Ο χαμένος κόσμος της Αριστεράς
Στις 16/8/2025 παραβρέθηκα στο μικρό θέατρο της αρχαίας Επιδαύρου και παρακολούθησα μια από τις καλύτερες μουσικές παραστάσεις που μου δόθηκε η ευκαιρία ναπαραβρεθώ. Μια εκπληκτική Μαρία Φαραντούρη με ένα επίσης εκπληκτικό βαρύτονο Τάση Χριστογιαννόπουλο με αποκορύφωμα μια εκπληκτική εκτέλεση του Ζορμπά με φλάουτο και πιάνο- σκέτη μαγεία. Η εκδήλωση ήταν για τα 100 χρόνια από την γέννηση του Μίκη Θεοδωράκη και ακούστηκαν δικά του έργα.
Μέσα στην μαγεία της μουσικής ένοιωθα ότι υπήρχε μια αφόρητη λύπη κυρίαρχη στο μεγαλύτερο μέρος του προγράμματος. Αισθάνθηκα ότι υποδορίως το πρόγραμμα ήταν μια ελεγεία λύπης για τον χαμένο κόσμο της Αριστεράς, τον κόσμο τον οποίο ύμνησε ο Θοδωράκης και που τώρα είναι απλά μια νοσταλγική ανάμνηση. Το επιβεβαίωναν τα άπειρα άσπρα κεφάλια που έβλεπα μπροστά μου…
Και σκεπτόμουν, η Αριστερά, οι προοδευτικές δυνάμεις υποχωρούν παντού σε όλο τον κόσμο, αλλά οι αριστεροί δεν καταλαβαίνουν το γιατί και φυσικά φαίνεται να είναι μια χαμένη υπόθεση. Αυτό που αντιλαμβάνομαι είναι ότι τα αριστερά δόγματα είναι ταμπού και η εξήγηση απλή: για όλα φταίνε οι όχι αρκετά αριστεροί, αριστεροί που δεν εφαρμόζουν-πιστεύουν στα ιερά αριστερά δόγματα. Εξού και η ατέλειωτη διάσπαση, η αριστερά είναι μια διαδοχή διασπάσεων, καθότι κάθε συνεπής αριστερός θεωρεί ότι αυτός είναι ο γνήσιος αριστερός και οι άλλοι κακέκτυπα και δεν μπορεί να υπάρχει κοινωνία μεταξύ φωτός και σκότους…
Είναι η ίδια τακτική των θρησκειών και ειδικά των ορθοδόξων όπου για τους ίδιους λόγους υπάρχει κατακερματισμός αλλά και οξύτατες αντιπαραθέσεις, όχι επιχειρημάτων αλλά …χαρακτηρισμών. Για τον λόγο αυτό διστάζω να πω το πόσο λυπήθηκα από τον απρόσμενο θάνατο του ανθρώπου στον οποίο χρωστώ την δυνατότητα της εκπόνησης του διδακτορικού μου, του Χρυσόστομου Σταμούλη… Σκέφτηκα, ας μην προσθέσω ακόμα μια αφορμή για να τον κατηγορούν, όχι βέβαια ότι τον ένοιαζε …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου