Είχα την ευκαιρία να συμμετάσχω σε μια μίνι εκδρομή με πλοιάριο στην νήσο Σφακτηρία που φράζει τον κόλπο της Πύλου. Ήταν μια εξαιρετική εκδρομή την οποία συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όποιον του δοθεί η ευκαιρία να λάβει μέρος. Υπάρχουν μνημεία ιστορικά και εξαιρετικά φυσικά τοπία. Μια διαυγέστατη θάλασσα και ένας υπέροχος βυθός, που εμένα που είμαι λάτρης των καταδύσεων με μάγεψε.
Πλην όμως και όταν ήμουν εκεί αλλά ακόμα και τώρα όταν σκέπτομαι το μέρος αυτό αισθάνομαι ένα κόμπο μέσα μου. Αισθάνομαι σφίξιμο γιατί γνωρίζω τι συνέβη στον τόπο αυτό. Συνέβησαν τρείς ναυμαχίες, μια στην αρχαιότητα μεταξύ Αθηναίων και Σπαρτιατών, μια στις αρχές της επανάστασης όταν οι Έλληνες κατέλαβαν την Σφακτηρία και την Πύλο, αλλά αυτό που αισθάνομαι ότι με επηρεάζει είναι η γνωστή ναυμαχία του Ναβαρίνου που έδωσε την ελευθερία σε ένα μικρό τμήμα της Ελλάδας. Γνωρίζω την συζήτηση περί της σημασίας της αλλά αυτό δεν με επηρεάζει.
Αυτό που με επηρεάζει είναι το γεγονός ότι στην ναυμαχία αυτή καταστράφηκε ολοσχερώς ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος και εκτιμάται ότι πνίγηκαν 15000 άνθρωποι. Ο κόμπος δημιουργείται από την αίσθηση ότι διέπλευσα και κολύμπησα πάνω σε ένα τόπο όπου πέθαναν 16000 με 17000 άνθρωποι συνολικά. Καθώς εστίασα σε αυτό το αίσθημα κατάλαβα ότι αυτό που με επηρέαζε δεν ήταν ο θάνατος των ανθρώπων, αλλά ο τεράστιος πόνος που έβγαινε μέσα από την θάλασσα. Πόνος που δεν διακρίνει ούτε εθνικότητες ούτε τίποτα άλλο. Πόνος που δεν περιορίζεται στον συγκεκριμένο τόπο αλλά επεκτείνεται μεταφέρεται παντού.
Πόνος που λυτρώνεται με τον θάνατο και πόνος που μεταφέρεται με τα νέα. Πίσω από κάθε πεθαμένο υπάρχουν γονείς, σύζυγοι, παιδιά. Μέσα από την θάλασσα βγαίνει κραυγή που αντηχεί και εγώ δεν ξέρω που.
Δεν έχω βρεθεί άλλη φορά σε πεδίο μάχης όπου χάθηκαν τόσοι άνθρωποι…
Οι άνθρωποι είναι τόσο διαφορετικοί, όμως έχουν δύο κοινά. Το πρώτο είναι κοινό σχεδόν σε όλα τα ζώα: πονούν. Και το δεύτερο είναι κοινό σε όλα τα ζώα: πεθαίνουν, μόνο που οι άνθρωποι γνωρίζουν ότι θα πεθάνουν από την στιγμή που γεννιούνται. Επιδιώκουν επίσης να βρίσκουν τρόπους για να μην πονούν και να μην πεθαίνουν. Θα έλεγα, πόνος και θάνατος οι μαμές της ιστορίας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου