Πεδίον δόξης λαμπρόν

Λυπάμαι πάρα πολύ αλλά …τα θρησκευτικά δεν μπορούν να μας σώσουν! Είναι πολύ πολύ αργά! Το άκουσα με τα ίδια μου τα αυτιά, το έλεγε ένας νέος αγρότης: Θα μείνουμε στα μπλόκα μέχρις ότου να πάρουμε αυτό που έχουμε στο μυαλό μας! Διαβάζω ότι οι εφοριακοί ετοιμάζονται για λευκή απεργία, (δεν θα μαζεύουν τους φόρους) οι εκπαιδευτικοί ετοιμάζονται για απεργίες και νομίζω ότι έπεται η συνέχεια. Κάθε κάστα της ελληνικής κοινωνίας που μπορεί και κρατάει πιστόλι, το βάζει στο κεφάλι μιας άλλης ομάδας, αν όχι στο κεφάλι όλων των άλλων κοινωνικών ομάδων και λέει ή μου δίνετε ότι θέλω ή τραβώ την σκανδάλη. Και η πείρα λέει ότι θα την τραβήξει όσες φορές χρειάζεται για να πάρει ότι “έχει στο μυαλό της!”

Από τότε που θυμάμαι έχω περάσει από πάμπολλες λιτότητες, έχω ακούσει για αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές, κάθε νέα κυβέρνηση αυτές επαγγέλλεται και σήμερα πάλι μια από τα ίδια… Μόνο που τώρα υπάρχει κάτι νέο, κάτι που δεν το θυμάμαι άλλη φορά, αυτά τα περίφημα spreads. Πρώτη φορά θυμάμαι να αντιλαμβάνομαι ότι για να δανειστούμε έτσι ώστε να πάρουν όλοι αυτό που έχουν στον νου τους, πρέπει να πληρώσουμε τοκογλυφικά επιτόκια και επειδή πολλοί έχουν πολλά στο νου τους, χρειαζόμαστε πολλά δανεικά και πλέον οι τόκοι είναι δυσβάστακτοι.

Δεν ξέρω αν το αντιλαμβάνεστε αγαπητοί μου …συμπολίτες, αλλά βρισκόμαστε υπό …κατοχή! Δεν μας το έχουν πει ακόμα επισήμως, ποια κυβέρνηση (ελληνική) θα μπορούσε να το πει ευθέως, αλλά πλέον είναι πολύ αργά. Και στην κατοχή οι κατοχικές δυνάμεις δεν ενδιαφέρονται για το …μέλλον του τόπου, αλλά για την απομύζηση του τόπου. Θα μας μειώσουν το βιωτικό επίπεδο, χωρίς όμως να νοιάζονται αν μετά από λίγα χρόνια θα πρέπει να μειωθεί ακόμα περισσότερο. Αυτοί θέλουν …αυτό που έχουν στο μυαλό τους, και είναι οι μόνοι βέβαιοι ότι θα το πάρουν.

Περπατώντας στην Αγίου Ιωάννου, τον κεντρικό δρόμο της Αγίας Παρασκευής, βλέπω όλο και περισσότερα μαγαζιά ανοίκιαστα. Πριν τρία χρόνια δεν υπήρχε κανένα. Και σκέπτομαι, και πάλι υπάρχουν υπερβολικά πολλά μαγαζιά… Πως είναι δυνατόν να είναι κερδοφόρα; Υπάρχουν υπερβολικά πολλές μικρές επιχειρήσεις, όσο και υπερβολικά πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι και υπερβολικά πολλές ασύμφορες γεωργικές και κτηνοτροφικές εκμεταλλεύσεις. Υπερβολικά πολλοί συμπολίτες μας πρέπει να κάνουν άλλη δουλειά από αυτήν που κάνουν. Επί δεκαετίες βγαίνουν κυβερνήσεις υποσχόμενες διαρθρωτικές αλλαγές και τέτοιες είναι οι αλλαγές στον τρόπο απασχόλησης των ανθρώπων, αλλά στο τέλος πάντα τις μεταθέτουν στις περίφημες ελληνικές καλένδες. (βλέπετε έχουμε παράδοση στο σπορ).

Άκουγα τον εκπρόσωπο του βαθέως ΠΑΣΟΚ κ. Παπουτσή ότι πρέπει να μην μειωθούν οι δημόσιες δαπάνες για να κινηθεί η αγορά. Πολύ σωστά. Σε μια άλλη χώρα όμως. Στην κατεχόμενη όμως Ελλάδα, οι κατοχικές δυνάμεις δεν νομίζω ότι θα μας αφήσουν να συνεχίσουμε να χρεωνόμαστε ώστε όλοι να πάρουμε ότι έχουμε στο μυαλό μας! Γιατί κάναμε ένα τραγικό λάθος: το παίξαμε ευρωπαίοι. Το τραγικό λάθος είναι το γεγονός ότι δεν θελήσαμε να γίνουμε ευρωπαίοι, αλλά να το παίξουμε ευρωπαίοι κοροϊδεύοντας τους ευρωπαίους.

Ωραία, όλα δείχνουν ότι είμαστε λίγο πριν κηρύξουμε και επισήμως την χρεοκοπία. Το ερώτημα είναι θα μπορέσουμε άραγε να δούμε τι πράγματι έφταιξε ώστε να έχουμε ένα νέο ξεκίνημα; Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν!

2012

Τελικά τον βρήκα τον ένοχο. (Φυσικά τον είχαν βρει άλλοι πολύ πριν από εμένα). Τον ένοχο για την ξεφτίλα που υφιστάμεθα αυτούς τους τελευταίους μήνες. Τι δα, μήπως τώρα γίναμε χειρότεροι, δεν νομίζω, μάλλον δε, νομίζω ότι είμαστε καλύτεροι από πριν, δεν έχω καμιά αμφιβολία για αυτό. Για όλα φταίει ο Καραμανλής, ο παλιός, αυτός που μας έβαλε στην ΕΕ. Οι δύο νεώτεροι, Καραμανλής και Παπανδρέου, απλά ατύχησαν και έγινα πρωθυπουργοί σε λάθος ώρα και πληρώνουν το λάθος του παππού. Και το λάθος του παππού ήταν ακριβώς ότι μας έβαλε στην ΕΕ με την ελπίδα να μάθουμε …να κολυμπάμε, αλλά δεν φρόντισε αρκετά ώστε να μάθουμε και τώρα εμείς πνιγόμαστε και οι άλλοι κάθονται από μακριά και μας σχολιάζουν!

Μπορώ να βεβαιώσω ότι σε όλα αυτά τα χρόνια είχα διαβάσει άρθρα που προλέγαν το κακό, αλλά δεν τα είχα δώσει (προφανώς όχι μόνο εγώ) σημασία. Από την στιγμή που δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τους δασμούς και την υποτίμηση του νομίσματος, σαν πετσέτα για να κρύψουμε την γύμνια μας, τώρα είμαστε πάνω σε ένα τραπέζι και μας βλέπουν όλοι, μόνο που …μας έπεσε η πετσέτα! Και τώρα λέει θα μας παρακολουθούν από κοντά την κάθε μας κίνηση! Τι ντροπή!

Το πρόβλημα είναι ότι αλλιώς βλέπουν την γύμνια μας οι ευρωπαίοι και άλλη είναι στην πραγματικότητα, μια πραγματικότητα που γνωρίζουμε όλοι εμείς οι υπερήφανοι Έλληνες. Για τους ξένους η λύση είναι απλή, αφού δεν μπορείτε να βάλετε δασμούς και να υποτιμήσετε το νόμισμα μια επιλογή έχετε να μειώσετε τους μισθούς και να αυξήσετε τους φόρους.

Δεν το παίζω οικονομολόγος, αλλά μια γνώση περί τα οικονομικά έχω, και κυρίως έχω άμεση και έμμεση πληροφόρηση και γνωρίζω τι παίζεται στον τόπο μας, όπως το γνωρίζετε και (σχεδόν) όλοι σας. Και η κοινή λογική λέει ότι μια τέτοια συνταγή θα είναι καταστροφική. Δεν είμαι προφήτης αλλά γνωρίζω ότι στο τέλος αυτήν την συνταγή θα ακολουθήσει και ο Παπανδρέου και θα φύγει κακήν κακώς, και γρηγορότερα από τον Καραμανλή… Και τι ατυχία, πραγματικά ο Παπανδρέου μου είναι ο πλέον συμπαθής πολιτικός!

Η συνταγή θα ήταν αποτελεσματική αν η αιτία των ελλειμμάτων ήταν οι μεγάλοι μισθοί. Μια απλή σύγκριση με τους ευρωπαϊκούς μισθούς φανερώνει ότι δεν είναι μεγάλοι οι μισθοί, ούτε στον ιδιωτικό ούτε στον δημόσιο τομέα. Ας μείνουμε στον δημόσιο τομέα. Γιατί λοιπόν το κράτος ξοδεύει αναλογικά μεγαλύτερα ποσά για τους δημόσιους υπαλλήλους; Όλοι ξέρουμε την απάντηση: γιατί στον ευρύτερο δημόσιο τομέα υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες αργόμισθοι υπάλληλοι. Αυτοί είναι που παράγουν τα ελλείμματα. (Μην κοροϊδεύτε τους εαυτούς σας λέγοντας ότι ειδικά στην δική σας κάστα δεν ισχύει αυτό, Δεν εξαιρείται κανένας τομέας και η παρουσία η δική μου και η δική σας, που είμαστε εκεί που είμαστε χωρίς να υπάρχει κανένας μηχανισμός ελέγχου για το αν όντως είναι αναγκαία η παρουσία μας, είναι που παράγει τα ελλείμματα!)

Στο πρόβλημα αυτό δεν υπάρχει παρά μία λύση: απόλυση όσων περισσεύουν!  Κάτι που δεν μπορεί να συμβεί ούτε σε σενάρια επιστημονικής ή θρησκευτικής φαντασίας. Αν και θα μπορούσα να σκεφτώ ένα σενάριο θρησκευτικής φαντασίας όπου επεμβαίνει ο Θεός και …μας αραιώνει όσο χρειάζεται, στο στυλ της Ινδονησίας ή της Αϊτής που κάποιοι ευλαβείς θεωρούν ότι οι εν λόγω καταστροφές είναι …θεία πρόνοια.

Υπάρχει πολιτικός που είναι σε θέση έστω να θέσει το πρόβλημα; Όχι, όλοι, όσον αφορά τα ψέματα που μας λένε είναι ίδιοι. Θα μας μειώσουν λοιπόν τους μισθούς, θα αυξήσουν τους φόρους, θα πετύχουν τους στόχους για λίγο, εμείς θα δυσφορήσουμε, θα στείλουμε τον Παπανδρέου σπίτι του, πιο γρήγορα από τον Καραμανλή, αυτός το διασκέδασε πέντε χρόνια, πήρε πτυχίο και η γυναίκα του, τα ελλείμματα θα συνεχίσουν να αυξάνονται και τότε…

Η προφητεία μου σταματά έως εδώ σαν τις χρονολογίες των Μάγια και λέω …ένα 2012 θα μας σώσει!

Αν παρ’ ελπίδα δεν μας σώσει, τότε έχω να σας εξηγήσω ότι η μόνη μας ελπίδα είναι …να καταργηθούν τα θρησκευτικά! Αν λοιπόν είναι να σωθεί η πατρίς, από αύριο είμαι πρόθυμος να ψάχνω για δουλειά!

Όχι άλλος ...μαζοχισμός

Μπορεί να είναι ιδέα μου, μπορεί και όχι. Δεν είμαι μικρός, αλλά λόγω συνθηκών δεν είχα όλα τα χρόνια της ζωής μου άμεση επαφή με το οικονομικό και πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας. Έτσι δεν μπορώ να είμαι βέβαιος ότι η αίσθηση που έχω είναι πραγματική και όχι ιδέα μου.

Έχω λοιπόν την αίσθηση ότι πρώτη φορά η ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει την γύμνια της με ανοιχτά τα μάτια. Δεν υπάρχει κανένας μπερντές ανάμεσα στον εαυτό της και …τον καθρέπτη. Αυτό το αισθάνομαι από τα άρθρα που διαβάζω, τις συζητήσεις που ακούω και βέβαια από τα σχόλια που γράφουν και στο μπλογκ αυτό, οι ελάχιστοι από τους αναγνώστες που μπαίνουν στον κόπο να γράψουν την σκέψη τους. Πλην όμως το αυτομαστίγωμά μας δεν μου φαίνεται καθόλου πρωτότυπο. Μια ζωή τα ίδια ακούω, τα ίδια διαβάζω, είμαι βέβαιος ότι και εσείς τα ίδια θα λέτε. Εντάξει, με μερικές παραλλαγές, άλλος κλίνει προς τα δεξιά και άλλος προς τα αριστερά.

Είμαι και εγώ μαζί σας, μαζί με όλους που …αυτομαστιγώνονται, έχω να προσθέσω και εγώ πολλές …βουρδουλιές στην πλάτη της κοινωνίας μας. Ίσως όμως θα έχετε προσέξει ότι δεν μένω εδώ. Σηκώνω το χέρι και δείχνω κάπου και εξοργίζω τον φίλο μου τον Βασίλη και πιθανώς πολλούς άλλους, …και θα το κάνω και πάλι, γιατί βαρέθηκα τις εκρήξεις αυτογνωσίας και …αυτομεμψίας γιατί στην ζωή μου έχω μάθει πράγματα που μαθαίνουν λίγοι. Και ένα πράγμα που έχω μάθει σε πλάτος και βάθος, μου φανερώνει ότι όλο αυτό το ντελίριο αυτογνωσίας είναι ένα σόου, ένα σόου μιας κοινωνίας που δεν θέλει να κάνει αυτοκριτική και ελπίζει, ανομολόγητα βέβαια, ότι με τον τρόπο αυτό θα γλυτώσει τις συνέπειες των αταξιών της. Όπως ακριβώς τα παιδιά …συγνώμη κύριε…

Σε ένα βιβλίο, που δεν θα σας πω ποιο, διαβάζω: «Δεν μπορούμε να πάμε μπροστά προσπαθώντας να ζούμε στο Παρελθόν, αλλά μόνο μαθαίνοντας από το Παρελθόν, μπορούμε να εξασφαλίσουμε ένα καλύτερο Μέλλον με τις επιλογές και τις αποφάσεις που παίρνουμε στο Παρόν.» Ο ορισμός της δημιουργικής σχέσης με το Παρελθόν. Δεν κρίνω το Παρελθόν για να καταδικάσω κάποιον, αλλά για να μην επαναλάβω στο Παρόν τα τυχόν λάθη και υποθηκεύσω το Μέλλον.

Δεν θα μακρηγορήσω και θα ρωτήσω: Μήπως θυμάται κάποιος κάποια πολιτική παράταξη που να είπε, ναι κάναμε λάθη και για να τα διορθώσουμε, τώρα αναλαμβάνουμε αυτήν ή την άλλη πρωτοβουλία. Δεν νομίζω να έχει συμβεί ποτέ αυτό στην Ελλάδα. Και όχι μόνο αυτό. Ακόμα και τα πλέον εξόφθαλμα λάθη που απαιτούν αναγκαστικές ενέργειες, πάντα η διόρθωσή τους μετατίθενται για το μέλλον, όσο πιο μακριά γίνεται και όχι μόνο. Ψάχνουν οι πολιτικοί μας κάποιον τρίτο για να αποδώσουν σε αυτόν …το κακό. Αυτός (συνήθως η Ε.Ε) μας αναγκάζει να διορθωθούμε! Εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι η εθνική μας υπερηφάνεια εξαντλείται στο ότι πήραμε περισσότερα χρόνια παράταση! Και αν δεν υπάρχει αυτός, το τρενάρουμε για πάντα. Βλ. Ελληνοτουρκικά, Σκοπιανό, Κυπριακό κλπ.

Και θέλω να ρωτήσω πάλι: Πιστεύει κανείς ότι υπάρχει κάποιο γονίδιο στο DNA των Ελλήνων που μας καταδικάζει σε μια τέτοια συμπεριφορά; Πιστεύω ότι όλοι θα συμφωνήσουμε ότι δεν είναι θέμα γονιδιακό, κληρονομικό. Τότε δεν μένει παρά να είναι θέμα πολιτιστικό. Στο πολιτιστικό μας υπόβαθρο θα πρέπει να αναζητήσουμε τις αιτίες που μας κάνουν …χοντρούς και ντρεπόμαστε όταν κοιτιόμαστε στον καθρέπτη!

Και θα ρωτήσω πάλι: Είναι δυνατόν να είναι άσχετο το γεγονός ότι ένας πυλώνας του πολιτιστικού μας υποβάθρου έχει από αιώνες αυτήν ακριβώς την συμπεριφορά; Πότε η χριστιανική θεολογία ομολόγησε έστω και ένα λάθος της; Ποτέ. Και τώρα που η πίεση από την επιστημονική γνώση και τις κοινωνικές εξελίξεις είναι αφόρητη, τι κάνουν οι θεολόγοι; Μεταθέτουν την επίλυση των προβλημάτων, την εύρεση των απαντήσεων στα δύσκολα ερωτήματα …στο μέλλον. Τι λένε; Είναι καιρός να φέρουμε στο προσκήνιο …την εσχατολογία!

Φταίει λοιπόν …η Ορθοδοξία; Μόνος όποιος δεν θέλει να καταλάβει το παίζει …ποδοσφαιρικά. Είσαι γαύρος ή βάζελος; Η Ορθοδοξία δεν με ενδιαφέρει, αρκεί ως κοινωνία να αποβάλουμε τις εξόφθαλμα λανθασμένες αντιλήψεις με τις οποίες μας τροφοδοτεί. Η Ορθοδοξία ας κάνει την αυτοκριτική της και ας ενταχθεί στην κοινωνία μας. Αν δεν θέλει να το κάνει δικαίωμά της, αλλά λέω ότι εμείς θα πρέπει να προχωρήσουμε σε μια δημιουργική αυτοκριτική και να αφήσουμε πίσω αυτή την θεολογικού τύπου αυτοκριτική με την οποία μας πλημμυρίζουν οι πολιτικοί και ο τύπος.

Οι Γερμανοί ...ας έλθουν, είναι η μόνη μας ελπίδα!

Διαβάζω και ακούω διαρκώς αυτές τις μέρες για την οικονομική κρίση. Εντάξει αυτήν την φορά τα πράγματα είναι αρκούντως κατανοητά. Έχουμε ένα επίπεδο ζωής, διάβαζε μέγεθος εξόδων, που δεν το τροφοδοτούμε με δικά μας έσοδα αλλά με λεφτά άλλων. Είτε χαριστικά, είτε δανεικά. Τα χαριστικά, διάβαζε επιδοτήσεις, τελείωσαν και έμειναν μόνο τα δανεικά. Και οι δανειστές φοβούνται …τα δανεικά και αγύριστα και μας λένε ότι δεν θα μας δώσουν άλλα, αν δεν νοικοκυρευτούμε. Ως εδώ καλά.

Έρχεται η νέα κυβέρνηση και δηλώνει σε όλα τα πλάτη και τα μήκη και σε όλους τους τόνους ότι οι δανειστές δεν έχουν λόγο να φοβούνται γιατί (έχει την ξεκάθαρη θέληση να) θα κάνει ότι χρειάζεται για το νοικοκύρεμά μας. Πλην όμως δεν πείθει κανένα ούτε από τους δανειστές, ούτε από τους πολιτικούς τους προϊσταμένους. (Μεταξύ μας ούτε και εμένα…). Το ερώτημα που είχα είναι γιατί άραγε είμαστε άπιστοι; Καλά, εγώ από συνήθειο, οι δανειστές και οι ξένοι πολιτικοί τι ξέρουν και δεν πείθονται; Γιατί θεωρίες περί κερδοσκόπων και κακόβουλων οικονομικών αναλυτών είναι ιστορίες για ιθαγενείς (θα έλεγα για αγρίους…).

Σταδιακά όμως κατάλαβα τι τρέχει. Αν θυμάμαι καλά, τα τελευταία 20 χρόνια βρεθήκαμε άλλες δύο φορές σε ίδια θέση, υποτίθεται ότι πήραμε τα αναγκαία μέτρα, αλλά πριν φωνήσει ο αλέκτωρ τρις ήμασταν ξανά στην ίδια κατάσταση. Τώρα προφανώς οι ξένοι δεν έχουν διάθεση να υποστούν μια εκ νέου κοροϊδία, γιατί η δική μας σπατάλη έχει αρνητικές συνέπειες στο κοινό νόμισμα. Τι όμως φοβούνται οι δανειστές; Ότι η κυβέρνηση δεν έχει την διάθεση να κάνει αυτό που πρέπει; Δεν νομίζω. Αντιλαμβάνομαι ότι φοβούνται τον ελληνικό λαό και όχι την ελληνική κυβέρνηση!

Νομίζω ότι κατάλαβα τι φοβούνται, διαβάζοντας κάποιες ειδήσεις. Μέσα στο κλίμα των ημερών βγήκαν στην φόρα μερικά από τα απίστευτα προνόμια που απολαμβάνουν συγκεκριμένες ομάδες μέσα στην ελληνική κοινωνία. Προνόμια πέραν πάσης λογικής. Π.χ. ότι οι υπάλληλοι της Βουλής παίρνουν 16 μισθούς, τους δύο μάλιστα αφορολόγητους, αν και η Βουλή είναι κλειστή σχεδόν 5 μήνες τον χρόνο! Και μόνο που κυκλοφόρησε η φήμη ότι θα περικοπεί αυτό το προνόμιο εξέφρασαν την απόλυτη αποφασιστικότητά τους, να χύσουν το αίμα όλων των άλλων, προκειμένου να υπερασπιστούν τα …κεκτημένα τους!

Κάτι ανάλογο έκαναν και οι βουλευτές μας: είπαν ότι δεν μπορούν να περικόψουν τις αποδοχές τους, γιατί έτσι δεν θα μπορούν να κάνουν την δουλειά τους …αξιοπρεπώς. Βέβαια δεν έχουν δυσκολία να ψηφίσουν νόμους που θα περικόβουν τα εισοδήματα άλλων, να χύσουν το αίμα των άλλων προκειμένου να είναι αυτοί …αξιοπρεπείς. Μαθαίνω ότι και οι στρατιωτικοί θα συνεχίσουν να φοροδιαφεύγουν …νομίμως, η αυτοτελής φορολόγηση είναι χαριστική (από το κόμμα) φοροδιαφυγή. Αυτοί δεν χρειάστηκε να σηκώσουν καν απειλητικά το χέρι… Οι αγρότες λέει είναι έτοιμοι για την ετήσια κατάληψη των Τεμπών, δεν ξέρω αν τους χαλάει καθόλου η κατολίσθηση, και πάει λέγοντας.

Καταλαβαίνω λοιπόν ότι αυτό που ξέρουν οι άλλοι είναι το γεγονός ότι αντιλήφθηκαν την ποιότητα της ελληνικής κοινωνίας. Ξέρουν ότι είμαστε μια κοινωνία κατακερματισμένη σε κλειστές κοινωνικές ομάδες που κάθε μια είναι έτοιμη να χύσει το αίμα όλων των άλλων προκειμένου να μην θιχθούν τα κεκτημένα της, στην κατάχρηση και τον αναίτιο πλουτισμό. Κάθε ένας που έχει σώας τας φρένας, έχει κάθε λόγο να πιστεύει ότι και αυτή η κυβέρνηση θα σπάσει τα μούτρα της μπροστά στην αγριάδα των κεκτημένων. (Ναι υπάρχουν και πραγματικά θύματα σε αυτήν την κοινωνία, γιατί οι πολλοί δεν θα μπορούσαν να έχουν αυτά τα κεκτημένα αν δεν υπήρχαν τα υποζύγια. Τα υποζύγια όμως υπάρχουν όχι γιατί το θέλουν, αλλά γιατί δεν μπορούν, και στις παρούσες συνθήκες, δεν μπορούν ακόμα περισσότερο…)

Η ελληνική κοινωνία είναι μια βαθιά κατακερματισμένη κοινωνία, όπου κάθε κομμάτι της έχει κάψει τις γέφυρες με τους γύρω της, δεν ξέρει παρά μονάχα τα δικά της. Και θυμήθηκα όσα έγραφα στον Πλανήτη της Θεολογίας για τον εκκλησιαστικό χώρο που και αυτός είναι εντελώς ανάλογα κατακερματισμένος. Εκεί εξηγούσα τις πολιτιστικές προϋποθέσεις αυτού του κατακερματισμού. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ευφυΐα για να αντιληφθεί κανείς το γεγονός ότι ανάλογες, πιθανόν και ακριβώς, οι ίδιες προϋποθέσεις οδηγούν στον γενικευμένο κατακερματισμό της ελληνικής κοινωνίας.

Έχω λοιπόν την άποψη ότι όσο η κουβέντα έχει αποκλειστικά τεχνοκρατικό χαρακτήρα, η ελληνική κοινωνία δεν έχει δυνατότητα αυτοδύναμης ανάταξης. Και έρχονται οι ξένοι για μια νέα κατοχή. Και τι ειρωνεία, φαντάζει αυτό να είναι η μόνη μας ελπίδα!

Ο νοητός ήλιος

Επί τη ευκαιρία των εορτών έστειλα στους γνωστούς μου ένα e-mail με την παρακάτω ευχή:

Χρόνια Πολλά!!

Καλά Χριστούγεννα και ευτυχές το νέο έτος!

Είθε ο νοητός ήλιος να μας φωτίζει και οι εκλάμψεις του να μας τροφοδοτούν με αρμονία, δημιουργικότητα και αγάπη!

Αρκετοί από τους παραλήπτες εξέφρασαν την απορία, ποιος είναι αυτός ο ήλιος που εύχομαι να μας φωτίζει. Μερικοί ήταν ευγενικοί κάποιοι όμως με αποπήραν που τόλμησα να οικειοποιηθώ τον ήλιό τους. Ξέρετε, οι μονοθεϊστές συχνά θεωρούν ότι έχουν τα πνευματικά δικαιώματα της λέξης Θεός και οτιδήποτε παραπέμπει σε αυτήν.
Ανεξάρτητα από όλα αυτά μου φαίνεται καλό να πω τι εννοώ, γιατί και πάλι καθώς με έκαναν να σκεφτώ διαπίστωσα ότι πίσω από αυτήν την ευχή κρύβονται αρκετά ενδιαφέροντα νοήματα. Κατ’ αρχάς ήλιος είναι …ο ήλιος που μας φωτίζει, μας ζεσταίνει, μας ζωοποιεί, μας κάνει να χαιρόμαστε την ζωή μας. Φυσικά εδώ χρησιμοποιώ την λέξη μεταφορικά, αλλά πάλι με την ίδια έννοια. Ο ήλιος για τον οποίο μιλώ είναι κάθε τι που μας φωτίζει, μας ζεσταίνει, μας ζωοποιεί, κάθε τι που αγαπάμε, που θέλουμε, που επιθυμούμε, κάθε τι που μας κάνει να χαιρόμαστε την ζωή μας. Η ευχή λοιπόν έχει το νόημα τέτοιοι «ήλιοι» να υπάρχουν στην ζωή μας και να μας την κάνουν αρμονική, δημιουργική, γεμάτη αγάπη. Εύχομαι δηλαδή να υπάρχουν στην ζωή μας όλα τα απαραίτητα στοιχεία που συγκροτούν τον ήλιο ο οποίος είναι τόσο αναγκαίος για όλους μας.
Ο σκληρός πυρήνας του μονοθεϊσμού θεωρεί ότι μόνο ένας τέτοιος ήλιος υπάρχει, ο δικός τους θεός και κάθε άλλο από αυτά που εγώ εύχομαι τα θεωρεί ανταγωνιστικά προς τον δικό τους ήλιο και γι’ αυτό καταλήγουν να μισούν την πραγματική ζωή… Οι πιο προοδευτικοί μονοθεϊστές πασχίζουν να δώσουν ένα νόημα σε αυτούς, τους δικούς μου, ήλιους αλλά ποτέ δεν μπορούν να τους δεχθούν ως αυτόνομους, τους φαντάζονται κάπως σαν την …σελήνη, ότι αντανακλούν τρόπον τινά το φως του δικού τους ήλιου. Μου λεν λοιπόν, αφού εσύ δεν πιστεύεις στον δικό μας ήλιο, τι στο καλό εύχεσαι; Ας βρουν οι ίδιοι την απάντηση.
Εγώ για άλλο πράγμα θέλω να μιλήσω. Σκέφτηκα λοιπόν ότι ο …αυθεντικός ήλιος, ανατέλλει καθημερινά …βρέξει χιονίσει. Ότι και να κάνουμε εμείς αυτός είναι εκεί και μας χαμογελά! Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τους νοητούς, ή περιληπτικά με τον νοητό ήλιο! Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι αύριο το πρωΐ θα είναι εκεί και θα μου χαμογελά! Ο νοητός ήλιος εξαρτάται από εμένα. Αν δεν τον φροντίσω αυτός θα αρνηθεί να ανατείλει! Ή αν ανατείλει μπορεί να είναι σκεπασμένος από σύννεφα και να μην τον βλέπω! Απ’ ότι αντιλαμβάνομαι πολύ λίγοι άνθρωποι γνωρίζουν αυτήν την σκληρή πραγματικότητα. Οι περισσότεροι πέφτουν να κοιμηθούν πιστεύοντας ότι αυτοδικαίως και αυτονοήτως το πρωΐ θα τους φωτίσει ο νοητός ήλιος, ότι σχεδόν έχει υποχρέωση να το κάνει. Και όταν συχνά πυκνά αυτός αρνείται να είναι εκεί, τα βάζουν μαζί του ή με όποιον άλλον, παρεκτός την δική τους αμέλεια!
Θα σας πω και ένα μυστικό! Δεν είναι μόνο που δείχνω περισσή φροντίδα ώστε κάθε πρωΐ να ανατέλλει ο ήλιος μου, αλλά φροντίζω τον πλανήτη μου να τον φωτίζουν πολλοί ήλιοι, έτσι ώστε όταν δύει ο ένας να ανατέλλει ο άλλος και αν κάποιος δυστροπήσει και μείνει στο σκοτάδι, να υπάρχει πάντα ένας …αναπληρωματικός! Έτσι στον πλανήτη μου να υπάρχει πάντα φως!
Αυτό λοιπόν σας εύχομαι για την νέα χρονιά: Πάντα στο φως. Υπάρχουν τόσοι τρόποι, δεν μπορεί κάποιον θα βρείτε και εσείς!
Καλή Χρονιά!

Ανήμερα Χριστούγεννα

 

(για κάποιο λόγο η φωτό κόλλησε αριστερά...)

Ήθελα να γράψω κάτι για τα Χριστούγεννα, για το φως των Χριστουγέννων, αλλά δεν μπόρεσα. Φέτος αισθάνομαι τα Χριστούγεννα διαφορετικά, με επηρεάζει αυτή η κρίση για την οποία μας μιλούν διαρκώς. Κάθε χρόνο για κρίση μιλούν αλλά φέτος νομίζω ότι το χτένι έφθασε στον κόμπο. Για πρώτη φορά έχω την αίσθηση ότι τα ψέματα τελείωσαν! Γιατί μας είπαν: συνέλθετε αλλιώς θα πάψουμε να σας δανείζουμε. Και γράφουν διάφοροι πολλά και διάφορα για το θέμα αυτό. Και πέφτω σε μια σελίδα της σημερινής Καθημερινής, διαβάζω τρία κείμενα και ξυπνούν οι εφιάλτες μου και με κυριεύει η απόγνωση: Το ότι τα κείμενα αυτά συνυπάρχουν στην ίδια σελίδα μιας εφημερίδας σαν την Καθημερινή, σημαίνει ότι δεν έχουμε διάθεση ή ίσως την δυνατότητα να συνέλθουμε.

Του λόγου το ασφαλές βέβαια το αποδεικνύει ο τρόπος που κινείται η σημερινή κυβέρνηση. Κάποτε έγραψα, προεκλογικά, ότι αφού βλέπω στα οικονομικά του ΠΑΣΟΚ την παρουσία της Κατσέλη δεν έχω ελπίδα, και αυτό επιβεβαιώθηκε ήδη. Το ερώτημα όμως είναι γιατί. Γιατί μια κοινωνία δεν θέλει να προσγειωθεί…

Λοιπόν δείτε τι γράφει ο κ. Γιανναράς στην Καθημερινή (το τέλος του άρθρου του): «Κάθε φορά που ενθρονίζεται νέος αρχιεπίσκοπος αναθαρρεύουν οι ελπίδες: Δεν μπορεί, αυτός κάτι θα έχει διδαχθεί από τη νέκρα ή την παρδαλή εντυπωσιοθηρία των προκατόχων του. Κάτι θα καταλαβαίνει από τη ζωτική, κατεπείγουσα ανάγκη να αποκαταστήσει εκκλησιαστική λατρεία αντί για θρησκευτικο-μαγικές ιερουργίες, εκκλησιαστικό κήρυγμα αντί για θρησκευτικά, ηθικολογικά φληναφήματα, κατήχηση, μύηση στην ποίηση, στην Εικόνα, στην εκκλησιαστική άσκηση, όχι «διδακτικές» παιδαριωδίες. Να ξαναγίνει η ενορία λαϊκό σώμα, να πάψει να είναι το ανάλογο παραρτημάτων του ΙΚΑ. Να γνοιαστεί για τη μοναξιά και την εγκατάλειψη που βιώνουν οι κληρικοί του, να είναι συλλειτουργός, όχι διοικητής.

Και κάθε φορά οι ελπίδες καταρρέουν. Ισως για να «τελειούται η δύναμις» της ελπίδας «εν ασθενεία». Ισως γιατί «χάσμα μέγα» μας χωρίζει από το ευ-αγγέλιο και η οδύνη της ορφάνιας είναι γέφυρα επανασύνδεσης.»

Με άλλα λόγια, διαρκώς οι ελπίδες μας διαψεύδονται, αλλά δεν πρέπει να περάσει από τον νου μας η πιθανότητα να είναι λανθασμένες, δεν επιτρέπεται να ελπίσουμε σε κάτι άλλο. Όχι, έχουμε δίκιο στις επιλογές μας και αν αυτές μας καταστρέφουν σημαίνει ότι αυτό είναι το καλύτερο για μας, συμβαίνει για το καλό μας…

Στην ίδια σελίδα λίγο παραπάνω διαβάζουμε ένα εξαιρετικά σημαντικό άρθρο, κατά την γνώμη μου της Therese Delpech / International Herald Tribune όπου μεταξύ των άλλων γράφει «Εθνη που αρνούνται να εξετάσουν κριτικά το παρελθόν τους δεν θα φθάσουν ποτέ στην ιστορική ωριμότητα. Στο σημείο αυτό, η υπεροχή της Δύσης έναντι της Ρωσίας και της Κίνας είναι συντριπτική, χάρη στις δεκαετίες που δαπανήθηκαν σε μια προσπάθεια ερμηνείας της διαρκούς παρακμής.»

Αυτά τα λόγια γράφονται δίπλα δίπλα με το κείμενο ενός κληρικού που πασχίζει να μας πείσει ότι ο Χριστός είναι το φως το αληθινό-προφανώς όλα τα άλλα φώτα δεν είναι αληθινά- παρόλη την ολοκληρωτική διάψευση από την ζωή μιας τέτοιας θέσης.

Θυμήθηκα και την παρουσία του Αρχιεπισκόπου στην συνεδρίαση της κυβέρνησης και είπα: δεν μπορώ να πω κάτι ευχάριστο.

Ακόμα λοιπόν δεν έχουμε ελπίδα… Θα συνεχίσουμε να ξοδεύουμε γιατί εμείς είμαστε υπερήφανοι και δεν υποκύπτουμε στις θελήσεις των κερδοσκόπων!

Ο τύραννος Αρσένιος

Έγραψε σε ένα σχόλιο στην προηγούμενη ανάρτησή μου ένας …φίλος ανώνυμος: «Απλά, απόδειξέ μου ότι δεν είσαι μια νέα τυραννία...». Αυτή η φράση είναι τόσο, μα τόσο αποκαλυπτική που αναγκαστικά θα την σχολιάσω γιατί είναι μια απόδειξη της δύναμης του λόγου. Ο φίλος με νοιώθει ως τύραννο που τον καταδυναστεύω. Πλην όμως σε όλες μου τις αναρτήσεις αποφεύγω συστηματικά να αναφέρομαι ή να σχολιάζω πρόσωπα. Απόψεις και ιδέες λέω τις οποίες απλώς τις λέω, ούτε καν κάνω τον κόπο να τις στηρίζω.

Το φίλο ούτε τον ξέρω, ούτε μπορώ να φανταστώ ποιος είναι και δεν φαντάζομαι ότι κάποιος υποθέτει ότι γράφω για να …τον τυραννήσω! Προφανώς είναι οι ιδέες και οι απόψεις που καταθέτω αυτές που τον τυραννούν. Ομολογουμένως δικαιώνεται το ευαγγέλιο που λέει ότι ο λόγος είναι πιο κοφτερός από μαχαίρι. Κάτι ξέρουν οι θρησκευόμενοι και προσπαθούν να τον περιορίσουν όσο μπορούν, αλλά τώρα έχουν ατυχήσει. Στην εποχή του διαδικτύου, άντε να περιορίσεις τον λόγο!

Δεν είναι όμως μόνο ο δικός μου λόγος …βασανιστικός, αλλά και ενός σχολιαστού σε αυτό το μπλογκ, του Ζηνά, κάτι που φανερώνει το τελευταίο σχόλιο στην προηγούμενη ανάρτηση. Κάποιος φιλάδελφος ανώνυμος θέλει να μας προφυλάξει από τον λόγο του Ζηνά και του προσάπτει ότι κάνει την μέγιστη αμαρτία: Δεν κάθεται ο αφιλότιμος μέσα σε ένα μόνο κουτάκι, αλλά κυκλοφορεί σε πολλά και γίνεται επικίνδυνος, μας μπερδεύει!

Δεν μπορώ όμως να μην σχολιάσω ακόμα την πλύση εγκεφάλου που έχει υποστεί ο (πρώτος) ανώνυμος που τον κάνει να θεωρεί αυτονόητο ότι εγώ πρέπει να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας. Αναμενόμενο καθώς οι άνθρωποι αυτοί εκπαιδεύονται στην ιδέα ότι το σύμπαν περιστρέφεται γύρω από τους ίδιους ή επί το ταπεινότερο γύρω από το (όπως το είπε κάποιος άλλος σχολιαστής) γκρουπάκι τους!

Την ανάρτηση όμως αυτή την γράφω για άλλο λόγο. Μου άρεσε πολύ αυτό που …του απάντησα! Δεν λυπάμαι για το ότι …τον τυραννάω γιατί του δίνω την ευκαιρία να μάθει το τι τον τυραννάει. Φυσικά ήταν μια ειρωνική απάντηση στο στυλ των δικών του λόγων. Καθώς όμως την ξανασκέφτηκα συνειδητοποίησα το πόσο σημαντική απάντηση είναι. Είναι ο δρόμος προς την ιερή αντανάκλαση του εαυτού! Και για να είμαι πιο ακριβής ένας από τους δρόμους, ή πιθανόν ένα απαραίτητο τμήμα του δρόμου.

Πως μπορεί κανείς να δει την ιερή αντανάκλαση του εαυτού του; Αν μάθει να βλέπει την αντανάκλαση του εαυτού του στους άλλους και ασχοληθεί, όχι με τους άλλους αλλά με τον εαυτό του. Να αφομοιώσει την πληροφορία που του δίνουν οι αντανακλάσεις και να κάνει τις αναγκαίες διορθώσεις έτσι ώστε η τελική εικόνα που θα σχηματίζεται από αυτές τις αντανακλάσεις να γίνεται όμορφη. Μετά από μακροχρόνια τέτοια εκπαίδευση θα δει την ιερή εικόνα του εαυτού του!

Αυτός είναι ο δρόμος: Αντί ο ανώνυμος φίλος να μου ζητά να πάψω να τον τυραννάω να εκμεταλλευτεί την …αμαρτία μου και να διορθώσει έτσι τον εαυτό του ώστε αισθάνεται όμορφα …μαζί μου!