Ο τύραννος Αρσένιος

Έγραψε σε ένα σχόλιο στην προηγούμενη ανάρτησή μου ένας …φίλος ανώνυμος: «Απλά, απόδειξέ μου ότι δεν είσαι μια νέα τυραννία...». Αυτή η φράση είναι τόσο, μα τόσο αποκαλυπτική που αναγκαστικά θα την σχολιάσω γιατί είναι μια απόδειξη της δύναμης του λόγου. Ο φίλος με νοιώθει ως τύραννο που τον καταδυναστεύω. Πλην όμως σε όλες μου τις αναρτήσεις αποφεύγω συστηματικά να αναφέρομαι ή να σχολιάζω πρόσωπα. Απόψεις και ιδέες λέω τις οποίες απλώς τις λέω, ούτε καν κάνω τον κόπο να τις στηρίζω.

Το φίλο ούτε τον ξέρω, ούτε μπορώ να φανταστώ ποιος είναι και δεν φαντάζομαι ότι κάποιος υποθέτει ότι γράφω για να …τον τυραννήσω! Προφανώς είναι οι ιδέες και οι απόψεις που καταθέτω αυτές που τον τυραννούν. Ομολογουμένως δικαιώνεται το ευαγγέλιο που λέει ότι ο λόγος είναι πιο κοφτερός από μαχαίρι. Κάτι ξέρουν οι θρησκευόμενοι και προσπαθούν να τον περιορίσουν όσο μπορούν, αλλά τώρα έχουν ατυχήσει. Στην εποχή του διαδικτύου, άντε να περιορίσεις τον λόγο!

Δεν είναι όμως μόνο ο δικός μου λόγος …βασανιστικός, αλλά και ενός σχολιαστού σε αυτό το μπλογκ, του Ζηνά, κάτι που φανερώνει το τελευταίο σχόλιο στην προηγούμενη ανάρτηση. Κάποιος φιλάδελφος ανώνυμος θέλει να μας προφυλάξει από τον λόγο του Ζηνά και του προσάπτει ότι κάνει την μέγιστη αμαρτία: Δεν κάθεται ο αφιλότιμος μέσα σε ένα μόνο κουτάκι, αλλά κυκλοφορεί σε πολλά και γίνεται επικίνδυνος, μας μπερδεύει!

Δεν μπορώ όμως να μην σχολιάσω ακόμα την πλύση εγκεφάλου που έχει υποστεί ο (πρώτος) ανώνυμος που τον κάνει να θεωρεί αυτονόητο ότι εγώ πρέπει να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας. Αναμενόμενο καθώς οι άνθρωποι αυτοί εκπαιδεύονται στην ιδέα ότι το σύμπαν περιστρέφεται γύρω από τους ίδιους ή επί το ταπεινότερο γύρω από το (όπως το είπε κάποιος άλλος σχολιαστής) γκρουπάκι τους!

Την ανάρτηση όμως αυτή την γράφω για άλλο λόγο. Μου άρεσε πολύ αυτό που …του απάντησα! Δεν λυπάμαι για το ότι …τον τυραννάω γιατί του δίνω την ευκαιρία να μάθει το τι τον τυραννάει. Φυσικά ήταν μια ειρωνική απάντηση στο στυλ των δικών του λόγων. Καθώς όμως την ξανασκέφτηκα συνειδητοποίησα το πόσο σημαντική απάντηση είναι. Είναι ο δρόμος προς την ιερή αντανάκλαση του εαυτού! Και για να είμαι πιο ακριβής ένας από τους δρόμους, ή πιθανόν ένα απαραίτητο τμήμα του δρόμου.

Πως μπορεί κανείς να δει την ιερή αντανάκλαση του εαυτού του; Αν μάθει να βλέπει την αντανάκλαση του εαυτού του στους άλλους και ασχοληθεί, όχι με τους άλλους αλλά με τον εαυτό του. Να αφομοιώσει την πληροφορία που του δίνουν οι αντανακλάσεις και να κάνει τις αναγκαίες διορθώσεις έτσι ώστε η τελική εικόνα που θα σχηματίζεται από αυτές τις αντανακλάσεις να γίνεται όμορφη. Μετά από μακροχρόνια τέτοια εκπαίδευση θα δει την ιερή εικόνα του εαυτού του!

Αυτός είναι ο δρόμος: Αντί ο ανώνυμος φίλος να μου ζητά να πάψω να τον τυραννάω να εκμεταλλευτεί την …αμαρτία μου και να διορθώσει έτσι τον εαυτό του ώστε αισθάνεται όμορφα …μαζί μου!

Ο νόημα του θανάτου

Για μένα η τέχνη και ειδικά ο κινηματογράφος είναι μεγάλο σχολείο. Δεν έχω ειδικές γνώσεις για να κρίνω την σκηνοθεσία ή την ηθοποιία. Δεν πολυασχολούμαι με αυτά, αφήνομαι κυριολεκτικά στην θέα της ταινίας. Το μόνο που θέλω είναι η ποιότητα στην εικόνα. Αυτό που πάντα τραβάει την προσοχή μου είναι το παιχνίδι που κρύβεται πίσω από την ιστορία, πίσω από την δράση, το νόημα, το μήνυμα, η άλλη οπτική, αυτό που δεν ξέρω, αυτό που γίνεται αφορμή να σκεφτώ, το βίωμα που νοιώθω, πάνω από όλα αυτό.

Όσο πιο άγνωστα σε μένα είναι όλα αυτά τόσο περισσότερο με συναρπάζει μια ταινία. Πολλές φορές όμως με συναρπάζει μια ταινία γιατί σε αυτήν αναγνωρίζω οπτικοποιημένες πραγματικότητες που με έχουν απασχολήσει ιδιαίτερα, όπως συμβαίνει με τις ταινίες Ανταλλαγή και Αμφιβολία για τις οποίες, αφού τις ξαναδώ θα μιλήσω ειδικά. Πιστεύω ότι στις περιπτώσεις αυτές ο μέσος θεατής δεν θα αισθανθεί τίποτα από αυτά που συνάρπασαν εμένα…

Είδα λοιπόν μια ταινία, την κατέβασα και την είδα, δεν ξέρω αν κυκλοφόρησε στα ελληνικά ούτε ποιος ο ελληνικός τίτλος της. The day Earth stood still. Το σενάριο ήταν κάπως έτσι: Ξαφνικά εμφανίζονται εξωγήινοι που προσεδαφίζονται στο Central Park όντας παντοδύναμοι αλλά όχι επιθετικοί. Ήρθαν να εξαφανίσουν το ανθρώπινο είδος γιατί απειλεί την ύπαρξη της Γης και καθώς δεν υπάρχουν πολλοί τέτοιοι πλανήτες στο σύμπαν συμφέρει να χαθεί ένας είδος (οι άνθρωποι) και να σωθεί ο πλανήτης Γη. Η καταστροφή αρχίζει αλλά παράλληλα μια (οπωσδήποτε πολύ όμορφη) επιστήμων με το υιοθετημένο (μιγάδικο) παιδάκι της προσπαθούν και τελικά πείθουν τον (οπωσδήποτε πολύ όμορφο) εξωγήινο που κατοικεί σε σώμα ανθρώπινο, να σταματήσει το κακό. (συνήθως τα τρίο στον κινηματογράφο δεν είναι κανονική οικογένεια, Αυτός, Αυτή και το παιδί κάποιων άλλων). Το κακό σταματά αλλά με τίμημα (at a price!) την απώλεια του τεχνολογικού εξοπλισμού των ανθρώπων…

Δεν ξέρω τι θα πουν οι ειδικοί για την ταινία, αλλά εγώ χάθηκα μέσα σε αυτήν. Όταν τέλειωσε, έπεσαν οι τίτλοι του τέλους, ένοιωσα ένα βίωμα που με έκανε να γράψω όλα αυτά. Ζώντας άμεσα την αίσθηση της ολικής καταστροφής ένοιωσα την ζωή με ένα τελείως διαφορετικό τρόπο. Όλες οι αξιολογήσεις άλλαξαν, το τι είναι σημαντικό και τι όχι πήρε τελείως διαφορετικό νόημα. Για δευτερόλεπτα ένοιωθα βαθιά ότι πλήθος “σημαντικών” πραγμάτων είναι εντελώς ασήμαντα και μου φαινόταν παράξενο το γεγονός ότι τα έδινα σημασία… Αυτό το βίωμα, σε αυτήν την ένταση δεν περιγράφεται…

Αυτή είναι η αξία του θανάτου. Δεν θα πω ότι γι’ αυτό έδωσε ο Θεός τον θάνατο. Αυτή η σκέψη μου φαίνεται αστεία. Ο θάνατος είναι το απόλυτο κακό και τίποτα δεν τον δικαιολογεί. Όμως, όπως κάθε τι άλλο έχει και μια θετική όψη. Τονίζει την ζωή, την κάνει ευδιάκριτη, αναδεικνύει τις λεπτομέρειές της, όπως το μαύρο φόντο των φωτογραφιών. Είναι τραγικό λάθος να τον απωθούμε, να κάνουμε πως τον αγνοούμε ή να καταφεύγουμε σε μια θρησκεία για να ξεφύγουμε από αυτόν…

Τότε το “Χριστός Ανέστη” γίνεται ένα ξέπλυμα της ζωής μας, ισοδύναμο με την απώλειά της, την οποία υφιστάμεθα με την μετάθεσή της σε μια μεταθανάτιο αξία…

Το λένε εσχατολογική προοπτική…