Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2009

Τα όμορφα δένδρα, όμορφα καίγονται

Είναι αυτό που λένε, θέλω να αγιάσω και δεν με αφήνουν! Τόσο καιρό θέλω να γράψω για κάποια θέματα, αλλά δεν μπορώ… Βλέπετε γράφω για αυτό που με πιέζει πιο πολύ και τελικά φαίνεται ότι είμαι πολύ …πιεσμένος!

Με χαρά περίμενα την πρώτη του Σεπτέμβρη για να ξαναπάω σχολείο. Μου έλλειψε από την πρώτη μέρα που …σταμάτησε, αλλά δυστυχία μου! Δεν πρόφτασα να ανηφορίσω για την Πεντέλη και είδα τα πρώτα καμένα! Ελάχιστα χιλιόμετρα από το σπίτι μου. Όχι ότι κινδύνευε ή κάτι άλλο σχετικά, αλλά δεν μπορεί μια φωτιά που ξεκίνησε στο Σέσι, να φτάνει μέχρις εκεί. Μετά είδα τα σπίτια στην παλιά Πεντέλη να τα έχει γλύψει η φωτιά και μετά τις συστάδες των τεράστιων πεύκων όλες καμένες και μετά όλα τα μικρά μου τα πευκάκια που καθημερινά τα κοιτούσα με περισσή στοργή, όλα, μα όλα καμένα και μετά, η πιο όμορφη διαδρομή μέσα στην Αττική έχει γίνει η πιο όμορφη καμένη διαδρομή, γιατί τα όμορφα δένδρα γίνονται καμένα όμορφα δένδρα! Τι να πω για τον Διόνυσο! Ευτυχώς το δάσος γύρω από το σχολείο έμεινε άθικτο και έτσι τουλάχιστον από εκεί λίγο καταλαβαίνεις το κακό που έχει συμβεί.

Μετά, ένας γνωστός μου κάτοικος της Πεντέλης μου περιγράφει την κατ’ εμέ αιτία του κακού, την απόλυτη ασυνεννοησία των διαφόρων υπηρεσιών και η παντελής έλλειψη οργάνωσης. Ξανάρθαν στον νου μου όλες οι μαύρες σκέψεις, σκέψεις που έχω κάνει με πολλές και ποικίλες αφορμές. Δεν είναι εύκολο να τις καταγράψω με ακρίβεια, αλλά θα μπορούσαν να είναι οι εξής: Καθόλου δεν ικανοποιούμαι λέγοντας ότι υπάρχει έλλειψη οργάνωσης ή συντονισμού. Το ερώτημα είναι γιατί συμβαίνει αυτό.

Η απάντηση είναι γιατί στην ελληνική κοινωνία επιβιώνουν φεουδαρχικές δομές. Με ένα άμεσο και κυριολεκτικό τρόπο στην Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά αυτή ζει στον κόσμο της και δεν έχει σχέση με το θέμα που συζητάμε. Στην υπόλοιπη κοινωνία το φεουδαρχικό σύστημα επιβιώνει με στολή παραλλαγής. Τι σημαίνει φεουδαρχικό σύστημα. Ότι υπάρχει μια διαδοχή υποταγής και εξάρτησης αρχόντων από ένα ανώτερο και σαν αντάλλαγμα ο υποτελής παίρνει υπό την εξουσία του ένα φέουδο, μια γεωγραφική περιοχή. Οι υποτελείς ενός άρχοντα είναι σύμμαχοι αλλά και ταυτόχρονα ανταγωνιστές, για την εύνοια και για την επέκταση του φέουδού τους… Το σύγχρονο κράτος εμφανίσθηκε όταν οι βασιλείς υπέταξαν τους φεουδάρχες και τα φέουδα και πλέον επήλθε η ενότητα.

Κάθε οργανωτική δομή στην Ελλάδα λειτουργεί ως φέουδο το οποίο εκχωρείται για εκμετάλλευση από κάποιον ανώτερο σε κάποιο κατώτερο με μόνο κριτήριο την εύνοια και το συμφέρον του ανώτερου. Το αν το φέουδο διοικείται ή όχι είναι εντελώς ήσσονος σημασίας σε σχέση με τον όρκο υποτέλειας που πρέπει να δώσει ο άρχων, δηλαδή διοικητής, διευθυντής, προϊστάμενος κλπ.

Δυο τέτοια φέουδα είναι η πυροσβεστική και τα δασαρχεία και η μεταξύ τους συνεργασία είναι απείρου κάλλους! Καλοκαίρι, ψηλά στον Υμηττό, εγώ με το ποδήλατο, με σταματά ένα Τσερόκε της πυροσβεστικής. Με ρωτάν: μήπως ξέρεις που πάει αυτός ο δρόμος; Δεν είμαστε σε ένα απομακρυσμένο δάσος της Πίνδου, λίγα χιλιόμετρα από το Σύνταγμα, και υπάρχουν λεπτομερέστατοι χάρτες του Υμηττού και όμως οι δασικοί δεν μπορούν να ενημερώσουν τους πυροσβέστες για τους δρόμους. Μπορείτε να φαντασθείτε τι λεπτομερή και αποτελεσματικά σχέδια έχουν καταστρώσει για την περίπτωση που υπάρξει πυρκαγιά… Δεν θέλω ούτε να το σκέπτομαι.

Η πυροσβεστική δεν στρατολογεί ούτε εκπαιδεύει και εξοπλίζει εθελοντές, γιατί αν υπάρχουν εθελοντές, εκπαιδευμένοι και εξοπλισμένοι, δεν χρειάζονται και τόσοι πυροσβέστες… Και πάει λέγοντας.

Και δεν είναι μόνο αυτό. Στο σύστημα της κοινωνίας μας ο ιππότης και ο ιερέας ταυτίζονται. Ο κάθε φεουδάρχης είναι αυτός που ξέρει, που είναι ο εκπρόσωπος του θεού…

Συνέπεια όλων αυτών είναι η ανομία. Μόνο ένας νόμος ισχύει, ο νόμος της υποτέλειας. Μπορείς να κάνεις ότι θέλεις, αρκεί να έχεις το κατάλληλο …βύσμα!

Κάποια άλλη φορά θα σας διηγηθώ τι συνέβαινε στο Βυζάντιο και τότε θα καταλάβετε για τις πολιτιστικές ρίζες των δεινών του παρόντος, γιατί πρέπει να γνωρίζουμε την ιστορία όχι για να δοξάζουμε εαυτούς, αλλά για να μαθαίνουμε και να γινόμαστε καλύτεροι.

Κυριακή 30 Αυγούστου 2009

Time out!

Είμαι υποχρεωμένος να κάνω μια διαδικαστικού τύπου παρέμβαση γιατί η συζήτηση που γίνεται μέσω αυτού του μπλόγκ παίρνει δρόμο που δεν τον θέλω, και προφανώς εδώ έχει σημασία το τι θέλω εγώ!

Για ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων ο χριστιανισμός στην εκδοχή του ως χριστιανική εκκλησία έχει κριθεί και καταδικαστεί. Όσον αφορά εμένα, τα πρακτικά της δίκης υπάρχουν στα τελευταία τρία βιβλία μου και η απόφαση της καταδίκης έχει εκδοθεί από την αφωνία των καθ’ ύλην αρμοδίων, οι οποίοι από το 2002 και εδώ ποιούν την νήσσαν, αφήνοντας γραφικούς απολογητές να κάνουν …κλεφτοπόλεμο.

Για μένα το θέμα της “δίκης” της εκκλησίας έχει κλείσει και αυτά που γράφω εδώ στοχεύουν στο μετά, στο πέραν της “δίκης”. Ωραία η εκκλησία χρεοκόπησε, τι σημαίνει αυτό, και μετά τι; Τι συνέπειες έχει αυτό για την ελληνική κοινωνία. Γύρω από τέτοια θέματα κινείται ο προβληματισμός που καταθέτω …ως προβληματισμό. Είναι εύλογο ότι η συζήτηση μπορεί να γίνεται μόνο ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουν με τον ένα ή άλλο τρόπο, λίγο ή πολύ αυτές τις αντιλήψεις ως κοινή βάση.

Ευλόγως υπάρχουν άνθρωποι που έχουν διαφορετικές αντιλήψεις. Γι’ αυτούς η “δίκη” δεν τελείωσε, ή η απόφαση είναι αθωωτική. Καλώς υπάρχουν. Προφανώς όμως δεν έχουν θέση στην συζήτηση η οποία με ενδιαφέρει. Προφανώς και πάλι αυτοί θα θέλουν να υπερασπιστούν την εκκλησία ή ότι άλλο. Ας το κάνουν, αλλά στον κατάλληλο χώρο. Ο χώρος του μπλογκ μου δεν διατίθεται για τον σκοπό αυτό.

Άφησα σχόλια τέτοιων ανθρώπων, μεταξύ των άλλων και για …ιδιοτελείς σκοπούς. Να φανεί το ήθος και το ύφος των ανθρώπων αυτών. Έως εδώ όμως! Θα γίνω πολύ απαιτητικός όσον αφορά σχόλια υπέρ ή κατά της εκκλησίας. Δεν είναι το θέμα μας αυτό. Όσον αφορά όμως κριτική ή υπεράσπιση της εκκλησιαστικής ιδεολογίας εκεί τα πράγματα είναι πιο ενδιαφέροντα και επομένως θα μπορούσα να δεχθώ τέτοια σχόλια, όταν βέβαια έχουν ένα επίπεδο, που προφανώς θα το κρίνω και πάλι εγώ…

Αν παρ’ ελπίδα κάποιος από τους …απολογητές, θελήσει να κάνει κάτι σοβαρό και να απαντήσει στα όσα γράφω στα τελευταία βιβλία μου και το κάνει με τον ανάλογο τρόπο, τότε θα του παραχωρήσω το μπλογκ, αν δεν βρει κάπου αλλού να το δημοσιεύσει, για να το δημοσιεύσει. Γιατί ναι μεν η δίκη έκλεισε, αλλά μπορεί να ξανά ανοίξει, αν υπάρξουν …νέα στοιχεία!

Λοιπόν λογομαχίες και κοκορομαχίες τέλος!

Πέμπτη 27 Αυγούστου 2009

Φωτιά 2

Ήταν το Σάββατο της φωτιάς, πρωΐ όταν ένας δήμαρχος, δεν θυμάμαι ποιος, που κλαίγοντας, έτσι ακουγόταν η φωνή του, σε ένα κανάλι έλεγε: πρέπει να με ακούσουν, πρέπει να στείλουν αεροπλάνα τώρα, τώρα μπορούμε να σταματήσουμε την φωτιά, αν δεν το κάνουμε αυτήν την στιγμή θα ξεφύγει και θα περάσει στον Άγιο Πέτρο και μετά θα φύγει προς τα κάτω. Ελπίζω κάτι να γίνει, πήρα τηλέφωνο τον κ. Υπουργό και μου υποσχέθηκε να φροντίσει”.! Προφανώς ο κ. Υπουργός είχε προβλήματα μνήμης, η φωτιά πέρασε και έκαψε και την υπόλοιπη Πεντέλη και εν τούτοις κανείς δεν παραιτήθηκε, ούτε Υπουργός ούτε …δασάρχης!

Αυτό το πήρα τηλέφωνο τον κ. Υπουργό και μου υποσχέθηκε ότι θα φροντίσει, είναι για μένα ο εφιάλτης, η απογοήτευση, ο θυμός και η αγανάκτηση, όλα μαζί και πολλά άλλα συγκεντρωμένα σε αυτό το “υποσχέθηκε να φροντίσει!” Συγχύζομαι και δεν θέλω να συνεχίσω το γράψιμο, αλλά νομίζω ότι πρέπει να το κάνω. Το τι σημαίνει αυτή η σκηνή δεν χρειάζεται να το πω εγώ, το έχουν ήδη γράψει άλλοι δημοσιογράφοι. Την παντελή έλλειψη οργάνωσης, αλλά για μένα το κυριότερο είναι η πελατειακή δόμηση του κράτους. Το πώς θα γίνει η κατανομή των δυνάμεων της πυροσβεστικής, ποιες θα είναι οι προτεραιότητες, δεν καθορίζεται από επιχειρηματικά κριτήρια, (Στ’ αλήθεια με ποια λογική αφήνονται να καούν δάση τα οποία χρειάζονται δεκαετίες για να ξαναγίνουν, αν ξαναγίνουν, για να μην καούν σπίτια που ξανακτίζονται σε ένα χρόνο;) αλλά με βάση τις πελατειακές ανάγκες της πολιτικής ηγεσίας.

Γνωστό, το ξέρουμε όλοι και γεννιόμαστε, ζούμε και πεθαίνουμε μέσα σε αυτήν την κατάσταση. Γιατί άραγε; έχουμε μήπως κάποιο γονίδιο, εμείς οι Έλληνες, που μας καταδικάζει σε αυτήν την συμπεριφορά;

Αρκετοί με έχουν ρωτήσει: Όταν έγραφες το Σοκ και Δέος δεν σκέφτηκες ότι έτσι αφαιρείς την πίστη από τους ανθρώπους και αυτό θα σημάνει την απώλεια της στήριξης και της ελπίδας τους και ίσως τους οδηγήσεις στην απόγνωση.

Σας φαίνονται, πιθανόν, άσχετα τα δύο ζητήματα όμως, για σκεφτείτε λιγάκι. Ο χριστιανισμός είναι “δικός μας”, πρωτοκυριάρχησε στην ελληνική κοινωνία, χρησιμοποίησε την ελληνική γλώσσα και σχεδόν ταυτίσθηκε ιστορικά με την πολιτική πορεία της κοινωνίας μας. Ποτέ δεν αποβλήθηκε σαν κάτι ξένο, ακόμα και από αυτούς που δεν τον ακολουθούν στην ζωή τους.

Κεντρική του αντίληψη είναι ότι ο άνθρωπος δεν (πρέπει να) αυτοπροσδιορίζεται αλλά να εξαρτάται από την θέληση του Θεού. Το καλό και το κακό το ορίζει ο Θεός, βέβαια με κριτήριο το καλό του ανθρώπου και ο άνθρωπος δεν έχει δικαίωμα να θεωρήσει κάτι διαφορετικό για καλό. Φυσικά ο Θεός δεν μιλά αυτοπροσώπως και έτσι τον αντικαθιστά ένα πλέγμα ιεραρχημένων εξαρτήσεων, ιερείς, γέροντες, πνευματικοί, άγιοι, ιερά κείμενα κλπ. Ο άνθρωπος από μικρός βρίσκεται μέσα στην “θαλπωρή και την ασφάλεια” αυτού του πλέγματος που αποφασίζει πριν από αυτόν για αυτόν. Φυσιολογικά αν χαθεί αυτό το πλέγμα θα αισθάνεται …χαμένος στο διάστημα!

Αν μια κοινωνία δεν έχει επαναστατήσει εναντίον αυτών των εξαρτήσεων, δεν έχει μάθει να ζει αυτόνομα και απλά με την πάροδο του χρόνου αντικαθιστά τις εκκλησιαστικές εξαρτήσεις με άλλα υποκατάστατα, συνήθως με τις κρατικές δομές. Ορθοδοξία=σοσιαλισμός, εξ ου και οι έσχατες αγάπες αριστεράς και ορθοδοξίας…

Μια τέτοια κοινωνία δεν έχει ούτε αυτόνομες μονάδες ούτε αυτοδύναμες ομάδες, η σύγχυση, οι αλληλεπικαλύψεις και οι εσωτερικοί ανταγωνισμοί είναι τα στοιχεία που την χαρακτηρίζουν. Αν δεν είναι ξεκάθαρο το τι είσαι, οι πάντες συνιστούν κίνδυνο για σένα… Σε μια τέτοια κοινωνία πως είναι δυνατόν να συνεργαστεί η πυροσβεστική με τα δασαρχεία;

Αν έχεις εθιστεί ότι μπορείς να δώσει ένα “φακελάκι” στον άγιο και να αποκτήσεις προνομιακή πρόσβαση στον Θεό, πως θα αρνηθείς να δώσεις “φακελάκι” στον πολιτικό, ή τον γιατρό; Τότε θα σου φαίνεται εντελώς φυσικό να θεωρείς ότι αφού πήρες τηλέφωνο στον κ. Υπουργό, τα αεροπλάνα θα έρθουν στον δικό σου δήμο και όχι στον δήμο του οποίου ο δήμαρχος δεν έχει πρόσβαση στο τηλέφωνο του υπουργού…

Απλουστευμένα όλα αυτά, αλλά ο χώρος τόσα επιτρέπει.



Κυριακή 23 Αυγούστου 2009

Φωτιά!


Για άλλο περιστατικό ήθελα να γράψω, αλλά που λένε, με πρόφτασαν τα γεγονότα! Σύμπτωση; Δεν ξέρω, πάντως το θέμα παραμένει ίδιο, απελπιστικά ίδιο. Ίσως κάποια άλλη φορά γράψω και αυτό που αρχικά ήθελα, αλλά δεν πρόφτασα.
Παρασκευή βράδυ, 21/8/09 πάω να κοιμηθώ και καθώς τσεκάρω το σπίτι αισθάνομαι μυρουδιά καπνού. Την ξέρω καλά, πυρκαγιά! Στήνω αυτί, δεν ακούγεται τίποτα, σειρήνες κλπ. και λέω μακριά είναι και πέφτω να κοιμηθώ…
Κυριακή πρωί, στις 6 η ώρα, ξυπνώ από την αγωνία και βγαίνω στο μπαλκόνι και δεν πιστεύω στα μάτια μου. Ανταύγειες και φλόγες στην νότια πλευρά της Πεντέλης, πάνω από τον Γέρακα! (φωτογραφία) Για λίγο αρχίζω να φωνάζω, δεν είναι δυνατόν! και όμως είναι, τα κανάλια το δείχνουν, και αφού το δείχνει η τηλεόραση …δεν υπάρχει αμφιβολία.
Ένα καμένο όνειρο! Από το Σέσι στο Ντράφι! Σε ένα εικοσιτετράωρο. Μόνο τόσο χρειάστηκε για να χαθεί η ονειρεμένη μου διαδρομή. Κάθε πρωί από Αγία Παρασκευή στον Διόνυσο μέσω Πεντέλης και Αγίου Πέτρου, η πιο όμορφη διαδρομή στην Αττική, χάρμα οφθαλμών και χρωμάτων. Πως τα έβλεπα τα δενδράκια να μεγαλώνουν στο ήδη καμένο δάσος! Κάθε χρόνο μετρώ την πρόοδό τους και έλεγα, μέχρι να βγω στην σύνταξη θα γίνουν όπως ήταν πριν καούν στην άλλη μεγάλη πυρκαγιά, για την οποία άκουσα, όντας μακριά. Και τώρα…
Ξέρω πολλοί άλλοι δεν έχασαν όνειρα αλλά το βιός τους. Ο καθένας όμως αισθάνεται την ένταση και την κακία του κακού μόνο όταν κτυπά την πόρτα του, εμένα όμως με βαραίνει πιο πολύ, γιατί ήδη έχω χάσει πολλά όνειρα, το γεγονός ότι γερνάω και παραμένω στο ίδιο έργο θεατής. Από την φωτιά στο δάσος πάνω από την Χανιώτη μέχρι τώρα έχω παρακολουθήσει, μερικές φορές από πολύ κοντά, αρκετές πυρκαγιές. Έχω δει και ακούσει το πώς ένα δένδρο γίνεται παρανάλωμα του πυρός.
Έχω βαρεθεί να ακούω δημοσιογράφους και πολιτικούς να λένε τα ίδια και τα ίδια. Πρόπερσι κάηκε η Πάρνηθα, καιγόταν τρεις μέρες, το σπίτι μου είναι στην πρώτη γραμμή της πόλης προς το δάσος και αναρωτήθηκα, μα δεν θα έπρεπε να έχω κάποια ενημέρωση για τα σχέδια της πολιτείας στην περίπτωση πυρκαγιάς; Το μόνο για το οποίο μπορεί κανείς να αναρωτηθεί είναι το πότε θα καεί το δάσος απέναντι από εμάς… Και όμως δεν ξέρω καν αν υπάρχει τέτοιο σχέδιο.
Στον Διόνυσο οι περισσότεροι συνάδελφοι μένουν εκεί. Εκείνες τις ημέρες συζητούσαμε για την πιθανότητα πυρκαγιάς στον Διόνυσο. Τους ρωτάω. Σας έχουν ενημερώσει τι πρέπει να κάνετε αν συμβεί πυρκαγιά, πήρατε τίποτα μέτρα στο σπίτι σας για να την αντιμετωπίσετε; Όχι μου λένε, είναι να μην συμβεί!
Ε λοιπόν αυτό ήθελα να σχολιάσω με το άλλο περιστατικό, στο οποίο ήμουν εγώ δράστης, ότι εμείς οι Έλληνες πιστεύουμε πάντα ότι δεν είναι δυνατόν να συμβεί σε εμάς. Το κακό είναι πάντα για τους άλλους, γι’ αυτό δεν λαμβάνουμε ποτέ σοβαρά μέτρα προστασίας. Πιστεύουμε στον Θεό της Ελλάδας, ή στον θεό τον δικό μας. Αυτός ο θεός δεν έχει σχέση με τον …Θεό, αλλά σε αυτόν είναι που πιστεύουν οι Έλληνες και τα αφήνουν όλα στην τύχη τους.
Όλα αυτά γνωστά και χιλιοειπωμένα, βαρέθηκα να τα ακούω. Το ερώτημα είναι γιατί μετά από τόσα και τόσα παθήματα, αυτά δεν γίνονται μαθήματα; Και ρωτάω, είναι δυνατόν να είναι άσχετο με το γεγονός ότι στον πυρήνα της κουλτούρας μας υπάρχει η αντίληψη ότι ο κόσμος φτιάχτηκε για χάρη μας; Και η απίστευτη ανικανότητα της ηγεσίας μας είναι άσχετη από το γεγονός ότι αυτή προσκυνάει άψυχα σύμβολα; (Τα σύμβολα έχουν ψυχή μόνο για αυτούς που τα πιστεύουν…) Πότε άραγε θα ξύσουμε την επιφάνεια των εύκολων διαπιστώσεων και πότε θα αναζητήσουμε τις αιτίες που αναπαραγάγουν διαρκώς τα εκφυλιστικά φαινόμενα;
Πότε θα αφομοιώσουμε σαν κοινωνία και σαν κουλτούρα το γεγονός ότι είμαστε …απλοί άνθρωποι, σαν τους Αλβανούς και τους …Πακιστανούς; Ότι ο Θεός δεν είναι με το μέρος μας και τα εθνικά συμφέροντά μας δεν είναι εθνικά δίκαια;
Στον Άγιον Όρος, αφού κάηκαν δύο μοναστήρια και το μεγαλύτερο μέρος του δάσους του, αποφάσισαν ότι καλοί οι αγιασμοί, αλλά χρειάζονται και οι γάτες, και οργάνωσαν στα σοβαρά την πυρόσβεση…

Σάββατο 15 Αυγούστου 2009

Η Μεγάλη Μητέρα

Ένα καλοκαιριάτικο απόγευμα, πριν από αρκετά χρόνια, ήρθε μια γνωστή μου, σύζυγος ενός φίλου μου, ταραγμένη, λέγοντας: πάτερ, δεν είμαι καλά!

Ήταν μια γυναίκα με προσωπικότητα στα όρια του προβληματικού και μετά από προσπάθεια μερικών χρόνων, ίσως και με την δική μου συμβολή, είχε αρχίσει να ισορροπεί. Σε μια σύναξη που έκανε ένας κληρικός, ανερχόμενος τότε αστήρ του εκκλησιαστικού στερεώματος της Θεσσαλονίκης, (υποθέτω τώρα θα είναι μέγας και θαυματουργός γέρων) είχε διδάξει ότι όποιος κάνει κάθε βράδυ τους χαιρετισμούς της Παναγίας έχει εξασφαλισμένη την σωτηρία. Η καημένη τους είχε κάνει κάποια βράδια, αλλά σύντομα έπαψε να μπορεί, ταράχθηκε, φοβήθηκε και έκλεισε ξανά ραντεβού με …την κατάθλιψη!

Την παρηγόρησα όσο μπορούσα, αλλά να πω την αλήθεια δεν την πίστεψα. Είπα μέσα μου: δεν μπορεί να είπε κάτι τέτοιο ο π. …. Μορφωμένος, έξυπνος κλπ. κάτι άλλο θα είπε και το κατάλαβε έτσι η … Λίγες μέρες μετά όμως ήρθε μια άλλη, έχουσα …σώας τας φρένας και μαζί με τα άλλα, μου επανέλαβε τα ίδια! Αυτήν δεν είχα λόγο να μην την πιστέψω… Πόσο πρόθυμοι είναι να πουλήσουν την ψυχή τους, οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι και …οι παπάδες για χάρη της AGP! Και πόσο σπουδαίο εμπόρευμα είναι η …Παναγία!

Η δική μου πνευματικότητα ήταν πάντα ανεικονική και έτσι δεν χρησιμοποίησα ποτέ τέτοιου είδους “εμπορεύματα”. Εσχάτως έδειξα με πολύ ισχυρή επιχειρηματολογία ότι ο μύθος της Παναγίας δεν είναι παρά ένας μύθος. Εντάξει, αυτονόητο για τους πολλούς, καμιά φορά όμως και τα αυτονόητα χρήζουν αποδείξεων. Εν τούτοις ποτέ δεν δίστασα να σέβομαι το θεομητορικό “εμπόριο”. Έχω μια πάγια άποψη. Όταν κάτι το σέβονται πολλοί και για μακρό χρονικό διάστημα ακόμα και αν είναι προφανής απάτη, από πίσω του κρύβονται αληθινές ανθρώπινες ανάγκες.

Πριν λίγες μέρες συζητούσα με κάποιο φίλο, σε μια συνάφεια εντελώς άσχετη με τα προηγούμενα. Η συζήτηση είχε απίστευτο ενδιαφέρον…

Κάποια στιγμή μου μίλησε για την Μεγάλη Μητέρα που κατεβαίνει στον Άδη και αφήνει πίσω της το πέπλο και την ζώνη της. Τον αρχετυπικό μύθο που με ελαφρές παραλλαγές υπάρχει σε (σχεδόν) όλους τους λαούς και τις παραδόσεις. Μου εξηγούσε με ποιους τρόπους αυτός ο μύθος είναι κάτι το ζωντανό μέσα στην ζωή των ανθρώπων. Είπαμε πολλά επ’ αυτού.

Δεν το κρύβω, αισθάνομαι μια μικρή λύπη που λόγοι εν πολλοίς ανεξάρτητοι της θέλησής μου με κρατούν μακριά από το πανηγύρι αυτής της μέρας. Να δηλώσω: στην Παναγία δεν πιστεύω, πιστεύω όμως στα φιδάκια και τα κρίνα και τα δάκρυα και τα θαύματα της Παναγίας και η εκκλησιαστική μουσική αυτής της ημέρας είναι θεσπέσια!

Ίσως μια άλλη χρονιά να είμαι πιο τυχερός.