόρυβος του δωματίου. Όπως καταλαβαίνετε, μετά την αλλαγή, τα πράγματα άλλαξαν. Ο θόρυβος έγινε αφόρητος!
Δεν δίστασα στιγμή, άρχισα να ψάχνω για αθόρυβο επιτραπέζιο υπολογιστή. Παλιός καημός, τι δεν έκανα παλιά για έναν τέτοιο. Όπου όμως ρωτούσα με κοιτούσαν σαν εξωγήϊνο! Προς μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα ότι τώρα υπάρχει εταιρεία που φτιάχνει αθόρυβους υπολογιστές, εννοείται ειδική παραγγελία.
Έκανα τον σταυρό μου και παρήγγειλα ένα. Μετά από δεκαπενθήμερη αναμονή, να έρθει ένα ειδικό εξάρτημα, (που τελικά δεν ήρθε) ένα δύσκολο βράδυ τον παρέλαβα. Και… ήταν (είναι) όντως αθόρυβος! Αυτό είναι θαύμα, αν μπορούσα θα σας κερνούσα! Ένα βάσανο 22 χρόνων εξαφανίστηκε, τόσα χρόνια υπάρχει ένας υπολογιστής στο γραφείο μου, επιτέλους μπορώ να κάθομαι και να σκέπτομαι με ανοικτό τον υπολογιστή…
Θα λέτε, μα τι βλακείες λέει αυτός. Δεν πειράζει, ας πω και μια (τουλάχιστον) βλακεία, μπορεί κάποιος να με καταλάβει… Και δεν είναι απλώς ο θόρυβος, είναι η συχνότητα που έχει ο ήχος του εν λόγω θορύβου και όχι η έντασή του, αυτό μετράει στην εσωτερικότητα του ανθρώπου. Κάποιοι τα έχουν μελετήσει αυτά.
Θέλω όμως να σχολιάσω και τον ίδιο τον υπολογιστή. Με έκανε να αισθανθώ χειροπιαστά τον δρόμο που διήνυσε η τεχνολογία. Επιτέλους είναι ένα μηχάνημα, όπως περίπου θα το ήθελα. Μέσα σε ελάχιστες ώρες τον είχα στήσει, αν και ήταν λειτουργικός ήδη από την πρώτη ώρα. Που η εποχή κατά την οποία είχα δουλέψει 36 συνεχόμενες ώρες για να κάνω να δουλέψει ένα υπολογιστή για τον οποίο είχα δώσει, τότε, 7000 €! (εννοείται σε δραχμές!)
Δεν είμαι και πολύ μεγάλος, το ξέρετε, αλλά είναι τέτοιος ο ρυθμός των αλλαγών που η εποχή προ είκοσι χρόνων, μοιάζει να είναι τόσο αρχαία…
Και να ήταν μόνο η τεχνολογία που αλλάζει…

Παράδοση αλά καρτ

Δεν το κρύβω, θεωρώ ότι για τα περισσότερα διαρθρωτικά προβλήματα που εμφανίζει σήμερα η ελληνική κοινωνία, και οικονομία, μεγάλη ευθύνη εχουν λαθραίες και υπόγειες και σκοτεινές επιβιώσεις της ορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης. Επιβιώσεις που ευδοκιμούν στο συλλογικό μας υποσυνείδητο, για τις οποίες ελάχιστη ευθύνη και συμμετοχή έχει η τωρινή ορθόδοξη εκκλησία. Όχι γιατί δεν το θέλει, αλλά γιατί δεν το μπορεί. Έχει αποσυρθεί σε ένα ιδιότυπο γκέτο και εκεί ζει το όνειρό της. Καλά κάνει, εκεί να μείνει…

Θα συμπέρανε λοιπόν ό αναγνώστης αυτού του μπλογκ ότι αντιπαθώ αυτήν την παράδοση. Και ως συνήθως τα φαινόμενα απατούν, δηλαδή δεν εκφράζουν όλη την αλήθεια. Για μια εικοσαετία προσωπικά έζησα πτυχές αυτής της παράδοσης για τις οποίες κάθε άλλο παρά έχω αρνητική γνώμη, απόδειξη το γεγονός ότι τις εξασκώ και τώρα με πολύ θετικά αποτελέσματα. Και αναφέρομαι σε ένα σύνολο απόψεων, πρακτικών και στάσεων που υπάρχουν πίσω από την ετικέτα “Νήψη και Θεωρία”. Πρόκειται για μια πτυχή της ορθόδοξης παράδοσης που ήταν και είναι διπλά άτυχη.

Κατ’ αρχάς συνδυάστηκε με την νεοπλατωνική ανθρωπολογία γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα να χρειάζεται να ακολουθήσει μακριές και άκομψες διαδρομές προκειμένου να επιτυγχάνει τους στόχους της, και αφετέρου αντιμετωπίσθηκε με αρνητική διάθεση από την εκκλησιαστικό θεσμό, σε βαθμό που σήμερα να στραγγαλίζεται ολοκληρωτικά. Και ο λόγος που συμβαίνει αυτό το τελευταίο, είναι απλός. Ο άνθρωπος που επιτυγχάνει να ακολουθήσει τον δρόμο αυτό, αποκτά μια εσωτερική αυτοδυναμία και ανεξαρτησία κάτι που τον κάνει να ξεχωρίζει, τον κάνει ακατάλληλο για το ποιμνιοστάσιο της επίσημης θρησκείας. Υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα από την παλαιά και σύγχρονη εκκλησιαστική ιστορία.

Η έσχατη κατάπτωση της ελληνικής κοινωνίας σηματοδοτήθηκε από την ένταξη αυτής της πτυχής της ορθόδοξης παράδοσης στο παιχνίδι για την εξουσία, την εποχή της διαμάχης μεταξύ Βαρλαάμ και Γρηγορίου του Παλαμά. Έκτοτε η ελληνική κοινωνία χάνει ολοκληρωτικά, (εντάξει μιλάω λίγο απλουστευτικά, αλλά όχι μακριά από την πραγματικότητα) το στοιχείο της νηπτικής διάκρισης και κυριαρχεί ο άκρατος συναισθηματισμός. Έσχατο, αλλά χαρακτηριστικότατο παράδειγμα είναι η καταφυγή σε αυτόν πολλών εκκλησιαστικών προκειμένου να ξεφύγουν από τον κλοιό των ερωτημάτων του Σοκ και Δέος.

Η απουσία της νηπτικής διάκρισης χαρακτηρίζει καθολικά θα έλεγα την σύγχρονη ελληνική κοινωνία. Όλοι είμαστε θυμωμένοι, και πρώτος εγώ, είναι φανερό από αρκετές αναρτήσεις μου, όπως η αμέσως προηγούμενη… Η νηπτική διάκριση όμως με φανερώνει ότι ο θυμός είναι και μια υπεκφυγή. Με το να είμαστε θυμωμένοι, να κατακρίνουμε διαρκώς τους άλλους δεν πετυχαίνουμε τίποτα άλλο πέρα από το να αναπαραγάγουμε αυτό με το οποίο είμαστε θυμωμένοι.

Θεμελιώδες στοιχείο της νηπτικής παράδοσης είναι η αποδοχή των αρνητικών συναισθημάτων και η δράση για το ξεπέρασμά τους. Δεν θα το διαβάστε έτσι διατυπωμένο, αν όμως είστε προσεκτικοί θα καταλάβετε ότι εκφράζω με σύγχρονη ορολογία παλαιές εμπειρίες.

Μακάρι λοιπόν σαν κοινωνία να ανακαλύψουμε αυτήν την διάσταση του παρελθόντος μας. Τότε ο καθένας θα αναλάβει την δράση που του αναλογεί και έτσι θα υπάρξει η κρίσιμη μάζα που είναι αναγκαία για κάθε αλλαγή.

Κρατίδιο χωρίς όνομα

Το είχε πάρει για λίγο το μάτι μου, αλλά δεν έδωσα σημασία, μέχρις ότου λίγες μέρες πριν, κάνοντας ζάπινγκ, το είδα με τα μάτια μου. Είδα λίγες στιγμές από ένα αγώνα μπάσκετ και αφηρημένα πρόσεξα ότι έπαιζε η Γερμανία με μια χώρα της οποίας το όνομα ήταν σβησμένο με λευκό μπλάνκο! Και θυμήθηκα πόσο παράξενα αισθάνθηκα όταν ακούγοντας πάλι για λίγο, πιθανόν σε κάποιο δελτίο, περιγραφή του αγώνα της Ελλάδας με την Μακεδονία, ναι Μακεδονία, ο εκφωνητές έλεγε τώρα κάνουν επίθεση τα Σκόπια…
Και εθαύμασα την δύναμη της ορθόδοξης θεολογίας και της ορθόδοξης παράδοσης. Εσείς νομίζετε ότι δεν σας αφορούν γιατί δεν πιστεύετε, γιατί δεν πάτε στην Εκκλησία, να όμως που η τηλεόραση μας λέει τα αντίθετα. Και αφού το λέει η τηλεόραση δεν μπορεί παρά να είναι αλήθεια.
Ποια είναι η δύναμη της ορθόδοξης θεολογίας: να βαπτίζει τα αυγά σαρακοστιανά. Π.χ. να χαρακτηρίζει τον αρρωστημένο ατομοκεντρισμό που χαρακτήριζε πάντα τις ελληνικές κοινότητες σε βίωση του προσώπου και άλλα πολλά για τα οποία έχω πει …πολλά. Και ποιο είναι το κατόρθωμα της ορθόδοξης παράδοσης; να κάνει τους έλληνες να πιστεύουν ότι μόνο αυτοί υπάρχουν επί της γης…
Έτσι λοιπόν “Η Μακεδονία είναι ελληνική”. Τι κι αν μεγάλο τμήμα της είναι εκτός της ελληνικής επικράτειας. Κλείσαμε τα μάτια, κλείσαμε τα αυτιά, πέρα από εμάς δεν υπάρχει τίποτα και τώρα όλος ο κόσμος μιλά για το κράτος που υπάρχει στα βόρεια σύνορά μας και ονομάζεται Μακεδονία, αλλά εμείς βρήκαμε και πάλι την λύση. Σβήνουμε το όνομά του με μπλάνκο!
Τα ίδια και χειρότερα, πολύ χειρότερα κάνουμε και με την Τουρκία. Λέμε ψέματα στον εαυτό μας ότι το Αιγαίο είναι ελληνικό, θεωρούμε εθνικό μας δίκαιο το να έχει το Καστελόριζο τα ίδια δικαιώματα με την ασιατική ακτή και ενώ τρώμε την μια φάπα πίσω από την άλλη, ως άλλοι Καραγκιόζηδες κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε… Που θα πάνε θα κουραστούν, θα ιδρώσουν, θα αρρωστήσουν και έτσι θα μείνουμε εμείς νικητές!
Και η μεν Μακεδονία είναι υπό-κρατίδιο, είναι κρατίδιο χωρίς όνομα, εμείς δε μπορούμε να ισχυριζόμαστε υπερήφανοι ότι με του Τούρκους η μόνη εκκρεμότητα είναι η υφαλοκρηπίδα, όλα τα άλλα δεν …υπάρχουν.
Όμως τι ελπίδα και τι νόημα έχει να ομιλεί κανείς την γλώσσα της αλήθειας σε μια κοινωνία που δεν πιστεύει ότι υπάρχει οντολογική αλήθεια, αλλά ότι αλήθεια είναι ότι συμφωνούμε οι έχοντες και κατέχοντες ότι μας συμφέρει; Για διαβάστε τι λέει ο κ. Γιανναράς, δεν τα βάζω μαζί του, εκφράζει μια βαθειά πραγματικότητα της ελληνικής κοινωνίας, “(Ο πολιτισμός μας πρέπει να βασίζεται) Στους μακραίωνες ειθισμούς να βεβαιώνεται η αλήθεια στις διαπροσωπικές σχέσεις και όχι με αναζήτηση ατομοκεντρικών βεβαιοτήτων.” Εφόσον διαπροσωπικά συμφωνούμε στο ρουσφέτι, κανένα πρόβλημα… Το να ζητάω π.χ. να γίνεται παντού αξιολόγηση είναι ατομοκεντρική βεβαιότητα, γιατί αναγκαστικά κατά την αξιολόγηση κάποιοι θα βγουν σκάρτοι και θα πρέπει να παν σπίτια τους…
Λοιπόν μπορείτε, όσοι θέλετε να με κρεμάσετε, αλλά δεν θα φοβηθώ να λέω ότι τα Σκόπια είναι η πρωτεύουσα της Μακεδονίας, εκτός βέβαια και αν κάνουμε πόλεμο, τους νικήσουμε και τους αναγκάσουμε να αλλάξουν όνομα. Γιατί άλλος τρόπος δεν υπάρχει, έτσι όπως τα καταφέραμε, για να αλλάξουν όνομα… Ναι θεωρώ και εγώ ως σωστό να υπάρχει γεωγραφικός προσδιορισμός, αλλά μια κοινωνία που πιάνει παντού πάτο, δεν κάνει σωστά πράγματα.
Μπορεί όποιος θέλει να βάζει μπλάνκο στο μυαλό του, εγώ έχω την πίστη ότι το μπλάνκο σε κάνει να πεθαίνεις …πριν πεθάνεις.
Μπορεί κανείς να στοιχηματίσει σε αυτό. Αυτό το μπλάνκο με έκανε έξω φρενών!