Την Παρασκευή το βράδυ βρέθηκα στο θέατρο Παλλάς και παρακολούθησα την συναυλία της Χαρούλας Αλεξίου με τον χαρακτηριστικό τίτλο “Η αγάπη θα σε βρει όπου και να 'σαι”. Λυπάμαι για αυτό, αλλά και δεν ντρέπομαι να το πω, είμαι εντελώς αδαής περί την ελληνική μουσική σκηνή. Το όνομα Αλεξίου το είχα ακουστά, αλλά πέραν τούτου ουδέν…
Η κρίση, κρίση, αλλά το πανάκριβο Παλλάς δεν είχε ούτε μια θέση αδειανή. Θα μπορούσα να σκεφτώ, όλο αυτό το λούσο είναι τα δανεικά εξ αιτίας των οποίων μπορούν, λέει, οι κατακτητές μας να μας επιβάλουν “μέτρα” χωρίς καν να ρωτήσουν τον Παπανδρέου και τον Παπακωσταντίνου. Δεν το σκέφτηκα όμως γιατί ακριβώς στην ώρα της άρχισε η Χαρούλα την συναυλία και ποικιλοτρόπως,- πάντα ζω σε πολλά επίπεδα-, έπεσα σε έκσταση. Στην αρχή με χάλασε λίγο η μεγαφωνική εγκατάσταση, δεν θέλω να ακούω τραγούδια από μεγάφωνα, αλλά γρήγορα ξεχάστηκα. Ήταν και λίγο …παχουλή! Αλλά ήταν τόσο ζεστή και εκφραστική που το ξεπέρασα και αυτό! Δεν είμαι κριτικός για να κρίνω την εκτέλεση, αλλά στα δικά μου τα αυτιά ήταν εξαίρετη, και η ίδια και η φωνή της αλλά και οι μουσικοί που την συνόδευαν.
Δεν γράφω όμως για όλα αυτά. Για πρώτη φορά έστησα αυτί και παρακολούθησα τους στίχους των τραγουδιών και ήταν για μένα αποκάλυψη. Μιλούσαν για τον έρωτα, αλλά από τόσες πλευρές και τόσο εκφραστικά που το μυαλό μου πήγε να κοιμηθεί και άφησε την αίσθησή μου να προσλαμβάνει την μουσική και τα λόγια με τον πιο απόλυτο τρόπο. Άλλωστε μην ξεχνάτε, έχω γράψει ολόκληρο βιβλίο για τον έρωτα… Ομολογώ ότι πάμπολλες φορές συγκινήθηκα. Φυσικά δεν θυμάμαι κανένα τραγούδι, είπαμε το μυαλό μου απείχε, αλλά ένα μου φάνηκε απίστευτα εντυπωσιακό, πολύ θα ήθελα να ήξερα πιο είναι για να το ξαναακούσω, αλλά …δεν θυμάμαι τίποτα!
Σε ένα άλλο επίπεδο όμως έβλεπα τους γύρω μου. Μέσα στην τρομοκρατία της κρίσης πλήρωσαν ένα κάρο χρήματα για να ακούσουν για τον έρωτα… Σίγουρα τους κόστισε πιο φτηνά απ’ ότι στον Πάρι και την Τροία η ωραία Ελένη ή στους Αχαιούς η δούλη-ερωμένη του Αχιλλέα, νομίζω Βρισηίδα ή κάπως έτσι. Όμως αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι χιλιάδες χρόνια τώρα οι άνθρωποι πάσχουν …από έρωτα και όμως τόσο λίγοι τον πετυχαίνουν! Πολύ με απασχόλησε το γιατί, τι στην ευχή πάει στραβά και ο έρωτας σκορπά θάνατο; Έχω σκεφτεί πολλά, αν με ρωτούσατε πέρσι θα έλεγα: φταίει η παιδεία!
Εντάξει φταίει και αυτή, αλλά πιο πολύ φταίει ο ίδιος ο έρωτας, ο έρωτας είναι από την φύση του προβληματικός… (Ουφ, ευτυχώς!)
Ας δώσω και μια συμβουλή. Η παροιμία λέει: ο βρεγμένος δεν φοβάται την βροχή. Και εγώ λέω, σύμφωνοι ο βρεγμένος δεν (πρέπει) να φοβάται την βροχή, αλλά ας προσέξει να …μην βραχεί!
