Κεραμίδα στο κεφάλι!

Έφαγα κεραμίδα στο κεφάλι! Ο κακεντρεχής παρατηρητής θα μου πει, μα αφού την περίμενες, τι διαμαρτύρεσαι; Δεν διαμαρτύρομαι, εκφράζω την έκπληξη, αλλά και την βαθειά μου θλίψη.

Ποια είναι η κεραμίδα; Το άρθρο του κ. Γιανναρά στην Καθημερινή της περασμένης Κυριακής! Στην διεύθυνση http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_228_06/09/2009_328243 μπορείτε να το διαβάσετε ολόκληρο, αλλά αυτό που είναι κεραμίδα είναι το τελευταίο μέρος του που το παραθέτω:

«Θα μπορούσε επομένως να συμπεράνει κανείς ότι το πολιτικό όραμα του Αχμέτ Νταβούτογλου για την Τουρκία θα αποκτούσε ρεαλιστική βάση, με τις ακόλουθες προϋποθέσεις:

Πρώτον, αν συνειδητοποιηθεί από τους φορείς του οράματος ότι η οθωμανική («αυτοκρατορική») προοπτική της Τουρκίας είναι ασυμβίβαστη με τον εκδυτικισμό της, άρα και με τον κεμαλισμό, τα δυτικά ιδεολογήματα περί «λαϊκού» (άθρησκου) κράτους. Τα τελευταία χρόνια η πλειονότητα του λαού μοιάζει να συνειδητοποιεί αυτή την αλήθεια.

Δεύτερη προϋπόθεση: Ο κοινός άξονας πολιτιστικής ενότητας (και πολιτικής συνύπαρξης) των λαών, της άλλοτε οθωμανικής επικράτειας να αναζητηθεί όχι στη θρησκεία του Ισλάμ, αλλά στη λαϊκή κουλτούρα της Ανατολής: Στους μακραίωνες ειθισμούς να βεβαιώνεται η αλήθεια στις διαπροσωπικές σχέσεις και όχι με αναζήτηση ατομοκεντρικών βεβαιοτήτων. Η «πίστη» κάθε λαού μπορεί να διαφέρει, αλλά τη συν-εννόηση ξέρει η Ανατολή να τη βασίζει στην κοινή αίσθηση του «ιερού» και, κυρίως, στην προτεραιότητα των διαπροσωπικών σχέσεων: στην ανθρώπινη «χαρά» της κοινωνίας – στους αντίποδες της αναγκαστής υποταγής σε κάποια «πολιτική» ορθότητα.

Τρίτον, να λειτουργήσει η Ελλάδα ως πολιτισμικός (άρα και πολιτικός) καταλύτης δημιουργικής συμπόρευσης αυτής της μετα-βυζαντινής Ανατολής (υπό τη Νεο-οσμανική ηγεσία) με τη μετα-ρωμαϊκή Δύση (υπό την ηγεσία των Βρυξελλών). Η Δύση διεκδικεί τη συνέχεια του αρχαιοελληνικού κληροδοτήματος, η Τουρκία τη συνέχεια του Βυζαντίου. Η υπαγωγή του σημερινού Ελλαδισμού υπό την οθωμανική επιρροή με παράλληλη τη μετοχή του στην Ευρωπαϊκή Ενωση, θα ήταν ίσως η τελευταία ευκαιρία να επανέλθει, με ενεργό μετοχή, στο ιστορικό γίγνεσθαι ο Ελληνισμός.

Αν διέσωζε ελληνικότητα το ελλαδικό κρατίδιο.»

Δεν θα σχολιάσω την ουσία. Ας την κρίνει ο αναγνώστης. Θα μιλήσω για τον δικό μου πόνο. Είχα πλήρη επίγνωση ότι ο κ. Γιανναράς, αυτό που λέμε, έχανε στροφές εδώ και καιρό. Και δεν εννοώ τις εκτιμήσεις, τις αξιολογήσεις ή τις προτιμήσεις του αλλά τον τρόπο που χρησιμοποιεί τον λογισμό, την λογική σκέψη. Οι συλλήψεις που είχε πριν από τριάντα και χρόνια, στην εποχή τους ήταν πρωτοποριακές, αλλά σήμερα πια έχουν χάσει κάθε νόημα. Οι έννοιες όπως πρόσωπο, σχέση, φύση, ελευθερία, δεν μπορούν να κατανοούνται σήμερα με τον τρόπο της δεκαετίας του 60. Ή έπρεπε κανείς να τις αφήσει πίσω του ή να τις επανανοηματοδοτήσει. Ο κ. Γιανναράς δεν έκανε τίποτα από τα δύο και συνεχίζει να μιλά σαν να μην συνέβη τίποτα. Για μένα το τέλος είναι προδιαγραμμένο.

Κάποιος έγραφε για τον κ. Γιανναρά (δεν θυμάμαι ποιος, κάποιος που γράφει συστηματικά στην Καθημερινή) Τι κρίμα να πάει έτσι τόσο ταλέντο! Για μένα λοιπόν αυτό το κείμενο είναι η ληξιαρχική πράξη θανάτου του κ. Γιανναρά ως συγχρόνου στοχαστή…

Και τι με κόφτει εμένα; Δεν είναι μόνο ότι και εγώ ήμουν μέχρις ενός σημείου πνευματικό παιδί του. Όχι τρομάζω και πονώ σαν να έφαγα τούβλο γιατί νοιώθω πόσο αδυσώπητη είναι η ζωή απέναντι σε αυτόν που αρνείται την εξέλιξη. Και ο μεν κ. Γιανναράς ως “αποθανών” δεδικαίωται, αλίμονο όμως σε μας τους ζώντες. Αν πάψουμε να αλλάζουμε, αν πάψουμε να εξελισσόμαστε, θα πεθάνουμε πριν πεθάνουμε, και εγώ θα πρέπει να ομολογήσω ότι θα ήθελα να ζω …μέχρι να πεθάνω!

Βοήθεια! Εκλογές!

Πριν από τριάντα χρόνια το hobby μου ήταν η ιστορία. Στην χρονιά που πέρασε διαπίστωσα ότι μπορεί να μην θυμάμαι τι έφαγα το μεσημέρι, θυμάμαι όμως αυτά που διάβασα πριν τριάντα χρόνια, γεγονός που είχε ως συνέπεια οι μαθητές μου να με παρακαλούν να τους διδάξω και την επόμενη χρονιά ιστορία… Προφανώς δεν βασιζόμουν αποκλειστικά στην μνήμη μου και έτσι την φρεσκάριζα δεόντως και κατά την διάρκεια ενός τέτοιου φρεσκαρίσματος, έπεσα σε μια περιγραφή του Οστρογκόρσκυ που με άφησε με ανοικτό το στόμα! Θα το είχα διαβάσει και παλιότερα, αλλά τότε είχα άλλες προτεραιότητες και άλλα πρόσεχα.

Η τύχη και η ατυχία του Βυζαντίου ήταν το γεγονός ότι η βασιλεία δεν ήταν ελέω Θεού κληρονομική δεσποτεία! Ο καθένας μπορούσε να γίνει αυτοκράτορας, χωρίς να είναι δεδομένο ότι ο γιός του θα τον κληρονομήσει. Αυτό έδινε την δυνατότητα σε ικανούς άρχοντες μέσα από δαρβινικές διαδικασίες να αναδεικνύονται αυτοκράτορες και να σώζουν το κράτος από τα χέρια ανικάνων αρχόντων. Καμιά φορά βέβαια συνέβαινε και το αντίστροφο. Εν πάση περιπτώσει οι αλλαγές στον θρόνο, όπως είναι γνωστό, ήταν πολύ συνήθεις. Αυτό που περιγράφει ο Οστρογκόρσκυ είναι το τι σήμαινε για την κρατική μηχανή η αλλαγή αυτοκράτορα. Ο νέος αυτοκράτορας συνοδευόταν από ένα λεφούσι ανθρώπων που στελέχωναν την κρατική μηχανή διώχνοντας τους εκλεκτούς του προηγούμενου βασιλιά. Οι άνθρωποι αυτοί είχαν και επίσημο όνομα: ημετέριοι! Οι ημετέριοι είχαν ένα στόχο, τον προσωπικό τους πλουτισμό. Διέστε και την συνέχεια.

Επειδή γνωρίζαν ότι το μέλλον τους είναι άδηλο, είχαν ως κύριο μέλημά τους την επένδυση των χρημάτων που κέρδιζαν σε μεγάλα κτήματα στην επαρχία! Από την άλλη οι μεγάλοι γαιοκτήμονες της επαρχίας είχαν σαν κύριό τους μέλημα να γίνουν ημετέριοι κάποιου αυτοκράτορα ώστε η οικονομική τους ισχύ να μεταφραστεί και σε πολιτική επιρροή! Υπήρχε λοιπόν μια αμφίδρομη κίνηση ημετερίων και γαιοκτημόνων που πολλές φορές ολοκληρώνονταν σε επιτυχείς επιγαμίες. Οι ικανοί αυτοκράτορες αντιδρούσαν στην αύξηση της δύναμης τέτοιων οικογενειών, αλλά από την εποχή των Κομνηνών και μετά η αύξηση της δύναμης των αρχόντων σε βάρος της κεντρικής εξουσίας και των πτωχών θεωρείται μια από τις αιτίες της παρακμής του κράτους.

Διέστε πάλι τι γράφει ο πιο αξιόλογος κατά την γνώμη μου δημοσιογράφος, Παύλος Τσίμας στα Νέα “…Ο δεύτερος λόγος είναι ότι μπορεί στη Γερμανία η εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία να μη συμπαρασύρει όλη την κορυφή της διοικητικής και δημοσιοϋπαλληλικής ιεραρχίας, να μη σημαίνει αυτόματα αλλαγές σε χιλιάδες θέσεις ευθύνης, από τους διοικητές μεγάλων ΔΕΚΟ ώς τις διοικήσεις μικρών επαρχιακών νοσοκομείων (ώστε να ανταμειφθούν οι αγωνιστές της νικήτριας παράταξης για τους αγώνες τους) ούτε να μεταβάλλει όλο το δίκτυο των μετεχόντων στη μέσω του κράτους αναδιανομή του εθνικού εισοδήματος, εδώ όμως είναι άλλα τα ήθη. Το κράτος ολόκληρο (και ο οικονομικός του ρόλος) υποτάσσεται στον νικητή των εκλογών. Και θα ήταν, γι΄ αυτό, πολύ επικίνδυνο να ζήσουμε τον χειμώνα του δημοσιονομικού εκτροχιασμού σε συνθήκες πολιτικής και διοικητικής παράλυσης, που θα έφερνε η βεβαιότητα της επικείμενης γαλάζιας ήττας.

Αλλά, αν είναι έτσι, αξίζει να σκεφτεί κανείς: Μήπως, τελικά, δεν είναι η οικονομία το μέγα θέμα, το πραγματικό διακύβευμα αυτών των εκλογών; Μήπως- όσο κι αν τα δημόσια οικονομικά βρίσκονται σε ζώνη υψηλού κινδύνου- στις 4 Οκτωβρίου δεν ψηφίζουμε με θέμα την οικονομία; Μήπως το θέμα αυτών των εκλογών είναι- ή θα έπρεπε να είναι- η ελπίδα αλλαγής του τρόπου που κυβερνάται η χώρα, αυτού του μοιραίου «ελληνικού τρόπου», όπου κόμμα, κράτος, διοίκηση και οικονομία συνυφαίνονται σε ένα κουβάρι πελατειακό και συφοριασμένο, που μας καταδικάζει στη ζώνη της πολιτικής υπανάπτυξης; Μήπως, δηλαδή, το «γιατί» των εκλογών, ο λόγος που έκανε τις πρόωρες εκλογές, σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, αναγκαίες κι αναπόφευκτες για εμάς, ενώ για τους Γερμανούς ήταν περιττές, ορίζει και το «πρέπει» των εκλογών αυτών; ”

Θα ήθελα να ρωτήσω τον κ. Τσίμα, μπορούμε να απαντήσουμε αποτελεσματικά στο καίριο αυτό ερώτημα χωρίς να δούμε τις αιτίες που το δημιούργησαν αλλά και το συντηρούν μέχρι σήμερα;

παραθέτω στην συνέχεια όλο το κείμενο του κ. Τσίμα

Το «γιατί» και το «πρέπει» των εκλογών

Του ΠΑΥΛΟΥ ΤΣΙΜΑ

Oι Γερμανοί ψηφίζουν στις 27 Σεπτεμβρίου, μία εβδομάδα πριν από εμάς. Η ημερομηνία δεν προέκυψε ξαφνικά, από αιφνιδιασμό ή πολιτική πρωτοβουλία. Ήταν γνωστή εδώ και τέσσερα χρόνια, από την ημέρα των προηγούμενων εκλογών. Και παρ΄ ότι η Γερμανία πλήττεται κι αυτή από την οικονομική κρίση, περισσότερο μάλιστα από ό,τι εμείς, και παρ΄ ότι κυβερνάται από μια ασταθή πλειοψηφία, που συγκροτεί η εύθραυστη συμμαχία δύο αντιπάλων κομμάτων, από κανενός το μυαλό δεν πέρασε πως η «εθνική ευθύνη» και το «συμφέρον της χώρας» απαγορεύουν μια «καταστροφική για την οικονομία μακρά προεκλογική περίοδο». Ούτε ότι, εν όψει οικονομικής κρίσης, χρειάζεται «ξεκαθάρισμα του πολιτικού τοπίου» και «νωπή εντολή». Κανείς δεν διανοήθηκε επίσπευση των εκλογών. Η κυβέρνηση, μήνες τώρα, κάνει τη δουλειά της και τα κόμματα τη δική τους. Εκείνη κυβερνά και ψάχνει μέτρα για την κρίση. Κι εκείνα επιδίδονται σε έναν σκληρό πολιτικό ανταγωνισμό, εν όψει μιας εκλογικής μάχης- που τελικά αποδεικνύεται πιο αμφίρροπη απ΄ ό,τι πίστευαν.

Τι από τα δύο συμβαίνει, λοιπόν; Έχει η κ. Μέρκελ στη Γερμανία μειωμένη αίσθηση ευθύνης; Ή, ο δικός μας, ο Καραμανλής, κόβει, ελεύθερα, το εθνικό συμφέρον στα μέτρα του; Η απάντηση είναι προφανής. Αλλά, όσο κι αν το πρόσχημα που χρησιμοποίησε- η ανάγκη, τάχα, μιας νωπής εντολής, επειδή έρχονται δύσκολα χρόνια και πρέπει να παταχθεί η φοροδιαφυγή, επί των ημερών του οποίου αποθρασύνθηκε, και να νοικοκυρευτούν οι κρατικές δαπάνες, τις οποίες ο ίδιος ξεχείλωσε είναι προφανώς απατηλό, η διαπίστωση Καραμανλή πως το κοινό συμφέρον επιβάλλει επίσπευση των εκλογών δεν είναι λαθεμένη.

Ήταν σωστή, αυτονόητη σχεδόν, η απόφαση να γίνουν τώρα εκλογές. Και οι λόγοι είναι, κυρίως, δύο.

O ένας είναι ότι υπήρχε διαπιστωμένη πολιτική αδυναμία διαχείρισης της κρίσης. Η αδυναμία δεν προέκυψε τώρα, από την απειλή των εκλογών, λόγω προεδρικού, σε πέντε μήνες. Από τον περασμένο Σεπτέμβριο, η κυβέρνηση Καραμανλή βολοδέρνει χωρίς πυξίδα, αλλάζει, κάθε τόσο, ρότα και πλήρωμα, ράβει και ξηλώνει προσωρινά μέτρα, πολιτεύεται με τον νου στις δημοσκοπήσεις μάλλον, παρά στους οικονομικούς δείκτες, ψάχνοντας χαραμάδα ευκαιρίας για εκλογές. Στο μεταξύ, το χρέος κατέστη ανεξέλεγκτο, ο δανεισμός έχει χτυπήσει κόκκινο και η χώρα απειλείται με οιονεί στάση πληρωμών. Οι εκλογές δεν θα λύσουν το δημοσιονομικό πρόβλημα, βεβαίως. Αλλά μια νέα και πιο αξιόπιστη κυβέρνηση θα έχει μεγαλύτερα περιθώρια ελιγμών- εντός και εκτός συνόρων.

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι μπορεί στη Γερμανία η εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία να μη συμπαρασύρει όλη την κορυφή της διοικητικής και δημοσιοϋπαλληλικής ιεραρχίας, να μη σημαίνει αυτόματα αλλαγές σε χιλιάδες θέσεις ευθύνης, από τους διοικητές μεγάλων ΔΕΚΟ ώς τις διοικήσεις μικρών επαρχιακών νοσοκομείων (ώστε να ανταμειφθούν οι αγωνιστές της νικήτριας παράταξης για τους αγώνες τους) ούτε να μεταβάλλει όλο το δίκτυο των μετεχόντων στη μέσω του κράτους αναδιανομή του εθνικού εισοδήματος, εδώ όμως είναι άλλα τα ήθη. Το κράτος ολόκληρο (και ο οικονομικός του ρόλος) υποτάσσεται στον νικητή των εκλογών. Και θα ήταν, γι΄ αυτό, πολύ επικίνδυνο να ζήσουμε τον χειμώνα του δημοσιονομικού εκτροχιασμού σε συνθήκες πολιτικής και διοικητικής παράλυσης, που θα έφερνε η βεβαιότητα της επικείμενης γαλάζιας ήττας.

Αλλά, αν είναι έτσι, αξίζει να σκεφτεί κανείς: Μήπως, τελικά, δεν είναι η οικονομία το μέγα θέμα, το πραγματικό διακύβευμα αυτών των εκλογών; Μήπως- όσο κι αν τα δημόσια οικονομικά βρίσκονται σε ζώνη υψηλού κινδύνου- στις 4 Οκτωβρίου δεν ψηφίζουμε με θέμα την οικονομία; Μήπως το θέμα αυτών των εκλογών είναι- ή θα έπρεπε να είναι- η ελπίδα αλλαγής του τρόπου που κυβερνάται η χώρα, αυτού του μοιραίου «ελληνικού τρόπου», όπου κόμμα, κράτος, διοίκηση και οικονομία συνυφαίνονται σε ένα κουβάρι πελατειακό και συφοριασμένο, που μας καταδικάζει στη ζώνη της πολιτικής υπανάπτυξης; Μήπως, δηλαδή, το «γιατί» των εκλογών, ο λόγος που έκανε τις πρόωρες εκλογές, σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, αναγκαίες κι αναπόφευκτες για εμάς, ενώ για τους Γερμανούς ήταν περιττές, ορίζει και το «πρέπει» των εκλογών αυτών;

Τα όμορφα δένδρα, όμορφα καίγονται

Είναι αυτό που λένε, θέλω να αγιάσω και δεν με αφήνουν! Τόσο καιρό θέλω να γράψω για κάποια θέματα, αλλά δεν μπορώ… Βλέπετε γράφω για αυτό που με πιέζει πιο πολύ και τελικά φαίνεται ότι είμαι πολύ …πιεσμένος!

Με χαρά περίμενα την πρώτη του Σεπτέμβρη για να ξαναπάω σχολείο. Μου έλλειψε από την πρώτη μέρα που …σταμάτησε, αλλά δυστυχία μου! Δεν πρόφτασα να ανηφορίσω για την Πεντέλη και είδα τα πρώτα καμένα! Ελάχιστα χιλιόμετρα από το σπίτι μου. Όχι ότι κινδύνευε ή κάτι άλλο σχετικά, αλλά δεν μπορεί μια φωτιά που ξεκίνησε στο Σέσι, να φτάνει μέχρις εκεί. Μετά είδα τα σπίτια στην παλιά Πεντέλη να τα έχει γλύψει η φωτιά και μετά τις συστάδες των τεράστιων πεύκων όλες καμένες και μετά όλα τα μικρά μου τα πευκάκια που καθημερινά τα κοιτούσα με περισσή στοργή, όλα, μα όλα καμένα και μετά, η πιο όμορφη διαδρομή μέσα στην Αττική έχει γίνει η πιο όμορφη καμένη διαδρομή, γιατί τα όμορφα δένδρα γίνονται καμένα όμορφα δένδρα! Τι να πω για τον Διόνυσο! Ευτυχώς το δάσος γύρω από το σχολείο έμεινε άθικτο και έτσι τουλάχιστον από εκεί λίγο καταλαβαίνεις το κακό που έχει συμβεί.

Μετά, ένας γνωστός μου κάτοικος της Πεντέλης μου περιγράφει την κατ’ εμέ αιτία του κακού, την απόλυτη ασυνεννοησία των διαφόρων υπηρεσιών και η παντελής έλλειψη οργάνωσης. Ξανάρθαν στον νου μου όλες οι μαύρες σκέψεις, σκέψεις που έχω κάνει με πολλές και ποικίλες αφορμές. Δεν είναι εύκολο να τις καταγράψω με ακρίβεια, αλλά θα μπορούσαν να είναι οι εξής: Καθόλου δεν ικανοποιούμαι λέγοντας ότι υπάρχει έλλειψη οργάνωσης ή συντονισμού. Το ερώτημα είναι γιατί συμβαίνει αυτό.

Η απάντηση είναι γιατί στην ελληνική κοινωνία επιβιώνουν φεουδαρχικές δομές. Με ένα άμεσο και κυριολεκτικό τρόπο στην Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά αυτή ζει στον κόσμο της και δεν έχει σχέση με το θέμα που συζητάμε. Στην υπόλοιπη κοινωνία το φεουδαρχικό σύστημα επιβιώνει με στολή παραλλαγής. Τι σημαίνει φεουδαρχικό σύστημα. Ότι υπάρχει μια διαδοχή υποταγής και εξάρτησης αρχόντων από ένα ανώτερο και σαν αντάλλαγμα ο υποτελής παίρνει υπό την εξουσία του ένα φέουδο, μια γεωγραφική περιοχή. Οι υποτελείς ενός άρχοντα είναι σύμμαχοι αλλά και ταυτόχρονα ανταγωνιστές, για την εύνοια και για την επέκταση του φέουδού τους… Το σύγχρονο κράτος εμφανίσθηκε όταν οι βασιλείς υπέταξαν τους φεουδάρχες και τα φέουδα και πλέον επήλθε η ενότητα.

Κάθε οργανωτική δομή στην Ελλάδα λειτουργεί ως φέουδο το οποίο εκχωρείται για εκμετάλλευση από κάποιον ανώτερο σε κάποιο κατώτερο με μόνο κριτήριο την εύνοια και το συμφέρον του ανώτερου. Το αν το φέουδο διοικείται ή όχι είναι εντελώς ήσσονος σημασίας σε σχέση με τον όρκο υποτέλειας που πρέπει να δώσει ο άρχων, δηλαδή διοικητής, διευθυντής, προϊστάμενος κλπ.

Δυο τέτοια φέουδα είναι η πυροσβεστική και τα δασαρχεία και η μεταξύ τους συνεργασία είναι απείρου κάλλους! Καλοκαίρι, ψηλά στον Υμηττό, εγώ με το ποδήλατο, με σταματά ένα Τσερόκε της πυροσβεστικής. Με ρωτάν: μήπως ξέρεις που πάει αυτός ο δρόμος; Δεν είμαστε σε ένα απομακρυσμένο δάσος της Πίνδου, λίγα χιλιόμετρα από το Σύνταγμα, και υπάρχουν λεπτομερέστατοι χάρτες του Υμηττού και όμως οι δασικοί δεν μπορούν να ενημερώσουν τους πυροσβέστες για τους δρόμους. Μπορείτε να φαντασθείτε τι λεπτομερή και αποτελεσματικά σχέδια έχουν καταστρώσει για την περίπτωση που υπάρξει πυρκαγιά… Δεν θέλω ούτε να το σκέπτομαι.

Η πυροσβεστική δεν στρατολογεί ούτε εκπαιδεύει και εξοπλίζει εθελοντές, γιατί αν υπάρχουν εθελοντές, εκπαιδευμένοι και εξοπλισμένοι, δεν χρειάζονται και τόσοι πυροσβέστες… Και πάει λέγοντας.

Και δεν είναι μόνο αυτό. Στο σύστημα της κοινωνίας μας ο ιππότης και ο ιερέας ταυτίζονται. Ο κάθε φεουδάρχης είναι αυτός που ξέρει, που είναι ο εκπρόσωπος του θεού…

Συνέπεια όλων αυτών είναι η ανομία. Μόνο ένας νόμος ισχύει, ο νόμος της υποτέλειας. Μπορείς να κάνεις ότι θέλεις, αρκεί να έχεις το κατάλληλο …βύσμα!

Κάποια άλλη φορά θα σας διηγηθώ τι συνέβαινε στο Βυζάντιο και τότε θα καταλάβετε για τις πολιτιστικές ρίζες των δεινών του παρόντος, γιατί πρέπει να γνωρίζουμε την ιστορία όχι για να δοξάζουμε εαυτούς, αλλά για να μαθαίνουμε και να γινόμαστε καλύτεροι.

Time out!

Είμαι υποχρεωμένος να κάνω μια διαδικαστικού τύπου παρέμβαση γιατί η συζήτηση που γίνεται μέσω αυτού του μπλόγκ παίρνει δρόμο που δεν τον θέλω, και προφανώς εδώ έχει σημασία το τι θέλω εγώ!

Για ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων ο χριστιανισμός στην εκδοχή του ως χριστιανική εκκλησία έχει κριθεί και καταδικαστεί. Όσον αφορά εμένα, τα πρακτικά της δίκης υπάρχουν στα τελευταία τρία βιβλία μου και η απόφαση της καταδίκης έχει εκδοθεί από την αφωνία των καθ’ ύλην αρμοδίων, οι οποίοι από το 2002 και εδώ ποιούν την νήσσαν, αφήνοντας γραφικούς απολογητές να κάνουν …κλεφτοπόλεμο.

Για μένα το θέμα της “δίκης” της εκκλησίας έχει κλείσει και αυτά που γράφω εδώ στοχεύουν στο μετά, στο πέραν της “δίκης”. Ωραία η εκκλησία χρεοκόπησε, τι σημαίνει αυτό, και μετά τι; Τι συνέπειες έχει αυτό για την ελληνική κοινωνία. Γύρω από τέτοια θέματα κινείται ο προβληματισμός που καταθέτω …ως προβληματισμό. Είναι εύλογο ότι η συζήτηση μπορεί να γίνεται μόνο ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουν με τον ένα ή άλλο τρόπο, λίγο ή πολύ αυτές τις αντιλήψεις ως κοινή βάση.

Ευλόγως υπάρχουν άνθρωποι που έχουν διαφορετικές αντιλήψεις. Γι’ αυτούς η “δίκη” δεν τελείωσε, ή η απόφαση είναι αθωωτική. Καλώς υπάρχουν. Προφανώς όμως δεν έχουν θέση στην συζήτηση η οποία με ενδιαφέρει. Προφανώς και πάλι αυτοί θα θέλουν να υπερασπιστούν την εκκλησία ή ότι άλλο. Ας το κάνουν, αλλά στον κατάλληλο χώρο. Ο χώρος του μπλογκ μου δεν διατίθεται για τον σκοπό αυτό.

Άφησα σχόλια τέτοιων ανθρώπων, μεταξύ των άλλων και για …ιδιοτελείς σκοπούς. Να φανεί το ήθος και το ύφος των ανθρώπων αυτών. Έως εδώ όμως! Θα γίνω πολύ απαιτητικός όσον αφορά σχόλια υπέρ ή κατά της εκκλησίας. Δεν είναι το θέμα μας αυτό. Όσον αφορά όμως κριτική ή υπεράσπιση της εκκλησιαστικής ιδεολογίας εκεί τα πράγματα είναι πιο ενδιαφέροντα και επομένως θα μπορούσα να δεχθώ τέτοια σχόλια, όταν βέβαια έχουν ένα επίπεδο, που προφανώς θα το κρίνω και πάλι εγώ…

Αν παρ’ ελπίδα κάποιος από τους …απολογητές, θελήσει να κάνει κάτι σοβαρό και να απαντήσει στα όσα γράφω στα τελευταία βιβλία μου και το κάνει με τον ανάλογο τρόπο, τότε θα του παραχωρήσω το μπλογκ, αν δεν βρει κάπου αλλού να το δημοσιεύσει, για να το δημοσιεύσει. Γιατί ναι μεν η δίκη έκλεισε, αλλά μπορεί να ξανά ανοίξει, αν υπάρξουν …νέα στοιχεία!

Λοιπόν λογομαχίες και κοκορομαχίες τέλος!