Ο νοητός ήλιος

Επί τη ευκαιρία των εορτών έστειλα στους γνωστούς μου ένα e-mail με την παρακάτω ευχή:

Χρόνια Πολλά!!

Καλά Χριστούγεννα και ευτυχές το νέο έτος!

Είθε ο νοητός ήλιος να μας φωτίζει και οι εκλάμψεις του να μας τροφοδοτούν με αρμονία, δημιουργικότητα και αγάπη!

Αρκετοί από τους παραλήπτες εξέφρασαν την απορία, ποιος είναι αυτός ο ήλιος που εύχομαι να μας φωτίζει. Μερικοί ήταν ευγενικοί κάποιοι όμως με αποπήραν που τόλμησα να οικειοποιηθώ τον ήλιό τους. Ξέρετε, οι μονοθεϊστές συχνά θεωρούν ότι έχουν τα πνευματικά δικαιώματα της λέξης Θεός και οτιδήποτε παραπέμπει σε αυτήν.
Ανεξάρτητα από όλα αυτά μου φαίνεται καλό να πω τι εννοώ, γιατί και πάλι καθώς με έκαναν να σκεφτώ διαπίστωσα ότι πίσω από αυτήν την ευχή κρύβονται αρκετά ενδιαφέροντα νοήματα. Κατ’ αρχάς ήλιος είναι …ο ήλιος που μας φωτίζει, μας ζεσταίνει, μας ζωοποιεί, μας κάνει να χαιρόμαστε την ζωή μας. Φυσικά εδώ χρησιμοποιώ την λέξη μεταφορικά, αλλά πάλι με την ίδια έννοια. Ο ήλιος για τον οποίο μιλώ είναι κάθε τι που μας φωτίζει, μας ζεσταίνει, μας ζωοποιεί, κάθε τι που αγαπάμε, που θέλουμε, που επιθυμούμε, κάθε τι που μας κάνει να χαιρόμαστε την ζωή μας. Η ευχή λοιπόν έχει το νόημα τέτοιοι «ήλιοι» να υπάρχουν στην ζωή μας και να μας την κάνουν αρμονική, δημιουργική, γεμάτη αγάπη. Εύχομαι δηλαδή να υπάρχουν στην ζωή μας όλα τα απαραίτητα στοιχεία που συγκροτούν τον ήλιο ο οποίος είναι τόσο αναγκαίος για όλους μας.
Ο σκληρός πυρήνας του μονοθεϊσμού θεωρεί ότι μόνο ένας τέτοιος ήλιος υπάρχει, ο δικός τους θεός και κάθε άλλο από αυτά που εγώ εύχομαι τα θεωρεί ανταγωνιστικά προς τον δικό τους ήλιο και γι’ αυτό καταλήγουν να μισούν την πραγματική ζωή… Οι πιο προοδευτικοί μονοθεϊστές πασχίζουν να δώσουν ένα νόημα σε αυτούς, τους δικούς μου, ήλιους αλλά ποτέ δεν μπορούν να τους δεχθούν ως αυτόνομους, τους φαντάζονται κάπως σαν την …σελήνη, ότι αντανακλούν τρόπον τινά το φως του δικού τους ήλιου. Μου λεν λοιπόν, αφού εσύ δεν πιστεύεις στον δικό μας ήλιο, τι στο καλό εύχεσαι; Ας βρουν οι ίδιοι την απάντηση.
Εγώ για άλλο πράγμα θέλω να μιλήσω. Σκέφτηκα λοιπόν ότι ο …αυθεντικός ήλιος, ανατέλλει καθημερινά …βρέξει χιονίσει. Ότι και να κάνουμε εμείς αυτός είναι εκεί και μας χαμογελά! Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τους νοητούς, ή περιληπτικά με τον νοητό ήλιο! Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι αύριο το πρωΐ θα είναι εκεί και θα μου χαμογελά! Ο νοητός ήλιος εξαρτάται από εμένα. Αν δεν τον φροντίσω αυτός θα αρνηθεί να ανατείλει! Ή αν ανατείλει μπορεί να είναι σκεπασμένος από σύννεφα και να μην τον βλέπω! Απ’ ότι αντιλαμβάνομαι πολύ λίγοι άνθρωποι γνωρίζουν αυτήν την σκληρή πραγματικότητα. Οι περισσότεροι πέφτουν να κοιμηθούν πιστεύοντας ότι αυτοδικαίως και αυτονοήτως το πρωΐ θα τους φωτίσει ο νοητός ήλιος, ότι σχεδόν έχει υποχρέωση να το κάνει. Και όταν συχνά πυκνά αυτός αρνείται να είναι εκεί, τα βάζουν μαζί του ή με όποιον άλλον, παρεκτός την δική τους αμέλεια!
Θα σας πω και ένα μυστικό! Δεν είναι μόνο που δείχνω περισσή φροντίδα ώστε κάθε πρωΐ να ανατέλλει ο ήλιος μου, αλλά φροντίζω τον πλανήτη μου να τον φωτίζουν πολλοί ήλιοι, έτσι ώστε όταν δύει ο ένας να ανατέλλει ο άλλος και αν κάποιος δυστροπήσει και μείνει στο σκοτάδι, να υπάρχει πάντα ένας …αναπληρωματικός! Έτσι στον πλανήτη μου να υπάρχει πάντα φως!
Αυτό λοιπόν σας εύχομαι για την νέα χρονιά: Πάντα στο φως. Υπάρχουν τόσοι τρόποι, δεν μπορεί κάποιον θα βρείτε και εσείς!
Καλή Χρονιά!

Περί υγιεινής ...διατροφής

Ο Χριστός οικτίρει τους θεολόγους και εκκλησιαστικούς της εποχής του γιατί ούτε οι ίδιοι βρίσκουν τον δρόμο τους ούτε όμως και αφήνουν τους άλλους να τον βρουν, προφανώς διδάσκοντας ψευδείς διδασκαλίες. Αυτή η εικόνα μου ήρθε στον νου καθώς εντρυφώ στην εικόνα …του πτώματος! Του πτώματος της εκκλησίας. Η αλήθεια είναι ότι κάπως το ψυχανεμιζόμουν από καιρό, αλλά σταδιακά το ξεκαθαρίζω περισσότερο. Η προσπάθεια των θεολόγων και των εκκλησιαστικών να αποδείξουν ότι η εκκλησία είναι ζωντανή, δεν καταστρέφει μόνο τους ίδιους, αλλά στερεί και από τους άλλους την δυνατότητα να τραφούν από αυτήν.

Ας αφήσουμε κατά μέρος την εικόνα του πτώματος γιατί συνειρμικά μας πάει σε αηδιαστικά πράγματα και αυτά για τα οποία μιλάω δεν είναι υποχρεωτικά αηδιαστικά και ας επικεντρωθούμε σε μια άποψη, την άποψη ότι ο Χριστός είναι Θεός που έγινε άνθρωπος για να σώσει …τους ανθρώπους. Είναι εξόφθαλμο ότι ο Χριστός δεν είναι Θεός και δεν έσωσε κανένα, εν τούτοις αρκετοί αξιόλογοι άνθρωποι αναλώνονται στο να αποδείξουν ότι, …τα φαινόμενα απατούν. Προφανώς έχουν τους λόγους τους που το κάνουν και είναι σεβαστοί. Προφανώς επίσης όσοι δεν έχουν τους ίδιους λόγους, δεν πείθονται με …τις αποδείξεις τους. Μέχρι εδώ καλά.

Το ερώτημα που θέτω είναι, άραγε, ο Χριστός που δεν είναι Θεός και η χριστιανική θρησκεία, που δεν είναι αληθινή, είναι άχρηστα πράγματα που καλόν είναι να τα αγνοούμε; Ή μήπως μπορούν να αποτελέσουν πηγές εσωτερικής τροφοδοσίας. Λοιπόν η άποψή μου είναι ότι όταν ο Χριστός νοηθεί ως αυτός που είναι, ένας άνθρωπος αλλά διδάσκαλος και η διδασκαλία του νοηθεί ως μια λίαν επιτυχής ανθρώπινη διδασκαλία, μπορεί να αποβεί όντως μια θετική παρουσία στην ζωή του σύγχρονου, αλλά προβληματισμένου περί τα υπαρξιακά θέματα, ανθρώπου. Όταν όμως νοηθεί όπως τον “πουλάει” η εκκλησία και οι θεολόγοι της, οδηγεί τον άνθρωπος στον μαρασμό, στο ναυάγιο, βέβαια σε ένα βάθος χρόνου. Όπως ακριβώς συμβαίνει με όλα τα ψέματα, είτε μιλάμε για ναρκωτικά είτε αναβολικά που προς στιγμή ανακουφίζουν τον άνθρωπο, σε βάθος χρόνου όμως τον καταστρέφουν.

Ο Χριστός είναι ένας δρόμος, όχι ο μοναδικός ούτε ο καλύτερος για όλους, αλλά εν πάση περιπτώσει για όσους έχουν μεγαλώσει σε περιβάλλοντα που έχουν επηρεασθεί από την διδασκαλία του. Και ο δρόμος αυτός έχει πάρα πολλές παραλλαγές, ο καθένας μπορεί να βρει μία κατάλληλη γι’ αυτόν. Υπάρχουν πολλές τεχνικές ανακάλυψης τέτοιων δρόμων, αλλά όλες υπακούουν σε μια πραγματικότητα, ότι οι άνθρωποι είναι …άνθρωποι. Κάθε τι το οποίο έχει αντέξει κάπως στην δοκιμασία του χρόνου, και όλες οι μεγάλες θρησκείες περνούν από αυτό το κριτήριο, αντιστοιχεί σε κάποια ανθρωπολογική πραγματικότητα.

Ε λοιπόν, στον σημερινό κόσμο που ελάχιστα μας αφήνει να αναρωτηθούμε για τον εαυτό μας, η σχετική μας απορία είναι μέγιστη και η γνώση της παράδοσής μας είναι ένας τρόπος για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και σε θεωρητικό αλλά κυρίως σε πρακτικό επίπεδο. Αρκεί να μην μπλέξουμε στις “αλήθειες” των παπάδων και των θεολόγων. Που βέβαια κάνουν ότι τους περνάει από το χέρι, θεμιτό και αθέμιτο για να μην τους ξεφύγουμε. Όμως πια είναι …ξεδοντιασμένοι!

Να ένας τρόπος να τους ξεφύγουμε: Να μάθουμε να …πιστεύουμε στον ανύπαρκτο Θεό!

Το χάραγμα

Μπορεί κανείς να επιζήσει των πλέον απίθανων καταστάσεων και να …πεθάνει έχοντας σκοντάψει και πέσει μέσα στο μπάνιο του! Αυτή είναι η μοίρα του ανθρώπινου είδους, απίστευτα ανθεκτικό και απίστευτα ευάλωτο. Έτσι λοιπόν και εγώ, καθότι ανήκω στο ανθρώπινο είδος, απέκτησα ένα …χάραγμα στο μέτωπο στην τελευταία πράξη μιας διαδρομής κατά την οποία είχα άφθονες ευκαιρίες από το να σκοτωθώ μέχρι να τραυματισθώ λίγο ή πολύ σοβαρά.

Τελευταία πράξη ενός ταξιδιού, να πάρεις τα πράγματά σου από το πορτμπαγκάζ του ταξί που σε έφερε σπίτι σου. Τότε το άτιμο το καπό, αντί να μείνει ψηλά στην θέση του, έχοντας ελαττωματικό ελατήριο, εκτελεί ταλάντωση σαν εκκρεμές και σου κουτουλά το κεφάλι που έσκυψε για να πάρει τα πράγματα. Και ξαφνικά βλέπεις τον ουρανό με τ’ άστρα! Το πρόσωπο γεμίζει με αίματα και ο ταξιτζής έντρομος και φιλότιμος, καθότι αλλοδαπός, προσπαθεί να σε βοηθήσει.

Η βοήθεια έπιασε τόπο και σε λίγο στον καθρέπτη του σπιτιού μου βλέπω ότι έχω αποκτήσει ένα χάραγμα στο μέτωπο. Το μυαλό δουλεύει, πρέπει να κάνω αντιτετανικό και ενδεχομένως να μου ράψουν την πληγή. Από αδιαφορία για κτυπήματα έχω αποκτήσει αρκετά σημάδια, ας μην προσθέσω ακόμα ένα στο μέτωπο! In.gr, εφημερεύοντα, Ερυθρός, τηλέφωνο μου λένε που περίπου πέφτει, δεν είχα ξαναπάει, καβαλάω το αυτοκίνητο και τρέχω, λίγο κτυπημένος, λίγο ζαλισμένος και αγχωμένος, ξύπνησαν τα ραλλιστικά μου γονίδια που έχω καταφέρει τα τελευταία χρόνια να αποκοιμίσω και σκέπτομαι. Είναι πιο πιθανό να πάθω κάτι πηγαίνοντας τώρα στο νοσοκομείο παρά από το κτύπημα στο κεφάλι.

Ο φύλακας του νοσοκομείου μου λέει, πάρκαρε λίγο πιο καλά το αυτοκίνητο, μην νομίζεις, όπως όντως νόμιζα, ότι θα ξεμπερδέψεις εύκολα… Δεν έχω ξαναβρεθεί σε τέτοια περίσταση, την χαοτική κατάσταση ενός νοσοκομείου που εφημερεύει, στα εξωτερικά ιατρεία ενός μεγάλου αθηναϊκού νοσοκομείου. Για μια ακόμα φορά σκέπτομαι, το χειρότερο από όλα είναι ότι δεν υπάρχει καμιά ενημέρωση σχετικά με την διαδικασία. Αποδέχομαι την μοίρα μου και …ρωτώντας πάς στην Πόλη! Αφού έκανα τα προκαταρτικά βρέθηκα στο χειρουργικό ανάμεσα σε άλλους, πραγματικά τραυματίες.

Ώχ λέω, θα φάω τουλάχιστον ένα δίωρο εδώ και κάθομαι περιμένοντας να δω την τύχη μου. Που εντέλει δεν είναι και τόσο κακή γιατί μια νεαρή γιατρός με συμπάθησε και με παίρνει κατά μέρος και περιποιήθηκε το χάραγμα αποκρούοντας την γκρίνια των νοσοκόμων γιατί προηγούνταν δύο βαριά τραυματίες. Τους απαντάει, νάναι καλά η γυναίκα, τρία λεπτά θα κάνω, μια άλλη νοσοκόμα μου έκανε τον αντιτετανικό τόσο καλλιτεχνικά που έχω αμφιβολία αν πράγματι με …τσίμπισε! Έτσι πριν στεγνώσουν τα δάκρυα από το μοιρολόι για τις ώρες που θα περίμενα στο χειρουργείο, βρέθηκα στο αμάξι να επιστρέφω με το πάσο μου σπίτι. Όλη η ιστορία στοίχησε μια ώρα και ένα τέταρτο.

Κατά την ανεξέλεγκτη περιφορά μου στο χάος του νοσοκομείου, υπάρχει και αυτή η απίθανη γραφειοκρατία, πήγαινε να πάρεις μια σφραγίδα από εδώ και μια άλλη από εκεί, άκουσα ευκρινώς κάποιον να λέει με ένταση: “δεν δίνει σημασία, ρε!” Ήταν κάποιος, νομίζω εύσωμος, ασθενής που προφανώς παραπονιόταν για την αδιαφορία κάποιου γιατρού. Αυτά τα λόγια με πλήγωσαν. (δεν είχα ακόμα πάει στο χειρουργικό για να περιποιηθούν το τραύμα). Πόσο εγωπαθείς είμαστε εμείς οι Έλληνες, πόσο δεν μπορούμε να δεχθούμε την πραγματικότητά μας… Όπως πάντα οι σκέψεις πέρασαν από τον νου μου αστραπιαία.

Μέσα σε αυτό το πανδαιμόνιο κανένας γιατρός ή νοσοκόμα δεν μπορεί να κάθεται ή να τεμπελιάζει. Αλλά είναι εντελώς άδικο να απαιτεί κανείς από αυτούς να ταυτίζονται, να συμπάσχουν με τον κάθε ασθενή. Κάτι τέτοιο ελάχιστοι έχουν την ψυχική αντοχή να το υποστούν. Οι περισσότεροι είναι υποχρεωμένοι να αποστασιοποιηθούν κάπως από τις καταστάσεις που αντιμετωπίζουν, να φέρονται κάπως ψυχρά, γιατί είναι όρος επιβίωσης γι’ αυτούς. Δεν αντιλέγω ότι αν το σύστημα ήταν πιο οργανωμένο θα έδινε περισσότερα περιθώρια και το νοσηλευτικό προσωπικό να εργάζεται με λιγότερη πίεση, αλλά είμαστε στο ελληνικό ΕΣΥ!

Ο έλληνας είναι εθισμένος στην ιδέα ότι είναι μοναδικός και αυτό βγαίνει στις δύσκολες καταστάσεις. Όταν τα βρίσκει σκούρα θεωρεί αυτονοήτως ότι όλοι πρέπει να τα παρατήσουν όλα και να ασχοληθούν με αυτόν. Δεν μπορεί να διανοηθεί ότι υπάρχουν και άλλοι ασθενείς, ότι οι γιατροί, το σύστημα, το κράτος δεν υπάρχουν μόνο για τον ίδιο, ότι δεν αποτελεί το κέντρο του κόσμου…

Πόση γκρίνια, πόσος αρνητισμός βγαίνει από ανθρώπους μιας κοινωνίας της οποίας η κουλτούρα έχει ως δεδομένο ότι …το σύμπαν φτιάχτηκε για χάρη μας!

Πόσο δύσκολο είναι να αποδεχθούμε το ότι είμαστε ένα ακόμα άτομο του ανθρώπινου είδους, να αποδεχθούμε την ανθρώπινη ζωή, συστατικό στοιχείο της οποίας είναι ο πόνος, η θλίψη, η ασθένεια, η …ατυχία!

Περί ορίων ο λόγος

Βρέθηκα για λίγες μέρες στην Άνδρο, αυτό που λένε για διακοπές. Μια από αυτές πήγα για κολύμπι στην παραλία του Πισολιμνιώνα. Εκείνη την ημέρα είχε ανέμους οκτώ μποφώρ και η παραλία αυτή βρίσκεται προς βορά, κοντά στον γνωστό και τρομερό Κάβο Ντόρο. Πρόκειται για ένα κολπίσκο ο οποίος είναι σχετικά φυλαγμένος από τους βόρειους ανέμους και λίγο πιο πάνω υπάρχει μια μικρή χερσόνησος που τον προστατεύει κάπως από τα μεγάλα κύματα του πελάγους.

Ναι, αλλά εγώ έχω ψώνιο με την θάλασσα και κολυμπάω μεγάλες (σχετικά) αποστάσεις. Για το τωρινό επίπεδο φυσικής κατάστασης μια απόσταση συνολικά 3000 μέτρων είναι μια λογική απόσταση, οπότε κανένας κολπίσκος δεν με χωράει! Οκτώ μποφόρ στο Αιγαίο σημαίνει κοσμοχαλασιά. Όσο κολυμπούσα μέσα στον κόλπο η κοσμοχαλασιά κυκλοφορούσε πάνω από το κεφάλι μου και κατά διαστήματα μου χτυπούσε με δύναμη. Ο αέρας έπαιρνε νερό το σήκωνε ψηλά και το έριχνε πάλι κάτω, σαν να με κτυπούσε δυνατή καταιγίδα.

Όταν όμως βγήκα από τον κόλπο η κοσμοχαλασιά με κατάπιε. Παλιός θαλασσομάχος δεν χαμπάριζα. Κολύμπησα με όλη μου την δύναμη, όχι τόσο την σωματική, σε αυτήν έκανα οικονομία, αλλά την ψυχική. Τα κύματα, ο αέρας, οι στροβιλισμοί του νερού στους βράχους, ο άγριος βυθός που εξαφανιζόταν στο σκοτάδι και εγώ να κολυμπώ διαρκώς αναζητώντας το πιθανό μοιραίο λάθος μου…

Νάναι καλά το Google Earth, και έτσι ξέρω με ακρίβεια τις αποστάσεις που διανύω, αλλά και που βρίσκονται οι επόμενες παραλίες, δεν πάω στα τυφλά. Κολύμπησα λοιπόν μέχρι την επόμενη παραλία και αφού ξεκουράστηκα λίγο επέστρεψα καλύπτοντας μόνο 2400 μέτρα, έκανα οικονομία just in case…

Δεν θα έγραφα τίποτα από αυτά αν δεν πήγαινα ξανά στην ίδια παραλία δύο μέρες μετά, με αέρα έξη μποφόρ. Όλα ήταν ήρεμα και καλά, ξανακολύμπησα την ίδια διαδρομή, άνετα, χαλαρά, επισκέφτηκα το παρακείμενο ιχθυοτροφείο και είδα για πρώτη φορά πως είναι οι κλωβοί που τρέφουν τα ψάρια. Παρεμπιπτόντως με προβλημάτισε έντονα η θέα των τσιπούρων που τρέχαν σαν παλαβές γύρω γύρω μέσα στους κλωβούς. Μήπως άραγε ένα μέρος από το στρες που έχουν μεταφέρεται και σε μας που τις τρώμε; και με τις κότες, τα μοσχάρια ή τα χοιρινά κάτι ανάλογο δεν συμβαίνει; Εν πάση περιπτώσει αφού πήγα στην πιο πέρα παραλία, δεν κόττησα να βγω ευθέως στο πέλαγος, γύρισα πίσω.

Όταν βγήκα έξω, κοίταξα και απόλαυσα την ομορφιά και …άρχισα να σκέπτομαι… Στην πραγματικότητα αυτές οι σκέψεις κρατούν ελάχιστα, θέλει χρόνο να τις κατανοήσω και να τις βάλω σε τάξη. Σκέφτηκα λοιπόν, τι είναι αυτό που με έκανε δυό μέρες πριν να κολυμπήσω με εκείνες τις δραματικές συνθήκες, συνθήκες που μου προξενούσαν έντονο φόβο και άγχος, τι είναι αυτό, που και τόσες άλλες φορές, με κάνει να αψηφώ τον φόβο που αισθάνομαι και να κάνω πράγματα που συνήθως κάνουν τους άλλους να με κοιτούν με απορία.

Και σκέφτηκα ότι είναι η αγάπη των ορίων και της υπέρβασής τους, αυτή που με κάνει να μην σταματώ, κάτι που συμβαίνει με αρκετούς ανθρώπους. Και σκέφτηκα ακόμα, το μυστικό είναι να ξέρεις ότι έχεις όρια, να ξέρεις τα όριά σου, τότε μπορείς να τα υπερβαίνεις με ασφάλεια. Όταν αισθάνεσαι τον εαυτό σου, όταν έχεις καλή σχέση μαζί του, ξέρεις τα όριά του, και ρισκάρεις λίγο παραπάνω και έτσι διαρκώς τα διευρύνεις, διαρκώς προχωράς. Ο φόβος που αισθάνομαι μέσα στην θάλασσα, ή όταν κατεβαίνω το Υμηττό με το ποδήλατο τρέχοντας με 70 Km/h είναι που με κάνει να μην φοβάμαι…

Δεν είναι απλό πράγμα να ξέρεις τα όριά σου. Πρέπει να είσαι σε θέση να ακούς το σώμα και την ψυχή σου, να ξέρεις πότε πρέπει να πεις όχι στις επιθυμίες σου και στους άλλους και να μην ντραπείς να το κάνεις. Να μην διστάζεις να παραδεχθείς τα λάθη σου και να κάνεις τις διορθωτικές κινήσεις που επιβάλουν, να μην εξαρτάσαι από τα όρια και τις δυνατότητες των άλλων. Οι περισσότεροι δεν τα καταφέρνουν και στρέφονται σε άλλους για να τους …ορίσουν. Όταν ζεις στο όριο χαίρεσαι πράγματα που είναι ακατανόητα για τους άλλους. Ζεις την ζωή σου, όποια σου έχει τύχει.

Αυτοί οι οποίοι χρειάζονται άλλους για να τους ορίσουν, δεν ζουν την ζωή τους, αλλά την βλέπουν να περνά από μπροστά τους.

Μερικοί από αυτούς προσπαθούν να την νοηματοδοτήσουν πετώντας πέτρες, ή κατά περίπτωση λάσπη, σε αυτούς που ζουν!

Μπορείτε να φαντασθείτε κάτι πιο τρομακτικό για τις κοινωνίες που εμπνέονται από τον κοινοτισμό, δηλαδή τον ετεροκαθορισμό, από τους ανθρώπους που αγαπούν να ζουν στο όριο;

Ελπίζω να ξαναπάω στην Άνδρο!

Η ζωή και η σωτηρία της

Η τελευταία φράση της προηγούμενης ανάρτησης είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και έτσι φυσιολογικά πρέπει να πω κάτι περισσότερο.

«Γιατί “σωτηρία” ίσον άρνηση της ζωής.»

Τι είναι η ζωή, και γιατί η σωτηρία της την καταστρέφει; Μερικά ερωτήματα για τα οποία κανείς, και εγώ ανάμεσα στους άλλους, μπορεί να μιλά ατέλειωτα. Όποιος διαβάζει λίγο προσεκτικά αυτό το μπλογκ καταλαβαίνει ότι δεν κάνω μεγάλες αναλύσεις, αλλά θέτω ερωτήματα και λέω απόψεις που έχουν σαν πρόθεση να κάνουν τον αναγνώστη να σκεφτεί. Να κατανοήσει ότι διάφορα αυτονόητα δεν είναι καθόλου αυτονόητα και να αναζητήσει ο ίδιος απαντήσεις. Στα σεμινάρια που έκανα τους δύο χειμώνες που πέρασαν έδωσα στους παρόντες και συγκεκριμένα εργαλεία για να οικοδομήσουν τις δικές τους απαντήσεις. Απαντήσεις που μπορούν να κινούνται σε διαμετρικά αντίθετες κατευθύνσεις. Εν καιρώ θα παρουσιάσω αναλυτικά και συστηματικά όλα αυτά. Να συμπληρώσω λέγοντας ότι μπορώ να είμαι βέβαιος ότι κάτι είναι λάθος, χωρίς να ξέρω με βεβαιότητα το τι είναι σωστό. Γιατί είναι πολύ πιο εύκολος ο έλεγχος του λάθους από την φανέρωση του σωστού.

Τι σημαίνει λοιπόν “να ζω την ζωή μου”; Πρωταρχικά σημαίνει ότι αποδέχομαι την ζωή μου, αυτό που κάνω μου αρέσει, το θέλω, το αγαπώ. Αναζητώ την ψυχική και συναισθηματική πληρότητα μέσα στην ζωή μου, μέσα σε αυτό που με περιβάλει. Μα βέβαια η ζωή μου είναι γεμάτη από πράγματα που δεν τα θέλω, δεν μου αρέσουν, δεν τα αγαπώ. Δεν πιέζω τον εαυτό μου να φανεί ότι του αρέσουν ή τα θέλει ή τα αγαπά. Όχι, δεν αγαπώ τους εχθρούς μου! Αναγνωρίζω τα σκοτεινά στοιχεία της ζωής μου και κάνω ότι μπορώ για να τα περιορίσω. Δεν μένω όμως μόνο σε αυτό. Φροντίζω να πλουτίσω την ζωή μου με πράγματα άλλα, που μου αρέσουν, που τα θέλω, που τα αγαπώ. Την προσοχή μου την δίνω σε αυτά, και η ζωή η ίδια μου δίνει πολλά τέτοια στοιχεία.

Αναλαμβάνω την ευθύνη όχι την υπευθυνότητα, για τα αρνητικά και στρέφομαι στα θετικά, τα καλλιεργώ, τα αναπτύσσω, φροντίζω αυτά να δίνουν τον τόνο στην ζωή μου και περιορίζω στο ελάχιστο δυνατόν την επίδραση των αρνητικών. Όλα στηρίζονται στην αποδοχή, σε όλο της το βάθος, της πραγματικότητάς μου, της θετικής και της αρνητικής και την ολόθυμη συνεργασία μου με αυτήν. Δεν είναι τόσο απλό αυτό…

Τι είναι η σωτηρία; Η αντίληψη ότι πρέπει να αλλάξει ριζικά η ζωή μου. Ότι πρέπει να βρω την μαγική συνταγή που θα κάνει τα πράγματα διαφορετικά, και τότε θα εξαφανισθούν τα αρνητικά και μείνουν μόνο τα θετικά. Η σωτηρία είχε, έχει και θα έχει δύο όψεις, την θρησκευτική και την πολιτική. Η ανθρωπότητα έχει πιστέψει κατά καιρούς και τις δύο και έχει κάνει σοβαρές επενδύσεις προσδοκώντας αυτές τις σωτηρίες. Το αποτέλεσμα είναι εντελώς απογοητευτικό, αλλά δεν είναι εύκολο κανείς να παραιτηθεί από τις προσδοκίες του. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις οι δύο διανοούμενοι που ανέφερα και στάθηκαν αφορμή για αυτές τις σκέψεις. Καταλαβαίνουν τα αδιέξοδα της πολιτικής και της θρησκείας, αλλά δεν μπορούν να παραιτηθούν από την προσδοκία μια νέας σωτηρίας. Θεωρούν ότι επειδή δίνουν νέα ονόματα λένε κάτι νέο. Δικαίωμά τους.

Το πρόβλημα κατά την γνώμη μου είναι η ελλιπής αφομοίωση των γνώσεων που μας προσφέρει η επιστήμη. Ο κόσμος, η ζωή, ο άνθρωπος και οι κοινωνίες είναι εξαιρετικά πολύπλοκα και χαοτικά συστήματα και δεν είναι δυνατόν να βρεθούν λύσεις συμπαγείς και γενικής ισχύος. Δεν υπάρχει σωτηρία, δεν υπήρξε ποτέ σωτηρία, αλλά διαρκής αγώνας για βελτίωση της υπάρχουσας κατάστασης. Αυτός ο αγώνας είναι σκληρός, δύσκολος και απαιτεί ενήλικα άτομα. Στις μη δυτικές κοινωνίες οι ανήλικοι περισσεύουν γι’ αυτό και κοινωνίες αυτές είναι κοινωνίες που προσδοκούν την σωτηρία και αναμένουν σωτήρες. Το να είναι κανείς ενήλικος ή ανήλικος δεν έχει σχέση με την ηλικία, την μόρφωση και την κοινωνική θέση…

Πάνω από όλα είναι θέμα κουλτούρας και ο νοών νοείτο!