Slumdog Millionaire

Είδαμε το Slumdog millionaire, μου πέταξε μια μέρα πριν από καιρό ένα παιδί στην τάξη, ήταν πολύ καλό, να το δείτε και εσείς! Δεν θυμάμαι ποιο παιδί ήταν, δεν θυμάμαι καν αν ήταν αγόρι ή κορίτσι. Το μόνο που θυμάμαι ήταν ο τόνος της φωνής. Είχε αίσθημα είχε βάθος, θα έλεγα πόνο. Μου έκανε εντύπωση γι’ αυτό και το θυμάμαι. Κάποια στιγμή την βρήκα την ταινία και την κατέβασα και αυτές τις μέρες την είδα. Θυμήθηκα την φωνή και τα αισθήματα που μετέφερε και τα αισθάνθηκα και εγώ, μόνο κατά πολύ ενισχυμένα καθώς προστέθηκαν στον ανάμνηση του Ματωμένου Διαμαντιού, του Hotel Rwanda, του Επίμονου Κηπουρού, της Βαβέλ και εγώ δεν ξέρω τι άλλου…

Θυμάστε για τον “χοντρό” δύτη που σας έλεγα τις προάλλες. Όταν τον ξανασυνάντησα, εξεπλάγην. Είχε “αδυνατήσει” κατά πολύ! Δηλαδή εμένα μου φαινόταν πολύ λιγότερο χοντρός από πριν… Όταν το κατανόησα αναφώνησα, από μέσα μου βέβαια: αμαρτία ομολογημένη, συγχωρεμένη! Πράγματι δεν μπορείτε να φαντασθείτε πόση δύναμη έχει η ομολογία της αμαρτίας! Άνθρωπος που δεν ομολογεί τις αμαρτίες του είναι και αποτυχημένος και μονίμως δυστυχής.

Μην νομίζετε ότι αυτό το ξέρουν και το αξιοποιούν μόνο οι …“παπάδες”. Έχω την εντύπωση ότι αυτοί που το αξιοποιούν περισσότερο είναι οι δυτικοί. Από την δημόσια καταδίκη της λεηλασίας της Κωνσταντινούπολης από του σταυροφόρους που έκανε ο κύριος υπαίτιος της καταστροφής πάπας Ιννοκέντιος, μέχρι τις ταινίες που ανέφερα, οι δυτικοί έχουν το μεγάλο πλεονέκτημα, είναι πολιτιστικό πλεονέκτημα, από την μια να καταστρέφουν και από την άλλη να ομολογούν την …αμαρτία τους. Έχω την ιδέα ότι επειδή και οι δύο τάσεις είναι γνήσιες, μακροπρόθεσμα το σύστημα παρουσιάζει μεγαλύτερη ευστάθεια…

Αυτοί καλά, εγώ όμως τι; πράγματι και αυτή η ταινία με άγγιξε πολύ, όχι βέβαια γιατί αυτός και αυτή στο τέλος σμίξανε, αυτό στην ζωή δεν συμβαίνει, είναι τα απαραίτητο χρύσωμα του χαπιού που κάνει το προϊόν ευπώλητο. Είναι το βιωματικό άγγιγμα, μέσα από την hidef εικόνα, της σκοτεινής, της τρομακτικής πλευράς της ζωής και η βίωση του γεγονότος ότι σχεδόν κάθε ρούχο που φορώ, κάθε συσκευή που χρησιμοποιώ είναι βουτηγμένη σε αυτό το έρεβος. Είναι made in India, China, Vietnam… Και όχι μόνο…

Αρχικά, παλιότερα, εξαγριωνόμουν, αλλά με τον εαυτό μου. Που για τόσα χρόνια “έτρωγα” το παραμύθι του Άλλου, του μανικού εραστού του ανθρώπου που από έρωτα έγινε άνθρωπος, του γλυκύ Ιησού, και τα υπόλοιπα σχετικά… Το μεγάλο καλό του ανθρώπινου ψυχισμού είναι ότι αγαπά να υποκύπτει στον πανδαμάτορα χρόνο και προσωπικά υποκύπτω με ζήλο και έτσι τώρα τα βρήκα με τον εαυτό μου.

Με τον εαυτό μου τα βρήκα, όμως με το κυρίως θέμα έχω καταλήξει ότι δεν είναι δυνατόν να τα βρω. Πως δηλαδή εγώ να έχω τόσα, όταν οι άλλοι …δεν έχουν τόσα και μάλιστα, συνειδητά, να μην είμαι ευχαριστημένος με αυτά. Γιατί πιστεύω ότι μόνο όταν κάποιος αναζητά συνειδητά το κάτι παραπάνω, γνωρίζει ότι αυτό που ζητά …είναι το κάτι παραπάνω και έτσι είναι ευτυχής με ότι έχει!

Ναι, αλλά αυτή η βίωση της τρομακτικότητας του κόσμου που ζούμε δεν αντιμετωπίζεται με αυτόν τον τρόπο. Ο τρόπος που βρήκα για να την αντιμετωπίσω είναι να αποδεχθώ βαθειά μέσα μου ότι απλά δεν είναι αντιμετωπίσιμη. Η τραγωδία είναι εγγενές στοιχείο του είδους Homo Sapiens. Πράγμα που σημαίνει ότι υπάρχει στην ζωή όλων μας, μόνο που εμφανίζεται με διαφορετικά πρόσωπα. Η τραγωδία δεν είναι καθόλου ρατσίστρια, αγαπά εξίσου τον Ινδό, τον Κινέζο, τον Αμερικάνο και τον Έλληνα, μόνο που κάθε φορά έχει άλλα χαρακτηριστικά…

Ωραία θα ήταν τα πράγματα να σταματούσαν εδώ, τα υπόλοιπα όμως θα τα πω με άλλη ευκαιρία!

Ο νόημα του θανάτου

Για μένα η τέχνη και ειδικά ο κινηματογράφος είναι μεγάλο σχολείο. Δεν έχω ειδικές γνώσεις για να κρίνω την σκηνοθεσία ή την ηθοποιία. Δεν πολυασχολούμαι με αυτά, αφήνομαι κυριολεκτικά στην θέα της ταινίας. Το μόνο που θέλω είναι η ποιότητα στην εικόνα. Αυτό που πάντα τραβάει την προσοχή μου είναι το παιχνίδι που κρύβεται πίσω από την ιστορία, πίσω από την δράση, το νόημα, το μήνυμα, η άλλη οπτική, αυτό που δεν ξέρω, αυτό που γίνεται αφορμή να σκεφτώ, το βίωμα που νοιώθω, πάνω από όλα αυτό.

Όσο πιο άγνωστα σε μένα είναι όλα αυτά τόσο περισσότερο με συναρπάζει μια ταινία. Πολλές φορές όμως με συναρπάζει μια ταινία γιατί σε αυτήν αναγνωρίζω οπτικοποιημένες πραγματικότητες που με έχουν απασχολήσει ιδιαίτερα, όπως συμβαίνει με τις ταινίες Ανταλλαγή και Αμφιβολία για τις οποίες, αφού τις ξαναδώ θα μιλήσω ειδικά. Πιστεύω ότι στις περιπτώσεις αυτές ο μέσος θεατής δεν θα αισθανθεί τίποτα από αυτά που συνάρπασαν εμένα…

Είδα λοιπόν μια ταινία, την κατέβασα και την είδα, δεν ξέρω αν κυκλοφόρησε στα ελληνικά ούτε ποιος ο ελληνικός τίτλος της. The day Earth stood still. Το σενάριο ήταν κάπως έτσι: Ξαφνικά εμφανίζονται εξωγήινοι που προσεδαφίζονται στο Central Park όντας παντοδύναμοι αλλά όχι επιθετικοί. Ήρθαν να εξαφανίσουν το ανθρώπινο είδος γιατί απειλεί την ύπαρξη της Γης και καθώς δεν υπάρχουν πολλοί τέτοιοι πλανήτες στο σύμπαν συμφέρει να χαθεί ένας είδος (οι άνθρωποι) και να σωθεί ο πλανήτης Γη. Η καταστροφή αρχίζει αλλά παράλληλα μια (οπωσδήποτε πολύ όμορφη) επιστήμων με το υιοθετημένο (μιγάδικο) παιδάκι της προσπαθούν και τελικά πείθουν τον (οπωσδήποτε πολύ όμορφο) εξωγήινο που κατοικεί σε σώμα ανθρώπινο, να σταματήσει το κακό. (συνήθως τα τρίο στον κινηματογράφο δεν είναι κανονική οικογένεια, Αυτός, Αυτή και το παιδί κάποιων άλλων). Το κακό σταματά αλλά με τίμημα (at a price!) την απώλεια του τεχνολογικού εξοπλισμού των ανθρώπων…

Δεν ξέρω τι θα πουν οι ειδικοί για την ταινία, αλλά εγώ χάθηκα μέσα σε αυτήν. Όταν τέλειωσε, έπεσαν οι τίτλοι του τέλους, ένοιωσα ένα βίωμα που με έκανε να γράψω όλα αυτά. Ζώντας άμεσα την αίσθηση της ολικής καταστροφής ένοιωσα την ζωή με ένα τελείως διαφορετικό τρόπο. Όλες οι αξιολογήσεις άλλαξαν, το τι είναι σημαντικό και τι όχι πήρε τελείως διαφορετικό νόημα. Για δευτερόλεπτα ένοιωθα βαθιά ότι πλήθος “σημαντικών” πραγμάτων είναι εντελώς ασήμαντα και μου φαινόταν παράξενο το γεγονός ότι τα έδινα σημασία… Αυτό το βίωμα, σε αυτήν την ένταση δεν περιγράφεται…

Αυτή είναι η αξία του θανάτου. Δεν θα πω ότι γι’ αυτό έδωσε ο Θεός τον θάνατο. Αυτή η σκέψη μου φαίνεται αστεία. Ο θάνατος είναι το απόλυτο κακό και τίποτα δεν τον δικαιολογεί. Όμως, όπως κάθε τι άλλο έχει και μια θετική όψη. Τονίζει την ζωή, την κάνει ευδιάκριτη, αναδεικνύει τις λεπτομέρειές της, όπως το μαύρο φόντο των φωτογραφιών. Είναι τραγικό λάθος να τον απωθούμε, να κάνουμε πως τον αγνοούμε ή να καταφεύγουμε σε μια θρησκεία για να ξεφύγουμε από αυτόν…

Τότε το “Χριστός Ανέστη” γίνεται ένα ξέπλυμα της ζωής μας, ισοδύναμο με την απώλειά της, την οποία υφιστάμεθα με την μετάθεσή της σε μια μεταθανάτιο αξία…

Το λένε εσχατολογική προοπτική…