Πέμπτη 11 Μαρτίου 2010

Η θεά Κάλι και η Παναγία


Είναι μια σκηνή που την έχω δεί πολλές φορές στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο, αλλά ποτέ ζωντανά. Μέχρι την προηγούμενη Κυριακή, κάπου εκεί στην Ομόνοια, σε μια στοά. Στην άκρη, πεταμένοι στο πάτωμα δύο νεαρά παιδιά, μακριά ο ένας από τον άλλο, ολομόναχοι αγωνίζονταν να τρυπήσουν το χέρι τους με την σύριγγα για να πάρουν (προφανώς) την δόση τους…

Λίγο πιο κάτω μια άλλη ομάδα 3-4 ατόμων όρθιοι και σκυμμένοι πάνω σε ένα κομμάτι χαρτόνι, ή κάτι τέτοιο, που υπήρχε μια άσπρη σκόνη κάπως προσπαθούσαν να την ρουφήξουν, μάλλον με την μύτη…

Τους προσπέρασα με την παρέα μου χωρίς να αλλάξουμε συζήτηση ή να σχολιάσουμε την σκηνή, σαν αυτή να μην υπήρχε. Όμως εμένα με έσφαξε μαχαίρι και όλη την υπόλοιπη ώρα έκλαιγα νοητά γοερά, έστω και με κάποιες διακοπές και κλαίω ακόμα και τώρα κάθε φορά που θυμάμαι την σκηνή. Έκλαιγα για τα παλικάρια που ήταν νέα και γεροδεμένα αλλά έκλαιγα και για μένα που πέρασα από μπροστά τους και δεν έκανα τίποτα, ή μάλλον έκανα σαν να μην υπήρχαν. Αλλά κλαίω ακόμα πιο πολύ για την άπειρη δυστυχία που υπάρχει γύρω μου και κάνω σαν να μην υπάρχει. Ναι πράγματι την βλέπω την δυστυχία, στα φανάρια, πίσω από τα νούμερα των οικονομικών μεγεθών, στις διηγήσεις των ανθρώπων και είμαι υποχρεωμένος να κάνω πως δεν βλέπω γιατί απλά δεν την αντέχω… Θα μου πείτε και μπορώ να κάνω; Πρακτικά τίποτα.

Όταν ανέφερα το όνομα της θεάς Κάλι μέσα στην τάξη, κάποια μάτια άνοιξαν και κάποια κεφάλια ανασηκώθηκαν. Την ξέρουμε, είναι αυτή με τα κομμένα κεφάλια και τα αίματα. Λοιπόν τους λέω, στην Ινδική κοινωνία παίζει τον ρόλο που παίζει η Παναγία στην δική μας. Κανείς δεν με πίστεψε. Και όμως, η Κάλι, όπως έλεγε ένας ινδός θεολόγος του 19ου αιώνα που κάποτε διάβασα κείμενά του και δεν θυμάμαι το όνομά του, πιθανόν να είναι ο Ραμακρίσνα, εκφραζόταν για την Μεγάλη Μητέρα θεά Κάλι με τον τρόπο που εκφράζονται οι δικοί μας ασκητές για την δική μας Μεγάλη Μητέρα, την Παναγία.

Και τα αίματα, τα κομμένα κεφάλια; Είναι ο θάνατος που τρέφει την ζωή και η Κάλι παρέχει την ζωή. Οι άνθρωποι έχουμε τις ίδιες ανάγκες και στα ίδια πιστεύουμε, μόνο που στην Ανατολή οι άνθρωποι ενσωμάτωσαν το κακό μέσα στην ίδια την θεότητα, ενώ εμείς θέλουμε την θεότητα μόνο αγαθή. Η Κάλι και σκοτώνει και ζωοποιεί ενώ η Παναγία μόνο ζωοποιεί…

Οι ανατολίτες δεν ζορίζονται με το κακό όπως οι ευρωπαίοι. Δεν έχετε παρά να δείτε Κινέζικες, Κορεάτικες ή Γιαπωνέζικες ταινίες για να δείτε την διαφορά. Η πιο δυσβάσταχτη βαρβαρότητα συνυπάρχει αρμονικά με την καλοσύνη και την ευγένεια. Εμείς είμαστε το ίδιο βάρβαροι, αλλά χωρίζουμε τους πάντες σε καλούς και κακούς και πάντα είμαστε εμείς οι καλοί ή τουλάχιστον είμαστε με το μέρος των καλών.

Δεν ξέρω τι να προτιμήσω: να στενοχωριέμαι για το κακό αν και γνωρίζω ότι είναι πηγή της ζωής ή να μου είναι αδιάφορο μια και ούτως ή άλλως δεν έχει σημασία το πώς νοιώθω;

Μάλλον χαίρομαι που είμαι δυτικός!

Σάββατο 6 Μαρτίου 2010

Νέα Μέτρα

Ακόμα μια συνάδελφος εκφραζόταν με ιερή αγανάκτηση κατά των νέων μέτρων. Λογικό, έχανε και αυτή ένα ολόκληρο μηνιάτικο, σε ετήσια βάση, κάτι εξαιρετικά δυσάρεστο για όλους. Πλην όμως και αυτή τα έβαζε με τους έχοντες και κατέχοντες “να τα πάρουν από τους πλούσιους!”. Εδώ, τρόπος του λέγειν, εξεράγην. Πλούσιος δεν είμαι (δυστυχώς) αλλά δεν τρώω κουτόχορτο ούτε μου αρέσει να με κοροϊδεύουν. Της λέω από πού και ως που θεωρείς ότι πρέπει κάποιος πλούσιος να σε πληρώνει για …να κάθεσαι;

Η συνάδελφος αξιοποιεί μια από τις άπειρες απίθανες διατάξεις με τις οποίες το συνδικα-λιστικό κίνημα μετέτρεψε το δημόσιο σε μια αγελάδα που μπορεί κανείς να την αρμέγει τζάμπα. Έχει τριετή εκπαιδευτική άδεια για να εκπονήσει διδακτορική διατριβή. Που ση-μαίνει ότι για τρία χρόνια πληρώνεται κανονικά χωρίς να έχει καμιά διδακτική υποχρέωση, κοινώς κάθεται σπίτι της. Μα μου λέει αυτό το δικαίωμα μου το δίνει ο νόμος. Λες να συγκινηθεί λοιπόν ο πλούσιος και να συνεχίσει να σε πληρώνει επειδή το λέει …ο νόμος.

Μα εγώ, λέει, έκανα διατριβή. Πράγματι έκανε, και πράγματι οι περισσότεροι που αξιο-ποιούν τον νόμο δεν κάνουν ή κάνουν εικονική, δηλαδή βάζουν άλλους να τους την γρά-ψουν. (γνωρίζω περίπτωση πρώην συναδέλφου…). Ωραία της λέω, το κράτος σε πλήρωσε τρία χρόνια για να κάνεις διατριβή, τι θα κερδίσει λοιπόν και αυτό από την διατριβή σου; Με τι θα ανταποδώσεις το σχετικό κόστος; Σιωπή ιχθύος. Γνωρίζω καλά ότι εταιρείες χρη-ματοδοτούν υπαλλήλους τους να εκπονήσουν διατριβές, όχι όμως εν γένει διατριβές, αλλά συγκεκριμένες εργασίες από τις οποίες προσδοκούν συγκεκριμένο όφελος και για τις οποίες επιλέγουν πολύ αυστηρά τους υπαλλήλους που θα τις εκπονήσουν. Το δημόσιο χρηματοδοτεί εκπαιδευτικές άδειες γιατί κάποιοι απλώς κατέκτησαν το σχετικό δικαίωμα να κάθονται και να πληρώνονται…

Λοιπόν είμαι και εγώ κατά των μέτρων, γιατί έχω να προτείνω κάποια άλλα μέτρα. Το δη-μόσιο δεν είναι το μόνο πρόβλημα, αλλά είναι σημαντικό πρόβλημα και έχω την ατυχία να το γνωρίζω, εδώ και λίγα χρόνια, από πρώτο χέρι. Λοιπόν τα δικά μου μέτρα είναι τα εξής: Απολύεται άμεσα ας πούμε το 10% των υπαλλήλων και παύονται όλα τα παράλογα μη ανταποδοτικά δικαιώματά τους. Μαχαίρι επί δικαίων, όσο είναι δυνατόν λιγότερο και αδίκων όσο είναι δυνατόν περισσότερο. Όσοι παραμείνουν να μειωθεί ο μισθός τους για 2-3 χρόνια όσο χρειάζεται ώστε για το αντίστοιχο χρονικό διάστημα να λαμβάνουν οι απολυμένοι ένα επαρκές βοήθημα, μέχρις ότου να βρουν μια άλλη δουλειά. (Τις τεχνικές λεπτομέρειες τις πρότασης θα τις επεξεργασθώ όταν θα κατατεθεί …στην Βουλή.)

Ναι θα μας πονέσει, μπορεί και εγώ να είμαι στους απολυμένους, είμαι βέβαιος ότι περισσεύουν πολλοί θεολόγοι, αλλά θα υπάρχει ελπίδα, θα έχει χτυπηθεί πρωτογενώς η αιτία παραγωγής ελλειμμάτων και μια τέτοια κίνηση δεν θα αφήσει απέξω τον ιδιωτικό τομέα. Το κύριο πρόβλημα που έχουμε, η έλλειψη παραγωγικότητας, θα διορθωθεί και ελπίζω σε δυο τρία χρόνια να …έχω βρει άλλη δουλειά και η χώρα να βρίσκεται σε πορεία ανάπτυξης.

Μετά άλλαξα πλευρό και είδα άλλο όνειρο. Αυτό το διάβασα: Το κείμενο της υπουργού Παιδείας σχετικά με το νέο σχολείο!

Όταν ξύπνησα, πήγα σχολείο και επιδόθηκα σε …κατήχηση. Δεν την γλυτώνουν από μένα, θεολόγος είμαι κατηχητικό κάνω: Πώς να είναι παραγωγικοί στην δουλειά τους, πώς να έχουν υπευθυνότητα και αποτελεσματικότητα, πώς να τα καταφέρουν καλύτερα από εμάς…

Τετάρτη 3 Μαρτίου 2010

Χωρίς Σχόλιο


Τι να ΄ναι; Τι να ΄ναι;


Του Νίκου Τζιανίδη

Από τα Νέα της 3/3/2010
ΟΙ ΚΑΠΝΟΙ εμφύλιας σύρραξης στην Ελλάδα ήδη έκαναν την εμφάνισή τους στον ορίζοντα. Στα πρόθυρα της οικονομικής κατάρρευσης, τεχνητής ή μη, ο Νεοέλληνας νεόπλουτος βλέποντας να ηττάται, κυρίως, σε κοινωνικό επίπεδο και να υποχρεούται βιαίως σε πισωγυρίσματα οδυνηρά, αγανακτεί και οπλίζεται να βγει στο... Κολωνάκι.

Η σταδιακή μείωση εσόδων, που επέτρεπαν σε πολλούς να διάγουν βίο επίπλαστο, νομίζοντας πως ξαφνικά, εισπράττοντας επιδόματα «έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία» και καταναλώνοντας χρήμα πλαστικό πανάκριβο, μεταλλάχτηκαν από φουκαράδες σε χρυσοκάνθαρους αστούς, οδηγεί σε κρίσεις πανικού. Γιατί, σου λέει, ο δημόσιος υπάλληλος της Βουλής να μετράει δεκαέξι μισθούς και εγώ του υπουργείου Οικονομικών να μετράω ψαλιδισμένα επιδόματα. Γιατί να γράφουν υπερβολικές αλήθειες για τον κλάδο μας οι δημοσιογράφοι, λένε οι υπάλληλοι της Βουλής. Κλείσε το πάρκινγκ και πέτα στον δρόμο τους εκπροσώπους του Τύπου. Οι «εκατομμυριούχοι» αγρότες μάς φράζουν τις οδούς προς... τα χιονοδρομικά κέντρα; Κάψτε τους! Οι «κακομαθημένοι» τελωνιακοί από πού κι ώς πού ανακάλυψαν αίφνης τη λέξη απεργία; Ντροπή τους! Και από την αντίπερα όχθη οι «άλλοι», οι εσαεί φτωχοί, μεροκαματιάρηδες βλέπουν και επιχαίρουν. Ο ένας υποβλέπει τον άλλον. Ο μετρών απώλειες, μετράει και τα κέρδη του πλησίον του και τον φασκελώνει.

Όχι πως δεν το έκανε πάντα. Το έκανε με φθόνο, κυρίως. Τώρα το πράττει με μίσος και φθόνο μαζί.

Από γενέσεως ελληνικού έθνους, η κυρίαρχη νοοτροπία και στο πιο ελλειμματικό μυαλό του τελευταίου πολίτη αυτής της χώρας ήταν: εγώ είμαι καλύτερος από τους άλλους, η ατυχία μου με κατάντησε «ανέστιο και πένη». Ο πλούσιος «έκανε τα λεφτά κλέβοντας», ποτέ με την αξία του. «Βρήκε λίρες στα βουνά» ή «έφαγε περιουσίες Εβραίων», είναι τα άλλοθι των αποτυχημένων, όταν έρχονται αντιμέτωποι καθημερινά με την πρόοδο του γείτονα.

Και η κατάσταση ολοένα ξεφεύγει. Οι πλούσιοι πλουτίζουν καθημερινά. Και οι πτωχοί (τω πνεύματι) μη αναλογιζόμενοι την ένδειά τους και τη μοίρα τους, μιλούν ωσάν τους δύσμοιρους κατοίκους των παραλίων της Μικράς Ασίας, παραμονές της καταστροφής του ΄22. «Μπόρα είναι θα περάσει».

Δεν έβλεπαν, τότε, ή δεν ήθελαν να δουν ότι η μαυρίλα στον ορίζοντα δεν ήταν μπόρα που θα περνούσε, ήταν σκόνη μακελάρηδων που κατέφθαναν!

Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010

Δεκαετία και βάλε...

Έχω ξαναγράψει για την λόξα που έχω να ξεπερνώ διαρκώς τα όριά μου. Μια Κυριακή πρωΐ, άντε λίγο ακόμα, άντε λίγο ακόμα, και συμπλήρωσα κάμποσα χιλιόμετρα κολύμπι και αντίστοιχες ώρες παραμονής στην πισίνα. Φεύγοντας, η κοπέλα στην ρεσεψιόν του κολυμβητηρίου μου λέει: τελειώσατε; Μου φάνηκε τόσο ψεύτικη, τυπική και ανούσια η ερώτηση, αφού έφευγα, προφανώς είχα τελειώσει, ώστε δεν μπόρεσα να μην απαντήσω: ε… σχεδόν! Με μια δόση ειρωνίας που μάλλον μόνο εγώ κατάλαβα και λίγο δαγκώθηκα. Μπορεί να απεχθάνομαι τα εικονικά και πλασματικά λόγια και ευχές, αλλά η κοπέλα δεν είχε κάποια κακή πρόθεση. Πριν προφθάσω όμως να ολοκληρώσω τις σκέψεις μου, η κοπέλα με αποτελείωσε. Μου λέει: Καλή Σαρακοστή!


Ακόμα μια έκφραση του κούφιου αέρα που κυκλοφορεί μέσα στην ελληνική κοινωνία. Λόγια, ευχές προτροπές και ερωτήσεις χωρίς νόημα, χωρίς περιεχόμενο που λέγονται μόνο για να λεχθούν, υποκατάστατα ζωής και σχέσεων που δεν υπάρχουν. Τη ίδια ευχή την άκουσα κάμποσες φορές και στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Λέει ο παρουσιαστής στην παρουσιάστρια: Καλή Σαρακοστή και εκείνη ρωτάει, γιατί νηστεύεις; Και εκείνος απαντά, ε καλά, αλλά όχι από τώρα, από βδομάδα… Η αποθέωση του τάχα!

Τάχα δουλεύουμε, τάχα πληρωνόμαστε και όλα παν καλά…

«Αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία για 10 - 20 χρόνια θα χρειαστούν χώρες όπως η Ελλά-δα, εκτιμά το ΔΝΤ.» (Σημερινή Καθημερινή)

Πράγματι θα χρειαστούμε 10 με 20 χρόνια για να μάθουμε να εννοούμε αυτό που λέμε, να είμαστε αυτό που λέμε, να κάνουμε αυτό που λέμε. Να μην λέμε Καλή Σαρακοστή χωρίς να ξέρουμε τι πάει να πει η λέξη, ή αν το λέμε να το εννοούμε…

Έχω πράγματι αγριέψει. Κύριε να μην κάνουμε μάθημα! Μου ζήτησαν κάποιοι μαθητές σήμερα το πρωΐ! Μόνο που δεν έβγαλα φωτιές! Δεν βλέπετε τα χάλια κατορθώματα των γονιών σας, δεν βλέπετε που οδηγεί το τάχα; Είστε μαθητές και είμαι καθηγητής, σας αρέσει δεν μ’ αρέσει θα κάνουμε αυτό για το οποίο είμαστε εδώ, θα κάνουμε μάθημα! Τα παιδιά κατάλαβαν και …κούρνιαξαν.

Να δούμε τι θα κάνουν οι γονείς τους. Μια λογική εκτίμηση ίσως να είναι ότι θα χρειαστούν 10 με 20 χρόνια να μάθουμε να είμαστε αυτό που είμαστε!

Για ένα πενηντάρη αυτό μοιάζει τρομακτικό…

Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2010

Περί έρωτος ο λόγος ...και το άκουσμα


Την Παρασκευή το βράδυ βρέθηκα στο θέατρο Παλλάς και παρακολούθησα την συναυλία της Χαρούλας Αλεξίου με τον χαρακτηριστικό τίτλο “Η αγάπη θα σε βρει όπου και να 'σαι”. Λυπάμαι για αυτό, αλλά και δεν ντρέπομαι να το πω, είμαι εντελώς αδαής περί την ελληνική μουσική σκηνή. Το όνομα Αλεξίου το είχα ακουστά, αλλά πέραν τούτου ουδέν…

Η κρίση, κρίση, αλλά το πανάκριβο Παλλάς δεν είχε ούτε μια θέση αδειανή. Θα μπορούσα να σκεφτώ, όλο αυτό το λούσο είναι τα δανεικά εξ αιτίας των οποίων μπορούν, λέει, οι κατακτητές μας να μας επιβάλουν “μέτρα” χωρίς καν να ρωτήσουν τον Παπανδρέου και τον Παπακωσταντίνου. Δεν το σκέφτηκα όμως γιατί ακριβώς στην ώρα της άρχισε η Χαρούλα την συναυλία και ποικιλοτρόπως,- πάντα ζω σε πολλά επίπεδα-, έπεσα σε έκσταση. Στην αρχή με χάλασε λίγο η μεγαφωνική εγκατάσταση, δεν θέλω να ακούω τραγούδια από μεγάφωνα, αλλά γρήγορα ξεχάστηκα. Ήταν και λίγο …παχουλή! Αλλά ήταν τόσο ζεστή και εκφραστική που το ξεπέρασα και αυτό! Δεν είμαι κριτικός για να κρίνω την εκτέλεση, αλλά στα δικά μου τα αυτιά ήταν εξαίρετη, και η ίδια και η φωνή της αλλά και οι μουσικοί που την συνόδευαν.

Δεν γράφω όμως για όλα αυτά. Για πρώτη φορά έστησα αυτί και παρακολούθησα τους στίχους των τραγουδιών και ήταν για μένα αποκάλυψη. Μιλούσαν για τον έρωτα, αλλά από τόσες πλευρές και τόσο εκφραστικά που το μυαλό μου πήγε να κοιμηθεί και άφησε την αίσθησή μου να προσλαμβάνει την μουσική και τα λόγια με τον πιο απόλυτο τρόπο. Άλλωστε μην ξεχνάτε, έχω γράψει ολόκληρο βιβλίο για τον έρωτα… Ομολογώ ότι πάμπολλες φορές συγκινήθηκα. Φυσικά δεν θυμάμαι κανένα τραγούδι, είπαμε το μυαλό μου απείχε, αλλά ένα μου φάνηκε απίστευτα εντυπωσιακό, πολύ θα ήθελα να ήξερα πιο είναι για να το ξαναακούσω, αλλά …δεν θυμάμαι τίποτα!

Σε ένα άλλο επίπεδο όμως έβλεπα τους γύρω μου. Μέσα στην τρομοκρατία της κρίσης πλήρωσαν ένα κάρο χρήματα για να ακούσουν για τον έρωτα… Σίγουρα τους κόστισε πιο φτηνά απ’ ότι στον Πάρι και την Τροία η ωραία Ελένη ή στους Αχαιούς η δούλη-ερωμένη του Αχιλλέα, νομίζω Βρισηίδα ή κάπως έτσι. Όμως αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι χιλιάδες χρόνια τώρα οι άνθρωποι πάσχουν …από έρωτα και όμως τόσο λίγοι τον πετυχαίνουν! Πολύ με απασχόλησε το γιατί, τι στην ευχή πάει στραβά και ο έρωτας σκορπά θάνατο; Έχω σκεφτεί πολλά, αν με ρωτούσατε πέρσι θα έλεγα: φταίει η παιδεία!

Εντάξει φταίει και αυτή, αλλά πιο πολύ φταίει ο ίδιος ο έρωτας, ο έρωτας είναι από την φύση του προβληματικός… (Ουφ, ευτυχώς!)

Ας δώσω και μια συμβουλή. Η παροιμία λέει: ο βρεγμένος δεν φοβάται την βροχή. Και εγώ λέω, σύμφωνοι ο βρεγμένος δεν (πρέπει) να φοβάται την βροχή, αλλά ας προσέξει να …μην βραχεί!

Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2010

Πύρρειος Νίκη

Θα ήθελα να χαρώ, αλλά δεν μπορώ. Οι αγρότες, αφού ταλαιπώρησαν χιλιάδες συμπολίτες τους, και οδήγησαν πολλούς από αυτούς στην καταστροφή, τα μαζεύουν και φεύγουν. Φεύγουν χωρίς να πάρουν αυτό που είχαν στο μυαλό τους. Ίσως γιατί οι αρχηγοί τους δεν είχαν (πολιτικό) μυαλό. Μάλλον όμως γιατί κάτι δείχνει να αλλάζει. Το γεγονός ότι οι αγρότες δεν πήραν αυτό που ήθελαν, κατά την γνώμη μου σηματοδοτεί μια πρώτη νίκη της ελληνικής κοινωνίας κατά του κακού εαυτού της. Μια πρώτη νίκη της κυβέρνησης Παπανδρέου, ο οποίος την εσχάτη στιγμή πήρε το παιχνίδι επάνω του. Πιστεύω ότι ήταν μια ιστορική κίνηση με πολλά επίπεδα ανάγνωσης.

Σε ένα πρώτο επίπεδο εμένα μου φαίνεται ότι μετά από πολλά χρόνια ένας πολιτικός αποφασίζει να εκπληρώσει το καθήκον του και να λειτουργήσει ως πολιτικός και όχι ως επικοινωνιολόγος, δημοσκόπος ή ρουσφετοπάροχος. Είδε το αδιέξοδο είδε το παγόβουνο που μας πλησίασε επικίνδυνα και άλλαξε πορεία. Δεν μας άφησε να πέσουμε επάνω του αλλά γύρισε το πηδάλιο. Τη τελευταία στιγμή, μετά από πολλές παλινδρομήσεις και πανάκριβες καθυστερήσεις. Πάλι καλά. Η ατζέντα άλλαξε. Οι αγρότες αναγκάσθηκαν να κάνουν πίσω, οι εφοριακοί απέργησαν για την τιμή των όπλων, μπας και γλυτώσουν κάτι. Το ίδιο θα συμβεί και με τις υπόλοιπες απεργίες, θα είναι μάχες οπισθοφυλακής. Η δημοσκόπηση που δημοσιεύθηκε σήμερα αποδεικνύει ότι το πήραμε απόφαση.

Δεν ξέρω κατά πόσο έγινε αντιληπτό το τι συνέβη. Οι περισσότεροι δημοσιογράφοι τα αλλάζουν, δεν μας λένε το πράγμα με το όνομά τους. Ο Παπανδρέου βγήκε και μας είπε: δυστυχώς κύριοι χάσαμε και πρέπει να συνθηκολογήσουμε. Πάλι καλά που δεν συνέχισε να σφυρίζει αδιάφορα, όπως έκαναν κάποιοι από την κυβέρνησή του. Το ενδιαφέρον είναι ότι ελάχιστοι έχουν το θάρρος να πουν από ποιούς χάσαμε. Μα θα πείτε από τους ...κερδοσκόπους. Όχι αγαπητοί δεν χάσαμε από τους κερδοσκόπους αλλά από το σκοτεινό παρελθόν μας. Χάσαμε από ένα σκοτάδι που είναι τόσο παλιό όσο και το παρελθόν μας. Αυτό μας έριξε βορά στα χέρια των “κερδοσκόπων”, όπως ακριβώς στο παρελθόν μας έριξε στα χέρια των Τούρκων. Τώρα, μετά τους Σέρβους, τους Ρώσους, ήρθε και η σειρά μας.

Για χρόνια έλεγα ότι ανήκω στην πρώτη γενιά Ελλήνων που δεν είδαν, και δεν θα δουν πόλεμο. Και σε αυτό έκανα λάθος. Μπορεί να μην χάνονται ζωές, αλλά το τοπίο είναι τοπίο πολέμου. Και πόλεμος σημαίνει θύματα. Και τα θύματα πάντα ανήκουν στους ασθενέστερους. Μπορεί να μην τους βλέπουμε να κείνται νεκροί στους δρόμους, όμως είναι ανάμεσά μας και γίνονται διαρκώς πολυπληθέστεροι. Περίπου ένα εκατομμύριο συμπολίτες μας αργά μα σταθερά οδηγούνται στην ανεργία, το περιθώριο, στον αργό θάνατο. Χωρίς ελπίδα…

Θα ήθελα να χαιρόμουν για το γεγονός ότι ο Παπανδρέου μας γλύτωσε από την ολοκληρωτική καταστροφή, προτίμησε τον έντιμο συμβιβασμό και την μερική παράδοση και έτσι, ας πούμε εγώ και πολλοί σαν εμένα, την γλυτώσαμε. Όμως είναι πολύ αργά για πάρα πολλούς άλλους, τι να πω και για τους ταλαίπωρους τους μετανάστες…

Θα ήθελα να κάνω μια ευχή. Όλοι αυτοί που δραστηριοποιούνται για τα (διαφόρων ει-δών) θύματα σε χώρες μακρινές, ας στρέψουν την ματιά τους στα θύματα του πολέμου που μαίνεται σιωπηλά στην δική μας χώρα και ας κάνουμε κάτι για αυτά.

Η Αμερική ας μας δείξει, και στο θέμα αυτό, τον δρόμο.

Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2010

Ο κόσμος τόχει τούμπανο!


Είμαι ο υπουργός οικονομικών …του σχολείου μου! Μοιράζω λοιπόν λεφτά. Την  τελευταία φορά ένας συνάδελφός μου, καθώς είδε το χρήματα που θα έπαιρνε, άρχιζε να σκούζει γοερά! Αλίμονο πάλι τα ίδια θα πάρω, πάλι δεν έχει αύξηση και πέρσι δεν πήραμε αύξηση. Και εγώ …ο κακός, για να τον παρηγορήσω του λέω: που να δεις τώρα που θα μας μειώσουν τον μισθό. Έφυγε κουνώντας το κεφάλι.
Και πράγματι οι περισσότεροι από εμάς κρίση ακούμε και κρίση δεν βλέπουμε. Η κρίση του εξωτερικού δεν μας ακούμπησε και πολύ, εμάς τους μισθωτούς, όμως τα ψέματα τελειώνουν. Ο Μάιος έρχεται ταχύς και τότε αγαπητοί μας περιμένει σοκ …και δέος! (Κάθε φορά που με βλέπει μια μαθήτριά μου αναφωνεί: Σοκ και Δέος!). γιατί αντί να δούμε αύξηση στον μισθό μας θα δούμε μείωση, αντί να πάρουμε αναδρομικά αύξηση θα πάρουμε αναδρομική, δραματική μείωση. Τότε θα καταλάβουμε τι θα πει πραγματικά κρίση. Θα διαπιστώσουμε ότι πολλά πράγματα που είναι για εμάς αυτονόητα, το υπόλοιπο σύμπαν θεωρεί ότι δεν είναι… Μερικοί που είναι μέσα στα πράγματα ξέρουν τι μας περιμένει και ξεσηκώνονται εγκαίρως αλλά ανοίγουν τον δρόμο και για εμάς τους υπολοίπους. Και ας μην νομίζουν ότι δεν θα στενάξουν και όλοι οι υπόλοιποι, γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί και ξενοδόχοι, έμποροι και επιτηδευματίες που ζουν από …τα λεφτά μας.
Ως υπουργός των οικονομικών έχω στενές σχέσεις με το Ελληνικό Υπουργείο των Οικονομικών. Επειδή αντιλαμβάνομαι αρκετά και ο νους μου κατεβάζει, μπορώ να δηλώσω υπευθύνως ότι το υπουργείο μου είναι περιττό. Ο κύριος λόγος ύπαρξής του είναι για να παρέχει εργασία σε 3-4 υπαλλήλους του Ελληνικού Υπουργείων Οικονομικών αλλά και της Παιδείας! Και έτσι καταφέρνουμε για μια δουλειά για την εκτέλεση της οποίας δεν είναι κανένας αναγκαίος, να ασχολούμαστε κάμποσοι όχι χαμηλόμισθοι δημόσιοι υπάλληλοι.
Απέναντι σε αυτό το πρόβλημα υπάρχει το κακό και το πολύ κακό σενάριο. Η μία εκδοχή είναι να απλοποιήσουμε την δουλειά και να στείλουμε όσους περισσεύουν είτε σε άλλη θέση είτε στα σπίτια τους. (εννοείτε προνοώντας για αυτούς όσο μας παίρνει…) Αυτό το σενάριο είναι δραματικό, αλλά έχει ελπίδα, είναι κακό αλλά με νόημα. Το άλλο είναι το χειρότερο. Αφήνουμε στην θέση του τον υπουργό οικονομικών του λυκείου Διονύσου και κόβουμε τους μισθούς όλων των υπαλλήλων (προσέξτε, δεν λέω δημοσίων υπαλλήλων γιατί τα ίδια ισχύουν και στον ιδιωτικό τομέα και οι τυχόν εξαιρέσεις απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα) και αυτών που είναι αναγκαίοι και όσων περισσεύουν.
Μεταγγίζουμε δηλαδή στον ασθενή νέο δανεικό αίμα, μια και οι αγορές θα δουν μείωση του ελλείμματος και θα μας δώσουν ρευστό, αλλά η αιμορραγία  θα συνεχίζεται επαυξημένη,( αφού δεν με πληρώνουν γιατί να δουλεύω;) και επέρχεται ο ονομασθείς αργός θάνατος. Φυσικά ούτε αυτό το σενάριο είναι πιθανό γιατί όπως το θέτει η οικονομικός σχολιαστής του BBC Stephanie Flanders “ Greece has put forward such a plan - to cut borrowing from nearly 13% of GDP to just 3% by 2012. But few believe that the Greek population will put up with it. There's a general strike planned early next month.” Και ένας αναγνώστης της σχολιάζει “I also loved the comment that the Greek population will not accept the necessary cuts. Sorry but the rest of the world does not owe then a living. They have two choices, accept it now or accept a worse version later. If I were a Greek businessman I would have moved my assets out the country years ago.”
Κοινώς μας πήρανε χαμπάρι, αλλά εμείς ακόμα δεν το καταλάβαμε…
Συγνώμη, κ. Ζηνά, δεν έχω αντίρρηση να τα ρίχνεις όλα στον Ανδρέα, εμένα με ενδιαφέρει το τι γίνεται τώρα! Και το τώρα δεν το γέννησε ο Παπανδρέου!