Φωτιά 2

Ήταν το Σάββατο της φωτιάς, πρωΐ όταν ένας δήμαρχος, δεν θυμάμαι ποιος, που κλαίγοντας, έτσι ακουγόταν η φωνή του, σε ένα κανάλι έλεγε: πρέπει να με ακούσουν, πρέπει να στείλουν αεροπλάνα τώρα, τώρα μπορούμε να σταματήσουμε την φωτιά, αν δεν το κάνουμε αυτήν την στιγμή θα ξεφύγει και θα περάσει στον Άγιο Πέτρο και μετά θα φύγει προς τα κάτω. Ελπίζω κάτι να γίνει, πήρα τηλέφωνο τον κ. Υπουργό και μου υποσχέθηκε να φροντίσει”.! Προφανώς ο κ. Υπουργός είχε προβλήματα μνήμης, η φωτιά πέρασε και έκαψε και την υπόλοιπη Πεντέλη και εν τούτοις κανείς δεν παραιτήθηκε, ούτε Υπουργός ούτε …δασάρχης!

Αυτό το πήρα τηλέφωνο τον κ. Υπουργό και μου υποσχέθηκε ότι θα φροντίσει, είναι για μένα ο εφιάλτης, η απογοήτευση, ο θυμός και η αγανάκτηση, όλα μαζί και πολλά άλλα συγκεντρωμένα σε αυτό το “υποσχέθηκε να φροντίσει!” Συγχύζομαι και δεν θέλω να συνεχίσω το γράψιμο, αλλά νομίζω ότι πρέπει να το κάνω. Το τι σημαίνει αυτή η σκηνή δεν χρειάζεται να το πω εγώ, το έχουν ήδη γράψει άλλοι δημοσιογράφοι. Την παντελή έλλειψη οργάνωσης, αλλά για μένα το κυριότερο είναι η πελατειακή δόμηση του κράτους. Το πώς θα γίνει η κατανομή των δυνάμεων της πυροσβεστικής, ποιες θα είναι οι προτεραιότητες, δεν καθορίζεται από επιχειρηματικά κριτήρια, (Στ’ αλήθεια με ποια λογική αφήνονται να καούν δάση τα οποία χρειάζονται δεκαετίες για να ξαναγίνουν, αν ξαναγίνουν, για να μην καούν σπίτια που ξανακτίζονται σε ένα χρόνο;) αλλά με βάση τις πελατειακές ανάγκες της πολιτικής ηγεσίας.

Γνωστό, το ξέρουμε όλοι και γεννιόμαστε, ζούμε και πεθαίνουμε μέσα σε αυτήν την κατάσταση. Γιατί άραγε; έχουμε μήπως κάποιο γονίδιο, εμείς οι Έλληνες, που μας καταδικάζει σε αυτήν την συμπεριφορά;

Αρκετοί με έχουν ρωτήσει: Όταν έγραφες το Σοκ και Δέος δεν σκέφτηκες ότι έτσι αφαιρείς την πίστη από τους ανθρώπους και αυτό θα σημάνει την απώλεια της στήριξης και της ελπίδας τους και ίσως τους οδηγήσεις στην απόγνωση.

Σας φαίνονται, πιθανόν, άσχετα τα δύο ζητήματα όμως, για σκεφτείτε λιγάκι. Ο χριστιανισμός είναι “δικός μας”, πρωτοκυριάρχησε στην ελληνική κοινωνία, χρησιμοποίησε την ελληνική γλώσσα και σχεδόν ταυτίσθηκε ιστορικά με την πολιτική πορεία της κοινωνίας μας. Ποτέ δεν αποβλήθηκε σαν κάτι ξένο, ακόμα και από αυτούς που δεν τον ακολουθούν στην ζωή τους.

Κεντρική του αντίληψη είναι ότι ο άνθρωπος δεν (πρέπει να) αυτοπροσδιορίζεται αλλά να εξαρτάται από την θέληση του Θεού. Το καλό και το κακό το ορίζει ο Θεός, βέβαια με κριτήριο το καλό του ανθρώπου και ο άνθρωπος δεν έχει δικαίωμα να θεωρήσει κάτι διαφορετικό για καλό. Φυσικά ο Θεός δεν μιλά αυτοπροσώπως και έτσι τον αντικαθιστά ένα πλέγμα ιεραρχημένων εξαρτήσεων, ιερείς, γέροντες, πνευματικοί, άγιοι, ιερά κείμενα κλπ. Ο άνθρωπος από μικρός βρίσκεται μέσα στην “θαλπωρή και την ασφάλεια” αυτού του πλέγματος που αποφασίζει πριν από αυτόν για αυτόν. Φυσιολογικά αν χαθεί αυτό το πλέγμα θα αισθάνεται …χαμένος στο διάστημα!

Αν μια κοινωνία δεν έχει επαναστατήσει εναντίον αυτών των εξαρτήσεων, δεν έχει μάθει να ζει αυτόνομα και απλά με την πάροδο του χρόνου αντικαθιστά τις εκκλησιαστικές εξαρτήσεις με άλλα υποκατάστατα, συνήθως με τις κρατικές δομές. Ορθοδοξία=σοσιαλισμός, εξ ου και οι έσχατες αγάπες αριστεράς και ορθοδοξίας…

Μια τέτοια κοινωνία δεν έχει ούτε αυτόνομες μονάδες ούτε αυτοδύναμες ομάδες, η σύγχυση, οι αλληλεπικαλύψεις και οι εσωτερικοί ανταγωνισμοί είναι τα στοιχεία που την χαρακτηρίζουν. Αν δεν είναι ξεκάθαρο το τι είσαι, οι πάντες συνιστούν κίνδυνο για σένα… Σε μια τέτοια κοινωνία πως είναι δυνατόν να συνεργαστεί η πυροσβεστική με τα δασαρχεία;

Αν έχεις εθιστεί ότι μπορείς να δώσει ένα “φακελάκι” στον άγιο και να αποκτήσεις προνομιακή πρόσβαση στον Θεό, πως θα αρνηθείς να δώσεις “φακελάκι” στον πολιτικό, ή τον γιατρό; Τότε θα σου φαίνεται εντελώς φυσικό να θεωρείς ότι αφού πήρες τηλέφωνο στον κ. Υπουργό, τα αεροπλάνα θα έρθουν στον δικό σου δήμο και όχι στον δήμο του οποίου ο δήμαρχος δεν έχει πρόσβαση στο τηλέφωνο του υπουργού…

Απλουστευμένα όλα αυτά, αλλά ο χώρος τόσα επιτρέπει.

Φωτιά!

Για άλλο περιστατικό ήθελα να γράψω, αλλά που λένε, με πρόφτασαν τα γεγονότα! Σύμπτωση; Δεν ξέρω, πάντως το θέμα παραμένει ίδιο, απελπιστικά ίδιο. Ίσως κάποια άλλη φορά γράψω και αυτό που αρχικά ήθελα, αλλά δεν πρόφτασα.
Παρασκευή βράδυ, 21/8/09 πάω να κοιμηθώ και καθώς τσεκάρω το σπίτι αισθάνομαι μυρουδιά καπνού. Την ξέρω καλά, πυρκαγιά! Στήνω αυτί, δεν ακούγεται τίποτα, σειρήνες κλπ. και λέω μακριά είναι και πέφτω να κοιμηθώ…
Κυριακή πρωί, στις 6 η ώρα, ξυπνώ από την αγωνία και βγαίνω στο μπαλκόνι και δεν πιστεύω στα μάτια μου. Ανταύγειες και φλόγες στην νότια πλευρά της Πεντέλης, πάνω από τον Γέρακα! (φωτογραφία) Για λίγο αρχίζω να φωνάζω, δεν είναι δυνατόν! και όμως είναι, τα κανάλια το δείχνουν, και αφού το δείχνει η τηλεόραση …δεν υπάρχει αμφιβολία.
Ένα καμένο όνειρο! Από το Σέσι στο Ντράφι! Σε ένα εικοσιτετράωρο. Μόνο τόσο χρειάστηκε για να χαθεί η ονειρεμένη μου διαδρομή. Κάθε πρωί από Αγία Παρασκευή στον Διόνυσο μέσω Πεντέλης και Αγίου Πέτρου, η πιο όμορφη διαδρομή στην Αττική, χάρμα οφθαλμών και χρωμάτων. Πως τα έβλεπα τα δενδράκια να μεγαλώνουν στο ήδη καμένο δάσος! Κάθε χρόνο μετρώ την πρόοδό τους και έλεγα, μέχρι να βγω στην σύνταξη θα γίνουν όπως ήταν πριν καούν στην άλλη μεγάλη πυρκαγιά, για την οποία άκουσα, όντας μακριά. Και τώρα…
Ξέρω πολλοί άλλοι δεν έχασαν όνειρα αλλά το βιός τους. Ο καθένας όμως αισθάνεται την ένταση και την κακία του κακού μόνο όταν κτυπά την πόρτα του, εμένα όμως με βαραίνει πιο πολύ, γιατί ήδη έχω χάσει πολλά όνειρα, το γεγονός ότι γερνάω και παραμένω στο ίδιο έργο θεατής. Από την φωτιά στο δάσος πάνω από την Χανιώτη μέχρι τώρα έχω παρακολουθήσει, μερικές φορές από πολύ κοντά, αρκετές πυρκαγιές. Έχω δει και ακούσει το πώς ένα δένδρο γίνεται παρανάλωμα του πυρός.
Έχω βαρεθεί να ακούω δημοσιογράφους και πολιτικούς να λένε τα ίδια και τα ίδια. Πρόπερσι κάηκε η Πάρνηθα, καιγόταν τρεις μέρες, το σπίτι μου είναι στην πρώτη γραμμή της πόλης προς το δάσος και αναρωτήθηκα, μα δεν θα έπρεπε να έχω κάποια ενημέρωση για τα σχέδια της πολιτείας στην περίπτωση πυρκαγιάς; Το μόνο για το οποίο μπορεί κανείς να αναρωτηθεί είναι το πότε θα καεί το δάσος απέναντι από εμάς… Και όμως δεν ξέρω καν αν υπάρχει τέτοιο σχέδιο.
Στον Διόνυσο οι περισσότεροι συνάδελφοι μένουν εκεί. Εκείνες τις ημέρες συζητούσαμε για την πιθανότητα πυρκαγιάς στον Διόνυσο. Τους ρωτάω. Σας έχουν ενημερώσει τι πρέπει να κάνετε αν συμβεί πυρκαγιά, πήρατε τίποτα μέτρα στο σπίτι σας για να την αντιμετωπίσετε; Όχι μου λένε, είναι να μην συμβεί!
Ε λοιπόν αυτό ήθελα να σχολιάσω με το άλλο περιστατικό, στο οποίο ήμουν εγώ δράστης, ότι εμείς οι Έλληνες πιστεύουμε πάντα ότι δεν είναι δυνατόν να συμβεί σε εμάς. Το κακό είναι πάντα για τους άλλους, γι’ αυτό δεν λαμβάνουμε ποτέ σοβαρά μέτρα προστασίας. Πιστεύουμε στον Θεό της Ελλάδας, ή στον θεό τον δικό μας. Αυτός ο θεός δεν έχει σχέση με τον …Θεό, αλλά σε αυτόν είναι που πιστεύουν οι Έλληνες και τα αφήνουν όλα στην τύχη τους.
Όλα αυτά γνωστά και χιλιοειπωμένα, βαρέθηκα να τα ακούω. Το ερώτημα είναι γιατί μετά από τόσα και τόσα παθήματα, αυτά δεν γίνονται μαθήματα; Και ρωτάω, είναι δυνατόν να είναι άσχετο με το γεγονός ότι στον πυρήνα της κουλτούρας μας υπάρχει η αντίληψη ότι ο κόσμος φτιάχτηκε για χάρη μας; Και η απίστευτη ανικανότητα της ηγεσίας μας είναι άσχετη από το γεγονός ότι αυτή προσκυνάει άψυχα σύμβολα; (Τα σύμβολα έχουν ψυχή μόνο για αυτούς που τα πιστεύουν…) Πότε άραγε θα ξύσουμε την επιφάνεια των εύκολων διαπιστώσεων και πότε θα αναζητήσουμε τις αιτίες που αναπαραγάγουν διαρκώς τα εκφυλιστικά φαινόμενα;
Πότε θα αφομοιώσουμε σαν κοινωνία και σαν κουλτούρα το γεγονός ότι είμαστε …απλοί άνθρωποι, σαν τους Αλβανούς και τους …Πακιστανούς; Ότι ο Θεός δεν είναι με το μέρος μας και τα εθνικά συμφέροντά μας δεν είναι εθνικά δίκαια;
Στον Άγιον Όρος, αφού κάηκαν δύο μοναστήρια και το μεγαλύτερο μέρος του δάσους του, αποφάσισαν ότι καλοί οι αγιασμοί, αλλά χρειάζονται και οι γάτες, και οργάνωσαν στα σοβαρά την πυρόσβεση…

Η Μεγάλη Μητέρα

Ένα καλοκαιριάτικο απόγευμα, πριν από αρκετά χρόνια, ήρθε μια γνωστή μου, σύζυγος ενός φίλου μου, ταραγμένη, λέγοντας: πάτερ, δεν είμαι καλά!

Ήταν μια γυναίκα με προσωπικότητα στα όρια του προβληματικού και μετά από προσπάθεια μερικών χρόνων, ίσως και με την δική μου συμβολή, είχε αρχίσει να ισορροπεί. Σε μια σύναξη που έκανε ένας κληρικός, ανερχόμενος τότε αστήρ του εκκλησιαστικού στερεώματος της Θεσσαλονίκης, (υποθέτω τώρα θα είναι μέγας και θαυματουργός γέρων) είχε διδάξει ότι όποιος κάνει κάθε βράδυ τους χαιρετισμούς της Παναγίας έχει εξασφαλισμένη την σωτηρία. Η καημένη τους είχε κάνει κάποια βράδια, αλλά σύντομα έπαψε να μπορεί, ταράχθηκε, φοβήθηκε και έκλεισε ξανά ραντεβού με …την κατάθλιψη!

Την παρηγόρησα όσο μπορούσα, αλλά να πω την αλήθεια δεν την πίστεψα. Είπα μέσα μου: δεν μπορεί να είπε κάτι τέτοιο ο π. …. Μορφωμένος, έξυπνος κλπ. κάτι άλλο θα είπε και το κατάλαβε έτσι η … Λίγες μέρες μετά όμως ήρθε μια άλλη, έχουσα …σώας τας φρένας και μαζί με τα άλλα, μου επανέλαβε τα ίδια! Αυτήν δεν είχα λόγο να μην την πιστέψω… Πόσο πρόθυμοι είναι να πουλήσουν την ψυχή τους, οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι και …οι παπάδες για χάρη της AGP! Και πόσο σπουδαίο εμπόρευμα είναι η …Παναγία!

Η δική μου πνευματικότητα ήταν πάντα ανεικονική και έτσι δεν χρησιμοποίησα ποτέ τέτοιου είδους “εμπορεύματα”. Εσχάτως έδειξα με πολύ ισχυρή επιχειρηματολογία ότι ο μύθος της Παναγίας δεν είναι παρά ένας μύθος. Εντάξει, αυτονόητο για τους πολλούς, καμιά φορά όμως και τα αυτονόητα χρήζουν αποδείξεων. Εν τούτοις ποτέ δεν δίστασα να σέβομαι το θεομητορικό “εμπόριο”. Έχω μια πάγια άποψη. Όταν κάτι το σέβονται πολλοί και για μακρό χρονικό διάστημα ακόμα και αν είναι προφανής απάτη, από πίσω του κρύβονται αληθινές ανθρώπινες ανάγκες.

Πριν λίγες μέρες συζητούσα με κάποιο φίλο, σε μια συνάφεια εντελώς άσχετη με τα προηγούμενα. Η συζήτηση είχε απίστευτο ενδιαφέρον…

Κάποια στιγμή μου μίλησε για την Μεγάλη Μητέρα που κατεβαίνει στον Άδη και αφήνει πίσω της το πέπλο και την ζώνη της. Τον αρχετυπικό μύθο που με ελαφρές παραλλαγές υπάρχει σε (σχεδόν) όλους τους λαούς και τις παραδόσεις. Μου εξηγούσε με ποιους τρόπους αυτός ο μύθος είναι κάτι το ζωντανό μέσα στην ζωή των ανθρώπων. Είπαμε πολλά επ’ αυτού.

Δεν το κρύβω, αισθάνομαι μια μικρή λύπη που λόγοι εν πολλοίς ανεξάρτητοι της θέλησής μου με κρατούν μακριά από το πανηγύρι αυτής της μέρας. Να δηλώσω: στην Παναγία δεν πιστεύω, πιστεύω όμως στα φιδάκια και τα κρίνα και τα δάκρυα και τα θαύματα της Παναγίας και η εκκλησιαστική μουσική αυτής της ημέρας είναι θεσπέσια!

Ίσως μια άλλη χρονιά να είμαι πιο τυχερός.

Το χάραγμα

Μπορεί κανείς να επιζήσει των πλέον απίθανων καταστάσεων και να …πεθάνει έχοντας σκοντάψει και πέσει μέσα στο μπάνιο του! Αυτή είναι η μοίρα του ανθρώπινου είδους, απίστευτα ανθεκτικό και απίστευτα ευάλωτο. Έτσι λοιπόν και εγώ, καθότι ανήκω στο ανθρώπινο είδος, απέκτησα ένα …χάραγμα στο μέτωπο στην τελευταία πράξη μιας διαδρομής κατά την οποία είχα άφθονες ευκαιρίες από το να σκοτωθώ μέχρι να τραυματισθώ λίγο ή πολύ σοβαρά.

Τελευταία πράξη ενός ταξιδιού, να πάρεις τα πράγματά σου από το πορτμπαγκάζ του ταξί που σε έφερε σπίτι σου. Τότε το άτιμο το καπό, αντί να μείνει ψηλά στην θέση του, έχοντας ελαττωματικό ελατήριο, εκτελεί ταλάντωση σαν εκκρεμές και σου κουτουλά το κεφάλι που έσκυψε για να πάρει τα πράγματα. Και ξαφνικά βλέπεις τον ουρανό με τ’ άστρα! Το πρόσωπο γεμίζει με αίματα και ο ταξιτζής έντρομος και φιλότιμος, καθότι αλλοδαπός, προσπαθεί να σε βοηθήσει.

Η βοήθεια έπιασε τόπο και σε λίγο στον καθρέπτη του σπιτιού μου βλέπω ότι έχω αποκτήσει ένα χάραγμα στο μέτωπο. Το μυαλό δουλεύει, πρέπει να κάνω αντιτετανικό και ενδεχομένως να μου ράψουν την πληγή. Από αδιαφορία για κτυπήματα έχω αποκτήσει αρκετά σημάδια, ας μην προσθέσω ακόμα ένα στο μέτωπο! In.gr, εφημερεύοντα, Ερυθρός, τηλέφωνο μου λένε που περίπου πέφτει, δεν είχα ξαναπάει, καβαλάω το αυτοκίνητο και τρέχω, λίγο κτυπημένος, λίγο ζαλισμένος και αγχωμένος, ξύπνησαν τα ραλλιστικά μου γονίδια που έχω καταφέρει τα τελευταία χρόνια να αποκοιμίσω και σκέπτομαι. Είναι πιο πιθανό να πάθω κάτι πηγαίνοντας τώρα στο νοσοκομείο παρά από το κτύπημα στο κεφάλι.

Ο φύλακας του νοσοκομείου μου λέει, πάρκαρε λίγο πιο καλά το αυτοκίνητο, μην νομίζεις, όπως όντως νόμιζα, ότι θα ξεμπερδέψεις εύκολα… Δεν έχω ξαναβρεθεί σε τέτοια περίσταση, την χαοτική κατάσταση ενός νοσοκομείου που εφημερεύει, στα εξωτερικά ιατρεία ενός μεγάλου αθηναϊκού νοσοκομείου. Για μια ακόμα φορά σκέπτομαι, το χειρότερο από όλα είναι ότι δεν υπάρχει καμιά ενημέρωση σχετικά με την διαδικασία. Αποδέχομαι την μοίρα μου και …ρωτώντας πάς στην Πόλη! Αφού έκανα τα προκαταρτικά βρέθηκα στο χειρουργικό ανάμεσα σε άλλους, πραγματικά τραυματίες.

Ώχ λέω, θα φάω τουλάχιστον ένα δίωρο εδώ και κάθομαι περιμένοντας να δω την τύχη μου. Που εντέλει δεν είναι και τόσο κακή γιατί μια νεαρή γιατρός με συμπάθησε και με παίρνει κατά μέρος και περιποιήθηκε το χάραγμα αποκρούοντας την γκρίνια των νοσοκόμων γιατί προηγούνταν δύο βαριά τραυματίες. Τους απαντάει, νάναι καλά η γυναίκα, τρία λεπτά θα κάνω, μια άλλη νοσοκόμα μου έκανε τον αντιτετανικό τόσο καλλιτεχνικά που έχω αμφιβολία αν πράγματι με …τσίμπισε! Έτσι πριν στεγνώσουν τα δάκρυα από το μοιρολόι για τις ώρες που θα περίμενα στο χειρουργείο, βρέθηκα στο αμάξι να επιστρέφω με το πάσο μου σπίτι. Όλη η ιστορία στοίχησε μια ώρα και ένα τέταρτο.

Κατά την ανεξέλεγκτη περιφορά μου στο χάος του νοσοκομείου, υπάρχει και αυτή η απίθανη γραφειοκρατία, πήγαινε να πάρεις μια σφραγίδα από εδώ και μια άλλη από εκεί, άκουσα ευκρινώς κάποιον να λέει με ένταση: “δεν δίνει σημασία, ρε!” Ήταν κάποιος, νομίζω εύσωμος, ασθενής που προφανώς παραπονιόταν για την αδιαφορία κάποιου γιατρού. Αυτά τα λόγια με πλήγωσαν. (δεν είχα ακόμα πάει στο χειρουργικό για να περιποιηθούν το τραύμα). Πόσο εγωπαθείς είμαστε εμείς οι Έλληνες, πόσο δεν μπορούμε να δεχθούμε την πραγματικότητά μας… Όπως πάντα οι σκέψεις πέρασαν από τον νου μου αστραπιαία.

Μέσα σε αυτό το πανδαιμόνιο κανένας γιατρός ή νοσοκόμα δεν μπορεί να κάθεται ή να τεμπελιάζει. Αλλά είναι εντελώς άδικο να απαιτεί κανείς από αυτούς να ταυτίζονται, να συμπάσχουν με τον κάθε ασθενή. Κάτι τέτοιο ελάχιστοι έχουν την ψυχική αντοχή να το υποστούν. Οι περισσότεροι είναι υποχρεωμένοι να αποστασιοποιηθούν κάπως από τις καταστάσεις που αντιμετωπίζουν, να φέρονται κάπως ψυχρά, γιατί είναι όρος επιβίωσης γι’ αυτούς. Δεν αντιλέγω ότι αν το σύστημα ήταν πιο οργανωμένο θα έδινε περισσότερα περιθώρια και το νοσηλευτικό προσωπικό να εργάζεται με λιγότερη πίεση, αλλά είμαστε στο ελληνικό ΕΣΥ!

Ο έλληνας είναι εθισμένος στην ιδέα ότι είναι μοναδικός και αυτό βγαίνει στις δύσκολες καταστάσεις. Όταν τα βρίσκει σκούρα θεωρεί αυτονοήτως ότι όλοι πρέπει να τα παρατήσουν όλα και να ασχοληθούν με αυτόν. Δεν μπορεί να διανοηθεί ότι υπάρχουν και άλλοι ασθενείς, ότι οι γιατροί, το σύστημα, το κράτος δεν υπάρχουν μόνο για τον ίδιο, ότι δεν αποτελεί το κέντρο του κόσμου…

Πόση γκρίνια, πόσος αρνητισμός βγαίνει από ανθρώπους μιας κοινωνίας της οποίας η κουλτούρα έχει ως δεδομένο ότι …το σύμπαν φτιάχτηκε για χάρη μας!

Πόσο δύσκολο είναι να αποδεχθούμε το ότι είμαστε ένα ακόμα άτομο του ανθρώπινου είδους, να αποδεχθούμε την ανθρώπινη ζωή, συστατικό στοιχείο της οποίας είναι ο πόνος, η θλίψη, η ασθένεια, η …ατυχία!

Τα καζάνια της κολάσεως

Κάποια μέρα βρέθηκα μέσα στα καζάνια της κόλασης! Για την ακρίβεια δεν ήταν μέρα, αλλά κατά τις 10 το βράδυ.

Ήταν να κάνω μια κάποια χειρουργική επέμβαση. Θα γινόταν λαπαροσκοπικά, θα κρατούσε λίγο και την άλλη μέρα θα έβγαινα από το νοσοκομείο. Μια και θα ήμουν στην Θεσσαλονίκη κανόνισα να κάνω μια σειρά από εργασίες και συναντήσεις. Αφού τακτοποίησα τις λεπτομέρειες, ήρθε η μία το μεσημέρι και με νάρκωσαν για την επέμβαση. Και ώ του θαύματος, όταν ξύπνησα ήμουν ...στην κόλαση.

Ήταν πήχτρα στο σκοτάδι, δεν μπορούσα να αναπνεύσω, υπήρχε κάτι στο μούτρο μου και δεν καταλάβαινα τι, πονούσα φοβερά και ...το χειρότερο δίπλα μου άκουγα κάτι που έκανε θόρυβο, όπως κάνει μια τεράστια κατσαρόλα με νερό που κοχλάζει! Δεν μπόρεσα να μην αυτοσαρκασθώ: είσαι στα καζάνια της κόλασης!

Δεν έπεφτα και πολύ έξω. Κατά την διάρκεια της εγχείρισης, προφανώς από κάποια λάθος κίνηση, τρύπησε το διάφραγμα που χωρίζει τον πνεύμονα από την κοιλιακή χώρα, με αποτέλεσμα να μπει αέρας και να αχρηστευτεί ο αριστερός πνεύμονας, εξου και η δυσκολία στην αναπνοή και μια μάσκα οξυγόνου που κάλυπτε το πρόσωπο και με δυσκόλευε ακόμα περισότερο. Ακόμα όμως είμαστε στον Παράδεισο.

Η κόλαση ήταν ένα σωληνάκι, σκληρό, που η μια άκρη τρυπούσε τα πλευρά μου και έμπαινε στον χώρο του πνεύμονα, η δε άλλη κατέληγε σε μια συσκευή που δημιουργούσε μια χαμηλή υποπίεση ώστε μέσα από το σωληνάκι να αναροφηθεί ο αέρας που εμπόδιζε το πνευμόνι. Το σωληνάκι δημιουργούσε τον αφόρητο πόνο και η συσκευή το καζάνι που έβραζε. Και ήταν κόλαση γιατί συνδυάστηκε με ουρολοίμωξη που αντιμετωπίσθηκε με λανθασμένη αντιβίωση και κράτησε τρεις μέρες!

Ο καημένος έσκουζα, έκλαιγα, φώναζα βοήθεια και οι αθεόφοβες οι νοσοκόμες έλεγαν, ο γιατρός δεν έγραψε κάποιο άλλο παυσίπονο! Και με πιάναν και με κουνούσαν πέρα δώθε, γιατί λέει κινδύνευα, μένοντας ακίνητος, από πνευμονικό οίδοιμα...

Το σωληνάκι ήταν σαν ένα βέλος που μου τρύπησε τον θώρακα. Τα βράδια που δεν μπορούσα να κοιμηθώ, με τον νου μου περιδιάβαινα τα πεδία των μαχών, μετά την μάχη. Έβλεπα τους πληγωμένους στρατιώτες να κείνται κάτω στο χώμα, ο ένας πάνω από τον άλλο και να υποφέρουν τον ίδιο πόνο με τον δικό μου. Σίγουρα πονούσαν περισότερο γιατί είχαν και άλλες πληγές, εμένα όμως μου έφτανε η μία, η δική μου.

Όχι όμως σε ένα περιποιημένο δωμάτιο νοσοκομείου, με την φραντίδα γιατρών και νοσοκόμων, αλλά κάτω στο χώμα κάτω από την καυτό ήλιο ή τον παγερό χειμώνα, χωρίς κανένα να τους φροντίζει, χωρίς καμιά ελπίδα, παρακαλώντας τον θάνατο να έρθει γρήγορα.

Τότε αισθάνθηκα με ιδιαίτερη ένταση ότι το πρόβλημα δεν είναι ο θάνατος, αλλά ο δαιμονικά εξευτελιστικός και βασανιστικός τρόπος που επέρχεται για την συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων. Το έργο των υπερασπιστών του Θεού της αγάπης, θα ήταν πολύ ευκολότερο αν η διαδικασία του θανάτου ήταν λιγότερο απάνθρωπη.

Όμως πολύ συχνά είναι πολύ περισότερο απάνθρωπη από ότι εβίωσα και με τις πενιχρές μου δυνατότητες περιέγραψα. Και αυτή η απανθρωπιά, για μένα, φανερώνει ότι αυτοί που μιλούν για Θεό αγάπης, έχουν χάσει κάτι από την ανθρωπιά τους...

Από την άλλη, ο ίδιος ο οργανισμός μας, προκειμένου να ελαφρύνει την κατάσταση εκλύει χημικά στον εγκέφαλο που δημιουργούν παραισθήσεις... Δεν είναι το ίδιο να προκαλούμε παρόμοιες παραισθήσεις σε καταστάσεις υγείας!

Θάνατος

Αν κάθε είδος πολέμου μου φαίνεται τρομακτικό, ποιο απαίσιος ήταν ο πόλεμος κατά το χρονικό διάστημα μεταξύ των αρχών του 18^ου αιώνα και το τέλος του 19^ου. Δεν γνωρίζω ακριβείς ημερομηνίες, αν και κάποιος ειδικός μπορεί να τις προσδιορίσει με ακρίβεια. Είναι η εποχή που οι στρατιώτες πολεμούσαν με το απλό τουφέκι. Έτσι έγιναν μεγάλοι πόλεμοι, η Γαλλική η Αμερικανική και η Ελληνική επανάσταση και ακόμα περισσότερο οι Ναπολεόντειοι πόλεμοι.

Ο στρατιώτης αυτήν την περίοδο πολεμούσε κυρίως με το τουφέκι με το οποίο μπορούσε να ρίξει μια βολή και στην συνέχεια έπρεπε να το ξαναγεμίσει, με μια διαδικασία που κρατούσε αρκετά και κατά την οποία ήταν εντελώς εκτεθειμένος. Χοντρικά το πράγμα πήγαινε ως εξής: Οι αντίπαλοι στρατοί παρατάσσονταν σε πυκνές γραμμές ο ένας απέναντι στον άλλο και οι στρατιώτες στέκονταν όρθιοι στις γραμμές τους πυροβολώντας τον αντίπαλο. Πυροβολούσαν με διαδοχικές βολές ρίχνοντας στα τυφλά και στο ψαχνό.

Η αντίπαλη παράταξη έπρεπε να δεχθεί την βολή και όσοι επιζούσαν από αυτήν να ανταποδώσει, για να δεχθεί στην συνέχεια την επόμενη ομοβροντία και ούτω καθ’ εξής. Όταν μια παράταξη άρχιζε να εμφανίζει συμπτώματα διάλυσης, τότε αυτή που υπερίσχυε έκανε έφοδο με την λόγχη ή τα σπαθιά και η μάχη μετατρεπόταν σε μάχη σώμα με σώμα.

Φαντασθείτε ένα στρατιώτη σε μια τέτοια μάχη. Κάθεται όρθιος, ακίνητος, ακάλυπτος και εντελώς απροστάτευτος και σημαδεύει απέναντι στον αντίπαλο, στα τυφλά, δεν ξέρει ποιον πυροβολεί, ρίχνει στην μάζα. Ταυτόχρονα ακούει την ομοβροντία από απέναντι και περιμένει να δει αν θα επιζήσει. Αυτός επιζεί, αλλά βλέπει άλλους γύρω του, μπροστά ή πίσω του να πέφτουν και η παράταξή του να αραιώνει… πραγματική σφαγή. Γενναίος ή φοβιτσιάρης, δυνατός ή άρρωστος, πλούσιος ή πτωχός τίποτα δεν έχει σημασία, κάποιος άλλος από απέναντι στοχεύει στην μάζα και όποιον πάρει ο Χάρος! Κάποια στιγμή θα ακούσει την εντολή για την επίθεση, θα βγάλει το σπαθί και θα ορμήσει. Θα πρέπει να αφήσει πίσω του τους νεκρούς ή τραυματισμένους συντρόφους του, να μην επηρεασθεί από τον θάνατό τους και να ορμήσει για να προξενήσει αυτός άλλους θανάτους…

Σφαγή, καθαρή σφαγή, υπήρξαν μάχες που χάθηκαν σε λίγες ώρες, έτσι χωρίς καμιά προφύλαξη δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων… Μετά εφευρέθηκαν τα μυδράλια και ο πόλεμος άλλαξε μορφή. Οι στρατιώτες πλέον καλύπτονταν σε χαρακώματα, αλλά και πάλι στην φάση της επίθεσης ήταν πλήρως εκτεθειμένοι, πλην όμως κινούμενοι, όχι ακίνητοι, σταθεροί στόχοι όπως πριν! Και πάλι σφαγή, αλλά πας στο καλό κάτι μπορούσες να κάνεις γι’ αυτό!

Αυτές οι σκέψεις ήρθαν στο μυαλό μου όταν έμαθα για τον θάνατο του πολύ αγαπητού μου φίλου Τάσου. Και αυτός και εγώ και όλοι οι γνωστοί μου είμαστε παρατεταγμένοι, όρθιοι και ακάλυπτοι, μια συμπαγής παράταξη απέναντι στον εχθρό, τον Θάνατο. Κάθε λίγο αυτός πολυβολεί και κανείς μας δεν ξέρει ποιον θα πάρει το νέο βόλι. Ο Τάσος είναι ο πρώτος από την δική μου σειρά και αφού μπήκαμε στο στόχαστρο ένα είναι βέβαιο, ο Θάνατος θα σταματήσει να πυροβολεί μόνο όταν θα πέσει και ο τελευταίος από εμάς.

Είμαστε σε τρις χειρότερη κατάσταση από τους στρατιώτες για τους οποίους μίλησα. Δεν έχουμε καμιά ελπίδα, δεν υπάρχει περίπτωση να κάνουμε έφοδο με εφ’ όπλου λόγχη, δεν υπάρχει περίπτωση νίκης, δεν ξέρουμε καν για πού βαδίζουμε. Το ράδιο αρβύλα μας ενημερώνει διαρκώς αλλά και εντελώς αντιφατικά για τους στόχους, την πορεία, το νόημα του επικείμενου θανάτου μας. Άλλος λέει άλλα και μερικοί τα χάβουν, αλλά το μόνο που ξέρουμε είναι ότι οι τάξεις μας διαρκώς αραιώνουν.

Είμαστε στρατιωτάκια σε ένα μεγάλο πόλεμο, το παιχνίδι της ζωής και του θανάτου, που δεν σταμάτησε ούτε στιγμή αφ’ ότου ξεκίνησε και θα συνεχίζεται πολύ μετά από εμάς…

(Για σκεφτείτε να υπάρχει κάποιος, μερικοί λένε εκεί ψηλά, που να βλέπει την τραγωδία μας…)

Συνεχίζουμε την πορεία κοιτώντας μπροστά. Εις μνήμη των συναγωνιστών και φίλων που προηγήθηκαν από το δικό μας ραντεβού με τον Θάνατο…

Τον Θάνατο δεν μπορούμε να νικήσουμε, η νίκη μας είναι η διαδρομή που κάνουμε και ο χώρος που με την θετική μας δράση αναδημιουργούμε. Ο πόνος, το αίμα και τα δάκρυα που μετατρέπουμε σε τέχνη, σε αγάπη και επιθυμία για περισσότερη ζωή. Νίκη μας είναι το ανυπότακτο, απέναντι στον Θάνατο, φρόνημα!