Αχ αυτή η ιστορία!

Πέρασα πέντε υπέροχες μέρες στην Βαρκελώνη!

Δεν είχα ξαναταξιδέψει στην ιβηρική και δεκαετίες είχα απορία. Μα πως είναι δυνατόν να είναι η Ελλάδα στο ίδιο επίπεδο με την Ισπανία και σε ανώτερο από την Πορτογαλία, μιλώντας για μακροοικονομικά μεγέθη. Πήγα είδα …και έμαθα. Η Ελλάδα είναι πολύ κατώτερη από, τουλάχιστον, την Ισπανία και για να είμαι πιο ακριβής, η Αθήνα είναι πολύ κατώτερη από την Βαρκελώνη…

Η απορία μου οφειλόταν στο γεγονός ότι ξέρω, που λέει ο λόγος, ιστορία και γνωρίζω το παρελθόν των χωρών της ιβηρικής και το γεγονός ότι εισέρρευσε στις χώρες αυτές τεράστιος πλούτος, αλλά και δεν υπέστησαν τις καταστροφές των παγκοσμίων πολέμων. Και από μικρός αναρωτιόμουν, μα πως γίνεται να έχουν αυτές τον ίδιο βαθμό ανάπτυξης με εμάς.

Τελικά δεν έχουν. Μπορεί στα νούμερα να είμαστε καλύτεροι …μάγειρες από αυτούς και στα οικονομικά μεγέθη να είμαστε κοντά, αλλά είμαστε αιώνες πίσω στον πολιτισμό και την κουλτούρα. Δεν είναι μόνο τα κτίρια και τα μουσεία και οι μεγάλοι καλλιτέχνες. Είναι στον τρόπο που λειτουργεί η κοινωνία. Και θα μου πείτε, τα μουσεία τα είδα, την κοινωνία που την κατάλαβα; Απλά, από τον τρόπο που οδηγούν οι άνθρωποι τα αυτοκίνητά τους και βέβαια από τον τρόπο που (δεν) τα σταθμεύουν…

Αλλά και από τον εξαιρετικά δημιουργικό τρόπο που …σου τα παίρνουν! Είναι ο πρώτος τουριστικός προορισμός της Ευρώπης, και είχα από πάντα την απορία, γιατί άραγε, τώρα δεν την έχω και έχουν εξαιρετικά ευφάνταστο τρόπο να …αρμέγουν τον τουρίστα. Αλλά όχι κλέβοντάς τον, όπως στην (καλύτερη χώρα του κόσμου) πατρίδα μας, αλλά παρέχοντάς του εξαιρετικές υπηρεσίες. Σου τα παίρνουν, αλλά το ευχαριστιέσαι και λες θέλω να ξαναπάω!

Αχ αυτή η κατάρα της ιστορίας!

Όσες γενιές και να περάσουν, ποτέ δεν θα αποχτήσουμε της υποδομές που έχει η Ευρώπη. Και οι υποδομές είναι μέσα στην ψυχή, στην καρδιά και τον νου των ανθρώπων. Μου έμεινε στον νου ο πρόσφατος σχολιαστής σε αυτό το μπλογκ με το όνομα Σπύρος. Πως δηλαδή όλη την εξυπνάδα την βάζει στην προσπάθειά του να κάνει το άσπρο μαύρο… Όλοι έχουμε εξυπνάδα, όλοι οι λαοί είναι εξίσου άνθρωποι, η κουλτούρα όμως επηρεάζει καθοριστικά τον τρόπο που χρησιμοποιούμε αυτό το φυσικό αγαθό. Και η ορθόδοξη κουλτούρα σε εκπαιδεύει στο να δέχεσαι, με επίγνωση ή όχι, ότι ο Χριστός σου χάρισε, εσένα ειδικά, την αθανασία και άλλα σχετικά…

Σε τι διαφέρει η στάση του Σπύρου από τον πολιτικό κόσμο που έχει την υποχρέωση να διαχειριστεί την παρούσα οικονομική κρίση… Όλη η ευφυΐα του καταναλώνεται στην προσπάθεια να μην αντιμετωπίσει την αλήθεια, ότι δηλαδή εμείς ως πολίτες πληρωνόμαστε για πράγματα που δεν παράγουμε και επομένως έχουμε πράγματα που δεν μας ανήκουν και πρέπει να τα δώσουμε πίσω… Και ότι όλοι συμμετείχαμε σε αυτό το φαγοπότι.

Και αυτό δεν αλλάζει. Μας έχει καταδικάσει η ιστορία. Βέβαια η ιστορία είναι πολύ πιο σκληρή για άπειρους άλλους λαούς. Αυτό εμένα δεν με παρηγορεί. Ένα πράγμα σκέπτομαι, όπως μέσα στο ποτάμι που κυλά ορμητικά, πάντα υπάρχουν περιοχές γαλήνιες, λοιπόν μια τέτοια περιοχή δημιουργώ. Με πλήρη επίγνωση της κατάστασης.

Θα με πείτε εγωιστή, είμαι. Δεν ζω για να παρακολουθώ το πώς με χαρακτηρίζουν οι άλλοι.

Το χάραγμα

Μπορεί κανείς να επιζήσει των πλέον απίθανων καταστάσεων και να …πεθάνει έχοντας σκοντάψει και πέσει μέσα στο μπάνιο του! Αυτή είναι η μοίρα του ανθρώπινου είδους, απίστευτα ανθεκτικό και απίστευτα ευάλωτο. Έτσι λοιπόν και εγώ, καθότι ανήκω στο ανθρώπινο είδος, απέκτησα ένα …χάραγμα στο μέτωπο στην τελευταία πράξη μιας διαδρομής κατά την οποία είχα άφθονες ευκαιρίες από το να σκοτωθώ μέχρι να τραυματισθώ λίγο ή πολύ σοβαρά.

Τελευταία πράξη ενός ταξιδιού, να πάρεις τα πράγματά σου από το πορτμπαγκάζ του ταξί που σε έφερε σπίτι σου. Τότε το άτιμο το καπό, αντί να μείνει ψηλά στην θέση του, έχοντας ελαττωματικό ελατήριο, εκτελεί ταλάντωση σαν εκκρεμές και σου κουτουλά το κεφάλι που έσκυψε για να πάρει τα πράγματα. Και ξαφνικά βλέπεις τον ουρανό με τ’ άστρα! Το πρόσωπο γεμίζει με αίματα και ο ταξιτζής έντρομος και φιλότιμος, καθότι αλλοδαπός, προσπαθεί να σε βοηθήσει.

Η βοήθεια έπιασε τόπο και σε λίγο στον καθρέπτη του σπιτιού μου βλέπω ότι έχω αποκτήσει ένα χάραγμα στο μέτωπο. Το μυαλό δουλεύει, πρέπει να κάνω αντιτετανικό και ενδεχομένως να μου ράψουν την πληγή. Από αδιαφορία για κτυπήματα έχω αποκτήσει αρκετά σημάδια, ας μην προσθέσω ακόμα ένα στο μέτωπο! In.gr, εφημερεύοντα, Ερυθρός, τηλέφωνο μου λένε που περίπου πέφτει, δεν είχα ξαναπάει, καβαλάω το αυτοκίνητο και τρέχω, λίγο κτυπημένος, λίγο ζαλισμένος και αγχωμένος, ξύπνησαν τα ραλλιστικά μου γονίδια που έχω καταφέρει τα τελευταία χρόνια να αποκοιμίσω και σκέπτομαι. Είναι πιο πιθανό να πάθω κάτι πηγαίνοντας τώρα στο νοσοκομείο παρά από το κτύπημα στο κεφάλι.

Ο φύλακας του νοσοκομείου μου λέει, πάρκαρε λίγο πιο καλά το αυτοκίνητο, μην νομίζεις, όπως όντως νόμιζα, ότι θα ξεμπερδέψεις εύκολα… Δεν έχω ξαναβρεθεί σε τέτοια περίσταση, την χαοτική κατάσταση ενός νοσοκομείου που εφημερεύει, στα εξωτερικά ιατρεία ενός μεγάλου αθηναϊκού νοσοκομείου. Για μια ακόμα φορά σκέπτομαι, το χειρότερο από όλα είναι ότι δεν υπάρχει καμιά ενημέρωση σχετικά με την διαδικασία. Αποδέχομαι την μοίρα μου και …ρωτώντας πάς στην Πόλη! Αφού έκανα τα προκαταρτικά βρέθηκα στο χειρουργικό ανάμεσα σε άλλους, πραγματικά τραυματίες.

Ώχ λέω, θα φάω τουλάχιστον ένα δίωρο εδώ και κάθομαι περιμένοντας να δω την τύχη μου. Που εντέλει δεν είναι και τόσο κακή γιατί μια νεαρή γιατρός με συμπάθησε και με παίρνει κατά μέρος και περιποιήθηκε το χάραγμα αποκρούοντας την γκρίνια των νοσοκόμων γιατί προηγούνταν δύο βαριά τραυματίες. Τους απαντάει, νάναι καλά η γυναίκα, τρία λεπτά θα κάνω, μια άλλη νοσοκόμα μου έκανε τον αντιτετανικό τόσο καλλιτεχνικά που έχω αμφιβολία αν πράγματι με …τσίμπισε! Έτσι πριν στεγνώσουν τα δάκρυα από το μοιρολόι για τις ώρες που θα περίμενα στο χειρουργείο, βρέθηκα στο αμάξι να επιστρέφω με το πάσο μου σπίτι. Όλη η ιστορία στοίχησε μια ώρα και ένα τέταρτο.

Κατά την ανεξέλεγκτη περιφορά μου στο χάος του νοσοκομείου, υπάρχει και αυτή η απίθανη γραφειοκρατία, πήγαινε να πάρεις μια σφραγίδα από εδώ και μια άλλη από εκεί, άκουσα ευκρινώς κάποιον να λέει με ένταση: “δεν δίνει σημασία, ρε!” Ήταν κάποιος, νομίζω εύσωμος, ασθενής που προφανώς παραπονιόταν για την αδιαφορία κάποιου γιατρού. Αυτά τα λόγια με πλήγωσαν. (δεν είχα ακόμα πάει στο χειρουργικό για να περιποιηθούν το τραύμα). Πόσο εγωπαθείς είμαστε εμείς οι Έλληνες, πόσο δεν μπορούμε να δεχθούμε την πραγματικότητά μας… Όπως πάντα οι σκέψεις πέρασαν από τον νου μου αστραπιαία.

Μέσα σε αυτό το πανδαιμόνιο κανένας γιατρός ή νοσοκόμα δεν μπορεί να κάθεται ή να τεμπελιάζει. Αλλά είναι εντελώς άδικο να απαιτεί κανείς από αυτούς να ταυτίζονται, να συμπάσχουν με τον κάθε ασθενή. Κάτι τέτοιο ελάχιστοι έχουν την ψυχική αντοχή να το υποστούν. Οι περισσότεροι είναι υποχρεωμένοι να αποστασιοποιηθούν κάπως από τις καταστάσεις που αντιμετωπίζουν, να φέρονται κάπως ψυχρά, γιατί είναι όρος επιβίωσης γι’ αυτούς. Δεν αντιλέγω ότι αν το σύστημα ήταν πιο οργανωμένο θα έδινε περισσότερα περιθώρια και το νοσηλευτικό προσωπικό να εργάζεται με λιγότερη πίεση, αλλά είμαστε στο ελληνικό ΕΣΥ!

Ο έλληνας είναι εθισμένος στην ιδέα ότι είναι μοναδικός και αυτό βγαίνει στις δύσκολες καταστάσεις. Όταν τα βρίσκει σκούρα θεωρεί αυτονοήτως ότι όλοι πρέπει να τα παρατήσουν όλα και να ασχοληθούν με αυτόν. Δεν μπορεί να διανοηθεί ότι υπάρχουν και άλλοι ασθενείς, ότι οι γιατροί, το σύστημα, το κράτος δεν υπάρχουν μόνο για τον ίδιο, ότι δεν αποτελεί το κέντρο του κόσμου…

Πόση γκρίνια, πόσος αρνητισμός βγαίνει από ανθρώπους μιας κοινωνίας της οποίας η κουλτούρα έχει ως δεδομένο ότι …το σύμπαν φτιάχτηκε για χάρη μας!

Πόσο δύσκολο είναι να αποδεχθούμε το ότι είμαστε ένα ακόμα άτομο του ανθρώπινου είδους, να αποδεχθούμε την ανθρώπινη ζωή, συστατικό στοιχείο της οποίας είναι ο πόνος, η θλίψη, η ασθένεια, η …ατυχία!

Περί ορίων ο λόγος

Βρέθηκα για λίγες μέρες στην Άνδρο, αυτό που λένε για διακοπές. Μια από αυτές πήγα για κολύμπι στην παραλία του Πισολιμνιώνα. Εκείνη την ημέρα είχε ανέμους οκτώ μποφώρ και η παραλία αυτή βρίσκεται προς βορά, κοντά στον γνωστό και τρομερό Κάβο Ντόρο. Πρόκειται για ένα κολπίσκο ο οποίος είναι σχετικά φυλαγμένος από τους βόρειους ανέμους και λίγο πιο πάνω υπάρχει μια μικρή χερσόνησος που τον προστατεύει κάπως από τα μεγάλα κύματα του πελάγους.

Ναι, αλλά εγώ έχω ψώνιο με την θάλασσα και κολυμπάω μεγάλες (σχετικά) αποστάσεις. Για το τωρινό επίπεδο φυσικής κατάστασης μια απόσταση συνολικά 3000 μέτρων είναι μια λογική απόσταση, οπότε κανένας κολπίσκος δεν με χωράει! Οκτώ μποφόρ στο Αιγαίο σημαίνει κοσμοχαλασιά. Όσο κολυμπούσα μέσα στον κόλπο η κοσμοχαλασιά κυκλοφορούσε πάνω από το κεφάλι μου και κατά διαστήματα μου χτυπούσε με δύναμη. Ο αέρας έπαιρνε νερό το σήκωνε ψηλά και το έριχνε πάλι κάτω, σαν να με κτυπούσε δυνατή καταιγίδα.

Όταν όμως βγήκα από τον κόλπο η κοσμοχαλασιά με κατάπιε. Παλιός θαλασσομάχος δεν χαμπάριζα. Κολύμπησα με όλη μου την δύναμη, όχι τόσο την σωματική, σε αυτήν έκανα οικονομία, αλλά την ψυχική. Τα κύματα, ο αέρας, οι στροβιλισμοί του νερού στους βράχους, ο άγριος βυθός που εξαφανιζόταν στο σκοτάδι και εγώ να κολυμπώ διαρκώς αναζητώντας το πιθανό μοιραίο λάθος μου…

Νάναι καλά το Google Earth, και έτσι ξέρω με ακρίβεια τις αποστάσεις που διανύω, αλλά και που βρίσκονται οι επόμενες παραλίες, δεν πάω στα τυφλά. Κολύμπησα λοιπόν μέχρι την επόμενη παραλία και αφού ξεκουράστηκα λίγο επέστρεψα καλύπτοντας μόνο 2400 μέτρα, έκανα οικονομία just in case…

Δεν θα έγραφα τίποτα από αυτά αν δεν πήγαινα ξανά στην ίδια παραλία δύο μέρες μετά, με αέρα έξη μποφόρ. Όλα ήταν ήρεμα και καλά, ξανακολύμπησα την ίδια διαδρομή, άνετα, χαλαρά, επισκέφτηκα το παρακείμενο ιχθυοτροφείο και είδα για πρώτη φορά πως είναι οι κλωβοί που τρέφουν τα ψάρια. Παρεμπιπτόντως με προβλημάτισε έντονα η θέα των τσιπούρων που τρέχαν σαν παλαβές γύρω γύρω μέσα στους κλωβούς. Μήπως άραγε ένα μέρος από το στρες που έχουν μεταφέρεται και σε μας που τις τρώμε; και με τις κότες, τα μοσχάρια ή τα χοιρινά κάτι ανάλογο δεν συμβαίνει; Εν πάση περιπτώσει αφού πήγα στην πιο πέρα παραλία, δεν κόττησα να βγω ευθέως στο πέλαγος, γύρισα πίσω.

Όταν βγήκα έξω, κοίταξα και απόλαυσα την ομορφιά και …άρχισα να σκέπτομαι… Στην πραγματικότητα αυτές οι σκέψεις κρατούν ελάχιστα, θέλει χρόνο να τις κατανοήσω και να τις βάλω σε τάξη. Σκέφτηκα λοιπόν, τι είναι αυτό που με έκανε δυό μέρες πριν να κολυμπήσω με εκείνες τις δραματικές συνθήκες, συνθήκες που μου προξενούσαν έντονο φόβο και άγχος, τι είναι αυτό, που και τόσες άλλες φορές, με κάνει να αψηφώ τον φόβο που αισθάνομαι και να κάνω πράγματα που συνήθως κάνουν τους άλλους να με κοιτούν με απορία.

Και σκέφτηκα ότι είναι η αγάπη των ορίων και της υπέρβασής τους, αυτή που με κάνει να μην σταματώ, κάτι που συμβαίνει με αρκετούς ανθρώπους. Και σκέφτηκα ακόμα, το μυστικό είναι να ξέρεις ότι έχεις όρια, να ξέρεις τα όριά σου, τότε μπορείς να τα υπερβαίνεις με ασφάλεια. Όταν αισθάνεσαι τον εαυτό σου, όταν έχεις καλή σχέση μαζί του, ξέρεις τα όριά του, και ρισκάρεις λίγο παραπάνω και έτσι διαρκώς τα διευρύνεις, διαρκώς προχωράς. Ο φόβος που αισθάνομαι μέσα στην θάλασσα, ή όταν κατεβαίνω το Υμηττό με το ποδήλατο τρέχοντας με 70 Km/h είναι που με κάνει να μην φοβάμαι…

Δεν είναι απλό πράγμα να ξέρεις τα όριά σου. Πρέπει να είσαι σε θέση να ακούς το σώμα και την ψυχή σου, να ξέρεις πότε πρέπει να πεις όχι στις επιθυμίες σου και στους άλλους και να μην ντραπείς να το κάνεις. Να μην διστάζεις να παραδεχθείς τα λάθη σου και να κάνεις τις διορθωτικές κινήσεις που επιβάλουν, να μην εξαρτάσαι από τα όρια και τις δυνατότητες των άλλων. Οι περισσότεροι δεν τα καταφέρνουν και στρέφονται σε άλλους για να τους …ορίσουν. Όταν ζεις στο όριο χαίρεσαι πράγματα που είναι ακατανόητα για τους άλλους. Ζεις την ζωή σου, όποια σου έχει τύχει.

Αυτοί οι οποίοι χρειάζονται άλλους για να τους ορίσουν, δεν ζουν την ζωή τους, αλλά την βλέπουν να περνά από μπροστά τους.

Μερικοί από αυτούς προσπαθούν να την νοηματοδοτήσουν πετώντας πέτρες, ή κατά περίπτωση λάσπη, σε αυτούς που ζουν!

Μπορείτε να φαντασθείτε κάτι πιο τρομακτικό για τις κοινωνίες που εμπνέονται από τον κοινοτισμό, δηλαδή τον ετεροκαθορισμό, από τους ανθρώπους που αγαπούν να ζουν στο όριο;

Ελπίζω να ξαναπάω στην Άνδρο!