Για άλλο περιστατικό ήθελα να γράψω, αλλά που λένε, με πρόφτασαν τα γεγονότα! Σύμπτωση; Δεν ξέρω, πάντως το θέμα παραμένει ίδιο, απελπιστικά ίδιο. Ίσως κάποια άλλη φορά γράψω και αυτό που αρχικά ήθελα, αλλά δεν πρόφτασα.
Παρασκευή βράδυ, 21/8/09 πάω να κοιμηθώ και καθώς τσεκάρω το σπίτι αισθάνομαι μυρουδιά καπνού. Την ξέρω καλά, πυρκαγιά! Στήνω αυτί, δεν ακούγεται τίποτα, σειρήνες κλπ. και λέω μακριά είναι και πέφτω να κοιμηθώ…
Κυριακή πρωί, στις 6 η ώρα, ξυπνώ από την αγωνία και βγαίνω στο μπαλκόνι και δεν πιστεύω στα μάτια μου. Ανταύγειες και φλόγες στην νότια πλευρά της Πεντέλης, πάνω από τον Γέρακα! (φωτογραφία) Για λίγο αρχίζω να φωνάζω, δεν είναι δυνατόν! και όμως είναι, τα κανάλια το δείχνουν, και αφού το δείχνει η τηλεόραση …δεν υπάρχει αμφιβολία.
Ένα καμένο όνειρο! Από το Σέσι στο Ντράφι! Σε ένα εικοσιτετράωρο. Μόνο τόσο χρειάστηκε για να χαθεί η ονειρεμένη μου διαδρομή. Κάθε πρωί από Αγία Παρασκευή στον Διόνυσο μέσω Πεντέλης και Αγίου Πέτρου, η πιο όμορφη διαδρομή στην Αττική, χάρμα οφθαλμών και χρωμάτων. Πως τα έβλεπα τα δενδράκια να μεγαλώνουν στο ήδη καμένο δάσος! Κάθε χρόνο μετρώ την πρόοδό τους και έλεγα, μέχρι να βγω στην σύνταξη θα γίνουν όπως ήταν πριν καούν στην άλλη μεγάλη πυρκαγιά, για την οποία άκουσα, όντας μακριά. Και τώρα…
Ξέρω πολλοί άλλοι δεν έχασαν όνειρα αλλά το βιός τους. Ο καθένας όμως αισθάνεται την ένταση και την κακία του κακού μόνο όταν κτυπά την πόρτα του, εμένα όμως με βαραίνει πιο πολύ, γιατί ήδη έχω χάσει πολλά όνειρα, το γεγονός ότι γερνάω και παραμένω στο ίδιο έργο θεατής. Από την φωτιά στο δάσος πάνω από την Χανιώτη μέχρι τώρα έχω παρακολουθήσει, μερικές φορές από πολύ κοντά, αρκετές πυρκαγιές. Έχω δει και ακούσει το πώς ένα δένδρο γίνεται παρανάλωμα του πυρός.
Έχω βαρεθεί να ακούω δημοσιογράφους και πολιτικούς να λένε τα ίδια και τα ίδια. Πρόπερσι κάηκε η Πάρνηθα, καιγόταν τρεις μέρες, το σπίτι μου είναι στην πρώτη γραμμή της πόλης προς το δάσος και αναρωτήθηκα, μα δεν θα έπρεπε να έχω κάποια ενημέρωση για τα σχέδια της πολιτείας στην περίπτωση πυρκαγιάς; Το μόνο για το οποίο μπορεί κανείς να αναρωτηθεί είναι το πότε θα καεί το δάσος απέναντι από εμάς… Και όμως δεν ξέρω καν αν υπάρχει τέτοιο σχέδιο.
Στον Διόνυσο οι περισσότεροι συνάδελφοι μένουν εκεί. Εκείνες τις ημέρες συζητούσαμε για την πιθανότητα πυρκαγιάς στον Διόνυσο. Τους ρωτάω. Σας έχουν ενημερώσει τι πρέπει να κάνετε αν συμβεί πυρκαγιά, πήρατε τίποτα μέτρα στο σπίτι σας για να την αντιμετωπίσετε; Όχι μου λένε, είναι να μην συμβεί!
Ε λοιπόν αυτό ήθελα να σχολιάσω με το άλλο περιστατικό, στο οποίο ήμουν εγώ δράστης, ότι εμείς οι Έλληνες πιστεύουμε πάντα ότι δεν είναι δυνατόν να συμβεί σε εμάς. Το κακό είναι πάντα για τους άλλους, γι’ αυτό δεν λαμβάνουμε ποτέ σοβαρά μέτρα προστασίας. Πιστεύουμε στον Θεό της Ελλάδας, ή στον θεό τον δικό μας. Αυτός ο θεός δεν έχει σχέση με τον …Θεό, αλλά σε αυτόν είναι που πιστεύουν οι Έλληνες και τα αφήνουν όλα στην τύχη τους.
Όλα αυτά γνωστά και χιλιοειπωμένα, βαρέθηκα να τα ακούω. Το ερώτημα είναι γιατί μετά από τόσα και τόσα παθήματα, αυτά δεν γίνονται μαθήματα; Και ρωτάω, είναι δυνατόν να είναι άσχετο με το γεγονός ότι στον πυρήνα της κουλτούρας μας υπάρχει η αντίληψη ότι ο κόσμος φτιάχτηκε για χάρη μας; Και η απίστευτη ανικανότητα της ηγεσίας μας είναι άσχετη από το γεγονός ότι αυτή προσκυνάει άψυχα σύμβολα; (Τα σύμβολα έχουν ψυχή μόνο για αυτούς που τα πιστεύουν…) Πότε άραγε θα ξύσουμε την επιφάνεια των εύκολων διαπιστώσεων και πότε θα αναζητήσουμε τις αιτίες που αναπαραγάγουν διαρκώς τα εκφυλιστικά φαινόμενα;
Πότε θα αφομοιώσουμε σαν κοινωνία και σαν κουλτούρα το γεγονός ότι είμαστε …απλοί άνθρωποι, σαν τους Αλβανούς και τους …Πακιστανούς; Ότι ο Θεός δεν είναι με το μέρος μας και τα εθνικά συμφέροντά μας δεν είναι εθνικά δίκαια;
Στον Άγιον Όρος, αφού κάηκαν δύο μοναστήρια και το μεγαλύτερο μέρος του δάσους του, αποφάσισαν ότι καλοί οι αγιασμοί, αλλά χρειάζονται και οι γάτες, και οργάνωσαν στα σοβαρά την πυρόσβεση…
