Η εκδίκηση της ξανθιάς

Πηγαίνοντας πρωΐ πρωί στο εκλογικό κέντρο σκεπτόμουν, σπάσε πλάκα να είναι κανένας δικαστικός αντιπρόσωπος πολύ νέος, και να πρέπει να κάνω ότι μου λέει…

Μπαίνοντας στην σχολική αίθουσα, την πρόχειρα μεταλλαγμένη σε εξεταστικό κέντρο, βλέπω μια ξανθιά μπάρμπυ, μια άλλη (φυσιολογική) κοπέλα και ένα ηλικιωμένο κύριο. Οι δυό κοπέλες κάτι έκαναν και ο κύριος καθόταν. Μου μπαίνουν ψύλλοι στα αυτιά, βρες μπας και είναι αυτή η δικαστική αντιπρόσωπος; Πλησιάζω, σηκώνει το κεφάλι, την ρωτάω είστε η δικαστική αντιπρόσωπος; Ναι Ελένη … Με το που την βλέπω, χωρίς να το καταλάβω, μου κερδίζει τον σεβασμό, ξεχνάω όλες τις προκαταλήψεις και τα σκέψεις που είχα και μπαίνω και εγώ στο παιχνίδι.

Για τις επόμενες 14 ώρες αυτή η κουκλίστικη νεαρή κυρία με άφησε πολλές φορές άφωνο με τον τρόπο που διαχειρίστηκε την όλη εκλογική διαδικασία. Πάμπολλες φορές σκέφτηκα ότι αν την έβλεπα κάπου αλλού, με την κουκλίστικη εμφάνισή της, θα την υποτιμούσα φοβερά, και όμως πάνω στην μάχη ήταν εκπληκτική. Με καθαρό μυαλό, γρήγορες και σωστές αποφάσεις, φοβερή αντοχή, και οργανωτικό πνεύμα διεκπεραίωνε πανάξια τα καθήκοντά της, χωρίς να χάσει ούτε για λίγο το χαμόγελο και το χιούμορ της.

Η μέρα πέρασε πολύ καλύτερα από ότι φανταζόμουνα, αλλά το κλου ήταν το τέλος, στην καταμέτρηση των ψήφων. Η διαδικασία ξεκίνησε νωχελικά και είπα μέσα μου, την βάψαμε, αύριο θα τελειώσουμε. Μετά από λίγο, σταματάει κάτι λέει στην άλλη και ξαφνικά γίνεται έκρηξη. Ο ηλικιωμένος κύριος ήταν της ίδιας ηλικίας …με μένα και ήταν μηχανικός αεροσκαφών… Μέχρι τότε δεν έδειξε κάτι το ιδιαίτερο, βέβαια περάσαμε πολύ καλά μαζί.

Η Ελένη λοιπόν αλλάζει λίγο την διαδικασία και επιταχύνει, με παρασέρνει και εμένα, αλλάζω και εγώ λίγο την διαδικασία και εμπλέκεται πλήρως και ο ηλικιωμένος! Μέσα σε ελάχιστα λεπτά οι τρεις μας γίναμε ένα καλοκουρδισμένο σύνολο που έβγαζε φωτιές! Η καταμέτρηση και η επαλήθευση των ψήφων έγινε σε χρόνο ρεκόρ. Είχαμε τους περισσότερους εγγεγραμμένους και ψηφίσαντες από όλα τα άλλα τμήματα και όμως τελειώσαμε σχεδόν τρία τέταρτα πριν από αυτά!

Μετά από αυτό έφυγα βαθειά εντυπωσιασμένος… Ποτέ μην υποτιμάτε μια …ξανθιά!

Μετά έμαθα ότι εκλέχτηκε ο …λαού θέλοντος (αυτό για όσους αμφισβητούν τον κρυφό ρόλο της ορθόδοξης παράδοσης και στην σύγχρονη πολιτική) πρωθυπουργός! Δεν αρνούμαι ότι μου είναι συμπαθής, ακόμα κι’ αν είναι γιός του Ανδρέα Παπανδρέου.(Λέτε μετά από λίγα χρόνια να μας κυβερνά η κόρη του Μητσοτάκη;) Όσο και αν τον ειρωνεύονται εχθροί και φίλοι, ξέρω ότι είναι άνθρωπος με ιδέες και πιστεύω ότι τον ψήφισαν αρκετοί για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Σαν κοινωνία πιάσαμε πάτο και έχουμε απελπιστική ανάγκη για ιδέες…

Το κακό είναι ότι υπάρχουν ακόμα πολλοί που …κουνάν πλαστικές σημαίες… Για να δούμε! Πάντως η εικόνα που απεκόμισα από τους εκλογείς που περνούσαν από μπροστά μου ήταν θετική. Δεν μπορεί θα βρούμε τον δρόμο μας, εφόσον υπάρχουν νέοι σαν τον τεχνικό και …την ξανθιά δεν μπορεί θα βρεθεί και μια ηγεσία που να τους αξιοποιήσει!

Αχ αυτή η Πτώση, την θυμήθηκα ανήμερα το Πάσχα!

Κυριακή του Πάσχα ανήμερα, το μεσημέρι βρέθηκα να γευματίζω στο εστιατόριο Διόνυσος, απέναντι από την Ακρόπολη. Καθότι εραστής της Ακρόπολης, το μέρος αυτό είναι για μένα αν όχι το καλύτερο, ένα από τα καλύτερα στην Αθήνα. Ανάμεσα σε μένα και την Ακρόπολη παρεμβλήθηκε ένα θέαμα που μου κίνησε το ενδιαφέρον, με έκανε να σκεφτώ και μου το θύμισε η κ. Σαλογραία.

Αυτός, Αυτή, τα δύο παιδιά και ένας ηλικιωμένος κύριος με όλα τα προσόντα να είναι ο παππούς. Σκηνή βγαλμένη από χολιγουντιανή ταινία. Οι δύο άνδρες άψογοι στο στυλ και το ντύσιμο, όμορφοι λεβέντες, όχι μόνο ο νέος αλλά και ο παππούς με του σκούρο μπλε κουστούμι τα άσπρα μαλλιά και τα αριστοκρατικά χαρακτηριστικά. Για την γυναίκα τι να πω, νέα και πανέμορφη τα δε δύο κοριτσάκια σκέτα κουκλιά. Από την πρώτη στιγμή τους θαύμασα γιατί είχαν μια άλλη πατίνα επάνω τους.

Πλην όμως ευθύς ένοιωσα ότι κάτι δεν πάει καλά. Δεν κατέχω από ντυσίματα αλλά μου φάνηκε ότι η γυναίκα αποτελούσε μια παραφωνία. Από την μια οι κουστουμαρισμένοι άνδρες, από την άλλη αυτή ντυμένη με ένα απλό εμπριμέ φόρεμα και …τσόκαρα στα πόδια, ή τέλος πάντων κάτι τέτοιο. Ότι και να φορούσε θα ήταν όμορφη αλλά δεν πας στον Διόνυσο να φας την Κυριακή του Πάσχα σαν να πηγαίνεις πικνίκ!

Η συνέχεια μου έδωσε νέα στοιχεία. Παρακολουθούσα τον σύζυγο. Καθόταν στην άκρη του τραπεζιού σαν να τον κρατούσε εκεί κάποιος απειλώντας τον με ένα πιστόλι! Ακίνητος, ανέκφραστος, αμέτοχος στο τι συνέβαινε εκεί. Η γυναίκα παρήγγειλε, σερβίρισε, φρόντιζε τα παιδιά, σηκώθηκε, κάθισε, μπήκε, βγήκε, βρισκόταν σε μια διαρκή κίνηση και δραστηριότητα. Από κοντά και ο παππούς. Ο σύζυγος σαν να μην ήταν εκεί, ίσως κάποια στιγμή να έκανε κάποια κίνηση, αλλά εντελώς ανεπαίσθητη.

Ξέρω ότι μπορεί να κάνω εντελώς λάθος, αλλά σκέφτηκα ότι το ντύσιμο της γυναίκας και η στάση του άνδρα δεν ήταν άσχετα, εξέφραζαν τον διχασμό του ζευγαριού και το όλο σκηνικό την κυριαρχία της γυναίκας και την τροπή εις φυγή του άνδρα. Και τον λυπήθηκα πολύ αλλά περισσότερο γιατί αισθάνθηκα σε τι αδιέξοδο βρίσκεται ο άνθρωπος. Τα είχε όλα, όσα άλλοι ούτε στον ύπνο τους δεν θα μπορούσαν να φαντασθούν, χρήμα, νιάτα, ομορφιά και όμως φαινόταν όλα αυτά αντί να του δίνουν χαρά του έδιναν λύπη…

Για μια ακόμα φορά ένοιωσα βαθειά μέσα μου πόσο δύσκολες έχουν γίνει οι σχέσεις των δύο φύλων! Πόσο δύσκολο είναι να ευτυχήσει μια όμορφη γυναίκα σε τι τραγική θέση και αξιοθρήνητη βρίσκεται ο άνδρας. Τα κοριτσάκια ήταν το πολύ 5 χρονών το μεγάλο, και δυό νεότατοι, δεν μπορεί να έχει πολύ καιρό που παντρεύτηκαν, δεν είναι δυνατόν να άλλαξαν τόσο που η δυστυχία να διαδέχθηκε την ευτυχία κατά ένα φυσιολογικό τρόπο.

Έχω την εντύπωση ότι εμείς οι δυτικοί άνθρωποι δυστυχούμε πιο εύκολα από τους άλλους γιατί οι προδιαγραφές της δυστυχίας μας βρίσκονται ριζωμένες βαθειά μέσα στην κουλτούρα μας. Στην διδασκαλία για την Πτώση. Δεν μπορείτε να φαντασθείτε τι δηλητήριο εκχέει αυτή η εβραϊκή αντίληψη στην ζωή μας, ακόμα και αν δεν έχουμε καμιά σχέση με την θρησκεία.

Έχουμε αφομοιώσει βαθειά μέσα μας ότι τα πράγματα δεν είναι φυσικό που είναι έτσι γκρίζα, όπως μας τα φανερώνει η ζωή. Δεν έβλεπε αυτός ο άνδρας την ομορφιά της γυναίκας του; Και βέβαια την έβλεπε, αλλά έβλεπε και κάποια άλλα ας υποθέσουμε αρνητικά. Αν μπορούσε να τα δεχθεί ως κάτι το εντελώς φυσικό και αυτονόητο θα χαιρόταν με την ομορφιά και τα άλλα χαρίσματά της και τα ενοχλητικά θα τα προσπερνούσε όπως προσπερνάει κανείς τόσα και τόσα δυσάρεστα στην ζωή, δυσάρεστα που όμως τα έχει αποδεχθεί ως φυσιολογικά…

Καθίστε και σκεφτείτε πόσες φορές έχετε χάσει την ζωή σας γιατί δεν μπορείτε να δεχθείτε ότι ο κόσμος είναι αυτός που …είναι. Πόσες ανασφάλειες, δισταγμοί, φοβίες, οργή, θυμός και απογοητεύσεις γιατί δεν μπορείτε να αποδεχθείτε ότι είστε τους είδους Homo Sapiens. Και πόση δύναμη δίνετε σε όσους με τον ένα τρόπο ή τον άλλο σας υπόσχονται ότι θα σας γλυτώσουν από την μοίρα του…

Μην φοβάστε, δεν θα χάσετε έτσι την επιθυμία για το καλύτερο, απλά θα την ικανοποιείτε καλύτερα!