Νοερά Προσευχή

Τα πράγματα άλλαξαν όταν άρχισα να αφιερώνω χρόνο στην λεγόμενη νοερά προσευχή. Δεν θυμάμαι ακριβώς πότε άρχισα, αλλά στο τελευταίο έτος θυμάμαι καλά ότι την εξασκούσα πλήρως. Έκτοτε για μια εικοσαετία ήταν η σημαντικότερη δραστηριότητα της ζωής μου και ήταν αυτή που καθόρισε την εξέλιξή μου, μέχρι την στιγμή που αποφάσισα να την αφήσω, όπως θα διηγηθώ στην συνέχεια.

Δεν θα μιλήσω εδώ για τον τρόπο και την διαδικασία της νοεράς προσευχής, αλλά θα περιγράψω το τελικό αποτέλεσμα, έτσι όπως το εβίωνα όλα αυτά τα χρόνια. Θα μπορούσα να πω ότι το βίωμα αυτό δεν άλλαξε σημαντικά με την πάροδο του χρόνου, άλλαξε η ευκολία με την οποία μπορούσα να το βιώσω, το πιο σημαντικό όμως είναι ότι αυτό άλλαξε, νομίζω δραματικά, εμένα.

Τι είναι όμως νοερά προσευχή; Είναι το μυστικό χαρτί της ορθόδοξης πνευματικότητας και γι’ αυτήν μπορεί κανείς να βρει άφθονη βιβλιογραφία, είτε γραμμένη από σύγχρονους είτε από παλαιούς. Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν θα καταλάβει και πολλά και ο λόγος είναι ότι χρησιμοποιείται μια ορολογία που έχει χάσει προ πολλού την σημασία της. Τα κείμενα των παλαιών έχουν μέσα τους πραγματικά διαμάντια, πλην όμως είναι καλυμμένα με πολλές στρώσεις περιττών ή λανθασμένων στοιχείων. Φυσικά εγώ τότε δεν μπορούσα να καταλάβω κάτι τέτοιο και έτσι έχω αφιερώσει άπειρες ώρες διαβάσματος και έχω μελετήσει ότι έχει γραφτεί σχετικά, προσπαθώντας να το εφαρμόσω.

Το εγχείρημα είχε, για μένα, άμεση επιτυχία. Εκ των υστέρων γνωρίζω ότι αυτό είναι εξαιρετικά σπάνιο. Πολύ λίγοι άνθρωποι το καταφέρνουν και φυσικά μιλώ για μοναχούς και λαϊκούς που αφιερώνονται σε αυτήν την προσπάθεια. Αυτό είχα την ευκαιρία να το διαπιστώσω, χωρίς όμως να το καταλάβω, από την πρώτη αρχή καθώς ο τότε πνευματικός μου σχεδόν με ειρωνευόταν όταν του έλεγα τα σχετικά… Βέβαια μεγαλώνοντας και ταξιδεύοντας, επισκεπτόμενος όλα τα μοναστήρια και όλους τους γνωστούς πνευματικούς διαπίστωσα με έκπληξη στην αρχή, στο τέλος το συνήθισα, πόσο λίγοι αντιλαμβάνονταν γιατί πράγμα μιλούσα. Οι περισσότεροι ούτε που πίστευαν ότι υπάρχουν τέτοια πράγματα. Φυσικά τώρα καταλαβαίνω πολύ περισσότερα, πλην όμως δεν θα κουράσω τον αναγνώστη με τα διάφορα συναφή προβλήματα, που όμως είναι άκρως ενδιαφέροντα για όσους ασχολούνται με την ορθόδοξη πνευματική ζωή.

Ας επανέλθω στο ερώτημα, τι είναι η νοερά προσευχή. Κατ’ αρχήν είναι κάτι το εξαιρετικά ανιαρό και αδιάφορο. Κάθεσαι και επαναλαμβάνεις διαρκώς την ίδια φράση, συνήθως την φράση «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με τον αμαρτωλό». Για την πλειοψηφία των ασχολουμένων με αυτήν την εργασία, είναι μια επίπονος διαδικασία κατά την οποία εφαρμόζουν διάφορες τεχνικές, οι οποίες στο τέλος, μετά από πολύ χρόνο και κόπο αποφέρουν κάποια οφέλη, δηλαδή κάποια ευχάριστα συναισθήματα.

Για λίγους όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Μετά από μικρή και σύντομη προσπάθεια ανακαλύπτουν θα έλεγα ένα μυστικό πέρασμα, ή μια μυστική κίνηση, ένα μυστικό τρόπο αλλαγής της νοητικής – ψυχικής και συναισθηματικής τους κατάστασης η οποία έχει θαυμαστά αποτελέσματα. Στην αρχή αυτή η ανακάλυψη του μυστικού δρόμου γίνεται με κάποια προσπάθεια, και απαιτούνται προϋποθέσεις όπως η ησυχία, η μόνωση, ο διαλογισμός και βέβαια η χρήση της προαναφερθείσας φράσης ή κάποιας άλλης ανάλογης. Με τα χρόνια όμως τίποτα από αυτά δεν είναι αναγκαία, αν και πάντα παραμένουν επιθυμητά.

Είναι μια κατάσταση καθαρά ανεικονική και χωρίς οποιαδήποτε σκέψη, την οποία ο άνθρωπος βιώνει να λαμβάνει χώρα στον χώρο όπου βρίσκεται η σωματική καρδιά, εξ ου και η παράλληλη ονομασία, καρδιακή προσευχή. Δημιουργείται η αίσθηση ότι στον χώρο αυτό υπάρχει ένα άνοιγμα από το οποίο εισέρχεται στον άνθρωπο κάποιο είδος ενέργειας, μιας γλυκιάς θέρμης, μια ευχάριστη ακτινοβολία, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για αίσθηση φωτός, χωρίς να είναι κατ’ ουδένα τρόπο ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία, άλλωστε δεν είναι αισθητή με τα μάτια, που μπορεί να μην βλέπουν τίποτα, στην αρχή το σκοτάδι βοηθά, στην συνέχεια τα μάτια μπορούν να βλέπουν, ότι βλέπουν, χωρίς να χάνεται αυτή η αίσθηση.

Αυτή η αίσθηση έχει ένα έντονο ερωτικό χαρακτήρα, η ανθρώπινη ύπαρξη ελκύεται από αυτό το “φως” και το βιώνει ως τρίτη παρουσία προς την οποία στρέφεται με έντονα αισθήματα ανταπόκρισης. Εφόσον ζούμε σε χριστιανική κοινωνία, και εγώ, το εκλάμβανα ως την παρουσία του Θεού, πιο συγκεκριμένα του Χριστού. Είχα την αίσθηση ότι από την άλλη πλευρά υπάρχει κάποιος Άλλος, και βέβαια δεν μπορούσε παρά να είναι ο Χριστός. Αυτή η στροφή της προσοχής προς το “φως” επικέντρωνε τον εαυτό σε αυτήν την σχέση η οποία είναι μια σχέση ανταλλαγής αγάπης, δημιουργείται ένας δεσμός ανάμεσα σε εσένα και Αυτόν που πιστεύεις ότι υπάρχει από την άλλη πλευρά. (Συνεχίζεται)

1975

Ποτέ δεν έθεσα στον εαυτό μου το ερώτημα αν πιστεύω στον Θεό. Ο Θεός ήταν για μένα μια αυταπόδεικτη και χειροπιαστή πραγματικότητα. Δεν πρόφθασα να προβληματισθώ γιατί από πολύ μικρός, πρέπει να ήμουν ή στο τέλος του δημοτικού ή στην πρώτη τάξη του γυμνασίου, όταν είχα την πρώτη εμπειρία της παρουσίας του Θεού μέσα μου. Ελάχιστα πράγματα θυμάμαι από την εποχή εκείνη, την εμπειρία όμως αυτήν την διατηρώ καθαρή στην μνήμη μου.

Δεν της έδωσα καμιά σημασία, πέρα από το ότι, θεωρούσα αυτονόητο το να πιστεύω και πήγαινα αδιαμαρτύρητα στην Εκκλησία, όταν με πήγαιναν οι γονείς μου. Τα επόμενα χρόνια δεν συνέβη κάτι το αξιοσημείωτο μέχρι την σημερινή Β΄ Λυκείου, οπότε δύο γεγονότα άλλαξαν την ροή των πραγμάτων. Υπήρχε άγραφο έθιμο, η Ε΄ τάξη του Πειραματικού Θεσσαλονίκης να πηγαίνει ως εκδρομή έτους, το Πάσχα στο Άγιον Όρος! Το φαντάζεσθε; Ήμασταν η τελευταία χρονιά που ακολούθησε το έθιμο αυτό…

1975, στο Άγιον Όρος. Μόλις είχαν έρθει οι νέες συνοδείες, αλλά ακόμα λίγα πράγματα είχαν αλλάξει. Ο τόπος και οι άνθρωποι μου κίνησαν το ενδιαφέρον, και την χρονιά εκείνη επισκέφθηκα το Άγιον Όρος ακόμα δύο φορές. Υπήρχαν άνθρωποι εκεί, εκείνη την εποχή, που είχαν την δική τους σοφία. Επισκέφθηκα ένα καλύβι, όπου ένας σκυφτός γεράκος μας έδωσε κάτι τι, δεν θυμάμαι τι ακριβώς, ένα κέρασμα μέσα σε κονσέρβα από τα περίφημα, εκείνη την εποχή, πιθανόν και τώρα, καλαμάρια Portola και μου είπε μια από τις πιο σοφές κουβέντες που άκουσα ποτέ. Τον ρώτησα, πως θα καταλάβω τι είναι σωστό, ποιο είναι το θέλημα του Θεού, και μου απάντησε: Δια της δοκιμής! Τότε δεν κατάλαβα τι μου είπε, αλλά έμεινε στην μνήμη μου και όσοι καταλαβαίνουν, καταλαβαίνουν…

Το άλλο γεγονός ήταν το ότι βρήκα στην βιβλιοθήκη της τάξης ένα βιβλίο του κ. Γιανναρά, νομίζω το Πείνα και Δίψα. Αυτά τα δύο γεγονότα μου έδωσαν να καταλάβω ότι πίσω από την αφελή πίστη που είχα κρύβονται πράγματα που έχουν μεγαλύτερη αξία και έτσι μέσα στο έντονα πολωμένο κλίμα των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης, όταν όλοι δήλωναν μαρξιστές δήλωνα μαχητικά χριστιανός. Πάντως όλα ξεχαστήκαν προς στιγμήν, μπροστά την λαίλαπα που λέγονταν, εισαγωγικές εξετάσεις για το πανεπιστήμιο.

Όταν το πανηγύρι για την επιτυχία της εισαγωγής στο πολυτεχνείο τελείωσε, ξαναθυμήθηκα ότι δήλωνα χριστιανός και θέλησα να ασχοληθώ πιο στα σοβαρά με αυτό. Συχνές επισκέψεις στο Άγιον Όρος και μελέτη των θεολογικών βιβλίων των θεολόγων που ήταν στην επικαιρότητα την εποχή εκείνη, αυτών που θα ονομασθούν θεολόγοι της δεκαετίας του 60 και αργότερα νεορθόδοξοι. Είχα καλές επιδόσεις στον τομέα αυτό, αλλά δεν επηρεαζόταν ιδιαίτερα η ζωή μου. (συνεχίζεται).

Ο Θεός και ...εγώ

Είχα την ιδέα να δημοσιεύσω στο μπλογκ την εισαγωγή που έγραψα για το νέο μου βιβλίο, το …δεν ξέρω ακόμα τον τίτλο του. Το για πιο λόγο το κάνω είναι …αδιευκρίνιστο. Ίσως γιατί είναι κάπως ανεξάρτητη από το υπόλοιπο βιβλίο, ίσως γιατί για μερικούς γνωστούς μου έχει ενδιαφέρον, ίσως γιατί θέλω να εισπράξω …αντιδράσεις, ίσως γιατί απλά έτσι μου ήρθε. Στην συνέχεια λοιπόν θα την παραθέσω όχι ολόκληρη αλλά κατά τμήματα, χωρίς να αποκλείεται ενδιαμέσως να αναφερθώ σε άλλα θέματα. Όποιος την παρακολουθήσει και δει το κείμενο που θα υπάρχει στο βιβλίο όταν με το καλό αυτό εκδοθεί, σε κανά χρόνο, θα αντιληφθεί την διαφορά που έχει το αρχικό κείμενο ενός έργου (μου) από το τελικό!
Πέρα από ότι πιστεύει ή φαντάζεται ή νομίζει κανείς για τον Θεό, ο Θεός είναι κατ’ αρχάς μια λέξη και μια έννοια. Μια λέξη και μια έννοια που εξάπτει την φαντασία, τον προβληματισμό και το ενδιαφέρον των ανθρώπων από πολύ παλαιά μέχρι και αυτήν ακριβώς την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές και μπορούμε να στοιχηματίσουμε ότι αυτό θα συνεχίσει να συμβαίνει τουλάχιστον για το προβλεπτό μέλλον.
Η ανησυχία των ανθρώπων σχετικά με τον Θεό τροφοδοτείται από δύο πηγές. Από τον ισχυρισμό κάποιων ότι ο Θεός ανακατεύεται στην ιστορία των ανθρώπων και μιλά και φανερώνει τα του εαυτού του αλλά επίσης και από το γεγονός ότι η ανθρώπινη σκέψη εξελίσσεται καθώς η ανθρωπότητα συσσωρεύει διαρκώς νέες γνώσεις. Έτσι εκεί που πάει το θέμα να κλείσει κάτι συμβαίνει, μια επιστημονική ανακάλυψη, ένα ιστορικό γεγονός και ανοίγει ξανά. Σήμερα και πάλι είναι ανοικτό. Ανοικτό αλλά με διαφορετικό, νέο τρόπο.
Χονδρικά το πράγμα έχει ως εξής: είναι ξεκάθαρο ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τον Θεό. Θέλετε γιατί ο εγκέφαλός μας είναι έτσι καλωδιωμένος, θέλετε γιατί μας έχει καταδικάσει σε αυτήν την αναζήτηση-ανάγκη η εξέλιξη, θέλετε γιατί ο Θεός μας έπλασε έτσι ώστε να τον αναζητούμε, για όποιον λόγο εν πάση περιπτώσει προτιμάτε, η ανάγκη του Θεού είναι κάτι παραπάνω από ζωντανή. Υπάρχει όμως μια δυσκολία που δεν μας αφήνει να ησυχάσουμε. Σήμερα, όλες οι μεγάλες αφηγήσεις του παρελθόντος για τον Θεό φαίνονται ανεπαρκείς, όλες οι παραδοσιακές θρησκείες βρίσκονται σε φάση οπισθοχώρησης. Ακόμα και εκεί που φαίνεται ότι τα πράγματα ακολουθούν διαφορετική πορεία, μιλώ για το Ισλάμ, μια προσεκτικότερη παρατήρηση αποκαλύπτει ότι το Ισλάμ φαίνεται να αναπτύσσεται περισσότερο σαν μια πολιτική αλήθεια παρά σαν μια θρησκευτική πραγματικότητα. Σε κάθε όμως περίπτωση, για εμάς, τους δυτικούς εμφανίζεται ελάχιστα ελκυστικό.
Το ανθρώπινο είδος είναι πολύ παράξενο είδος και αυτή η παραξενιά του εκδηλώνεται με την αγάπη του παράξενου, του εξωτικού, του απίθανου ή του απίστευτου. Έτσι οι μεγάλες αφηγήσεις φαντάζουν στα μάτια των πολλών ως απίθανες, παράξενες και απίστευτες, επομένως για μερικούς είναι άκρως ελκυστικές. Διατηρούν λοιπόν ακόμα οπαδούς και πιστούς, προκαλώντας την απορία και την αμηχανία των υπολοίπων που δεν είναι πρόθυμοι να πιστέψουν στα απίστευτα. Αυτό το παράδοξο έχει προσελκύσει το ενδιαφέρων πολλών επιστημόνων διαφόρων κλάδων και η έρευνα πάνω στα θέματα της θρησκείας είναι εκτενής, όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς ψάχνοντας λίγο την σχετική βιβλιογραφία.
Στο προηγούμενο βιβλίο μου, το Σοκ και Δέος, υποσχέθηκα να μιλήσω και εγώ για το θέμα αυτό. Φυσικά αυτό το έκανα και το κάνω γιατί πιστεύω ότι έχω να πω κάτι διαφορετικό από τα συνήθη, κάτι που ξεφεύγει από την πεπατημένη. Αυτή η αισιοδοξία μου βασίζεται σε δύο σκέλη. Αφενός μεν σε …εμένα, αλλά αφετέρου και στον Θεό! Δηλαδή στην ιδιαίτερη προσωπική σχέση μου με τον Θεό και στα δικά μου ερμηνευτικά, λογικά και επιστημονικά εργαλεία που ανέπτυξα στην προσπάθειά μου να εξηγήσω και να ερμηνεύσω αυτήν την σχέση. Τον πυρήνα των εργαλείων αυτών, καθώς και την λογική, θεολογική και επιστημονική τεκμηρίωσή τους την παρουσίασα στο βιβλίο μου Η Υπόθεση των Λογικών Κβάντων, όπου και άφησα κάποιους υπαινιγμούς για τις πιθανές της χρήσεις.
Για αυτήν όμως την σχέση δεν έχω μιλήσει καθόλου μέχρι τώρα, αλλά είμαι υποχρεωμένος να το κάνω τώρα γιατί μόνο έτσι μπορεί να γίνει κατανοητό το καινούργιο που έχω να προσθέσω στην ήδη εκτεταμένη σχετική βιβλιογραφία. Είμαι λοιπόν υποχρεωμένος να μιλήσω λίγο αυτοβιογραφικά, όχι για να συμπληρωθεί το βιογραφικό μου, που άκρες μέσες ήδη το έχω συμπληρώσει, αλλά να φωτισθεί το τι έχω στο μυαλό μου και τι εννοώ με την ανάλυση και την σύνθεση που θα παρουσιάσω στο βιβλίο αυτό.
Θα μιλήσω για πράγματα που είναι για τους πολλούς απίστευτα, αλλά όπως και τις άλλες φορές που γράφω, δεν αποσκοπώ να υποχρεώσω τους αναγνώστες να πεισθούν. Θα διη-γηθώ αυτό που έχω, αυτό που ξέρω και εναπόκειται στην κρίση του αναγνώστη να δεχθεί ή να απορρίψει τα λεγόμενά μου.
(Συνεχίζεται...)

Γυμνοί κατακτητές

Αρσένιε θέλω να διαβάσεις αυτά (που έχω γράψει) μου είπε μια εκλεκτή συνάδελφος στο σχολείο και μου έδωσε ένα κείμενό της και μερικά ποιήματα. Μα της λέω δεν είμαι φιλόλογος ούτε έχω τέτοιες γνώσεις. Δεν πειράζει μου λέει, θέλω την γνώμη σου. Βλέπετε το Σοκ και Δέος έχει πολλούς θαυμαστές και μάλιστα, προς μεγάλη μου έκπληξη, και όσον αφορά την γραφή! Που να δει ο φιλόλογος που με βασάνιζε στην έκθεση, στο λύκειο…

Διάβασα και συγκινήθηκα, η μια σκέψη έφερε την άλλη και τελικά λέω να σας την πω. Το σκηνικό του κειμένου ήταν στημένο στο χωριό του συζύγου της, στην παραλία του οποίου πέρασα τις καλύτερες, ίσως, διακοπές μου. Την παραλία λοιπόν αυτήν, τα απογεύματα, εγώ πέτυχα τρεις φορές, την περιδιάβαιναν ολόγυμνοι ένα ζευγάρι μεσήλικων εγγλέζων. Αυτό το υποθέτω γιατί, από την όψη δεν ήταν έλληνες και η πλειονότητα των ξένων ήταν άγγλοι.

Έβλεπα τα γυμνά σώματα, που ήταν εμφανώς γυμνασμένα και καλοδιατηρημένα και έβλεπα τα αδυσώπητα σημάδια του χρόνου αποτυπωμένα επάνω τους και καταλάβαινα ότι δεν υπάρχει λύτρωση τουλάχιστον προς το παρόν από τον πανδαμάτορα χρόνο…

Η παραλία δεν ήταν ερημική, ούτε βέβαια και πολύβουη. Σκεπτόμουν, πόσο ασφαλής και βέβαιος πρέπει να αισθάνεσαι για να μπορείς να εκθέτεις ολόγυμνο τον εαυτό σου. Το έχω ξανασυναντήσει αυτό αλλά πάντα από ανθρώπους της μέσης ηλικίας. Αντιθέτως οι νέοι αν θα μείνουν γυμνοί, ως επί το πλείστον θέλουν να έχουν εξασφαλισμένη ιδιωτικότητα. Σκέπτομαι ότι αυτό οφείλεται στο ότι για τον νέο η γύμνωση παραπέμπει έντονα στο σεξ και δεν μπορεί να λειτουργήσει δημοσίως. Αντιθέτως για τους μεγαλύτερους μπορεί να σημαίνει μια άλλου είδους σχέση με το περιβάλλον, μια άλλου είδους σχέση με το σώμα…

Την τρίτη λοιπόν φορά που τους συνάντησα συνέβη να περάσουν από πολύ κοντά μου. Χωρίς αμφιβολία αισθάνθηκα λίγο άβολα, αλλά θύμωσα όταν αντελήφθην ότι καθώς περνούσαν από μπρος μου, μου έριξαν ένα περιφρονητικό βλέμμα, τουλάχιστον έτσι το αισθάνθηκα. Αισθάνθηκα σαν να με έφτυσαν, γιατί πράγματι αυτό έκαναν. Όταν περνάς μπροστά από τον άλλο γυμνός χωρίς ντροπή, τότε είναι σαν να λες ότι ο άλλος …δεν υπάρχει, ή ότι έχει τόση αξία όση …αν δεν υπήρχε.

Καθώς τα ξαναθυμήθηκα όλα αυτά, σκέφτηκα ότι για τους εγγλέζους αυτούς δεν ήμουν παρά ένας ιθαγενής και επομένως δεν άξιζα κανενός είδους σεβασμό ή ντροπής. Όπως οι παππούδες των προπάππων τους, ντυμένοι, κατακτούσαν τους γυμνούς ιθαγενείς, έτσι και αυτοί, γυμνοί, κατακτούν ντυμένους ιθαγενείς…

Και θυμήθηκα την κουβέντα που έγινε στον χώρο αυτό για το μέλλον της Ελλάδας. Δεν υπάρχει φόβος, δεν θα χρεοκοπήσουμε, αλλά αν συνεχίσουμε την αυτοκαταστροφική μας πορεία θα μετατραπούμε σε πρώτης ποιότητας …ιθαγενείς.

Δεν μπορώ να φαντασθώ ότι θα μπορούσαν να έχουν αυτήν την συμπεριφορά σε μια χώρα όπως η Αυστρία, η Δανία ή το Βέλγιο. Εκεί υπάρχουν σαφώς καθορισμένες περιοχές, φυλασσόμενες, για τους γυμνιστές, και δεν θα μπορούσε κανείς να γυρνά γυμνός σε μια απλή παραλία. Βέβαια, όπως και σε όλα τα άλλα θέματα εδώ υπάρχει ανομία, όχι πλήρης αλλά αρκετή, έτσι ώστε να είμαστε χώρα ιθαγενών αλλά …ευρωπαϊκών προδιαγραφών!

Αυτό δεν μπορώ να το καταπιώ.

Η εκδίκηση της ξανθιάς

Πηγαίνοντας πρωΐ πρωί στο εκλογικό κέντρο σκεπτόμουν, σπάσε πλάκα να είναι κανένας δικαστικός αντιπρόσωπος πολύ νέος, και να πρέπει να κάνω ότι μου λέει…

Μπαίνοντας στην σχολική αίθουσα, την πρόχειρα μεταλλαγμένη σε εξεταστικό κέντρο, βλέπω μια ξανθιά μπάρμπυ, μια άλλη (φυσιολογική) κοπέλα και ένα ηλικιωμένο κύριο. Οι δυό κοπέλες κάτι έκαναν και ο κύριος καθόταν. Μου μπαίνουν ψύλλοι στα αυτιά, βρες μπας και είναι αυτή η δικαστική αντιπρόσωπος; Πλησιάζω, σηκώνει το κεφάλι, την ρωτάω είστε η δικαστική αντιπρόσωπος; Ναι Ελένη … Με το που την βλέπω, χωρίς να το καταλάβω, μου κερδίζει τον σεβασμό, ξεχνάω όλες τις προκαταλήψεις και τα σκέψεις που είχα και μπαίνω και εγώ στο παιχνίδι.

Για τις επόμενες 14 ώρες αυτή η κουκλίστικη νεαρή κυρία με άφησε πολλές φορές άφωνο με τον τρόπο που διαχειρίστηκε την όλη εκλογική διαδικασία. Πάμπολλες φορές σκέφτηκα ότι αν την έβλεπα κάπου αλλού, με την κουκλίστικη εμφάνισή της, θα την υποτιμούσα φοβερά, και όμως πάνω στην μάχη ήταν εκπληκτική. Με καθαρό μυαλό, γρήγορες και σωστές αποφάσεις, φοβερή αντοχή, και οργανωτικό πνεύμα διεκπεραίωνε πανάξια τα καθήκοντά της, χωρίς να χάσει ούτε για λίγο το χαμόγελο και το χιούμορ της.

Η μέρα πέρασε πολύ καλύτερα από ότι φανταζόμουνα, αλλά το κλου ήταν το τέλος, στην καταμέτρηση των ψήφων. Η διαδικασία ξεκίνησε νωχελικά και είπα μέσα μου, την βάψαμε, αύριο θα τελειώσουμε. Μετά από λίγο, σταματάει κάτι λέει στην άλλη και ξαφνικά γίνεται έκρηξη. Ο ηλικιωμένος κύριος ήταν της ίδιας ηλικίας …με μένα και ήταν μηχανικός αεροσκαφών… Μέχρι τότε δεν έδειξε κάτι το ιδιαίτερο, βέβαια περάσαμε πολύ καλά μαζί.

Η Ελένη λοιπόν αλλάζει λίγο την διαδικασία και επιταχύνει, με παρασέρνει και εμένα, αλλάζω και εγώ λίγο την διαδικασία και εμπλέκεται πλήρως και ο ηλικιωμένος! Μέσα σε ελάχιστα λεπτά οι τρεις μας γίναμε ένα καλοκουρδισμένο σύνολο που έβγαζε φωτιές! Η καταμέτρηση και η επαλήθευση των ψήφων έγινε σε χρόνο ρεκόρ. Είχαμε τους περισσότερους εγγεγραμμένους και ψηφίσαντες από όλα τα άλλα τμήματα και όμως τελειώσαμε σχεδόν τρία τέταρτα πριν από αυτά!

Μετά από αυτό έφυγα βαθειά εντυπωσιασμένος… Ποτέ μην υποτιμάτε μια …ξανθιά!

Μετά έμαθα ότι εκλέχτηκε ο …λαού θέλοντος (αυτό για όσους αμφισβητούν τον κρυφό ρόλο της ορθόδοξης παράδοσης και στην σύγχρονη πολιτική) πρωθυπουργός! Δεν αρνούμαι ότι μου είναι συμπαθής, ακόμα κι’ αν είναι γιός του Ανδρέα Παπανδρέου.(Λέτε μετά από λίγα χρόνια να μας κυβερνά η κόρη του Μητσοτάκη;) Όσο και αν τον ειρωνεύονται εχθροί και φίλοι, ξέρω ότι είναι άνθρωπος με ιδέες και πιστεύω ότι τον ψήφισαν αρκετοί για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Σαν κοινωνία πιάσαμε πάτο και έχουμε απελπιστική ανάγκη για ιδέες…

Το κακό είναι ότι υπάρχουν ακόμα πολλοί που …κουνάν πλαστικές σημαίες… Για να δούμε! Πάντως η εικόνα που απεκόμισα από τους εκλογείς που περνούσαν από μπροστά μου ήταν θετική. Δεν μπορεί θα βρούμε τον δρόμο μας, εφόσον υπάρχουν νέοι σαν τον τεχνικό και …την ξανθιά δεν μπορεί θα βρεθεί και μια ηγεσία που να τους αξιοποιήσει!